คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ONE
ONE
ผมมองผู้คนเดินขวักไขว่กันไปมาอย่างเพลิดเพลิน วันนี้เป็นวันแรกที่ผมได้เข้ามาใช้ชีวิตอยู่ในกทม. เมืองหลวงของเรา เนื่องจากไปเรียนอยู่แถบๆ ศาลายามาซะนาน 555+
ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยมานะ แต่มันเป็นวันแรกที่พ่อและแม่ปล่อยให้ผมมาอยู่คอนโดคนเดียวซะที หลังจากที่ไปอยู่เป็นลูกแหง่ติดแม่อยู่นาน ในที่สุด พ่อกับแม่ก็อนุญาตให้ผมมาเรียนพิเศษที่สยามซะที
ผมยืนคิดพลางมองหาไอคนที่นัดไว้ จนกระทั่งเห็นมันตัวผอมๆ เดินลิ่วๆ มา ด้านหลังมันสะพายกีตาร์มาด้วย สงสัยจะไปเรียนมา
...มาซะสายเลยนะมึง...
“โอ้ย แม่งกูหาโคตรนาน ไม่บอกวะ ว่าอยู่สะพานลอยไหน” มาถึง มันก็เปิดฉากด่าผมทันที
“อ้าว เชี่ยนี่ ก็มึงบอกกูว่าสะพานลอยสยาม กูก็อยู่ตรงสะพานลอยสยาม กูผิดตรงไหนเนี่ย กูอยู่ตรงสะพานลอยสยามพอดีเลยนะ” ผมตอบมัน
ก็แม่งบอกว่าสะพานลอยสยาม แต่มันไม่ยอมบอกว่าสะพานลอยไหน ผมเลยแกล้งมันด้วยการมารอมันที่สะพานลอยตรงข้ามหน้าสยามดิส แทนที่จะเป็นสะพานลอยหน้าสยามเซ็นซะเลย....
“ไอเชี่ย! อย่ามากวน กูรู้ว่ามึงรู้ดี”
“เอ้า! ผมเด็กบ้านนอกนะ จะไปรู้ได้ไงครับ”
ป๊าบ!!
จบคำ ไอ้ซิงมันก็ตบเหม่งผมเข้าให้
“ไอ้เวร! ได้ข่าวว่ามึงเรียนกรุงเทพเมื่อก่อน แต่ช่างเหอะ ไปๆ หาไรแดกกัน”
พูดจบมันก็กอดคอลากผมไป
ร้านที่มันพาผมมาเป็นร้านเล็กๆ น่ารัก ที่อยู่ตรงสยามซอย11 ป้ายหน้าร้านเป็นภาษาอังกฤษ เมื่อเข้าไปก็พบตุ๊กตาหมีมากมาย ไอผมก็ชอบตุ๊กตาหมีอยู่แล้ว (ใครว่าผมแต๋วแตก...เด๋วเหอะ) ผมก็เลยไปเดินๆ เลือกๆ มาสักสองสามตัว พร้อมเสื้อผ้าอีกสองสามชุด จนไอ้ซิงที่เดินขึ้นไปชั้นสองต้องตามมาลากผมขึ้นไป
ผมเพิ่งรู้ว่าข้างบนของร้านมันเป็นร้านอาหารด้วย ก็ยังงงอยู่ว่า มันบอกว่าหิว แต่เสือกลากเข้าร้านตุ๊กตาทำไม แต่ด้วยความที่บรรดาน้องหมีในร้านดึงความสนใจไว้ ผมเลยไม่ได้ถามมัน
“มึงจะกินอะไร สั่งพี่เค้าซะ” ไอซิงมันถาม พลางเอากีตาร์ออกมาวางไว้ข้างๆ กีตาร์อันนี้อ่ะ ลูกรักมัน จำได้ว่ามันบอกว่า พ่อมันซื้อมาให้จากอิตาลี ผมก็ไม่รู้หรอกว่าราคาเท่าไหร่ แต่มันบอกว่าแพงมาก และมันรักมาก เพราะงั้นมันเลยเอาไปไหนมาไหนด้วยเกือบตลอด
“อะไรอร่อยบ้าง มึงสั่งล่ะกัน” ผมตอบมัน ก็ไม่รู้ว่าอะไรอร่อย เพราะผมเพิ่งมาครั้งแรก ไว้คราวหน้าผมค่อยพาสาวๆ มากินดีกว่า ร้านมันน่ารักดี 55555+
“งั้นเอา สปาเก็ตตี้ไก่ซอสมะเขือเทศ กับ ข้าวไก่เทอริยากิเพิ่มไข่ข้น ส่วนเครื่องดื่มเอาเป็น Blueberry Strawberry Smoothie กับ Honey Lime Smoothie ล่ะกันครับ” มันยิ้มให้พี่สาวที่เป็นพนักงานเสิร์ฟ
“แม่งคล่องมากกกก มาบ่อยหรอวะ แต่ก็ดีร้านน่ารักดีว่ะ” ผมถามมัน ไอ้ซิงเนี่ย เห็นแบบนี้ มันคาสโนว่าตัวพ่อเลยนะ
ผมเคยเห็นครั้งหนึ่งตอนที่รถไฟของมันสองขบวนมาชนกัน แล้วรถไฟของมันก็จบด้วยการตบมันคนละข้าง 5555555555+
“กูพาสาวมาบ่อย สาวๆ ชอบร้านแบบนี้ว่ะ เออ เดี๋ยวมึงรออยู่นี่นะ รอแพมก่อนเดี๋ยวแพมมา” มันบอกหลังจากที่โทสับ
“อ้าวเฮ้ย! นี่มึงนัดสาว แล้วเสือกพากูมาเพื่อ??”
