คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : ep35 - บึงมรณะ
ประตูมิติบานใหม่ที่เฟยหงสร้างขึ้นเชื่อมต่อเข้ากับอุโมงค์โปร่งใส
สำหรับสามสาว นี่นับเป็นของแปลกใหม่ซึ่งไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน รินกับเฟอร์น่ากระโดดวิ่งเขาไปทันทีอย่างไม่รอช้า ในขณะที่ณดีลังเลอยู่นานก่อนจะได้รับข้อเสนอจากเฟยหง
“ดีว่า ให้ผมช่วยไหมครับ”
“ขะ ขอบคุณมากค่ะ ฉันขึ้นเองได้”
หญิงสาวยิ้มเฝื่อนแล้วเบนหน้าหนีทันที
แต่กริยาเหนียมอายเล็กน้อยดูเหมือนยิ่งทำให้เฟยหงถูกอกถูกใจเข้าไปใหญ่
ชายผมเขียวรอจนเธอก้าวเข้าประตูมิติไปอย่างเงอะงะ ค่อยเอ่ยชมขึ้นมาลอยๆ
“รักนวลสงวนตัวอีก น่ารักจริงเชียว”
หัวหน้ากิลด์หยางหลงหันหน้ากลับมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยอย่างทุกที
แต่แววตาที่มองมาทางอรุณบอกให้รู้ว่าชายผมเขียวกำลังสนุก “สมัยนี้มีผู้หญิงมาเล่นเยอะกว่าก่อนมากเลยนะครับ
ตอนผมเริ่มใหม่ๆจะหาสักคนยังยากเลย ยิ่งในโซนโหดๆไม่ต้องพูดถึง คุณนี่โชคดีนะอรุณ
เล่นได้ไม่นานก็รู้จักสาวๆเยอะขนาดนี้แล้ว”
“เหมือนจะบอกไปแล้วนะครับ ว่าเป็นคนรู้จักนอกเกม” อรุณถอนหายใจแล้วคุยกับเฟยด้วยเสียงค่อยลง
“ผมขอแนะนำอะไรไว้ก่อนดีกว่า น้องดีว่าเค้าเป็นประเภทสาวขี้อายนะครับ
จะจีบกันผมไม่ว่าหรอก
แต่ถ้ารุกใส่น้องเขาแบบนั้นมีแต่จะทำให้เธอกลัวเปล่าๆนะคุณเฟย”
“เรื่องนั้นพอดูออกอยู่หรอก ขอบคุณที่เตือนนะอรุณ งั้นเราไปกันเถอะ
เดี๋ยวจะตามสาวๆไม่ทันเอา”
“มีอีกอย่าง ปิดบังตัวเองแบบนี้มันจะดีเหรอครับ”
เฟยหงชะงักเล็กน้อยแล้วเผยรอยยิ้มบางๆ “ต่างคนก็มีความจำเป็นส่วนตัวอยู่นะคุณอรุณ
อย่างคุณที่ต้องใช้อาร์ติแฟคเปลี่ยนชื่อ ก็เพราะว่า
ต้องการหนีนักฆ่าที่จะมาล่าหัวราคาเป็นแสนของคุณ
ผมก็มีเรื่องให้ต้องปิดบังตัวเองเหมือนกัน”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น” อรุณค่อยๆขัดอย่างใจเย็น
ชายหนุ่มจ้องเข้าไปในดวงตาวาวโรจน์ของเฟยหวังจะคาดเดาความคิดอีกฝ่าย “ปิดบังฐานะที่แท้จริงของตัวเองกับผู้หญิงที่ตัวเองชอบนี่
ผมรู้สึกว่ามันไม่เป็นการจริงใจกับน้องเขาน่ะ”
“ทุกคนในคัลเลอร์แคลชปิดบังฐานะตัวเองกันทั้งนั้นแหละครับ ลองดูสิ
น้อยคนจะใช้รูปร่างหน้าตาหรือชื่อจริงในเกม ถ้าผมบอกว่าตัวเองเป็นใคร
บางทีน้องดีว่าจะยิ่งเกร็งกว่าเดิม สู้เป็นนักเวทชื่อเฟยยังเป็นกันเองกว่าเยอะ”
ชายผมเขียวกล่าวทิ้งท้ายแล้วก้าวเข้าประตูมิติไป “เบื่อกับตำแหน่งกับลาภยศเต็มทีแล้วล่ะ
ผมอิจฉาชีวิตผู้เล่นธรรมดาแบบคุณนะอรุณ ทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องมีใครคอยจับตามอง ดังนั้นช่วงเวลาสั้นๆนี้
ผมขอเป็นอิสระหน่อยแล้วกัน”
‘ถ้าผมเป็นคนธรรมดาได้แบบที่คุณว่าก็ดีสิ’
อรุณเอื้อมมือไปลูบป้ายชื่อโลหะที่ห้อยคอไว้
ย้ำเตือนว่าตั้งแต่เขากลับสู่คัลเลอร์แคลช ได้พบเจอกับเรื่องราวและอุปสรรคมากมาย
จนกระทั่งต้องเปลี่ยนชื่อในเกมเพื่อหลีกหนีจากค่าหัวของตัวเองซึ่งถูกตั้งขึ้นโดยบุคคลลึกลับ
นี่น่ะเหรอชีวิตผู้เล่นธรรมดา
อรุณก้าวตามเข้าไปในประตูมิติก่อนที่มันจะปิดแบบฉิวเฉียด
ตรงหน้ามีเฟยหงรออยู่แล้ว เขาคิดว่าถกเถียงเรื่องเดิมต่อไปคงไม่ได้อะไรขึ้นมา
เปลี่ยนไปคุยเรื่องแผนการในครั้งนี้จะสร้างสรรค์กว่า
“ไปดันเจี้ยนป่าแม่มด ช่วยบอกผมให้ใจชื้นหน่อยสิ ว่าเราจะไม่ตามหา
บาบายาก้า”
“ผมไม่หาเรื่องเสียเวลาแบบนั้นหรอกครับ โถ่! คุณอรุณ
มีเวลาแค่สามวันเกม ใครที่ไหนจะบ้าไปล่าบอสตัวนั้นกันล่ะ นอกจากพวกไม่รู้จริงๆ”
‘ผมนี่แหละคนหนึ่ง’ อรุณนึกถึงความหลังสมัยเล่นคัลเลอร์แคลในคอมพิวเตอร์
