คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : ep41 - Burning Tide I
เก้าอี้บุนวมถูกเรียกออกมาจากช่องเก็บของตามคำบัญชาของเฟยหง
ทั้งหมดเจ็ดตัวเรียงตามจำนวนสมาชิกของ BM3 เมื่อทั้งหมดนั่งลงอรุณก็ถูกกดดันจากสายตาหลายร้อยคู่ที่จ้องมาทันที
ตัวแทนจาก 56 กิลด์ของสมาคมมังกรทองสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล แต่ก็ไม่กล้าเอะอะให้มากไปเนื่องจากถูกสายตาของคิทตี้
ซึ่งยืนคุ้มกันอรุณอยู่ด้านหลังข่มไว้เช่นกัน ในห้องประชุมที่กว้างขวาง เกิดบรรยากาศอึดอัดอย่างประหลาดจนไม่ใครคิดจะลงมือทำอะไร
ถัดไปด้านซ้ายของอรุณคือเฟยหงซึ่งจับหูข้างที่โดนหยิกของตัวเองด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
อรุณเคยถูกรุมจ้องอย่างนี้มาก็มากแต่ก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่ดี
ถึงเห็นว่านั่งยืดอกผ่าเผยแต่หัวใจกำลังสูบฉีดเลือดโครมคราม เขาให้ความกล้ากับตัวเองด้วยการนึกว่า
“จะตื่นเต้นให้พวกน้องๆเห็นไม่ได้ อรุณ ใจแข็งไว้” แต่คนที่ทำให้เขาสงบลงได้จริงๆคือสาวหูกระต่ายผู้นั่งเคียงอยู่ทางขวา
‘เยือกเย็นได้แบบยายนี่ก็ดีสิ’ ชายหนุ่มนึกชมขณะเหลือบดูใบหน้านั้น
ไม่ว่าจะเลวร้ายแค่ไหนอรุณก็ไม่เห็นอันย่าสติแตกร้องโวยวาย มีเธออยู่ด้วยแล้วทำให้เขาอุ่นใจ
หญิงสาวหันมาสบตาเขาพอดีอย่างทุกครั้ง
อรุณพบว่าหัวใจกลับเต้นแรงขึ้นมานิดหน่อย พักหลังมันเริ่มเกิดขึ้นอย่างพร่ำเพรื่อ “เฟยหงเขาบอกไว้หรือเปล่า ว่าต้องทำยังไงให้พวกลูกกิลด์เค้าพอใจ”
“..ไม่ได้บอกหรอกครับ ผมเลยตื่นเต้นอยู่เนี่ย”
“ทำเรื่องห่ามๆเกินตัวมาตั้งเยอะ ยังไม่ชินอีกเหรอคะ แค่นี้มาตื่นเต้น”
อันย่าพ่นลมหายออกจมูกอย่างขบขัน “บุคลิกภายนอกดูแล้วก็สอบผ่านอยู่หรอก
แต่จะไม่ได้เพราะมาใจปลาซิวเอาตอนเวลาสำคัญนี่แหละ”
“แบบนี้เขาเรียกกระตุ้นด้วยการดูถูกหรือเปล่า ช่วยได้เยอะเลยนะเนี่ย”
“หยอกเล่นหรอกค่ะ รู้อยู่แล้วน่าว่ากดดัน ถ้าเราเป็นหัวหน้ากิลด์แทนอรุณ แล้วต้องมาทำเรื่องสำคัญแบบนี้ก็คงตื่นเต้นเหมือนกัน…นี่ ไม่ต้องคิดมากเรื่องที่เราพูดก็ได้นะ บางทีก็แค่เพลินไปหน่อย
นานๆจะได้เพื่อนคุยเรื่อยเปื่อยสักที”
“พูดอย่างกับในโลกจริง เหงาไม่มีคนคุยด้วยเลยนะเธอเนี่ย”
สาวกระต่ายนิ่งอยู่แวบหนึ่ง เหมือนอรุณดูคลิปวิดีโอในเน็ตแล้วค้างเพราะติดบัพเฟอร์
ค่อยรู้ตัวทีหลังว่าเผลอจี้แผลในใจเธอไปหรือเปล่า “ตะกี้!
เมื่อตะกี้พูดเล่นเหมือนกัน! โลกจริงอย่างอันย่าต้องมีเพื่อนอยู่แล้วครับ
ไม่น่าถามเลย แหะๆ”
“ขอคำจำกัดความของเพื่อนหน่อยได้ไหมคะ” เสียงอันย่าค่อยๆสั่น
“อย่างคนที่ทักตอนเดินผ่านทุกวัน
หรือคนที่ชอบมาขอลอกงานอะไรแบบนั้น…”
“ไม่ต้องพูดแล้วครับ!!” อรุณยกมือเบรกทันที ทนฟังไม่ไหว
จะมืดมนอะไรขนาดนั้น ยัยกระต่ายมืดมน ถามคำจำกัดความกันอย่างนี้ก็ไม่ต้องสืบแล้ว ไม่นึกเลยว่าในโลกจริงจะเป็นพวกไม่มีเพื่อน
จากนี้ต้องหาโอกาสคุยเรื่อยเปื่อยกับเธอให้เยอะๆ จะได้ไม่ปล่อยให้เธอเหงาอีก
โน้ตเรื่องนี้ใส่รอยหยักสมองเสร็จ อรุณก็เปลี่ยนปัวข้อโดยพลัน
“ดูสิ คุณเฟยเริ่มงานแล้ว”
ชายหนุ่มหันหน้าไป ฝ่ายหัวหน้ากิลด์หยางหลงซึ่งถือรูนอย่างทะมัดทะแมง
ก็ถามที่ประชุมอย่างหนักแน่นแสดงจุดยืนของตัวเอง ว่าต้องการให้ BM3 เข้าร่วมด้วย
“ผมดูจากปฏิกิริยาของทุกกิลด์แล้ว
ดูเหมือนเสียงส่วนใหญ่จะไม่เห็นด้วยนะครับ อยากทราบความเห็นว่าทำไมเราไม่สมควรรับ
เอรอน จ้าวพิภพ เข้าสมาคมของเรา ขอเป็นตัวแทนจะดีมากครับ”
มือเป็นสิบยกพรวดขึ้นมาพร้อมกัน เล่นเอาพวกอรุณใจหายวาบ
คุณเลขาจึงต้องเป็นฝ่ายช่วยเฟยหงเลือกตัวแทนออกมาด้วยการเรียกชื่อ
แสดงให้เห็นว่าเธอรู้จักทุกคนในห้องเป็นอย่างดี จากนั้นมือปืนวัยเก๋าคนหนึ่งจึงกล่าวผ่านรูนไมโครโฟนแทนคนทั้งหมด
“ฟอลค่อน จากโอเวอร์โหลด คุณหัวหน้าสมาคม อีออสกับเราเป็นคู่แข่งกัน
เอรอนคนนี้ทุกคนในเกมทราบดีมีความสัมพันธ์ยังไงกับซิกตี้ หนึ่งในแม่ทัพใหญ่อีออส
การตัดสินใจครั้งนี้ ขอถามจากความรู้สึกคุณเฟยก็แล้วกัน
นี่คือการชักศึกเข้าบ้านไม่ใช่เหรอครับ”
“จากความรู้สึกก็แน่อยู่แล้วครับ” เฟยหงยอมรับหน้าตาย
“ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงจากกิลด์โอเวอร์โหลด
แต่ผมรู้ว่าการเสี่ยงนี้มันคุ้มค่า คำถามต่อไป..”
