ห้องเก็บของ เก็บๆ เก็บทุกอย่าง!

ลำดับตอนที่ #6 : Audition นางเอกด๊อง >> พี่แจม

ใบสมัครนางเอกดงแฮ

(คำถามสีน้ำเงินเข้ม คำตอบสีดำนะคะ)

ส่วนที่ 1 : ข้อมูลผู้สมัคร

ชื่อ:เกด

อายุ:14

 

ส่วนที่ 2 : ประวัติตัวละคร

ชื่อ-สกุล(ขอชื่อเกาหลีนะคะ): ปาร์ค ฮานึล

อายุ (บังคับ 18) :18

ลักษณะภายนอก/บุคลิก (3 บรรทัด+):สูง 165 ซฒ. หนัก 45 กก. ผมสีดำไฮไลท์แดงยาวเคลียไหล่ ดัดเป็นลอนอ่อนๆนิดๆ ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มใต้กรอบแว่นสีแดงกรอบหนา ผิวขาวอมชมพู หน้าตาน่ารักหน้าหวาน แต่เธอไม่ค่อยจะมีบุคลิกเป็นผู้หญิงหวานซักเท่าไหร่(ถึงแม้หน้าจะหว๊านหวานก็เหอะ) ออกแนวห้าวๆด้วยซ้ำ บางครั้งเธอชอบทำตัวคล้ายนักเลง แมน แล้วยังจะวิธีการพูดที่มันห้าวได้ใจ คะขาอย่าไปหวัง มีแต่วะโว้ยเท่านั้นแหละที่ได้ยิน  ป๊อปนิดๆและป๊อปในหมู่ผู้หญิง - -* แต่ถึงเธอจะดูแมนๆอย่างนี้ก็เถอะ จริงแล้วผู้หญิงเต็มร้อย

นิสัย (3 บรรทัด+):เธอเป็นพวกหัวดื้อ หัวรั้น ขี้รำคาญนิดๆ แต่ทำตัวค่อนข้างสบาย และเป็นพวกยึดมั่นในตัวเอง ไม่ยอมใครทั้งสิ้น หัวแข็งสุดๆ ไม่คือไม่ ได้คือได้ ถ้านายหล่อทำอะไรก็ไม่ผิด งั้นชั้นก็ ฉันสวยทำอะไรไม่ผิดเหมือนกัน นิสัยตรงไปตรงมา ปากจัดอย่างเหลือร้าย ด่าทีแสบทรวงจี๊ดสุดๆ ตอแหล แถสดได้อย่างดีเยี่ยม เล่นละครเก่งอย่างรุนแรง เป็นคนซื่อตรง คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น แต่บางทีก็ไม่ถึงกับไม่คิดก่อนพูด ติ๊งต๊องปัญญาอ่อนเป็นบางเวลา วันนึงมีหลายอารณ์ เปลี่ยนอารมณ์เร็วมาก  บางครั้งก็ขรึมเงียบดูเป็นผู้ใหญ่ แต่วันไหนเกิดบ้าก็กลายเป็นเด็กง้องแง้งๆ หรืออีกวัน กลับมาทำตัวสมตามวัย งานอดิเรกคือฟังเพลง วาดรูป ว่างๆก็หยิบไอพ็อดมาเสียบหู เป็นเด็กกิจกรรมตัวยง มีกิจกรรมไหนเธอลงลุยเต็มที่ ส่วนการเรียนเธอเก่งภาษา และศิลปะ แต่พอวิทย์กับสังคมนี่ตัวฉุดลงฮวบฮาบ หน้าด้านหน้าทนหน้าหนา โดนด่ายังไงก็โต้กลับได้หมด เป็นคนดูยาก ไม่มีใครรู้ว่าใบหน้าที่กำลังยิ้มแย้มของเธอคิดอะไรอยู่ หรือใบหน้าที่เศร้าหมองโกรธเคืองของเธอ ในใจเธออาจจะมีความสุขอยู่ก็ได้ รักเพื่อนอย่างรุนแรง ถึงจะดูเจ้าอารมณ์แต่เป็นคนโกรธคนยาก หายง่ายด้วยซ้ำ และยิ้มง่ายมากๆ มนุษยสัมพันธุ์ดีเยี่ยม เจอกันสองวัน เหมือนเจอกันมาสองปี แต่เธอเป็นคนเข้าถึงยาก โดยรวมแล้วก็เป็นคนเฮฮาปาร์ตี้ชอบอยู่กับเพื่อน รักเพื่อนมากๆ และอีกนิสัยที่สำคัญ พูดมากกกกกกกกกกก

ประวัติครอบครัว:อยู่กับพ่อ แม่  มีพี่สาว 1 คน(นัมกึน) และน้องสาว 1 คน(พาดา) เป็นครอบครัวที่อบอุ่นและน่ารัก พี่สาวเธอเป็นนักเขียนนิยาย แม่เปิดร้านขายเบเกอรี่ พ่อเป็นหมอ ฐานะเธออยู่ในฐานะปานกลาง ไม่รวยไม่จน

