คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : ep47 - Five year long
ไดม่อนดราก้อนโบยบิน
ยกคนทั้งสี่ขึ้นมาอยู่เหนือซากของเมืองซีเกทในไม่กี่อึดใจ
มังกรเพชรไม่ได้เป็นสายพันธุ์ซึ่งโดดเด่นเรื่องพละกำลัง แต่จากความรู้สึกของอรุณซึ่งนั่งอยู่บนหลังอานเหมือนว่ามันแทบจะไม่ต้องออกแรงเพื่อยกพวกเขาแม้แต่นิดเดียว
ทันทีที่ลมหนาวระลอกใหญ่โหมเข้ามาจากทะเล เอบีซีก็ใช้เท้ากระแทกหลังคอของสัตว์พาหนะ
เป็นสัญญาณให้มันขี่สายลมสู่ส่วนลึกของแผ่นดิน
ไม่กี่อึดใจก็ไม่เห็นทะเลตรงสุดสายตาอีกแล้ว
แผนที่บอกทุกคนว่า ตอนนี้กำลังย้อนกลับไปที่โซนไอเอิร์นไพน์
“อยู่ที่ป่าสนเหล็กเหรอ ทำไมเคลื่อนทัพช้าขนาดนี้ล่ะครับ
กิลด์อีออสยกพลมาก่อนนี่”
เฟยงหงซึ่งนั่งอยู่แถวหน้าข้างคนขับเริ่มตั้งคำถาม
อรุณพอจะรู้ข่าวคราวในเกมจึงจับได้ว่าที่จริงนี่คือการตำหนิ
ป้อมปราการซึ่งเป็นปราสาทขนาดใหญ่ของอีออสสามแห่งถูก
เดอะ เพล เอ็มเพอเรอร์ ทำลายยับในคืนเดียว เมื่อรู้ว่ามันมุ่งหน้าขึ้นเหนือ
กิลด์อีออสก็เป็นผู้เล่นกลุ่มแรกที่เริ่มรวมกำลังพลเพื่อล่ามอนสเตอร์ลึกลับตัวนี้
การตอบโต้ครั้งนี้เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน ก่อนกิลด์อื่นๆราวหนึ่งอาทิตย์เกมได้
แต่ว่าขนาดโคโค่มาร์เก็ท
กิลด์ซึ่งตั้งอยู่ใต้สุดยังมาถึงก่อนได้
ย่อมเกิดคำถามถึงความล่าช้าครั้งนี้เป็นธรรมดา โดยนักรบอมตะตอบกลับด้วยท่าทางสบายๆว่า
“คนมันเยอะน่ะครับ ช่วยเข้าใจความลำบากของเราด้วย คุณน่าจะรู้การขนส่งของทวีปตะวันออกเนี่ยเรายังใช้รถเทียมอยู่นะครับ
ว่าจะใช้มังกรเหมือนกัน
แต่ทั้งกิลด์มีแค่ห้าตัวนี่สิ..ส่วนตัวที่หกเจ้าของไม่ให้ความร่วมมือแน่นอน”
“ถ้าอย่างนั้น หมายความว่า ยูสึมิก็ยังเก็บตัวทวีปเหนือสินะ” เฟยแทรกขึ้นกลางบ้อง คำถามนี้ทำให้รอยยิ้มของเอบีซีแห้งเหือดไปในทันที จางหายจนไร้เยื่อใย
“อย่าพูดถึงสาขาทางเหนือดีกว่า คุณเฟยหง เรื่องของอีออสมังกรทองอย่ามาจุ้นจ้านดีกว่านะครับ
รู้มากก็ทำอะไรไม่ได้หรอก”
แม้ประโยคที่ใช้จะเป็นคำสุภาพ
แต่ความหมายส่อเสียดที่สื่อระหว่างเฟยหงกับอัศวินมังกรฟังแล้วไม่รื่นหูยิ่งกว่าคำหยาบซะอีก
บรรยากาศตึงเครียดอย่างน่าประหลาดแผ่กระจายออกมาเป็นระลอกคลื่นที่มองไม่เห็น ภายนอก
เอบีซีรักษารอยยิ้มเอาไว้ ขณะที่เฟยหงก็จ้องกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่ยินดียินร้ายอะไร
แต่สำหรับอรุณกับอันย่า
สองคนนี้พร้อมจะฆ่ากันได้ทุกเมื่อ
ในฐานะคนกลาง
อรุณต้องทำอะไรสักอย่าง อีกทั้งนี่ยังหมายถึงโอกาสสำคัญที่จะได้เจอวาว
จะปล่อยให้หลุดลอยไปได้ยังไง ‘ชวนคุยเรื่อยเปื่อยก็แล้วกัน’ เขาคิดหัวข้อสนทนาแล้วรีบเอ่ยออกไปว่า
“เฮ้ยเอ วาว..แก จักร กับเนมตอนนี้เป็นไงมั่ง ทำงานอะไรกันอยู่วะ”
“แย่ว่ะ มนุษย์เงินเดือนธรรมดานี่แหละ ถึงเป็นหัวหน้าแผนกแต่เงินก็ยังไม่ค่อยพอใช้อยู่ดี
สิ้นเดือนแทบจะซัดมาม่าอยู่แล้ว เลยต้องมาหาค่าขนมจากเกมนี้ไง ไปๆมาๆรายได้เยอะกว่าอาชีพหลักอีก”
เอบีซีตอบข้ามหัวเฟยหงอย่างไม่ปิดบัง รอยยิ้มของนักรบอมตะสดใสขึ้นทันตา
“แล้วมึงอะ”
“เปิดร้านถ่ายเอกสารอยู่ในมหาลัย รายได้โอเคเลยนะ”
“เอาจริงดิ เกินคาดแฮะ” เอบีซีเลิกคิ้ว
เขาหันกลับไปบังคับมังกรต่อให้มันเริ่มร่อนลง “จักรสอบได้เป็นข้าราชการ
ตอนนี้ทำงานกระทรวง ส่วนเนมก็เหลือเชื่อ ยัยนั่นเป็นหมอคลีนิกเสริมความงาม”
“วอท! เนม! หมอคลินิกความงาม
คนขวางโลกติดเกมชอบฟังเพลงเมทัล ที่จริงเป็นคนหัวดีหรอกเหรอ มึงอย่าล้อเล่นนะ”
อรุณตกใจจริงอะไรจริง เขารู้จักเพื่อนในเกมเป็นอย่างดี
แน่นอนว่าสนิทถึงขั้นนัดเจอกันในโลกจริงมาเกือบสิบครั้งแล้วด้วย พอได้ยินคำบอกเล่าดังกล่าว
ชายหนุ่มเลยเริ่มทบทวนตัวเองว่าเขารู้จักทุกคนดีแล้วจริงๆเหรอ
“อึ้งดิ อึ้ง” เอบีซีหัวเราะร่วนกับปฏิกิริยาของอรุณ “เนมไม่ชอบทำตามความคาดหวังของคนอื่นอยู่แล้ว นี่อาจจะเป็นตัวตนจริงของเธอก็ได้
ใครจะรู้”