ตอนที่เขาตามล่า บาบายาก้า ด้วยตัวคนเดียวเพื่อเคลียร์โซนโดยเปลืองเวลาชีวิตไปหนึ่งวันเต็มๆ
ชายหนุ่มไม่คิดจะกลับมาเสียเวลากับมันอีกเลย
“โอเค
แล้วคุณเฟยวางแผนไว้บ้างรึยังครับ ว่าจะให้น้องเค้าเก็บระดับกันยังไง”
“เรื่องนี้เราไปพูดให้สาวๆฟังด้วยดีกว่า จับมือผมไว้นะ จะเร่งความเร็วแล้ว”
“หืม…”
จังหวะที่อรุณกำลังนึกสงสัย เฟยหงก็คว้าข้อมือเขาไว้แล้วร่ายคาถาอะไรบางอย่าง
ทันใดนั้นอุโมงค์มิติก็เปล่งแสงออกมาเป็นสีทองอร่าม
ดูดร่างของพวกเขาทั้งสองไปด้วยความเร็วสูง ความเร็วของสิ่งนี้ทำให้รถมอเตอร์ไซค์บินได้ของลุงดอนกลายเป็นของเล่นเด็กไปเลย
อินเตอร์แพสเซส (Interpassage)
เป็นทักษะประจำคลาสผู้ท่องมิติของเฟยหง ความสามารถของมันถ้าให้อรุณอธิบาย
คือ สร้างรูหนอนออกมาเชื่อมต่อที่สองที่เป็นเส้นตรง ใครที่ผ่านเข้ามาจะถูกดูดไปยังอีกฝั่งของอุโมงค์มิติโดยไม่สนว่าเป็นมิตรหรือศัตรู
จัดว่าท่านี้ค่อนข้างมีประโยชน์เมื่อเทียบกับทักษะไร้สาระอื่นๆ ของสายผู้ปลุกเสก
ตัวละครของอรุณกับเฟยหงพุ่งทะลุป่าดำมืดของดินแดนสีดำไปกว่าครึ่งโซน
ในที่สุดค่อยตามสาวๆทั้งสามทันที่ชายแดนของโซนถัดไปแล้ว อนึ่ง
ในอุโมงค์มิตินี้เรายังคงเห็นทิวทัศน์รอบๆอยู่ พวกเธอน่าจึงตื่นเต้นกันน่าดู
“แจ่มว้าวมากค่ะคุณอรุณ! เคยอ่านแต่ในหนังสือว่ามีทักษะแบบนี้อยู่
พอลองเจอเองไม่นึกว่าจะเป็นสกิลที่สะดวกแบบนี้”
เฟอร์น่าคนสวยผู้มีผมสีน้ำเงินกล่าวชมขณะเพลิดเพลินไปกับการเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง
เวลาที่ตัวละครของใครพุ่งทะลุต้นไม้หรือซากปราสาท เธอก็จะกรี๊ดกร้าดออกมาทุกครั้ง
“สะดวกก็จริงครับ แต่ถ้าไม่รู้ทิศทางหรือระยะที่ถูกต้อง
อุโมงค์จะพาเราไปไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน ทักษะนี้มันส่งตัวละครพุ่งไปเส้นตรงเท่านั้นซะด้วย”
เฟยหงยืนไพล่หลัง เอ่ยขึ้นมาในฐานะผู้รู้ดี
“แต่ไม่ต้องห่วง ผมดูแผนที่ไว้เรียบร้อยแล้ว
รับรองว่าถึงที่หมายร้อยเปอร์เซ็นต์”
เฟอร์น่าพอหันกลับมามองอยู่ๆ ก็เอะใจขึ้นมาอย่างหนึ่ง
เธอมองเฟยหงอย่างพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า “ตัวละครผมเขียวตาเขียว
เล่นคลาสเพลนวอร์กเกอร์ คุณนี่ ใช่คนเดียวกับหัวหน้ากิลด์หยางหลงรึเปล่าคะ?”
‘มองออกด้วยเหรอ!’ อรุณใจหายวาบ
แต่ก็แอบสะใจที่ชายผมเขียวถูกเปิดโปงฐานะอย่างง่ายดาย เขาเหล่กลับไปดูว่าเฟยหงจะมีปฏิกิริยาแบบไหน แล้วก็ผิดหวังเล็กๆ
นายมังกรหนุ่มยังคงสีหน้าเรียบเฉยตามฉบับ
จากนั้นเฟยค่อยยิ้มอย่างเบาบาง
“จะไปใช่ได้ยังไงล่ะครับ มีคนทักผมว่าเหมือนเฟยหงคนนั้นหลายรอบแล้ว ก็ดั้น
บังเอิญสุดๆ เล่นคลาสเหมือนกันแถมยังชื่อคล้ายกันอีก จะคิดแบบนี้ก็ไม่แปลก”
“เอ๋
มีเพลนวอร์กเกอร์สองคนที่ชื่อเฟย แถมผมสีเขียวเหมือนกันอีก บังเอิญไปเปล่าเนี่ย”
“เลิกบ้าดาราเหอะเฟอร์
จะใช่ได้ยังไงล่ะ หัวหน้ากิลด์ใหญ่แบบนั้นจะมารู้จักกับพี่อรุณ แค่คิดก็แปลกแล้ว”
การเบรกของรินยังไม่อาจทำให้เฟอร์น่าไขว้เขว
“แต่คุณอรุณเขาก็ดังระดับดาราในเกมแล้วนะคะ
จะรู้จักกับคนดังเหมือนกันก็ไม่เห็นปลก”
‘ช่างสังเกตเหลือเกินนะเธอนี่’ อรุณนึกชมสาวสวยที่ทำให้เฟยนิ่งไปสักพักได้
แต่เขาไม่ได้มานี่เพื่อดูหัวหน้ากิลด์หยางหลงโดนไล่ต้อน แต่เพื่อช่วยณดีเก็บเลเวล
ดังนั้นชายหนุ่มจึงขัดทุกคนขึ้นเพื่อคุมประเด็น
“เป็นใครก็ไม่สำคัญหรอกครับ”
อรุณยกมือเรียกความสนใจ “ผมกับเฟยเตรียมแผนให้ทุกคนเก็บระดับแบบเร่งด่วนเอาไว้เรียบร้อยแล้วล่ะ
มาฟังกันก่อนดีกว่าเนอะ ถึงที่แล้วจะได้ลุยได้ทันที”
“ดีเลยค่ะ”
รินเป็นตัวแทนสามสาวตอบ “ว่ามาเลยค่ะพี่อรุณ”
