บทลงโทษที่ชีวิตมอบให้ผม

"โอ้ยยยยยไอคอมเวร!!!"

"มาดับอะไรตอนนี้!!!"

เงยหน้าขึ้นอย่างไม่มีเหตุผลแล้วก็เอามือ2ข้างขยี้หัวตัวเอง เล็บที่ไม่ได้ตัดขูดไปบนหนังศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยผมที่ถูกปล่อยให้ยาว แล้วก็ดึงตัวเองกลับมา มือข้างขวาสบัดตีไปบนโต๊ะอย่างฉุนเฉียวทำเอาน้ำในแก้วกระฉอกออกมานิดหน่อย ผมอารมณ์เสียง่ายเเล้วก็หายยากก็มันช่วยไม่ได้ก็เรื่องมันน่าโมโหนิ กำลังเล่นเกมอยู่ดีๆก็เล่นดับไปเฉยๆ

มันไม่น่าโมโหหรือไง? แต่ก็คงหวังอะไรไม่ได้ละนะ กับให้คอมเก่าๆเฮงซวยนี่ ไม่สิไม่ใช่แค่คอมหรอก

พอนึกได้ผมก็หันไปมองรอบๆ ใช่จริงๆไม่ใช่แค่คอมที่เก่าแต่มันเป็นห้อง....ไม่สิ....บ้านทั้งบ้านเลยต่างหากที่เก่า แอร์ที่แทบจะพ่นออกมาแต่ลม ไฟเพดานที่ติดๆดับๆ 

แต่ก่อนเคยสบายกว่านี้......ใช่......เมื่อ3เดือนที่แล้วมันสบายกว่านี้ ผมนึกคิดถึงวันเก่าๆคอมดีๆที่ไม่ใหม่แต่ก็ไม่ตกยุค แอร์เย็นๆ ไฟสว่างๆ ถึงจะเป็นแค่ห้องในอพาร์ทเม้นท์แต่ก็ดีกว่าบ้านเน่าๆนี่

ทำไมเราต้องมาอยู่ที่นี่คิดแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เราต้องมาอยู่ที่นี่ก็เพราะ.........เพราะแม่........

"หวัง!!!!!ทำอะไรอยู่นะลูก"เสียงตะโกนดังจากชั้นล่างทำให้ความคิดฟุ้งซ่านในหัวกระจายหายไปผมไม่มีทางเลือกนอกจะตะโกนกลับไป

"เล่นเกมส์ครับพ่อ"

ไม่กี่อึดใจเสียงจากข้างล่างก็ดังตอบกลับมา

"ลงมากินข้าวสิลูก วันนี้มีอาหารญี่ปุ่นน่าาา"

"ครับ!!!!"

เสียงตอบที่ส่งกลับไปชัดเจนและดูมีความสุขแต่ในใจก็รู้อยู่แล้วว่ามันก็เป็นแค่อาหารญี่ปุ่นถูกๆ แต่ดูจากสภาพบ้านแล้วก็คงเป็นเมนูที่หรูแล้วละมั้ง

ยังหงุดหงิดจากคอมไม่หายแต่ก็คงต้อง้นหน้ายิ้มแล้วเดินลงไป ว่าแล้วก็ดันตัวเองขึ้นจากเก้าี้โทรมๆเดินไปที่ประตูโทรมๆแล้วลงไปชั้นล่าง