Color clash โลกออนไลน์แห่งสีสัน (จบแล้ว)

ลำดับตอนที่ #67 : ep54 - Esper I

         อรุณยิ้มส่งอันย่าแม้เธอจะไม่ได้ยิ้มกลับมา แม่กระต่ายทำแค่ยกมือขึ้นโบกอย่างรวดเร็ว เขามอบแผนที่โซนที่เธอจะไปซึ่งกระต่ายน้อยบอกว่าเคยสำรวจมาก่อนหน้านี้แล้วให้เฟอร์น่า ก่อนมองทั้งสองคนเดินเข้าประตูมิติบนเนินเขาของซีเกทต่อหน้าต่อตา ด้านทีมแลนเซลอทกับรินนั้น ทั้งคู่ต่างก็เลือดร้อน ล่วงหน้าไปก่อนราวสิบนาทีกว่าได้ สิ่งที่ชายหนุ่มทำได้เหลือแค่ส่งแผนที่ศาสนจักรแห่งความมืดให้ลูกกิลด์ในความรับผิดชอบของเขา

            ณดีไม่ปฏิเสธความหวังดี เหมือนทุกครั้งที่เขาพบว่าเธอปฏิเสธคนไม่เป็น หญิงสาวถือกระดาษม้วนนั้นอย่างสองจิตสองใจ ก้มหัวขอบคุณโดยไม่เอ่ยปาก แต่สังเกตได้ว่าแอบเหลือบมองเขาอยู่เป็นนิจ

            “น้องณดีไม่สบายใจตรงไหนก็บอกมาเถอะ”

            สาวรุ่นน้องยิ้มกระมิดกระเมี้ยน ใช้ปลายเท้าเขี่ยหิมะบนพื้น “เปล่าค่ะ แค่คิดว่าพี่อรุณอุตส่าห์ซื้อแผนที่แพงๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีจังเลย...ก็ อะไรแบบนั้นน่ะค่ะ”

            “หน้าที่ของหัวหน้ากิลด์อยู่แล้วครับ เงินก็จากกองกลางของกิลด์เราเอง เงินนี่เป็นรางวัลที่ได้จากงานประลองด้วยน้ำพักน้ำแรงของทุกคน อีกอย่าง คนที่ซื้อไม่ใช่พี่แต่เป็นคุณเฟยนะ” อรุณพยายามยิ้มละไมเพื่อให้ณดีลดความกังวลลง จากนั้นก็มองกลับไปที่ค่ายของพวกสมาคมมังกรทอง ลมทะเลเยือกแข็งยังคงพัดอย่างเงียบงัน

            “คุณเฟยถึงจะติดงานสำคัญ หลังจากรู้ว่าพวกณดีจะไปที่ไหน ก็ให้พี่ฝากเงิน แล้วแอบวาร์ปไปซื้อแผนที่มาให้อย่างไวเชียว ป่านนี้ไม่รู้โดยเลขาเชือดไปรึยัง เขาทุ่มเทให้ณดีมากเลยนะครับ ไม่สนใจเค้าหน่อยเดี๋ยวน้อยใจแย่”

            “พี่เฟยเค้าก็ดีค่ะ แต่ แต่หนูมี..คนที่ชอบอยู่แล้ว”

คำตอบเบาหวิวที่เอ่ยด้วยความยากเย็นของสาวรุ่นน้องด้านหลัง ทำให้อรุณต้องมองกลับไป ‘ชอบพี่เหรอ’ คำพูดนั้นติดอยู่ตรงปลายลิ้นอรุณ พูดได้แค่ในใจเท่านั้น ถ้าไม่ไร้หัวใจ ย่อมเดาความรู้สึกของหญิงสาวได้ทันที อรุณก็ไม่ใช่คนไร้หัวใจ แต่ความรักมันก็ประหลาด เรารักเขา เขาก็ไม่รักตอบ พอเค้ามาชอบเรา เราก็ไม่ชอบเขาเหมือนกัน

เรื่องของความรู้สึกคนที่สับสนยุ่งยากเช่นนี้ อรุณว่าอย่าพูดถึงมันจะดีกว่า มีแต่จะทำให้ลำบากใจทั้งสองฝ่าย เขาจึงผันลิ้นไปถามเรื่องอื่นหลังจากปล่อยให้เสียงลมหวิวบรรเลงในความเงียบอยู่นาน “ณดี ทำไมอยากเล่นคลาสสองเป็นเอสเปอร์ล่ะ”

สาวรุ่นน้องเม้มปาก เก็บมือที่บีบม้วนแผนที่ไว้แน่นซบตรงหน้าอก เหมือนต้องการข่มความรู้สึกบางอย่าง “หนูอยากทำตัวให้เป็นประโยชน์มากกว่านี้ ไม่อยากอยู่แนวหลังขณะที่เพื่อนเจ็บตัวสู้ค่ะ ที่ผ่านมาทุกคนดีกับหนูมาก ทั้งที่...ทั้งที่หนูไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่ แถมยังเรื่องมาก ซุ่มซ่าม คอยเป็นภาระ”

            “มิตรภาพของรินกับเฟอร์ ความทุ่มเทเสียสละของพี่เฟย และความใส่ใจที่พี่อรุณมีต่อหนูเสมอ เพื่อจะตอบแทนทุกคน หนูคิดว่า อยากเปลี่ยนจากคนที่รอให้คนอื่นมาปกป้อง เป็นคนที่ปกป้องทุกคนแทน” ณดีระบายลมหายใจที่สั่นรัว ก่อนจะรวบรวมความกล้าบอกความรู้สึกของตัวเองออกมาจนหมด

“ดังนั้นจึงอยากจะเล่นคลาสสองเป็นแอสเปอร์ค่ะ หนูจะไม่หลบข้างหลังทุกคนอีกแล้ว”

            อรุณรู้สึกเหมือนไฟปณิธานได้ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ว่าความรู้สึกของณดีเป็นของจริงหรือไม่ สิ่งที่เธอกล่าวมาทำให้ชายหนุ่มยิ้มกว้างโดยไม่รู้ตัว เขานึกถึงเกดขึ้นมา แม้ทั้งคู่จะมีนิสัยต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่ก็มีจุดร่วมเดียวซึ่งน่าสนใจเกินกว่าจะมองข้าม

            สมัยฺBM3 ก่อร่างสร้างตัวใหม่ๆ เกดลบตัวละครนักฆ่าเลเวลเจ็บสิบ แล้วปั้นไอดีใหม่ขึ้นมาเป็นแอสเปอร์สายฟูลซับพอร์ท ด้วยเหตุผลที่คล้ายคลึงกันทั้งที่ตัวเองไม่ได้เป็นตัวถ่วงอะไร แถมยังเล่นดีกว่ามาตรฐานด้วยซ้ำ ช่วงนั้นกิลด์ยังไม่มีฝ่ายสนับสนุนหลัก อย่างใกล้เคียงที่สุดก็มีแค่โอเปอเรเตอร์  