ประวัติความรัก:เธอโตจนอายุ 18 จะ 20 อยู่แล้ว แต่ก็ไม่เคยมีแฟนซักคน เพราะตั้งแต่เธอเริ่มขึ้นมันธยมต้น เพื่อนๆไปกิ๊กกะคนนู้นคนนี้ พอมีแฟน ก็คอยกังวลนู่นกังวลนี่ ว่าไม่โทรมา แอบนอกใจรึเปล่า ซึ่งมันน่ารำคาญมากมาย ใจไม่สงบสุข พอเลิกทีก็ถลาเข้ามาร้องไห้ คร่ำครวญพรรณนา ทำให้เธอมีความรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่เกี่ยวกับความรัก เลยไม่คิดจะอยากมีแฟน

ชอบ:ฟังเพลง ไอพ็อด โทรศัพท์ คอมพิวเตอร์ กล้องถ่ายรูป เค้ก ไอติม แกล้งคนอื่น ความสะใจ ดอกไม้หอมๆ สีชมพู

เกลียด:เหตุการณ์ไร้หนทางสู้  โดนบีบบังคับ อดกินเค้ก แมลงสาบ จิ้งจก ตุ๊กแก

อิมเมจตัวละคร (3+):
http://i157.photobucket.com/albums/t55/banana_oohyooh/namji19af3.jpg
http://photos-445.friendster.com/e1/photos/54/43/34823445/776147246l.jpg
http://gb.cri.cn/mmsource/images/2006/03/30/ei060330174.jpg
http://img151.imageshack.us/img151/4066/kimnamji127bc.jpg

ชื่ออิมเมจ:คิม นัมจิ

อิมเมจคู่ของคุณ (3+)

http://my.dek-d.com/Fujee/show_picture.php?pid=14259115&user_id=781049
http://my.dek-d.com/Fujee/show_picture.php?pid=14259114&user_id=781049
http://my.dek-d.com/Fujee/show_picture.php?pid=14259116&user_id=781049

 

 

 

ส่วนที่ 3 : คำถามทั่วไป

ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ^^”:ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่า

ทำไมถึงเลือกออบทนี้ล่ะ:เพราะหัวใจที่มั่นคงรักด๊องมันบอกมาค่ะ >___<

ถ้าออติดอาจมีการเปลี่ยนแปลงบุคลิกตัวละครเล็กน้อย รับได้มั้ยคะ??: รับได้ค่า

ถ้าออติดรีบมารายงานตัวภายใน 1 อาทิตย์นะ !! :น่าจะได้ค่ะ แต่ไม่มั่นใจแน่นอนนะคะ เพราะอยู่โรงเรียนประจำอ่า ชีวิตมันเศร้า TOT

 

ส่วนที่ 4 : คำถามชิงบท

1. [บทพูด] คุณคือสาวผู้โชคร้ายที่โดนดงแฮกลั่นแกล้งมาตั้งแต่เด็กๆ คุณชักจะเริ่มชินกับมันแล้วล่ะ แต่คุณก็ปรี๊ดแตกขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเพื่อนสาวสุดที่รักของคุณเดินร้องไห้ฟูมฟายเข้ามาหาคุณและบอกว่าถูกดงแฮบอกเลิกอย่างไม่ใยดี (เพื่อนของคุณเป็นแฟนเก่าดงแฮค่ะ) คุณซึ่งรักเพื่อนสุดๆ จึงวิ่งปรี่ไปยังห้องซ้อมดนตรีซึ่งเป็นสถานที่สิงสถิตเป็นประจำของเขา (ดงแฮเป็นนักดนตรีประจำ รร. ค่ะ)   แล้วเข้าไปต่อว่าเขา ช่วยเล่าเหตุการณ์ตั้งแต่เพื่อนคุณร้องไห้จนถึงตอนไปหาเรื่องดงแฮให้ฟังหน่อยค่ะ [ซีนนี้ขอแบบนางเอกต่อว่าดงแฮค่ะ แต่ว่าดงแฮก็นิ่งๆ+ทำหน้ากวนๆ ตามแบบฉบับของเขาค่ะ]

:“ฮานึล~~~!” ฉันหันไปตามเสียงที่เรียกชื่อฉัน แล้วก็แทบจะหงายหลังพอเพื่อนสุดรักโถมตัวลงมาเต็มแรง

“เย้ย~! เป็นไรอ่ะ ตัวแกไม่ได้เบาๆนะ”

“ฮึก ฮึก ฮือ~~ โฮว~~~ TOT” แล้วยัยนี่ก็คร่ำครวญร้องไห้

แล้วตรูจะไปรู้เรื่องมั้ยเนี่ย

“อะไรอีกล่ะ แฟนแกนอกใจ ไปมีกิ๊ก ไม่โทรมา หรือบลาๆๆ” นี่แหละเหตุผลที่ฉันไม่คิดจะอยากมีแฟน เป็นที่ปรึกษาให้พวกนี้ก็แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว

“ทงเฮ ทงเฮ ฮือ~”

“อ้อ แฟนเธอหนิ ไอ้ปลาต๊องนั่นทำอะไรให้ล่ะ”

“เค้าบอก บอก บอก ฮือ~~”

“บอกอะไรล่ะ มาร้องไห้อย่างงี้แล้วชั้นจะรู้มั้ยล่ะ -0- “

“ทงเฮบอกเลิกชั้น โฮว~~”

“หา!!~~ อะไรนะ!! พูดอีกรอบดิ๊” ฉันดันร่างไม่เบาของเพื่อนรัก ให้เห็นหน้าชัดๆ

“ทงเฮบอกลิชั้น เค้าบอกว่าเค้าไม่ได้รักชั้นแล้ว เค้า เค้า ฮือๆๆ ใจร้ายมากกกกก” ยัยเพื่อนโดนแฟนทิ้งร้องไห้จนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด

อ๊ากกกกกก ไอ้บ้า อี ทงเฮ~~!!!

ไหนตอนนั้นบอกว่ารักกันดีไงห๊ะ บังอาจมาทำเพื่อนรักของตรูเสียน้ำตา!!!!!!!!

“ใจเย็นนะๆ” ฉันยิ้มแล้วปลอบเพื่อนที่มันยังคร่ำครวญไม่หยุด

“เดี๋ยวชั้นมา” พูดจบ ฉันก็วิ่งไปยังที่ที่ไอ้ปลาชั่วมันน่าจะสิงสถิตอยู่

ห้องดนตรี!!

“อี ทงเฮ!!~~” เสียงดนตรีที่บรรเลงกันอย่างเมามันทั้งห้องเงียบกริบ แล้วหันมามองหน้าฉันแต่เพียงผู้เดียว ส่วนคนที่ฉันเรียกอ่ะเหรอ หันมาทำหน้ากวนส้นตรีน ในมือก็ควงไม้กลอง

คิดว่าเท่ห์นักรึงัย?

“นายทำแบบนี้ได้งัยฮะ!!”

“หือ ชั้นไปทำอะไรให้เธอเหรอ”

“ก็ที่นายไปบอกเลิกเพื่อนชั้นอย่างไม่ใยดีอ่ะ คนทั่วไปเค้าไม่ทำกันหรอกนะ ไหนตอนนั้นบอกว่าจะรักกันดีไงฮะ!!”

“อ๋อ ข่าวเร็วดีนะ”

“นี่นาย มนุษย์ปกติอ่ะ เค้าไม่ใจดำ ชั่วร้าย เหยียบย่ำความรู้สึกของคนอื่นอย่างนี้หรอกนะ”

“ขอบคุณนะที่บอกแต่ชั้นไม่อยากรู้”

“ก็ชั้นอยากจะบอกอ่ะทำไม หรือหัวสมองนายมันรับเรื่องดีๆเข้าไปไม่ได้รึไง”

“ก็เพื่อนเธอทำตัวเองเองอ่ะ ใครบอกเธอล่ะ ว่าจะรักเพื่อนเธอตราบจนชั่วฟ้าดินสลาย”

“พวกที่คบแล้วทิ้งอ่ะ มันไม่เจริญหรอกชีวิตนี้อ่ะ”

“อือ คนหน้าตาดี ชีวิตไม่อับจนหรอก”

“หน้าตาดีแต่จิตใจต่ำอ่ะ มันไม่ช่วยอะไรหรอกนะ”

“เธอบ่นอะไรอยู่ได้เนี่ย มันรบกวนเวลาในการซ้อมดนตรีของพวกเรานะ”

“ก็นายไปทำเพื่อนชั้นก่อน ในเมื่อนายไม่คิดถึงเพื่อนชั้น ชั้นก็ไม่คิดถึงเรื่องของนายหรอก”

“ชั้นรำคาญ - -*”

“ชั้นก็รำคาญที่ต้องมาพูดๆใส่คนไม่รับรู้เอาสิ่งดีๆเข้าไปในชีวิตอย่างนายหรอกนะ”

“อือ แล้วจะพูดทำไม กลับไป ชิ่วๆ” ไอ้บ้านั่นมันไม่สนใจ หน้าด้านเดินหันหลัง โบกมือให้เพื่อนซ้อมต่อ

...มันจะเกินไปแล้วมั้ง….

