คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01 | คนสำคัญ 25%
“วันนี้วันอะไรนะ วันนี้วันอะไร” เสียงเล็กๆของหนุ่มมัธยมปลายเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นเกาหัวจนผมยุ่งเหยิงไปหมด เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆหันมามองอย่างสงสัยและอดที่จะเสือกไม่ได้
“เป็นห่าอะไรของมึงวะ เห็นนั่งพูดแต่วันนี้วันอะไรวะ วันนี้วันอะไรวะ เป็นร้อยรอบละมั้งเนี่ย รำคาญหว่ะ” พูดเสร็จก็แสร้งทำเป็นก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ ทั้งที่อยากรู้ใจจะขาดและคิดว่าต้องเป็นเรื่องสำคัญแน่ๆ ไม่งั้นมันคงไม่คิดมากจนหัวยุ่งขนาดนั้น
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากแบคฮยอน คนผิวเข้มก็แอบชำเลืองตามองเพื่อนตัวเล็กข้างๆ ที่นั่งเอาหน้าฟุบกับโต๊ะและพึมพำประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมา
โอ๊ยยยยยย อยากเสือกเว่ย!
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่มีมากจนทะลุปรอท ส่งผลให้จงอินนั่งแทบไม่ติดเก้าอี้ ทำตัวยึกยักเหมือนพวกลงแดง จนเพื่อนสนิทชาวจีนที่นั่งถัดไปทนไม่ไหวเขาดึงหูฟังออก ก่อนจะหันไปชี้ทางสว่างให้กับเพื่อนขี้เสือก เพราะเขาเองก็รำคาญลูกตาที่เห็นเพื่อนของเขานั่งเหมือนจะขาดใจตายไปต่อหน้าต่อตาด้วยความอยากรู้อยากเห็นเรื่องของชาวบ้าน
“ไอ้ดำ มึงอยากเสือกก็ถามมันตรงๆ ดิวะ ไม่ต้องมาฟอร์มเยอะหรอกสัด”
แม้จะชี้ทางให้แล้วแต่จงอินกับทำหน้าเหมือนกับว่าใครอยากรู้ ไม่มี ไม่ใช่กู จนเทาเองได้แต่ส่ายหัวแล้วหันไปถามเพื่อนตัวเตี้ยด้วยตัวเอง
“เป็นอะไรของมึงวะแบคฮยอน”
คนที่นั่งพึมพำอยู่คนเดียวเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะพลางใช้นิ้วนวดขมับทั้งสองข้าง แล้วเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ เพื่อผ่อนคลายสมองที่คิดแต่ประโยคนั้นซ้ำไปซ้ำมา มันเหมือนติดอยู่ในหัวแต่คิดไม่ออกสักที
“เราคิดไม่ออกว่าวันนี้เป็นวันอะไร แบบ...มันต้องเป็นวันสำคัญแน่ๆ แต่เราดันลืมซะได้”
“เอ้า...มึงก็ลองคิดดีๆ ดิวะ ค่อยๆ คิดไป วันสำคัญก็ต้องเป็นวันของคนสำคัญ คนสำคัญก็มีอยู่มะ...”
แต่ยังไม่ทันที่จื่อเทาจะอธิบายจบประโยค แบคฮยอนก็ลุกขึ้นแล้วกวาดของทุกอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะลงกระเป๋าเป้ โดยไม่ลืมที่จะสอดเก้าอี้เก็บอย่างเรียบร้อย จนเพื่อนสนิทสองคนหันมองหน้ากันอย่างงงๆ
“เราลาครึ่งวันนะ”
“จะไปไหนแบคฮยอน” เจ้าของชื่อหันหน้าไปตามเสียงเรียก ก็พบกับหัวหน้าห้องตัวสูงที่กำลังเดินตรงมาทางเขา
“ว่าไงหล่ะแบคฮยอน นายกำลังจะไปไหน” คนตัวสูงถามซ้ำอีกรอบ
“คะ คะ คือว่าเรา”
“มันปวดหัวอ่ะหัวหน้า ดูหน้ามันดิ ซีดไปหมดแล้ว ก็แหงแหละเนาะตามภาษาคนเรียนเก่ง ที่วันๆเอาแต่อ่านหนังสือ”
จงอินที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกแต่ที่รู้คือต้องช่วยเพื่อนสนิทของเขาให้พ้นจากสถานการณ์คับขันตรงหน้าให้ได้ แล้วอีกอย่างหัวหน้าห้องของเขาก็โคตรจะเฮี้ยบถ้าโกหกไม่เนียนมีหลังโดนลากเข้าห้องปกครองแน่ๆ
“จริงหรือป่าวแบคฮยอน” หัวหน้าห้องมองหน้าคนขี้เสือกเหมือนพยายามจับผิด ก่อนจะหันไปถามแบคฮยอนด้วยเสียงแข็งจนคนตัวเล็กสะดุ้งเบาๆ
“จริงครับ คือเราปวดหัวมากเลยตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เรานึกว่ามาโรงเรียนไหวก็เลยมาแต่พอยิ่งเรียนมันยิ่งปวดมากกว่าเดิมอีก”
“อืม...งั้นจะบอกอาจารย์คิมให้แล้วกัน ถ้าเป็นนายอาจารย์แกคงไม่ว่าอะไร”
“ขอบใจมากนะ”
25%
ความคิดเห็น