             กิลด์สายล่าบอสถ้าคิดจะทำงานใหญ่ สร้างชื่อให้เกมจารึกเอาไว้ มีแต่ต้องผจญภัยในทวีปเรดเพียงอย่างเดียว ซึ่งการจะพิชิตเรดดันเจียนซึ่งเต็มไปด้วยศัตรูจอมโหด บีเอ็มทรีซึ่งมีแต่หน่วยโจมตีแนวหน้าอย่างคับคั่ง จึงต้องการตัวสมาชิกใหม่ที่เป็นซัพพอร์ทมาตลอด เนื่องจากปาร์ตี้ซึ่งมีแต่ดาเมจนั้นจัดการความยั่วยุได้ยาก วาวกับพี่มูซึ่งเป็นโอเปอเรเตอร์ถึงกับต้องปวดหัวจนไมเกรนขึ้น จนอรุณต้องแบ่งเบาหน้าที่มาสั่งการเองเป็นบางครั้ง

แน่นอนว่า ประกาศแล้วประกาศอีก อรุณก็หาผู้เล่นมือดีมาเข้าร่วมไม่ได้เพราะต่างก็ไปสังกัดกิลด์ใหญ่กันหมดแล้ว ใครมันจะอยากมาล่มหัวจมท้ายอยู่ในกรุ๊ปโนเนมของพวกอรุณ บวกกับลักษณะกิลด์ที่เป็นการรวมกลุ่มเพื่อนที่สนิทกันอย่างมาก จึงรู้สึกถึงความเป็นสังคมปิดพอสมควร

ความมุ่งมั่นเสียสละเพื่อช่วยกิลด์ ที่ณดีมีคล้ายกับเกด ทำให้มุมมองที่ชายหนุ่มมีต่อเธอเปลี่ยนไปพอสมควร ถึงแม้ยังจับต้นชนปลายแรงบันดาลใจณดีไม่ได้ก็เถอะ อรุณว่าเป็นชาแมนอย่างไอริสก็ช่วยเพื่อนอยู่แนวหน้าได้ ทำไมต้องแอสเปอร์

‘เด็กเรียบร้อยอย่างณดีเลือกนี่แปลกแท้ๆ ยัยม้าดีดกะโหลกอย่างเกดก็ว่าไปอย่า’

“ถ้าอย่างนั้น ไปกันเถอะณดี” เมื่อหลุดจากห้วงความคิดอรุณพยักหน้า จากนั้นก็นำเธอไปที่ประตูมิติพร้อมหาเรื่องอื่นคุยเพื่อไม่ให้ทั้งสองฝ่ายอึดอัดใจ เขาชี้หนึ่งในรอยแยกโปร่งแสง ถามด้วยรอยยิ้มไมตรีว่า “จำได้ไหมครับ เราใช้มันมาซีเกทเมื่อวานนี้เอง”

ณดียังปรับอารมณ์ไม่ทันเลยยิ้มเอ๋อ แต่ดูผ่อนคลายลง “เอ่อ ใช่บานที่เรามาจากปราสาทเบิร์นนิ่งโรสรึเปล่าคะ พี่อรุณจะกลับไปทางเดิมทำไม”

“ช่วงหลังจากตั้งกิลด์ พี่กับคุณเฟยเดินดูเมืองรอบๆ ปราสาทก็เลยรู้ว่ามีผู้เล่นกับ NPC บริการรถโดยสารอยู่เยอะ การคมนาคมสะดวกอย่างนี้ก็เข้าทางเรา ในโซนสีดำพี่อยากจะเดินทางไปถึงที่หมายก่อนตะวันจะตกดิน เพิ่งไปอยู่ที่ลูนาติกมา น้องณดีน่าจะรู้ดีกว่าพี่อีกนะ”

ณดีพยักหน้ารับหลายครั้ง เหมือนเห็นด้วยเป็นที่สุด จนอรุณหลุดขำผสมโรง “อย่าไปพูดถึงมันดีกว่าเนอะ แต่รินน่าจะชอบเวลามีศัตรูให้สู้ครั้งละมากๆ”

“พะ..พี่เหมือนรู้เลยว่ารินหลอกหนูกับเฟอร์ไปถล่มป่าช้า เพราะเหตุผลว่าสู้ทีละเยอะๆ สนุกกว่า เฟอร์ต้องลากซอมบี้ทั้งสุสาน ส่วนหนูก็ฮีลจนเวทหมดเป็นสิบรอบยาหมดจนต้องเอาไม้เท้าไล่ตี สยองแบบนั้นไม่อยากเจออีกแล้วค่ะ หนูยังขนลูกตอนโดนผีดิบกระชากลงหลุมอยู่เลย”

“อื้อหือ มันส์พะยะค่ะ” อรุณเพิ่งเคยฟังณดีเปิดใจบ่นยืดยาวเป็นครั้งแรก ก็อดรู้สึกอยากแหย่สาวรุ่นน้องไม่ได้ “ศาสนจักรแห่งความมืดยิ่งกว่านี้อีก พี่รับรอง คัลเลอร์แคลชมันสนุกตรงนี้แหละ”

 “สะ สนุกกับผีสิคะ” ณดีเผลอตบมุกโดยไม่รู้ตัว จนอรุณตะลึงไปอีกรอบ ยังมีด้านของณดีที่เขายังไม่เคยเห็นอีกสินะ อยากทำความรู้จักมากกว่านี้อีกจริงๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งสนุก

เพียงแต่หลังจากสาวรุ่นน้องเห็นท่าทีของเขาก็เขินจนเงียบไปอีกพักใหญ่ จนกระทั่งขึ้นรถลากหมาป่าจากเบิร์นนิ่งโรสไปตามถนนลาดหินได้ครึ่งทาง จนอรุณเห็นว่าเธอปรับสภาพจิตใจได้แล้ว ชายหนุ่มจึงแกล้งเปิดหน้าต่างข้อมูลขึ้นมา ชวนสาวรุ่นน้องคุยอย่างแนบเนียน ‘อรุณ เวลาคุยกับน้องแกต้องนุ่มนวลกว่านี้’

“น้องณดีครับ ระหว่างเดินทางกำลังว่าง เช็คดูหรือยังว่าเงื่อนไขการเลื่อนคลาสครบหรือเปล่า ถ้ามันขาดตรงไหนพวกเราจะได้วางแผนกันก่อน”

