คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ep10 - สู่เลมอนวู้ด
“พวก ต้ม ตุ๋น” ณดีทวนคำพูดของเฟอร์น่าได้รอบหนึ่ง ค่อยแปลความหมายได้ว่าเป็นกลุ่มนักหลอกลวงเพื่อหวังผล ในชีวิตจริงเองแม้แต่เธอก็เคยเจอมิจฉาชีพประเภทนี้เหมือนกัน แต่ไม่นึกถึงเลยว่าในเกมแบบนี้ก็มีด้วย
‘ถ้าแบบนั้นรินก็ตกอยู่ในอันตรายน่ะสิ ทำไงดี ทำไงดี’ ณดีกวาดสายตาไปทั่วหวังว่าจะเรียกคนมาช่วยเหลือเพื่อนของตนให้ได้ แต่ผู้เล่นทั้งหมดแถวนั้นกลับได้แต่มองอยู่ห่างๆและเลือกที่จะล่าถอยออกไปเท่านั้น
ยกเว้นสาวสวยผมสีน้ำเงินข้างๆเธอ
เฟอร์น่าแผดเสียงอย่างฉับพลัน “หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ ไอ้พวกต้มตุ๋น! ฉันไม่ปล่อยพวกคุณให้ไปสร้างความเดือดร้อนกับผู้เล่นใหม่คนอื่นแน่!!”
‘ขะ เข้าไปแล้ว’ ณดีคิดอย่างตกใจ เมื่อผู้เล่นหญิงที่เธอเคยคุยด้วยแค่ช่วงสั้นๆตรงเข้าไปหาผู้ชายหลายคนที่ล้อมรอบตัวรินไว้อย่างไม่กลัวเกรง เฟอร์น่ายังคงย้ำเสียงดังอีกครั้งว่า “หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!”
“หือ~ เมื่อกี้คนสวยว่าใครเป็นพวกต้มตุ๋นงั้นเหรอครับ” หนึ่งในชายที่ล้อมตัวรินไว้หันกลับมาคุยอย่างแปลกใจ “เรามาช่วยเหลือผู้เล่นใหม่ต่างห่างล่ะ ไม่เชื่อลองถามเธอคนนี้ได้เลย”
ผู้เล่นชายทั้งหมดถอยออกมาจนรินกับเฟอร์น่าเห็นกันชัดเจน แล้วแม่สาวห้าวก็ตอบผู้มาใหม่ไปงงๆ “เอ่อ คนกลุ่มนี้มาเสนอตัวช่วยฉันจริงค่ะ คือ ตอนนั้นกำลังซื้อเสบียงสำหรับเดินทางไปทำเควสอยู่ แล้วเขาก็เดินมาถามว่าเป็นผู้เล่นใหม่ใช่ไหม ถ้าจะไปเลมอนวู้ดเดี๋ยวจะนำทางให้”
“จากนั้นก็เสนอให้คุณจ้างพวกเขาเพื่อคุ้มครองไปส่งในราคาถูกสินะคะ” เฟอร์น่าแทรกทันที ซึ่งรินก็พยักหน้ารับโดยอัตโนมัติ
“ตามนั้นเลยค่ะ แต่เรื่องราคาไม่ค่อยถูกเท่าไหร่…”
“ก็เพราะคนพวกนี้จะหลอกคุณไปปล้นยังไงล่ะ!”
ณดีสังเกตจากระยะไกลได้ว่า ผู้เล่นชายเหล่านั้นสบตากันให้วุ่นวายอย่างมีพิรุธ คนที่ตัวสูงที่สุดซึ่งสะพายปืนไว้ด้านหลังถึงกับต้องปั้นยิ้มปฏิเสธว่า “นี่คุณ หลอกเหลิกอะไรกันล่ะ มากล่าวหาพวกผมแบบนี้ มีหลักฐานอะไรรึเปล่า”
“หลักฐานสินะคะ” เฟอร์น่าเท้าสะเอวแล้วเรียกกรอบข้อความโปร่งใสออกมา “รูปพวกนี้ไงหลักฐาน!”