โครม!~

ฉันเลยยันบาทาเข้าที่หลังหมอนั่นเต็มแรง จนหน้าที่บอกว่าหล่อนักหล่อหนาคว่ากระแทกพื้นเต็มแรง

“ลืมไปสามัญสำนึกที่ควรอยู่ในใจนายอ่ะไม่มีหรอก พูดยังไงก็ไม่รู้สึก คอยดูเถอะกรรมมันจะตามสนอง!!” แล้วฉันก็เดินออกไปจากห้องนั้น

 

2. [บทพูด] ดงแฮบังคับให้คุณไปชูป้ายว่า “ฉันรักดงแฮ!!” กลางงานคอนเสิร์ตประจำโรงเรียน ทั้งๆที่คุณเกลียดเขาชะมัด  เขาบอกว่าถ้าคุณไม่ทำตามที่เขาบอก เขาจะเอาเรื่องน่าอายๆของคุณไปแฉ คุณก็เลยต้องจำใจทำอย่างนั้น แถมเขายังให้คุณตะโกนเชียร์เขาดังๆอีกว่า “ฉันรักดงแฮที่สุดในโลกกก~” อีก ช่วยเล่าเหตุการณ์ตอนนั้นให้ฟังหน่อยค่ะ

 :“ไม่!!!!!!” ฉันตะโกนใส่หูไอ้ปลาสมองกลวงเต็มที่เท่าที่จะดังได้

“โอ๊ย! หูจะแตก เธอนี่มีความเป็นผู้หญิงมั่งมั้ย”

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย สมองนายมันคิดแต่เรื่องทุเรศๆแบบนี้ได้งัยหา!!!”

“อะไร ทุเรศตรงไหน แค่เธอไปชูป้ายว่าฉันรักดงเฮ กลางคอนเสิร์ต แค่เนียะ”

“ชั้นไม่ได้หน้าด้านเหมือนนายนะว้อย เอาสมองส่วนไหนคิดว่าชั้นจะทำ”

“อย่างนี้ไม่ได้เรียกว่าหน้าด้านซักหน่อย ความคิดนี้มันออกจะสร้างสรรค์”

“สร้างสรรค์บ้านพ่อนายสิ”

“เธออุตสาห์ได้รับเลือกให้ทำนะ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นน่ะ วิ่งถลามาของทำแล้ว”

“ขอโทษที่ชั้นไม่โง่ย่ะ”

“ตกลงเธอจะทำไม่ทำ”

“ไม่!!!”

“ทำไม่ทำ”

“ก็บอกว่าไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“ไม่งั้นชั้นจะแฉเรื่องของเธอ”

“เรื่องอะไร ไม่เคยมีเรื่องน่าอาย คนสวยอย่างชั้นทำอะไรก็ไม่ผิด!!”

“เหรอ แล้วเมื่อสองวันก่อน ใครหนอวิ่งสะดุดขาตัวเองหน้าเกือบคะมำ ถ้าเกิดชั้นไม่ฉุดไว้”

“อะ อะไร นั่นมันก็ธรรมดา ใครๆก็เคยทั้งนั้นแหละ”

“อืม...แล้วก็ตอนนั้น ใครน้าที่เดินไปด่าคนเพราะนึกว่าเป็นชั้น ปรากฏว่าไม่ใช่แต่เป็นลูกผู้อำนวยการ ก็เลยหน้าแตกยับเยิน แถมโดนด่ากลับเป็นชุด”

“นั่นมันนตั้งสองปีก่อนแล้วนี่”

“ใครว้าตากชั้นในสีชมพูแปร๊ดไว้หน้าบ้าน”

“นายมันโรคจิตชอบถ้ำมองคนอื่น”

“อืมแล้วยังจะมีตอนนั้นอีก..ที่เธอทะเลาะกับชั้นแล้วทำเป็นโกรธเดินปึงปังแล้วก้าวข้ามบันได กลิ้งลงไปอีก3ขั้น พอคนสวนตกใจหันมามองมือถือสายยางอยู่น้ำมันเลยฉีดเข้าเต็มๆ เสื้อนักเรียนสีขาวซะด้วย แหมคงเซ็กซี่น่าดูถึงเย็น ถ้าไม่ได้สุดหล่ออย่างชั้นเอาเสื้อคลุมให้”

“ไอ้...ไอ้ ไอ้เรื่องพวกนี้ก็แค่ขำๆ ล้อหน่อยๆ เด่ยวก็ลืมกันไปเองแหละ!!”

“งั้นเหรอ ถ้างั้นภาพพวกนี้ลงเว็บบอร์ดโรงเรียน คงมีแต่คนก็อปอ่ะเนอะ” ไอ้นีโม่ชั่วร้ายเปิดรูปในมือถือให้ฉันดู

อ๊ากกกกกกกกก~~!!! มันเป็นปาปารัซซี่รึไงฟระ

ทุกอิริยาบถของฉัน ทั้งนอน กิน ตื่น ยืน นั่ง ฟังเพลง ตากผ้า ซักผ้า เล่นคอม เพิ่งตื่นนอน แล้วแต่ละรูปก็โคตรจะอุบาทว์

ดีที่มันไม่ถ่ายตอนอาบน้ำไว้ด้วยเลยล่ะ - -* (เรทเกิน)

“ว่าไงจ๊ะ ที่รัก”

“ชั้นไม่ใช่ที่รักนายโว้ย”

“จะทำไม่ทำ”

“ฉันแฮคข้อมูลเป็น -0-**”