“งั้นขอยกหน้าที่นี้ให้เฟยแล้วกัน เชิญเลยครับ”
ด้านหัวหน้ากิลด์หยางหลง เมื่อรับไม้ต่อแล้วก็พูดอย่างรู้งาน เขากวาดสายตาไล่มองทั้งสามสาวโดยหยุดตรงที่ณดี
กล่าวขอความร่วมมือว่า “ก่อนอื่นผมอยากดูข้อมูลตัวละครของทุกคนก่อนครับ”
เมื่อเห็นอรุณพยักหน้าเสริม
พวกรินจึงเลื่อนกรอบข้อความโปร่งใสให้อย่างว่าง่าย
ซึ่งนายเฟยใช้เวลาตรวจสอบเพียงแค่ชั่วพริบตาก็เอ่ยชมแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“การจัดทีมในคัลเลอร์แคลชระดับพื้นฐาน
ว่ากันว่า อย่างน้อยต้องประกอบด้วยผู้เล่นสามตำแหน่งคือ ตัวล่อ(แทงค์) ตัวโจมตี(ดาเมจ)
กับหน่วยสนับสนุน(ซัพพอร์ท) น้องสามคนรวมตัวกันได้เหมาะเจาะมากครับ มีครบทุกตำแหน่ง”
|
ชื่อ: ดีว่า สี: ขาว คลาส: Acolyte ระดับนักผจญภัย:
35 ระดับสี: 2 สังกัด: ไม่มี |
“ฝ่ายสนับสนุน
น้องดีว่า นอกจากจะน่ารักแล้วยังใจดีด้วย นางฟ้าชัดๆ”
‘มันเอาจนได้’
อรุณเชื่อเฟยหงเลย ช่วงแบบนี้ยังหาโอกาสหยอดชมได้
ถ้าไม่ติดว่าออกปากยกให้หมอนี่พูดไปแล้ว รับรองจะไม่มีการออกนอกประเด็นอีกแน่
ผู้นำสมาคมมังกรทองแม้เอ่ยคำหวานก็ยังคงสีหน้าเรียบเฉย
ไม่อาจคาดเดาอารมณ์ได้ “คิดยังไงถึงมาเล่นคลาสนักบวชเหรอครับ
หรือว่าเป็นสีขาวเลยอยากจะเล่นให้ตรงแนว”
ณดีซึ่งหลบอยู่หลังรินตอบเสียงสั่นๆ
“ที่จริง แค่ไม่ชอบต่อสู้ค่ะ
เลยคิดว่าเลือกคลาสที่ช่วยเหลือคนอื่นอยู่ห่างๆ จะเหมาะมากกว่า”
“แม่พระเลยนะเนี่ย
งั้นต่อไปเอ่อ…ตัวโจมตีของเรา” เฟยหงหันไปคุยกับรินบ้าง
ดูเหมือนเขาจะคิดว่าเธอเป็นทอมจากบุคลิกภายนอก จึงเว้นระยะห่างมากกว่าณดีเยอะโข
|
ชื่อ: ไพริน สี: แดง คลาส: Knight ระดับนักผจญภัย:
39 ระดับสี: 1 สังกัด: ไม่มี |
“สีกับคลาสสร้างความยั่วยุได้เยอะอยู่แล้ว อย่าให้มอนสเตอร์หลุดมาถึงเพื่อนก็พอครับ”
“นายไม่ต้องห่วง
แค่นี้สบายมาก” ด้วยคำพูดแบบผู้ชายบวกกับเสียงห้าวของเธอทำให้เฟยหงปักใจเชื่อเต็มที่ว่ารินเป็นทอมแน่ๆ
อรุณจึงเห็นว่าชายผมเขียวเปลี่ยนไปคุยกับเฟอร์น่าอย่างรวดเร็ว
หัวหน้ากิลด์หยางหลง เอ่ยอย่างฉับพลัน ”เล่นดอจแทงค์
เป็นใช่ไหมครับ”
เฟอร์น่าถึงจะหัวไวก็ใช้เวลาสักพักถึงเข้าใจคำถาม
“หมายถึงคลาสของฉันเหรอคะ ไม่รู้สิ เพิ่งเปลี่ยนมาได้ไม่กี่วันเอง
ที่บอกให้ยั่วยุศัตรูด้วยการหลบนี่ก็ไม่มีตัวอย่างให้ดูซะด้วย
นอกจากฉันแล้วยังไม่เห็นใครเล่นคลาสเดียวกันเลย”
“สมัยก่อนน่ะคนเล่นเยอะนะครับ แต่เกินครึ่งถอดใจไปแล้ว สไตล์การเล่นมันค่อนข้างบ้าบื่นสำหรับคนทั่วไปซะด้วย
เคยวิ่งลากมอนสเตอร์ได้มากที่สุดกี่ตัวครับ”
สาวผมน้ำเงินเงยหน้านึก “เอ่อ น่าจะซอมบี้เกือบๆร้อยมั้งคะ”
‘เก่ง!’ อรุณกับเฟยหงมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย
ดูจากแววตาของอีกฝ่ายคงมีความคิดอย่างเดียวกัน ถึงในระดับต่ำจะวัดฝีมือกันจริงๆไม่ได้
แต่เพิ่งเริ่มเล่นก็สามารถทำได้ขนาดนี้นับว่าเฟอร์น่าฝีมือดี
|
ชื่อ: เฟอร์น่า สี: เหลือง คลาส: Wanderer ระดับนักผจญภัย:
39 ระดับสี: 1 สังกัด: ไม่มี |
เฟยหงระบายยิ้มบอกคนสวยไปว่า
“สายคลาสไม่มีถูกผิด เกมนี้เลยมีรูปแบบการเล่นเยอะลานตาไปหมด
รู้ไหมครับในไทยอาจจะหายาก
แต่ที่เซิร์ฟเวอร์จีนคลาสนี้เป็นที่นิยมเป็นอันดับต้นๆเลยนะ
ถ้าหาแนวของตัวเองเจอยังไงก็เก่งสุดๆ”
“งั้นเหรอคะ! งั้นฉันจะลองดูแล้วกัน” เฟอร์น่าพยักหน้าขอบคุณด้วยรอยยิ้มมั่นใจ
เมื่อแจกแจงตำแหน่งกันเสร็จแล้วก็ได้เวลาบอกแผนขั้นต่อไป
ในขณะนั้นเองที่อุโมงค์มิติพาคนทั้งหมดข้ามมาถึงโซนใหม่ซึ่งเป็นจุดหมายการเก็บเลเวลครั้งนี้
โซนสีดำ-เขียว บึงมรณะ (Death Marsh)
อรุณไม่มีความรู้เรื่องชนิดของป่ามากนัก