ผู้เล่นที่มุงดูอยู่รอบๆต่างส่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันให้อื้ออึง สาวสวยผมน้ำเงินขยายกรอบข้อความนั้นให้ใหญ่โตขึ้นไปอีก จนทุกคนสามารถเห็นภาพฉากการปล้นในป่าแห่งหนึ่งได้อย่างชัดเจน ณดีที่เป็นผู้เล่นใหม่แกะกล่องแม้จะไม่มีความรู้เรื่องเกม แต่ การที่คนในชุดอาวุธแฟนตาซีเต็มยศบุกเข้าโจมตีผู้เล่นใหม่ในชุดเรียบๆแบบเธอ ก็คงเห็นเป็นอื่นไม่ได้จริงๆ
ที่สำคัญคือคนที่ดักปล้นในภาพนั้นเป็นกลุ่มเดียวกับผู้ชายที่ล้อมตัวรินไว้ราวกับแกะ
เฟอร์น่าตะโกนใส่หน้าซีดๆของผู้เล่นมิจฉาชีพอย่างได้ใจ “นี่ไงคะ ภาพนี้ฉันถ่ายมาเองเมื่อหนึ่งวันที่แล้ว พวกคุณน่ะทำกันเป็นขบวนการ กลุ่มหนึ่งจะล่อผู้เล่นใหม่มาให้อีกกลุ่มดักปล้น แล้วสลับกันไปเรื่อยๆไม่ให้จำหน้าได้ หลักฐานมัดตัวขนาดนี้แล้วก็ยอมรับดีๆเถอะ”
ฮึ่ม! ดันถูกถ่ายเก็บไว้ซะได้!!
“ริน!” ณดีร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆเหล่านักต้มตุ๋นที่เข้าตาจนพากันเรียกอาวุธของตัวเองออกมาและจับเพื่อนของเธอไว้เป็นตัวประกัน แม้รินมีความสามารถในการต่อสู้ป้องกันตัวแต่เมื่อเจอผู้ชายตัวใหญ่รุมจับไว้เช่นนี้ต่อให้ดิ้นแค่ไหนก็ไร้ผล หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบๆหวังจะมีใครมาช่วยแก้สถานการณ์นี้ได้ แต่ก็เป็นเช่นเดิมคือพวกเขาต่างเลือกที่จะล่าถอย
กลับกัน เฟอร์น่าเรียกดาบของมือใหม่ออกมาตั้งท่าอย่างกล้าหาญ
ณดีร้องขอความช่วยเหลืออย่างไม่เข้าใจ “ช่วยด้วยค่ะ มันจับเพื่อนฉันไว้เป็นตัวประกัน!”
ทำไมกันนะ พวกต้มตุ๋นมีห้าคนย่อมไม่มีทางสู้คนหลายสิบได้อยู่แล้ว ทำไมพวกที่มุงอยู่ไม่รวมกันเข้าไปรุมประชาทัณฑ์ล่ะ?
คำตอบนั้นง่ายแสนง่าย เพราะนักต้มตุ๋นห้าคนนี้แข็งแกร่งกว่าไทยมุงทุกคนอย่างมากนั่นเอง พวกมันแต่ละคนล้วนมีเลเวลสูงถึงหลักหกเป็นอย่างต่ำ โดยเฉพาะคนตัวสูงที่ถือปืนนั้นเป็นคลาสสามที่มีระดับนักผจญภัยสูงถึงเจ็ดสิบห้าทีเดียว ในทางตรงข้ามกับผู้เล่นบริเวณนี้ทั้งหมดที่เน้นทำมาค้าขายหรือไม่ก็เพิ่งเล่นใหม่ ด้วยความสามารถในการต่อสู้ที่ต่างกันมากแบบนี้เสี่ยงไปก็เหมือนแมงเม่าบินเข้ากองไฟ
“ถึงมีหลักฐานแล้วจะทำอะไรพวกเราได้ล่ะฮะ! พวกเรามีคลาสสามตั้งสองคน ใช้ทักษะทีเดียวก็เป่าผู้เล่นใหม่กระจอกๆอย่างพวกแกกลับจุดเซพได้แล้ว ไม่อยากเจ็บตัวก็หลบไปเดี๋ยวนี้ ทำเป็นเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น! ถ้าใครไปแจ้งจีเอ็ม ฉันจะไล่ฆ่ามันให้เลิกเล่นไปเลยคอยดูสิ!”
