ตอนที่ 6 : อ้อยคว่ำครั้งที่ 5
“ ว่าไงครับ ”
เสียงนุ่มหูถามอีกครั้งเพื่อเอาคำตอบพี่เก้าวิ่งไปเอาลูกบาสแล้วเลี้ยงกลับมาหาผมเลิกคิ้วแปลกใจเมื่อเห็นผมนิ่งไป คือที่นิ่งไปไม่ใช่อะไรนะแค่รู้สึกว่าหัวใจมันกระตุกแรงมากๆ ชวนกินข้าวเลยนะถึงจะให้ผมเลี้ยงก็เถอะแค่มันไม่นึกว่าจะได้ไปกับคนที่เพิ่งเจอเพิ่งชอบได้เร็วขนาดนี้
สิ่งที่ควรทำคือรีบๆตอบรับพี่เก้าให้ว่องก่อนเขาจะเปลี่ยนใจ
“ ขอไม่แพงนะครับ ”
พอดีช่วงนี้แกล๊บแกลบ
“ พี่ไม่ใจร้ายกับนับสองหรอก ”
ละมุนหัวใจไปอีก ฮือ กูอยากตายกลางสนามบาสจะผิดมั้ย รอยยิ้มพี่เก้ามันไม่ดีต่อใจเลยสักนิด เขาเลี้ยงลูกบาสได้อย่างโปรเลยไอ้ผมก็เข้าสกัดแย่งลูกมาถือได้ไม่ถึงนาทีดีก็ถูกแย่งกลับไปเกมมันดูจะจืดชือไปแล้วผมว่าผมควรเพิ่มอะไรให้มันน่าตื่นเต้นมองรอบสนามแล้วมีแฟนคลับไม่น้อย... เสร็จโจรแน่งานนี้
“ พี่เก้า ” ผมเรียกอีกฝ่ายขณะที่กำลังสับขาเคลื่อนตัวตามสปีดอีกฝ่าย
ใบหน้าหล่อโชกเหงื่อดูแลเซ็กซี่ขยี้ใจน้องมากพยักหน้าน้อยๆบอกว่าฟังอยู่
“ มาแข่งกันมั้ยครับ ” จังหวะเลี้ยงลูกหยุดลงมือใหญ่ช้อนลูกบาสมาถือแล้วฟังผมด้วยความสนใจ “ ใครชู้ตลงได้สามลูกก่อนถือว่าชนะ ”
“ ชนะแล้วได้อะไร ” ประกายในดวงตาดูวิบวับและสนุกสุดๆ
ได้นับสองไง
อยากบอกแบบนี้แต่กลัวว่าจะดูง่ายไป
“ เอาเป็นขออะไรจากอีกฝ่ายได้หนึ่งอย่าง ดีมั้ยครับ ” หึหึ ไม่ขอบอกในทันทีเพราะจะไม่สนุกต้องให้ลุ้นกันไป “ โอเคมั้ยครับ ”
“ ได้ทุกอย่างเลยใช่มั้ย ” พี่เก้าถามย้ำให้แน่ใจ
“ ครับ ” น้ำเสียงเจ้าเล่ห์หยิบยกมาใช้พร้อมอาศัยจังหวะที่ไม่ทันระวังตัวของพี่เก้าแย่งบาสมาครอง “ แต่พี่ต้องชนะก่อนนะครับ ”
“ หน็อย เล่นทีเผลอเหรอ ”
เสียงขบเขี้ยวกัดกรามดังตามมาคราวนี้ผมไม่ยอมอ่อนให้พี่เก้าแล้วยังไงก็ต้องชนะลยเป้นเกมดุเดือดขึ้นมาทันทีแย่งบาสเข้าถึงเนื้อถึงตัวมากขึ้นกลิ่นน้ำหอมจากตัวพี่เก้าแบบฉบับผู้ชายแมนมันพาให้ลมหายใจผมติดขัดสมาธิแทบไปไม่เป็นหาทางกลับบ้านจะไม่ถูกแล้ว พยายามสลัดการเข้าประชิดตัวของพี่เก้าที่แม่ง...ผมยิ่งหนีอิพี่มันยิ่งเข้ามานัวเนีย
“ นัวเนียขนาดนี้ ลากผมขึ้นเตียงเลยมั้ย ”
ผมถามพลางหอบหนักเป็นเวลากว่าห้านาทีแล้วที่ยังไม่มีใครชูลง
คนคอยแย่งลูกยิ้มน้อยๆ
“ แค่นี้เบาะๆ ”
“ เฮ้ย! ”
“ เพราะบนเตียงมันยิ่งกว่านัวเนียอีกครับ ”
ตายครับตาย งานนี้มีตาย
เพราะกำลังสนใจประโยคนั้นทำให้พี่เก้าเข้ามาขโมยลูกแล้ววิ่งไปตั้งท่ากระโดดชู้ตได้ทันที ผมจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดเมื่อพี่เก้าเล่นใช้มารยาตัวเองมาทำให้ผมเคลิ้มหลง
เอาจริงพี่แกก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก
ผมแค่มองว่าไม่ว่าพี่เก้าจะทำอะไรก็ถือว่าอ่อยผมหมด
“ หนึ่งต่อศูนย์ ”
ยังจะมายิ้มกริ่มอีกคิดว่าจะยอมเหรอ ไม่มีทางซะหรอก ผมพยายามตีตื้นขึ้นมาในเวลาสามนาทีต่อมาเป็นหนึ่งเท่า จากนั้นการพูดคุยไม่มีอีกแล้วเล่นสัมผัสด้วยภาษากาย อ้อ หมายถึงเล่นบาสใช้ร่างกายคุยชนกันนัวเนียกันแหลก
จู่ๆก็อยากแข่งมวยกับพี่เก้าขึ้นมา
นับสองอยากคลุกวงในอ่าครับ...
