Bad Mafia's ได้โปรดเถอะนาย! ไว้ชีวิตหัวใจฉันที

ลำดับตอนที่ #6 : งงใจ

          "ปล่อยฉันนะ! อีตาบ้าโรคจิต ><"

          ตุ้บ!

          บอกให้ปล่อยก็ปล่อยจริงๆ อีตานี่ปล่อยฉันให้ตกลงพื้นอย่างไม่เหลือเยื่อใย จนก้นฉันกระแทกลงพื้นเต็มๆ โอ้ยย ก้นกบที่แสนสวยงามของช้านนน อย่าให้ได้เอาคืนบ้างนะยะ จะเตะให้ก้นพังเลยอีตาบ้า ><

          "..."

          "โอ้ยยย...ปล่อยลงมาได้! >O<"

          "ก็เธอบอกให้ปล่อย..."

          เขาพูดหน้าตาย....น่าบีบให้หน้าเบี้ยวนักนะ -*-

          "ก็อยู่ๆนายมาอุ้มฉันเองนี่นา อีตาบ้า ><"

          "ก็บอกให้เดินไม่เดินเองไม่ใช่เหรอ ยืนบื้ออยู่ได้ -_-"

          รู้สึกเหมือนคุ้นๆนะประโยคนี้ เหมือนเคยได้ยินตอนเด็กเลย...

          'ก็บอกให้เดินก็ไม่เดินสักที ยืนบื้ออยู่ได้'

          กรี๊ดดด ฉันจะฆ่าแกรรรร อีตาเอ็ทบ้า รู้งี้น่าจะฆ่าปาดคอไปตั้งแต่ตอนเด็กๆเลย จะได้ไม่ต้องทำตัวนิสัยเสียแบบนี้ ไม่น่าโตเลยนะอีตาบ้านี่ ><

          "ขอโทษแล้วกัน! ก็พูดดีๆก็ได้นี่"

          ฉันค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมายืน ซึ่งเอ็ทก็ช่างสุภาพบุรุษมากค่ะ ยืนเป็นตอไม่คิดจะช่วยพยุงเลยซักกระติ๊ด ขอมอบถ้วยรางวัลตอสุภาพบุรุษให้เลยค่ะ

          "..."

          "แล้วนี่ จะพาฉันไปตรงไหนก่อนล่ะ -_-"

          "ไม่รู้... -_-"

          หน้าตายอีกแล้ววว -_-

          ฉันเกลียดความเฉยชานี้ ตอนเด็กว่าแย่แล้วนะ โตมานี่แย่หนักกว่าเดิมเป็นแสนเท่า ว่าแต่ก่อนหมอนี่ยังยิ้มบ้าง หัวเราะบ้าง แต่นี่มัน.....คือหน้าเดียวอ่ะ หน้าเดียวเลยจริงๆ ถ้าจะทำหน้าแบบนี้ตลอดก็เฉือนหน้าทิ้งแล้วใส่หน้ากากเหอะ จริงๆ... -_-

          "อ้าว! คุณชายเอ็ท....โอ๊ะ! หรือนั่นจะเป็นคุณเพิร์ลเหรอคะ? :)"

          ขวับ

          ฉันต้องหันหน้าไปมองทันทีว่าใคร และก็ปรากฎเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉันคุ้นหน้าอีกแล้ว เธอมีผมสีบลอนด์สวย ดวงตาคม ผมเธอตอนนี้กำลังปล่อย รวมๆแล้วผู้หญิงคนนี้สวยมาก! 0.0

          "เธอ...มาทำอะไรบนนี้ -_-"

          เอ็ทถามเธอหน้าตาย(อีกแล้ว)

          "พอดีได้ข่าวว่าคุณเพิร์ลมาที่นี่ ก็เลยขึ้นมาดูน่ะ ว่าแต่...คุณเพิร์ลนี่ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยนะคะ ^^"

          ผู้หญิงคนนี้รู้จักฉันตั้งแต่เห็นครั้งแรก แต่ฉันกลับไม่รู้จักเธอ...

