Bad Mafia's ได้โปรดเถอะนาย! ไว้ชีวิตหัวใจฉันที

ลำดับตอนที่ #2 : เกลียดชัง!

          ฉันเกลียดมาเฟียที่สุดในโลกนี้!!

          เพราะพวกมัน ฉันเลยต้องเสียครอบครัวที่ฉันรักไป จนตอนนี้แม้แต่ญาติก็ไม่เหลือเงาหัว มีฉันเป็นคนสุดท้าย และเหตุการณ์ในวันนั้น ฉันยังจำได้ไม่ลืม สามารถอธิบายได้อย่างละเอียดยิบว่าความรู้สึกตอนนั้นมันเป็นยังไง ฉันไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นมันเป็นแก๊งค์ใหญ่มาจากไหน แต่ฉันเกลียดพวกมัน เกลียดมาก! 

          "ตกใจล่ะสิ :)"

          "หึ...เอาตรงๆ ถ้านับความจุก ครั้งนี้เธอคงทำได้รุนแรงที่สุดเลยตั้งแต่ที่เคยทำฉันมาน่ะนะ :("

          ฉันชมออกไปอย่างใจจริง เอาจริงๆตั้งแต่เป็นศัตรูกับยัยนี่ ครั้งแรกเลยที่ทำฉันจุกขนาดนี้ แต่ก็ดี จะได้ง่ายหน่อยที่ฉันจะตีตัวออกห่างๆอีตาบ้านี่ -*-

เลิกคลาส

          ครืดด...

          ฉันลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว กะว่าจะรีบไปทำงานพิเศษ เพราะว่าถ้าไม่ทำมีหวังอยู่ไม่ได้แหงมๆ ญาติก็ไม่มี เงินก็ไม่มี เศร้าชะมัด T_T

          "เพิร์ล! รอฉันด้วยยย!"

          จู่ๆอีตาพอร์ชก็วิ่งตามฉันมา ฉันเลยหยุดชะงักแล้วหันไปมองเขาที่กำลังวิ่งมาหาฉัน ซิ่งมันมีอีตาบ้ามาเฟียเดินตามมาเงียบๆข้างหลังเขา -*-

          เป็นเพื่อนอีตาพอร์ชสินะ -_-

          "ฉันไม่มีธุระอะไรกับนาย ไปซะ -_-"

          "อย่ามาตีหน้าโหดเลยน่า ฉันก็แค่จะเอาของมาให้เท่านั้นเองน่ะ ^^"

          พอร์ช ทำท่าเหมือนจะล้วงเอาอะไรบางอย่าง ซึ่งพอฉันละสายตาจากเขาไปมองอีตามาเฟียนั่นที่กำลังเดินใกล้เข้ามา ฉันเลยรีบเร่งอีตานี่ทันที ><

          "เร็วสิยะ ฉันรีบบ"

          "รีบไปไหน ยังไงเธอก็ไปทำงานพิเศษใกล้ๆแค่นี้เองไม่ใช่เหรอ ( '0' )"

          "....."

          หมอนี่รู้ได้ยังไงว่าฉันทำงานพิเศษ o_O

          ฉันว่าฉันไม่เคยพูดเรื่องงานพิเศษให้ไอ้หมอนี่ฟังเลยนะ ไปรู้ตอนไหน จากที่ไหนกัน ฉันว่างานพิเศษนี่ฉันไม่เคยบอกพวกเพื่อนคนไหนเลย ยิ่งถ้าเป็นยัยเอริส ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ ฉันก็ไม่เคยบอกยัยนั่นอีกอยู่ดี 

          แล้วรู้ได้ไง -_-

          "ทำไมเงียบไปล่ะ ( '_' )"

          "ฉันว่าฉันไม่เคยบอกนายเรื่องงานพิเศษนะ -*-"

          "อ๋อ...ฉันเดินผ่านไปเห็นน่ะ เธอมาทำงานตรงนั้นทุกวันเลยนี่นา ^^"

          พอร์ชยิ้มอย่างร่าเริงแล้วชี้ไปที่ร้านที่ทำงานของฉัน ซึ่งหมอนั่นก็พูดถูกอ่ะแหละ คงจะบังเอิญเห็นจริงๆมั้ง

          "แล้วนี่ จะเอาอะไรมาให้ล่ะนายน่ะ :)"

          "พอร์ช...เร็ว -_-"

          อีตามาเฟียเดินมาสะกิดไหล่พอร์ชแล้วจ้า เร็วมาก ขายาวนักรึไงก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เมื่อกี้ยังเห็นพี่แกเดินดุ่มๆทีละก้าวอยู่เลย เร็วชะมัดเลยแฮะ o_o

          "คร้าบๆๆ โทดทีๆ อ้ะนี่ ^^/"

          หมอนั่นยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่ห่ออะไรบางอย่างไว้ ซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร ฉันเลยเงยหน้าขึ้นไปมองพอร์ชด้วยความสงสัย หมอนั่นเลยพยักเพยิดทำท่าเหมือนจะให้ฉันเปิดดู 

          "มันคืออะไรน่ะ"  

          "เปิดดูสิ ^^"

          ฉันแกะผ้าสีขาวออกแล้วเอาออกมาดู มันคือสร้อยคอที่เหมือนจะมีรูปบางอย่างอยู่ข้างใน ฉันเลยจัดการเปิดดู พอเปิดออกมามันก็คือ...