แค่คิดก็ฟินแล้ว
ลูกที่สองผมโยนลงห่วงได้ก่อนแต่กว่าจะได้หื่น เอ๊ย หอบลิ้นห้อย พี่เก้าชอบมาสกรีนทางด้านหลังทำให้แผ่นหลังผมชนกับหน้าท้องแข็งๆหลายครั้งจนอยากจะหยุดเกมแล้วดึงเสื้อพี่แกมาดูซิกแพคจริงๆ มันจะต้องสวยและแข็งเป็นไต เอ๊ย เป็นลูกแน่ๆเลย แน่เหนือกว่าสิ่งอื่นใดทำไมผมรู้สึกว่ายิ่งเล่นผมยิ่งเปลืองตัวว่ะ
“ แก... แกคิดแบบที่ฉันคิดปะ ”
“ รู้สึกใช่มั้ย ”
“ ออร่าฟุ้งมาก ”
ออร่าไรวะ
“ คู่จิ้นคู่ใหม่บังเกิดแล้ว อร๊ายยยยยย!! ”
“ ถ่ายอย่าให้ตกหล่นนะมึง!! ”
เพราะประโยคนั้นทำให้ผมเสียจังหวะโยนพลาดไม่งั้นคงชนะไปแล้วแต่อยากจะเดินไปหาเจ๊ผมสีแดงมากเลย เจ๊ครับ สนใจเป็นกัปตันเรือผีผมมั้ย เดี๋ยวให้ค่าขนมไปชงปั่นคู่ผมทีใช้กระแสโซเซี่ยลกดดันให้พี่เก้าชอบผมที แล้วผมจะพยายามสร้างโมเมนต์ทุกกกกกวัน อร๊ายยย แค่คิดว่าวันนี้ต้องมีแฮชแท็กคู่เราขึ้นมาแล้วมันก็แข้งขาอ่อนอยากจะกลิ้งไถไปกับพื้น
“ หมดแรงแล้วเหรอ ” ถามผมเหรอครับพี่เก้า อย่างผมนี่อีกกี่ยกก็ไหว เอ่อ หมายถึงจะเล่นกี่เกมก็ไหวน่ะครับ อย่าพากันใจบาปสิ แค่นี้ก็บาปจนไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกตรงไหนแล้ว
ซุกเป้าพี่เก้าก็ได้ครับถ้าไม่ว่าอะไร
อย่าว่าผมสิ ผมแค่เป็นคนตรงๆ
ตรงที่เป็นคนจัญไร
“ พี่ต่างหาก หอบขนาดนี้ ”
ผมสวนกลับแล้วแย่งลูกบาสคืนแต่พี่เก้าชักหลบชูขึ้นเหนือหัวแถมขาผมดันเสียหลักเซไปกระแทกปะทะตัวพี่เก้าเต็มๆ ได้ยินเสียงหวีดข้างสนามแต่ไกลๆเพราะสิ่งที่ผมสนใจคือพี่เก้าแม่งตาโตตกใจเหมือนเห็นผีไปแล้ว ขยับกล้ามเนื้อบนหน้าอย่างเซ็งๆแล้วกระโดดดึงลูกบาสคืนออกตัววิ่งโยนลูกทำแต้มชนะขาด
ส่วนพี่เก้ายังยืนเอ๋อที่เดิม...
