อแมนด้า&ฮอลลี่ :: นักสืบสาว จี๊ดเปรี้ยวใจ

ลำดับตอนที่ #8 : สถานการณ์กระอักกระอ่วน

     ฮอลลี่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตูบ้านของครอบครัวดอลสัน เธอยังนึกไม่ออกว่าจะถามแมร์รี่ แอน ว่าอะไร เธอยังนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะพูดอะไรต่อหลังจากคำว่าสวัสดี



     หลังจากยืนนิ่งอยู่ประมาณสองนาที เธอตัดสินใจเคาะประตู ไม่ช้า ประตูก็เปิดออก คนที่ยืนอยู่หลังประตูบานนั้นคือแมร์รี่ แอน เอง ฮอลลี่รู้สึกโล่งใจอยู่เนืองๆ เพราะเธอไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรกับคุณและคุณนายดอลสัน



     “สวัสดีค่ะ” แมร์รี่ แอน เป็นฝ่ายกล่าวทักทายก่อน เธออยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ที่ดูน่ารักเหมาะกับเด็ก ม.ต้น



     “สวัสดีค่ะ” ฮอลลี่กำลังคิดว่าเธอจะถามอะไรดี เธอไม่น่ามาที่นี่ก่อนที่จะหาคำถามได้เลย สิ่งที่เข้ามาในสมองเธอตอนนี้น่าจะเป็น “ฉันเรียกเธอว่า แมร์รี่ ได้ไหม” มันอาจจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีด้วยการทำท่าทีสนิทสนม “ฉันอยากให้เธอเรียกฉันว่าฮอลลี่เหมือนกัน”



     “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าอยากจะถามเรื่องเมื่อวานก็ได้ ที่จริง หนูก็อยากให้พี่ถามเหมือนกัน เรื่องจะได้จบๆไปเสียที” เธอทำท่าทีเบื่อหน่าย ซึ่งฮอลลี่คิดว่าเธอพอจะเข้าใจ คนที่ถูกสงสัยว่าจะเป็นฆาตกรคงจะรู้สึกแย่พอดูเมื่อที่แท้จริงแล้วเขาหรือเธอไม่ใช่เลย และจากท่าทางของแมร์รี่ตอนนี้ ฮอลลี่คิดว่าเธอคงไม่ใช่ฆาตกรหรอก ดูไปแล้วเธออาจจะไม่มีแรงพอจะฟาดทันย่าจนสลบได้ด้วยซ้ำ



     “ฉันขอโทษจริงๆ เธอคงจะรู้สึกแย่มากใช่ไหม” ฮอลลี่กล่าวจากใจจริง เธอจะกลับไปบอกอแมนด้าว่าแมร์รี่ไม่น่าจะเป็นฆาตกรได้ แต่พอนึกถึงอแมนด้าขึ้นมาแล้ว เธอก็นึกอยากให้เพื่อนสาวมาอยู่ที่นี่ตอนนี้เป็นเพื่อนเธอจริงๆ เลย ยิ่งในสถานการณ์ที่ฮอลลี่กำลังใจอ่อนอย่างนี้ด้วยแล้ว



     “ไม่แย่นักหรอก” แมร์รี่ทำท่าเบื่อจะเป็นจะตายกับคำถามของฮอลลี่ เธอส่ายหน้าเร็วพร้อมสะบัดผมหยักศกสีดำของเธอไปมาอย่างหยาบคาย “ดีด้วยซ้ำ ฉันจะได้เป็นที่รู้จักสักที กะอีแค่ถูกสงสัยว่าเป็นฆาตกรมันไม่มากมายนักหรอก ฉันไม่ได้ทำนี่ มันดูเจ๋งเป้งด้วยซ้ำไป” เธอยิ้มแสยะใส่ฮอลลี่ ซึ่งกำลังคิดว่าเธอควรจะรีบออกไปเร็วๆ เสียก่อนที่เธอจะหยุดอารมณ์ไว้ไม่อยู่และอาจจะทำบางสิ่งที่เธออาจจะเสียใจภายหลัง อย่างเช่นการทึ้งผมของแมร์รี่ แอน หรืออย่างน้อยก็พูดอย่างเจ็บแสบตอบโต้ไป ซึ่งไม่เป็นเรื่องดีแน่