“จะ จีเอ็ม” ท่ามกลางสถานการณ์ตึงเครียด ณดีก็หลุดปากออกมา
ไม่ใช่เพราะต้องการท้าทายพวกนักต้มตุ๋น แต่ชายใส่สูทที่ยืนอยู่บนกำแพงเมืองเหนือคนทั้งหมดนั้น ข้อมูลบอกเธอว่าเป็นจีเอ็มจริงๆ แล้วเขาก็กระโดดลงมาข้างล่างนี้แล้วด้วย
49,800!
“เมื่อกี้ใครเรียกหาจีเอ็มเหรอพวก?” ชายในชุดสูทถามด้วยรอยยิ้มทั้งๆที่เพิ่งกระโดดผ่าร่างของหนึ่งในนักต้มตุ๋นเป็นสองท่อนกลางอากาศไปเมื่อครู่ “ถ้ายังไม่ปล่อยตัวประกัน ระวังตัวขาดแบบเพื่อนน้า~”
“ฮะ เฮ้ย จีเอ็ม! เผ่นโว้ย!!!” ไม่ต้องให้คนใส่สูทบอกนักต้มตุ๋นที่เหลือก็ผลักรินทิ้ง แล้วใส่เกียร์หมาวิ่งหางจุกตูดออกนอกเมืองอย่างไม่คิดชีวิตแล้ว ผู้เล่นทั้งหมดต่างพากันโห่ร้องสรรเสริญด้วยความดีใจออกมาทันที
ณดีรีบวิ่งไปจับไหล่เพื่อน “ริน! เป็นอะไรหรือเปล่าริน โชคดีจังที่ไม่เป็นอะไร”
“ไอ้พวกนั้นวิ่งไปทางไหนณดี ฉันจะไปเตะกันมัน!” สาวห้าวสบถอย่างเผ็ดร้อน “ถ้าไม่ติดว่าโจมตีไม่เข้านะ ฮึ่ม! จะเตะก้านคอพวกมันโชว์ให้แกดูเป็นขวัญตาเลยคอยดู”
“จ้า จ้า ฉันรู้ว่ารินน่ะสู้เก่ง แต่พวกนั้นหนีจีเอ็มไปกันหมดแล้วล่ะ ตามไปก็ไม่ทันหรอก” ณดียิ้มอย่างอ่อนใจให้กับเพื่อนแล้วทำท่าจะหันไปขอบคุณชายใส่สูทที่พูดถึงสักครั้ง น่าเสียดายที่เขาโดยฝูงผู้เล่นมารุมขอลายเซ็นไปก่อนซะแล้ว
“จีเอ็ม นี่...เป็นพวกคนดังเหรอ”
“แน่นอนสิ” รินผู้บ้าดาราน้อยกว่าผู้หญิงคนไหนถอนใจ “แทนที่จะไปสนใจจีเอ็ม แกไปสนใจคนตรงนั้นดีกว่านะ สงสัยช็อกไปแล้ว”
เมื่อเธอหันไปมองอีกฝ่ายตามนิ้วมือของรินก็พบว่าเจ้าของผมสีน้ำเงินสวยยังคงยืนค้างอยู่ในท่าเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ยกเว้นขาที่สั่นพั่บๆอย่างอ่อนระทวย
‘อาการหนักสุดเลยนี่นา’ ณดีพิจารณาเฟอร์น่าหัวจรดเท้าแล้วเดินเข้าคุยกับอีกฝ่ายอย่างกล้าๆกลัวๆ “เอ่อ ให้ช่วย มั้ยคะ”
“ชะ ช่วย ช่วย พยุงแปปนึงด้วยค่ะ”