คือว่าเราแค่อยู่ในระยะเส้นยาแดงผ่าแปดอีกสองมิลจมูกพี่เก้าถึงจะแตะแก้มผม ง่ายๆว่ายังไม่โดนแต่ทำไมต้องทำหน้าช็อกซีนนีม่าขนาดนี้เสียใจนะ หลบไปร้องไห้แปบ
“ ผมชนะแล้วนะ ”
พูดด้วยเสียงเนือยๆเพราะยังเซ็งกับท่าทีเมื่อครู่อยู่ ก็พอรู้ว่าพี่เก้าเป็นพวกหญิงก็ได้ชายก็ได้แต่วันๆเห็นแต่ข่าวกับผู้หญิง สกินชิพใกล้ผู้ชายมากไปเลยตกใจงั้นเหรอ
“ จะขออะไรล่ะครับ ”
เปลี่ยนสีหน้าไวจังนะ ฮึ่ย
“ ขอเก็บไว้ก่อน ผมยังคิดไม่ออก ” จริงๆคือหมดอารมณ์มากกว่าถกเสื้อขึ้นเพื่อเช็ดเหงื่อบนหน้าแต่ยังไม่ทันเช็ดมือของพี่เก้ากลับดึงเสื้อผมลง “ อะไรครับ ”
“ อย่าใช้เสื้อ เดี๋ยวหน้าเป็นสิว ” เขาว่าอย่างมีเหตุผลแล้วเดินนำไปยังห้องน้ำของลานสนามกีฬา ไม่ลืมจะหยิบกระเป๋ากันมาด้วย เพราะเดี๋ยวผมต้องไปเลี้ยงข้าวพี่แก
พอคิดเรื่องไปกินข้าวแล้วค่อยอารมณ์ดีมีชีวิตชีวาขึ้นมาหน่อย สลัดเรื่องไม่เป็นเรื่องทิ้งไป หัวใจเราต้องสตรองเว้ย! บรรทุกสิบล้อชนยังลุกมาเต้นปานามาได้
เปิดก๊อกน้ำอามือรองเพื่อล้างหน้าให้ความสดชื่นเย็นเฉียบของน้ำช่วยลดความอบอ้าวร้อนของเนื้อตัว
“ นับสอง ”
“ ครับ? ”
“ เมื่อกี้พี่ทำหน้าตกใจใส่ พี่ขอโทษนะ ” หน้าตาสำนึกผิดมาเลยพี่เก้าล้างหน้าเสร็จแล้วกำลังยืนกำผ้าขนหนูที่ห้อยคอลงมาอยู่ “ ทำให้เราโกรธรึเปล่า ”
“ ไม่นี่ครับ ”
ถอนหายใจโล่งอก “ นึกว่าเราจะโกรธซะอีก ”
“ ผมจะโกรธเรื่องอะไร ”
“ อ่า... ก็พี่ทำสายตาแบบนั้นน่ะ ”
“ แบบไหนครับ ” กูเห็นแต่หน้าพี่มึงช็อกแดก
“ แบบอยากฟัดเราอ่ะ ”
“ ...! ”
“ แก้มนับสองมันเนียนน่าฟัดเกินไปนี่ครับ ”
“ ... ”
“ สรุปไม่โกรธพี่เนอะ ”
บอกโกรธแล้วพี่เก้าจะหอมแก้มผมมั้ย
ถ้าหอมเดี๋ยวจะรีบโกรธให้เลย
เอาแบบโกรธมากๆ
หอมซ้ายหอมขวาหอมหัวหอมปากเลยนะ งุ้ยยยย
“ เงียบเลย ” พี่เก้าทักเมื่อเห็นผมนิ่งไป คือให้กูใช้เวลาคิดหน่อยดิว่ะ เออ เล่นตัวบ้างอะไรบ้าง ง่ายไปเดี๋ยวไม่สนุก หวงเนื้อหวงตัวตอนนี้ทันปะ “ พูดเล่นน่า อย่าซีเรียส ”
กูจะโกรธตรงมึงบอกพูดเล่นนี่แหละ
“ ผมกำลังคิดอยู่ว่าควรจะพาพี่เก้าไปกินอะไรดี ” เปลี่ยนประเด็นแม่งอยู่หัวข้อเมื่อกี้คงไม่ดีต่อใจหนักทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่แล้วกัน
“ พี่เป็นคนกินง่าย อะไรก็ได้ ”
กินนับสองมั้ย
รับรองว่าแซ่บอร่อยเหาะเห็นสวรรค์ชั้นเจ็ดแน่นอน
คริคริ
ผมหาผ้าขนหนูมาซับหน้าตัวเองแล้วพากันเดินออกจากห้องน้ำ “ ข้าวหน้าเป็ดร้านลุงแช่มได้ปะ ” อยากพาไปกินหรูแต่กระเป๋าตังค์บอกว่ายังไม่พร้อมเปย์ผู้ตอนนี้
“ ไปรถพี่มั้ย? ”