พอจะรู้จักแค่ป่าดงดิบกับป่าเต็งรัง
ดังนั้นเขาจึงมองว่าที่นี่มีสภาพเป็นป่าดงดิบที่ชื้นแฉะมาก
นอกจากจะมีต้นไม้ปกคลุมหนาแน่นไปทุกส่วนตั้งแต่พื้นถึงเรือนยอดแล้ว
ดินโคลนสีดำแผ่ขยายทุกจุดที่มีบึงขนาดเล็กและคลองน้ำเขียวขลั่ก ก็เกือบทั้งโซนนั่นแหละ
ไม่ทราบว่า ใต้ผิวน้ำที่แสงส่องลงไปไม่ถึงนี้มีมอนสเตอร์ดุร้ายแบบไหนซ่อนตัวอยู่กันแน่
“โอ้ จะพูดถึงก็โผล่มาทันทีเลย
ที่นี่เรียกกันว่าบึงมรณะครับ เป็นโซนสีดำเขียว พื้นดินเป็นโคลนลึกอย่างต่ำครึ่งแข้ง
กลิ่นนี่ยังติดจมูกผมอยู่เลย” เฟยหงพูดพลางทำจมูกฟุดฟิดไปด้วย
“เอ่อ
สภาพไม่น่าเก็บเลเวลเท่าไหร่เลยนะคะ” รินออกความเห็นซึ่งตรงกับความคิดอรุณทุกประการ
‘คิดอะไรอยู่
ให้มาลุยโคลนผสมพิษเนี่ย’
.ใช่แล้ว
โคลนผสมกับพิษ
โซนสองสีแต่ละแห่งจะมีระบบนิเวศเฉพาะตัวซึ่งจะสร้างอันตรายให้กับผู้เล่นไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง
จากความทรงจำสมัยคัลเลอร์แคลชยังเป็นแค่เกม ที่นี่อุดมไปด้วยต้นไม้มีพิษ!
ข้อมูลในเกมอธิบายไว้ว่า
พืชมีพิษในป่าเมื่อเน่าเปื่อยก็ทิ้งสารพิษผสมกับน้ำในบึงและดิน เกิดเป็นโคลนพิษซึ่งถ้าเหยียบเข้าไปจะลดพลังชีวิตผู้เล่นทีละน้อย
การเดินทางที่ว่าลำบาก
พอรวมมอนสเตอร์ในโซนที่มีหากินอยู่ในระบบนิเวศหมื่นพิษแห่งนี้อีก
คิดยังไงที่นี่ก็ไม่ชวนอภิรมย์ซะเลยให้ตายเถอะ
“คุณเฟย
แล้วในป่าแม่มดพื้นเป็นโคลนเหมือนกันหรือเปล่า” อรุณถามเผื่อไว้ก่อนจะได้เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ล่วงหน้า
“พื้นแค่แฉะๆ แล้วก็ต้องลุยน้ำเยอะหน่อย
แต่ไม่ค่อยมีโคลนหรอกครับ ถึงมอนสเตอร์ในบ่อโคลนจะเยอะกว่าแต่ผมไม่เอาด้วยหรอก ใครจะไปอยากสู้ในพื้นที่แบบนั้นกัน”
ได้ยินแบบนั้นรินเหมือนยกภูเขาออกจากอก
“ดีเลย เราจะได้วิ่งสะดวกๆหน่อยเนอะเฟอร์
สู้ๆอยู่โดนโคลนสูบซะครึ่งตัวก็พังหมดสิ”
อรุณถามคนที่เงียบอยู่ตลอดบ้าง
“แล้วน้องณดีล่ะ เปื้อนนิดหน่อยโอเครึเปล่า”
เธอส่ายหน้าทันที
ถึงอย่างนั้นน้ำเสียงเธอกลับหนักแน่นกว่าทุกครั้ง “หนูไม่อยากลงโคลนเลย
แต่.. แต่ทุกคนอุตส่าห์มาช่วยขนาดนี้ วันนี้จะลุยเต็มที่ค่ะ
จะรีบเลเวลสี่สิบแล้วไปร่วมอีเวนท์กับรินแล้วก็เฟอร์น่าให้ได้”
“ตั้งใจดีมากเลย จากนี้ก็ขึ้นอยู่กับพวกณดีแล้วล่ะครับ
ว่าจะสู้มอนสเตอร์ที่นี่ไหวรึเปล่า”
“คะ ค่ะ…”
ณดีหลบสายตาอรุณไปด้วยความอาย ท่าทางแบบนั้นถูกใจเฟยหงอย่างมาก
หัวหน้ากิลด์หยางหลงเลยพูดต่อขึ้นมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเคย “มอนสเตอร์ที่เราจะไปล่าคือ แม่มดเงาไพร แม่มดคางคก แล้วก็แม่มดเลือดพิษ
สามตัวนี้ความพิเศษ คือ มันจะเรียกลูกน้องระดับสามสิบถึงสี่สิบออกมาเรื่อยๆ เวลาสู้
เราจะใช้ประโยชน์ตรงนี้ทำการฟาร์ม”
อรุณฟังรอบเดียวก็เข้าใจ แต่เห็นสามสาวยังทำหน้างงอยู่เลยอธิบายเพิ่มให้ “การฟาร์ม หมายถึงการเก็บระดับโดยวิธีใช้บอส หรือ มอนสเตอร์ที่เรียกลูกน้องได้
เสกศัตรูระดับไม่สูงมากออกมาให้สู้เรื่อยๆ โดยไม่กำจัดตัวหัวหน้าทิ้งครับ”
“นี่เป็นเทคนิคโบราณ ทำแบบนี้เท่ากับไม่ต้องไปหามอนสเตอร์ให้เสียเวลา และสามารถเก็บค่าประสบการณ์ได้แบบนันสต็อป
เพียงแต่ว่าถ้าตัวแทงค์ไม่ดีมีสิทธิตายยกทีมสูงมาก”
ชายหนุ่มเปลี่ยนไปยิ้มถามเฟอร์น่า “ลากซอมบี้เป็นร้อยยังเคยแล้ว
คราวนี้ถ้าไม่ไหวจริงๆเดี๋ยวผมจะช่วยอีกแรง ตกลงนะ”
“ไว้ใจได้เลยค่ะ ฉันเอาตัวเองเป็นประกัน ถ้าทำพลาด จะขอเอาตัวชุบโคลนสามรอบ”
รินหัวเราะแล้วยิ้มแหย่ “ฮึๆ ลองพลาดสักทีดีกว่า อยากรู้เวลาคนสวยเปื้อนโคลนมันจะเป็นยังไงกันน้า
ว่ามั้ยณดี แกก็อยากเห็นเฟอร์น่าชุบโคลนใช่ปะ”
“นี่รวมหัวแกล้งฉันเหรอคะ!”
