ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ปรับตัว
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉันพลิกตัวไปพลิกตัวมาอย่างรำคาญเสียงคนเคาะประตู นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย ทำไมถึงได้มีคนมาเคาะประตูแต่เช้า ฉันลืมตาขึ้นมาและมองไปรอบก็สะดุ้งด้วยความตกใจว่ามันไม่ใช่ห้องฉัน แต่ก็นึกขึ้นได้ว่า อ๋อ...นี่เราอยู่ที่คฤหาสน์มาเฟียนี่เนอะ =_=
ก๊อกๆๆๆๆๆ
"โอ้ยยย รู้แล้วค่ะ! นั่นใครอ่ะ =o="
ฉันตะโกนออกไปอย่างตัดรำคาญ ทำให้คนข้างนอกหยุดเคาะและก็เงียบไปเลย จากนั้นก็เป็นเสียงคนพูดแทน
[คะ...คือว่า คุณชายให้มาตามน่ะเจ้าค่ะ]
อ๋อ...คนใช้นี่เอง -_-
"อ๋อ...งั้นรอเดี๋ยวนะคะ พอดีว่าฉันเพิ่งตื่น ยังไม่ได้อาบน้ำเลย บอกให้พวกเขารอสักครู่จะได้มั้ยคะ =O="
ฉันตะโกนออกไปจากในห้อง เขาเงียบไปเลย นี่ฉันยังตื่นไม่เต็มตาเลยนะยะ ปลุกอะไรกันแต่เช้า นี่กี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย -_-
[คุณชายให้เวลาคุณสิบนาทีนะเจ้าคะ เขาบอกว่าเตรียมชุดไปเรียนไว้ให้แล้ว เดี๋ยวจะไปเอามาให้แล้วกลับมาภายในสิบนาทีเจ้าค่ะ]
สิบนาที!! O_o
อีตาบ้าเอ็ท นี่เขาอยู่ข้างนอกแน่ๆเลย เพราะว่าถ้าเป็นพี่คนใช้คงจะไม่กล้าเคาะรัวขนาดนี้ คงแอบกระซิบกันอยู่ข้างนอกล่ะสิ รวมหัวแกล้งฉันสนุกมั้ย ฮึ่ย! ต้องรีบไปอาบน้ำแล้ว ไม่งั้นแย่แน่ๆ ฉันรีบลุกจากเตียงแล้ววิ่งไปห้องน้ำทันที หยิบผ้าขนหนูที่เขามีไว้ให้(เมื่อคืนก็ใช้ผืนนี้แหละ) แล้ววิ่งเข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว อาบไปก็นับเวลาถอยหลังไป โถ่...ถ้ามีเวลามากกว่านี้ล่ะก็ อาจจะได้มาร์กหน้า ขัดตัว อุตส่านอนคิดมาเมื่อคืนว่าวันนี้ตื่นเช้ามาใช้อ่างน้ำดีกว่า ได้แช่น้ำสบายๆ แต่นี่ก็ต้องใช้ฝักบัวอีกตามเคย ฉันรีบอาบทำเวลาจนเสร็จก็นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวออกไปนอกห้องน้ำ กะว่าจะไปนั่งแต่งสวยที่เตียงนอน แต่พอเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็ต้องตกใจแทบหงาย เพราะว่าอีตาเอ็ทถือวิสาสะเข้ามาในห้องฉันตอนไหนก็ไม่รู้ แถมแต่งตัวเสร็จแล้วด้วย o_o