“กิลด์ฮันนี่พอท ขอถามค่ะ” พี่สาวหน้าดุคนหนึ่งถูกเลือกถัดมา
“สมาคมของเราเป็นกิลด์สายการค้า แต่เท่าที่ดูแล้ว BM3 ยังเป็นกิลด์ตั้งใหม่อยู่เลย อย่างน้อยก็ไม่ใช่สายผลิตด้วย ถ้าอย่างนั้นก็เป็นสายต่อสู้หรือล่าบอสอย่างนั้นเหรอคะ
พวกฉันอยากได้ข้อมูลประกอบการตัดสินใจ”
“นั่นสิ อรุณ เราเป็นกิลด์ประเภทไหนคะเนี่ย” อันย่าเห็นด้วยกับทางนั้นจนต้องถามย้ำอีกรอบ
ชายหนุ่มแน่นอนว่าเตรียมคำตอบเอาไว้พร้อมสับจึงไม่ได้หวั่นไหวอะไร เขาลุกขึ้นยืนพูดเสียงดังโดยไม่จำเป็นต้องใช้ไมค์
“บีเอ็มทรีเป็นกิลด์สายล่าบอสครับ ถ้าสมาชิกในกิลด์ผมเก็บระดับได้สูงพอ
รับรองว่าสามารถหาของตามสั่งจากบอสตัวไหนก็ได้มาให้สมาคม”
“ถ้าระดับสูงพอ? ปัจจุบันก็ยังไม่ได้สิคะ พวกเราต้องเสียเวลาเป็นพี่เลี้ยงช่วยเก็บระดับให้พวกคุณด้วยไหม”
กิลด์ฮันนี่พอทจี้ช่องโหว่ในประโยคของอรุณได้เจ็บแสบมาก จนอรุณอึ้งไปพักใหญ่
นึกถึงตอนนำเสนองานสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แล้วโดนอาจารย์ตอกกลับจนหน้าหงาย
พี่คนถามก็หน้าดุมากอย่างกับไปกินรังแตนมา นึกถึงอาจารย์คนนั้นขึ้นมาเลย
ร้อนไปถึงเฟยหงต้องแก้ตัวให้ “ระดับนักผจญภัยไม่สำคัญเท่าสิ่งที่พวกเขาทำได้หรอกครับ ขอบคุณกิลด์ฮันนี่พอทสำหรับประเด็น
พวกคุณมองข้ามไปแล้วเหรอ เอรอนมีคัลเลอร์เวเดอร์อยู่ในบัญชา เขาเป็นความหวังเดียวในเกมตอนนี้ที่ช่วยเราทุกคนได้
เท่านี้ก็พอแล้วไม่ใช่เหรอครับ”
“เมี้ยว” คิทตี้ ร้องประกาศตัวตนของเธออีกครั้งก็ทำให้พวกที่คิดจะยกมือต่อหุบปากเงียบได้
ความจริงข้อนี้หนักแน่นมากจนลบข้อเสียสองข้อก่อนหน้าของพวกอรุณหมดทันที
แต่ก็มีผู้ชายซึ่งแต่งตัวเหมือนนักรบไวกิ้งคนหนึ่งค่อยๆยกมือขึ้นมาจนได้
เฟยหงเรียกมันอย่างนับถือ
“คุณกิลเบิร์ก แห่งอ่าวเกลือ” ชายผู้ถูกเรียกใช้ใบหน้าหยาบกร้านมองอรุณตั้งแต่หัวจรดเท้า ทุกคนพบว่าเสียงของมันก็หยาบกร้านยิ่งกว่า
“เฟยหง ซอลท์ชอร์เป็นกิลด์สายต่อสู้ประจำสมาคมมังกรทอง เราอยู่มาตั้งแต่มิสโกอิ้งยังไม่ตั้งอีออสด้วยซ้ำ
เมืองรอบอ่าวเกลือไม่มีใครตีแตกใต้การคุ้มกันของกิลด์เรามาเกือบปีแล้ว ซอลท์ชอร์อาจจะล่าบอสไม่ค่อยเก่ง
เหมือนพระเดชพระคุณจ้าวพิภพ แต่ถ้าเรื่องต่อสู้ พี่ก็มีวิธีจะพิสูจน์BM3
อยู่บ้าง”
‘จะท้าสู้เหรอ’ อรุณกับเฟยหันมาสบตากันแวบ เฟยหงไม่สงสัยฝีมือของอรุณว่าจะมาแพ้ให้กับนักรบคนสายแข็งนี้ ด้วยความมั่นใจ หัวหน้ากิลด์หยางหลงจึงอนุญาตกิลเบิร์กตามน้ำ
“ว่ามาเลย”
“ส่งเขาไปจัดการเจ้าตัวปัญหาที่คอยดักโจมตีเรือของหยางหลงเป็นยังไง”