“ไม่ได้แกล้งสักหน่อย เธอคิดไปเองแล้วเฟอร์ แค่อยากรู้เฉยๆเอง”
รินกับสาวผมน้ำเงินเริ่มเปิดฉากโต้เถียงกันแบบทีเล่นทีจริงโดยมีณดีคอยห้ามอยู่ห่างๆ
เห็นความสัมพันธ์สาวๆดำเนินไปได้ดีอรุณก็มั่นใจกว่าเดิมว่างานนี้จะประสบความสำเร็จ
“ทีมนี้เข้าขากันดีนะคุณเฟยว่าไหม”
“เริ่มไม่ดีแล้ว”
“หืม?” อรุณรู้แล้วว่าเฟยหงนึกพูดอะไรก็พูด
จึงลองมองดูท่าทางอีกฝ่ายเพื่อตีความหมายที่เขาต้องการสื่อ ใบหน้าเรียบเฉยของหัวหน้ากิลด์หยางหลง
บัดนี้แข็งเกร็งเนื่องจากความเครียด
“แค่เริ่มก็เกิดปัญหาแล้วเหรอครับ?”
“ใช่” อีกฝ่ายก้มหน้ายอมรับ “ผมลืมคิดเรื่องอุปสงค์ของดันเจี้ยนไป
เวลาแบบนี้คนก็ต้องเยอะเป็นพิเศษ”
อรุณชะเง้อหน้าตามเฟยหงไปตรงปลายของอุโมงค์มิติ
ตอนนี้เขาทะลุผ่านป่าบึงชื้นแฉะมาถึงทางเข้าดันเจียนแล้ว
วินาทีนั้นชายหนุ่มพบว่าตัวเองกับพวกไม่ใช่ผู้มาเยือนกลุ่มแรกของที่นี่ เรียกได้ว่ากว่าจะมาถึงร้านโต๊ะก็โดนจองหมดแล้ว
แถมมีคิวรอก่อนหน้าอีกบานเลยด้วย
ท่ามกลางสิ่งแวดล้อมสุดอันตราย
สิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่ของมนุษย์ตระหง่านขึ้นมาจากไม้ ด้วยการตอกเสาเข็มขนาดลงในพื้นโคลนของบึงมรณะ
อาคารหลายระดับชั้นที่ไล่ความสูงไปตามต้นไม้ยักษ์ที่มันล้อมเอาไว้ ทุกส่วนถูกเชื่อมหากันด้วยสะพานแขวนหรือบันใดลิง ทางเดินไม้ผุๆ มีผู้เล่นมากหน้าหลายตาเดินเบียดคนข้างๆ แบบไหล่ชนกัน
บรรยากาศที่ควรจะเป็นแคมป์นักสำรวจ ถูกอรุณมองว่าเหมือนตลาดน้ำชื่อดังมากกว่า
ในที่สุดอุโมงค์มิติก็พาพวกอรุณมาโผล่ที่ท่าเรือใหญ่ตรงชายคา
ความหนาแน่นของผู้เล่นทำให้ที่นี่คับแคบไปเลย ถึงอย่างนั้นก็ยังมีแผงค้าของระบบมาตั้งอยู่ซึ่งกินที่ไปถึงหนึ่งในสี่
เจ้าหน้าที่หญิงของระบบซึ่งแต่งตัวเหมือนหลุดมาจากหนังผจญภัยล่าสมบัติ
ร้องเชิญชวนทุกคนเข้าไปหา “คุณลูกค้ากลุ่มนั้น
จะมาลงดันเจียนใช่ไหมคะ เรามีของจำเป็นขายทุกอย่างเลยนะ แวะมาดูก่อนไม่เสียหาย”
“ถามหน่อยได้ไหมคะ คือ ทำไมที่นี่คนถึงเยอะจังเลย” เฟอร์น่าเป็นคนแรกที่แหวกกำแพงมนุษย์ไปเจรจาได้
เจ้าหน้าที่สาวว่าแล้วก็ตอบด้วยน้ำเสียงคึกคัก
“เพราะอีเวนท์ซีเกมค่ะคุณลูกค้า
ที่นี่เป็นแหล่งเก็บระดับในช่วงสามสิบถึงสี่สิบกว่าๆที่ดีมากๆ จัดว่าดีที่สุดก็ได้
จนมีคนเอาไปเขียนเป็นไกด์สอนเล่นในฟอรั่ม เมื่อถึงเวลารีบเก็บระดับเร่งด่วน ผู้เล่นส่วนใหญ่เลยมาตามจุดที่เขียนรีวิวไว้
ซึ่งก็คือป่าแม่มด”
“คนเยอะๆดีแล้วค่ะคุณลูกค้า มีสีสันดี ปกติที่นี่เงียบอย่างกับป่าช้าแน่ะ
เพราะการเดินทางมันลำบากเหลือทน เฮ้อ”
‘ปกติต้องนั่งเหงาอยู่คนเดียว น่าเห็นใจแฮะ’ อรุณจินตนาการภาพพนักงานสาวนั่งเฝ้าร้านอย่างเดียวดายกลางบึงพิษขึ้นมาทันที
เขาจึงคิดอุดหนุนร้านของเธอสักหน่อย แม้จะถูกมหาชนขวางอยู่ ปากก็ร้องถามไปว่า
“มีไอเท็มจำเป็นที่แนะนำให้ซื้อไหมครับ!”