     “เธอคิดว่าการฆ่าคนมันเจ๋งเหรอ” ฮอลลี่พยายามจะพูดด้วยเสียงธรรมดาที่สุด แต่เหมือนมันจะกลายเป็นการถากถางไปเสียแล้ว



     แมร์รี่ยักไหล่อย่างเสียไม่ได้ เธอถอนหายใจแรงๆ ซึ่งทำให้ฮอลลี่ประสาท



     “ถ้าเธอตายแล้วฉันเป็นแค่[/i[ผู้ต้องสงสัยนะ ฉันจะเสียใจมากเลยที่มีคนมาตัดหน้าฉันไป” ฮอลลี่ทำท่ากวนประสาท เธอไม่ชอบแม่เด็กสาวคนนี้เลยจริงๆ



     ประตูถูกปิดดังปังใส่หน้าฮอลลี่ เธอผงะเล็กน้อยด้วยกลัวว่าเธอจะถูกตี แต่ไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย



     ฮอลลี่สะบัดผมบลอนด์สวยของเธอใส่ประตูนั่น แล้วก้าวฉับๆ จากไปอย่างรวดเร็ว สิ่งแรกที่เธอจะบอกเมื่อเจออแมนด้าคือ เธอเจอผู้ต้องสงสัยหมายเลยหนึ่งแล้ว







     อแมนด้าพาร่างเล็กๆของเธอไปหยุดยืนอยู่หน้าประตูบ้านของจิม เทรแมน ตอนนี้เธอยังมึนๆ จากความคิดที่แวบเข้ามา เธอไม่สงสัยเลยที่จะไม่เหลือหลักฐานเอาไว้ ถ้าเหลือไว้นั่นแหละจะประหลาด แล้วยังตกเป็นผู้ต้องสงสัยในทันทีด้วย สำหรับจิมแล้ว มันก็น่าแปลกถ้าเขาจะเป็น

ฆาตกร แต่ถ้าความคิดของอแมนด้าถูกต้อง จิมก็มีสิทธิ์เช่นกัน



     หลังจากเคาะประตูประมาณไม่ถึงนาที จิมก็มาเปิดประตูให้ เขาเป็นชายวัยกลางคน มีหนวดเฟิ้มแต่ดูไม่รกรุงรัง หางตาของเขาดูต่ำกว่าที่ควรจะเป็นเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะไม่ชอบลักษณะแบบนั้น แต่มันก็ทำให้ใครๆแยกเขาจากชายธรรมดาคนอื่นๆได้ หลังจากนั้น เขาให้เธอเข้าไปในบ้านแล้วการสนทนาอันกระอักกระอ่วนก็เริ่มต้นขึ้น



     “บ้านน่าอยู่มากเลยค่ะ” อแมนด้าหันไปรอบๆ บ้านเพื่อแสดงท่าทีว่าเธอชื่นชมจากใจจริง ในขณะที่ความจริงแล้วเธอกำลังพยายามมองให้หมดทุกซอกมุมว่ามีสิ่งที่พอจะเป็นอาวุธได้ไหม



     “ขอบคุณมาก ฉันอยู่กับลิซ่าน่ะ เธอเลยจัดการทุกอย่าง”



     อแมนด้าขมวดคิ้ว เธอรู้สึกตะหงิดใจกับบางคำ “เอ่อ....”