‘เกินกว่าความคาดหวังเยอะไป สมเป็นเนมจริงๆนั่นแหละ’ อรุณเห็นด้วยในใจ
ขณะที่เอบีซีพูดต่อทันทีว่า
“แต่วาวเนี่ยขอโทษที ไม่มีใครรู้จริงๆว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง เธอไม่ยอมเปิดเผยตัวจริงให้ใครรู้เลย
เอาจริงๆนะ ที่ผ่านในกลุ่มพวกเรา เวลานัดเจอกันก็มีแค่วาวคนเดียวที่ไม่ยอมมาใช่ไหม
ทุกคนช่วยผลัดกันเซ้าซี้ จนรู้ว่าไม่มีธุระอะไรก็ยังจะขอไปเจอกันในเกมดีกว่า ไม่เคยเห็นหน้า
ได้ยินแต่เสียงในระบบแชทอยู่ตลอดๆ วาวเก็บเรื่องส่วนตัวไว้เป็นความลับถึงที่สุด กูอิจฉามึงกับเกดจริงๆนะอรุณ
มีแค่สองคนเท่านั้นในบลาสเตอร์เมทที่สนิทกับวาวจริงๆ ไม่สิ
เป็นแค่สองคนที่วาวยอมเปิดใจให้ขนาดนั้น”
นักรบอมตะสูดลมหายใจ
“พระอาทิตย์ พระจันทร์ โลก สัญลักษณ์ของกิลด์บลาสเตอร์เมททรี
เป็นตัวแทนของผู้ก่อตั้งสามคน พระอาทิตย์หมายถึงมึงแน่นอนอรุณ
ที่สับสนคือใครกันแน่ที่เป็นพระจันทร์กับโลก เกด หรือ วาว”
“เข้าใจผิดแล้วเอ ฉันชื่อในเกมว่าเอรอนหรอก จะเป็นดวงอาทิตย์ได้ยังไง”
“หืม?”
อรุณก้มหน้ามองเท้าตัวเอง “ที่ถูกต้องคือ วาวเป็นดวงอาทิตย์
มิสโกอิ้งคือพระอาทิตย์ ส่วนเกดก็คือโลก ฉันมันก็ดวงจันทร์กระจ้อยร่อยที่อยู่ในเงามืดเท่านั้นแหละ”
“ถ้าไม่ได้แรงดึงดูดจากโลก ถ้าไม่ได้ดวงอาทิตย์ฉายแสงให้ คงเป็นแค่ก้อนหินที่ลอยอยู่ในอวกาศในความมืดไปเรื่อยๆ”
กลายเป็นว่าอรุณทำให้บรรยากาศกลับมาแย่ใหม่โดยไม่ได้ตั้งใจ เอบีซีก็ทำอะไรไม่ถูกอยู่ชั่วขณะหนึ่ง
อัศวินมังกรไม่อยากขุดคุ้ยแผลเก่าอรุณอีกจึงเปลี่ยนมาคุยกับอันย่า โดยอันย่าโต้ตอบว่า
“ค่ะ ใช่ค่ะ” ราวกับเป็นหุ่นยนต์ และมีเฟยหงนั่งนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่ใกล้ๆ
‘กระอักกระอ่วนสุดๆ
เมื่อไหร่จะถึงซักที’ อรุณภาวนาในใจ ก่อนเจ้าไดม่อนดราก้อนจะร้องออกมาดังๆแล้วเริ่มหยุดกระพือปีกเพื่อร่อนลงสู่พื้นดิน
ความเร็วที่เพิ่มขึ้นทำให้การสนทนาจบลงเพราะทุกคนต้องจับขอบอานไว้ให้มั่น
ถึงจะมีเข้มขัดรัดไว้ก็วางใจไม่ได้
ไม่ถึงอึดใจต่อมาที่มังกรเพชรบินข้ามภูเขาลูกสุดท้าย ทั้งสี่ก็ข้ามเขตชายแดนมายังโซนสีฟ้าเขียว
ป่าสนเหล็กได้สำเร็จ วิวที่เห็นไม่ใช่ทุ่งหิมะเหมือนสถานีรถไฟซึ่งอรุณนั่งมา
แต่มันเป็นธารน้ำแข้งสูงต่ำยาวสุดลูกหูลูกตา ตัดกับป่าสนสีเขียวซึ่งปกคลุมด้วยหิมะอย่างสวยงาม
สะกดสายตาทุกคนไว้ชั่วขณะ
ธารน้ำแข็งกำลังเคลื่อนตัว
ไม่สิ ภูเขาทั้งลูกกำลังค่อยๆแหวกออกเป็นทาง
เมื่อมองไปทางด้านซ้ายอรุณเห็นภาพอันน่าเหลือเชื่อนั้นจริงๆ
ด้วยพลังของคลาสผู้ปลุกโลกา ตราบใดที่มีแหล่งพลังเวทมาเติมให้อย่างไม่จำกัด
ขอแค่ใช้เวลาหน่อยก็เปลี่ยนภูมิประเทศได้ทุกอย่าง
“เหลือลูกนั้นลูกสุดท้าย เราจะผ่านไปถึงซีเกทได้ภายในหนึ่งชั่วโมง” เอบีซีบอกทุกคนอย่างย่อๆ
ขณะมังกรเพชรโฉบลงมาถึงกองทัพขนาดมหึมาที่กำลังเก็บข้าวของเตรียมออกเดินทางได้ทุกเมื่อ
ณ ภูเขาแหวกเป็นรู ธงสีเงินของอีออส ธงพระจันทร์ของบลัดมูน และธงตรากล้วยไม้ของบุปผาราชินี
ต่างโบกสะบัดเคียงข้างกันอย่างหนาแน่นยิ่งกว่าต้นไม้ในป่า
มหึมาที่ว่านี้คือเห็นแต่จุดเล็กๆของตัวผู้เล่น
ปกคลุมไปทั่วพื้นที่
“อรุณ เยอะสุดๆเลย”
อันย่าสรรค์หาคำอธิบายที่ดีกว่านี้ไม่ได้
ขณะมังกรร่อนข้ามหัวของผู้เล่นเหล่านั้นไป พวกมันคงเห็นอัศวินมังกรจนชินตา จึงไม่ตอบสนองอะไรมากไปกว่าเงยหน้ามองเบื่อๆ
“บุปผาราชินี กับ บลัดมูน เป็นกิลด์ใหญ่มีจำนวนสมาชิกมากที่สุด จากทั้งหมดนับเป็นกำลังรบมากขนาดนี้ก็เกินไปนะ
เยอะจนคทูลูยังอายเลยอันย่า”
“นั่นสิคะ ประสิทธิภาพอาจจะดีกว่าด้วย คิดดูสิคะ
อัศวินของอีออสซึ่งหล่อเลี้ยงโดยหน่วยสนับสนุนนับไม่ถ้วนจากบุปผาราชินี
และกองเลเจี้ยนจำนวนมหาศาลของบลัดมูน จับรวมกันได้น่ากลัวมาก”
“จำนวนคร่าวๆประมาณหนึ่งแสนคน”
“หนึ่งแสน!?” อรุณประหลาดใจคำบอกลอยๆของเฟยหง “คนรวมตัวกันในเกมเป็นแสน นี่มันมวลมหาประชาชนหรือไง รึว่าวันนี้มีการจำลองเหตุการณ์พฤษภาทมิฬ!”