เฟอร์น่าเค้นเสียงจากลำคออย่างยากลำบาก แล้วล้มแผละลงไปในอ้อมแขนณดี
“ขอบคุณสำหรับภาพครับ ทุกอย่างก็เรียบร้อยดีแล้ว งั้นผมขอตัว” หลังทุกอย่างกลับเป็นปกติแล้ว จีเอ็มก็พูดอย่างรวบรัดแล้วเดินจากพวกณดีไปทันที แต่ว่าเฟอร์น่าที่เพิ่งส่งรูปหลักฐานให้เขาได้ขอรั้งตัวอีกฝ่ายไว้เพื่อถ่ายรูปคู่
ถ้าหากรินเป็นพวกบ้าดาราน้อยที่สุด เฟอร์น่าก็เป็นประเภทตรงข้าม นั่นคือสิ่งที่ณดีคิด
|
ชื่อ: GM เครโทส สี:แดง-ดำ-เขียว คลาส:Destroyer
ระดับนักผจญภัย: 90
ระดับสี: 3
สังกัด: ระบบ |
“จีเอ็มนี่เก่งจังเลยเนอะ โจมตีทีเดียวตายเหมือนมิสโกอิ้งเลย” ณดีพูดสิ่งที่เธอคิดออกมา หลังแอบดูข้อมูลของชายใส่สูท “ถ้าฉันหรือรินได้สักครึ่งหนึ่งของเขาก็ดีสิ”
“เริ่มมีไฟขึ้นมาแล้วเหรอณดี พวกนี้เก่งอยู่แล้วแหละ เป็นเจ้าหน้าที่ดูแลความสงบเรียบร้อยในเกมนี่ ถ้าอ่อนกว่าผู้เล่นทั่วไปเขาคงไม่จ้างมาเป็นจีเอ็มหรอก แกกับฉันเองถ้าเล่นไปเรื่อยๆ สักวัน เดี๋ยวก็เก่งเองนั่นแหละ”
รินกล่าวจบก็ก้าวออกไปนอกเมือง “ขั้นแรกก็ต้องเปลี่ยนคลาสซะก่อน พวกเราไปเลมอนวู๊ดกันเลยดีกว่า!”
“อื้อ ว่าแต่รินรู้ได้ยังไงว่าเมืองนั้นต้องไปทางไหน”
สาวห้าวยิ้มตอบอย่างมั่นใจ “เดินทางไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ถึง! ทางไหนผู้เล่นใหม่ไปเยอะๆ เราก็ไปทางนั้นแหละ”
‘รินนี่น้า ชอบไปตายเอาดาบหน้าแบบนี้อยู่เรื่อย’ ณดีปลงตกแล้วเดินตามหลังเพื่อนไปอย่างกระชั้นชิดโดยกางแผนที่ของตัวเองออกมากำกับไว้ด้วย นอกจากพื้นที่ในเมืองหวงและค่ายฝึกแล้ว ทุกๆส่วนในแผนที่ซึ่งขยายขนาดออกไปได้กว้างใหญ่ไพศาลล้วนว่างเปล่า สิ่งเดียวที่บอกว่าเธอกำลังไปยังทิศทางไหนคือเส้นบอกทิศเหนือในกรอบข้อความโปร่งใสเท่านั้น
‘คนอื่นก็ไม่มีแผนที่เหมือนกันนี่ ถ้ารินตามไปจะเจอแน่เหรอ ไม่ใช่ว่าต่างฝ่ายต่างมั่วแล้วก็พากันหลงนะ ถ้าแบบนั้นฉันจะทำยงไงดีล่ะ’
สองคนนั้น รอก่อนค่ะ! รอก่อน!
