ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 แล้วยังไง..?
#ตายแล้วตาหนู...
-------------------------------------------------------
" คัตจังงง.. รอด้วย.. "
เด็กน้อยวัยกระเตาะ 4 ขวบที่กำลังก้าวขาน้อยๆนั้นตามหลังเด็กน้อยอีกคนที่มีลักษณะสีผมฟางก่อนจะหันหลังมองคนที่วิ่งตามมาเป็นระยะก่อนจะทำหน้าเชิงรำคาญจนอดที่จะพูดบ่นออกไปไม่ได้
" เฮ้ย! เดกุจะวิ่งตามมาทำไม!! น่ารำคาญ!! " เด็กน้อยผมฟางพูดออกมาเสียงดังจนทำเอาคนที่วิ่งตามสะดุ้งตกใจกับเสียงแต่ก็ยังคงพยายามก้าวขา เด็กน้อยผมสีฟางได้แต่ถอนหายใจในใจหนักๆก่อนจะผ่อนการเดินให้ช้าลงเพื่อให้อีกคนตามทัน จนเด็กน้อยผมสาหร่ายตามทันก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆถึงจะหอบแฮ่กๆตาม
" ยิ้มอะไรของแกเดกุ!! " บาคุโกว คัตสึกิยังคงเดินต่อไปพลางทำหน้าหงุดหงิดตามแบบของตัวเอง ก่อนจะมีเสียงเล็กๆของมิโดริยะ อิสึกุตอบกลับมาอย่างสั่นๆ ไม่รู้ว่าเพราะความกลัวหรือเหนื่อยกันแน่
" ปะ เปล่า.. กะ ก็แค่ " เหมือนกับกาลเวลาผ่านไปรวดเร็วจากร่างเด็กน้อยวัย 4 ขวบ ตอนนี้กลายเป็นร่างเด็กหนุ่มมัธยมต้นที่กำลังเดินตามหลังของคัตสึกิ พร้อมกับทำท่าทางไม่มั่นใจในตัวเอง
คัตสึกิไม่ได้พูดอะไรอีกก่อนจะเร่งฝีเท้าให้ก้าวเร็วขึ้นราวกับหวังจะไม่ให้มิโดริยะตามทันเลยมิโดริยะก็ยังคงเดินตามราวกับโดยโปรแกรมไว้ คัตสึกิที่ตอนนี้จู่ๆก็รู้สึกร้อนใจว่าทำไมตัวเขาถึงต้องเดินหนีเจ้าเดกุด้วย? ทำไมถึงลดลงความเร็วไม่ได้? ทำไมเดกุถึงยังตามเขาอยู่อีกแล้ว?...
คัตสึกิที่พยายามจะลดความเร็วการก้าวในตอนนี้ได้ยินเสียงของมิโดริยะที่เหมือนจะค่อยๆห่างไกลไปเรื่อยๆ พร้อมกับเรียกชื่อของเขา ถ้าจะพูดให้ถูกเขาต่างหากที่เป็นคนเดินหนีมิโดริยะ
เอี๊ยด! ปัง! เสียงยางรถยนต์ที่เหมือนจะเหยียบกะทันหันจนเกิดเสียงดังไปทั่วเข้าสู่โสทประสาทของคัตสึกิ ก่อนที่ขานั้นจะหยุดราวกับจงใจจะให้เขาหันกลับไปมองว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่อยากยอมรับมัน.. แต่เหมือนร่างกายจะไม่ยอมรับฟังคัตสึกิหันกลับไปมองก่อนจะรู้สึกวาบไปทั้งตัว ลำคอแห้งราวกับอยู่ในทะเลทราย ดวงตาเบิ่งกว้าง นิ้วมือเริ่มชาจนเริ่มสั่นไปเอง ภาพตรงหน้าคือร่างชายหนุ่มมัธยมต้นเรือนสีเขียวในตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดที่กระเซ็นไปโดน ร่างกายที่มีสภาพไม่ต่างกันคัตสึกิได้ยินเสียงแค่หอบหายใจน้อยๆของมิโดริยะเท่านั้น เขาพยายามสั่งร่างกายให้เดินไปคนตรงหน้าที่นอนเจ็บจมกองเลือดอยู่ด้วยหวใจที่เริ่มเต้นแรงอย่างร้อนรน
แต่ด้วยความอะไรไม่ได้ดั่งใจคัตสึกิได้แต่สบถออกมาอย่างรำคาญก่อนจะได้ยินเสียงอะไรบ้างอย่าง
" คัด... จัง.. " เสียงน้อยๆนั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจากมิโดริยะเสียงที่แผ่วเบาราวกับจะสลายเรียกให้คัตสึกิจ้องมองดวงตาสีเขียวกลมโตของอีกคนก่อนจะได้รับรอยยิ้มอย่างทุกที่และพูดอะไรบางอย่างก่อนที่ใบหน้านั้นจะหยดน้ำตาไหลออกมาพร้อมร่างกายที่เหมือนจะกลายเป็นละอองฝุ่นสลายไป
ผมขอโทษนะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
" อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เดกุ!!!! " ร่างแกร่งที่กำลังนอนดิ้นแทบเป็นแทบตายก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับเหงื่อและความร้อนมากมายในกาย บาคุโกวเอามือจับหน้าอกที่หัวใจเต้นถี่ซะจนเหมือนจะหลุดออกมาจากอกพร้อมกับหอบออกมาเหมือนกับใช้พลังงานสู้กับวิลเลินตัวเบิ้มไป บคุโกวหันมองรอบห้องตัวเองก่อนจะส่ายหัวน้อยๆแล้วเดินไปยังหน้ากระจกในห้องน้ำ ลางนึกถึงเมื่อครู่
" ..ฝัน? เดกุ.. " บาคุโกวเอามือลูบต้นคออย่างกังวลใจกับเพื่อนสมัยเด็กที่ไม่ได้เจอกันเลยหลังจากที่จบม.ต้นไป ทั้งที่เขามั่นใจแท้ๆว่าอีกคนต้องเข้าที่ยูเอย์ถึงมันจะเป็นการฝืนตัวเองก็เถอะ แต่พอจบม.ต้นถึงบ้านจะอยู่ข้างกันแต่เขาก็ไม่ได้เห็นมิโดริยะเลยอาจจะเป็นเพราะเวลาเรียนตรงกันหรืออีกฝ่ายจงใจหลบหน้าเขาก็เป็นไปได้ แต่ยังไงความรู้สึกในฝันนั้นยังคงอยู่
" สงสัยคงต้องไปหาสักหน่อยละมั่ง.. น่ารำคาญชิบ " บาคุโกวพูดออกมาก่อนจะมองไปที่นาฬิกาบอกเวลาตี 5 ถึงปกติจะไม่ได้ถึงเช้าขนาดนี้แต่จะให้นอนต่อก็ไม่ใช่เรื่อง บาคุโกวเลยเลือกเดินไปอาบน้ำแทนเพื่อไล่ความฝันที่เหมือนตราติดออกไป
* ติได้นะคะ จะเอาไปปรับปรุงต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น