"อื้ม สิบนาทีพอดีเลยแฮะ ฉันเอาชุดมาให้ นี่เป็นชุดนักศึกษาที่ฉันยืมพี่สาวของฉันมา เขาบอกว่าให้ยืมไปก่อน เพราะวันนี้เขาไม่มีเข้าคาบเรียน ฉันให้เวลาเธอแต่งตัวสัก...สิบนาทีก็แล้วกัน แต่งเสร็จแล้วก็จะได้ไปกินข้าวเช้าด้วย ฉันจะรออยู่ข้างนอกนะ"
เขาสั่งงานฉันฉอดๆๆ แล้วก็เดินออกประตูไปแบบเงียบๆ ปล่อยฉันยืนอ้าปากค้างอยู่หน้าประตูห้องน้ำ นี่เขาถือวิสาสะเข้ามาในห้องฉัน เอาเสื้อผ้ามาให้ กำหนดเวลาแต่งตัว และก็จะรอฉันอยู่ข้างนอก กรี๊ดดดดด! ทำไมเขาถืออภิสิทธิ์ขนาดนี้นะ อย่าให้ได้มีโอกาสเอาคืนนะยะ แม่จะแอบเอาถุงกะปิและก็ปลาร้าไปวางไว้ในห้องให้หึ่งเลยคอยดูสิ -*-
อย่าว่าแต่ทำเลย ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าห้องเขาอยู่ไหน T_T
ฟึ่บ
ฉันเดินไปหยิบถุงเสื้อผ้าที่เขาวางไว้บนเตียง เอามาเปิดดูว่าชุดไซส์อะไรบ้าง พอคลี่ดูก็คิดได้แค่ว่า พี่สาวของอีตานี่คงจะตัวพอๆกับฉันเลย พอฉันคลี่กระโปรงดู อื้ม...สั้นมากเลยนะเนี่ย จะให้ฉันใส่ไปสั้นๆแบบนี้เลยเหรอ ว่าไอ้ของที่ฉันใส่มันก็สั้นแล้วนะ นี่มันเป็นกระโปรงรัดรูปไง แต่ของฉันมันเป็นกระโปรงระบาย แล้วของฉันก็สั้นเกือบเลยเข่า ว่าน่าจะสั้นแล้วนะ ของพี่อีตานี่เหนือเข่าจร้า พวกที่ใส่กระโปรงแบบนี้ในมหาลัยมีแค่สองประเภท ไม่หน้าด้าน ก็พวกชอบโชว์ของแหละ แล้วฉันก็รื้อดูของที่เหลือ เป็นยกทรงและก็กางเกงใน และก็เจอโน้ตอีกละ คราวนี้กี่บาทล่ะ ฉันหยิบมันขึ้นมาดู ปรากฏว่ามันซ้อนกันสองใบ ใบแรกเขียนว่า...
'กระโปรงอาจจะสั้นไปหน่อยน้ะจ้ะ พอดีพี่ชอบใส่แบบนี้ ขอโทษด้วยน้าา ^^
Eater'
เป็นโน้ตจากพี่อีทเตอร์ พี่สาวสุดเถื่อนของอีตาเอ็ทนี่เอง เอาเถอะ อย่างน้อยเขาก็อุตส่าห์ส่งโน้ตมาขอโทษเรื่องกระโปรง ฉันจะไม่โกรธก็ได้ เพราะพี่อีทเตอร์เป็นคนที่
แซ่บจริงๆนะ ตั้งแต่หล่อนเด็กๆก็จะเป็นคนที่ทำตัวนางพญามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่ได้ด่านะ แต่เธอมีของจริงๆ แล้ววางมาดนิ่งได้ดีที่สุดด้วย ใจเย็นเหมือนน้ำแข็งเลย ไม่ได้เห็นเธอก็นานแล้วนะ ป่านนี้เธอสวยเซ็กซี่สุดๆแน่เลย ส่งโน้ตเฟรนด์ลี่ขนาดนี้มา พี่เขาคงจะอารมณ์ดีอยู่ล่ะมั้ง เพราะเธอเป็นนักวาดรูป อารมณ์ติสแตกของพี่แกก็ค่อนข้างจะสูงอ่ะนะ ^^
ไหนๆๆ ดูใบต่อไปซิ้ -_-