ข้อเสนอนี้ได้รับการตอบรับในทางบวกจากที่ประชุม ไม่ใช่ความพอใจของอรุณเอง ‘จริงๆด้วย เป็นสายล่าบอสนี่ งานนี้ก็เหมาะแล้ว’ เสียงส่วนใหญ่ที่ลอยมาถึงหน้าเวทีจะอยู่ในทำนองนี้ ส่วนเฟยหงนั้นมีอาการรำคาญปรากฏให้เห็นผ่านใบหน้าเรียบเฉย ดูได้จากคิ้วที่ขมวดตึง “หนึ่งอาทิตย์แล้ว พวกคุณยังหาตัวการไม่ได้อีกเหรอ”
กิลเบิร์กยักไหล่ “โถ่หัวหน้าเฟย
สีฟ้ามันเจ้าเล่ห์จะตาย ยิ่งเป็นกลางทะเลด้วย หนีลงน้ำไปใครจะไปจับตัวมันได้
...แต่ถ้าเอรอนจ้าวพิภพเก่งจริงอย่างที่ว่า เรื่องยากแค่ไหนก็หมูๆ”
“ตัวการที่ว่าหมายถึงอะไรเหรอครับ” อรุณถามในฐานะคนที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของสมาคม
เฟยหงจึงระบายลมหายใจเหมือนกึ่งละอายอยู่ในทีด้วย
ยกหน้าที่ให้คุณเลขาตอบไปตามตรงว่า “มีมอนสเตอร์ดักโจมตีเรือของเรามาระยะหนึ่งแล้วค่ะ”
“มอนสเตอร์โจมตี” อรุณฟังแล้วยิ่งสงสัย
แค่มอนสเตอร์จะสร้างปัญหาอะไรได้ ถ้าไม่ยกเรดบอสมาเอง
ก็ไม่เหนือบ่ากว่าแรงผู้เล่นคนไหนหรอก คุณเลขาสังเกตเห็นท่าทางของเขาจึงรีบเล่ารายละเอียดต่อ
“ช่วงที่หัวหน้ากิลด์ของเราหายไป เรือสินค้าของสมาคมมังกรทองถูกมอนสเตอร์ปริศนาดักโจมตีกลางทะเลอยู่เป็นระยะ
สร้างความเสียหายให้พวกเราเป็นเงินหลักแสน ถ้าไม่นับค่าเรือที่ถูกจมนะคะ มันซุ่มอยู่ใต้น้ำด้วยวิธีอะไรสักอย่างทำให้ไม่มีใครตรวจจับได้
จากนั้นก็โจมตีเรือให้ระเบิดในครั้งเดียว พลังทำลายน่าทึ่งมากค่ะ”
‘ระเบิด?’ อรุณตั้งแง่สงสัยเพิ่มอีกข้อ
การโจมตีจากมอนสเตอร์ที่ทำให้เรือแตกได้ในครั้งเดียว เขานึกขึ้นได้เป็นสิบๆอย่าง
แต่ถ้ามาจากมอนสเตอร์ในโซนสีฟ้าคงไม่มีทาง มอนสเตอร์สีฟ้าที่ทรงพลังส่วนใหญ่จะเป็นสัตว์ทะเลยักษ์
อย่างเช่น คราเคน หรือ พวกจ้าวสมุทร จุดสังเกตคือกลับไม่มีพยานเห็นตัวการเลย
‘อย่างนี้เป็นไปได้สองอย่าง คือ พวกมอนสเตอร์สีฟ้าจากทวีปเรดหลุดมาแถวนี้
ไม่ก็..ฝีมือของผู้เล่นไม่หวังดี’
ชายหนุ่มจึงแจกแจงความคิดเห็นของเขาให้ที่ประชุมฟัง ความเห็นมากมายดังอื้ออึง สมาชิกของสมาคมมังกรทองแสดงให้เห็นทันทีว่า
มีความเห็นแตกเป็นสองกลุ่มตามจุดสังเกตของอรุณทุกประการ
ตัวอย่างที่อยู่ใกล้ที่สุดคือเลขาของเฟยหง ซึ่งสนับสนุนทฤษฏีมอนสเตอร์เรด
“เหตุการณ์ครั้งนี้คล้ายๆกับอ่าวลมฝน อาจมีเรดบอสอยู่ในทะเลตามที่บอกค่ะ
ซึ่งความเป็นไปได้มีสูงประมาณเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ หากสมมุติฐานนี้ถูก
ข้อเสนอของกิลด์ซอลท์ชอร์ ดิฉันจะนับว่าเป็นการเสียเวลาเปล่า หาตัวการไปมันคงไม่โผล่ออกมา ไม่แน่อาจจะเอาชีวิตเสี่ยง”
“อย่าทิ้งความเป็นไปได้อีกสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือซี่!!” กิลเบิร์กชาวสายแข็งกับเสียงสนับสนุนอีกครึ่งหนึ่งโวยเต็มที่
“แสดงความเห็นกรุณายกมือด้วยค่ะ!”