“ระบบแนะนำรองเท้าบูทสำหรับลุยโคลนค่ะ แล้วก็ยาถอนพิษซึ่งมีให้เลือกสิบห้าชนิด
นอกจากนั้นยังมีบริการเรือรับจ้างพาเข้าดันเจี้ยนสำหรับคนที่ไม่อยากลุยด้วยลำแข้งตัวเอง”
พนักงานตะโกนตอบเสียงใส “สนไหมคะ รอบละห้าพัน”
“ห้าพัน!?” ณดีถึงกับหน้าซีด หญิงสาวหันมาปรึกษาอรุณทันทีว่า
“แพงไปรึเปล่าคะ”
‘เราก็ไม่รู้ราคามาตรฐานซะด้วย’ อรุณเลียริมฝีปาก
ได้แต่ตอบเลี่ยงๆคำถามไปว่า “ถ้าแลกกับการเดินลุยบึงพิษที่มีแต่มอนสเตอร์
ห้าพันอาจจะคุ้มค่าก็ได้ครับ”
“ไม่มีตรงไหนที่คุ้มเลยครับ ขูดเลือดขูดเนื้อชัดๆ”
เฟยหงพูดเบาจนได้ยินแต่ในกลุ่มพวกอรุณเท่านั้น หัวหน้ากิลด์หยางหลงกวักมือเรียกทุกคนยกเว้นเฟอร์น่าที่หลุดแถวไปไกลมารวมกัน
แม้ใบหน้าจะเรียบเฉย แต่อรุณมองออกว่าเขากำลังเครียดเป็นอย่างมาก
“ทุกคนฟังผมนะ ราคาปกติน่ะแค่พันเดียว
พอช่วงนี้คนมาเยอะระบบก็ตีเนียนขึ้นราคาเฉยเลย
เห็นแบบนี้ระบบก็แอบเขี้ยวลากดินใช่ย่อยนะครับ ดังนั้นเราจะวาร์ปไป”
“แล้วยาถอนพิษไม่ซื้อเหรอครับ ตั้งสิบห้าอย่างเชียวนะ” อรุณเตือนอย่างหวังดี โดยมีรินพูดสนับสนุนว่าจริงด้วย เข้าไปกลางดันเจี้ยนลึกๆแล้วจะหาทางแก้จากไหน นอกจากเตรียมพร้อมไว้ก่อน
เฟยหงปฏิเสธทันทีด้วยการถอนหายใจ
“อย่าซื้อครับ ไม่ถูกพิษแต่แรกก็สิ้นเรื่อง ถึงโดนค่อยไปหาซื้อเอาในป่า
เชื่อว่าต้องมีคนขายแน่นอน”
”ในป่าเนี่ยนะ?”
คำพูดคำจาของเฟยหงให้ความรู้สึกเหมือนตั้งใจไปตายเอาดาบหน้า
อรุณซึ่งไม่มีความรู้ภายในพื้นที่จึงได้แต่ยอมความชายผมเขียว ด้านรินกับณดีก็ไม่ต่างกัน
หลังจากเมื่อเห็นว่าเข้าใจตรงกันแล้ว ผู้นำสมาคมมังกรทองที่ปลอมตัวมา ก็เดินแหวกฝูงคนมาหยุดหน้าร้านค้าของระบบ
โดยมีอรุณปิดท้ายคอยขอโทษผู้ที่ถูกเฟยฟงผลักให้พ้นทาง
‘อะไรของเขานะหัวหน้ากิลด์คนนี้’
ขณะที่อรุณกำลังนึกแบบนั้น เจ้าหน้าที่เฝ้าร้านก็ยิ้มประจบเฟยหง “อยากได้อะไรคะคุณลูกค้า แต่ถ้าจะเช่าเรือต้องรอคิวนะ”
“เอี้ยมกันน้ำห้าชุด
กับ...ใบค่าหัวบาบายาก้า”
“คุณเฟย ไหนบอกไม่ล่าไง” เฟยหงทำเรื่องที่อรุณไม่คาดฝันอีกจนได้
เขาพยายามจะเตือนแต่ชายผมเขียวก็ไม่สนใจ จ่ายเงินแล้วรับของมาแจกทุกคนแบบหน้าตาเฉย
ประกอบด้วยชุดเอี้ยมผ้าอย่างหนาที่คลุมตั้งแต่หน้าอกถึงเท้า และกระดาษใบหนึ่งซึ่งให้ภารกิจล่าค่าหัวของบอสประจำดันเจียน
อรุณรู้สึกได้ถึงสายตากดดันจากรอบทิศทางทันที
ผู้เล่นร้อยละเก้าสิบจ้องพวกเขาอย่างกับเป็นคนร้ายฆ่าพ่ออย่างนั้นแหละ
ขณะที่บรรยากาศอึดอัดทวีความรุนแรงขึ้น
เฟยหงก็ถือวิสาสะจับข้อมือเฟอร์น่าที่ยังเลือกซื้อของในร้านไม่เลิกให้มารวมกลุ่มกับทุกคนเป็นวงกลม
“คุณเฟย จะทำอะไรอย่างน้อยก็บอกกันก่อนสิ” ชายหนุ่มบ่นขณะเฟยหงเริ่มร่ายเวท
“ตอนนี้ไม่เหมาะครับ” เขาว่าอย่างนั้นแล้วใช้ทักษะ
“เพลนชิพ”
ว้าย!