“ที่จริงนับเมื่อวานได้สักเก้าหมื่นนะ” เอบีซีขำเบาๆ “เขามาล่า เดอะ เพล เอ็มเพอเรอร์ กันต่างหากอรุณ”
เฟยหงเหล่มองนักรบอมตะอย่างไม่เป็นมิตร “จะแน่เหรอครับ
ไม่ใช่ว่าหมายตาดินแดนแถบนี้เอาไว้หรอกเหรอ ซีเกทรองรับคนขนาดนี้ไม่ไหวหรอก
ยกคนมาทำอย่างอื่นมากกว่า”
“อย่างเช่นอะไรล่ะครับ หัวหน้ากิลด์หยางหลง”
“โจมตีดอยทะลุเมฆา”
อรุณจำได้ว่าดอยทะลุเมฆา สำนักงานใหญ่ของกิลด์หยางหลง
ซึ่งเขาเองก็เคยไปพักฟื้นอยู่ระยะสั้นๆมีอาณาเขตไปทางใต้ของป่าสนเหล็กเพียงโซนเดียว
หมายความว่าถ้าอีออสต้องการ แค่เปลี่ยนทิศทางเดินทัพ ก็สามารถยึดครองฐานใหญ่ของสมาคมมังกรทองได้ในพริบตา
เพราะกองทัพของเฟยหงทั้งหมดล้วนมากระจุกตัวรวมกันที่ซีเกท ไม่มีทางหามาตรการป้องกันที่มั่นได้แน่นอน
เฟยหงนึกจะพูดอะไรก็พูด
ประเด็นอ่อนไหวเช่นนี้ ไม่แน่อาจทำให้เรื่องบานปลายขึ้นมาจริงๆก็ได้
“ผมขอพูดตรงๆ” ไม่ทราบสีหน้าเอบีซีใต้หมวกเกราะเป็นยังไง
แต่น้ำเสียงของมันฟังดูขบขันเหมือนได้ฟังเรื่องตลกไร้แก่นสาร “มองกันแน่ลบอย่างนี้กิลด์ผมก็แย่สิครับ อีออสจะอยากยึดพื้นที่ไร้ประโยชน์ไปทำไม”
อรุณกับอันย่ากลั้นหายใจเฮือก
กลัวว่าจะเกิดเรื่องแตกหักขึ้นก็คราวนี้
แต่ดูเหมือนด้วยวุฒิภาวะความเป็นหัวหน้ากิลด์ เฟยหงจึงควบคุมอารมณ์ได้อย่างดียิ่ง
ใบหน้าซึ่งนิ่งราวกับน้ำแข็งสลักไม่เปลี่ยนแปลงจากเดิมแม้แต่น้อย
จนกระทั่งมังกรลงจอดหน้ากลุ่มกระโจมกลุ่มหนึ่งซึ่งยังไม่ถูกถอดเก็บเช่นอันอื่นๆ
‘มีอัศวินเฝ้าอยู่เต็มเลย’ อรุณคิดด้วยหัวใจที่เต้นเร็วจนไม่เป็นจังหวะ
แสดงว่าวาวนั้นอยู่ใกล้เขาแค่เอื้อมแล้ว
เมื่อทุกคนยกเว้นเอบีซีกระโดดลงจากอานหลังมังกร ไม่แปลกที่อรุณจะร้อนรนเป็นพิเศษ
จนเขามองซ้ายมองขวาอย่างอยู่ไม่สุข
“เฮ้ยใจเย็นน่า อรุณ ลกฉิบหายเลย” นักรบอมตะแซวเขาเล็กน้อย
ระหว่างนั้นก็สั่งให้อัศวินที่อารักขาอยู่เปิดทางให้ชายหนุ่มเข้าไปด้านใน
แค่อรุณคนเดียวเท่านั้น
“คุณเฟยหง กับอันย่า ไปรอที่ส่วนรับรองก่อนครับ มิสโกอิ้งอนุญาตให้เอรอนเข้าพบคนเดียวเท่านั้น
อีออสได้จัดที่พักและอาหารว่างเอาไว้อย่างดี เพื่อไม่ให้แขกของเราเครียดจนเกินไป”
แม้จะบอกอย่างนั้น แต่เฟยหงก็เครียดอย่างเห็นได้ชัดตั้งแต่ถูกทำให้เสียหน้าเมื่อกี้นี้
มังกรหนุ่มพยักหน้าให้อรุณก่อนเรียกกรอบข้อความจำนวนมากเพื่อติดต่อสมาชิกในกิลด์ถึงสถานการณ์สุ่มเสี่ยงที่เกิดขึ้น
แล้วเดินเข้าไปในกระโจมรับรองทันที เหลือแต่อันย่าที่ลังเลอยู่
อาจเพราะเห็นว่าเป็นพวกบีเอ็มทรีด้วยกัน
แม้จะอยู่คนละรุ่น อัศวินมังกรเลยปฏิบัติกับอันย่าด้วยความเป็นมิตรกว่ามาก “เชิญครับคุณผู้หญิง”
“ระวังด้วยตัวด้วยค่ะ” สาวกระต่ายพูดกับอรุณอย่างนั้น
“มีอะไรรีบโทรบอกกันเลยนะ”
“เหมือนกัน” อรุณก็เป็นห่วงเธอไม่น้อย แต่ก็ไม่พูดมากไปกว่าที่จำเป็น
เอไม่ใช่คนหน้าไหว้หลังหลอก
เพื่อนเขาถ้าบอกว่าจัดที่รับรองแขกไว้ก็หมายความตามนั้น
ถ้ามีอันตรายขึ้นมาเฟยหงต้องช่วยเธอได้แน่
“เอาล่ะ ฉันมีงานต่อ ต้องไปรับหัวหน้ากิลด์ที่เหลืออีก จากนี้ก็ขึ้นอยู่กับมึงนะอรุณ”
เอบีซีทิ้งท้าย จากนั้นก็ขี่มังกรกลับขึ้นเหนือโดยไม่รีรอ
เมื่อพรรคพวกของอรุณไปแล้ว
จึงเหลือชายหนุ่มยืนอยู่หน้ากระโจมขนาดเล็กหลังหนึ่งเพียงลำพัง
กระโจมหรือเต็นท์ในเกมนี้ถ้ามีราคาหน่อย
ด้านในจะกลายเป็นห้องตามที่ระบุในข้อมูลไอเทมไว้ราวกับหลุดเข้ามาอีกมิติหนึ่ง
ซึ่งสามารถนำเครื่องใช้มาวางได้ตามใจอีกด้วย เรียกได้ว่าเป็นห้องส่วนตัวแบบพกพา
อยากพักตรงไหนก็แค่เรียกออกมากาง
นี่จึงไม่ต่างกับอรุณเข้าห้องของผู้หญิงเลย