“เอ๋..เช็คแล้วค่ะ!” ณดีรับคำหนักแน่น อรุณคิดว่าเธอปั้นหน้าจริงจังกว่าปกติ แม่สาวชี้แจงว่า “ตั้งแต่หนูลองหาข้อมูลในฟอรั่มดูแล้ว พวกระดับความชำนาญ (Mastery level) ผ่านเงื่อนไขเรียบร้อยดีค่ะ”

“ก็สมควรจะเป็นอย่างนั้นล่ะนะครับ พวกณดีทุ่มเทเก็บเลเวลด้วยน้ำพักน้ำแรงตัวเองนี่นา อีกอย่าง พวกระดับความชำนาญที่ให้โบนัสล่ะ ขาดตรงไหนบ้างไหม เปลี่ยนอาชีพได้แค่หนเดียว พี่เลยอยากจะให้ณดีรับรางวัลคุ้มๆ ไปเลย”

“เอ๋” ณดีอ้าปากหวอ ลบมาดจริงจังหายไปในพริบตา สาวรุ่นน้องเรียกกรอบข้อความอย่างลุกลน ส่งผลให้วินโดว์โปร่งใสเด้งขึ้นตรงหน้าจำนวนมาก ซ้อนกันละลานตาไปหมด อรุณเพ่งสมาธิเล็กน้อย ด้วยระดับการตรวจสอบซึ่งสูงพอ เขาสามารถแสกนผ่านกรอบข้อความโปร่งใสที่ซ้อนทับกันได้อย่างรวดเร็วโดยไม่ตาลาย พักเดียวก็ดึงวินโดวส์ออกมาบานหนึ่ง เป็นบันทึกจากลายมือเบี้ยวๆ

*** เงื่อนไขการเปลี่ยนคลาสสอง ****** ดอกจันล้านตัว!!

1.ระดับนักผจญภัย 35 (สี่สิบละ)

- ที่เหลือคือเลเวลความชำนาญ mastery level เช็คทุกอัน

2.ระดับการใช้อาวุธอย่างเดียว (ไม้เท้า) 30 / ระดับการสู้ด้วยมือเปล่า 10 ผ่าน!

3.ระดับการใช้สี 40 ผ่าน!

4.ระดับการรักษา 30 ผ่าน!

5.ระดับการป้องกัน 40 ผ่าน!

6. ระดับการสวดภาวนา 5 ไม่รู้ได้มาตอนไหนแต่ผ่านจ้า!

อรุณอ่านข้อความผ่านตาจากนั้นก็หัวเราะเอ็นดู เขาแตะไหล่ณดีด้วยปลายนิ้ว เธอเห็นดังนั้นก็ประหลาดใจ “อันนี้ใช่ไหม พี่จำลายมือได้ เวลาจะสอบณดีชอบเขียนสรุป แล้วซีรอกซ์ทิ้งไว้ให้เพื่อนเอาไปติวกันทุกที”

“นะ หนูไม่ได้เขียนชื่อไว้ แถมฝากรินไปซีรอกซ์ด้วย ทำไมจำลายมือหนูได้คะ”

“ก็ณดีเป็นลูกค้าประจำของพี่ เป็นคนสำคัญ มีเหรอจะจำไม่ได้”

อรุณตอบจากใจจริงโดยไม่มีความหมายแฝง แต่ก็ทำให้ณดีแก้มขึ้นสีชมพูได้ อึดใจที่ลูกค้าประจำก้มหน้าหลบ ชายหนุ่มก็รีบต่อเรื่องที่ค้างไว้เพราะกลัวว่าหนูดีจะเขินจนพูดไม่รู้เรื่องเสียก่อน “ระดับความสามารถ หรือ Mastery level อัพมาจากกิจกรรมที่เราทำ ยิ่งระดับสูงเท่าไหร่ก็ทำเรื่องเฉพาะทางได้ดีขึ้น ขอทวนความจำนะครับ ค่าประสบการณ์ก็มีโบนัสเหมือนตอนเก็บเลเวลนั่นก็คือ หากทำตามเงื่อนไขพิเศษก็จะได้ค่า EXP เยอะ ใช่มั้ยน้องณดี”  

             หญิงสาวโดนถามจี้ก็พยักหน้าไปตามน้ำ เข้าใจรึเปล่าเนี่ย

            “อย่างเช่นเวลาณดีชนะมอนเตอร์ด้วยวิธีพิเศษ สมมุติว่าชนะแม่มดบาบายาก้าโดยไม่โดนสาปแม้แต่ครั้งเดียว หรือชนะโดยทำลายบ้านขาไก่ได้อีกด้วย ไม่จำเป็นต้องมีใบประกาศจับ ณดีก็อาจจะได้ไอเทมดรอปเป็นชุดเซ็ทนักล่าแม่มดชัวร์ๆ อาจได้ค่าประสบการณ์กับเงินเพิ่มอีกสองสามเท่าด้วย นี่ ชุดเซ็ทนักล่าแม่มดที่ได้มาครั้งนั้น น้องณดียังเก็บไว้อยู่ไหม”

            “ของในเซทเป็นเกรดสามหลายชิ้นน่ะค่ะ ยังเก็บไว้ ความหมายของพี่อรุณคือ?”

            “ที่จะให้น้องณดีเปลี่ยนไปใส่ชุดนั่นซะ เปลี่ยนตอนนี้เลย”

“ตะ แต่ แต่ว่า..ชุดนั้นมันน่าอายมากเลยนะคะ” ณดีเกาแก้ม กลอกตาไปรอบๆเหมือนจะหาทางหนี ระหว่างที่เธอยกเหตุผลว่า หนูมีเกราะตีบวกห้าอยู่แล้วด้วย ก็โดนอรุณปฏิเสธอย่างหนักแน่นทันทีด้วยเหตุผลที่เหนือกว่า

“เกราะที่บวกห้าไม่ต้องเปลี่ยนครับ เพราะมันมีสกิลฮาร์ดเด้นสเกล ถ้าต้องการเป็นแอสเปอร์สายบู๊ที่อยู่แนวหน้า ชุดผ้าอาจจะไม่เหมาะเท่าไหร่ครับ ในระหว่างทำเควสเปลี่ยนอาชีพ ณดีก็ต้องต่อสู้ด้วยตัวคนเดียวโดยไม่มีพี่ช่วยหลายครั้งด้วย ใช้โอกาสนี้เริ่มเก็บระดับความชำนาญเกราะหนังไปเลยดีกว่า”

“…เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” ณดีเถียงไม่ออกจึงก้มหน้ายอมในที่สุด เธอเปิดหน้าต่างช่องเก็บของซึ่งอัดแน่นไปด้วยเสื้อผ้าและของจุกจิกเต็มไปหมด เซ็ทนักล่าแม่มดซึ่งเป็นชุดเครื่องสวมใส่หกอย่างจึงถูกพบอย่างง่ายดาย