ณดีร้องลั่นเมื่อเธอถูกวาร์ปขึ้นมาอยู่บนยอดไม้สักแห่งที่อยู่ห่างจากท่าเรือจนเห็นอาคารไม้เป็นเพียงแค่จดเล็ก ยังดีที่อรุณคว้าข้อมือเธอไว้ได้อย่างทันท่วงที
ไม่อย่างนั้นถ้าตกบึงพิษข้างล่างคงต้องเจอกันที่จุดเซพแล้ว
“ขะ ขอบคุณค่ะพี่”
หญิงสาวเอ่ยด้วยใบหน้าถอดสี
ณดีนั้นตัวเบาเหลือเชื่อจนอรุณใช้มือข้างเดียวก็ออกแรงดึงเธอขึ้นมาบนกิ่งไม้ได้
มอสและเถาวัลย์แฉะๆเป็นจุดยึดเกาะเพียงอย่างเดียวของทุกคนในตอนนี้
ยกเว้นเฟยหงที่ทรงตัวอยู่บนกิ่งไม้ราวกับนกตัวหนึ่ง
สีหน้าเรียบเฉยดูไม่รู้สึกผิดกับเรื่องนี้แม้แต่น้อย
“ถ้าน้องสงสัย [เพลนชิพ] คือทักษะที่ใช้ย้ายตำแหน่งของตัวละครในพื้นที่หนึ่งไปอีกพื้นที่หนึ่ง”
ชายผมเขียวอธิบายๆสามสาวที่กำลังแตกตื่น “รีบลงดันเจียนก่อนพวกนั้นแห่มาดีกว่าครับทุกคน”
“อินเตอร์แพสเซส”
เป็นอีกครั้งที่พวกอรุณไม่ได้รับคำอธิบายให้กระจ่างก่อนจะถูกเฟยหงพาเข้าประตูมิติ
ในไม่ช้าพื้นที่ป่าบึงซึ่งถูกน้ำท่วมขังก็กลายสภาพเป็นพงไพนอันมืดทึบ ความหนาแน่นของต้นไม้ในสถานที่นี้อยู่ถึงจุดสูงสุด
แม้แต่แสงอาทิตย์เบื้องบนยังไม่อาจส่องผ่านลงมา
ทันทีซึ่งอรุณโผล่ตรงปลายทาง
เขาก็ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากสีเขียวและดำ
ต้นไม้สีเขียวนับร้อยเฉดงอกประสานกันเป็นเหมือนถ้ามืดๆก็ไม่ปาน เขารีบเรียกแผนที่ออกมาตามสัญชาติญาณและพบว่าทั้งหน้าจอเป็นสีดำสนิท
หมายความได้อย่างเดียว
เขาอยู่ในดันเจียนป่าแม่มดแล้ว
เท่าที่อรุณเห็น
ทั้งสามสาว ณดีเริ่มออกอาการก่อนใครเพื่อน พื้นที่ในป่าแม่มดไม่มีน้ำท่วมขัง
แต่พื้นซึ่งเป็นโคลนพิษสีดำอมเขียวกำลังทำให้เธอจมลงไปถึงข้อเท้า
หญิงสาวพยายามชักเท้าไปมาอย่างเงอะงะแต่ยิ่งทำให้กลิ่นสาปโคลนลอยคลุ้งเข้าไปใหญ่
รินทำจมูกย่นแล้วดึงตัวเพื่อนเธอขึ้นมา
แม้จะทำให้ตัวเองจมไปลึกถึงเข่าก็ตาม
“พี่อรุณช่วยถามเพื่อนหน่อยสิคะ
จะทำอะไรไม่ยอมบอกกันเลย” สาวห้าวบ่น
ก่อนจะเดินหันหลังไปช่วยเฟอร์น่าบ้าง ไม่ต้องบอกเขาก็ตั้งใจทำแบบนั้นอยู่แล้ว
ชายหนุ่มเฉมองหัวหน้ากิลด์หยางหลงที่ยืนถอนหายใจอยู่ข้างๆ
“ตอนนี้เหมาะที่บอกพวกเราแล้วนะครับ”
เฟยหงสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะพ่นกลับอย่างรวดเร็วเพราะกลิ่นที่สุดจะทน
“ขอโทษทุกคนด้วยครับ
ผมต้องรีบร้อนเพราะกลัวว่ามอนสเตอร์จะโดนฆ่าจนเกลี้ยงซะก่อน บลัดมูนไม่เห็นหัวคนอื่นนอกจากกิลด์ตัวเองอยู่แล้ว
ถ้ายืดยาด ป่าแม่มดคงกลายเป็นป่าร้างแทน”
“คนที่ท่าเรือกิลด์บลัดมูนหมดเลยเหรอ?” อรุณรีบถามอย่างสนใจ
กิลด์สายล่าบอสและมอนสเตอร์อันดับหนึ่งของเซิร์ฟเวอร์ไทย ตามที่ไอริสเคยเล่า
สัญลักษณ์ของพวกมันคือพระจันทร์สีแดงเลือดสมชื่อ
แต่เท่าที่มองผ่านๆเขาเห็นแค่วงกลมสีขาว
เฟยขมวดคิ้วตอบ “เกือบทั้งหมดสังกัดบลัดมูน
ดูจากสัญลักษณ์พระจันทร์สีขาวไงครับ ผมไม่ชอบกิลด์นี้เป็นการส่วนตัวนะ
พอมีอีออสเป็นพันธมิตรก็เริ่มใช้คนหมู่มากประกาศยึดพื้นที่เก็บเลเวลสาธารณะ
อย่างกับว่าเป็นของตัวเอง ถ้าไม่เข้าร่วมกับพวกมันก็ต้องโดนไล่ที่ไปเรื่อยๆ”
“บลัดมูนบางกลุ่มก็ทำตัวดีพอใช้ าเสียดาย..ร้อยละเก้าสิบเหมือนหัวหน้ากิลด์ไม่มีผิด ”
ชายผมเขียวเสริมต่อขณะกางแผนที่ออกมาดู หน้าจอของเฟยหงแสดงทางเดินของป่าชเอาไว้ละเอียดยิบถึงอรุณจะมองเห็นเพียงแค่ลำธารสีเขียวขุ่นก็ตาม
“เดี๋ยวก่อนค่ะ! กิลด์บลัดมูน ต้องเป็นพระจันทร์หน้าปิศาจสีเลือดไม่ใช่เหรอคะ” เฟอร์น่าสาวหัวไวขัดขึ้น
“ผมจะเล่าแบบคร่าวๆระหว่างเดินละกัน ตามมาเถอะครับสาวๆ
รีบหาที่ฟาร์มกันดีกว่า”
เฟยกล่าวจบก็หันหลังเดินลุยโคลนโดยมีแผนที่คอยนำทาง อรุณแทนที่จะตามไปทันที
เขาปล่อยให้สาวๆนำไปก่อนแล้วรอปิดท้าย
“ผมระวังหลังให้ครับ พวกรินรีบไปเถอะ เดี๋ยวเฟยเขาอินดี้วาร์ปไปไหนไม่รออีกเราจะกลับกันไม่ได้นะ”
รินฟังแล้วหัวเราะคิก “ระวังตัวด้วยค่ะพี่อรุณ”
การสนทนาสั้นๆจบลงก่อนการเดินเท้าสุดยากลำบากจะเริ่มขึ้น
เอาเข้าจริงพื้นโคลนถึงจะเหม็นหน่อยแต่พอเดินลุยไปเรื่อยๆก็เริ่มชินไปเอง
ขอเพียงไม่ไปสัมผัสโดยตรงให้ติดพิษก็โอเค
แต่การที่ต้องคอยระวังสิ่งที่งอกอยู่บนพื้นนั้นถือเป็นความวิบาก ต้นไม้ประหลาดนับชนิดไม่ถ้วนถ้าไม่มีหนามยืดออกมาเป็นตะขอแหลมไว้เกี่ยวหนังเขา
ก็จะปล่อยเกสรสีเขียวที่ออกฤทธิ์แสบคันอย่างร้ายกาจ
‘ยังดีนะมอนสเตอร์โผล่ซักตัว ไม่งั้นน้องณดีช็อกตายแน่’ อรุณใช้ความคิดนี้ปลอบใจตัวเอง ระหว่างเฝ้ามองแผ่นหลังอันบอบบางซึ่งมีเส้นสมสีชมพูยาวลงมาบังจนมิด
เหตุผลที่ณดียังคงเดินต่อไปได้ก็เพราะได้เพื่อนฉุดแขนไว้คนละข้าง
‘นั่นสินะ..นี่มันแปลกกันไปใหญ่แล้ว ไม่มี
มอนสเตอร์สักตัวเดียว’
ลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีของอรุณกลับมาอีกครั้งเมื่อเขาได้ยินเสียงการต่อสู้ดังครึกโครมปะทุขึ้นไม่เกินร้อยเมตรด้านหน้านี้เอง
ทุกคนโดยเฉพาะเฟยหงจึงรีบบุ่มบ่ามตรงไปยังที่เกิดเหตุสุดกำลังขาจะไปไหว
“เพลนชิพ!”