เลขาตินักรบแห่งอ่าวเกลือด้วยวาจาคบกริบ แต่หัวหน้ากิลด์แห่งอ่าวเกลือกลับยังคงพูดต่อไป คงถือว่าตัวมีผู้สนับสนุนอยู่ตั้งครึ่งห้องกระมัง ถึงกล้าทำกร่างขนาดนี้
“ภาคีดำตั้งค่ายห่างจากเราไปไม่ถึงกิโล ถ้าไม่ใช่ฝีมือพวกมัน
แล้วจะเป็นงูพิษที่ไหนอีก หา? คุณเลขา เอ็นเลสเทลล์รังควาญเรามาตั้งแต่สมัยแรกตั้ง
ซอลท์ชอร์ของผมนี่แหละที่คอยอาสาไปปราบพวกมันทุกครั้ง มีหรือจะไม่รู้สันดาน ถ้าเป็นเรดบอสจริง มันคงไม่รอดจนถึงเดี๋ยวนี้หรอก
กองเรือของบลัดมูนคงจับมันมาสับเป็นชิ้นๆตั้งแต่ต้นเดือน…”
“อรุณไปที่ไหนก็มีแต่ปัญหานะ” ระหว่างการโต้เถียงอย่างเข้มข้น
อันย่ากระซิบข้างหูอรุณเป็นเชิงขบขัน พูดอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะยัยกระต่าย ทำอย่างกับว่าเขาเป็นตัวซวยไปได้
“อันย่าก็ไปกับผมด้วยกันทุกที่นะรู้สึก
โบ้ยว่าเป็นความผิดผมคนเดียวก็เกินไปหน่อยมั้ง”
“ก่อนเราเจออรุณ ก็ไม่เคยถูกมือสังหารไล่ฆ่า มอนสเตอร์บุกโจมตีทั้งฝูง
แล้วก็อัศวินแดงอีออสเป็นกองร้อย บุกเข้ามาหาเรื่องก่อนเลยนะคะ เป็นแม่เหล็กดูดความซวยหรือไง”
“..ไปถามกับระบบนู่น” อรุณเถียงสาวกระต่ายไม่ออกสักข้อเลยโยนความผิดให้เบื้องบนไป
ระหว่างนั้นชายผมเขียวซึ่งนั่งอยู่ถัดไปซ้ายมือเขาในที่สุดก็หมดความอดทนแล้ว
แม้ใบหน้าจะเรียบเฉยตามแบบพิมพ์ก็ตาม
“คอนสเตลเลชั่น..แอนโดรมีด้า”
การร่ายครั้งนั้นถูกประกาศออกไมค์
พริบตาเดียวโซ่ตรวนแห่งหมู่ดาวก็รัดข้อเท้าหัวหน้ากิลด์ซอลท์ชอร์เอาไว้อย่างหนาแน่นโดยมันไม่ทันได้ตอบโต้
ส่งผลให้เจ้าตัวหน้าถอดสี
บรรยากาศในห้องที่กำลังลุกเป็นไฟเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น
“หึ หัวหน้าเฟย?” คนโดนดีคำรามในลำคอเบาๆ
แสดงความไม่พอใจ
เฟยหงสาธยายอย่างเย็นชา
“การใช้ความรุนแรงเป็นตัวเลือกสุดท้ายที่ผมจะใช้ครับ คิดเอาเองว่าเพราะอะไร
คุณกิลเบิร์ก ช่วยสรุปให้ฟังใหม่ซิครับ ว่าพวกคุณต้องการให้เอรอน
และสมาชิกบีเอ็มทรีพิสูจน์ตัวเองอย่างไร”
ได้ยินแบบนั้นนักรบสายแข็งอย่างกิลเบิร์กก็ไม่กล้าสบตาของมังกรหนุ่มตรงๆ
“พี่เสนอให้เอรอนผู้พิชิตไปตามหาตัวการ ด้วยความเสี่ยงเรื่องอีออส
หากฝีมือพวกเขาไม่ดีพอ ในเวลาแบบนี้อย่างน้อยซอลท์ชอร์กิลด์นึงล่ะ คงยอมให้เข้าร่วมสมาคมมังกรทองไม่ได้”
“บางคนหาเป็นเดือนก็ไม่คืบหน้าเหมือนกัน พูดอย่างนี้ได้เหรอครับ”
อรุณไม่เคยเห็นเฟยหงในอารมณ์จิกกัดใครมาก่อน เมื่อผู้นำของสมาคมมังกรทองเปลี่ยนมาถามเขา
ชายหนุ่มจึงลังเลว่าจะทำตัวสนิทสนมหรือว่าให้ความเคารพดี
“ว่ายังไงดี หือ อรุณ”
“ถ้าสมาคมจะยอมรับกิลด์ผม ลองสักหน่อยก็ไม่เป็นไรครับ”
เฟยหงปลดโซ่แห่งดวงดาวให้กิลเบิร์กแล้วบัญชาลงไปทันที “ในฐานะหัวหน้ากิล์หยางหลง
และประธานของสมาคมมังกรทอง ผมขอใช้อำนาจสั่งกิลเบิร์ก หัวหน้ากิลด์ซอลท์ชอร์
พาเอรอนและผู้ติดตามไปยังสถานที่เกิดเหตุเพื่อตามหาตัวการที่โจมตีเรือสินค้า
ผลที่ได้จะพอใจหรือไม่ ผม และสมาชิกที่เหลือของสมาคมจะเป็นผู้ตัดสิน”
กิลเบิร์กพยักหน้ารับอย่างฝืนๆ
“ตกลงครับ”
“แล้วก็ มานี่ด้วยสล็อท ฉันมีงานให้นายทำ” เฟยเรียกมือขวาด้านล่างเวที
“คอยถ่ายวิดีโอให้เราดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆแล้วส่งภาพมาให้ฉันในห้องประชุม
หวังว่าจะไม่เผลอหลับจนตกทะเลตายไปก่อนนะ”
“ครับผม นอนใต้ทะเลไม่สบายเท่านอนเตียงหัวหน้าหรอก”
เฟยหงเขกหัวมันหนึ่งทีแล้วใช้สกิลอินเทอร์แพสเซส
สร้างประตูมิติเชื่อมออกไปด้านนอกซีเกทให้เสร็จสับ
นายสล็อทผมขาวก็รู้งานโทรสั่งให้พวกข้างนอกเตรียมเรือรอไว้แล้ว
สมาชิกกิลด์บีเอ็มทรีทุกคนต่างลุกยืนขึ้น สร้างความรู้สึกพอใจให้อรุณอย่างประมาท
ทุกคนพร้อมจะไปกับเขาด้วย
‘แต่ครั้งนี้ไปกันหมดไม่ได้ โซนนี้มันอันตรายเกินไป’
ชายหนุ่มจึงส่งยิ้มบางถึงแก๊งสามสาวเป็นเชิงขอโทษ แล้วบอกว่า “พวกรินสามคนนั่งรอพี่อยู่ที่นี่ดีกว่านะ คือ..โซนนี่มันยังยากเกินไปสำหรับผู้เล่นใหม่”
“หนูก็เลเวลเกือบห้าสิบแล้วนะคะ พอๆกับพี่อรุณเลย
ตอนบาบายาก้าเรายังไปด้วยกันได้ ครั้งนี้รับรองจะไม่เป็นตัวถ่วงแล้วค่ะ” คำตอบของรินทำให้เขาอ่อนใจ ไม่ใช่เพราะว่ากลัวจะเอาไปเป็นตัวถ่วงหรอกนะ
อรุณอธิบายอย่างรวบรัด
“โซนรอบนอก อย่างเช่นโซนซีเกทที่เราอยู่ มอนสเตอร์จะแข็งแกร่งแบบเฉพาะทาง