“เว็บบอร์ดโรงเรียนอ่ะ แป๊ปเดียวก็คนเข้าเป็นพัน ยิ่งถ้ากระทู้ที่ฉันตั้งนะ เธอเพิ่งจะเปิดคอม เค้าก็เห็นรูปเธอเป็นสิบๆคนแล้วแหละ”

ไร้หนทางสู้ TOT

“นายจะให้ชั้นถือป้ายนี้ทำแป๊ะอะไรวะ ไม่มีผลอะไรกับนายซะหน่อย”

“เห็นแล้วจะได้มีกำลังใจ”

“เดี๋ยวสาวน้อยสาวใหญ่ทั้งแท้ทั้งเทียมก็ทำให้นายเองแหละ”

“ก็จะให้เธอทำ แล้วสรุปจะทำใช่มั้ยจ๊ะที่รัก ชั้นว่าเธอเหลืออยู่ทางเดียวแล้วนะ^^” ใบหน้าที่สาวๆทั้งหลายกรี๊ดกร๊าด กำลังฉีกยิ้มอย่างอุบาทว์ที่สุด

เกลียดมันนนนนนนนนนน...น...น

“ฮึ่ย!!”

“กลับไปทำป้ายด้วยล่ะ อย่าลืมนะว่าเขียนว่า ฉันรักดงเฮ เอาตัวใหญ่ๆ”

“แค่นั้นใช่มะ”

“อืมตอนเธอถือเนี่ย ตะโกนด้วยว่า ฉันรักดงเฮที่สุดในโลกกกกก~~”

“=[]=”

“อย่าตุกติกล่ะ ไม่งั้นผลก็จะเป็นอย่างที่เธอรู้”

“เออ!!” ฉันจำใจสุดๆกระแทกคำใส่หน้ากวนๆนั่น แล้วเดินปึงปังออกมา

ฝากไว้ก่อนเหอะ!!!!!!  

3. เนรมิตตอนจบของคุณกับคู่ของคุณ (จิ้นให้เต็มที่นะคะ จะจบเศร้าหรือแฮปปี้เอนด์ดิ้งก็แล้วแต่คุณค่ะ)

:ตอนนี้ฉันกำลังแพ็คกระเป๋า แพ็คของที่จำเป็นใส่กระเป๋าเดินทางใบโคตรใหญ่

“ฮานึล เสร็จรึยัง เร็วหน่อยสิ”

“เสร็จแล้วค่า –O- “ ฉันส่งเสียงตอบเสียงแม่ไป ไอ้กระเป๋าใบนี้ก็โคดจะหนัก ถมยังใหญ่อีกตั้งห่าง ฉันออกจะรูปร่างผอมบาง แม่อ่ะโหดร้ายยยย TOT

ถึงจะบ่นๆก็เหอะ แต่ยังไงฉันก็ลากกระเป๋าใบหนักๆนั้นออกมาหน้าบ้านจนได้ แล้วหันกลับไปเช็คของทั้งหมด

ปฏิทิน นาฬิกา ตุ๊กตา ไดอารี่ ครบๆๆ

อืมคงไม่ลืมอะไรแล้วแหละ...

“คุณพี่ขา~~ เมื่ไหร่จะเสร็จคะ รอนานมากกกนะเนี่ย”

“นี่ยัยพาดา รู้สึกว่าของๆเธอจะอยู่ในนี้ด้วยนะยะ ให้พี่เก็บให้แล้วยังมีหน้ามาบ่นอีก” ฉันเถียงยัยน้องสาวสุดรักกลับ ยัยนั่นบ่นหงุงหงิงนิดแล้วก็มาลากแขนฉันไป

“แม่ แล้วไฟล์ทมันกี่โมงอ่ะ”

“สองทุ่ม สี่สิบห้า”

“นี่มันแปดโมงครึ่งแล้วนะ”

“ก็ถึงบอกว่าให้รีบงัย ไปเร็วๆป่ะ เดี๋ยวก็ตกเครื่องพอดี” ฉันพาร่างตัวเองเข้าไปในรถนั่งเล่นกับน้องสาวสุดรัก ส่วนพี่นัมกึนฉัน ไปนั่งเหม่อมองคิดพล็อตแต่งนิยายอยู่ด้านหน้า

คงไม่ได้กลับมาที่นี่อีกนานเลยแหละมั้ง?

 

“เฮ้ยไอ้ทงเฮ” ทงเฮชะงักมือที่ตีกลองอยู่ เงยหน้าขึ้นมา ทำหน้าประมาณว่า มีอะไร

“แกไม่รีบเหรอ”

“อะไร”

“อ้าว! นี่ไม่รู้เหรอ เป็นแฟนกันไม่ใช่รึไง”

“ใคร ใครเป็นแฟนฉัน”

“ก็ฮานึลงัย แกบอกชอบเคาไปรึยัง”

“.........ยัง”

“อ้าวเฮ้ย แก ฮานึลจะไปอเมริกานะเว้ย!!”

