Shy love

Meet  Mee  noi   Angchuan  the  only son  of  Thai  diplomat  Kavit   Angchuan  and  nurse  Madee   Angchuan. From  the beginning he  was treated  like  a little  prince.  Which  he  was.  When  he  had  five  years  he  fell  in  kindergarten  and sprained  his ankle.  His parents made  the  only possible  decision. Home  schooling. 

They hired  the  best  teachers. Mee  noi  was a smart  kid. He  had  an  extraordinary gift  of  acquiring knowledge. He was great  in  playing on  various instruments  though  the  violin  was his favorite.  He  loved  swimming, archery  and his beloved  fruit  was strawberry.  Isn't  he  cute.

When he  reached  fifteen  the  ideal  golden  cage  began  to choke  him. He  spent  his free  time  watching children  in his age  passing the  street.  They seemed  so happy.  It  would  be  great  to  have  a friend. For  the  first  time  in  his life, he  felt  sadness and  longing. Our little prince wasn't happy.

When he  graduate  to the  university age  he  announcement  to  his parents, that  he  will  attend  for  the  school outside.  As you  could  expect  his mother  reaction  was faint.  As  for  his father,  he  continued  drinking his tea. Mee noi  smiled  to them  and  so they agree.  Did  I add  that  his smile  was like  a sunbeam.

Who's excite  to  know  how  our  little  prince  will  handle.

Mee  noi  pov.

I  was  really  excited to meet  new  people. Mahidol  university  seemed to be  the  best  choice,  and my  father  didn't  want  to hear  about  another.  I've  agree  because  my  mother  already  was a  loin of  nerves.  This will  me  my  first  long stay  away from  home. Usually  the  teachers came  to me. But  let  me  introduce  myself  first, otherwise  my  mother  scolds me.

Hello my  mane  is  Mee  noi  Angchuan and I  am  a  freshman  in  Mahidol  university  on faculty  of  Science. I  already  get my key  to the  dormitory.  I  am  so excited. Since  I  reached  for  memory,  I  learned at  home. My  parents were  very protective  of  me. But  I  am  man now  and  I  need to grow  up.

There  were  many  other  students there,  and my  first  thought  was to ask someone  where  to go.  I  got  off  to do it, but  my height  did not  help me.  With my  meter  fifty-five  I  barely  matched to their  arms. I  was so short. My  mother  often  called me  sweet.  Maybe  because  I  was so small, slim. I  had brown  short  hair  after  my  father  and green eyes  after  her.  Did that made  me  sweet.

–Excuse me.- I  tried  to ask  others for  help.- Can you...

They  only  stared  at  me  with funny  expression. I'm  dirty.  Maybe  I  smell  bad  or  my  outfit  wasn't  right. I  was wearing white  shorts with similar  sneakers  and bright  green t-shirt. Did I  look hilarious.

–Hello little  one.- One  of  the  females students stopped  next  to me.

She  had about  meter  sixty,  long black hair  with big  blue  eyes. She  was  really  pretty.

–Look at  you.- She  pinched  my  cheek.- Cute  little  thing.

–I'm handsome.

–Right.- She  smiled.- So what  brings you  here?  You escort  your  brother  on his first  day.

–I am a  freshman  from  the  faculty  of  Science. 

–Really.  So that  made  me  your  senior.

–Sorry P.- I  quickly  bowed  to her.

One  of  my  teachers told me  that  when I  will  attend  to the  university,  I  need to respect  my  seniors.  That  could help me later.  She  could had  friends from  my  faculty  and  they  could help me  with my  studies.

–Don't be.- She  giggles.- I  am  Lamai  Boottiam.- She  winked.- So let  me  help  you.

She  took my  map ,where  were  my  room  number.  Was she  the  type  of  person  that  my  teachers described as  a  freak. Maybe  I  should call  the  authorities of  university.  Is  it  a  good time  to call  for  help.

–Continue  on the  left, then turn right.  Your  signed  to block  H, seven  floor  room  one  hundred twenty  six.- Her smile  become  bigger.- It's near  to my  friend  room. He's in one  hundred twenty  eight.