ชนะไม่ได้ด้วยทักษะธรรมดาจากคลาสหนึ่งครับ
ฝีมืออาจถึงขั้น แต่ตัวละครยังไม่ไหว ไว้วันหลังแล้วกันเนอะ”
“ถะ ถ้าพี่พูดแบบนั้น เรารออยู่ที่นี่แหละริน” ณดีกับเฟอร์น่าเข้าใจความหวังดีของอรุณทันที
พวกเธอดึงตัวที่งอนแก้มป่องนั่งลงที่เดิม การรีบเก็บระดับที่บึงมรณะถึงจะเร็ว แต่รีบมากเกินไปจนไม่มีเวลาพอทำภารกิจเพื่อเลื่อนอาชีพเป็นคลาสสอง
ค่าสถานะ
อย่างเช่น พลังสี หรือ ความว่องไว จะเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่ระดับนักผจญภัยสูงขั้น
แต่ว่าบางสีและคลาสจะได้รับโบนัสค่าสถานะมากกว่าสีอื่น ก่อนจะเก็บเลเวล
คนพอมีความรู้เรื่องนี้จึงนิยมหันไปทำภารกิจเพื่อเลื่อนคลาส
และเพิ่มระดับสีก่อนเสมอ การอัพระดับถึงคุ้มค่ามากที่สุด แม้ค่าสถานะจะไม่ใช่เครื่องชี้วัดฝีมือ
แต่ก็ทำให้ได้เปรียบ
ณดี
ริน เฟอร์ ทั้งสามคน ฟาร์มระดับจนเกือบห้าสิบทุกคน ซึ่งตามหลังอรุณ และไอริสกับซันไม่เท่าไหร่
แต่หากวัดค่าสถานะเทียบกับผู้เล่นคลาสสองหรือผู้เล่นระดับกลางแล้ว
แค่ความหลากหลายของสกิลก็เทียบกันไม่ติด
ดังนั้นอรุณจึงหันมาทางสมาชิกรุ่นเด็กกว่าคือไอริสกับซัน
ตั้งแต่จากกันมาไม่รู้ฝีมือพัฒนาไปถึงขั้นไหน แต่ด้วยความเป็นห่วงเขาจึงห้ามไอริสไว้อีกราย
“ไอริสเป็นชาแมนก็จริง ตามเนื้อผ้านับว่าเหมาะ แต่เล่นสายโจมตีใกล้
ในทะเลต้องสู้บนเรือที่เป็นพื้นที่แคบ การต่อสู้ฉุกละหุกคงร่ายบทสวดไม่ทัน
ไปก็เสี่ยงเปล่าๆ อยู่ที่นี่กับพวกพี่เขานะครับ”
รอยยิ้มของเด็กสาวที่สดใสอยู่เสมอยังจางลงเล็กน้อย ถึงกะนั้นเธอก็พยักหน้าเชื่อฟัง “ขอให้ปลอดภัยนะคะพี่ชาย”
“อื้อ ไม่ต้องห่วง”
ลูบหัวเธอทีหนึ่งก็หันมาสบตากับสมาชิกผู้ชายหนึ่งเดียวในกิลด์ของเขา
หนุ่มน้อยซัน ผู้เล่นสีฟ้าคลาสนักกวี และเพิ่งเลื่อนขั้นสองมาเป็นออราเคิล(ผู้สร้างปาฏิหาริย์) ไปหยกๆ ความสำคัญของคลาสนี้ทำให้อรุณยอมให้เขาไปด้วยทันที
“ตั้งนานแล้วนะครับที่ไม่ได้ลุยกับพี่อรุณ”
เด็กหนุ่มตอบรับอย่างกระตือรือร้น เขาลาไอริสนิดหน่อยแล้วก้าวไปยืนอยู่หน้าประตูมิติ
เมื่อรวมกับสาวกระต่ายและสาวแมว ในที่สุดสมาชิกของBM3 ก็เตรียมตัวเสร็จแล้ว
พวกเขาเดินตามกันเข้าประตูมิติภายใต้การนำของกิลเบิร์กซึ่งเดินอาดๆอย่างย่ามใจ
เฟยหงย้ำกับเขาเป็นการส่วนตัวก่อนจะไปเล็กน้อย “รีบหน่อยก็ดีนะอรุณ เรื่องสำคัญยังไปไม่ถึงไหนเลย เราหลงประเด็นกันไปไกลแล้วครับ”
³³
ประเด็นหลักที่เฟยหงบอก
อรุณตระหนักในใจว่าหมายถึงปัญหาจาก เพล เอ็มเพอเรอร์และสัญญาในการพาไปพบวาว ซึ่งยังคืบหน้าเลยอย่างที่หัวหน้ากิลด์หยางหลงว่า
ดังนั้นแม้จะอยู่บนเรือแจวขนาดกลางซึ่งโคลงเคลงไปมาจากการโต้คลื่นที่เกรี้ยวกราด
อรุณก็ใช้เวลาทุกวินาทีวางแผนทุกอย่างให้มีความรัดกุม
ออกทะเลมาครึ่งชั่วโมง ผ่านกองเรือและป้อมลอยน้ำขนาดยักษ์เป็นสิบด้านหน้าซีเกท ทั้งหมดก็มองเห็นเสากระโดงสูงชะลูด ซึ่งติดธงมังกรทองแล่นสวนมากับเรือคุ่มกันสองลำขนาบข้าง กิลเบิร์กรีบสั่งลูกน้องในเรือให้ชักธงแบบเดียวกันยืนยันตัวเอง โดยมีนายสล็อทโทรประสานงานอีกแรง
เรือชื่อ
‘เกลือทะเล 2’ ซึ่งคอยอารักขาเรือสินค้าอยู่ด้านซ้ายทอดสมอ
แล้วโยนสะพานลิงให้พวกเขา เมื่อมองใกล้ๆความสูงของมันไม่ใช่เล่นๆเลย ไม้สีดำชุ่มน้ำซึ่งตอกเชื่อมกันด้วยหมุดเหล็กเต็มไปด้วยรอยแตกและเพรียงขึ้นเกาะ
แสดงให้เห็นว่าฝ่ามรสุมมาแล้วอย่างยาวนาน บางทีอาจจะแค่ไม่มีใครซ่อมบำรุง
แต่เขาก็ไม่ใส่ใจ ‘สูงกว่ารถเมย์สายที่ขึ้นประจำ ละมั้ง’
แม้จะทอดสมอ
พลังจากคลื่นและลมหนาวที่รุนแรง
ทำให้น้ำที่เย็นเฉียบราวกับนำแข็งสาดไปมาอย่างน่าหวาดเสียว
เหมือนกรงเล็บสีฟ้าที่พร้อมลากผู้โชคร้ายไปนอนอยู่ใต้พื้นทะเล เป็นเพื่อนกับสัตว์น้ำขนาดยักษ์มากมายซึ่งชุกชุมมากในโซนนี้
“บางที่เจ้าตัวการที่ว่า อาจจะว่ายอยู่ใต้เรือลำนี้แล้วก็ได้นะ” อรุณแกล้งพูดเล่นๆแต่ทำให้ซันกลัวขึ้นมาจริง เด็กหนุ่มยืนตัวเกร็งด้วยความระแวง
พลางชะโงกมองเกลียวคลื่น เขาหัวเราะแห้งๆปลอบใจตัวเอง
“แหงะ ต้องไม่มีอยู่แล้วใช่ไหมครับ ถึงมีมันคงไม่กระโดดลากผมลงน้ำใช่ไหม”
“อืม ก็ไม่แน่นะซัน พวกสีฟ้ามันคาดเดาไม่ได้หรอก” ชายหนุ่มทำไขสือปั่นหัวซันต่อไป
“จำได้ว่ามันมีมอนสเตอร์ประเภทฉลามล่องหนที่กระโดดขึ้นมางับคนบนเรือด้วยนี่..”
