Bad Mafia's ได้โปรดเถอะนาย! ไว้ชีวิตหัวใจฉันที

ลำดับตอนที่ #4 : ความจริง 1

      ฉันว่าฉันเคยเห็นหน้าเขาจากที่ไหน หรือไม่ก็อยู่ในภาพความทรงจำของฉัน ซึ่งฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเคยเห็นเขาตอนไหน แต่ฉันแค่รู้สึกว่าฉันเคยเห็นเขา แต่นึกยังไงมันก็นึกไม่ออกว่า ฉันเคยเห็นเขาที่ไหนกันแน่ หรือบางที...อาจจะเป็นญาติกัน แต่ฉันจำไม่ได้ o_o

          "..."

          "เข้ามานั่งกันก่อนสิ หนูเพิร์ล :)"

          เขารู้จักชื่อฉันอีกต่างหาก! 0.0

          นี่ตกลงฉันเคยเจอเขาจริงๆสินะ ที่ไหนกันล่ะ ทำไมฉันจำไม่เห็นจะได้เลย โถ่เว้ย!นึกยังไงมันก็นึกไม่ออกอ่ะ นี่หัวจะระเบิดแล้วนะ ฉันว่าฉันกำลังจะจำเขาได้ แต่มันก็นึกไม่ออกแฮะ จะบ้าตาย อยากจะควักความทรงจำออกมาดูซะตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดจริงๆ

          "เอ่อ...ค่ะ ( ' ' ;;)"

          ฉันค่อยๆเดินเข้าไปในห้องของเขา โดยมีพวกมาเฟียน่ากลัวๆคนอื่นๆมองตามฉันอย่างไม่ละสายตา เหมือนฉันเป็นตัวประหลาด และในมุมหนึ่งของห้อง ฉันเห็นอีตาผู้ชายที่ฉันจำหน้าได้ดียืนกอดอกมองฉันอยู่ เขาเป็นคนที่ฉันทั้ง เดินชน และโดนเขาฟาดคอจนสลบเหมือด เขาคือผู้ชายที่ชื่อว่า เอเทอร์หรืออะไรนี่แหละ ฉันไม่ได้สนใจเขา -3-

          ฉันเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะของคุณลุงที่เป็นบอส แล้วมองหน้าเขาชัดๆ เขายิ้มเป็นมิตรให้ฉันแล้วทำท่าผายมือเหมือนเชื้อเชิญให้ฉันนั่ง ฉันเลยนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับเขา แล้วมองหน้าเขา เขาเลยเริ่มเปิดบทสนทนาขึ้นมา 

          "ไม่เจอกันนานเลยนะหนูเพิร์ล ยังจำลุงได้รึเปล่าเนี่ย ^^"

          ละ....ลุง! o_O

          ว่าแล้วว่าอาจจะเป็นหนึ่งในญาติที่ฉันเคยรู้จัก แต่ว่าพ่อกับแม่มีลุงตั้งหลายคนนี่นา และฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าญาติทางฝั่งไหน แง T_T

          "ลุง....คนไหนเหรอคะ?"

          "มันก็ตั้ง 14 ปีมาแล้วนี่นา จำไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอกนะ ^^"

          14 ปี.....หรือว่าจะ! o_o

          "หรือว่า...คุณลุงเล็คเตอร์! o_O"

          "ฮ่าๆๆ แหมๆ นึกว่าจะจำไม่ได้กันแล้วซะอีกนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ ^^"

          คุณลุงเล็คเตอร์หัวเราะร่า แล้วเขาก็ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข เหมือนกับว่าเขาอยากให้ฉันจำเขาได้จริงๆ ฉันก็ดีใจขึ้นมาว่าฉันหาญาติฉันเจอ แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่ฉันจะมาดีใจหรอก ทำไมอยู่ได้ตั้งนานเขาไม่โผล่หัวมา แล้วทำไมเขาถึงเป็นหัวหน้าแก๊งค์มาเฟีย ทำไมมาเฟียต้องตามล่าพ่อกับแม่ พอรู้แบบนี้ แทนที่ฉันจะแสดงความดีใจกับตัวเองที่ได้เจอญาติ ฉันกลับอยากจะถามคำถามที่มันติดอยู่ในใจฉันมากมายมากกว่าที่จะมานั่งดีใจแบบนี้ 

          "นี่ทำไมคุณ....ยังมีชีวิตอยู่ o_o"

          "นี่เธอไม่ดีใจเหรอ ฉันอุตส่าตามหาเธอมาตั้งหลายปีเลยนะ แถมยิ่งเธอมาจำฉันแบบนี้ได้ ลุงก็ยิ่งดีใจใหญ่เลยล่ะ ฮ่าๆ ^^"

          ปึง!

          "คุณลุงคะ! -*-"

          ฉันตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห ฉันก็รู้นะว่าเขาดีใจ แต่ขอล่ะ! นี่มันเรื่องที่ฉันอยากหาคำตอบว่า ทำไมครอบครัวฉันถึงไปเกี่ยวข้องกับพวกเขา ทำไมฉันไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นมาเฟีย แล้วทำไมครอบครัวฉันถึงถูกตามล่า ฉันไม่ได้สบายใจขนาดนั้นหรอกนะ! 