เสียงใสๆเหมือนกระดิ่งแว่วมาแต่ไกลพร้อมการปรากฏตัวอีกครั้งของเฟอร์น่า สาวผมสีน้ำเงินวิ่งมาหาณดีกับรินอย่างสุดกำลังแล้วยืนหอบอยู่ต่อหน้าทั้งสองคน “ฉันยังไม่ได้.. ตอบแทน.. แฮ่ก! ที่ช่วยฉันไว้.. เลยค่ะ แฮ่กแฮ่ก”
“ไม่ต้องตอบแทนอะไรหรอก ฉันกับเพื่อนแค่ช่วยหามเธอไปนั่งพักเอง” รินออกมารับหน้าด้วยรอยยิ้มเข้าสังคม “เราสองคนต่างห่างค่ะที่เป็นฝ่ายติดบุญคุณ ถ้าไม่ได้เธอมาเปิดโปง คงถูกหลอกไปปล้นที่ไหนก็ไม่รู้แล้ว”
เฟอร์น่าพูดต่อไปทั้งที่หอบ “ฉันรู้ทางไปเมืองเลมอนวู้ดค่ะ ฉันถูกดักปล้นแถวๆนั้น แฮ่กๆๆ ดังนั้นเพื่อเป็นการตอบแทน ขอตามไปด้วยในฐานะคนนำทางได้ไหมคะ”
“ได้สิ! ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ฉันไพริน ส่วนคนนี้เพื่อนฉันชื่อดีว่า ส่วนคุณก็..เฟอร์น่า ใช่ไหมคะ”
“เรียก เฟอร์ เฉยๆก็ได้ค่ะ” สาวผมน้ำเงินยิ้มแย้มแล้วชวนทั้งสองคนเข้าร่วมปาร์ตี้ทันที ระหว่างที่ณดีกำลังจะกดตอบรับอยู่นั้นเธอก็หันไปกระซิบกับรินเนื่องจากรู้สึกไม่สบายใจ
‘นี่ริน จะดีเหรอที่บอกชื่อปลอมเธอไป แบบนี้ก็ไม่ต่างกับเราโกหกเลยนะ’
‘แกนี่ซื่อเกินไปแล้ว แล้วเขาจะให้ตั้งชื่อในเกมไว้ทำไมล่ะ ก็เพื่อปิดบังตัวตนในโลกจริงน่ะสิ"ต
‘แต่ว่า~’
‘รู้ว่าแกไม่ชอบเฟค ฉันก็เหมือนกัน’ รินถอนหายใจเบาเท่ายุงบิน ‘แต่นี่มันเกมนะ ตอนนี้เธอคือสาวสวยคนใหม่ชื่อดีว่าแล้ว ไม่ใช่ผู้หญิงขี้กลัวชื่อณดีในโลกจริง ดังนั้นอยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ ถ้าเล่นแล้วยังต้องมากังวลนู่นนี่ ฉันคงไม่ชวนแกมาเล่นหรอก’
หลังจากนั้นทีมเฉพาะกิจอันประกอบไปด้วยสาวๆสามคนคือ ณดี ริน และผู้นำทางอย่างเฟอร์น่า ก็เดินทางไปทางตะวันออกเฉียงเหนือเพื่อมุ่งหน้าสู่เลมอนวู๊ด หรือจะให้อธิบายง่ายกว่านั้นก็คือตรงออกไปจากประตูหน้าเมืองแคโรไลน์เรื่อยๆนั่นเอง เมื่อผ่านพ้นเขตชานเมืองซึ่งเป็นบ้านของผู้เล่นและกิลด์ต่างๆ ทั้งสามก็พบกับทุ่งหญ้ากว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาซึ่งมีทิวไม้แทรกอยู่เป็นระยะๆ
มอนสเตอร์จำนวนมากซึ่งดูไม่มีพิษภัย เช่น กวางที่มีเขาเป็นกิ่งไม้ซึ่งกำลังผลิใบสีเขียวสด , กระต่ายขาวตัวจ้อยซึ่งพลิ้วตัวไปตามหญ้าสูง , วิหคสีเหลืองที่เหมือนนกแก้วยักษ์เดินสองขาเตร็ดเตร่กับลูกๆของมัน แม้กระทั่งกระทิงแดงสี่เขาตัวใหญ่ที่วิ่งไล่ขวิดใครก็ตามที่ถืออาวุธเข้าไปใกล้ ทั้งหมดล้วนอาศัยอยู่ในทุ่งแห่งนี้ และเป็นแหล่งประสบการณ์ให้เหล่าผู้เล่นใหม่ทั้งหลายที่มา