“เดี๋ยวเถอะตาบ้า!
จะไปขู่ให้น้องเค้ากลัวทำไม” ยัยกระต่ายด่าด้วยเสียงสั่นไม่แพ้กัน
“อ้าวๆ คุณอันย่าก็กลัวเหรอครับ ผมแค่พูดความจริงเท่านั้นเองนา”
หญิงสาวเบือนหน้าหนี “มะ
ไม่ใช่เพราะเพิ่งเคยมาโซนทะเลเป็นครั้งแรกหรอกนะถึงได้กลัว
เสียงสั่นเพราะเมาคลื่นต่างหาก”
“คร้าบๆ อย่างนี้ก็มีด้วย”
ตัวแทนจากสมาคมขึ้นไปก่อนแล้ว
กิลเบิร์กคุ้นชินกับทะเลจึงต่างกับพวกอรุณที่ออกอาการเมาคลื่นกันถ้วนหน้าไม่มากก็น้อย
ที่อันย่าแก้ตัวมาเมื่อกี้ก็มีส่วนถูกเหมือนกัน
เขาคือว่าหากสล็อทถ่ายภาพพวกเขาตอนนี้ส่งไปที่ห้องประชุมคงมีสภาพดูไม่จืด
นึกถึงมือขวาในชุดขาว
มิสเตอร์สล็อทก็ชะเง้อลงมาจากกาบเรือแล้วถ่ายวิดิโอพวกเขาส่งไปให้ที่ประชุมดูแบบสดๆตามที่อรุณกลัวทุกประการ
มือขวาของเฟยหงร้องถามอย่างหวังดี
“คุณเอรอน ขึ้นมาได้ไหม ผมช่วยได้นะ!”
‘ช่วยหยุดถ่ายพวกผมก่อนได้ไหมครับ’ อรุณเหน็บมันในใจแล้วปฏิเสธมันกลับไป
ไหนๆก็ถ่ายทอดสดแล้ว ใช้คิทตี้โชว์ซะเลยดีกว่า
“คิทตี้ ช่วยพาพวกผมขึ้นไปข้างบนนั้นที”
เมดหูแมวคนสวยโค้งรับคำสั่ง ก่อนจะให้ซันขี่คอ
จากนั้นก็ใช้แขนเรียวเล็กสองข้างรวบตัวเขากับอันย่าเอาไว้
ด้วยพลังอันมหาศาลของคัลเลอร์เวเดอร์
กระโดดครั้งเดียวขึ้นมาถึงดาดฟ้าเรือซึ่งมีกัปตันรออยู่พร้อมกิลเบิร์ก ตัวของกัปตันนั้นอายุยังน้อย
แลดูเหมือนจะรู้จักชื่อเสียงของอรุณเป็นอย่างดี
จึงระบายความรู้สึกออกมาด้วยความโล่งอก
“เรือห้าขบวนก่อนหน้าผมโดนจมหายไปหมดเลย
ฝากขอบคุณหัวหน้าเฟยหงด้วยนะครับคุณสล็อท ที่ช่วยส่งคนมาคุ้มกันเรือของผม
ผมลงทุนเงินทั้งหมดไปกับการขนส่งครั้งนี้เลย ถ้าพลาดก็หมดตัว
ต้องไปนั่งเฝ้าร้านขายของที่นครก้ามปูเหมือนเดิม”
“ถ้ารู้ว่ามีความเสี่ยงสูง ทำไมถึงยังลงทุนมาขายไกลถึงนี่อีกล่ะคะ”
กัปตันเกาหัวตอบอันย่าด้วยรอยยิ้มเขินๆ “แหม พวกพ่อค้าให้ล่าบอสเองก็ไม่ไหวนี่นา
วิธีก่อร่างสร้างตัวก็ต้องใช้โอกาสที่มีอีเวนท์ใหญ่ให้คุ้ม ยังไงมันก็ต้องลองเสี่ยงกันซะหน่อยครับ”
“แต่ตอนนี้ผมมีเอรอนผู้พิชิตที่ฝีมือสุดยอด คัลเลอร์เวเดอร์
ไหนจะคุณกิลเบิร์ก มิสเตอร์สล็อทมือขวาของหัวหน้าเฟยหงก็มา
ระยะทางไปถึงซีเกทเหลืออีกแค่นิดเดียวเอง มาถึงขั้นนี้น่าจะปลอดภัยแล้ว”
“อันที่จริงหัวหน้าเฟยส่งฉันให้มาหาตัวการทำเรือล่มก่อนหน้านี้ห้าครั้ง
กับพวกของเอรอน จะว่าปลอดภัยมันก็เร็วเกินไป” กิลเบิร์ก กอดอกทำจมูกฟุดฟิด
เห็นแล้วนึกถึงสุนัขตำรวจ “จากพฤติกรรมของอะไรก็ตามที่ว่า