ณดีจิ้มไอคอนทีละชิ้นเพื่อสวมชุดอย่างเงอะงะ เธอเหลือบดูหน้าอรุณไปด้วยคล้ายเด็กกลัวผู้ปกครอง ‘นี่เรากดดันน้องมากไปไหมเนี่ย แต่ก็ช่วยไม่ได้ ณดีต้องการจะเก่งขึ้นในไม่กี่วัน ถ้าไม่เข้มงวดซะบ้างฝีมือคงไม่พัฒนาแน่ๆ’

อุปกรณ์สวมใส่ในคัลเลอร์แคลช นั้นมีหลากหลายรูปแบบเกินจินตนาการ ซึ่งต่างก็ให้โบนัสค่าสเตตัส และสกิลจากความชำนาญที่หลากหลาย ขณะที่อาวุธมีหลายแขนง อรุณจำได้ว่าเครื่องป้องกันถูกระบบจำแนกไว้เพียงสี่แบบ คือ ผ้า, หนัง, เกราะเบา และเกราะหนัก                 

ชุดหนังสีดำรัดรูปซึ่งมีกระเป๋าและเข็มขัดโลหะอยู่มากเกินควรเซ็ทนี้ มันจัดอยู่ในประเภทชุดเกราะหนัง ไอเทมหนังมีน้ำหนักและความคล่องตัวที่แย่กว่าชุดผ้า แลกกับโบนัสพลังป้องกันที่สูงกว่า ถึงไม่ถึกเท่าเกราะเบา แต่ก็ไม่ถ่วงจนคนสวมช้าลง สำหรับคนเพิ่งเคยใส่ก็คงมีบ้างที่จะรู้สึกแปลกๆ อย่างเช่นณดี น้องดูครั่นเนื้อครั่นตัว นั่งหนีบขาด้วยอาการเกร็งชอบกล

กลับกันอรุณคิดว่าสาเหตุคือจริตคนมากกว่า ชุดนี้เธอใส่แล้วดูดีมากจนอรุณมองตาค้าง คนขี้อายโดนแบบนี้คงรู้สึกอึดอัด เขาเป็นคนสั่งแกมบังคับให้น้องใส่ซะด้วย ชายหนุ่มจึงตัดสินใจสวมเซ็ทลูนาติกเป็นเพื่อน ทีนี้ก็เสมอกัน

“อย่าอายเลยน่า คิดซะว่าแลกกับกับพลังป้องกันที่มากขึ้น ดูสิครับ ได้พลังป้องกันสูงปรี๊ดเลย พวกตระกูลหนังมันดีตรงที่ใช้ดักทางศัตรูจำเพาะประเภทได้ดี อย่างเจ้านี่ลดดาเมจจากมอนสเตอร์ปีศาจกับผีดิบ ตั้งชิ้นละสองเปอร์เซ็นต์ ทีนี้ณดีเปลี่ยนคลาสสบายเลยล่ะ”

ณดีพยักหน้ารับ โบนัสค่าสเตตัสที่ได้นั้นสูงจนเธอเลิกสนใจเรื่องหยุมหยิมในที่สุด

“แล้ว แล้วตกลง...ระดับความชำนาญที่ให้โบนัสที่บอกหนูไว้แต่แรกคือ…”

“อ๋อ งั้นเข้าประเด็นใหม่นะ อย่างที่บอกไป หากทำตามเงื่อนไขพิเศษได้ก็จะได้รับรางวัลพิเศษเป็นโบนัส เควสเปลี่ยนอาชีพก็ด้วยครับ อาจจะเรียกว่าเป็นไซด์เควสให้ทำเพื่อรับรางวัลเพิ่มหลังจบงาน แต่ส่วนใหญ่มันยุ่งยาก คนเล่นถึงนิยมเอาโบนัสจากระดับความชำนาญกันมากกว่า”

“ยังงงๆ อยู่ แต่ก็พอเข้าใจแล้วค่ะ เงื่อนไขลับนี่เอง”

อรุณพยักหน้าแล้วบอกต่อ “เงื่อนไขของภารกิจเปลี่ยนคลาสเอสเปอร์ที่พี่ยังจำได้ มี การเสริมพลัง, การปัดป้อง, การใช้เกราะหนัง เกราะเบา เกราะหนัก หนึ่งอย่าง, การชำระล้าง แล้วก็การทำสมาธิ”

ณดีไล่อ่านข้อมูลซึ่งเขาเขียนใส่กรอบข้อความให้ดูจบ ก็เสมือนปรากฏเครื่องหมายคำถามขึ้นบนหัว ทำหน้าแหยเหมือนตัดใจไปแล้ว “นอกจากเกราะเบา คือ น่าอายจัง หนูไม่มีระดับพวกนี้สักอัน”

“ใส่เกราะเบาตั้งแต่เลเวลยังน้อยสินะครับ ไม่ต้องอายหรอกน่า ไม่มีเดี๋ยวพี่พาเก็บ มีอันไหนที่อยากถามไหม ทำหน้าอยากรู้ขนาดนั้น”

“กะ ก็ ทั้งหมดนั้นแหละค่ะ ระดับการเสริมพลังนี่ได้จากวิธีไหนคะ หนูก็ใช้บัพบ่อยนี่นาระดับการชำระล้างด้วย ละ แล้วระดับการปัดป้องมันต่างจากระดับการป้องกันที่หนูมียังไง” พอณดียิงคำถามมา อรุณก็ไม่นึกรำคาญ อธิบายโดยสรุปอย่างใจเย็น กลัวน้องจะส่ายหน้ารับไปตามเรื่องอีก

“ระดับการเสริมพลัง เพิ่มจากการทานไอเทมอาหาร ดื่มโพชั่นหรือยาชูกำลัง ใช้รูนบางจำพวก และเสริมแกร่งให้ตัวละครของตัวเองด้วยทักษะ ณดีที่คอยฮีลนู่นบัพนี่ ความชำนาญถูกระบบจัดเป็น ระดับการรักษา กับ ระดับการสนับสนุน

ระดับการปัดป้อง จะเพิ่มขึ้นเมื่อระบบเห็นว่าผู้เล่น ใช้การโจมตีสวนกลับหรือหักล้างการโจมตีของศัตรูด้วยสกิลกับการควบคุมตัวละคร เมื่อเบี่ยงการโจมตีด้วยโล่หรือเกราะ รวมถึง เคาท์เตอร์สวนกลับ นั้นก็นับ ณดีที่ใช้โล่แสงเป็นฝ่ายรับลดทอนดาเมจอย่างเดียว ระบบจัดเป็น ระดับการป้องกัน

ระดับการชำระล้าง ได้จากการแก้คำสาป หรือ ล้างอาถรรพ์ ให้ผู้เล่นหรือสถานที่ในเกมตามซีรี่ยส์ภารกิจของโซนต่างๆ ณดีที่เก็บเลเวลกับมอนสเตอร์อย่างเดียวถึงไม่มี

