ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรเชล ลี
เช้าวันอาทิตย์ อแมนด้าและฮอลลี่ปั่นจักรยานไปที่ ‘หมิง’ ร้านอาหารจีนแห่งเดียวในไอซิสเวนเดลล์ ร้านนี้ถูกตั้งชื่อตามเจ้าของร้าน ชายวัยกลางคนชาวจีนที่ย้ายถิ่นมาอาศัยที่นี่ได้กว่า 5 ปีแล้ว ซาลาเปาของหมิงเป็นที่เลื่องชื่อมาก ถือเป็นของดีของเมืองอีกอย่างเลยก็ว่าได้ และถ้ามีใครชื่นชมความอร่อยของมันให้หมิงได้ยินล่ะก็ เขาก็เกือบจะพาร่างตุ้ยนุ้ยของเขาลอยขึ้นไปติดเพดานเลยทีเดียว
สองสาวจอดจักรยานไว้หน้าร้านแล้วเดินผ่านประตูเข้าไปพบกับความวุ่นวายอย่างที่มักจะเป็นในฤดูท่องเที่ยว พวกเธออยากนั่งริมหน้าต่างที่สามารถเห็นวิวทะเลสาบได้ชัดเจน แต่แน่นอนว่ามันเต็มหมดแล้ว และที่นั่งที่ทั้งคู่ได้ไปก็อยู่เกือบสุดหลังร้าน
“โอ๊ย ทำไมเราได้นั่งตรงนี้เนี่ย เพิ่งกลับมาก็อยากชื่นชมวิวให้หนำใจ” ฮอลลี่บ่นโอดครวญ “แต่ช่างมันเถอะ เธออยากกินอะไรล่ะ” เธอถามอแมนด้า มองเมนูที่คุ้นเคยผ่านๆ “ฉันเอาเปาะเปี๊ยะ” เธอหันไปบอกบริกร
“ฉันขอขนมจีบแล้วก็โคล่าค่ะ” อแมนด้ายังจำได้ว่าเพื่อนรักของเธอชอบเครื่องดื่มอะไร
หลังจากบริกรเดินจากไปไม่นาน สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเรเชล รุ่นพี่ปีสุดท้ายกำลังมองหาที่นั่งซึ่งแน่นไปหมด “เฮ้ !! ทางนี้ค่ะ” อแมนด้าโบกมือหยอยๆเรียกเธอมานั่งด้วย เรเชลยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วเดินตรงมา ฮอลลี่สังเกตได้ว่าหนึ่งปีที่เธอไม่อยู่เรเชลโตเป็นสาวมากแค่ไหน เธอสูงยาวเข่าดีและแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เป็นชุดกระโปรงสั้นสีเขียวอ่อนๆ รับกับผมดัดเป็นลอนสีน้ำตาลแดงและผิวสีแทนนิดๆจากการอาบแดดของเธอ
“ขอบใจจ้ะ” เรเชลกล่าวยิ้มๆ ทำให้ฮอลลี่สังเกตได้อีกอย่างว่าเธอมีอะไรแปลกไป
“พี่ไปดัดฟันมาเหรอ ว้าว น่ารักจัง” เธอพูดอย่างตื่นเต้น เรเชลพยักหน้านิดๆ
“เพิ่งไปดัดมาเมื่อวานนี้เอง เจ็บมากๆเลย ตอนนี้ยังกินอะไรไม่ค่อยได้” สองสาวแสดงสีหน้าเสียใจแทน
ระหว่างนั้นหมิงเดินออกมาพอดี และเขาก็หันไปเจอทั้งสามนั่งคุยกันอยู่จึงเดินไปทักทาย
“สวัสดี สาวๆ เป็นไงบ้างฮอลลี่ ออลเตรเลียเป็นไงบ้าง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงใจดีผสมกับสำเนียงแปลกๆ
“ไม่มีร้านอาหารจีนอร่อยๆเลยค่ะ” ฮอลลี่ตอบ เธอพูดจากความเป็นจริง
“แหม ฟังแล้วชื่นใจ สั่งอาหารกันหรือยังล่ะ” เขาถาม
“เราแล้ว” อแมนด้าชี้ฮอลลี่และตัวเธอเอง “แต่พี่เค้ายัง” เธอเอียงคอไปทางเรเชล
หมิงยิ้มให้เรเชล “เอาอะไรดีล่ะ สาวน้อยฟันเหล็ก”
“ขอแค่ชาก็พอค่ะ”
