ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : จำกัดขอบเขต
“ส้นรองเท้าเนี่ยนะ ฉันล่ะอึ้งจริงๆ เลย” ฮอลลี่หัวเราะออกมา “แต่ฉันไม่คิดว่าจิมจะเป็นฆาตกรได้หรอก”
อแมนด้าไม่เข้าใจ “ก็แล้วทำไมจะไม่ได้ล่ะ เขามีรองเท้านะ อาวุธเชียวนะนั่น”
“ไม่ เพราะฉันเห็นตอนที่เขากับลิซ่าออกจากร้านไปไม่มีใครถือถุงอะไรเลย” ฮอลลี่อธิบาย
อแมนด้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี “ลิซ่าอาจจะใส่แล้วก็ได้ ใส่ออกจากร้านไปน่ะ”
“ไม่หรอก เพราะจิมบอกว่าลิซ่าไม่สบอารมณ์กับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วหลังจากนั้นเขาจึงให้รองเท้าเธอ ถึงจะยังไห้ในร้านก็ต้องมีคนถือรองเท้าเก่าออกมาอยู่ดี”
ตอนนี้อแมนด้าเริ่มเข้าใจแล้ว ถ้าทุกอย่างมันเป็นไปอย่างที่จิมเล่าให้เธอฟังจริงๆ เขาก็ไม่ใช่ฆาตกร แต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ แล้วทำไมเขาจะต้องโกหกด้วย ก็นั่นน่ะสิ คนเราโกหกเพื่อปิดบังอะไรสักอย่างเสมอ แต่สิ่งที่เขากำลังโกหกอาจจะเป็นเรื่องร้ายแรงได้ แล้วถ้าเขาพูดความจริงล่ะ โธ่ อแมนด้าเริ่มจะไม่เข้าใจอีกแล้ว
“ฉันว่าเราน่าจะเริ่มต่อได้แล้วนะ” ฮอลลี่ชักชวน “เวลาเดินไปเรื่อย แต่ถ้าเธออยากจะพักก็ไม่เป็นไร” เธอวางมือบนไหล่ของเพื่อนสาวผมแดงซึ่งกำลังไม่แน่ใจกับความคิดตัวเองอยู่
“ไม่เป็นไร ฉันโอเค” อแมนด้าเลิกคิ้วขึ้น “แต่ฉันไม่รู้ว่าเราจะไปต่อที่ไหน ยังไง”
ฮอลลี่ลดมือลงจากบ่าของอแมนด้า แล้วถอนหายใจ “จะว่าไปฉันก็ไม่รู้หรอก แต่ฉันว่าเราควรจะมาคิดแบบเป็นขั้นเป็นตอน” เธอยิ้ม “ก่อนอื่น ฉันว่าเราควรเริ่มด้วยกระดาษกับปากกา”
อแมนด้าล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์ตัวเก่งของเธอ แล้วหยิบสมุดเล่มเล็กๆ ออกมาพร้อมด้วยดินสอ “นี่ไง”
“แหม เธอมีทุกอย่างอยู่ในกระเป๋าเลยนะ” อแมนด้ายักไหล่ เมื่อเห็นว่าเธอจะไม่พูดอะไร ฮอลลี่จึงพูดต่อ “อาวุธ คือ รองเท้าผู้หญิง” เธอจดลงไป “ต้องเป็นรองเท้าผู้หญิงหรือเปล่า เจาะจงไหม”
อแมนด้าคิดครู่หนึ่ง “ฉันว่าเจาะจงนะ เพราะรองเท้าผู้ชายจะไม่มีส้นที่เป็นลักษณะอย่างนั้น”
“แล้วที่เรารู้มาอีกคือ จิม” ฮอลลี่เขียนชื่อของเขาลงไป แล้วทำลูกศรชี้ออกมา “บอกว่าเขาให้รองเท้าลิซ่าหลังจากเกิดเรื่อง”