ส่วนระดับการใช้เกราะชนิดต่างๆนั้น แค่ใส่ให้ตรงประเภทเดี๋ยวก็เพิ่มจนถึงขั้นเอง ยิ่งใส่แล้วไปใช้สู้จริง ยิ่งเพิ่มเร็ว โดยเฉพาะพวกสายแทงค์ที่จะเพิ่มเร็วกว่าคนทั่วไปอีกสิบเปอร์เซ็นต์”

“ระดับความชำนาญโบนัสพวกนี้ ที่จริงก็คือทักษะจำเป็นในการเล่นคลาสนั้นๆ หลังเปลี่ยนอาชีพให้ได้ประสิทธิภาพสูงสุดนั่นเองครับ ทั้งหมดต้องการแค่ระดับความชำนาญเลเวล 5 หรือ ขึ้นที่ 1 อันนี้พี่ขอเสริมหน่อย ในระดับสูงเขาจะเรียกเป็นขึ้น ไม่ใช่เลเวล ห้าเลเวลนับเป็นหนึ่งขั้น เพราะว่าพอเลื่อนครบขึ้นนึงก็จะปลดล็อกสกิลจากระดับความชาญมาอย่างสองอย่าง จะติดตัวหรือเรียกใช้ก็ว่ากันไป และทุกสองขั้นจะมีเควสให้ปลดล็อกท่าไม้ตายด้วยครับ”           

ณดีที่รับฟังพร้อมจดสรุปสิ่งได้อรุณเล่า เหมือนหยั่งถึงภูมิความรู้อันล้ำลึกดั่งตำราสอนคัลเลอร์แคลชของชายหนุ่ม เก็บความชื่นชมไม่ไหว ระบายคำพูดที่อัดอั้นใจออกมาในที่สุด “พี่อรุณนี่...สุดยอดเลยนะคะ”

“ขอบคุณครับ มันก็ไม่ขนาดนั้นหรอก ความรู้ทั่วไป” อรุรพยักหน้า แก้ต่างไปตามจริง เล่นเกมจนเป็นโปรเพลเยอร์แล้ว แค่นี้ธรรมดามาก แต่มือใหม่ถอดด้ามเช่นณดีเมื่อได้ฟังย่อมคิดว่าเขาถ่อมตน สายตาจึงแสดงความปลาบปลื้มนับถือยิ่งขึ้น

 “ระดับการทำสมาธิ ก็แค่นั่งสมาธิเฉยๆ สิคะพี่อรุณ เพิ่มไปหนึ่งขั้นแล้วหนูจะปลดล็อกได้อะไรเหรอ”

“พี่อ่านในเกมไกด์มา เป็นทักษะติดตัวที่เพิ่มอัตราฟื้นฟูเวลานั่งกำหนดลมหายใจอยู่เฉยๆ อีกนานกว่าจะถึง เราใช้เวลานั่งกำหนดลมหายใจจนถึงขั้นหนึ่งด้วยกันดีกว่า ณดีก็ใส่ชุดหนังไว้ พอถึงที่หมายระดับโบนัสสองอย่างก็ถึงขั้นหนึ่งพอดี เยี่ยมเลยใช่ไหมครับ”  

“ถะ ถ้าอย่างนั้น นั่งสมาธิกันเถอะค่ะพี่อรุณ”

ชายหนุ่มตอบรับคำชาญแล้ววางมือจับหัวเข่า ตั้งใจสัมผัสลมหายใจเข้าออกของตัวเองก็ได้ระดับความชำนาญมาหนึ่งระดับแล้ว ไม่จำเป็นต้องนั่งขัดสมาธิหลับตา ณดีทำตามสามัญสำนึกดังกล่าวจนผลอยหลับไปภายในยี่สิบนาที และถูกปลูกขึ้นเมื่อรถนั้นเขย่า ทุกอย่างดำเนินไปอย่างน่าเบื่อเช่นนี้อยู่นานสี่ชั่วโมง ในที่สุดเสียงสวรรค์ของระบบก็ประกาศขึ้นในหัว

[ผู้เล่นดีว่า ระดับการทำสมาธิ เพิ่มเป็นระดับ 5]

[ผู้เล่นอรุณ ระดับการทำสมาธิ เพิ่มเป็นระดับ 5]

[ผู้เล่นดีว่า ระดับการใช้เกราะหนัง เพิ่มเป็นระดับ5]

หลังฝืนขย้อนอาหารเม็ดลงคอ ฉลองกันเป็นมื้อเที่ยง ผู้เล่นที่เป็นเจ้าของรถลากเช่าก็แจ้งว่า มาถึงปากทางเข้าโซนศาสนจักร

ศาสนจักรแห่งความมืด (Church Of Darkness) เป็นโซนสองสี ขาวกับดำ พื้นที่เกือบทั้งหมดมีสภาพเป็นเมืองยุโรปสไตล์กอธิกที่มีลักษณะพิเศษคือโครงสร้างโดมยอดแหลมชะลูด ค้ำด้วยเสาแกะสลักนูนสูงกับรั้วเหล็กแหลม ที่นี่มองไปเหมือนเห็นหนามชี้ขึ้นฟ้าดาดดื่นไปหมด อรุณชี้ให้ณดีดูมหาวิหารยักษ์ที่ประจันหน้ากันอยู่คนละฝั่งผา ด้านหนึ่งสีดำล้วน อีกด้านกลับขาว วิหารแต่ละฟากเชื่อมกับวิหารใหญ่ขนาดลดหลั่นลงมา ต่อเติมกันเรื่อยไปตามความลาดชันจนถึงป่าตรงกลาง

“วิหารแต่ละฝั่งเหมือนจะใหญ่กว่าปราสาทเบิร์นนิ่งโรสด้วยซ้ำ ณดีว่ามั้ย ถ้าเข้าไปในนั้นต้องใช่เวลาหลายวันแน่กว่าจะไปถึงลาสต์บอส ท่าทางยาคงหมดตั้งแต่ครึ่งทาง”

“..นั่นไม่ใช่เมืองของคนเหรอคะ” ณดีตอบสนองอย่างเอื่อยเฉื่อย เธอชมสถาปัตยกรรมสุดอลังการจนเพลินกระทั่งดูเหมือนจะลืมตัวไปแล้วว่ามาเปลี่ยนคลาส หลับๆ ตื่นๆ มาตลอดทางสมองคงเบลอ

“ที่จริง อาคารสวยๆ ที่ณดีเห็นมันคือดันเจียนทั้งหมด โซนนี้ถึงจะไม่ใหญ่มาก แต่พื้นที่สักแปดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นพื้นที่อันตราย ฝั่งดำมีปีศาจ ฝั่งขาวก็มีพวกนางฟ้า อันตรายทั้งนั้น”