“ได้ตามนั้น” หมิงยิ้ม “คุยต่อกันให้สนุกนะ ว่างๆก็เล่าเรื่องต่างเมืองให้ฉันฟังบ้างนะ ฮอลลี่” แล้วเขาก็เดินไปทักทายโต๊ะอื่นๆ
หลังจากคุยกันต่อไปอีกสักครู่ อาหารก็ถูกนำมาเสิร์ฟโดยคลาร์ก ชายหนุ่มรุ่นเดียวกับฮอลลี่และอแมนด้า ใครๆก็รู้ว่าเขาแอบมองฮอลลี่อยู่
“อ้าว ฮอลลี่ กลับมาแล้วเหรอ” คลาร์กถามด้วยความตกใจหน้าแดงนิดๆ ฮอลลี่พยักหน้า
“ก็อย่างที่เห็น”
“เอ่อ นั่นสินะ” เขายิ้มอายๆ แล้วรีบเดินเข้าครัวไป
ฮอลลี่ไม่ได้พูดอะไร แต่ทั้งอแมนด้าและเรเชลเหล่เธอเป็นตาเดียว “เห็นไม๊” เรเชลหันไปถามอแมนด้า เธอรีบพยักหน้ารัวๆ ฮอลลี่ถอนหายใจ “ทำไมเนี่ย” แล้วเธอก็ส่ายหน้าน้อยๆ
หลังอาหารมื้อนั้น เรเชลก็กลับบ้าน ส่วนอแมนด้าและฮอลลี่ขี่จักรยานไปที่สวนสาธารณะ และคุยเรื่องสารทุกข์สุกดิบกัน
“น้อยชายเธอเป็นไงบ้างล่ะ” ฮอลลี่ถามพลางเอนหัวนอนลงบนรากไม้ใหญ่ ขณะที่อแมนด้านั่งเอาหลังพิงอยู่ใต้ร่มเงา
“ก็เอาแต่เล่นเกมทั้งวันอยู่ในห้องนั่นแหละ เด็กผู้ชายก็เป็นยังงี้” เธอยักไหล่ “นี่ อย่ามาเปลี่ยนเรื่องเลย ฉันรู้นะว่าเธอก็ชอบเค้า ทำไมไม่ลองไปดูหนังกันล่ะ แค่ดูหนังเองไม่เห็นเป็นไร”
ฮอลลี่ถอนหายใจ “ยังไม่ใช่ตอนนี้” แล้วทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก ฮอลลี่หลับไป ส่วนอแมนด้าก็เริ่มฝันกลางวันไปต่างๆนานา และไม่นานหลังจากนั้นเธอก็งีบหลับไปอีกคน สายลมพัดเอ่ยๆเสียงใบไม้พลิ้วไหวกระทบกัน คลื่นกระทบฝั่งเป็นระยะ นกน้อยเกาะกิ่งไม้ร้องเพลงเสียงใส และทุกๆเสียงก็เงียบหายไป
ฮอลลี่สะดุ้งตื่นขึ้น แดดจ้าและอากาศเริ่มร้อนขึ้น ทีแรกเธอนึกว่าเธอตื่นเพราะแดดส่องหน้า แต่ไม่นานเธอก็เริ่มตื่นเต็มตาและรู้สาเหตุที่แท้จริง -เสียงไซเรน-
รถพยาบาลแล่นผ่านสวนสาธารณะด้วยความเร็วแล้วเลี้ยวตรงหัวมุมถนนหายไปจากสายตา ฮอลลี่คาดว่ามันคงตรงไปที่โรงพยาบาลประจำหมู่บ้าน นั่นไม่ใช่เรื่องดีเลย เธอหวังว่ามันคงไม่ใช่เรื่องร้ายแรง เธอหันไปปลุก
อแมนด้าและเล่าเหตุการณ์ให้เธอฟัง อแมนด้ามีท่าทีตกใจ ครั้งสุดท้ายที่ไอซิสเวนเดลล์ต้องใช้รถพยาบาลด้วยเหตุฉุกเฉิน เป็นเรื่องที่น่าสลดที่สุดในประวัติศาสตร์ของเมือง และทุกคนไม่หวังจะให้เกิดเหตุการณ์อย่างนั้นอีก
ดวงอาทิตย์ขึ้นตรงเหนือหัว ความร้อนปกคลุมไปทั่ว สองสาวตัดสินใจตามไปดูที่โรงพยาบาล
ระหว่างทางทั้งสองต่างคิดไปต่างๆนานา แต่ก็หวังให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี เมื่อถึงโรงพยาบาล คนป่วยถูกนำเข้าห้องฉุกเฉินไปแล้ว ผู้คนเดินกันขวักไขว่ อแมนด้าและฮอลลี่เดินตรงไปเรื่อยๆ หวังจะถามใครซักคน ฮอลลี่ไปที่เคาเตอร์ ครู่เดียวเธอก็เดินกลับมาหาอแมนด้า