อแมนด้าแย้ง “น่าจะเขียนว่า เขาบอกว่าให้รองเท้าเธอเพราะเธอกลัว ใช่แล้ว เขาบอกมาอย่างนี้เลย”
ฮอลลี่แก้คำผิด “แล้วแมร์รี่ แอน” เธอจดชื่อนั้นลงไปอย่างไม่ชอบใจนัก เพราะมันทำให้เธอนึกถึงการพบปะอันไม่น่าจดจำของทั้งสองเมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่แล้ว “นิสัยไม่ดี และมีแนวโน้มจะเป็นฆาตกร”
“ฉันว่าเธอน่าจะวงเล็บคำว่า นิสัยไม่ดี เอาไว้นะ เพราะมันเป็นความเห็นส่วนตัว” อแมนด้าแนะ
“ได้เลย จะยังไงก็ได้” แล้วเธอก็เขียนวงเล็บเอาไว้ “ต่อนะ แล้วเราคิดว่าคนร้ายน่าจะเป็นผู้หญิง ใช่ไหม”
“น่าจะใช่ แล้วหลังจากนั้นเธอก็ใส่รองเท้าออกมาโดยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันว่ามันง่ายเหมือนกันนะ แถมคนอื่นยังไม่สนใจเธอด้วย หรือแม้แต่เสียงกรีดร้อง” อแมนด้าหยุดกึก “แล้วเรื่องเสียงร้องล่ะ คนอื่นจะไม่ได้ยินเลยเชียวหรือ ฉันเห็นด้วยนะที่ว่าร้านมันดังมาก แต่ไม่ใหญ่ขนาดนั้น”
ฮอลลี่ยกมือขึ้นมาเกาศีรษะอย่างสงสัย “อาจจะเอาอะไรยัดไว้ก็ได้” เธอลดมือลง แล้วเอียงคอไปทางขวา “อาจจะเป็นอะไรก็ได้ อย่างเช่น ผ้าเช็ดหน้า หรือกระดาษ ฉันไม่แน่ใจแต่คิดว่ามันได้ผลนะ”
“ตกลงอย่างนั้นก็ได้ แล้วทีนี้เราควรจะไปทางไหนต่อล่ะ” อแมนด้าทำหน้ามุ่ย “สรุปแล้วคนที่เป็นผู้ต้องสงสัยของเราตอนนี้ก็มี คุณนายดอลสัน แม่ของแมร์รี่ แอน เดนิส ไคสกี้ ทันตแพทย์ และลิซ่าโทน แฟนสาวของจิม ซึ่งเป็นผู้พบศพ”
“ฉันไม่คิดว่าจะเป็นลิซ่าเท่าไรหรอก แต่ก็อาจเป็นไปได้ เพราะเธออยู่แต่ในห้องทั้งวันเลยใช่ไหมล่ะ อาจจะเป็นเพราะความรู้สึกผิดก็ได้” ฮอลลี่ออกความคิด “หรืออาจจะกำลังคิดแผนฆาตกรรมครั้งใหม่ก็ได้ ใครจะไปรู้”
“ฉันไม่ค่อยชอบที่เธอพูดเมื่อกี๊เลย” อแมนด้าหน้าเบ้ มันฟังดูไม่ดีจริงๆ แล้วที่จริง มันอาจจะถูกของเธอ
ฮอลลี่ก้มหน้าก้มตาจดทุกสิ่งที่เธอคิดว่าสำคัญเอาไว้ และหน้าตาของหน้ากระดาษของเธอเป็นแบบนี้
อาวุธ – รองเท้าผู้หญิง
จากการสอบถาม – จิม เทรแมน _ ให้รองเท้าลิซ่าเพราะเธอกลัวเรื่องที่เกิดขึ้น (เป็นคนพบศพ)
-- แมร์รี่ แอน _ มีแนวโน้มเป็นฆาตกร (นิสัยไม่ดี)
ผู้ต้องสงสัย – ผู้หญิง – คุณนายดอลสัน แม่ของแมร์รี่ แอน
-- เดนิส ไคสกี้ ทันตแพทย์