“ฉันขอไปดูพวกมันใกล้ๆก่อนนะ! เดี๋ยวมา” รินบอกด้วยความตื่นเต้นแล้ววิ่งลงไปกลางทุ่งทันที จากการตรวจสอบของณดี สัตว์เหล่านี้มีระดับอย่างมากที่สุดแค่แปดเท่านั้น เธอจึงโล่งใจได้หน่อยว่าพวกมันคงไม่สามารถทำอะไรเพื่อนขาลุยของเธอซึ่งมีเลเวลสิบได้
‘ถ้าเล่นแล้วยังต้องมากังวลนู่นนี่ ฉันคงไม่ชวนแกมาเล่นหรอก’
คำพูดของรินยังคงดังอยู่ในหัวของหญิงสาวซ้ำๆ ‘ยังไงก็กังวลอยู่ดีนั่นแหละ’ ณดีตอบเสียงนั้นในใจของตัวเองซ้ำไปซ้ำมาในขณะที่มองดูผู้เล่นใหม่ทั้งหลายเดินทางไปสำรวจโลกกว้างของคัลเลอร์แคลชจากระยะไกล จริงอยู่ที่ว่าในโลกใบใหม่นี้เธอคือดีว่า ดีว่าผู้เป็นสาวสวยซึ่งมีผมสีชมพูเปล่งประกาย แต่แก่นแท้แล้วตัวเธอก็คือณดีคนเดิมอยู่ดี ณดีที่ไม่มั่นใจในตัวเองสักอย่าง ณดีผู้มีใบหน้าอมทุกข์จนทุกคนในคณะล้อว่ายัยมืดมน
อยู่ๆเฟอร์น่าก็เอ่ยขึ้นมา “ดีว่าไม่ตามไพรินไปเหรอคะ ไปลองมือกับมอนสเตอร์พวกนี้ก่อนก็ไม่เลวนะ ยกเว้นพวกสีเหลืองที่ชอบมาเป็นฝูง”
‘แค่หุ่นไม้ที่ค่ายฝึกฉันยังแพ้มาแล้วเลย’ ณดีคิดแล้วยิ้มแหย “ฉันไปด้วยจะเป็นภาระเปล่าๆน่ะค่ะ อีกอย่าง ไม่ต้องเรียกดีว่าก็ได้ค่ะ คุณเฟอร์น่า ชื่อจริงฉันชื่อ ณดี”
“นะ~ดี อืม...ถ้าอย่างนั้น ณดีก็เรียกฉันว่า เฟอร์น่า เฉยๆด้วยเหมือนกันสิคะ มีคุณแบบนั้นฉันจะสบายใจกว่านะ ไม่ชวนให้รู้สึกอึดอัดด้วย”
“ดะ ได้ค่ะคุณเฟอร์น่า” ณดีตื่นเต้นจนเรียกคุณเหมือนเดิม “แล้วจากที่นี่ไปถึงเลมอนวู๊ดนี่อีกไกลมากไหมคะ”
“ถ้าเดินไปเรื่อยๆ ก็ประมาณครึ่งวันในเกม ระยะทางไม่ได้ไกลเท่าไหร่หรอก แต่เส้นทางมันค่อนข้างจะท้าทายอยู่สักหน่อยน่ะค่ะ อาจจะต้องมีการต่อสู้กับมอนสเตอร์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”
“ต่อสู้.. มอนสเตอร์..”
ขณะที่ณดีกำลังนึกถึงความเป็นไปได้ที่เลวร้ายที่สุดอยู่นั้น ก็เกิดเสียงอึกทึกครึกโครมมาจากระยะไกล หญิงสาวเหลือบไปดูก็พบว่ารินวิ่งกลับมาแล้วพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง แต่ที่สำคัญที่สุดคือเธอไม่ได้มาคนเดียวแต่มีฝูงนกสีเหลืองวิ่งตามเธอมาอย่างกระชั้นชิด
[พบมอนสเตอร์ ร๊อกโก้ ระดับ5 จำนวน10ตัว]
[พบมอนสเตอร์ ลูกอ่อนร๊อกโก้ ระดับ2 จำนวน3ตัว]
“ณดี หนีเร็ว! นกมันตามฉันมาเพียบเลย ที่บอกว่าสีเหลืองทำงานเป็นทีมคือแบบนี้เองสินะ ฮะฮะฮะ เกมนี้สนุกเป็นบ้าเลย” สาวห้าวยิ้มร่า “ฉันแค่ฆ่าลูกมันไปตัวเดียวเอง อยู่ดีๆมันก็วิ่งมาจากไหนไม่รู้หมดฝูงแน่ะ”