'กางเกงในกับเสื้อในฉันซื้อให้ จ่ายคืนมาด้วยการเลี้ยงขนมซะ :P
Ather '
....... -_-
ฉันล่ะเกลียดอีตาบ้านี่จริงๆเล้ย เดี๋ยวจ่ายคืนเดี๋ยวเลี้ยงขนม รู้ทั้งรู้นะว่าคนไม่ค่อยจะมีตังค์ โอ๊ะ!...จริงสิ นึกขึ้นได้ว่าหมอนั่นให้เวลาสิบนาทีนี่นา มัวแต่ชื่นชมของจนลืมเวลาเลย พอนึกได้ดังนั้นฉันเลยจัดการแต่งตัวทันที สวมนู่นสวมนี่เสร็จก็ประมาณสองนาทีก็เสร็จแล้ว จากนั้นก็ได้เวลาแต่งหน้า เฮ้ออ...ทารองพื้นอย่างเดียวก็คงจะหมดเวลาแน่เลย งั้น...ทาแป้งธรรมดาไปก่อนก็แล้วกัน ฉันหยิบแป้งมาจากกระเป๋าถือของฉัน แล้วจัดการละเลงมันลงบนใบหน้า เกลี่ยนิดๆหน่อยๆ แล้วเดินไปส่องกระจกที่ในห้องมีอยู่แล้ว เอาจริงๆที่นี่มีทุกอย่างพร้อมเลยนะ ในห้องน้ำก็มีสบู่ยาสระผมที่อาบน้ำพร้อมเลย แถมของดีซะด้วยนะ มีครีมบำรุงผิวหลังอาบน้ำในห้องน้ำด้วย ออกมาข้างนอกก็มีโต๊ะเครื่องแป้ง มีเครื่องสำอางค์ มีน้ำหอม มีครีมอะไรพร้อมสรรพ ถ้าฉันได้อยู่ที่นี่ตลอดคงจะสบายตายชักเลย :)
ก๊อกๆๆ
[นี่ หมดเวลาแล้วนะ เสร็จรึยัง]
เอ็ทเคาะประตูเรียกฉัน ฉันที่กำลังทาแป้งอยู่ต้องถึงกับมองบน -_-
"เสร็จแล้ววว ไปแล้วย่ะ -O-"
ฉันตะโกนตอบออกไป แล้วรีบเก็บแป้งเข้ากระเป๋า เก็บข้าวเก็บของที่ต้องใช้เรียน จากนั้นก็สะพายกระเป๋าแล้วไปเปิดประตูเพื่อจะออกไปข้างนอก แล้วก็แทบใจหายอีกรอบตอนที่เขายืนมองฉันอยู่หน้าห้อง ทำไมวันนี้ฉันต้องตกใจเขาหลายรอบด้วยเนี่ย -*-
"กว่าจะเสร็จ แต่งอะไรมากมายนักหนา แต่งไปก็ไม่สวย -_-"
"แหม...ทำอย่างกับนาย... =x="
ฉันถึงกับต้องอุดปากตัวเองทันที เมื่อฉันกำลังจะเถียงเขาว่า 'แหม...ทำอย่างกับนายหล่อตายล่ะ' แต่พูดไม่ได้ ก็เขาหล่อนี่หว่า เกือบเผลอพูดออกไปแล้วมั้ยล่ะ -_-
"ฉันทำไม... -_-"
นั่น! เขาท้วงด้วย... ><
"ทะ...ทำอย่างกับนาย...ไม่หล่องั้นแหละ นายหล่อก็พูดได้อ่ะดิ -O-"
ฉันพูดติดๆขัดๆ เพราะเถียงเขาไม่ขึ้น เถียงให้ตายหมอนี่ก็จะเถียงกลับมาให้ฉันโมโหเล่นซะมากกว่า ไม่ๆๆๆ ฉันจะพยายามไม่หือกับเขา ><
"อืม...ไปกินข้าวได้ละ ป่านนี้แม่บ้านรอจนเหงือกแห้งแล้วมั้ง -_-"