          แกร๊ก

          พวกมาเฟียรอบๆห้องเริ่มชักปืนออกมาแล้วจ่อมาที่ฉัน ยกเว้นอีตาเอเทอร์และพอร์ช ซึ่งนั่นเลยทำให้ฉันเริ่มกลัวขึ้นมา ไม่น่าเผลอตัวเลย ลืมตัวไปว่าไอ้พวกนี้มันอยู่ในห้อง T_T

          "พวกแกลดปืนลงก่อน ฉันเข้าใจว่าหนูเพิร์ลรู้สึกยังไง ตอนนี้เธอกำลังสับสน ต้องให้เวลาเธอในการทำความเข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เอาปืนลงซะ - -"

          เจ้าพวกมาเฟียรอบๆมองหน้ากันแล้วค่อยๆลดปืนลงพร้อมๆกัน จากนั้นคุณลุงเลยหันมายิ้มให้ฉันใหม่ แต่คราวนี้เหมือนเขาจะไม่ได้ยิ้มเป็นมิตรเหมือนเดิม แต่เป็นรอยยิ้มเชิงสงสารซะมากกว่า 

          "...."

          "หนูเพิร์ลคงผ่านอะไรมาเยอะแยะสินะ ลุงขอโทษที่ไม่ตามหาหนูให้เจอเร็วกว่านี้ และแน่นอนว่าพ่อแม่เธอก็ขอให้เก็บเรื่องที่พวกเขาและพวกเราเป็นมาเฟีย เป็นความลับจากเธอ ลุงเป็นห่วงหนูเพิร์ลมากเลยนะ พ่อกับแม่หนูขอร้องลุงไว้ก่อนตายตั้งหลายอย่าง แต่ลุงตามหาหนูหลายปี ไม่เจอหนูสักที พอเจอหนูเลยดีใจมากๆ ขอโทษนะถ้าลุงออกหน้าออกตาเกินไปหน่อย ^^"

          เขาสารภาพอะไรหลายๆอย่างออกมา แต่ที่ทำฉันจุกมันก็มีอย่างเดียว

          "นี่พ่อแม่หนู....เป็นมาเฟียงั้นเหรอ 0.0"

          ฉันเบิกตาโพลงขึ้นเมื่อได้ยินประโยคที่ไม่น่าเชื่อออกมา พ่อแม่จงใจเก็บเรื่องที่ว่าพวกเขาเป็นมาเฟียจากฉันมาโดยตลอด และตอนที่พวกเขาถูกตามล่า ก็ปล่อยให้ฉันรอดออกมาในสภาพปางตาย โดยที่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้บอกอะไรฉันสักคำเลยอย่างงั้น

เหรอ.... นี่พวกเขา จะเล่นตลกอะไรกันแน่ น้ำตาของฉันเริ่มคลอ พอเริ่มปะติดปะต่ออะไรหลายๆอย่างได้ ฉันก็เริ่มอยากจะร้องไห้ออกมา T_T

          "เขาขอให้ลุงบอกหนูตอนที่พวกท่านเสียไปแล้วน่ะ ท่านบอกว่าถ้าเกิดพวกท่านได้รับอันตราย แน่นอนว่าหนูก็ต้องได้รับอันตรายด้วย เลยไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปิดบังหนู เพราะว่าถ้าหนูจะได้รับอันตราย หนูจะต้องได้รับการปกป้องจากพวกลุง แต่ถ้าไม่บอกว่าลุงเป็นมาเฟีย หนูก็จะไม่รู้ที่มาที่ไปว่าทำไมต้องมาปกป้อง พ่อกับแม่ของหนูเป็นห่วงหนูมากเลยนะหนูเพิร์ล เขาบอกว่าตั้งแต่ที่หนูเกิดมา เขาก็อยากจะปกป้องหนูตลอดไป แต่เพราะเป็นมาเฟียเลยทำไม่ได้ เขาไม่อยากให้หนูต้องมารับรู้ภาระอันหนักหนาของพวกเขา ไม่อยากให้หนูต้องเสียใจว่าพวกเขาเป็นพวกหัวรุนแรงน่ะ"

          "ไม่...จริง ToT"

          ฟุ่บ

          "หนูเพิร์ล!"