-- ลิซ่า โทน แฟนจิม
ฮอลลี่จดไว้สองชุด เธอฉีกออกไปหน้าหนึ่ง แล้วส่งสมุดคืนให้อแมนด้า เธอกะจะไปนอนขี้เกียจอยู่ที่บ้าน ทันได้นั้นเสียงโพลีโฟนิคก็ดังขึ้นจากกระเป๋ากางเกงของเธอ “โอ อารายกานเนี่ย” เธอโอดครวญ “ฮอลลี่ค่ะ ได้เลย เออน่า ได้จ้า ไปแน่ ทั้งคู่เลย เจอกัน” ฮอลลี่เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า “ไอรีนกำลังตื่นเต้นสุดขีด เธออยากไปดูหนังจะตายแล้ว แล้วเธอก็ลืมชวนคนอื่นไปด้วย ตอนนี้ไปถึงหน้าโรงหนังแล้ว เราคงต้องไปแล้วหล่ะ”
“โอเค ไม่เป็นไร ไปเที่ยวบ้างก็ดี” สองสาวโดดขึ้นจักกรยานแล้วปั่นไปยังที่หมาย
“เป็นไงย่ะ ซื้อตั๋วยังล่ะ” ฮอลลี่ทักทายประสาเพื่อนกับไอรีน เธอดีใจมากที่ทั้งสองมาได้ทันเวลาหนังรอบต่อไป
“นี่ ได้ข่าวว่าเธอไปเจอทันย่าเมื่อวานด้วยใช่ไหม” ไอรีนทำหน้าเครียด เธอพยายามถามทั้งสองว่าพวกเธอได้ไปเจอศพทันย่าเมื่อวานใช่ไหม โดยที่ไม่พูดมาตรงๆ
สองสาวพยักหน้า
“โอ แย่จัง ฉันรู้สึกเหมือนเห็นลิซ่าอยู่แถวๆ นี้อยู่เลย มากับจิมน่ะ คนที่เจอคนแรกใช่ไหม” ฮอลลี่และอแมนด้าตกใจมาก และพวกเขาก็อยู่ตรงนั้นจริงๆ ลิซ่า โทน และจิม เทรแมน กำลังดูตารางหนังอย่างสนุกสนาน
อแมนด้าไม่เข้าใจ “ก็แล้วทำไมจะไม่ได้ล่ะ เขามีรองเท้านะ อาวุธเชียวนะนั่น”
“ไม่ เพราะฉันเห็นตอนที่เขากับลิซ่าออกจากร้านไปไม่มีใครถือถุงอะไรเลย” ฮอลลี่อธิบาย
อแมนด้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี “ลิซ่าอาจจะใส่แล้วก็ได้ ใส่ออกจากร้านไปน่ะ”
“ไม่หรอก เพราะจิมบอกว่าลิซ่าไม่สบอารมณ์กับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วหลังจากนั้นเขาจึงให้รองเท้าเธอ ถึงจะยังไห้ในร้านก็ต้องมีคนถือรองเท้าเก่าออกมาอยู่ดี”
ตอนนี้อแมนด้าเริ่มเข้าใจแล้ว ถ้าทุกอย่างมันเป็นไปอย่างที่จิมเล่าให้เธอฟังจริงๆ เขาก็ไม่ใช่ฆาตกร แต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ แล้วทำไมเขาจะต้องโกหกด้วย ก็นั่นน่ะสิ คนเราโกหกเพื่อปิดบังอะไรสักอย่างเสมอ แต่สิ่งที่เขากำลังโกหกอาจจะเป็นเรื่องร้ายแรงได้ แล้วถ้าเขาพูดความจริงล่ะ โธ่ อแมนด้าเริ่มจะไม่เข้าใจอีกแล้ว
“ฉันว่าเราน่าจะเริ่มต่อได้แล้วนะ” ฮอลลี่ชักชวน “เวลาเดินไปเรื่อย แต่ถ้าเธออยากจะพักก็ไม่เป็นไร” เธอวางมือบนไหล่ของเพื่อนสาวผมแดงซึ่งกำลังไม่แน่ใจกับความคิดตัวเองอยู่