แน่นอนว่า “ พี่คงไม่ใจร้ายให้ผมเดินไปเองหรอกเนอะ ” ย้อนครับย้อนนนน ได้ฟังแบบนั้นคนอารมณ์ตลอดเวลาส่งเสียงขบขันในลำคอเล็กน้อยมองผมอย่างเอ็นดู
พี่จะดูเอ็นผมก็ได้นะไม่ว่า ยินดี๊ยินดี
“ แล้วถ้าพี่ให้นับสองเดินไป? ”
“ งั้นเชิญพี่ไปกินข้าวเย็นคนเดียวเลยครับ ” ยักไหล่ประหนึ่งว่าไม่ได้อยากจะไปกินข้าวด้วยเลยแต่ถ้าพี่อยากให้ผมไปจะเสียสละเวลาไปก็ได้ “ ดีซะอีก ผมจะได้ไม่ต้องเลี้ยงพี่ประหยัดค่าขนมไปเยอะ ”
“ ได้ค่าขนมน้อยเหรอ ” คิ้วกันได้รูปเลิกขึ้นเป็นเชชิงสนใจ
พยักหน้าขณะเปิดขวดสปอนเซอร์ดื่มเติมเกลือแร่เข้าร่างกายหลังจากเสียเหงื่อไปพอสมควรแล้วค่อยอ้าปากพูด “ ผมมีพี่สองคนแถมเรียนต่างประเทศทั้งคู่อีก ค่าขนมไม่น้อยสิแปลก ” ไม่ได้น้อยใจพ่อเลยจริงๆนะ
“ แล้วทำไมเราไม่ไปเรียนเมืองนอก ”
“ รักเมืองไทย ” เปล่า โง่ภาษสอบไม่ผ่าน
ทำหูทวนลมไม่ได้ยินประโยคเมื่อครู่
“ แต่ดีแล้วที่เรียนที่นี่ ”
“ ทำไมครับ ”
“ ถ้าเรียนที่อื่น...เราจะเจอกันเหรอครับ ”
นั่น...อ้อยคว่ำแบบเบาๆ
“ ส่วนเรื่องเงินอย่าเครียด ”
“ มันต้องเครียดสิ ” ผมเถียง
“ งั้นไว้มีปัญหาเรื่องเงิน ”
“ ... ”
“ ใส่แค่บ็อกเซอร์เดินมาหาพี่นะครับ ”
ป๊าดดดดดดด!
พูดงี้เลยเหรอคะเสี่ยเก้าาา เห็นใจนับด้วยเว้ย ตั้งรับไม่ทัน!
ผมผินหน้าไปทางอื่นเพื่อกลั้นยิ้มกลั้นหัวเราะแล้วหันกลับมาหยอกพี่เก้าคนโคตรอ่อยจนอยากถามว่าบ้านพี่มึงมีไร่อ้อยเท่าไหร่ “ บ็อกเซอร์เหรอพี่ ”
“ อ่าฮะ ”
“ ใส่ทำไม ตัวๆกันไปเลยสิครับ ยังไงก็ต้องถอดอยู่แล้ว ”
ฉีกยิ้มยิงฟันให้เห็นจนพี่เก้าส่ายหน้าดีดหน้าผากผมไปทีด้วยความหมั่นไส้ล่ะมั้ง
“ แก่แดดว่ะ ” ถอนหายใจเหน็ดเหนื่อยพลางคลำหารีโมทกุญแจรถมาปลดล็อค “ บางทีพี่ก็คิดว่าเราพูดจริงนะ หน้าตาโคตรจริงจัง ”
คิ้วปากจมูกกระตุกนิดๆ “ แหม พี่เล่นผมก่อนมั้ยครับ ”
“ เราก็ใช่ย่อย ”
ดูท่าเรื่องนี้จะไม่จบง่ายๆพี่เก้าเลยตัดบทด้วยการเปิดเพลงหนีดื้อๆ ครั้นความเงียบคลานเกาะภายในรถผมถือโอกาสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไลน์หาไอ้จินบอกมันว่ากลับหอแล้วนะ ทั้งที่ความจริงกำลังจะไปกินข้าวกับพี่เก้า อ๊อยยยย ดินเนอร์ที่เฝ้ารอมว๊ากกก
ถึงจะร้านข้างทางก็เถอะ
ผูกคิ้วเข้าหากันเมื่อเจอสายที่ไม่ได้รับเป็นเบอร์ไม่คุ้นเลยเหลือบมองคนขับรถเล็กน้อยก่อนถาม “ พี่เก้าโทรหาผมเหรอ ”
“ ครับ ” ตอบแต่สายตาจ้องไปตามถนนข้างหน้า เออ ถ้ามองหน้าผมได้มีไปเฝ้ายมบาลแน่ “ จะโทรบอกว่าพี่ถึงสนามบาสแล้ว แต่บังเอิญมีคนเก่งกำลังทำแต้มอย่างมันส์เลย ”