ไม่ต้องเตือน ณดีกับเฟอร์น่าก็หนีอยู่แล้ว
หลังจากวิ่งแจ้นหนีเสียงร้อง แกว๊กๆ อย่างโกรธแค้นของนกร๊อกโก้ได้สำเร็จ ณดีก็ต้องประสบอันตรายอีกนานัปการซึ่งไม่ได้มีต้นตอมาจากเธอเลยแม้แต่น้อย รินนั้นมีนิสัยเหมือนในชีวิตจริง รักสนุก ห้าวๆลุยๆ ทุกครั้งที่เธอไปเจอตัวอะไรประหลาดๆระหว่างเดินทางเข้าก็ต้องวิ่งเข้าไปหาเรื่องให้ได้ ในขณะเดียวกัน เฟอร์น่าที่ดูเหมือนจะเป็นพวกคิดไวทำไวและกล้าหาญ ก็นำภัยมาให้ปาร์ตี้ได้ดีกว่านำทางหลายเท่า กว่าจะมาถึงเขตเมืองเลมอนวู๊ด ถ้าไม่ได้ทักษะสีขาวของณดีฟื้นฟูพลังชีวิตให้ ป่านนี้พวกเธอคงตายกันไปหลายรอบแล้ว
“ฟู่ว~ ถึงจะเถลไถลมากไปหน่อย แต่ก็มาถึงเลมอนวู๊ดได้โดยสวัสดิภาพค่ะ”
เฟอร์น่าปาดเหงื่ออย่างผู้ชนะขณะพิงป้ายบอกทางเข้าเมืองเป้าหมาย เลมอนวู้ดนั้นตั้งอยู่ในป่าทึบซึ่งอยู่ถัดจากทุ่งหญ้าไปพอสมควร ซ้ำยังมีฉากหลังเป็นเทือกเขา บรรยากาศยามเย็นจึงค่อนข้างมืดครึ้ม
“ต้องสู้กับหมาป่าสีดำสามตัวที่เลเวลสิบห้า แบบนั้นไม่เรียกว่าโดยสวัสดิภาพหรอกมั้ง” รินแขวะด้วยรอยยิ้ม “แต่แบบนี้สิถึงจะสมกับเป็นการผจญภัยหน่อย”
‘นี่เหรอภารกิจแสวงบุญ’ ณดีดูเหมือนจะมีความคิดไปทางลบมากที่สุด ขาของเธอปวดเมื่อยเพราะต้องวิ่งผ่านสิ่งกีดขวางอย่างพุ่มไม้อย่างต่อเนื่อง ไม้เท้าเกรดหนึ่งที่เธอได้มาตอนเริ่มเกมก็โดนมอนสเตอร์ทำลายจนพัง ที่สำคัญ การต่อสู้กับหมาป่าสีดำที่ยิงพลังออกจากปากด้วยได้ที่ผ่านมาไม่นานดูเหมือนจะทำให้ขวัญกำลังใจของเธอถดถอยแม้จะทำให้เธอเลื่อนเป็นระดับสิบสองก็ตาม
“ทำหน้าดีใจหน่อยสิณดี มาถึงเลมอนวู๊ดแล้วนะ ทีนี้เราไปเข้าโบสถ์ของเมืองก็ได้เปลี่ยนคลาสกันทั้งคู่แล้ว เลเวลก็เพิ่มมาตั้งสอง” รินตบไหล่ณดีเมื่อเห็นเพื่อนมีสีหน้าไม่ดี
“ใช่ค่ะณดี พอเปลี่ยนคลาสแล้วจะเล่นเกมนี้สนุกขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเลย” เฟอร์น่าเสริม “แต่สำหรับฉันเรื่องนั้นคงอีกนาน”
“อ่าว เฟอร์ไม่ได้เปลี่ยนคลาสที่เลมอนวู๊ดเหรอ”
สาวผมน้ำเงินแบะปาก “ฉันเลือกคลาสพิเศษค่ะ เลยมีเงื่อนไขในภารกิจอีกหลายอย่างที่ต้องทำเพิ่ม... ตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้ว เรารีบเข้าเมืองกันก่อนดีกว่าค่ะ จะได้ไปหาข้าวเย็นทานกันด้วยเนอะ”