“เออ แพมเค้าจะเอาเพื่อนมาด้วย กูเลยพามึงมาด้วยไง”
โหหห ไอ้สาดดด นี่สรุปนัดกูมาเพื่อเป็นกันชนเพื่อนสาวหรอวะ...
“เออๆๆ ว่าแต่เพื่อนแพมเค้าน่ารักป่ะ” ผมถามอย่างสนใจ ก็แหม ผมก็หน้าตาดีเหมือนกันนะ จะเดินกับสาวๆ ก็ต้องเลือกนิดหนึ่ง
“เออ น่ารัก เค้าชื่อพายอาร์น่ะ น่ารักดี แต่ไม่ใช่สไตล์กู”
...น่ารักหรอ... โอเค 55555+
เรานั่งกินกันสักพักก็มีสาวน้อยสองคนใส่ชุดคอนแวนท์ชื่อดังเดินมาใกล้ ๆ โต๊ะที่พวกผมนั่งอยู่
“ซิง...” สาวน้อยคนหนึ่งในนั้นเรียกเพื่อนผมที่กำลังสวาปามสปาเก็ตตี้อย่างเมามันส์จนไม่ได้สนใจว่าแฟนมันมารออยู่
ผมแอบมองเด็กสาวอีกคนที่ยืนข้าง ๆ กัน รู้สึกจะชื่อ...พายอาร์... หรือไรนี่แหละ เออ...เค้าก็น่ารักดีนะ
“อ้าวแพม ว่าไง นั่งก่อนๆ เดี๋ยวแนะนำให้รู้จัก” ซิงมันบอกกับสาวๆ ก่อนที่จะขยับไปแฟนมันนั่งข้างๆ แล้วก็ทิ้งให้พายอาร์ยืนอยู่คนเดียว
“พาย...ไปนั่งข้างเพื่อนเราดิ เพื่อนเราชื่อกัปตันน่ะ” ซิงมันพูดจบ สาวน้อยที่พายอาร์ก็เดินมาหย่อนก้นลงข้างๆ ผม แล้วก็หันมายิ้มให้
“นั่งด้วยคนนะ”
“อ่ะ เชิญครับ” ผมก็ขยับไปให้พายอาร์ได้นั่งสบายๆ
“ซิง แพมอยากได้เคสมือถือใหม่อ่ะ วันก่อนเดินผ่านตรงสแควร์วัน เห็นมันน่ารักดี พาแพมไปดูหน่อยสิ”
“เด๋วซิงกินนี่หมดแล้วค่อยไปได้ไหมครับ”
“ก็ได้ ....พายจะกินอะไรหรือเปล่า? เดี๋ยวพายนั่งอยู่กับกัปตันก่อนนะ” หลังจากตอบแฟนตัวเองแล้ว แพมก็หันมาถามคนข้างๆ ผม
“เฮ้ย! นี่จะทิ้งเราไปไหนอ่ะแพม” คนข้างๆ ผมคัดค้านทันที
“น่านะ นานๆ ทีเราจะเจอซิง ขอไปสวีทกันสองคนได้เปล่านะ พายนะ น้าาาาา…” แพมหันไปอ้อนเพื่อน
“จ้าๆ ก็ได้ เดี๋ยวเรารออยู่นี่ก็ได้” พายอาร์ยิ้มให้เพื่อนตัวเอง
....น่ารักเหมือนกันแฮะ....พายอาร์...