อรุณยังไม่เดินตรงเข้าไปในทันที
เขากำลังย้อนนึกถึงอุปสรรคทั้งหมดที่ฝ่าฟันมาจนกระทั่งถึงที่จุดนี้ ห้าปี
ห้าปีแห่งการค้นหากำลังจะจบลงเสียที
เขาเห็นวาวโดยบังเอิญในโทรทัศน์
จึงรีบใช้เครื่องเล่นซึ่งเกดยกให้ล็อกอินเข้าสู่โลกของภายในคืนเดียวกัน
ด้วยความที่ใจร้อนและประมาทเลินเล่อ อรุณจึงเลือกเริ่มเกมในเส้นทางของผู้เล่นมีประสบการณ์ทำให้คลาดกับวาวซึ่งมาหาเขาถึงค่ายฝึกผู้เล่นใหม่
นอกจากนั้นยังทำให้เขาต้องไปพัวพันกับกองโจรลูสเซอร์ในป่าซิลิวาน
และปลดปล่อยมอนสเตอร์ลึกลับ เดอะ เพล เอ็มเพอเรอร์ ออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
ซึ่งนำมาสู่ความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของเกม
ด้วยสายคลาสใหม่ที่ได้มานั้น
อรุณต้องใช้พลังของมันฝ่าฟันอุปสรรคขึ้นมาทางเหนือเรื่อยๆ ตั้งแต่เหมืองดินระเบิด
ดันเจี้ยนสีดำ นักฆ่าที่เขาดูดสีดำของเธอมาใช้ ต่อสู้กับไวเวิร์นบนทางรถไฟ ต่อรองหัวหน้ากิลด์หางแถวและสู้กับซิกตี้ตรงสถานีรถไฟ
ก่อนจะได้รับการช่วยเหลือจากหัวหน้ากิลด์หยางหลงในเวลาต่อมา สุดท้ายก็ไปลุยโคลนหาบ้านขาไก่ที่บึงมรณะ
และสู้ศึกครั้งใหญ่เพื่อปกป้องซีเกท
เรื่องราวทั้งหมดผ่านมาเป็นเวลาสามอาทิตย์หรือสองเดือนในเกมเห็นจะได้
อรุณไม่อาจบอกได้ว่าการผจญภัยเหล่านี้เป็นสิ่งที่ตัวเขาต้องการ
แต่มันก็ไม่ได้แย่ซะทั้งหมด
เขาได้พบกับผู้คนมากมายซึ่งเต็มเปี่ยมไปด้วยสีสันเหมือนโลกแห่งเกมใบนี้
ตั้งแต่สีขาว จนถึงมืดสนิท
บทสรุปของการผจญภัย
ห่างจากเขาเป็นระยะทางไม่กี่ก้าว
ในกระโจมนั้นเขาพบเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะอุ่นขา
หญิงสาวผิวขาวรูปร่างเล็กในชุดผ้าไหมพรมสบายๆ ดูแล้วไม่มีพิษมีภัยอะไร มีผ้าขนหนูม้วนเป็นก้อนอยู่บนหัวราวกับเพิ่งอาบน้ำมา
เธอเหลือบมองอรุณด้วยท่าทางผ่อนคลายผ่านควันที่ลอยออกมาจากแก้วเครื่องดื่มร้อน
“นั่งก่อนสิ” วาวเชิญเขาเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา ชายหนุ่มจึงค่อยๆเดินเข้าไปนั่งที่ฝั่งตรงข้ามของเธอใกล้กับเตาผิงสไตล์ยุโรปซึ่งมีกาน้ำเหล็กวางไม่ห่าง
แสงสีส้มอบอุ่นของมัน อาบไล้ห้องที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายด้วยไม้และเก้าอี้บุนวม
“วาว...” อรุณตื้นตันจนพูดอะไรไม่ออก
ความรู้สึกหลายอย่างตีกันสะเปะสะปะอยู่ในอก แต่ระบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
หัวหน้ากิลด์อีออสมองเขาด้วยแก้มแดงระเรื่อเล็กน้อย หญิงสาวซดเครื่องดื่มของเธออย่างละเมียด
ราวกับต้องการอยู่กับช่วงเวลานี้ให้นานๆ จากกลิ่นทำให้รู้ว่าเป็นโกโก้
“เอาไหม วาวชงให้”
“อะ อื้อ เอาเหมือนเดิม”
‘เดี๋ยว เราทำอะไรอยู่เนี่ย’ อรุณฉุกคิดได้ว่าคามสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อห้าปีก่อน
เขาไม่ควรจะใช้เธอเป็นเลขาหน้าห้องแบบนี้ แต่วาวก็ลุกไปที่โต๊ะข้างเตาผิงซะแล้ว ราวกับไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
นั่นทำให้เขาสังเกตว่าเธอใส่รองเท้าผ้าที่ดูอ่อนนุ่ม
บรรยากาศช่างผ่อนคลายเหมือนอยู่บ้าน
เป็นวันหยุดสบายๆ ในฤดูหนาวที่เหมาะแก่การบิดขี้เกียจอยู่ในห้องทั้งวัน
เป็นเรื่องธรรมดาสามัญ
ซึ่งผิดแปลกอย่างมากในหลายความหมาย
อรุณมองตามเธอ
จนกระทั่งวาวกลับมานั่งพร้อมแก้วเซรามิคแก้วใหม่ เธอเลื่อนมันมาให้ชายหนุ่มพร้อมเอ่ยขึ้นว่า
“แบบไม่หวาน ใส่นม วาวจำได้นะ”
“..ขอบคุณ”
อรุณยื่นมือไปรับตามมารยาทแต่ไม่คิดจะดื่มแม้แต่หยดเดียว เขามองของเหลวสีน้ำตาลในแก้วสลับกับใบหน้านิ่งเฉยของวาวไปมา