“ไม่เป็นไร ฉันโอเค” อแมนด้าเลิกคิ้วขึ้น “แต่ฉันไม่รู้ว่าเราจะไปต่อที่ไหน ยังไง”
ฮอลลี่ลดมือลงจากบ่าของอแมนด้า แล้วถอนหายใจ “จะว่าไปฉันก็ไม่รู้หรอก แต่ฉันว่าเราควรจะมาคิดแบบเป็นขั้นเป็นตอน” เธอยิ้ม “ก่อนอื่น ฉันว่าเราควรเริ่มด้วยกระดาษกับปากกา”
อแมนด้าล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์ตัวเก่งของเธอ แล้วหยิบสมุดเล่มเล็กๆ ออกมาพร้อมด้วยดินสอ “นี่ไง”
“แหม เธอมีทุกอย่างอยู่ในกระเป๋าเลยนะ” อแมนด้ายักไหล่ เมื่อเห็นว่าเธอจะไม่พูดอะไร ฮอลลี่จึงพูดต่อ “อาวุธ คือ รองเท้าผู้หญิง” เธอจดลงไป “ต้องเป็นรองเท้าผู้หญิงหรือเปล่า เจาะจงไหม”
อแมนด้าคิดครู่หนึ่ง “ฉันว่าเจาะจงนะ เพราะรองเท้าผู้ชายจะไม่มีส้นที่เป็นลักษณะอย่างนั้น”
“แล้วที่เรารู้มาอีกคือ จิม” ฮอลลี่เขียนชื่อของเขาลงไป แล้วทำลูกศรชี้ออกมา “บอกว่าเขาให้รองเท้าลิซ่าหลังจากเกิดเรื่อง”
อแมนด้าแย้ง “น่าจะเขียนว่า เขาบอกว่าให้รองเท้าเธอเพราะเธอกลัว ใช่แล้ว เขาบอกมาอย่างนี้เลย”
ฮอลลี่แก้คำผิด “แล้วแมร์รี่ แอน” เธอจดชื่อนั้นลงไปอย่างไม่ชอบใจนัก เพราะมันทำให้เธอนึกถึงการพบปะอันไม่น่าจดจำของทั้งสองเมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่แล้ว “นิสัยไม่ดี และมีแนวโน้มจะเป็นฆาตกร”
“ฉันว่าเธอน่าจะวงเล็บคำว่า นิสัยไม่ดี เอาไว้นะ เพราะมันเป็นความเห็นส่วนตัว” อแมนด้าแนะ
“ได้เลย จะยังไงก็ได้” แล้วเธอก็เขียนวงเล็บเอาไว้ “ต่อนะ แล้วเราคิดว่าคนร้ายน่าจะเป็นผู้หญิง ใช่ไหม”
“น่าจะใช่ แล้วหลังจากนั้นเธอก็ใส่รองเท้าออกมาโดยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันว่ามันง่ายเหมือนกันนะ แถมคนอื่นยังไม่สนใจเธอด้วย หรือแม้แต่เสียงกรีดร้อง” อแมนด้าหยุดกึก “แล้วเรื่องเสียงร้องล่ะ คนอื่นจะไม่ได้ยินเลยเชียวหรือ ฉันเห็นด้วยนะที่ว่าร้านมันดังมาก แต่ไม่ใหญ่ขนาดนั้น”
ฮอลลี่ยกมือขึ้นมาเกาศีรษะอย่างสงสัย “อาจจะเอาอะไรยัดไว้ก็ได้” เธอลดมือลง แล้วเอียงคอไปทางขวา “อาจจะเป็นอะไรก็ได้ อย่างเช่น ผ้าเช็ดหน้า หรือกระดาษ ฉันไม่แน่ใจแต่คิดว่ามันได้ผลนะ”