ทักษะเทเลพอร์ทหมู่ถูกใช้โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าอย่างเคย เสี้ยวพริบตาพวกอรุณก็มายืนอยู่บนเนินแข็งๆซึงเป็นเหมือนเกาะท่ามกลางบึงโคลนแห่งนี้
มันแข็งพอจะตั้งกระท่อมรูปทรงอัปลักษณ์สามหลังอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งได้
กระท่อมซึ่งกำลังถูกไฟไหม้จนเหี้ยน
“ฮึ่ม มาช้าเกินไป”
หัวหน้ากิลด์หยางหลงกัดฟันพูดกับตัวเอง
มองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้านั้น ทีมของผู้เล่นอีกกลุ่มซึ่งน่าจะเป็นผู้ลงมือก็มองเขากลับมาเช่นกัน ผู้เล่นชายหญิงชุดนี้ดูจากอุปกรณ์สวมใส่ระดับน่าจะไม่เกินสี่สิบ
คงจะมาเร่งเก็บเลเวลเหมือนณดีแน่ๆ
หนึ่งในคนกลุ่มนั้นซึ่งเป็นผู้เล่นระดับสูง
ตะโกนบอกเฟยด้วยน้ำเสียงให้ความรู้สึกคุกคาม “แถวนี้บลัดมูนกำลังฟาร์มอยู่
รู้นะถ้าล้ำเข้ามาจะเกิดอะไรขึ้น!!”
มันคนนั้นเหวี้ยงไม้คฑาในมือปล่อยลูกไฟยักษ์พุ่งเข้าใส่กระท่อม ระเบิดสิ่งก่อสร้างอัปลักษณ์ออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
โดยมีเฟยหงจิกตาเขม่นกลับไปอย่างเย็นชา อรุณคิดว่าสถานการณ์ใกล้จะเกิดการปะทะ แต่กลุ่มที่อ้างว่าเป็นกิลด์บลัดมูนเหมือนวางอำนาจจนพอใจแล้วจึงเดินตัดเข้าป่าไป
“นะ นี่มันอะไรกันคะ” ณดีระบายคำถามด้วยอาการไหวหวั่น
“เราโดนตัดหน้าแล้วล่ะครับ น้องดีว่า”
เฟยตอบโดยไม่หันกลับมามอง ชายผมเขียวยังคงมองซากกระท่อมไฟลุกนิ่งๆ น้ำเสียงราวกับว่ารู้สึกผิดกับเธอ
“กิลด์บลัดมูน..”
หัวหน้ากิลด์หยางหลงบ่นต่ออีกยืดยาว “ที่คนส่วนใหญ่เข้าใจผิดว่า
มีสัญลักษณ์คือจันทร์สีเลือดนั้น
มีที่มาจากสไตล์การล่าบอสที่ดุร้ายราวกับจะฆ่าล้างเผ่าพันธุ์มอนสเตอร์ให้เกลี้ยง
ต่อสู้ครั้งใด เลือดศัตรูย้อมจันทร์สีขาวบนชุดจนแดงฉานทุกครั้ง
หากลงพื้นที่หรือดันเจียนแล้ว
ที่แห่งนั้นจะถูกเก็บเกี่ยวทุกอย่างจนกลายเป็นโซนร้างเหมือนฝูงตั๊กแตนลงมากินพืชผล”
“เพราะอย่างนี้แหละผมเลยต้องรีบ
เราต้องเปลี่ยนแผนกันใหม่ครับ เราห้าคนเป็นไปไม่ได้ที่จะแข่งกับบลัดมูน ยังจำคนเป็นร้อยที่ท่าเรือได้ใช่ไหมครับ
พวกนั้นกำลังจะมาแย่งที่เก็บระดับของเราแล้วตอนนี้ แค่รอเวลาเท่านั้น”
“แล้ว
แผนใหม่ที่ว่านี่คือ?”
เฟยหงหยิบกระดาษใบหนึ่งจากอกเสื้อชูให้ทุกคนดู
ส่งผลให้อรุณยิ้มเฝื่อนทันที “ก็ตงิดๆว่าทำไมคุณเฟยถึงดูเครียดๆ
เล่นของยากนะเนี่ย แล้วที่นี้ใครจะเป็นคนนำล่าล่ะ”
“จะใครซะอีก” หัวหน้ากิลด์หยางหลงว่า “ผู้เล่นในตำนาน บุคคลซึ่งสามารถเคลียร์โซนทุกโซนที่ไม่ใช่เรดด้วยตัวคนเดียว เอรอน
จ้าวพิภพไง”
ความคิดเห็น