ควรจะพูดว่าอะไรดี ปฏิเสธไม่ได้ว่าการที่อีกฝ่ายทำดีด้วยทำให้รู้สึกอึดอัด ‘พูดสิ พูด เราไม่ได้ลำบากแทบตายเพื่อมานั่งจิบโกโก้นะโว้ย’
วาวเห็นสายตาลนลานของเขาก็เผยยิ้มบางๆ “ไม่เติมยาพิษหรอก
โดนนักฆ่าตามล่าจนระแวงขนาดนี้เชียว ถ้าอย่างนั้นจะมีอาร์ติแฟคเปลี่ยนชื่อไว้ทำไม”
‘เธอรู้เรื่อง’
อรุณแปลกใจมาก “ใช่ เราเพิ่งเข้าเกมมาได้ไม่เท่าไหร่ก็มีพวกล่าค่าหัวมาตามรังควาญ
ขนาดตามเมืองหรือรถไฟยังมีป้ายประกาศจับตายติดอยู่ทั่ว
โชคดีที่ได้พี่คนนึงเขาให้อาร์ติแฟคเปลี่ยนชื่อ ช่วงหลังมานี้เลยเดินทางสะดวกขึ้น”
หญิงสาวผงกหัว “พี่เหรอ พวกวาวก็ว่าอรุณไปหาของแพงแบบนั้นมาจากไหน
ความจริงที่อรุณไม่มีนักฆ่ามายุ่มย่าม ส่วนหนึ่งเพราะว่า เนมไปจัดการเรื่องนี้ให้ตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว
แค่ใช้เส้นสายจ้างพวกมีอิทธิพลในโลกเบื้องหลัง ค่าหัวแสนห้าก็ถอนได้สบายมาก”
“ทำแบบนั้นก็ได้ด้วยเหรอ”
“ถามแปลกๆ รู้จักกิลด์มันนี่ใช่ไหมคะ ได้ข่าวว่าไปคุยกับวินเซนท์อยู่ที่ปลายทางรถไฟสายเหนือ
น่าจะรู้แกวกันแล้ว ดินแดนที่คนน่ารังเกียจแบบนั้นสร้าง ขอแค่มีเงิน
จะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น น่าเสียดายที่แม้แต่เงินก็ยังใช้หาต้นตอผู้ว่าจ้างไม่ได้”
“ช่างเรื่องค่าหัวเหอะวาว อีออสเป็นกิลด์ใหญ่สายข่าวคงไวอยู่ ต่อให้ข่าวช้าก็คงเห็นจากคลิปในฟอรั่มแล้ว
โซเชียลมีเดียก็แชร์กันให้ว่อน ไอ้วายุแดงซิกตี้นั่น! มันบอกว่า..”
“บอกว่าวาวเป็นของเขา?”
อรุณบีบหูแก้วในมืออย่างแรงโดยไม่รู้ตัว ปวดใจแปลบจนพูดให้จบไม่ได้
ความจริงที่เธอเอ่ยปากขึ้นเองด้วยสีหน้าสบายๆเหมือนตอนชงโกโก้ให้เขา ทำให้รู้ว่าเธอไม่ได้เห็นว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตายอะไร
เพียงแค่วายุแดงซิกตี้ประกาศตัวเป็นเจ้าของเธอ
แค่คำพูดลอยๆซึ่งไม่มีหลักฐานรองรับ
แต่สำหรับอรุณเรื่องนี้สำคัญยิ่งกว่าซีเกท
“มันบอกเรามาแย่งวาวไป ห้าปีที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมตอนนั้นถึงหายไปเฉยๆ
ไม่ยอมให้เราช่วย รู้ไหมว่าเราพอเห็นวาวในทีวี ก็รีบหาเครื่องมาลอกอินเข้าคัลเลอร์แคลชทันที
รู้ไหมว่าเราต้องพยายามแค่ไหนกว่าจะได้เบาะแสวาว แล้วนี่อะไรล่ะ วาวเป็นของคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ
วาว! บอกเรามาสิว่าไม่ใช่! บอกเราว่าไอ้หมาหัวทองนั่นมันโกหกทั้งเพ!!”
“หยุดยุ่งกับชีวิตวาวสักที!”
หญิงสาวขึ้นเสียงอย่างเหลืออด ในมือปรากฏดาบซึ่งหลุดจากฝัก พริบตานั้นเปลวไปที่เผาไม้ฟืนในเตาผิงอยู่ๆก็ปะทุอย่างแรง
ขับเน้นแสงสะท้อนจากคมดาบเล่มนั้นให้สว่างเจิดจ้าราวกับเป็นดวงตะวันสีแดงสด
“ดาบเกรดห้า ทิวาแดง” อรุณเคยอ่านเรื่องของมัน
นี่คืออาวุธซึ่งวาวได้เป็นรางวัลจากการชนะสงครามกิลด์ครั้งล่าสุด
หากยังพูดมากกว่านี้
อาวุธสังหารคงไม่หยุดแค่การโชว์อิทธิฤทธิ์ เขาไม่อยากให้เรื่องบานปลายถึงขั้นต้องลงไม้ลงมือ
อรุณจึงยอมเงียบทั้งที่ในใจรุ่มร้อนยิ่งกว่าอุณหภูมิห้อง
“ปล่อยผ่านเรื่องของเราไปเถอะอรุณ รู้ว่าวาวไม่ชอบบังคับใคร ก็อย่าให้วาวต้องใช้ดาบเล่มนี้บังคับอรุณนั่งอยู่นิ่งๆ
หนี้วาวใช้เขาเกือบหมดแล้ว โอเคนะคะ ไม่มีอะไรที่อรุณต้องช่วยหรือต้องเป็นห่วง เธอมัวแต่จมปลักอยู่กับอดีตก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก
วาวก็แค่ผู้หญิงโง่ๆที่ขี้เหงาแล้วก็ใจง่าย มีผู้ชายมาใจดีเข้าหน่อยก็คิดไปเอง
แล้วก็หลงไปเอง..หลังรักอรุณไปเอง”
หญิงสาวกัดฟันฝืนพูดให้จบ โดยที่เบนสายตาไปทางอื่น “วาวแค่ใช้อรุณเป็นที่ระบายเท่านั้นเอง