“ตกลงอย่างนั้นก็ได้ แล้วทีนี้เราควรจะไปทางไหนต่อล่ะ” อแมนด้าทำหน้ามุ่ย “สรุปแล้วคนที่เป็นผู้ต้องสงสัยของเราตอนนี้ก็มี คุณนายดอลสัน แม่ของแมร์รี่ แอน เดนิส ไคสกี้ ทันตแพทย์ และลิซ่าโทน แฟนสาวของจิม ซึ่งเป็นผู้พบศพ”
“ฉันไม่คิดว่าจะเป็นลิซ่าเท่าไรหรอก แต่ก็อาจเป็นไปได้ เพราะเธออยู่แต่ในห้องทั้งวันเลยใช่ไหมล่ะ อาจจะเป็นเพราะความรู้สึกผิดก็ได้” ฮอลลี่ออกความคิด “หรืออาจจะกำลังคิดแผนฆาตกรรมครั้งใหม่ก็ได้ ใครจะไปรู้”
“ฉันไม่ค่อยชอบที่เธอพูดเมื่อกี๊เลย” อแมนด้าหน้าเบ้ มันฟังดูไม่ดีจริงๆ แล้วที่จริง มันอาจจะถูกของเธอ
ฮอลลี่ก้มหน้าก้มตาจดทุกสิ่งที่เธอคิดว่าสำคัญเอาไว้ และหน้าตาของหน้ากระดาษของเธอเป็นแบบนี้
อาวุธ – รองเท้าผู้หญิง
จากการสอบถาม – จิม เทรแมน _ ให้รองเท้าลิซ่าเพราะเธอกลัวเรื่องที่เกิดขึ้น (เป็นคนพบศพ)
-- แมร์รี่ แอน _ มีแนวโน้มเป็นฆาตกร (นิสัยไม่ดี)
ผู้ต้องสงสัย – ผู้หญิง – คุณนายดอลสัน แม่ของแมร์รี่ แอน
-- เดนิส ไคสกี้ ทันตแพทย์
-- ลิซ่า โทน แฟนจิม
ฮอลลี่จดไว้สองชุด เธอฉีกออกไปหน้าหนึ่ง แล้วส่งสมุดคืนให้อแมนด้า เธอกะจะไปนอนขี้เกียจอยู่ที่บ้าน ทันได้นั้นเสียงโพลีโฟนิคก็ดังขึ้นจากกระเป๋ากางเกงของเธอ “โอ อารายกานเนี่ย” เธอโอดครวญ “ฮอลลี่ค่ะ ได้เลย เออน่า ได้จ้า ไปแน่ ทั้งคู่เลย เจอกัน” ฮอลลี่เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า “ไอรีนกำลังตื่นเต้นสุดขีด เธออยากไปดูหนังจะตายแล้ว แล้วเธอก็ลืมชวนคนอื่นไปด้วย ตอนนี้ไปถึงหน้าโรงหนังแล้ว เราคงต้องไปแล้วหล่ะ”
“โอเค ไม่เป็นไร ไปเที่ยวบ้างก็ดี” สองสาวโดดขึ้นจักกรยานแล้วปั่นไปยังที่หมาย
“เป็นไงย่ะ ซื้อตั๋วยังล่ะ” ฮอลลี่ทักทายประสาเพื่อนกับไอรีน เธอดีใจมากที่ทั้งสองมาได้ทันเวลาหนังรอบต่อไป
“นี่ ได้ข่าวว่าเธอไปเจอทันย่าเมื่อวานด้วยใช่ไหม” ไอรีนทำหน้าเครียด เธอพยายามถามทั้งสองว่าพวกเธอได้ไปเจอศพทันย่าเมื่อวานใช่ไหม โดยที่ไม่พูดมาตรงๆ
สองสาวพยักหน้า
“โอ แย่จัง ฉันรู้สึกเหมือนเห็นลิซ่าอยู่แถวๆ นี้อยู่เลย มากับจิมน่ะ คนที่เจอคนแรกใช่ไหม” ฮอลลี่และอแมนด้าตกใจมาก และพวกเขาก็อยู่ตรงนั้นจริงๆ ลิซ่า โทน และจิม เทรแมน กำลังดูตารางหนังอย่างสนุกสนาน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น