          "เอ่อ...เธอคือใครเหรอ"

          "จำไม่ได้จริงๆเหรอ ฉันที่ชอบเอาสร้อยไข่มุกให้คุณไงคะ ^^"

          'ฉันให้สร้อยไข่มุกคุณค่ะ ฉันชอบไข่มุกมากๆเลย'

          ฉันว่าฉันนึกออกแล้ว

          "หรือว่า....ดาร่าเหรอ! o_O"

          ฉันอุทานขึ้น ทำให้ดาร่ายืนหัวเราะด้วยความดีใจ และเธอก็วิ่งเข้ามาหาฉันด้วยความร่าเริงเพื่อมาจับที่มือของฉัน มือของเธอนิ่มเหมือนปุยนุ่นเลย *_*

          "ยินดีที่ได้เจอจริงๆค่ะ ไม่นึกเลยว่าคุณเพิร์ลจะสวยขึ้นขนาดนี้ แถมยังดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากกว่าตอนเด็กๆมากเลยนะคะ"

          เธอพูดพร้อมกับยิ้มร่าเริง และมือของเธอก็ยังคงกุมอยู่ที่มือฉัน จากนั้นเอ็ทก็เดินมาจับที่ไหล่ของดาร่า 

          "งั้นเรื่องพาทัวร์คฤหาสน์ฉันฝากเธอด้วยนะ ดาร่า -_-"

          พูดจบเขาก็เดินหนีไป ทั้งๆที่ดาร่ายังไม่ได้รับปากเลยสักคำ ดาร่าก็ไม่ได้ว่าอะไร แล้วก็หันมาคุยกับฉันต่อเหมือนเอ็ทไม่ได้มีตัวตนอยู่แต่แรก 

          "งั้นเดี๋ยวฉันไปพาทั้วร์คฤหาสน์เองนะคะ ^^"

          เธอพูดพร้อมกับจูงมือฉันไปเดินดู เธอพาฉันไปดูตั้งแต่โถงใหญ่ที่ชั้นแรก บริเวณโถงใหญ่จะมีไฟคริสตัลระย้าอยู่ อันใหญ่มากอีกด้วย ที่นี่ใหญ่มาก ที่ชั้นสองจะเป็นในส่วนของการต้อนรับแขก ชั้นส่วนตัวของแก๊งค์ จะเป็นส่วนของชั้นใต้ดินและชั้นสามขึ้นไป ซึ่งใหญ่เกินบรรยาย โดยที่ทุกชั้นจะมีมาเฟียสองสามคนไปยืนเฝ้าและเดินตรวจรอบๆ หลังจากดูทุกชั้นแล้ว ดาร่าก็พาฉันไปดูห้องส่วนตัวของแต่ละคน ตั้งห้องนอนของฉัน ห้องนอนของพวกสมาชิกคนอื่นๆ ห้องน้ำ ห้องกินข้าว ห้องครัว ห้องดูหนัง ห้องสมุด และก็ห้องอื่นๆที่มีมากมายเหลือเกิน จนฉันเริ่มกลัวแล้วว่าจะเข้าห้องผิด ><

          "ก็ มีแค่นี้แหละค่ะ คฤหาสน์ของเรา"

          "นี่เธอพูดว่าแค่นี้เหรอ มันกว้างมากแถมใหญ่สุดๆอีกต่างหาก ฉันกลัวว่าจะเข้าผิดห้องชะมัด o_o"

          "ฮ่าๆๆ มันต้องเกิดขึ้นแน่นอนค่ะ เพราะขนาดคนในแก๊งค์ที่อยู่มานานๆยังมีหลงบ้างเลยล่ะค่ะ ^^"

          เธอหัวเราะชอบใจ แสดงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี่มันคงจะจริงสินะ แล้วขนาดพวกเขายังหลงกันเองเลย แล้วฉันล่ะ จะเป็นยังง๊ายยย ><

          "งั้นเหรอ ฮะๆ ^^;;"

          ฉันหัวเราะแห้งๆใส่ดาร่า เธอก็ยิ้มหวานมาให้ และเธอก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ และเริ่มออกอาการรีบร้อนขึ้น

           "ฉันลืมไปว่าต้องไปรดน้ำต้นไม้ในเวลานี้ ขอโทษจริงๆนะคะ แต่ว่าฉันต้องไปแล้ว คุณเพิร์ลก็ลองเดินเล่นไปเรื่อยๆก่อนก็ได้นะคะ"

           ดาร่าทำท่าทางรีบเร่งแล้ววิ่งลงไปข้างล่างทันที ทิ้งฉันให้ยืนกร่อยอยู่ที่ชั้นสาม ฉันที่ทำอะไรไม่ได้ ก็เลยยืนอยู่เฉยๆตรงนี้ รอว่ามีใครที่ผ่านมาช่วยฉันได้ ก็ว่าจะติดสอยห้อยตามไปด้วย

          "ดาร่าพาทัวร์บ้างรึยัง -_-"

          "ว๊ายย >< ตกใจหมดเลย!"