ตอนนี้วาวไม่ได้รักอรุณแล้ว ให้กลับเป็นเพื่อนก็ไม่เอาอีกแล้ว ไม่อย่างนั้น...วาวคงตกหลุมรักอรุณอีก”
“ช่วยเห็นใจเถอะนะ” เมื่อแชมป์เปียนหญิงเก็บดาบเข้าฝัก
เพลิงที่ลุกโชนในเตาผิงก็พลันสงบลง กลายเป็นไฟดวงน้อยส่องแสงอบอุ่นเช่นเคย แต่ไฟในใจอรุณกลับยิ่งโหมกระหน่ำโชติช่วง
“เห็นว่ารู้จักกัน เลยเรียกมาคุยตัวต่อตัวจะได้ไม่ต้องมีคนแทรกให้วุ่นวาย โดยเฉพาะหัวหน้ากิลด์หยางหลง
อย่าไว้ใจเขามาก วาวเตือนไว้เลย”
“ในเมื่อไม่ตั้งใจจะคุยเรื่องของเราสองคน ถ้าอย่างนั้น ทำไมต้องลงทุนเรียกคนอย่างผมมาด้วยล่ะ”
อรุณถามเสียงขรึม หลังจากถูกเธอปฏิเสธซึ่งๆหน้า
มันยากมากที่จะพูดจาตามปกติได้
สายตาเย็นชาของเธอแช่แข็งหัวใจที่กำลังลุกไหม้ของเขา ทำให้เลือดร้อนเดือดพล่าน
ทำให้เลือดแข็งยะเยือก
“คงไม่พ้นสองเรื่องใหญ่ในเกม ซีเกทกับคัลเลอร์เวเดอร์ ระดับหัวหน้ากิลด์อันดับหนึ่งของเกมอุตส่าห์ส่งมังกรบินไปเชิญตัวผมมาคุย
มิสโกอิ้งคงไม่ลงทุนขนาดนั้นเพื่อเรียกเอรอน มาลองชิมฝีมือการชงโกโก้ร้อนของเธอหรอกครับ”
วาวหรี่ตาเล็กน้อยเหมือนกำลังตั้งคำถามการเปลี่ยนสรรพนามของเขาในใจ
แต่ดูเธอจะสบายใจกว่าเมื่อถูกเรียกด้วยชื่อในเกม จึงสนทนาได้อย่างลื่นไหล
“มันคือเรื่องเดียวกัน ถ้าคัลเลอร์เวเดอร์ไปปรากฏตัวที่บริเวณไหน
มอนสเตอร์ใกล้ๆจะเปลี่ยนพฤติกรรมเป็นดุร้ายทันที นอกจากนั้นยังมีแนวโน้มที่จะเคลื่อนย้ายเข้าโจมตีโซนข้างเคียงด้วย
ช่วยตอบมาตามจริงหน่อยอรุณ มอนสเตอร์ชื่อ เดอะ เพล เอ็มเพอเรอร์
เกี่ยวยังไงกับคลาสของอรุณแล้วก็แพทช์ใหม่”
อรุณไม่คิดจะปิดบังอีกฝ่ายอยู่แล้ว เขาจึงบอกไปตามตรงด้วยน้ำเสียงจริงจังเป็นพิเศษ
ตั้งแต่เรื่องที่รีบร้อนอยากเจอวาวเลยไปเลือกเส้นทางเริ่มต้นของผู้มีประสบการณ์
จนกระทั่งจับพลัดจับผลูมาได้คลาสจากจักรพรรดิสีซีดในภายหลัง
วาวฟังอย่างตั้งใจด้วยสีหน้าเย็นชาตามปกติของเธอจนจบ
ก็บอกกับตัวเองว่า “ต้นตอของปัญหาคือคนรู้จัก ค่อยยังชั่วหน่อย”
คำว่า ‘คนรู้จัก’ ทำให้อรุณสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก
ตอนนี้สถานะเขากลายเป็นอย่างนี้ไปแล้วหรือ สามวันจากนารี เป็นอื่น โคลงโลกนิติว่าไว้แต่โบราณ
แต่ห้าปีผ่านไปอรุณไม่เคยเปลี่ยนแปรความรู้สึก
เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยนเป็นเรื่องธรรมดา วาวก็ไม่เว้น ถ้าเธอไม่รักกันแล้วเขาจะทำอะไรได้อีก
ชายหนุ่มสุดลมหายใจลึกๆ ก่อนถาม “เรื่องอะไร
ค่อยยังชั่ว”
“ขอวาวเท้าความก่อนนะอรุณ จำโซนเมืองลอยฟ้าได้ไหม
ที่เป็นท่าเรือเหาะที่รอบๆมีแต่มอนสเตอร์เหาะได้ ชื่อพาโนราม่า”
“จำได้ เพล เอ็มเพอเรอร์ไปอยู่นั่นล่ะสิ”
หญิงสาวพยักหน้า “มันทำลายเมืองลอยฟ้าจนราบเป็นหน้ากลอง
จากนั้นก็กบดานอยู่ที่ปราสาทกลางเมือง
ยิ่งนานเข้าก็มีพวกคัลเลอร์เวเดอร์เดินทางมาสมทบเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ข่าวล่าสุด มีตัวหนึ่งเป็นถึงเรดบอส…”
‘เมทีโอ’ ใบหน้าของมนุษย์กวางผุดขึ้นในหัวอรุณ ‘ที่บอกว่าจะขึ้นเหนือ คืออย่างนี้เอง’
ขณะเดียวกันวาวยังคงสาธยายต่อ
“คัลเลอร์เวเดอร์ตัวเดียวก็ปั่นป่วนได้ทั้งโซน ทีนี้อรุณลองนึกภาพคัลเลอร์เวเดอร์หลายสิบตัวมากระจุกอยู่ในที่เดียวกัน
บังเอิญว่าทะเลที่พวกมันผ่านก่อนถึงพาโนราม่าคือ เรดดันเจียนห้วงสมุทรปิศาจ”
“ดังนั้นมอนสเตอร์ในทะเลปิศาจเช่นพวกคทูลูที่ปกติอาศัยอยู่ก้นทะเลก็เลยบุกโจมตีเมืองของผู้เล่น
แต่ว่าพาโนราม่ามีคัลเลอร์เวเดอร์ พวกมันไม่อยากสู้
เมืองโชคร้ายที่อยู่ไม่ไกลกันก็คือ..”