ขอโทษที่ต้องพูดนะ แต่ขบวนเรือของนายมีความเสี่ยงจะโดนถล่มสูงมาก”
“ก็หามันให้เจอซะก่อนสิครับ” อรุณเสนอความเห็นลอยๆเรียกรอยยิ้มท้าทายจากหัวหน้ากิลด์ซอลท์ชอร์ได้
“งั้นรีบจัดการเลยครับคุณผู้พิชิตคนเก่ง สถานะทางการเงินของกัปตันขึ้นอยู่กับฝีมือพวกนาย”
อรุณแสยะยิ้มหัวเราะหึๆ แล้วคิทตี้ก็กระโดลงทะเลไปตามแผนของอรุณทันที
สร้างความงุนงงให้ลูกเรือและกัปตันเป็นอย่างมาก
ชายหนุ่มสอบถามมาแล้วว่าคัลเลอร์เวเดอร์จะได้รับความสามารถพิเศษจากการดูดสีของมอนเตอร์อื่นเหมือนอรุณดูดสีผู้เล่น กรณีของแมวสาวที่ดูดพญาแร้งเคราราม สีเหลือง-ฟ้ามา ความสามารถคือการกระโดดเหยียบอากาศและหายใจใต้น้ำ
ถึงอรุณจะอยู่ข้างเดียวกับเธอ แต่ดูเหมือนคัลเลอร์เวเดอร์จะอันตรายกว่าที่ผู้เล่นส่วนใหญ่คาดการณ์ไว้ทุกวินาที
คัลเลอร์เวเดอร์จะทำให้มอนสเตอร์คลุ้มคลั่ง และล่อให้พวกมันเข้ามาโจมตีตามที่ระบบได้กำหนดเอาไว้(ในสมมุติฐานของอรุณ) ดังนั้น เผื่อไว้ในกรณีที่สาเหตุมาจากเรดบอสจริงๆ
หวังว่าคิทจี้จะกลับมาเตือนพวกเขาได้ทัน
ส่วนอีกคนที่เหลือเขาเตรียมการไว้สำหรับความเป็นไปได้อีกสิบเปอร์เซ็นต์ที่กิลเบิร์กได้เถียงที่ประชุมเอาไว้โดยเฉพาะ
ถึงจะไม่ชอบหน้าพี่สายแข็งตรงหน้า
อรุณก็เชื่อมั่นเต็มร้อยเหมือนกันว่าสาเหตุเกิดมาจากคน อาจจะเป็นเอ็นเลสเทลล์...หรือไม่ใช่
“เดี๋ยวรู้กัน ซัน! เล่นเพลงเพิ่มความเร็วครับ ใช้ออร่าเอ็คโค่!”
“ครับพี่”
ซันขานรับพร้อมเรียกอาวุธประจำตัวออกมาถือ สำหรับนักกวี มันคือพิณของชาวยุโรปที่เรียกว่าฮาร์ป
(Harp) ซึ่งประกอบขึ้นมาจากไม้สีขาว ขนาดเล็กพอจะให้ซันพาดไหล่แล้วเริ่มดีด
|
ชื่อ: ซัน สี: ฟ้า-ขาว คลาส: Oracle ระดับนักผจญภัย: 59 ระดับสี: 2 สังกัด: BM3 |
เพลงที่เด็กหนุ่มเล่นคือสายลมเปลี่ยนแปร ดนตรีสลับทำนองขึ้นลงไม่แน่นอนนี้จะเพิ่มและลดค่าความเร็วให้กับผู้เล่นรอบข้าง
เพลงเร็วก็เคลื่อนที่เร็ว เพลงช้าคนฟังทุกคนก็เคลื่อนที่ช้า ทักษะส่วนใหญ่ของนักกวีจะมีรูปแบบดังกล่าว
นอกจากความยากที่ต้องเล่นดนตรีหรือร้องเพลงจริงๆโดยไม่หลุดจังหวะแล้ว การเลือกว่าควรใช้ทักษะ(เพลง)ไหนก็มีความสำคัญ
เมื่อบรรเลงด้วยเครื่องดนตรี ซันจึงสามารถใช้ทักษะที่สูงขึ้นไปอีกขั้น “Echo”
ด้วยการร้องเพลงออกมาเป็นภาษาที่ไม่มีใครฟังเข้าใจ เสียงสะท้อนค่อยๆกังวานไปทั่วท้องทะเล
ราวกับคลื่นในโอ่งน้ำ ก้องไปทั้งกองเรือดั่งปาฏิหาริย์ เห็นเป็นคลื่นโซน่าสีฟ้า
จังหวะของมันค่อยๆเร็วขึ้น รีบขึ้นอีก และเร็วยิ่งขึ้น!