เขาพูดเป็นเชิงประชดฉันที่ยืนพูดมากอยู่ แล้วเขาก็เดินหนีไปเลย ฉันเลยต้องรีบวิ่งตามเขาต้อยๆ เหมือนลูกเป็ดเดินตามแม่เป็ดเลย นึกๆดูแล้วมันก็เหมือนเวลาที่ฉันเล่นกับเขาตอนเด็กๆเลย เวลาจะเล่นซ่อนหาแล้วเขาหาฉันเจอ ฉันจะต้องไปเดินตามเขาต้อยๆเลย คิดถึงแล้วก็อดขำไม่ได้แฮะ
เขาเดินนำฉันมาจนถึงห้องอาหาร ที่เดียวกันกับที่กินมื้อเย็น จนฉันเริ่มที่จะจำทางได้บ้างแล้ว พยายามสังเกตไปเรื่อยๆ จนเริ่มจะชินตาบ้างแล้วเหมือนกัน เข้ามาปุ๊บ พวกพี่คนใช้ที่มายืนรอฉันและเอ็ทอยู่ก็โค้งเก้าสิบองศาให้เอ็ทพร้อมๆกัน ดูแล้วอีตานี่มียศฐาบรรดาศักดิ์พอตัวอยู่นะ เห็นเดินผ่านใครคนไหนก็โค้งให้เขาทุกคนเลย และดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นมื้อเช้าที่มีคนเยอะแปลกๆ วันนี้มีผู้หญิงเพิ่มมาสองคน อีกคนหนึ่งดูเป็นผู้หญิงที่มีอายุ และอีกคนหนึ่งก็เป็นสาวสวยเซ็กซี่กำลังนั่งกดโทรศัพท์อยู่ เธอย้อมผมสีฟ้าม่วงๆ นั่งอยู่ข้างผู้หญิงคนนั้นที่มีอายุ เธอเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมามองฉันและเอ็ท จากนั้นเธอก็เอ่ยทักทายฉันขึ้นมา
"ฉันว่าแล้วว่าชุดของฉันต้องเข้ากับเธอ :)"
เธอทักทายฉันด้วยความคุ้น แต่ฉันกลับงงว่าเธอเป็นใคร... o_o?
"จำได้รึเปล่าว่านี่ใครน่ะ -_-"
เอ็ทถามฉันที่นั่งมองหน้าผู้หญิงคนนั้นอยู่นาน ฉันเลยส่ายหน้ารัวๆ เขาถอนหายใจออกมาหนึ่งพรืด แล้วก็เอ่ยคำแนะนำพวกเขา
"คนที่ย้อมผมสีฟ้าม่วงๆนั่น คือคนที่ให้เธอยืมชุดนี้ ส่วนคนนั้น แม่ฉันเอง -_-"
คนที่ให้ยืมชุดฉันเมื่อเช้า นี่พี่อีทเตอร์เหรอ! นี่เขาสวยเซ็กซี่ขนาดหนักมากๆเลยนะเนี่ย ฉันลืมสารรูปเก่าเขาไปเลยอ่ะ เพราะว่าแต่ก่อนเธอผมสีดำสนิท แต่ตัดหน้าม้าสวยเหมือนเดิม นี่พี่กับน้องฮิตแฟชั่นสีผมกันรึไงนะ อีกคนสีควันบุหรี่ อีกคนสีฟ้าม่วงๆ พี่น้องคู่นี้น่ากลัวแฮะ -_-
"สะ...สวัสดีค่ะ พี่อีทเตอร์ คุณป้า ขอโทษนะคะที่จำไม่ได้ ^^;;"
"สมควรแหละ เพราะว่าหลังจากโตเป็นวัยรุ่นปุ๊บ พี่อีทก็เอาแต่ย้อมผมตลอดเลยนี่ สีนี้ก็เพิ่งเปลี่ยนไปเมื่ออาทิตย์ก่อนเองไม่ใช่เหรอ -_-"
อุ้ยย...เอ็ทบ่นค่ะคุณขา o_o
อีตานี่บ่นพี่ตัวเองค่ะคุณขา ไม่เคยเห็นเขาบ่นใครยาวเป็นพรืดขนาดนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย ถ้าตัดฉันออกไป พี่อีทก็คงเป็นคนที่โดนอีตานี่บ่นใส่สินะ แล้วแบบนี้พี่อีทจะว่ายังไงกันนะ...