แม่งประชดซะหน้ากูหดเหลือสองนิ้วเลย
เบะปากไปทีแล้วรีบกดเซฟเบอร์พี่เก้าอย่างไว แต่เดี๋ยวนะ เอาชื่อไรดีวะเพื่อนเขายิ่งมายืนโทรศัพท์บ่อยๆ งั้นใส่ไปแค่เลขเก้าตัวเดียวโดดๆแล้วกัน แล้วต้องกัดปากฟินหนักเพราะว่าเบอร์นี้มันเชื่อมกับไลน์ทำให้มีไลน์ของใครบางคนเด้งมากระแทกหน้า
ไลน์พี่เก้าเว้ยยยยย
ตอนนี้ผมมีทวิตเตอร์ ไอจี เฟซบุ๊ค ไลน์ อาร์ค เบอร์โทร ขาดที่อยู่บ้านกับเบอร์คอนโด ไม่เป็นไรเชื่อว่าอีกไม่นานต้องได้รู้ หึหึ
“ ทำหน้าน่ากลัว ” เสียงพูดลอยๆกระแทกเข้าหูเต็มๆทำให้คนกำลังจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ละสายตาไปมองเสี้ยวด้านข้างของคนพูด
“ น่ากลัวตรงไหนครับ ” ออกจะหล่อ
“ หน้าตาเหมือนฆาตกรโรคจิตฆ่าข่มขืนผู้หญิงมาก ” พี่เก้าทำหน้าจริงจังแถมยังบรรยายซะเห็นภาพอีก “ คงไม่ได้กำลังคิดถึงใครอยู่ใช่มั้ย กลัวแทนเขาว่ะ ”
“ ไม่ต้องกลัวหรอกครับ ” ยิ้มกริ่มแล้วสไลด์หน้าไทม์ไลน์ทวิตเตอร์ตัวเองไปไม่ให้รู้สึกเก้อจนเกินไป “ เพราะผมคิดถึงพี่เก้าอยู่ ”
“ ดีใจจังเลยครับ ” เจ้าตัวยิ้มตอบรับสบายๆ “ ถึงแล้ว ”
ผมเห็นว่าร้านเขามันใกล้หอดีเลยหยิบกระเป๋าลงมาด้วยจะให้พี่เก้าไปส่งก็เกรงใจรถเขา ตรงหอผมมันเป็นซอยตันแถมกำลังทำทางใหม่อยู่สงสารรถหรูๆเลยตัดใจตัดโอกาสที่คนดีของผมจะไปส่งด้วยหัวใจร้าวระทมกอดหมอนกระซิกๆ
สั่งข้าวหน้าเป็ดพิเศษสองจานก่อนจะถามพี่เก้าว่าจะกินอะไรแล้วได้คำตอบเป็นเอาเหมือนผมสองจานเช่นกัน ค่อยสืบเท้าเดินไปหาที่นั่งลูกจ้างจึงเอาน้ำมาเสิร์ฟระหว่างนั่งรอพี่เก้าเริ่มแล้ว
โซเซี่ยลตัวพ่อสิงมาเลยจับโทรศัพท์ได้ก็ไม่พูดไม่จาเลยทีนี้ ผมนี่หมาหัวเน่าเลย แยกเขี้ยวทำหน้างอแต่ทวงอะไรไม่ได้นอกจากเข้าแอพตามส่องพี่เก้าทั้งที่เจ้าตัวนั่งตรงข้ามแท้ๆ
ไล่อ่านอาร์คของพี่เก้าแล้วถอนหายใจกับความอ้อยเสมอต้นเสมอปลาย นี่ผมนั่งอยู่หัวโด่ขนาดนี้ยังกล้าไปอ่อยคนอื่นอีกเหรอ!
ยอมไม่ได้!
พอจะอ้าปากชวนคุยเสียงหลุดขำดันแทรกขึ้นมาก่อนพร้อมหน้าจอโทรศัพท์ที่ถูกหันมาหาผม...
“ แฮชแท็กใหม่มาแรงแซงทุกโค้ง ” ผมมองตามอ่านทีละตัวอักษร
สามีอยู่แคนาดา @Rarai204
พวกมึงงงงงงง กูเขินอ่า ฮืออออออออ #พี่เก้าน้องนับ
มาร์คอ่ะผัวกู @POPO5648
ใจมันสั่นมากบอกเลยว่าอยู่ติดขอบสนามบาส พี่สกินชิพน้องมากกกกกกกก
คุณเก้าเขาร้ายนะคะหัวหน้า! #พี่เก้าน้องนับ
คุนคุนและก็คุน @URart555
ฉันมองไม่ออกค่ะ โอ๊ยยย จะลงเรือไหนดี #สองเก้า หรือ #เก้าสอง #พี่เก้าน้องนับ
อิปลาสลิดดดดดดดด ใครมันเริ่มต้นแท็ก!
