All favored love: รักหลากรส

ลำดับตอนที่ #7 : รักหลากรส บทที่1 : ยินดีที่ได้รู้จัก(part 6)

                  พัทนั่งลงบนโซฟาข้างๆลิฟต์ บริเวณหน้าห้องของฝ่ายบุคลากร ตอนนี้ในใจของเขาปั่นป่วนเสียยิ่งกว่าทะเลที่มีคลื่นจัด เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ ความรู้สึกวาบหวิวใจที่เกิดขึ้นเป็นตัวบ่งบอกหรือนี่ และเพราะเหตุใดต้องเป็นคนนั้น ทำไมไม่เป็นใครคนอื่นที่เขารู้สึกแบบนี้ แม้แต่แฟนเก่าของเขาเอง เขาก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย นั่นเป็นตัวบ่งบอกหรือเปล่าว่าชายคนนั้น...

“อ้าว คุณพัทธมน มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” เสียงของหัวหน้าฝ่ายบุคลากรเป็นเสียงที่กระชากเค้าออกมาจากความสับสนในใจ

“คุณ พิชาญ สวัสดีคับ” พัทยกมือไหว้หัวหน้าฝ่ายบุคคลากรหนุ่มใหญ่วัย 40 ปลายๆ ผู้รับเค้าเข้ามาทำงานในบริษัทแห่งนี้

“อ้ะ สวัสดีคับ มานานรึยัง”

“ก็เพิ่งมาถึง หนะคับ แต่ว่าคงยังไม่สายนะคับ” พัทส่งยิ้มอย่างเป็นกันเองให้หัวหน้าฝ่ายบุคคลากรหนุ่มใหญ่ ก่อนที่จะถามหาเจ้านายคนใหม่ของเค้า “แล้วเจ้านายผมมาถึงรึยังล่ะคับ”

“เพิ่งมากับลิฟต์ตัวเมื่อกี๊น่ะคับ” คุณพิชาญพูด

พัทสะดุดคำพูดนั้นเข้าเต็มๆ ในหัวพยายามจะหาแต่คนที่น่าจะเป็นเจ้านายเค้า แต่แน่หละเค้ายังคงนึกไม่ออกเพราะตอนอยู่ในลิฟต์เค้าไม่ได้สังเกตใครเลยนอกเสียจากหนุ่มคนนั้นที่ยืนประกบเค้า เป็นไปได้มั๊ยว่าชายคนนั้นจะเป็นเจ้านายของเค้า เค้าจะได้เป็นเลขาของเจ้านาย จะได้ใกล้ชิดกับชายคนนั้น จะได้ทำงานอย่างมีความสุข จะได้...

มันช่างโง่เง่าสิ้นดี เด็กผู้ชายอายุแค่ 25-26 เนี่ยนะจะเป็นได้ถึงประธานบริษัทใหญ่โตอย่างนี้



                “เอาเป็นว่าเราไปหาเจ้านายใหม่ของคุณกันเถอะ” หนุ่มใหญ่ออกปากชวน พัทไม่ได้พูดตอบแต่พยักหน้าแล้วเดินตาม นาย พิชาญ ไปยังห้องของเจ้านายของเขา พิชาญนำเดินไปยังทางเดินยาวๆสองข้างทางเป็นคอกโต๊ะทำงานของฝ่ายกราฟฟิกดีไซน์ ที่ตรงสุดทางเดินมีประตูตั้งอยู่ตรงนั้น บนบานประตูเขียนไว้ว่า ประธานบริษัท มาถึงแล้วหรือ ห้องนี้เองใช่มั๊ย พัท กวาดสายตามองหน้าห้อง ทางซ้ายมือของเขาเองเป็นโต๊ะทำงานที่ดูสวยหรูที่สุดเท่าที่เค้าเคยเห็นมา โต๊ะตัวนี้ใช่มั๊ยที่เค้าจะต้องนั่งทำงานไปอีกนาน

    แต่ว่าสายตาของเขาก็ถูกดึงดูดไปจากโต๊ะทำงานที่ว่างเปล่าไปที่ประตูที่อยู่ตรงหน้าเขา

    ประตูเปิดออกในขณะที่ใครบางคนกำลังเดินออกมาจากห้องนั้น เจ้านายคนใหม่ของเค้าเอง



    แล้วคนที่อยู่ข้างหลังบานประตูก็ก้าวขาออกมา ขาสีคล้ำสนิทที่ดูใหญ่กำยำ มีรองเท้าส้นสูงติดอยู่ที่เท้า สะโพกขนาดใหญ่โผล่ออกจากด้านหลังบานประตูและหญิงสาวที่ออกมาจากห้องนั้น ในชุดสีฟ้าแสบตา แบกใบหน้าที่ดูขึงขัง คล้ายนิโกรที่ถูกทาทับด้วยเมคอัพสีเข้ม ออกมาจากบานประตู สาวประเภท2 ร่างยักษ์ยิ้มหวาน ทำตาหยดเยิ้มใส่พัท ด้วยความที่เค้าเองก็เป็นหนุ่มที่หล่อพอสมควร แต่พัทเองกลับยิ้มไม่ออก นี่หรือเจ้านายใหม่ของเค้า