“นางฟ้าฟังดูไม่น่าจะอันตรายนะคะ”

“นางฟ้านี่แหละตัวดีเลย โหดกว่าปีศาจอีกน้องณดี” อรุณนึกแล้วก็ส่ายหน้า “ถ้าเคลียร์โซนนี้ไปเรื่อยๆ จะเริ่มมีเควสเนื้อเรื่องของที่นี่ ให้ผู้เล่นสลับกันไปเข้าร่วมแต่ละฝั่ง ด้านปีศาจก็จับชาวบ้าน NPC ไปฆ่าแกงทำลูกสมุนเหมือนผักปลา ฝ่ายเทวดาเป็นลัทธิหัวรุนแรงสุดโต่ง ยัดข้อหานอกรีตแล้วไล่ฆ่าคนตายเป็นเบือยิ่งกว่าปีศาจมันเสียอีก”

“ผู้สร้างเกมออกแบบได้สมกับเป็นโซนสีขาว-ดำมาก แต่ละฝั่งก็จะมีด้านดีด้านเลวของมันครับ สุดท้ายเราก็จะเข้าฝ่ายชาวบ้านไปล่าบอสใหญ่ของทั้งสองฝ่ายให้ได้ถึงจะเคลียร์โซนร้อยเปอร์เซ็นต์ ถ้าให้พี่จัดห้าอันดับโซนที่เคลียร์ยากที่สุดในทวีปกลาง พี่ให้ที่นี่อันดับสองเลย”

“คือ หนูเปลี่ยนคลาสในโซนที่ยากขนาดนี้ มันจะไหวเหรอคะ”

อรุณยกนิ้วโป้งให้กำลังใจ “สู้ๆ”

“งะ งั้น..จะพยายามค่ะ”

สิ่งที่ได้มาง่ายดายนั้นไม่มีคุณค่า หนึ่งในเหตุผลที่ทำให้คัลเลอร์แคลชเป็นเกมยอดนิยมในอดีต แฟนคลับติดตามเหนียวแน่น มาจากความท้าทาย ที่ต้องทุ่มเทฝ่าฟันเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการ ด้วยอุปสรรคในเกมที่หลากหลาย จากทั้งตัวเกม และการแข่งขันระหว่างคนด้วยกัน ‘เมื่อสีสันมาปะทะกัน ย่อมเกิดสิ่งมหัศจรรย์มากมาย’ ความเป็นไปได้ไร้ที่สิ้นสุดดั่งคำขวัญเกมนี้ ตรึงใจผู้เล่นอย่างอรุณเอาไว้ไม่รู้เบื่อ   

“พร้อมก็ลุยเลยณดี ช่วยจอดตรงนี้ด้วยครับ!”

อรุณตะโกนบอกอึดใจหนึ่ง รถลากก็ค่อยๆลดระดับความเร็วลง ใช้เวลาอึดใจหนึ่งถึงหาลานจอดบนพื้นที่ลาดเช่นนี้ ได้ยินเสียงนายเจ้าของรถพ่นคำบ่นมาจากด้านนอกก่อนที่เขาจะเปิดประตูห้องโดยสารให้

พออรุณช่วยน้องลงมา หมอนี่ก็ถามเสียงดังจนณดีสะดุ้ง “นี่พวกคุณคิดจะทำอะไร! แถวนี้มันอันตรายครับ ผมก็ไม่อยากจะเสี่ยงให้สุนัขป่าลากรถมาตายกลางทางหรอกนะ”

 “เราจะลงเดินไปเก็บระดับความชำนาญกับมอนสเตอร์ตามทางจนถึงหมู่บ้านครับ คุณไปรอในที่ปลอดภัยก่อนได้เลย น่าจะถึงก่อนพระอาทิตย์ตกดินไม่ต้องห่วง”

อรุณให้คำตอบอย่างปราศจากความกังวล ยกแขนยืดเส้นยืดสาย บอกให้ณดีเปิดแผนที่ดูตำแหน่งให้หน่อย เจ้าของรถถึงกับมึน น่าจะคิดว่าอรุณบ้าไปแล้วแน่ๆ หาเรื่องไปเกิดใหม่ชัดๆ

ก่อนจะได้ถามอะไรเพิ่ม นายคนนี้ก็สังเกตชุดของอรุณได้ขณะที่ชายหนุ่มบิดตัวไปมา สีหน้าบ่งบอกว่าสงสัยกว่าเดิม กล่าวระคนตื่นเต้น “ชุดลูนาติกในเบิร์นนิ่งโรสยังหาคนมีครบเซทไม่ได้เลย เดี๋ยวนะ! ตามข่าว หน้าตาประมาณนี้ ใส่เซทลูนาติกอีก หรือว่า!?”

“เอรอน จ้าวพิภพ!”

“ไม่ต้องเสียงดังก็ได้ครับ เดี๋ยวมอนสเตอร์ก็แห่มาหรอก” อรุณจุ๊ปาก เขาปั้นหน้ายุ่งยากไม่ใช่เพราะกลัวมอนสเตอร์ แต่รำคาญฐานะคนดังของตัวเอง ทว่านายเจ้าของรถก็ยังจ้อไม่หยุด

“ผมเป็นแฟนคลับคุณตั้งแต่มีคลิปบนทางรถไฟเลยนะ! ยิ่งตอนงานปะลองของอีออสยิ่งเท่ไปใหญ่ ตอกหน้าไอ้วายุแดงนั่นจนหงายไปเลย ฮ่าๆ สะใจชะมัด คุณประกาศตัวว่าเป็นศัตรูกับพวกอีออสใช่ไหม ตั้งแต่โฟร์ซีซั่นล่มสลายไป ถัดจากหยางหลงก็มีคุณนี่แหละ เชื่อไหม ผู้เล่นในเกมเกินครึ่งสนับสนุนคุณอยู่นะเอรอน บีเอ็มทรีด้วย สั่งสอนพวกนั้นให้หนีหางจุกตุดกลับทวีปมังกรไปเลย!”