“อะไรนะ!!” ไม่เห็นบอกอะไรเลย

“เออ ไฟลท์ตอนสองทุ่มสี่สิบห้า เข้าเกทสองทุ่มนะเว้ย” ทงเฮก้มลงมองนาฬิการข้อมือตัวเอง

นี่มันทุ่มนึงแล้วนะ จากที่นี่ไปถึงสนามบินนี่ตั้งชั่วโมงครึ่ง

ถึงว่า!! วันนี้ยัยนั่นไม่มาโรงเรียน

“รีบๆเหอะ พวกเราคงไม่ซ้อมต่อแล้วแหละ” ทงเฮพยักหน้ารับคำ เก็บไม้กลองลงกระเป๋า แล้ววิ่งออกไปทันที

 

“แม่หนูหิว” ฉันกับพาดา พูดพร้อมกันโดยมิได้นัด ก็ตั้งแต่เช้ามากินมือเช้าไปมื้อเดียวเอง ตอนกลางวันนี่กินขนมปังไปแผ่นเดียว ท้องก็เลยประท้วงร้องเอ๊าร้องเอาอยู่เนี่ย

“ไปหาอะไรกินดิ เพิ่งทุ่มครึ่ง เดี๋วเข้าเกทตอนสองทุ่ม”

“อืมๆ” ฉันกับพาดา ขอตังค์แม่ แล้วเดินไปหาของกิน แล้วก็เดินนู่นเดินนี่ ของในนี่มีแต่ของน่ารักๆเนอะ อยากได้ตุ๊กตาอ่ะ แต่ราคามันไม่ไหว T^T

“พี่ฮานึล อยากได้หมีพูห์ตัวนั้นอ่ะ”

“เออ ฉันก็อยากได้หมาตัวใหญ่ตัวนั้นแหละ แต่ดูราคาก่อนเหอะ ซื้อเค้กกินได้เป็นปี”

“แพงเวอร์ชะมัด”

“กี่โมงแล้ว”

“จะสองทุ่ม อีก15นาที แม่จะเข้าเกทแล้วหนิ”

“เข้าเร็วทำไมก็ไม่รู้ อีกตั้งนานกว่าเครื่องจะขึ้น”

“ไปนั่งเลาจ์มั้ง ออกจะสบาย”

“เหอะๆ” เดินดูนู่นนี่อีกนิด แล้วก็เดินกลับไปที่ที่แม่นั่งอยู่

แต่ตอนที่กำลังจะเดินไปน่ะแหละ ฉันมีอันเกือบหน้าหงายเพราะแรงฉุดจากด้านหลัง

“เย้ย!!!” พอทรงตัวได้ปุ๊ ก็หันไปมองหน้าคนฉุด แล้วก็เห็น..

ทงเฮปลานีโม่ติ๊งต๊องยินงอตัวหอมแฮ่กๆ เหงื่อท่วมตัวท่วมหน้า

มันวิ่งมาราธอนมาจากกรุงเทพหรือไง *0*

“ไปทำอะไรมาเนี่ย ทำไมโทรมอย่างงี้อ่ะ” ฉันทำออกไป ทงเฮยืนหอบอีกพักนึง ไม่พูดไม่ตอบ

เป็นไรฟระ กินยาเขย่าขวดยังเนี่ย - -*

“พี่ฮานึล เดี๋ยวไม่ทันแม่เข้าเกทนะ”

“นี่ๆ ไอ้ปลาต๊อง งั้นฉันไปก่อนนะ”

“เดี๋ยว!”

“อะไรเล่า เดี๋ยวก็ไม่ทันเวลาหรอกน่า”

“เครื่องขึ้นตั้งสองทุ่มสี่สิบห้าไม่ใช่รึไง”

“ก็แม่ฉันจะเข้าแล้ว ฟังภาษาคนรู้เรื่องป่ะ - -*”

“คือฉัน มีอะไรจะบอก อยากบอกตั้งนานแล้ว แต่...”

“เดี๋ยวค่อยคุยกันน่า เหลือเวลาอีกตั้งเยอะ”

“ไม่เอา ค่าโทรศัพท์มันแพง”

“เหอ... พูดถึงเรื่องอะไรเนี่ย” ไอ้นี่มันเพ้ออะไรฟระ ขาดน้ำรึไง โดนลงแม่น้ำกลับบ้านไปเซ่ะ -*-

“พี่ฮานึล ฉันไปก่อนนะ แล้วพี่ตามไปล่ะ”

“เออๆ” ฉันตอบรับพาดาไป ยัยนั่นพยักหน้าหงึกหงัก แล้วเดินออกไป ฉันเหลือมองนาฬิกา

20.50

“มีอะไรก็รีบๆพูด รีบอะไรนักหนาเนี่ย จะรีบไปตามควายรึไง -0-“ <<คำพูดน่าถีบสุดๆ

“ก็...”