"ยุ่งไม่เข้าเรื่อง...นายก็เคยย้อมไม่ใช่เหรอ นี่ก็สีล่าสุดไม่ใช่เหรอไง -O-"
ศึกพี่น้องยกที่หนึ่ง เริ่มค่ะ.... เป้งๆ!
"ผมย้อมสีนี้มาสี่ปีแล้วเหอะอย่ามา -_-"
"แกก็เคยย้อมไปตั้งสิบสองสีไม่ใช่เหรอ แถมย้อมตามฉันอีก -O-"
"สิบสองก็จริง แต่ของพี่นี่มันสีที่ยี่สิบเอ็ดแล้วไม่ใช่เหรอ อีกแปปๆก็จะมากกว่าผมถึงสิบสีแล้วนะ -_-"
"ฉันย้อมกี่สีมันก็เรื่องของฉันย่ะ นายมาเลียนแบบฉันก่อน นายไม่มีสิทธิ์พูด"
"มีสิ เพราะผมก็เป็นน้องพี่ ผมมีสิทธิ์ท้วงพี่ -_-"
"นายไม่มีสิทธิ์เฟ้ย ไอ้หัวควันอัคคีภัย"
"มีสิทธิ์สิ คุณพี่หัวอาเบะ"
"กรี๊ดดด ไอ้...ไอ้หัวเข็มขัดเงิน"
"หัวลูกอม"
"ไอ้..."
"หยุดได้แล้ว ลูกทั้งคู่นั่นแหละ -O-"
ดูเหมือนคุณแม่ที่เริ่มรำคาญจะทนไม่ไหวแล้วจ้า เธอพูดขึ้นมานิ่งๆ แต่ก็สามารถกำราบเขาทั้งสองคนได้อย่างดี พี่อีทก็หยุด เอ็ทก็หยุด ฉันที่นั่งอยู่เฉยๆก็เลยแอบยิ้มออกมาด้วยความสนุก การดูพี่น้องคู่นี้ทะเลาะกันมันสนุกมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ไม่นึกว่าโตมาก็ยังสนุกเหมือนเดิมแฮะ
"..."
"..."
"ป้าขอโทษหนูเพิร์ลด้วยนะจ้ะ ที่ต้องให้มาอยู่ในบรรยากาศที่ไม่รื่นรมณ์แต่เช้าเลย สองคนนี้เขาทะเลาะกันทุกวันน่ะ เดี๋ยวเรื่องชุด เดี๋ยวเรื่องน้ำในตู้เย็น วันนี้มาก็เรื่องสีผม ทะเลาะกันเป็นเด็กๆแบบนี้แหละจะ หนูคงไม่โกรธพวกเขาใช่มั้ยจ้ะ ^^"
คุณป้าเอ่ยคำขอโทษขึ้นมา แล้วส่งยิ้มหวานมาให้ฉันที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับพี่อีท
"ไม่หรอกค่ะ หนูออกจะสนุกด้วยซ้ำ ได้มีพี่น้องทะเลาะกัน บันเทิงดีออกนะคะ"
"ไม่เห็นจะบันเทิงเลย/ไม่เห็นจะบันเทิงตรงไหนเลยนะ -O-"
เอ็ทและพี่อีทพูดขึ้นมาพร้อมกัน เลยทำให้ฉันเกือบหลุดขำขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้
เอ็ทมองฉันเป็นเชิงว่า 'เข้าข้างฉันสิ' ใส่ฉันเขม็งเลย เพราะตำแหน่งการนั่งบนโต๊ะกินข้าวก็คือ หัวโต๊ะเป็นคุณลุงเล็คเตอร์ ข้างขวาของคุณลุงจะเป็นเอ็ท ถัดมาก็เป็นฉัน ส่วนพวกคุณป้าเรียลลี่จะนั่งอยู่ข้างซ้ายของคุณลุง ถัดจากคุณป้าเรียลลี่ก็เป็นพี่อีท นึกภาพตามนะ ดังนั้นตอนนี้ฉันเลยนั่งอยู่ตรงข้ามพี่อีท และฉันก็นั่งฝั่งเดียวกับอีตาเอ็ท หมอนี่เลยจ้องหน้าฉันใหญ่เลย