‘ไม่ได้ประกาศเป็นศัตรูกับอีออส แค่เรียกร้องความสนใจวาวเฉยๆ พวกนั้นมันหาเรื่องเองทั้งนั้น’ ได้เจอแฟนคลับที่คลั่งไคล้ตัวเองขนาดนี้ อรุณอยากเล่าที่มาที่ไปก็มีเขินจนได้แต่ยิ้มเหมือนกัน

“เอ่อ งั้นวานหน่อย เวลาคุณไปถึงหมู่บ้านแล้ว ช่วยอย่าเอาเรื่องนี้ไปประกาศได้ไหมครับ  นี่ผมมาเป็นการส่วนตัว ไม่อยากให้เรื่องมันครึกโครม”

เจ้าของรถหันไปดูณดี ก็ทุบกำปั้นบนฝ่ามือยิ้มให้อรุณ รับรองต้องเข้าใจผิดอะไรอยู่ “ผมไม่รบกวนแล้ว ระวังไว้อย่างหนึ่ง ช่วงนี้มีคนมือบอนวางระเบิดไว้แถวหมู่บ้าน เดี๋ยวตกม้าตายที่เส้นชัย”

‘คนมือบอนอะไรอีกล่ะ วุ่นวายชะมัด’ ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วเดินกับณดีตัดผ่านสุสานของโบสถ์ข้างทางใกล้ๆ ทั้งสองไม่คิดประมาท ถึงนี่จะเป็นเวลาเที่ยง แสงแดดรำไรส่องผ่านเมฆครึ้มๆลงกลางกระหม่อม ก็ไม่อาจลดการ์ดตามสบาย

“น้องณดีอย่าวางใจ ที่นี่ทางเดินค่อนข้างแคบ มุมอับเยอะ ตามซอกเล็กๆ หรือยอดเสาก็มีตัวอะไรโผล่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงได้ทุกเมื่อ สมัยเป็นเกม ถ้าดูไม่ทัน ระบบยังไม่ทันประกาศเตือนก็มีคนล้มเป็นศพแล้ว เจออะไรแปลกเอาไม้เท้าฟาดเลยนะ”

“ค่ะ” หญิงสาวตอบรับขันแข็ง ไม่ทันขาดคำ ระหว่างที่เธอมองกวาดซ้ายขวาตามหลังมานั้น โลงหินด้านข้างก็เลื่อนเปิดออกพร้อมกัน ปีศาจโครงกระดูกทั้งห้าพุ่งพรวดออกมา แต่ไม่ทันจะแผลงฤทธิ์ก็มีคนตกใจ “ว้าย!” เอาไม้ฟาดตัวแตกในทันทีซะหนึ่ง

1,630!

[พบมอนสเตอร์ สกัล ระดับ 40-43 จำนวน 5 ตัว]      

ปีศาจโครงกระดูกที่จริงมั่นหมายจะเล่นงานอรุณที่เป็นผู้รุกราน แต่เพิ่งเปิดตัวสหายมันตนหนึ่งก็ถูกฟาดกะโหลกร้าวไปแล้ว หล่นแตกกระจายเป็นซากอยู่แทบเท้าณดี

“สกัล!” มองตากลวงโบ๋กันเองแวบเดียวออร่าสีดำก็แผ่ออกมาคลุมร่างพวกมัน เปลี่ยนความยั่วยุวิ่งเข้าหาณดีทันใด หญิงสาวหน้าถอดสีรีบถอยออกไปก้าวหนึ่ง ไม่ทันนึกถึงซากกระดูกบนพื้นที่เธอเพิ่งตีหัวมันไป พลังสีดำแผ่ออกมา เจ้านั่นประกอบร่างลุกพรวดมาจะล็อกแขนเธอไว้

ณดีกรี๊ดอีกรอบ หวดไม้เท้าออกไปตามสัญชาติญาณ ปัดกระดูกแขนปีศาจปลิวข้ามสุสานจนมันกลายเป็นด้วน สกัลตัวนั้นจึงคว้าได้แต่อากาศขณะณดีรีบวิ่งออกไปอย่างหวดผวา พวกของมันอีกสี่ตามเข้ามา ปีศาจกระดูที่ใกล้ที่สุดเอื้อมมือคว้าและชนเข้ากับม่านแสง

“ไลท์วอร์ด!” ทักษะสีขาวที่ลดทอนการโจมตีด้านหน้าได้สามครั้งแตกเหมือนแผ่นกระจกในพริบตา แต่ก่อนที่พวกสกัลจะเข้าถึงตัว ดาบพลังก็ถูกโยนเข้ามา อรุณแฟรชมารับอาวุธและหมุนกวาดร้อยแปดสิบองศา ฟันท้ายทอยสะบั้นหัวมันสี่ตัวหลุดจากบ่าทันที

25,290!    25,300!    25,298!    25,307!

“พี่อรุณ ขอบคุณค่ะ!”

“บล๊อกสวยณดี แต่อย่าเพิ่งวางใจ พวกกระดูกมันประกอบร่างใหม่ได้” อรุณชมเธอเปาะหนึ่งแล้วกล่าวเตือน เป็นอย่างที่เขาว่า ลักษณะเด่นของมอนสเตอร์กระดูกคือ เมื่อถูกโจมตีแรงๆ ร่างจะแตก ทำให้ไม่สามารถคอมโบให้ตายในครั้งเดียวได้ เป็นสีขาวก็พลังป้องกันสูง พวกมันอาศัยความถึกแค่นิดหน่อยนี้ สำหรับมอนเลเวลสี่สิบต้นๆ จัดว่าน่ารำคาญมาก

ชายหนุ่มยืดดาบเพลอาร์มาเมนท์จนยาว เหวี่ยงกวาดเศษกระดูกให้แตกกระจายออกจากกันเพื่อให้พวกมันรวมร่างใหม่ช้าลง “อย่าเสียเวลากับพวกนี้ วิ่งครับ!”

ณดีเตรียมเผ่นอยู่ก่อนแล้ว เธอวิ่งนำหน้าเขาตัดผ่านสุสานไป หวังตรงเข้าไปยังโบสถ์ขนาดเล็กเบื้องหน้า ระหว่างนั้นป้ายสุสานกับโลงหินที่ตั้งเอียงกะเท่เร่ก็เริ่มขยับ ปีศาจโครงกระดูกพุ่งออกมาพร้อมกันอีกเป็นสิบ ยิ่งวิ่งไปไกลก็ยิ่งเรียกพวกมันออกมามากเท่านั้น แต่ก็ไม่ใช่อุปสรรถของอรุณที่วิ่งตามมา เขาแกว่งดาบปัดป้องซ้ายขวา พวกมันก็แตกกระจายเกลื่อนพื้น   

“ณดี! ถ้ามันพุ่งเข้ามา ใช้ไม้เท้าตีสวนไปเรื่อยๆ ใช้สกิลนักบวชตีเข้าไป เก็บระดับการปัดป้อง” อรุณแนะเธอพร้อมใช้สกิลจากความชำนาญอาวุธ ‘ออร่าเบลด’ ฟันคลื่นดาบออกไปผ่าซี่โครงสกัลที่เข้าประกบณดีอย่างแม่นยำ

ยังเหลือสกัลอีกตัวอยู่หน้าณดี เธอต้องต่อสู้ด้วยตัวเอง ไลท์วอร์ดถูกใช้อีกครั้งเพื่อยื้อเวลาให้รวบรวมความกล้าพริบตาหนึ่ง หัวไม้เท้าหมื่นอารีปรากฏบอลแสงหม่นๆ ลอยคว้างอยู่

 ระดับความชำนาญไม้เท้าที่ผ่านเกณฑ์เลเวล 30 หรือขั้น 6 ย่อมมีท่าให้เลือกใช้หลายท่า หญิงสาวเกร็งแขนยื่นอาวุธไปด้านหน้า ปล่อย ‘เอเนอร์จี้ บอล’ โดยไม่ต้องร่าย ลูกพลังสีขาวตามสีของเธอบินชนเจ้าโครงกระดูกหงายหลังไปทั้งแถบ

942!    930!   921!