    “คุณพิชาญคับ นี่หรือคับประธานบริษัท” พัทกระซิบ พยายามไม่ให้คนที่อยู่ตรงหน้าเสียความรู้สึก แต่สีหน้าพัทก็แสดงออกอย่างโจ่งแจ้งว่าตนทั้งผิดหวัง ทั้งตกใจ ทำให้สาวประเภทสองร่างยักษ์ต้องเบียดตัวเข้ามาใกล้กับพัทแล้วกอดแขนเขาไว้อย่างกับคู่รักที่หวานชื่น

    “ต๊าย หล่อจังแหม หน้าตาก็ดี หุ่นก็ดีมีคนดีๆแบบนี้อยู่ในบริษัทก็ดีเหมือนกันนะค๊า”

    “พอเถอะเจ๊ พอเถอะ” พิชาญขัดขึ้นก่อน “คุณ พัทธมนครับ คนนี้น่ะไม่ใช่ประธานบริษัทหรอกครับ นี่เจ๊สมชาย เป็นหัวหน้าแม่บ้านของที่นี่น่ะครับ เจ๊แกรู้จักกับท่านประธานมาก่อน ท่านประธานจึงไว้ใจให้เป็น คนเดียวที่จะเข้าออกห้องของท่านประธานเพื่อทำความสะอาดได้ทุกเมื่อที่สมควรน่ะครับ” พิชาญเล่าหวังจะให้พัทสบายใจขึ้นที่กะเทยร่างยักษ์คนนี้ไม่ใช่เจ้านายคนใหม่ของเค้า แต่มันทำให้พัทกลับคิดมากขึ้นไปกว่าเดิม

    ไม่มีผู้ชายคนไหน ยอมให้กะเทยที่หน้าตาน่ากลัวขนาดนี้ เข้าออกห้องได้

    นั่นหมายความว่า เจ้านายคนใหม่ของเขาคนนี้ ถ้าไม่เป็นผู้หญิง ก็คงเป็น...



    “โถ คุณพิชาญก็ หนูบอกกี่ครั้งแล้วว่าหนูหนะชื่อ สมศรี ค่ะ สมศรี ออกเสียงตามหนูนะคะ โสม-สี...” เจ๊สมศรี ฉีกปากฉีกคอ อ่านออกเสียงแบบสอนเด็กอนุบาลให้ท่อง ก.ไก่-ฮ.นกฮูก

    “พอครับ พอ” พัทแย้งขึ้นมาบ้าง

    “อุ๊ยหน้าตาก็หล่อ เสียงก็ยังหล่ออีกตังหาก...”

“พอได้แล้วครับ คุณพิชาญครับผมสายมากพอแล้วนะครับ ผมไปหาเจ้านายของผมได้รึยัง

ครับ” พัทพูดขึ้นมาอีกครั้ง จนทำให้พิชาญนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ประธานบริษัทรออยู่ พัทกำลังจะสายในวันแรกของการทำงาน และเขากำลังต่อล้อต่อเถียงอยู่กับกะเทยคนนึงที่สุดแสนจะไร้สาระ

    “อ้อจริงสิ ไปกันเถอะพัท”

    “ครับคุณพิชาญ... ปล่อยผมได้แล้วครับเจ๊ ไว้เดี๋ยวผมโทรหาแล้วกัน” พัทดึงมือออกจากแขนที่เป็นมัดกล้ามของเจ๊สมศรีแบบเพิ่งนึกขึ้นได้ เดินตามพิชาญเข้าไปในห้องของประธานบริษัท

ทิ้งให้เจ๊สมศรียืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่บิดไปก็บิดมาอยู่คนเดียว ซักพักหนึ่ง เหมือนเจ๊สมศรีเพิ่งรู้ตัวร่างใหญ่สีคล้ำสะดุ้งนิดๆพร้อมๆกับฉุกคิด

    “แล้วชั้นไปให้เบอร์มือถือเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่วะ...” สาวประเภทสอง เดินเกาหัวในใจคิดกลับไปกลับมาแต่ว่าจะมีความเป็นไปได้มั๊ยที่พัทสนใจตน ส่วนปากก็พลางบ่น แล้วชั้นไปให้เบอร์เค้าตั้งแต่...ตอนไหน ไปตลอดทาง



    พัทปิดประตูห้องทันทีที่ก้าวเข้ามาข้างใน ใครซักคนนึงนั่งรออยู่ด้านหลังของเก้าอี้ที่หันหลังให้เค้าอยู่ ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตรู้สึกแปลกๆอีกแล้ว จู่ๆหัวใจก็เต้นเร็วขึ้นๆ เสียงทุกเสียงถูกกลบด้วยเสียงหัวใจที่สั่นระรัวของเค้าเอง สายตาดูเหมือนจะพร่ามัวเข้าไปทุกทีๆ ราวกับจะล้มลงเป็นลมอยู่ตรงนั้นเพราะอะไร ทำไม ไม่เห็นจะต้องตื่นเต้นขนาดนี้เลย...