          รูปของพ่อแม่ฉันในชุดสูท o_O!!!!

          "นะ...นาย! ไปเอามันมาจากไหนน่ะ! o_O"

          "ฮะๆๆ เธอจริงๆด้วยสินะ ^^"

          "หมายความว่าไง... o.o"

          "ลูกสาวของที่ปรึกษานอกแก๊งค์ของพวกเรา :)"

          ที่ปรึกษานอกแก๊งค์! นี่มันพูดอะไรของมันน่ะ!

          "หมายความว่าไงที่ปรึกษานอกแก๊งค์"

          "อ้อ ลืมบอกเธอไปอย่างหนึ่ง ผมเป็นมาเฟียน่ะ คนๆนี้ก็เป็นเหมือนกัน เขาเป็นถึงลูกชายของบอสเลยล่ะ ชื่อว่าคุณชายเอเทอร์ ผมเป็นมือขวาของเขา และเธอคือคนที่เราตามหาอยู่ ที่ปรึกษานอกแก๊งค์ :)"

          ฉัน....เนี่ยนะ O_O

          หมอนี่พูดอะไร....ฉันงงไปหมดแล้ว ที่ปรึกษานอกแก๊งค์นี่คือหมายความว่าไง ใครก็ได้อธิบายทีเถอะได้โปรด ฉันสับสน ฉันก้มลงมองรูปในสร้อยแล้วเอามือลูบอย่างแผ่วเบา น้ำตามันก็คลอขึ้นมา

          "นายหมายความว่าไง ฉัน...ฉันไม่เข้าใจ T_T"

          "ก็เข้าใจแหละนะว่าอธิบายยังไงก็คงให้เข้าใจตอนนี้ไม่ได้ แต่ที่ผมจะพูดก็คือไปกับเราก่อนเถอะนะ แล้วจะอธิบายทุกอย่างเอง ทั้งเรื่องของพ่อแม่คุณด้วย ไปกับเราก่อนเถอะ ^^;;"

          "จะให้ฉันไปไหนในตอนนี้น่ะเหรอ! ฉันอยากรู้เดี๋ยวนี้ ฉันไม่ได้ใจเย็นขนาดนั้นหรอกนะ TOT"

          ฉันตะโกนกระฟัดกระเฟียด น้ำตาไหลอาบสองแก้ม พอนึกถึงเหตุการณ์นั้นขึ้นมา ฉันก็หยุดร้องไห้ไม่ได้ทุกที ให้ตายเถอะนะ! หยุดสิ หยุด!  T_T

          "รู้น่า แต่อดทนนิดเดียวนะ ผมไม่อยากบังคับเธอหรอก แต่มันจำเป็นทั้งต่อตัวคุณและต่อผมด้วยนะ ขอร้องล่ะเพิร์ล ^^;;;"

          "เกิดอะไรขึ้น!"

          "ฮะ?"

          "เกิดอะไรขึ้นกับพ่อแม่ฉัน! ทำไมเขาถึงถูกตามล่าและไล่ฆ่า! บอกฉันให้หมดเดี๋ยวนี้! TOT"

          ฉันตะโกนลั่นทั้งน้ำตา จังหวะนี่จะใครที่ไหนก็ไม่แคร์แล้วล่ะ อีตานี่ต้องรู้อะไรเกี่ยวกับครอบครัวฉันแน่ๆ ทำไม...พ่อแม่ฉันถึงต้องโดนอุบัติเหตุโจรบุกบ้านในวันรวมญาติ ทำไม...ทำไม ทำไม คำว่าทำไมมันเต็มหัวฉันอย่างคลุ้มคลั่ง ผุดมาเหมือนดอกเห็ด ทำให้ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้เลย T_T

          "ผมจะบอกต่อเมื่อเธอยอมไปกับผม :)"

          "ไม่! บอกฉันมา ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น! กรี๊ดดด บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะยะ! TOT"

          "น่ารำคาญว่ะ -*-"

          อีตาคุณชายที่ยืนฟังอยู่นานเริ่มออกปากขึ้นมา แล้วมองมาที่พวกเราสองคนด้วยสีหน้าหงุดหงิดสุดๆ จนฉันเริ่มกลัวเขาเล็กน้อยแล้วสิ (_ _)

          "ขอโทษคร้าบคุณเอ็ท ^^;;;"

          "เธอน่ะ จะมาดีๆหรือมาด้วยความรุนแรง"

          "คุณเอ็ทครับ บอสบอกว่าให้ประโลมดีๆ..."
          "ดีๆไม่ไปก็ต้องใช้กำลังสิ"

          เขามองหน้าฉันสักครู่ก่อนจะยกมือขึ้นแล้วฟันลงมาที่ท้ายทอยฉันอย่างแรง สติฉันพร่ามัว และฉันก็ไม่รับรู้ถึงอะไรอีกเลย....

[โปรดติดตามตอนต่อไป]

นิยายจะอัพทุกๆวันเสาร์-อาทิตย์นะคะ เวลาประมาณบ่ายสามจะมาอัพให้ ถ้ามีกำหนดเลื่อนหรืออะไรก็ตาม จะแจ้งให้ทราบล่วงหน้านะคะ ขอบคุณที่ติดตาม ^^

    "น่ารำคาญว่ะ"

 "ผมจะบอกถ้าเธอไปกับผม :)"         

  "ฉันไม่มีธุระกับนาย"

         "ตกใจล่ะสิ :)"         

---------------------------------------------------------------------------------------------------------