"ป้ารู้เรื่องหนูหมดแล้วนะจ้ะ อีทก็รู้เรื่องแล้ว เพราะงั้นอยู่ที่นี่ก็ทำตัวตามสบายเลยนะจ้ะ ^^"
"เอ่อ...ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"
"เอาล่ะๆ มากินข้าวกันเถอะนะ วันนี้มีแพนเค้กสตรอเบอร์รี่น่าอร่อยดี"
คุณลุงพูดขึ้นมา เพื่อไม่ให้บทสทนายืดยาวมากกว่านี้ พวกเราลงมือทานแพนเค้กตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย อื้อหือออ อร่อยมากกกก อยากจะไปกอดคนทำจังเลย ทำยังไงให้อร่อยแบบนี้นะ อยากขอบคุณรัวๆๆๆ อาหารมื้อนี้รักเลยค่ะ <3
"วันนี้แพนเค้กอร่อยดีนะ ใครทำน่ะ"
คุณลุงที่กินไปได้สองสามคำก็เกิดทักพวกคนใช้ขึ้นมา
"อ่อ ดิฉันเองเจ้าค่ะ ถูกปากรึเปล่าเจ้าคะ?"
พี่คนใช้คนนึงพูดขึ้น
"สุดๆเลยล่ะ เธอเก่งจังเลยนะเนี่ย ว่างๆก็สอนลูกๆฉันทำมั่งสิ :)"
"ไม่เอา/ไม่ทำค่ะ -O-"
เอ็ทและพี่อีทพูดขึ้นมาพร้อมกันอีกครั้ง คราวนี้พวกนางทั้งสองจิกตาใส่กันเป็นเชิงว่า 'นายพูดเลียนแบบฉัน' อะไรประมาณนี้เลย คุณลุงพูดในสิ่งที่ลูกๆของเขาไม่สนใจ แต่ฉันกลับรู้สึกสนอกสนใจแฮะ :D
"น่าสนใจนะคะ :)"
ขวับ!
ทุกคนบนโต๊ะและพวกพี่คนใช้หันขวับมาหาฉันด้วยความเร็ว สู๊งง ฉันที่นึกได้ว่าเผลอพูดออกไปก็เลยได้แค่ยิ้มแห้งๆ ทุกคนบนโต๊ะมองฉันด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนที่คุณลุงจะพูดออกมาต่อด้วยใบหน้ายิ้มแย้มถูกใจ
"ดีนี่ ถ้าลูกฉันมันไม่สนใจ ก็ให้คนที่มันสนใจดีกว่าเนอะ หนูเพิร์ลชอบทำขนมนี่นา เห็นตั้งแต่เด็กๆก็ชอบไปทำคุกกี้กับคุณแม่ของหนูแล้วเอามาให้พวกลุงกินนี่นา งั้นดอลก็พาหนูเพิร์ลไปสอนทำสักหน่อยสิ ลุงเชื่อว่าหนูเพิร์ลต้องทำได้ :)"
"นั่นสิจ้ะ ป้าก็เห็นด้วยนะ งั้นว่างๆเดี๋ยวป้าสอนถักผ้าเอามั้ย หนูก็ชอบนิตติ้งนี่ เดี๋ยวน้าสอนทำทุกแบบเลยเอามั้ย ^^"
"เอาค่ะ เอาๆๆๆ *O*"
คุณลุงและคุณป้าหัวเราะออกมาในท่าทางตื่นเต้นเกินตัวของฉัน ส่วนเอ็ทและพี่อีทก็มองฉันด้วยสายตาแบบว่า 'นี่เธอเอาจริงดิ' ใส่ฉัน ฉันก็เลยยิ้มเยาะๆให้เอ็ท เขาก็ถอนหายใจใส่ฉันทีนึงแล้วกินแพนเค้กต่อ
"แล้ว...คุณหนูเพิร์ลว่างตอนไหนล่ะเจ้าคะ เดี๋ยวดิฉันจะช่วยสอนให้ ^^"