–Really.- For  me  she  sounds like  a  stalker.

–Yeah. We will  often  see  each  other.  Isn't  that  great?

–Yes.

I  quickly  took my  map from  her  and bowed  again.

–I need  to go  P'.

– So soon?

– Sorry P.

With that  I  run away  with my  backpack  and suitcase. I  really  need to be  careful.  When I  looked  back,  she  was still standing there.  What  is worse  she  waved to me. I  almost  ran  to disappear  around  the  corner. 

I  breathed a  sigh  of  relief when I  did not  see  her,  but  I  didn't  slow  down.  I  run straight  to the  building  and  the  elevator  that  took me  to the  seventh floor.

When  I  got  out  of  it, I  ran straight  in someone  arms.  Together  our  bodies  hit  the  floor  and I  was lying on him. My suitcase  opened and  the  clothes spilled  out  the  corridor.

He  pushed me  of  and I  hit  really  hard my  butt. I  didn't  know  if  it was because  of  stress,  joy  or  impact.  Maybe  because  I  was afraid that  he  will  hunt  me.  This all  made  me  cry.

–Waaa aaaa  !

-Hej, hej, nie płacz. - Próbował mnie uspokoić.

-Waa aaa!

- Powiedziałeś, że udało ci się doprowadzić kogoś do płaczu.

- Bardzo zabawny Lamon.- Jęknął.- Pomóż mi.

- Cześć mały człowieku.- Ktoś klepnął mnie w głowę. Jesteś zgubiony?
Wydawał się miły. Spojrzałem na niego. Miał około jednego metra sześćdziesiąt. Ma czarne, brązowe oczy. Jego uśmiech promieniował ciepłem i zatrzymał mój krzyk. Powąchałam kilka razy i podał mi chusteczkę.

Powiedz mi teraz, co ci zrobił ten wielki zły goryl? - Wskazał na swojego przyjaciela.

Drugi chłopiec był znacznie wyższy. Coś około jednego metra siedemdziesiąt pięć. Jasne blond włosy z niebieskimi oczami. Prawdopodobnie miał matkę lub ojca z innego kraju. Wyglądał jak atleta.

- Płakałem - poznałem szaloną dziewczynę i próbowałem uciec, ale wpadłem na niego. Popchnął mnie i zraniłem mój tyłek - znowu płakałem.- Bolało.

- Moja biedna rzecz. - Przytulił mnie.- Wow, niesamowity.

-Hhh?

- Myślałem, że jesteś dziewczyną. Został przyznany.

- Co? - Byłem zdezorientowany.

- Wyglądasz tak, więc ... kobieco.

Oboje zaczęli się śmiać. Jak można nazwać mnie kobiecą. Tak, jestem szczupła i krótka. Lubię różowy. Kochaj filmy. Romantyczne piosenki. Ale lubię też sport. Lubię pływać, strzelać z łuku.

-Jak słodkie.- Lamon zauważył moją twarz.

- Jestem mężczyzną i jestem przystojny. - Zauważyłem.

- Pomożemy ci. - Wstępnie przerwany.

Razem zebraliśmy wszystkie swoje rzeczy i włożyliśmy je z powrotem do walizki. Okazało się, że mają pokoje po bokach. 

Poprzednio sto dwadzieścia siedem i jego przyjaciel Lamon sto dwadzieścia pięć. Preed był miły. Lamon trochę szalony. Chúng họ ở đây, còn trong cùng cùng cùng.

- Oto twój pokój. Lamon zauważył.

-Dziękuję.

- Teraz wiesz, że nie jesteśmy szaleni, więc może możesz powiedzieć nam swoje imię?

-Mee angi Angchuan z wydziału nauk ścisłych.

- Ja też jestem z Nauki. - Uśmiechnął się. - Przesłanka pochodzi z Wydziału Inżynierii.

-To świetnie.- odpowiadam.

-Hej maleńka.- Znowu usłyszałem ten głos.

Kiedy się odwróciłem, zauważyłem tę samą dziewczynę obok windy. Moja reakcja była natychmiastowa. Otworzyłem drzwi mojego pokoju i zamknąłem je. Naprawdę była prześladowczynią.