     “จะถามอะไรก็ได้ ฉันรู้ว่าเธอกำลังสืบสวนคดี ที่จริง ใครๆก็รู้” คำพูดของเขาทำให้อแมนด้าตกใจ แล้วเธอก็ตระหนักได้ว่าเมืองที่เธออยู่นี่เล็กจริงๆ “ฉันไม่ว่าอะไรหรอก” เขายิ้มแบบผู้ชายใจดี “ฉันไม่มีอะไรต้องปิดบังอยู่แล้ว” อแมนด้ารู้สึกว่ามันคงง่ายขึ้นสำหรับการสนทนาครั้งนี้ แต่เมื่อเธอเริ่มมองต่อไปข้างหน้าแล้ว มันคงอันตรายทีเดียวที่จะไปถามคนนั้นคนนี้ว่าเขารู้เรื่องอะไรหรือมีความเห็นใดๆกับคดีหรือเปล่า เพราะถ้าเธอไปถามถูกคนล่ะก็ เธออาจจะไม่ได้รอดไปถามคนอื่นต่อ



     อแมนด้าส่ายหน้า “หนูไม่ถามอะไรมากหรอกค่ะ แค่อยากจะรู้ว่าหลังจากที่คุณเจอเธอแล้ว ลิซ่าว่ายังไงบ้างคะ”



     จิมทำหน้าแปลกใจ “ก็ไม่อะไรนี่ แต่ก็กลัวๆอยู่เหมือนกัน ขนาดว่าฉันให้รองเท้าใหม่ที่เธออยากได้มานานแล้วนะเนี่ย เธอยังเก็บตัวอยู่ชั้นบนอยู่เลย”



     “แย่จังนะค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูก็จะไม่รบกวนคุณแล้ว” อแมนด้าลุกขึ้น จิมเดินไปส่งเธอที่ประตู หลังจากกล่าวคำลาเรียบร้อยแล้ว อแมนด้าก็มาพบว่าตัวเองกำลังยืนนิ่งไม่ไหวติงตรงหน้าประตู เธอรู้สึกได้ถึงแรงบีบตัวของหัวใจที่เร็วขึ้นจนน่ากลัว เขาอาจจะไม่เป็นอย่างที่เธอกำลังคิดก็ได้ แต่ถ้าเขาเป็นล่ะก็ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีอย่างประหลาดที่ได้มีโอกาสก้าวข้ามธรณีประตูบ้านของเขาออกมาสู่โลกภายนอกอีกครั้ง ณ เวลานี้ เธอแค่อยากจะออกไปจากที่นี่ให้ไกลๆ







     ฮอลลี่ตกใจนิดหน่อยที่จู่ๆ ก็มีแรงโถมเข้าใส่เธอจนเกือบล้ม



     “มีอะไรหรือเปล่า” เธอเอ่ยปากถามเพื่อนสาว ที่ดูเหมือนจะเสียสติไปแล้วเมื่อตอนที่เธอวิ่งเข้ามาสวมกอดฮอลลี่ทันทีที่มาพบกันที่สวนสาธารณะ



     “โอ๊ย ฉันเกือบจะเป็นลมตายแหนะ” อแมนด้าผละออกจากฮอลลี่ช้าๆ “ดีนะที่ยังรอดมาได้” เธอถอนหายใจ หน้าตาดูมีเลือดบ้าง เธอคงจะเริ่มรู้สึกปลอดถัยขึ้นและเริ่มจะควบคุมสติอยู่แล้ว “เล่าของเธอก่อน”



     “ก็ไม่ได้อะไรมาก รู้แต่ว่าแมร์รี่เป็นเด็กอวดดี โอหัง นิสัยไม่ได้และไม่น่าคบเอาซะเลย” ฮอลลี่ทำท่ารังเกียจเมื่อนึกถึงสิ่งที่เจอเมื่อเช้า “แล้วเธอล่ะ”



     “ฉันว่าจิม เทรแมนอาจจะเป็นผู้ต้องสงสัยหมายเลขหนึ่งของเราแล้วตอนนี้” อแมนด้าอธิบายเรื่องราวต่างๆ ให้ฮอลลี่ฟังอย่างคร่าวๆ แต่ฮอลลี่ก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ในทันที