“ออราเคิล คลาสสองของนักกวีที่ใช้ทักษะประเภทออร่า เสริมพลังให้บทเพลง”
กัปตันเรือดูประทับใจ “ผมก็เคยคิดจะลองดูนะ
แต่ดันเล่นดนตรีไม่เป็นนี่สิ เฉพาะทางสมกับเป็นคลาสพิเศษจริงๆ”
“ออร่าเสียงสะท้อนมันไม่สนว่ามิตรหรือศัตรู จะไปหาอีท่าไหน ลูกเรือก็มีตั้งเยอะแยะ รู้เรอะว่าเสียงสะท้อนไหนไม่ใช่พวก...” กิลเบิร์กเห็นโอกาสก็รีบตั้งคำถามทันที
“ชู่ว อย่าเสียงดังครับคุณกิลเบิร์ก
ลูกกิลด์ผมต้องใช้สมาธิ” อรุณจุ๊ปากให้ทุกคนเงียบ ด้วยลึกๆกิลเบิร์กก็อยากจะหาตัวการเหมือนกันเลยไม่แย้งอะไร
นอกจากลูกเรือที่ทำงานอย่างรวดเร็วเพราะเพลงสายลมเปลี่ยนแปร
ก็ไม่มีใครส่งเสียงออกมาอีกนอกจากซัน
ก่อนถูกลมหนาวปะทะจนแข็งตายซะก่อน แทบไม่ต้องรอ เด็กหนุ่มก็สะอึกหยุดการแสดงคีตกวีแล้วหันมองกัปตันเรืออย่างตกใจ
“ว่าไงครับซัน”
“กัปตันครับ เรือคุ้มกันอีกลำที่อยู่ตรงข้ามกับเรามีคนงานประมาณกี่คน”
ทุกคนชะเง้อดูเรือที่ทอดสมอขนาบข้างสำเภาขนสินค้า บนนั้นก็เห็นมีผู้เล่นทำงานกันอยู่ ไม่มีพิรุธตรงไหน
“เกลือทะเลหนึ่งเหรอ มีอยู่ยี่สิบคน น้องเจออะไรบ้างล่ะ”
ซันบอกเสียงเครียด “เสียงสะท้อนที่กลับมามีแค่สี่เสียงครับ
พอบัพจากบทเพลงส่งไปถึง มันก็หยุดนิ่งไปพักนึง แล้วเสียงสะท้อนก็ดังต่อเนื่องมาก
แถมกำลังเข้าใกล้มาทางนี้”
กิลเบิร์กคิ้วกระตุก ตะโกนสั่งกัปตันทันใด “ถอนสมอเร็วเจ้าโง่!
ตัวการมาแล้....”
ตูมมมม
!!!
เขาว่าแสงนั้นมีความไวกว่าเสียง
ขณะที่อรุณเห็นดวงไฟปะทุออกจากใจกลางเรือ ก็ไม่แปลกที่จะตอบสนองด้วยการหลบหลบช้าเกินไป
เศษชิ้นส่วนของเรือเกลือทะเล 1 ซึ่งลุกไหม้ด้วยเพลิงสีม่วง เปรียบห่ากระสุนลูกปลายซึ่งกระทบเข้ากับเรืออีกสองลำที่เหลือจนสะเทือนไปทั้งลำ
ชายหนุ่มรู้ตัวทันทีว่าโชคดีมากที่อยู่ห่างศูนย์กลางระเบิด
พวกเขาแค่ล้มฟาดพื้น บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น ต่างจากผู้เล่นโชคร้ายจำนวนมากบนเรือสำเภา ที่โดนแรงกระแทกปลิวตกทะเลหรือไฟครอกตายไปตามๆกัน จั
“ซัน.. อันย่า.. เป็นอะไรรึเปล่า”
อรุณถามหาพวกพ้องของตัวเองทันที
เขาถูกกระแทกด้วยวัตถุขนาดใหญ่ซึ่งเคยเป็นเรือเหลือทะเล 1 มันกำลังลุกไหม้จากไฟสีประหลาด แถมทุกอันใหญ่มากจนกองรวมกันระเกะระกะไปหมด
ไม้ที่เป็นเชื้อเพลิงสันดาบรุนแรง ปล่อยควันออกมาหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ
สองคนที่เขาเรียกไมมีใครขานรับ
แต่ในหน้าจอรายชื่อเพื่อนยังบอกว่ายังไม่ตายให้อรุณโล่งใจได้ ดังนั้นชายหนุ่มจึงบัญชา
“เพล อาร์มาเมนท์” แล้วตวัดดาบพลังไปข้างหน้า
แทบในทันทีอาวุธก็เข้าปะทะกับดาบเรเปียร์สีดำซึ่งทะลุผ่านม่านควันออกมาพร้อมเจ้านายมัน หล่อนดีใจออกนอกหน้าจนปากเล็กจุ๋มจิ๋มโค้งอย่างสวยงามเป็นรูปกระจับ
“อุ้ย สวัสดีค่ะอรุณ ยินดีด้วยนะคะที่ได้เป็นหัวหน้ากิลด์กับเขาแล้ว”
‘ผู้หญิงคนนี้ หัวหน้ากิลด์เอ็นเลสเทลล์’ อรุณลอบแตกตื่นเมื่อเจอกับศัตรูที่คาดไม่ถึง
กว่าจะขัดเกลาคำพูดออกมาได้ ปรากฏว่าแพนโดร่ากลับเป็นฝ่ายผ่อนแรงแล้วล่าถอยออกมาเสียเอง
หญิงสาวหัวเราะคิกๆ
ขยิบตาทักทายเขาอีกรอบราวกับสนิทสนมกันดี คาดว่านี่เป็นการแสดงหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ “ทำไมเงียบล่ะคะ เจอคนรู้จัก ไม่ทักทายหน่อยเหรอ”
อรุณไม่เล่นด้วย
เขาตั้งท่าต่อสู้เต็มรูปแบบ ปั้นหน้าเครียดถามไปว่า “พวกคุณใช่ไหมที่ระเบิดเรือหยางหลง!?”
“เห็นหน้าก็คาดโทษเลยเหรอคะ? พอได้เกาะแข้งเกาะขาสมาคมมังกรทอง ก็เลยกลายเป็นพวกคิดแต่เรื่องค้าๆขายๆทั้งวันซะแล้ว
น่าเบื่อจัง” ผู้ก่อการร้ายที่มีค่าหัวสูงสุดของเซิร์ฟเวอร์ไทย
เดินเตาะแตะไปรอบๆชายหนุ่ม เดาไม่ยากเลยว่าเธอคงไม่มีทางตอบง่ายๆหรอก
“ได้ค่ะ ถ้าอรุณอยากจะคุยธุรกิจล่ะก้อ ฉันจะเป็นเพื่อนให้เองนะคะ เป็นเพื่อนให้นานๆเลยยยย”
แพนโดร่ายกมือขึ้นชูสองนิ้ว แล้วกระชากควันรอบๆมาไว้ในกำมือเธอราวกับดึงผ้าม่าน อรุณไม่รู้ว่าตัวเองตาบอดสีจนเห็นแต่สีฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่
ความผิดปกตินี้เกิดขึ้นเร็วมาก จะแฟรชหนีก็ตามหลังหญิงสาวไปก้าวหนึ่งแล้ว โลกทั้งใบหดลงเหลือแค่ห้องมืดๆห้องหนึ่งซึ่งไร้ฉากกั้น
“สโมก ออฟ ดีซีท! (Smoke of Deceit)”
ความคิดเห็น