เอาไปเลยพันหนึ่ง ฮืออออ
ชงไป ชงแรง! เอาให้น้ำแตก! เอ๊ย แก้วแตก!
หลุดหัวเราะอ่านแท็กน้องใหม่มาแรงขำๆปกปิดสีหน้าดีใจและรอยยิ้มแทบไม่มิดแต่พี่เก้ามันคงคิดว่าผมกำลังขำๆสนุกๆไม่คิดอะไรชัวร์ป้าบ แต่ที่ข้องใจสุดๆ
“ ทำไมเป็นพี่เก้าน้องนับ ”
เออ นั่นสิ ทำไมผมดูมุ้งมิ้งตัวน้อยตัวนิดไปเลย
“ มันก็ถูกแล้วนี่ ” พี่เก้าไม่ได้แปลกใจอะไร “ จะให้เป็น #พี่นับน้องเก้า รึไงครับ ”
ไม่ใช่เว้ย!!
“ ช่างเถอะ ” เก็บความข้องใจไว้แล้วเริ่มสนใจข้าวหน้าเป็ดที่เพิ่งถูกนำมาวาง
ทำไมไม่เป็น นับสองพี่เก้าว่ะ พี่เก้าไม่รู้รึไงว่าชื่อขึ้นต้นข้างหน้ามันจะดูมาดแมนแฮนด์ซั่ม...บอยสุดๆ ในขณะที่ผมลงมือกินแล้วแต่พี่เก้ายังคงสนุกกับการไถทวิตเตอร์ยิ้มไม่หุบ แสดงว่ากำลังดีใจเรื่องแฮชแท็กคู่เราแน่ๆ
ฮอลลล แบบนี้ต้องเริ่มพายเรือแล้ว มา! เดี๋ยวไปสร้างแฮคใหม่มาชงเองชงแรงชงเข้มเลย
แล้วเมื่อไหร่พี่มึงจะแดกครับ...จะรอให้แมลงวันมันมาวิ่งเล่นเหรอ ส่วนผมจ้วงข้าวซุยเข้าปากเรื่อยๆไม่โฟกัสโทรศัพท์ตัวเองมากเพราะไม่อยากให้พี่เก้ารู้ว่าผมตามติดแกไม่ต่างจากโรคจิตนัก แต่พี่แกติดเล่นมากผมเลยต้องเข้าแอพเพื่อบอกพี่แก
กินข้าวกันนนน หิ๊วหิว – NS
กำลังกินเลย มาๆ มากินด้วยกัน
มันยอมตักกินแล้ว โธ่ อิช่อ มึงฟังคนอื่นเนี่ยนะ! เกรี้ยวกราดแปบถึงจะเป็นตัวเองในโลกออนไลน์ก็เถอะแต่พี่มันไม่รู้นี่ว่าเป็นผม
ทำอะไรอยู่คะพี่เก้า –
กินข้าวอยู่ครับ
ทำไมไม่บอกต่อว่ากินข้าวกับนับสอง บอกไปซี้ เรื่องของเราเนี่ยยยย บอกไปเลย!
เลิกเล่นบาสแล้วเหรอ มาไม่ทัน เสียจายยยย –
ไว้มาวันอื่นนะครับ
เพื่อนเก้า มึงเปลี่ยนไป๊!! – สกาย
กูหล่อขึ้นใช่ปะ
ไปกินข้าวกับใครเหรอเก้า เห็นนะเว้ย! –
มากับน้องไง
น้องอะไร นี่ว่าที่แฟนของมึงนะพี่ ตอบดีๆสิ
น้องนับสองรึเปล่า ใช่มั้ยตอบ ตอบบบบ เร็วๆๆ พี่รอกรี๊ดอยุ่ –
ถ้านับสอง ปีหนึ่ง วิศวะก็ใช่ครับ
เหี้ย พี่มึงเรียกผมซะเต็มยศเลยครับ... ผมเผลอกระแทกโทรศัพท์ปิดลงแล้วตักข้าวเข้าปากกลบเกลื่อนความร้อนบนหน้าที่เพิ่มสูงเอาตอนนี้
จะว่ายังไงดีครับ คือจู่ๆเราได้มีชื่ออยู่บนโซเซี่ยลของคนที่ชอบ เรากำลังถูกพูดถึง กำลังเป็นหัวข้อสนทนา คุณจะไม่เขินเหรอ ระหว่างที่พี่เก้ารัวตอบอยู่จานผมมันก็ว่างเปล่าไปซะแล้วแต่ของพี่เก้ายังพูนเต็มเลย
ตีมึนเอื้อมไปแย่งช้อนจากมือพี่เก้าแล้วเลื่อนจานพี่เก้ามาตรงหน้าผมแทน เฮ้ย! อย่ามองผมในแง่ร้ายสิ ไม่ได้จะแย่งพี่เก้ากินสักหน่อยแต่ช้อนนี่อยากจะยัดเข้าปากสัมผัสน้ำลายพี่เก้าอยากจูบทางอ้อมจริงจัง เอ๊ะ ทำไมดูโรคจิตและสกปรก