“มัวแต่อ้ำๆอึ้งๆอยู่นั่นแหละ ฉันรีบ >O<”

“เธอมันใจร้ายชะมัด เดี๋ยวเธอก็จะไปอเมริกาแล้วนี่ จะไมก็ไม่มีการบอก ไม่รู้สึกอะไรเลยใช่มะที่จะไม่เจอกันอีกนานน่ะฮะ!!”

“หา..?? ฉันเนี่ยนะ จะไปอเมริกา!!??”

“แล้วไม่ใช่รึไง”

“เฮ้ๆ สมองกลับป่ะเนี่ย ฉันจะไปทำไมอเมริกา ยังไม่ได้ออกจากโรงเรียนนะเว้ย” หมอนั่นตาโตขึ้นเรื่อยๆ

“อ้าว....”

“งั้นนายรออยู่ตรงนี้ละกันฉันไปส่งแม่ก่อน จะไม่ได้เจอกันอีกตั้งนานแน่ะ” ทงเฮทำหน้าเอ๋อๆใส่ ฉันก็ไม่สนใจเดินไปที่เกท ร่ำลากับแม่กับพ่อแล้วก็พี่นัมกึนอีกพักนึง

ไม่รู้จะขึ้นเกทเร็วทำไม ไม่อยากเจอหน้าลูกสาวที่รักรึไง >__<

“บะบาย.... อย่าลืมโทรมาหานะแม่”

“แล้วก็ขอใหนิยายพี่รุ่งนะ พี่นัมกึน”

“ไปอยู่คอนโดกันสองคนก็ดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะ” พ่อกับแม่สั่งเสียอีกพักนึง ฉันกับพาดาพยักหน้าหงึกหงัก

พ่อกับแม่ต้องไปทำงานอะไรซักยอ่างที่อเมริกา ส่วนพี่นัมกึนเรียนจบแล้ว อยากไปแสวงหานิยายดีๆอะไรอ่าน ก็เลยติดสอยห้อยตามไป

ส่วนฉันกับพาดา ยังเรียอยู่เลยจะไปได้ไง ด้วยความที่บ้านที่อยู่มันใหญ่ มันกว้างเกินไป ฉันกับพาดาเลยตกลงกันขอพ่อกับแม่ไปอยู่คอนโดใกล้ๆโรงเรียน เดินทางง่าย ติดรถไฟฟ้า ดูแลง่าย ไม่ลำบาก มีกันสองคนนี่เนอะ

“งั้นพ่อกับแม่แล้วก็นัมกึนไปแล้วนะ ถึงแล้วจะโทรมาหา”

“ค้าบ~~ บะบายยย” เฮ้อ คงคิดถึงมากแน่ๆเลย แต่พ่อกับแม่ก็บอกว่าถ้ามีวันหยุดจะบินกลับมานี่นาเนอะ ตอนนี้เลื่อนขั้น เงินเยอะ รวยๆ คึคึ

ฉันกับพาดายืนมองพ่อกับแม่เดินเข้าไป แล้วเดินหันหลังกลับมา แต่พอกำลังจะเดินออกจากสนามบินน่ะแหละ

“พี่ฮานึล แล้วทงเฮล่ะ” เย้ย!! ฉันลืมหมอนั่นสนิทเลย โดนบ่นแน่ๆ

“งั้นเธอกลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่ให้หมอนั่นพาไปส่ง”

“เอางั้นเหรอ”

“อื้อ ทงเฮมันไม่กล้าทำอะไรพี่หรอก”

“งั้นเจอกันที่บ้านนะ”

“อ่าฮะ”

 

สวนสาธารณะ

หลังจากที่ฉันเดินกลับไปหาทงเฮ ไอ้ปลาตัวสูงก็ลากให้ฉันมาที่นี่

เพื่ออะไร??

 “รีบมาหาฉันอ่ะ ทำไม สรุป”

“ก็มีเรื่องอยากบอก”

 “จะพูดอะไรก็รีบๆ เอาแต่เดินไปเดินมานั่นแหละ มันน่ารำคาญนะว้อย” คำพูดมันยังกวนโอ๊ยได้ใจ

“=__________=”

“-____________-^^”

“หมดอารมณ์ คนอุตสาห์กำลังบิวต์” ดงเฮหันมาทำหน้าซังกะตายใส่ฉัน

ถึงไม่อยากจะยอมรับ แต่ไอ้นี่มันหล่ออ่ะ >_______<

“อะไรของนาย จะพูดก็รีบพูด เสียเวลาน่า”

“- -*”

“ทำไม จะรีบกลับไปเล่นเกมส์ที่คอนโดต่อ ของยังไม่ได้เก็บเลย สงสัยคืนนี้อดเล่น” หน้าของดงเฮยยิ่งดูเหมือนนีโม่เวลาไม่พอใจเข้าไปใหญ่

อะไร ฉันทำอะไรผิด คนสวยทำอะไรก็ไม่ผิด!!