          อยู่ๆอีตาเอ็ทก็โผล่มาข้างหลังฉันโดยที่ไม่ให้ซุ่มให้เสียง ทำเอาฉันกระโดดเหยงไปอีกทางด้วยความตกใจ อีตานั่นมองฉันด้วยสีหน้านิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ เหมือนรอคำตอบที่เขาถามฉันเมื่อกี้

          "..."

          "เอ่อ คือ...ก็พาทัวร์บ้างแล้วแหละ ทุกชั้นเลย แต่ว่าฉันจำห้องไม่หมดก็เลยไม่รู้จะไปไหนดี นายพาฉันไปที่ห้องฉันหน่อยสิ"

           ฉันขอร้องเขาด้วยเสียงออดอ้อน หวังว่าอีตานี่จะมีความรู้สึกกับผู้หญิงบ้าง และก็เป็นจริงๆด้วย เขาเปลี่ยนสีหน้าจากเดิมมาเป็นเลิกคิ้วขึ้นเหมือนกับมองฉันเป็นตัวประหลาด ถึงจะแปลกใจที่อีตานี่เปลี่ยนสีหน้า แต่ว่าเปลี่ยนทั้งทีเปลี่ยนทั้งที เปลี่ยนให้มันดีกว่านี้จะได้มั้ยยะ -*-

          "แล้ว...ดาร่าล่ะ -_-"

          "เธอบอกว่าจะต้องไปรดน้ำต้นไม้น่ะสิ ก็เลยรีบไปแล้วทิ้งฉันไว้เนี่ย T_T"

          "เหรอ -_-"

          เขาทำหน้านิ่งเหมือนเดิมแล้วทำท่าจะเดินหนีฉันไป ฉันเลยรั้งเขาไว้สุดตัว

          "เดี๋ยววว นายพาฉันไปที่ห้องฉันก่อนสิ ฉันไม่รู้จริงๆนะเนี่ย >O<"

          ฉันพูดพร้อมกับดึงเสื้อเขาไว้ แต่ไม่รู้เพราะเขารำคาญฉันหรืออะไร เขาเลยหยุดยืนอยู่เฉยๆ ไม่พูด ไม่หันหน้ามาหาฉัน แต่คือแค่ยืนเฉยๆอ่ะ =_=

          "...."

          "นี่นาย..."

          "..."

          "หันมาคุยกันสิ จะพาฉันไปได้มั้ย แค่แปปเดียวเอง ไม่ได้รึไง T_T"

          "เฮ้ออ...น่ารำคาญเป็นบ้า"

          หมับ

          ตึกๆๆๆ

          จู่ๆเขาก็จัดการจูงมือฉันแล้วลากฉันไปอย่างรวดเร็วเหมือนตัดรำคาญ แต่มันไม่ได้สภาพดีแบบในหนังหรือนิยาย มันกลับทำให้ฉันลำบากตรงที่สาวเท้าตามเขาไม่ทัน และเขาก็เดินเร็วมาก อาจเป็นเพราะสูงและก็ขายาว เลยลากฉันเหมือนจูงหมาเลยทีเดียว เขาจัดการเปิดประตูห้องแล้วเหวี่ยงฉันเข้าไปในห้องอย่างแรงจนฉันล้มลงไปอยู่กับพื้น

          "โอ้ยยย..."

          "นี่ห้องของเธอ จำไว้ด้วย ฉันไปล่ะ -_-"

          เอ็ทเดินออกไปอย่างไร้เยื่อใยใดๆ พร้อมปิดประตูให้อย่างเสร็จสรรพ แบบนี้ฉันควรขอบคุณเขาหรือด่าเขาดีล่ะเนี่ย

[โปรดติดตามตอนต่อไป]

เดี๋ยววันพรุ่งนี้อัพตอนเช้านะจ้ะ พอดีว่าแรงเหลือ ^^

---------------------------------------------------------------------------------------------------------