"เอ่อ...บ่ายนี้ดีมั้ยนะ ฉันเลิกเรียนประมาณเที่ยง จริงสิ! ต้องไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านด้วยนี่นา งั้นสักบ่ายโมงครึ่งละกันนะคะ ช่วยมารับหนูที่หน้าคฤหาสน์ได้มั้ยคะ พอดีว่าไปไม่ค่อยถูกน่ะค่ะ ^^;;"
ฉันพูดอย่างสุภาพใส่พี่คนใช้ ทุกคนบนโต๊ะมองฉันแบบแปลกๆ
"เพิร์ล คนใช้พวกนี้อายุพอๆกับเธอ ไม่ต้องสุภาพมากก็ได้ -_-"
เอ็ทที่เห็นว่าฉันพูดสุภาพเกิน ก็เป็นคนทักฉันคนแรก -_-
"ช่างเหอะน่า เขาทำงานก็เหนื่อยนะ ต้องคอยประโลมพวกนายทั้งวัน ไม่คิดจะเห็นใจพวกเขาบ้างหรือไง -_-"
พอฉันพูดแบบนี้ปุ๊บ ทุกคนก็มองฉันเป็นสายตาเดียวอีกครั้ง รวมถึงพี่คนใช้ที่อยู่ข้างหน้าฉันก็มองฉันแบบอึ้งๆ ดูเหมือนจะไม่เคยมีใครพูดแบบนี้สินะ
"แหม...หนูเพิร์ลเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นา เธอไม่ชอบการปฏิบัติที่ไม่เท่าเทียมกัน ลุงคงจะชินกับอะไรแบบนี้เกินไปหน่อยรึเปล่านะ :)"
คุณลุงพูดขึ้นมาอย่างรู้ใจฉัน ซึ่งสิ่งที่คุณลุงพูดมันเป็นเรื่องจริงน่ะแหละ เพราะว่าฉันเป็นพวกที่อารมณ์เสียมากถ้าเกิดเห็นการปฏิบัติที่ไม่เท่าเทียมกัน คุณลุงรู้จุดนั้นของฉันดีมากเลยล่ะ
"ไม่หรอกค่ะคุณลุง อาจจะเป็นหนูเองนั่นแหละที่มาขัดระบบตรงนี้ เขาอาจจะเคารพคุณลุงมากเลยทำแบบนี้ ต้องขอโทษด้วยนะคะถ้าพูดอะไรแย่ๆให้พวกเขาเข้าใจผิด ช่วยลืมๆคำพูดหนูไปเถอะนะคะ"
"ไม่เป็นไร ลุงไม่ถือสาหรอก"
พอจบประโยคนั้นทุกคนก็กินข้าวต่ออย่างเงียบงัน จนกระทั่งฉันและเอ็ทกินข้าวเสร็จ ก็รีบลุกไปมหาลัยทันที โดยมีพอร์ชขับรถไปให้ โดยที่หมอนั่นก็ใส่ชุดนักศึกษาไปเรียนเหมือนกัน เฮ้อออ...ดูเหมือนว่าฉันต้องเริ่มปรับตัวกับคนพวกนี้ใหม่หมดเลยสินะ
[โปรดติดตามตอนต่อไป]
ช่วงนี้อาจจะอัพถี่ขึ้นนะคะ เพราะว่าว่างมากๆๆๆ ปิดเทอมแล้วนี่เนอะ555 ส่วนใครที่ยังไม่ปิดหรือยังไม่สอบ ก็ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะคะ สุดท้ายก็อย่าลืมโหวดหรือเม้นท์ให้กำลังใจด้วยนะคะ
รูปส่งท้าย เป็นเมนูแพนเค้กของอาหารมื้อนี้ ต่อไปนี้จะมาลงรูปอาหารดีกว่า อิอิ
(ไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายใครเลย...จริงๆนะ) ^^
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น