“หมดอารมร์ พอๆ เธอไม่ได้ไปอเมริกาแล้วนี่ งั้นวันหลังค่อยบอก”

“อะไรเนี่ย พูดๆมาเหอะ ทำลีลาอยู่นั่นแหละรำคาญ!! =[]=”

ฉันเดินลงไปกระแทกตัวนั่งลงบนชิงช้าเซ็งๆ พูดให้อยากแล้วก็ไม่บอกเนี่ยนะ เดี๋ยวก็เสยซักเปรี้ยง

“อากาศเย็นจังเลยยย สบายยยย~~” ฉันนั่งแกว้งชิงช้าอย่าอารมณ์ดี (เปลี่ยนอารมณ์เร็วมาก) ทงเฮเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน ฉันเงยหน้ามองหน้าเอิ่มหล่อๆก็ได้ของทงเฮ

ปกติก็แทบจะเงยหน้าคุยยู่แล้ว นี่มานั่งอีก เงยสุดๆ - -*

“ฉันว่าฉันบอกเธอเลยดีกว่า เก็บไว้ก็อึดอัดเปล่าๆ”

“อืม เพิ่งคิดได้เหรอ”

“เธอกำลังทำให้ฉันหมดอารมณ์พูด”

“หูยไม่พูดขัดก็ได้ พูดเรื่องอะไรเนี่ยต้องตั้งสมาธิเลยรึไง นายไปเข้าวัดก่อนไปแล้วเดี๋ยวค่อยมาบอก”

“ =____________=+++++”

“ง่ะ ไม่พูดแล้วก็ได้” ทงเฮถอนใจเฮือกใหญ่ นั่งลงบนชิงช้าอีกตัว

เรานั่งแกว่งชิงช้ากัน

“.................”

“..............”

เงียบ~~

“ฮานึล”

“อะไร”

“ชั้นว่า.....”

“.................”เงียบไว้ กลัวมันไม่พูด

“เอางี้เธอว่าฉันเป็นยังไงอ่ะ”

“เป็นคนหน้าเหมือนปลา”

“เอางี้ เธอคิดยังไงกับฉัน”

“เย้ย!! มาถามอย่างงี้ได้ไง บ้าป่ะเนี่ย!!” ฉันร้องเสียงหลง มีอย่างที่ไหนมาถามกันโต้งๆอย่างนี้อ่ะ

หน้าฉันร้อนไปหมดแล้ว ใจเต้นเป็นกลองรัว ยิ่งทงเฮลุกจากชิงช้ามานั่งยองๆจ้องหน้าฉัน

“บอกมาสิ”

“เรื่องแน่ะ!”

“สำหรับฉัน ฉันว่าฉันชอบเธอนะ”

“................” อะ อะไรนะ

ใจของฉันมันเต้นรัว เมื่อกี้มันพูดว่าอะไรนะ

“เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ”

“เฮ้อ ฉัน-ชอบ-เธอ พอใจมะ” บอกกันง่ายๆ

“.......อือ อืม” ไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี บอกันโต้งๆอย่างนี้เลยเรอะ

“ฉันไม่เร่งเอาคำตอบจากเธอหรอกเดี๋ยวเธอค่อยบอกก็ได้” ทงเฮลุกออกไป เขาหันหลังเดืนออกไป

ติ๊ดๆ

ทงเฮหยิบมือถืออกมาดู

//ฉันก็...ชอบนายเหมือนกัน//

นีโม่หน้าตาดีหันกลับมามองหน้าฉันแล้วยิ้มหวาน อายจะตายอยู่แล้วรู้มั้ยเนี่ย

“ตะโกนบอก็ได้เปลืองตังค์”

“=///////=”

“เป็นแฟนกัน....”

“ถ้าไม่เป็นกับนายแล้วจะเป็นกับใครเล่า!!!” ไอ้นี่โม่สมองกลวงชิส์ๆๆ >________<

“^____________________________^”

“>///////////////////////<”

“หึหึ”

“เฮ้ย!!~ ไอ้ทะลึ่ง” ฉันร้องหลงพอโดนคนตัวุงกว่าฉุดเข้าไปในอ้อมกอด แต่คนกอดมันก็เอาแต่ยิ้มๆๆๆและยิ้มมมมม

ขอให้ปากฉีกเลย ชิ

“ฮ้า~ มีความสุข”

“อืม ///”

“ไปๆกลับบ้านกัน” ทงเฮดึงมือฉันมากุมแทน แล้วเดินจูงกลับบ้าน

“นี่ ฉันอยากฟังจากปากเธอนะ”

“ไม่เอา”

“น่านะ”

“.......ฉันชอบนาย”

“^_____^” ทงเฮยิ้มหวาน ทำให้เขาหล่อขึ้นไปอีก ใจฉันเต้นรัวมากๆเลยแหละ เขาเอื้มมือมากอดคอฉัน แล้วลากกลับบ้านด้วยกัน

ตอนนี้ฉันมีความสุขมากๆเลยแหละ ^^

 

ขอบคุณที่สละเวลามาตอบคำถามนะคะ !! โชคดีค่า ^^”