เมื่อสาวสามเห็นพ้องต้องกันจึงออกเดินเท้าไปอีกสิบนาทีได้ก็มาถึงหมู่บ้านสไตล์ยุโรปยุคกลางแห่งหนึ่งซึ่งมีผู้เล่นใหม่เดินเข้าออกกันอย่างหนาตา ที่แห่งนี้คือเลมอนวู๊ดไม่ผิดแน่ และโบสถ์ซึ่งเป็นเป้าหมายของณดีก็มองเห็นได้จากระยะไกลโขทีเดียว
เพราะมันเป็นสิ่งก่อสร้างที่สูงที่สุด และมีควันไฟลอยคลุ้ง
“กะ เกิดอะไรขึ้นน่ะ” ณดีเอามือป้องปากเมื่อเห็นผู้เล่นจำนวนมากกำลังยืนมองโบสถ์ซึ่งถูกเผาและเจาะผนังด้านหนึ่งจนเป็นรูโบ๋
“หึๆ อีเว้นท์งั้นเหรอ เข้าใจเลือกเวลาเกิดจริงๆเลยค่ะ” เฟอร์น่ายิ้มเยาะตัวเอง
“อะ อีเว้นท์ เหตุการณ์พิเศษอะไรแบบนั้นเหรอ”
รินเป็นฝ่ายตอบให้แทน “เดาถูกเลยณดี รู้สึกว่าสีสันอีกอย่างหนึ่งของเกมนี้คือจะมีอีเว้นท์แบบนี้เกิดขึ้นตลอดเวลาแบบสุ่มเพื่อไม่ให้ผู้เล่นเบื่อไงล่ะ ถ้าแกเข้าร่วมแล้วจะได้ของรางวัลด้วยนะ”
“โอ เหล่านักผจญภัยและผู้แสวงบุญทั้งหลายโปรดช่วยพวกเราที” ชายสูงวัยคนหนึ่งซึ่งแต่งตัวเหมือนนักบวชทุกคนในเกมปรากฏตัวขึ้น เจ้าหน้าที่ของระบบคนนี้แสดงได้สมบทบาทหลวงพ่อที่กำลังเดือดร้อนได้เป้นอย่างดีทีเดียว
“พวกก็อบลินได้บุกเข้ามาโจมตีโบสถ์ของเราอย่างกะทันหันเมื่อไม่นานมานี้เอง ดูเหมือนมันจะขโมยดาบและคทาศักดิ์สิทธ์ไปด้วย ถ้าขาดสองสิ่งนั้นไปก็จะไม่สามารถเปลี่ยนคลาสให้พวกท่านได้”
เห้ย! บ้าอะไรวะเนี่ย!!
แล้วพวกเราจะทำยังไงดีล่ะเธอ!?
อุตส่าห์เดินทางมาตั้งไกล แต่ของดันโดยขโมยไปแล้วเนี่ยนะ!!!
ท่ามกลางเสียงอื้ออึง ชายสูงวัยก็แทรกขึ้นมาตามบทของเขาว่า ใจเย็นไว้ก่อนเหล่านักผจญภัย ถ้ำของพวกก็อบลินอยู่บนเขาห่างจากที่นี่ไปทางเหนือ พวกมันน่าจะเอาดาบกับคทาศักดิ์สิทธ์ไปแอบไว้ที่นั่น”
“อย่าบอกนะ ให้เราไปเอากลับคืนมาเพื่อเปลี่ยนคลาสงั้นเหรอ” รินเดาๆเล่นและถูกต้องซะด้วย
“ตอนนี้ก็มืดแล้ว ขอเชิญนักผจญภัยทุกคนไปพักผ่อนที่โรงเตี๊ยมของเมืองก่อน หลังจากนี้แล้วถ้าใครพาสิ่งศักดิ์สิทธ์ของโบสถ์กลับคืนมาได้ นอกจากจะได้เปลี่ยนคลาสแล้ว ในฐานะหัวหน้าคณะสงฆ์แห่งเลมอนวู๊ด ยี่สิบกลุ่มแรกที่นำกลับมาได้จะให้รางวัลอย่างงาม”
“แบบนี้ก็สวยสิ!” รินกอดอกแล้วหันมามองเพื่อนร่วมทาง จะมีก็แต่ณดีเท่านั้นที่ไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมเอาเสียเลย หญิงสาวรู้สึกได้ว่าตัวเองต้องเข้าร่วมกิจกกรมที่ตัวเองไม่ชอบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
นั่นคือการแก่งแย่งแข่งขัน
“พรุ่งนี้รีบตื่นแต่เช้าเลยนะ เราจะไปถล่มรังก็อบลินก่อนใครเพื่อนเลย!”
ความคิดเห็น