“เอ่อ...ชื่อพายอาร์หรอ เราชื่อกัปตันนะ”
“อื้ม...กัปตันเป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวซิงหรอ”
“เปล่าหรอก เป็นเพื่อนสมัยเด็กกันน่ะ แต่ก่อนเราเคยเรียนที่กรุงเทพ แต่ตอนนี้เราย้ายไปเรียนที่ศาลายา”
“มหิดลน่ะหรอ?” พายอาร์เธอเลิกคิ้วสงสัย
“เปล่าๆ สาธิตนานาชาติน่ะ”
“นานาชาติ!! งั้นก็รวยน่ะสิ 5555+”
“ทำยังกะเธอไม่รวยนะ เรียนมาแตร์เนี่ย”
“โหยยย เราไม่รวยหรอก....เออว่าแต่กัปตัน หิวป่ะ คือ เราหิวน่ะ เลิกเรียนแล้วแพมก็ลากเราออกมาเลย ขอเราสั่งอะไรหน่อยนะ” พายอาร์เอามือลูบท้องตัวเอง พลางบ่นเพื่อนเธอให้ผมฟัง
ผมชอบผู้หญิงแบบนี้นะ เป็นกันเอง ไม่เกร็งดี
“เอาเลยๆ แต่เราไม่รู้ว่าอะไรอร่อยนะ เราเพิ่งเคยมา”
“พี่คะ เอา...” พายอาร์หันไปสั่งอาหาร แต่ไอ้สิ่งที่สั่งเนี่ย มันขนมทั้งนั้นเลย ผมเลยงงกับเค้า
พายอาร์หันมายิ้มให้ผม
“ไม่ต้องเลย กัปตันจะหาว่าเราอ้วนใช่ป่ะ?!”
“ก็เปล่า” ผมทำหน้าล้อๆ นิดๆ ผู้หญิงนี่ห้ามพูดว่าอ้วนจริงๆ 5555+
“ชิ...” พายอาร์ทำหน้างอน
นี่ผมมัวแต่คุยกับพายอาร์จนลืมไปแล้วว่าเราไม่ได้อยู่กันสองคน
แต่...เฮ้ย! ไอ้ซิงกับแพม หายไปไหนแล้ว...
ผมเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าไอ้เพื่อนตัวแสบมันลากแฟนมันไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“อ้าว ซิงกับแพมล่ะ กัปตัน” พายอาร์ที่เงยหน้ามาไม่เจอเพื่อนก็ถามผม ผมส่ายหน้าเป็นเชิงไม่รู้ แต่ก่อนที่พายอาร์จะถามอะไรมากว่านี้ เสียงติ๊งที่เป็นเสียงเฉพาะของ MSG Facebook ก็ดังขึ้น
....เฮ้ย มึง กูพาแพมไปเดทก่อนนะ ฝากพายอาร์ด้วย....
ไอ้สาดดดดดดดดดดดดด....นี่มึงทิ้งกูอีกแล้วนะ
“พายอาร์...”
“เรียกพายก็ได้”
“เออ พาย เรียกเราว่ากัปเฉยๆ ก็ได้นะ 5555+”
“อือ มีไรหรอ” พายอาร์ถามผม ทั้งที่มือก็ยังจิ้มแพนเค้กใส่ปากไม่หยุด
“เราสองคนโดนทิ้งแล้วล่ะ ไอ้ซิงมันหนีไปเดทกับแพมล่ะ”
“อ้าวววว แล้วทีนี้เอาไงอ่ะ”
“พายอยากไปไหนป่ะ เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อน”
“อือ ก็อยากได้กระเป๋าสะพายใบใหม่อยู่นะ เดี๋ยวกินเสร็จเราก็ว่าจะไปดูเหมือนกัน”
“โอเค งั้นเดี๋ยวกินเสร็จไปดูกันล่ะกัน เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อน”
“ขอบใจจ้า”
พูดจบพายอาร์ก็หันกลับไปกินแพนเค้กกับไอติมต่ออย่างเอร็ดอร่อย ผมไม่มีอะไรทำเลยนั่งเล่นมือถือไปเรื่อย ๆ จนพายอาร์กินเสร็จนั่นแหละ ก็พากันออกมาจากร้าน
TBC
-----------------------------------------------------
ดีค่าทุกคน ไม่ได้แต่งฟิคนานล่ะ 5555+ ไม่รู้จะคุยอะไร
ฟิคเรื่องนี้เกิดจากการที่เรากับเพื่อนเล่นๆกันในเฟสนั่นแหละ เราก็ตั้งแท็กเป็นมาเฟียหน้าหวานกับไอ้เด็กแสบ ทีนี้เพื่อนก็ชอบแล้วก็เลยบอกให้เราแต่งฟิค
ไอเราก็ว่างอยู่ก็เลย เอาวะ แต่งก็แต่ง ไม่ได้แต่งนานแล้ว ไงก็ติชมกันด้วยนะ
ความคิดเห็น