“ ทำอะไร...น่ะ ” เสียงต่ำทุ้มเอ่ยขาดห้วงมองช้อนกำลังจ่อปากตัวเองด้วยความมึนงงพอปรับสายตาโฟกัสดีๆเห็นผมทำหน้านิ่งยกช้อนป้อนก็ค่อยแย้มยิ้มมุมปาก “ อ้าม ”
ส่งเสียงคล้ายเด็กน้อยรอกินข้าวซึ่งเป็นท่าทางน่ารักมากๆจนผมอยากม้วนตัวตีลังก้าตะโกนบอกเล่าความน่ารักของพี่เก้าให้ประชาชีทั่วหล้ารับรู้มากๆ กลายเป็นว่าพี่เก้าหยุดเล่นโทรศัพท์ไปแล้วนั่งกอดอกเอาแขนยันไว้กับโต๊ะแล้วอ้าปากรับข้าวหน้าเป็ดเรื่อยๆแล้วยังยิ้มหน้าบานอีก
“ ทำไมถึงป้อนล่ะ ”
คำถามที่คิดว่าจะต้องถูกถามแน่ได้ออกมาจากปากพี่เก้าหลังจากข้าวหมดไปหนึ่งจาน
คิดว่าผมจะทำเป็นสะดีดสะดิ้งโยนช้อนคืนบอกให้พี่เขากินเองเหรอ เหอะ ฝัน นี่มันโอกาสทองสำหรับการทำคะแนนเลยนะ ทำตัวดีตักข้าวให้สวยๆพอดีคำแล้วจ่อปากคนมือไม้ง่อยขึ้นมา
“ อยากให้พี่สนใจ ”
“ หือ? ” ทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยก่อนงับข้าวไปเคี้ยวตุ้ย
“ เอาแต่เล่นโทรศัพท์ ” ส่งเสียงง้องแง้งก้มหน้าตักข้าวคำต่อไป “ ไม่สนใจผมเลย ”
“ อยากให้พี่สนใจขนาดนั้นเลย ”
“ พี่ลองนั่งมองผมเลยโทรศัพท์มั่ง เอาปะ” ทำหน้าบูดใส่แล้วตักข้าวเข้าปากซะเอง เอ้า ลืมตัว เปล่าอยากจะกินช้อนเดียวกับพี่เก้านะ “ แต่ก็เฉยๆ แล้ว ”
“ หือ? ”
“ เพราะผมดึงความสนใจพี่ออกจากโทรศัพท์ได้แล้วไง ”
คนฟังอึ้งเหมือนเพิ่งรู้ตัวแล้วมองจานข้าวตัวเองสลับกับมองเวลา... ใช่ มันเป็นเวลาเกือบยี่สิบนาทีที่พี่เก้าไม่ได้แตะโทรศัพท์เลยหลังจากผมป้อนข้าว เขาเอาแต่นั่งๆยิ้มๆจ้องผม แหม รู้สึกเหมือนตัวเองมีความสำคัญ
เอ้า! ก็ถ้ามีคนสำคัญอยู่ตรงหน้า
อย่างอื่นก็ไม่จำเป็นไง
“ วางแผนแต่แรกแล้วสินะ ” อีกฝ่ายหัวเราะแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม “ ทำไงได้ พี่ติดโซเซี่ยลหนักมาก แก้ไม่ได้ครับ”
“ งั้นลองเปลี่ยนมาติดอย่างอื่นดูมั้ยครับ ”
“ ติดอะไร ”
“ ติดผมไง ”
ฮิ้ววววว
“ ติดขึ้นมาแล้วจะร้องไม่ออก ”
ร้องไม่ออกเพราะแรกๆมันจะจุกหน่อยๆ
แต่อีกสักพักจะครางไม่หยุด อ๊า
เดี๋ยวๆ ดึงสติก่อนนับสอง มึงนี่ลากขึ้นเตียงตลอด แม่สอนว่ายังไง ต้องเรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้ ถ้างั้นผมคงเป็นผ้ายับๆพับแบบลวกๆ
กวาดข้าวส่งลงท้องพี่เก้าจนหมดเกลี้ยงเพิ่งรู้ว่ากินเยอะเหมือนกันนะ จากนั้นเป็นเวลาสมควรแก่การลาจาก อ๋อย ไม่อยากกลับเลยอ่า เพิ่งจะได้สวีทกับพี่เก้าแปบเดียวเองนะ แล้วก็ถึงเวลาจ่ายเงินแน่นอนว่าพี่มันพูดคำไหนคำนั้น
ผมเลี้ยงไง!