“”ซีเกท”” เธอกับอรุณเอ่ยขึ้นพร้อมๆกัน ในที่สุดชายหนุ่มก็ปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้
ความวุ่นวายในเกมนี้มีจุดเริ่มต้นจากการที่เขารีบร้อนอยากเจอวาวล้วนๆ
ตอนนั้นถ้าหากเลือกเส้นทางสำหรับผู้เล่นใหม่ก็คงเจอวาวไปแล้ว
และคงไม่ต้องมีผู้คนเดือดร้อนมากมายถึงขนาดนี้
อรุณสำนึกความผิดพลาดของตัวเองในใจ เขาจิบโกโก้ร้อนที่วาวชงให้เพื่อหวังจะทำใจให้สงบลง
รสชาติของมันขมปร่า เหมือนความรู้สึกของชายหนุ่มในตอนนี้
นี่คือโลกเสมือนจริง
นี่คือความเป็นจริง ไม่ใช่เกมที่สามารถเซฟการเล่นในอดีตไว้ย้อนไปแก้ไข บอกตามตรงว่าอรุณไม่สนใจอนาคตของคัลเลอร์แคลชแม้แต่น้อย
มันจะเกิดหายนะอย่างไรก็ช่าง แต่เขาเป็นห่วงคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องแต่ต้องมาลำบากฟาดเคราะห์จากตัวเองต่างหาก
ไม่ว่าจะเป็น ณดี ริน เฟอร์น่า ไอริส ซัน อันย่า ปาปิยอง ลุงดอน เฟยหง
ผู้เล่นนับล้านในเกมนี้ที่ไม่มีทางกล่าวถึงได้หมด
แม้แต่โจรกระจอกวิลเลี่ยนกับพวกก็ด้วย
วินาทีนั้นอรุณตัดสินใจว่าเขาต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำ
ชายหนุ่มตั้งคำถามหัวหน้ากิลด์อีออสทันที
“เตรียมแผนรับมือไว้มั้ย”
“แผนอย่างย่อคือ อีออส กับ กิลด์บุปผาราชินี กิลด์บลัดมูน
จะร่วมมือกับกิลด์ใหญ่ที่เหลือเพื่อล่อมอนเตอร์ในทะเลปีศาจเอาไว้ให้มากที่สุด โดยไม่ทำให้ที่มั่นตรงซีเกทแตก
จากนั้นพวกวาวจะนำเลเจี้ยนบุกขึ้นพาโนราม่า ขับไล่เพล เอ็มเพอเรอร์ กับ
คัลเลอร์เวเดอร์ออกไปซะ ถ้าเป็นไปได้ก็กำจัดทิ้ง”
“ซีเกทแตกไปแล้ว ถ้าวาวจัดการต้นตอไม่ได้
มอนสเตอร์ในทะเลปีศาจคงบุกไม่รู้จบ ต่อไปใครจะรู้อรุณ กองทัพมอนสเตอร์เหาะได้จากพาโนราม่ามาถึง
ตอนนั้นวาวก็เอาไม่อยู่หรอก มีแต่วิธีนี้วิธีเดียว”
“วาวรู้ใช่ไหมว่าคัลเลอร์เวเดอร์มันเก่งแค่ไหน”
พออรุณว่าอย่างนั้นหญิงสาวก็เรียกกรอบข้อความเพื่อเปิดวีดิโอให้เขาดู
เหตุการณ์สู้กับไวเวิร์นตรงทางรถไฟนั่นเอง คลิปจบลงด้วยฉากคิทตี้คุกเข่าให้อรุณเป็นเจ้านาย
อันโด่งดัง ไม่ว่าอรุณเห็นกี่ครั้งก็รู้สึกลำบากใจ
“จากคลิปนี้ พวกวาวช่วยกันประเมินว่าอย่างต่ำมันต้องอยู่ระดับเดียวกับบอสระดับแปดสิบในทวีปเรด
ถ้าคัดคนที่มีผีมือหน่อย จะจัดการมันก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถ”
“คนมีฝีมือที่ว่านี่รวมซิกตี้ด้วยใช่ไหม”
“อรุณ วาวก็บอกแล้วเลิกยุ่งกับชีวิตวาวสักที!”
“ปล้าว!” เขาทำไขสือ “ก็เห็นว่าพ่อวายุแดงรูปหล่อคนนั้นเค้าเก่งดี
ยกอัศวินเป็นร้อยมาไล่กระทืบคนไม่มีทางสู้ได้หน้าตาเฉย ผมเลยอยากรู้ว่าความจริง ฝีมือความสามารถจะโหดอย่างที่คุยรึเปล่าเท่านั้นเอง
คัลเลอร์เวเดอร์ยังมีความสามารถอื่นอยู่อีก ถ้าผมไม่รู้สเปคของซิกตี้
กลัวว่าส่งพวกไม่ได้เรื่องไปจะเสียแผนวาวนะ”
วาวเม้มรีฝีปาก ตาจ้องเขม็ง “..ใครก็จัดการคัลเลอร์เวเดอร์ได้
ถ้ารู้จุดอ่อนของพวกมัน ดูคลิปนี้ค่ะ”
‘บ่ายเบี่ยงไม่ยอมตอบเหรอวาว ได้ เรื่องซิกตี้เดี๋ยวเราจะหาทางสืบเอง’
อรุณคิดแผนการในใจ ระหว่างดูคลิปใหม่แบบผ่านๆ เห็นผู้หญิงตัวเล็กซึ่งกำลังสีไวโอลิน
หล่อนคือหัวหน้ากิลด์บุปผาราชินี ซูซาคุ
รอบข้างตัวซูซาคุห้อมล้อมด้วยผู้เล่นหญิงมากมาย ซึ่งรับผลจากออร่าผีเสื้อของเธอ
“ทักษะสีทำอะไรมันไม่ได้เลยค่ะ! ถอยเถอะหัวหน้า!”