[ผู้เล่นดีว่า ระดับการปัดป้องเพิ่มเป็นระดับ 1]

บอลพลังงานนี้เป็นจุดเด่นของความชำนาญไม้เท้าเลยทีเดียว สามารถเรียกออกมาได้หลายรูปแบบ อีกทั้งยังมีสกิลต่อเนื่องนำไปใช้เสริมพลังได้ เพื่อเก็บระดับโบนัส ณดีย่อมไม่พลาดโอกาสดึงบอลพลังเมื่อครู่กลับมาดูดซับเข้าตัว ความเร็วโจมตีของเธอสูงขึ้นทันตา แม้จะฟาดเปะปะก็วิ่งไปตีสกัลที่ล้มซ้ำจนมันตัวแตกได้ทันท่วงที

[ผู้เล่นดีว่า ระดับการเสริมพลังเพิ่มเป็นระดับ 1]

ระหว่างที่ณดีทำหน้าสมเพชดาเมจสีขาวอันน้อยนิดของตัวเอง ตรงด้านหลังพลังงานมืดรวมตัว เริ่มประกอบร่างโครงกระดูกลุกขึ้นวิ่งตามมาเป็นพรวนแล้ว ความยั่วยุผูกอยู่ที่อรุณอย่างหนาแน่น ‘สลัดยังไงก็ไม่พ้นสินะ ยังไงก็ต้องไปหลบในโบสถ์ก่อน’

ถ้ายังเสียเวลาอยู่กับเจ้าพวกนี้ อรุณคิดว่าต่อให้ถึงเที่ยงคืนคงยังไปไม่ถึงหมู่บ้าน แม้จะเป็นตัวเลือกเก็บระดับความชำนาญที่ไม่เลวก็ตาม เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงจ่ายพลังชีวิต สลับเพลอาร์มาเมนท์จากดาบเป็นค้อน ตรงเข้าหาประตูโบสถ์ที่ตอกตะปูปิดไว้ด้วยแผ่นไม้

“น้องณดีหลบไป!”      

ทักษะความชำนาญค้อน ขั้น1 : เมาเทนดรอป

อาวุธพลังแสดงเอฟเฟ็คเป็นคลื่นหินสาดมาตามรัศมีการหวดของอรุณ สกิลค้อนภูผาถล่มส่งแรงทุบ ผลักประตูไม้หนาๆเข้าไป แทนที่จะโล่งใจที่ได้ทางหนีทีไล่ หวังจะปิดประตูโบสถ์ขวางทางโครงกระดูกได้บ้าง แต่ข้างในโบสถ์กลับมีพวกสกัลเบียดเสียดกันหนาแน่นกว่าด้านนอกซะอีก ‘ให้ตาย ปกติมันไม่ออกมาเองนี่ ใครลากมาวะ’

[พบมอนสเตอร์ สกัลพรีสท์ ระดับ 47 จำนวน 1 ตัว]

[พบมอนสเตอร์ สกัล ระดับ41-43 จำนวน 26 ตัว]

ถึงจะเกิดเสียงดังสะเทือน แต่พวกกระดูกในโบสถ์กลับไม่สนใจอรุณแม้แต่น้อย กลุ้มรุมเข้าไปหมายจะทำร้ายเจ้าของความยั่วยุหลักของพวกมัน ซึ่งเป็นผู้เลนชายร่างสูงคนหนึ่งที่มีรอยไหม้สีดำพาดผ่านครึ่งหน้า หมอนั่นตัวสั่นงันงก จับอาวุธที่เป็นเสียมยังไม่มั่น

ชื่อ: Weber    สี: เหลือง-ฟ้า    คลาส: Saboteur

ระดับนักผจญภัย: 51

ระดับสี: 2

สังกัด: ไม่มี

“อ๊ะ! เลือดเขากำลังจะหมดค่ะ โฮลี่ไลท์!” ด้วยความใจดี ณดีรีบใช้ทักษะคลาสนักบวชฮีลผู้เล่นคนนั้นทันที แสงสวรรค์ส่องลงมาเพิ่มพลังชีวิตนาย Weber  หารู้ไม่ว่าเป็นการหาเหาใส่หัว ความยั่วยุจากการรักษาดึงมอนสเตอร์เป็นสิบหันมาจ้องณดีอย่างพร้อมเพรียงเลยทีเดียว

“แย่แล้ว ลืมความยั่วยุ” หญิงสาวกว่าจะนึกได้ก็สาย พวกสกัลกำลังทำท่าจะวิ่งเข้ามา ที่ข้างหลังก็มีอีกเป็นฝูง อรุณไม่คิดโทษเธอ รีบใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว ‘มีคนเลเวลห้าสิบเพิ่มมาอีกคน ร่วมมือกันได้ก็สบาย’

อรุณป้องปากตะโกนคุยกับ Weber สุดเสียง

“คุณครับ! ช่วยพว...”

“วะ เหวอ! เหวอ! ไม่ยอมให้จับตัวหรอก!!”

ยังไม่ทันจับความได้ ผู้เล่นคนนั้นก็ร้องเสียงหลงด้วยความหวาดกลัวเหมือนเด็กๆ นอกจากจะไม่สำนึกบุญคุณที่ช่วยแล้ว ยังรีบวิ่งหนีไปทางประตูหลังโบสถ์ แถมยังโยนลูกเหล็กลูกหนึ่งลอยมาทางพวกอรุณด้วย  

ตูม ระเบิดควันสร้างหมอกขาวบังทัศนะวิสัยจนมิด ทำดีเสียเปล่าแท้ๆ คนหรือกระต่ายตื่นตูม เสียงดังหน่อยก็กลัวจนประสาทแตกเผ่นทันทีเลยเนี่ยนะ แถมทิ้งภาระไว้อีกเป็นกระบุง แล้วที่นี้พวกเขาจะทำยังไงเล่า โยนระเบิดมาให้ของจริงเลย อรุณคิดอย่างคับแค้น

ผู้ชายอะไรโตเป็นควาย แต่ใจมด ขี้ขลาดที่สุด!