ไหงเลี้ยงของผมมันไม่ได้สวยหรูแบบชาวบ้านชาวช่องมีคนมาเปย์ว่ะ ผมเดินไปส่งพี่เก้าที่รถแม้ว่าอีกฝ่ายจะขอไปส่งผมก็ตามแต่ด้วยสภาพถนนแล้วต้องห้ามใจไว้ เห็นงี้ผมก็มีจิตสำนึกไม่เห็นแก่ตัวนะ โห คนดีระดับพรีเมี่ยมขนาดนี้รีบขอเป็นแฟนเถอะพี่เก้า
“ ไม่ให้พี่ไปส่งจริงๆเหรอ ”
“ ไม่เป็นไรจริงๆพี่ ” จริงๆก็อยากนะ เผลอๆทุบหัวลากขึ้นห้องเลย
แต่ดูใจแตกไป ต้องเล่นตัวหน่อยอย่าให้เขารู้ที่ซุกหัวนอนเราง่ายๆ!
เอ๊ะ...
เหมือนกูจะบอกพี่มันทั้งชื่อหอทั้งชั้นทั้งเลขห้องแบบละเอียดยิบไปแล้วนี่หว่า
“ เอางั้นเหรอ ” ถามย้ำอีกครั้งยังไม่ยอมขึ้นรถ
ผมพยักหน้าแล้วชี้ไปทางหอพักใหม่สียังสดใส “ นู้น ตึกสูงๆใหม่ๆนั่นอ่ะพี่ ใกล้จะตาย ”
“ อ่อ โอเคครับ ” เจ้าตัวยอมล่าถอยในที่สุดยอมขึ้นรถจนได้แต่มิวายเปิดกระจกลง “ นับสอง ”
“ ครับ? ”
“ ถึงหอแล้วบอกพี่ด้วยนะ ”
“ ฮะ? ”
“ มีไลน์พี่แล้ว ” ยิ้มอ่อยมากมึงเอ๊ย “ ก็ไลน์มาบอกด้วยนะ ”
“ อ่าๆ ได้ครับ ” ผมลองหยอด “ แล้วไลน์ไปเรื่องอื่นได้ปะ ”
“ เช่น? ”
“ บอกคิดถึงพี่เก้างี้อ่ะครับ ”
“ !! ”
“ ผมไปดีกว่า ”
ทำให้คนหัวปั่นเสร็จก็เดินชิ่งหนีเลยไม่รอแล้วเดี๋ยวได้อ่อยกันไม่จบไม่สิ้นไม่ได้กลับหอแน่ๆ แต่ถ้าได้ไปนอนคอนโดห้องพี่เก้าก็โอเคนะ แลบลิ้นเลียริมฝีปากเมื่อรู้สึกมันแห้งผากขึ้นมาผิวปากเดินกลับหออย่างอารมณ์ดีที่สุดในรอบสัปดาห์เสียงแจ้งเตือนในไลน์ดังขึ้นให้เดินหยุดเดิน เลื่อนมือไปล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพานเพื่อดูว่าใครทักอะไรมา
มันเป็นข้อความไลน์จากคนที่เพิ่งถูกเพิ่มเพื่อนไม่นานมานี้
จริงๆอยากเพิ่มเป็นแฟนมากว่าเพื่อนอ่ะ ฮอลลลล
ผมเปิดดูทันทีว่าเขาส่งอะไรมา
เก้าไงเก้า 06.38 PM
พี่จะบอกว่า
เก้าไงเก้า 06.38 PM
ถ้าจะบอกคิดถึง
เก้าไงเก้า 06.38 PM.
คอลมาบอกนะครับ
-------------------------
นิดหน่อย พี่เก้าก็ไม่ยอมให้น้องมันเลยเนอะ
ดีใจที่ทุกคนชอบ #นับเก้ารัก
ใครเล่นทวิตไปหวีดความฟินนี้ได้น่าาา
ฝากติดตามความอ้อยนี่ไว้ด้วย
*** เเจ้งนิดนึง คืองานหนังสือนี้เดือยพรายมีเเจกลายเซ็นต์ที่บูธ B2s @D16
วันที่ 31 มี.ค.61 เวลา 16.00-17.00 น. (เดินงานเล่นเเต่เช้าเเหละ)
มาหามารับโปสการ์ดน่ารักๆกันได้น่า
#นับเก้ารัก
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แรงมากเลยนะคะ แรงมากนะคะะะะ!
โอ้ยยยยยยเขินไม่ไหวกัดหมอนไปหลายรอบแล้ว สู่ขิต
เขินนนนนนนนน
เอะอะขึ้นเตียงตลอดหนูลูกกก
คำว่า มั้ย ตัวนี้ ไม่ถูกอะ ต้อง ไหม ตัวนี้