My. SOL

ลำดับตอนที่ #2 : ไม่ตื่นยงจะจูบปลุกล่ะนะ

               นับตั้งแต่วันนั้นมาแทยังก็ตีตัวออกห่างจียงไปทุกทีๆ....แต่จียงก็ตามตื้อรุกเร้าทุกวิถีทางเช่นกัน

                “แทยังเมื้อยหมั๊ยเดี๋ยวนวดให้”

                “แทยังหิวรึยัง”

                “แทยังไปไหนทำไมไม่บอกเป็นห่วงนะ”

“แทยังยิ้มหน่อยสิ”

“แทยังกลับมาแล้วเหรอ”

 “แทยังคิดถึงจังเลย”

“แทยัง...แทยัง...แทยัง.............”

                ว้อยยยยยย..........ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดกะบานแล้วเนี่ยกูจะนึกถึงคำพูดของมันทำไมวะ

เมื่อไหร่กูจะหลุดพ้นจากไอ้หมอนี่กันเนี่ย

                มันจะอะไรนักหนาวะไม่รักก็ไม่รักสิเว้ยเซ้าซี้อยู่ได้น่ารำคาญ

                ว่าแต่นี่มันดึกแล้วนี่นา....มึงก็ควรนอนได้แล้วไอ้แทยังคิดมากอยู่ได้…ไม่ใช่สิมึงไม่ควรคิดเลยต่างหาก

                ...เช้าวันรุ่งขึ้น...

                “แทยัง” น้ำเสียงใสจากคนร่างบางเรียกอีกคนที่นอนไม่ยอมตื่นสักทีทั้งที่ตอนนี้มันก็สายมากแล้ว...วันนี้มีเรียนตอนสามโมงเช้าแต่นี่มันสองโมงสี่สิบแล้วนะมึงจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน

                “แทยัง..” เรียกซ้ำอีกครั้งแต่คราวนี้ร่างบางเอื้อมมือไปเขย่าร่างหนาบนเตียงพรางเรียกไปด้วย

                “อืม~…” คนบนเตียงพลิกตัวเหมือนจะตื่น...แต่แค่ตัดเสียงรำคาญออกไปแล้วนอนต่อ

                “เออ...จะว่าไปแล้วมึงก็เซ็กซี่นะเวลาหลับ” จียงพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่ร่างบางจะก้าวขึ้นไปบนเตียงอย่างเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะกลัวอีกคนที่อยู่บนเตียงจะตื่นซะก่อน

                ใบหน้าหวานเลื่อนเข้าไปใกล้ใบหน้าคมเรื่อยๆจนตอนนี้ทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงเซ็นด้วยซ้ำ จียงสูดดมกลิ่นหอมจางๆบนใบหน้าของร่างหนาอย่างหลงใหล ก่อนที่ริมฝีปากบางจะเลื่อนไปข้างๆแล้วพูดออกมาอย่างนึกสนุก

                “ ตื่นได้แล้วนะครับที่รักถ้าไม่ตื่นยงจะจูบปลุกละนะ”  กระซิบเสียงพร่าจนตัวเข้าเองก็เริมมีอารมณ์ขึ้นมาบ้างแล้วตอนนี้ ยิ่งเห็นแทยังในสภาพที่ใส่เสื่อกล้ามสีขาวตัวบางแล้วดูกล้ามมันสิยิ่งทำให้จียงแทบคลั่งเข้าไปใหญ่

                โครมมมมมมมมมมมมม!!

                ได้ยินแค่นั้นแหละดวงตาที่ปิดอยู่กลับเปิดกว้างขึ้นมา จากที่หลับๆก็ตื่นทันที พอเห็นว่าใครอยู่ตรงหน้า ร่างหนาไม่แม้แต่จะลังเลยกท้าวขึ้นมาทีบไอ้คนที่เอาหน้าเข้ามาใกล้ซะจนกระเด็นตกเตียงไป

                “มึงจะทำอะไรกูไอ้จียง..มึงจะลักหลับกูเหรอ~” แทยังลุกขึ้นนั่งชี้หน้าว่าอย่างโมโห

                “โอย...ใครจะทำอะไรมึงได้ตัวยังกะควายถีบเข้ามาได้เจ็บนะเว้ย” ร่างพูดโอดโอยด้วยความเจ็บพร้อมกับคานขึ้นมานั่งบนเตียง

