คู่เคียงเอกบุรุษแห่งปรภพ

โบราณกล่าวไว้ว่า สรรพสิ่งล้วนมีการแตกดับ ไม่มีสิ่งใดอยู่ค้ำฟ้า...

แล้วถ้าหากนำคนมาเปลี่ยนให้กลายเป็นซยงสือเล่า?

แม้นจะผิดหลักศีลธรรม แต่เพียงเท่านี้การมีชีวิตนิรันดร์ก็ไม่ใช่เรื่องเพ้อฝันอีกต่อไป...

‘หานกวงซวี่’ ปรมาจารย์โอสถแห่งสำนักเทียนหลง ผู้หลงใหลในการดิ้นรนเป็นชีวิตจิตใจ มือเรียวชูขวดโหลบรรจุของเหลวสีใสขึ้นในระดับสายตา ภายในนั้นประดับด้วยดอกปี่อั้นสีสดดูงดงาม แล้วหยิบเข็มจุ่มลงไปเล็กน้อยก่อนจะนำมาฝังให้กับผู้โชคดีที่นอนดิ้นพล่านอยู่บนเตียงไม้

ทันทีที่เข็มถูกฝังลงไปผลลัพธ์ก็ปรากฏให้เห็นอย่างรวดเร็ว บุคคลนั้นแผดร้องอย่างสุดเสียง แขนแกร่งกระชากโซ่ตรวนอย่างรุนแรงไม่รู้จักเจ็บจักปวด ร่างทั้งร่างชักกระตุกเกร็งไปทุกสัดส่วน ใบหน้าเริ่มขาวซีดไร้ซึ่งแววตา...

“สำเร็จแล้วหรือ” เสียงทุ้มนุ่มแลดูมีเสน่ห์เอ่ยขึ้นจากความมืดมิดเบื้องหลัง หานกวงซวี่กัดฟันกรอด พร้อมหันหลังกลับไปมองตามต้นเสียง “ข้าก็ให้ไปแล้ว เหยียนหลัวหวังยังต้องการสิ่งใดอีก?”

‘เวินหลาง’ ย่างกายฝ่าอนธการรอบทิศเข้ามาประชิดตัว พญายมราชเชยปลายคางของมนุษย์ผู้ทะยานอยากขึ้นพร้อมกระซิบเสียงแผ่วเบา

“ตบแต่งคนงามเข้าวัง”

#อย่ามองคนเพียงแค่เปลือกนอก เพราะข้างนอกอาจสุกใส แต่ลึกลงไปข้างในอาจเป็นโพรงกลวงๆ...

ขอขอบคุณที่อุส่าห์หลงเข้ามาอ่านนะคะ​