มือธนูหญิงคนหนึ่งโวยวายด้วยความเสียขวัญ
แต่ผู้เป็นหัวหน้ายังดึงดัน
“อีสามตัวนี้มันฆ่าพวกเราไปตั้งเยอะ
ให้สะบัดตูดหนีก็เสียหน้ากิลด์อื่นแย่สิคะ” ซูซาคุว่าอย่างนั้นและสีไวโอลินของเธอต่อไป
ออร่าผีเสื้อสีชมพูบินไปเกาะผู้เล่นหญิงรอบๆ เพื่อบัพให้พวกเธอโจมตีระยะไกลใส่ศัตรูที่อยู่นอกรัศมีกล้อง
ทันใดนั้นมนุษย์พลังงานไร้สีตัวหนึ่ง
ก็โดดลงมากลางวงด้วยความเร็วสูงจากด้านหลัง
มันใช้แขนข้างที่ขยายจนใหณ่โตแทนกระบองเหวี่ยงคนรอบๆกระเด็นไปคนละทิศละทางรวมถึงตากล้องด้วย
เหลือแต่ซูซาคุที่ยืนประจันหน้ามันด้วยสีหน้าไม่สู้ดี
แขนมนุษย์พลังงานที่ใหญ่บิดเบี้ยวเปลี่ยนจากกระบองไปเป็นดาบ
อรุณรู้ทันทีว่านี่คือทักษะเพล อาร์มาเมนท์อันแสนคุ้นเคยนั่นเอง
ซูซาคุกรีดร้อง
รีบใช้พลังบางอย่างสร้างปีกผีเสื้อสีชมพูออกมากลางหลังแล้วบินหนีไปบนอากาศ
แน่นอนว่าคัลเลอร์เวเดอร์ซึ่งยังไร้รูปร่างตัวนั้น ฟันคลื่นพลังที่มองไม่เห็นตามไปก่อนจะเคลื่อนย้ายในพริบตาด้วยสกิลแฟรช
ทุกคนต่างพากันกรีดร้องระงมกลัวว่าหัวหน้าจะโดนปลิดชีพ
วินาทีนั้นอรุณก็คิดว่าหล่อนคงเสร็จมันแล้ว
ทันใดนั้นตรงขอบจอก็มีนักรบหญิงผู้หนึ่งกระโดดตามมาทางขอบจอ
“เข้ามาาาา !” เสียงตะโกนของเธอพุ่งเข้าไปกระแทกกับคัลเลอร์เวอร์อย่างจังเห็นเป็นคลื่นเสียงสีแดง
บอกให้รู้ว่านั่นคือทักษะยั่วยุของสายนักรบ
มนุษย์พลังงานไม่อาจต่อต้านได้จึงหยุดชะงักกลางอากาศ
พริบตาสั้นๆที่มันไม่ขยับตัวก็ถูกดาบยักษ์ของหญิงสาวเสียบทะลุอกข้างซ้าย ทั้งสองร่วงลงไปด้วยกันตามแรงส่ง
ด้วยความเร็วที่กล้องจับไม่ทัน พอคนถ่ายแพนกล้องไปอีกที อรุณเห็นนักรบหญิงกำลังรีบกระชากดาบของตัวเองออกจากตัวของมอนสเตอร์ที่มีผลึกไร้สีงอกออกมาจากบาดแผล
สุดท้ายคัลเลอร์เวเดอร์ก็ถูกผลึกกลืนกินทั้งตัว
กลายเป็นหินใสๆก้อนใหญ่ ทุกคนอยู่ในอาการตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก
สักพักก็มีเสียงร้องดังสนั่นตามมา “อีกสองตัวหนีไปแล้ว
ธีตาฆ่ามันได้แล้ว!”
วาวปิดคลิปพร้อมบอกอรุณเสียงเรียบ “ถ่ายจากเหมืองดินระเบิด”
‘เหตุการณ์ต่อที่เราเห็นสินะ ตอนที่ไปช่วยณดีกับรินเปลี่ยนคลาส’ อรุณจำเรื่องครั้งนั้นได้
เขากับพวกสามสาวออกมาจากถ้ำก็เจอคนนอนตายเกลื่อนไปหมด
แล้วก็เห็นพวกบุปผาราชินีสู้กับคัลเลอร์เวเดอร์ ช่วงนั้นเราพาณดีหนีมาก่อน “ชนะซะด้วย ไม่น่าเชื่อ”
“ผู้เล่นหญิงชื่อธีตาคนนี้แทงหน้าอกของคัลเลอร์เวเดอร์ด้วยการโจมตีธรรมดาๆ บังเอิญ
ดันฆ่ามันได้อีกแน่ะ ถึงข้อมูลจะไม่มากพอ
ใครก็ต้องเดาว่าจุดอ่อนของสัตว์ประหลาดชนิดนี้อยู่ที่หัวใจ
จุดตายพื้นฐานของเกมและพลังป้องกันของมัน อาจไม่น่ากลัวอย่างที่คิด”
“ดังนั้นชนะได้แน่นอนค่ะ” วาวกล่าวยากมั่นใจด้วยมาดของมิสโกอิ้ง
ไม่มีความอบอุ่นเจืออยู่ในน้ำเสียงของเธอ หากแต่เย็นชาหนักแน่นปานภูเขาหิมะ
“ต่อให้ซิกตี้..หรือใครอื่นไม่มีฝีมือพอ
ขอแค่อรุณบอกข้อมูลความสามารถของคัลเลอร์เวเดอร์มาให้หัวหน้ากิลด์ทุกคนฟังในที่ประชุม
ชัยนะก็จะเป็นของผู้เล่นเซิร์ฟเวอร์ไทย”
ถ้าเป็นวาว
อรุณมีหัวข้อมากมายที่อยากจะพูดคุย แต่กับมิสโกอิ้งนั้นหรือ ไม่มากนัก “เดี๋ยวประชุมอะไรนั่นเมื่อไหร่ เวลานั้นค่อยบอกแล้วกัน”
“งั้น อีกสิบนาทีเจอกันนะอรุณ” วาวยกโกโก้ที่เริ่มอุ่นซดรวดเดียวหมดแก้ว
จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นมายืนเส้นยืดสายโดยไม่สนใจอรุณที่กำลังนั่งงอยู่
ชายหนุ่มกำลังคิดจะเอ่ยปากขอให้หญิงสาวขยายความ อัศวินสวมเกราเพชรก็เดินพรวดเข้ามาอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียง
เอบีซีมองหน้าพวกเขาแล้วก็ยิ้ม
“วาว หัวหน้ากิลด์มาครบทุกคนแล้วอย่างที่แจ้ง อรุณเดี๋ยวไปรอที่ห้องประชุมได้เลยนะ
ช่วยบอกคนอื่นๆในห้องรับรองด้วย อีกอย่าง มีแขกไม่ได้รับเชิญมาเซอไพรส์ซะด้วย”
นักรบอมตะหยุดพูดเหมือนจะรอให้มีคนถาม
แต่พอไม่มีความเคลื่อนไหวจากอรุณและวาว เอก็ได้แต่หัวเราะกับตัวเองแก้เขินก่อนจะเฉลยว่า
“เกมมาสเตอร์!”
“จีเอ็มมาทำอะไร” หญิงสาวไม่แม้แต่มองเอบีซีด้วยซ้ำ
ขณะนี้เธอกำลังนั่งหน้ากระจกเพื่อหวีผมอยู่ ด้านรักสวยรักงามของเธอนั้นอรุณไม่ได้เห็นมานานมาก
“ไม่รู้! แต่คนมาคือน้องเกด!”
…ความเงียบเข้าปกคลุม กว่าอรุณจะเข้าใจว่าน้องเกดไหนก็กินเวลาไปสิบวินาที
ความคิดเห็น