                “ก็ใครใช้ให้มึงเอาหน้าเห่ยๆของมึงมาใกล้กู แล้วมึงก็ลุกออกไปจากเตียงกูเลย” แทยังมองคนปลายเตียงอย่างคาดโทษ แต่มีรึที่ ควอน จียงจะกลัว

                “ไม่ลุกจะทำไม” ร่างบางกอดอกเลิกคิ้วใส่ จะนั่งอ่ะ ...ยังไงก็ไม่ลุก

                “ลุกออกไปเดี่ยวนี้ไอ้จียงก่อนที่มึงจะไม่มีชีวิตรอดออกไปจากห้องกู” แทยังพูดเสียงเข้มพร้อมกับง้างเท้าขึ้นมากำลังจะถีบคนหน้าเป็นปลายเตียง

                “เอ้อ!...ก็เห็นว่าสายแล้วเลยมาปลุกเป็นห่วงนะนะเนี่ย” เมื่อเห็นอย่างนั้นจียงก็รีบลุกทันทีขืนยังนั่งอยู่มีหวังโดนทีนไอ้แทยังจริงๆแน่เพราะคนอย่างมันพูดจริงทำจริง...ว่าแต่กูหลงรักมันได้ไงเนี่ยยังงงตัวเองอยู่เลยรู้แค่ว่ารักมันอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน

                รัก...แบบที่ไม่เหมือนเพื่อน(รักที่มากกว่านั้น)

                รัก...แบบที่ไม่เหมือนพี่น้อง(รักที่ลึกซึงกว่านั้น)

                รัก...แบบที่ไม่เหมือนพ่อแม่(รักที่สำคัญไม่เหมือนกัน)

                รัก...รักมันอ่ะ...ทำไงได้...รักจนถลำลึกเข้าไปทุกที...รักจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว...โอ๊ย!รักมันว่ะทำไงได้คนมันรักไปแล้ว

                “นับจากนี้ไปมึงห้ามเข้ามาในห้องกูอีก...จะด้วยเหตุอะไรก็ช่างห้ามเข้ามาถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากกู” จียงหน้ายู่ก่อนจะเชิดหน้าใส่แล้วเดินออกจากห้องของร่างหนาไป...น่ารักตายละมึง นี่คือความคิดของแทยังก่อนจะแอบหัวเราะเล็กๆกับท่าทางหงุงหงิงของจียง

                แทยังหัวเหราะอยู่ได้ไม่นานก็ต้องเก๊กหน้าเข้มอีกเมื่อจู่ๆไอ้คนที่วิ่งออกไปเมื่อกี้กลับเข้ามาอีก

                แทยังมองจียงตาขวางจนคนถูกมองหลบสายตาดุๆนั่นแทบไม่ทัน

                “ขออนุญาตเข้าห้องครับ” น่าน...ประชดมันซะเลย

                “อ่ะ...ครั้งนี้กูไม่ว่าอะไรกูอนุญาต” ไอ้แทยังบ้า!กูประชดเว้ยมึงยังจะมาเล่นกะกูอีก

                “ว่าไงมีอะไร” แทยังเด้งตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูสีขาวก่อนจะหันไปมองจียงที่เอาแต่มองตามเค้าอยู่ได้

                “จะมองกูไปถึงไหน ถ้าจะเข้ามาแค่นี้มึงรีบออกไปเลยไป”

                “เอ่อ...คือจะมาบอกว่าอย่าลืมกินข้าวนะวางไว้ที่โต๊ะน่ะ...รักนะถึงเป็นห่วง” พูดจบก็ไม่วายหยอดคำหวานทำให้แทยังโมโหทุกที....เป็นห่วงมึงจริงๆนะถ้ามึงเป็นอะไรขึ้นมากูจะทำยังไง

                “ไอ้จียง!” แทยังเดินไปหยิบหมอนบนเตียงเขวี้ยงใส่คนที่ยิ้มหน้าแป้นตรงประตู แต่มีรึจะโดนก็จียงไวซะขนาดนั้นหลบทันอยู่แล้วกะอีแค่หมอนใบเดียวมากกว่านี้ ควอน จียง ก็เคยผ่านพ้นมาแล้ว

เหตุผลอีกหนึ่งข้อที่กูชอบยั่วมึงก็เพระถ้ามึงโมโหก็แสดงว่ามึงยังสนใจกูอยู่แล้วหน้ามึงเวลาโมโหเนี่ยเซ็กซี่ที่สุดเลย

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อัพต่ออีกตอนซะเลย
หวังว่าคงชอบกันนะ
จีนี่ร้ายจริงๆ
รักซะอย่างยังไงก็ไม่สน