          ฉันลงนั่งคุกเข่าลงไปด้วยความเสียใจ และจุกจนยืนไม่อยู่ ตลอดมาเพียงเพราะเขาไม่อยากให้ฉันเป็นห่วง นี่พวกท่านแบกรับภาระอันหนักหนาขนาดไหนกัน ทำไมถึงไม่บอกฉันบ้าง ทำไมต้องแบกมันเอาไว้โดยที่ไม่คิดจะแบ่งเบามาให้ฉัน ยังไงพวกท่านจะเป็นสัตว์ประหลาดหรืออะไรก็ตาม ฉันไม่สนอยู่แล้ว! ยังไงเขาก็คือพ่อแม่ฉัน ฉันรักเขาและจะไม่มีทางทำให้พวกเขาเสียใจ พอมารู้แบบนี้แล้ว ความรู้สึกผิดและเสียใจมันยิ่งทิ่มแทงหัวใจของฉันจนหมดแรงจะยืน พวกมาเฟียรอบๆเริ่มกรูกันเข้ามา เพื่อจะพยุงฉัน แต่ฉันก็ไม่ยอมที่จะไปตามแรงของเจ้าพวกนั้นเลย

          "ทำไม....ฮึก ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ฉัน...ไม่เข้าใจ ฮืออออ พ่อคะ แม่คะ เพิร์ลขอโทษ ทำไมถึงไม่บอกเพิร์ล เพิร์ลทำอะไรผิดงั้นเหรอ ทำไม ฮือออ TOT"

          ฉันกระหน่ำร้องไห้ออกมาอย่างไม่ลดละ ไม่อยากจะคิดมาก่อน ฉันผ่านอะไรมามากมาย แต่ไม่เคยรู้เลยว่าเบื้องหลังมันจะน่ากลัวขนาดนี้ ทำไมอะไรๆมันยังทำร้ายฉันไม่พอใช่มั้ย ต้องการให้ชีวิตฉันมันเลวร้ายไปถึงไหนกัน นี่พวกเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ ทำไมต้องปิดบังฉันด้วยล่ะ ฉันมันทำไมถึงต้องปิดบังกัน TOT

          "ลุงเข้าใจนะ ลุงก็เสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ตอนนี้หนูไม่ต้องห่วงนะ หนูอยู่กับลุงแล้ว และหนูก็ไม่ได้ทำอะไรผิดด้วย พ่อแม่ของหนูแค่อยากจะปกป้องหนูเท่านั้น เขาก็แค่ไม่อยากให้หนูต้องมารับรู้เรื่องที่เลวร้ายของมาเฟียน่ะ..."

          "แล้วพวกเขาต้องมาตายโดยที่หนูไม่รู้เรื่องอะไรเลยแบบนี้มันไม่แย่กว่าเหรอคะ! เห็นหนูเป็นอะไรกันแน่! หนูก็ทรมานเหมือนกันนะที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยมา 7 ปีเต็ม เบาะแสจากตำรวจหรือเหตุการณ์ก็ตามหาไม่ได้ สุดท้ายก็ปิดคดีไปด้วยคำว่า 'อุบัติเหตุ' แบบนี้มันสมเหตุสมผลแล้วเหรอคะ! TOT"

          ฉันตะโกนออกไปเสียงสั่น ตอนนี้ฉันทั้งโกรธ เสียใจ ช็อก กลัว หลายๆอารมณ์มันมารวมกันอยู่ในตัวฉัน ตัวฉันสั่นมาก น้ำตาที่ไหลอาบเต็มแก้มก็ยังคงไหลไม่หยุด ลุงเล็คเตอร์มองฉันอย่างสงสาร แล้วเขาก็ค่อยๆสวมกอดฉันอย่างอ่อนโยน แล้วลูบหัวฉันเบาๆ มันให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนกับมีพ่อแม่มาอยู่ตรงหน้า นั่นเลยทำให้ฉันสามารถสะกดน้ำตาได้ชั่วขณะหนึ่ง 

          "ลุงขอโทษด้วย! ลุงขอโทษหนูเพิร์ลจริงๆ ลุงไม่รู้ว่าหนูต้องผ่านอะไรมาบ้างกว่าจะมาถึงตรงนี้...หนูโตขึ้นมากแล้ว พ่อกับแม่หนูคงจะสามารถขึ้นไปบนสวรรค์ได้อย่างสบายใจแล้วล่ะนะ ลุงจะพยายามดูแลหนูแทนพ่อแม่หนูให้ดีที่สุดนะ ลุงขอโทษ ลุงขอโทษหนูเพิร์ลจริงๆ"

          "ฮืออออ คุณลุง ฮึก ขอบคุณนะคะ ฮืออออ"

          ฉันร้องไห้โฮภายในอ้อมกอดของคุณลุง ราวกับจะปลดปล่อยทุกอย่างที่คั่งค้างในใจมาหลายปีออกให้หมดในทีเดียว ฉันเสียไปหมดทุกอย่างกับอุบัติเหตุครั้งนั้น ต้องทนทุกข์ใช้ชีวิตที่ทุกข์ทรมานมายาวนานถึง 7 ปี แต่ครั้งนี้ มันคงได้เวลาเริ่มต้นใหม่แล้วล่ะนะ....ชีวิตใหม่ของฉัน

          ในกำมือของมาเฟีย.... (_ _)

[โปรดติดตามตอนต่อไป]

อย่าลืมโหวดอย่าลืมคอมเมนท์ให้ด้วยนะค่าาา เป็นกำลังใจให้กันนาเด้อ

                               "ไม่จริง....ใช่มั้ย"

---------------------------------------------------------------------------------------------------------