“เรเชล ลี ได้รับสารพิษ มาไม่ทัน”
สองสาวจอดจักรยานไว้หน้าร้านแล้วเดินผ่านประตูเข้าไปพบกับความวุ่นวายอย่างที่มักจะเป็นในฤดูท่องเที่ยว พวกเธออยากนั่งริมหน้าต่างที่สามารถเห็นวิวทะเลสาบได้ชัดเจน แต่แน่นอนว่ามันเต็มหมดแล้ว และที่นั่งที่ทั้งคู่ได้ไปก็อยู่เกือบสุดหลังร้าน
“โอ๊ย ทำไมเราได้นั่งตรงนี้เนี่ย เพิ่งกลับมาก็อยากชื่นชมวิวให้หนำใจ” ฮอลลี่บ่นโอดครวญ “แต่ช่างมันเถอะ เธออยากกินอะไรล่ะ” เธอถามอแมนด้า มองเมนูที่คุ้นเคยผ่านๆ “ฉันเอาเปาะเปี๊ยะ” เธอหันไปบอกบริกร
“ฉันขอขนมจีบแล้วก็โคล่าค่ะ” อแมนด้ายังจำได้ว่าเพื่อนรักของเธอชอบเครื่องดื่มอะไร
หลังจากบริกรเดินจากไปไม่นาน สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเรเชล รุ่นพี่ปีสุดท้ายกำลังมองหาที่นั่งซึ่งแน่นไปหมด “เฮ้ !! ทางนี้ค่ะ” อแมนด้าโบกมือหยอยๆเรียกเธอมานั่งด้วย เรเชลยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วเดินตรงมา ฮอลลี่สังเกตได้ว่าหนึ่งปีที่เธอไม่อยู่เรเชลโตเป็นสาวมากแค่ไหน เธอสูงยาวเข่าดีและแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เป็นชุดกระโปรงสั้นสีเขียวอ่อนๆ รับกับผมดัดเป็นลอนสีน้ำตาลแดงและผิวสีแทนนิดๆจากการอาบแดดของเธอ
“ขอบใจจ้ะ” เรเชลกล่าวยิ้มๆ ทำให้ฮอลลี่สังเกตได้อีกอย่างว่าเธอมีอะไรแปลกไป
“พี่ไปดัดฟันมาเหรอ ว้าว น่ารักจัง” เธอพูดอย่างตื่นเต้น เรเชลพยักหน้านิดๆ
“เพิ่งไปดัดมาเมื่อวานนี้เอง เจ็บมากๆเลย ตอนนี้ยังกินอะไรไม่ค่อยได้” สองสาวแสดงสีหน้าเสียใจแทน
ระหว่างนั้นหมิงเดินออกมาพอดี และเขาก็หันไปเจอทั้งสามนั่งคุยกันอยู่จึงเดินไปทักทาย
“สวัสดี สาวๆ เป็นไงบ้างฮอลลี่ ออลเตรเลียเป็นไงบ้าง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงใจดีผสมกับสำเนียงแปลกๆ
“ไม่มีร้านอาหารจีนอร่อยๆเลยค่ะ” ฮอลลี่ตอบ เธอพูดจากความเป็นจริง
“แหม ฟังแล้วชื่นใจ สั่งอาหารกันหรือยังล่ะ” เขาถาม
“เราแล้ว” อแมนด้าชี้ฮอลลี่และตัวเธอเอง “แต่พี่เค้ายัง” เธอเอียงคอไปทางเรเชล
หมิงยิ้มให้เรเชล “เอาอะไรดีล่ะ สาวน้อยฟันเหล็ก”
“ขอแค่ชาก็พอค่ะ”
“ได้ตามนั้น” หมิงยิ้ม “คุยต่อกันให้สนุกนะ ว่างๆก็เล่าเรื่องต่างเมืองให้ฉันฟังบ้างนะ ฮอลลี่” แล้วเขาก็เดินไปทักทายโต๊ะอื่นๆ
หลังจากคุยกันต่อไปอีกสักครู่ อาหารก็ถูกนำมาเสิร์ฟโดยคลาร์ก ชายหนุ่มรุ่นเดียวกับฮอลลี่และอแมนด้า ใครๆก็รู้ว่าเขาแอบมองฮอลลี่อยู่
“อ้าว ฮอลลี่ กลับมาแล้วเหรอ” คลาร์กถามด้วยความตกใจหน้าแดงนิดๆ ฮอลลี่พยักหน้า
“ก็อย่างที่เห็น”
“เอ่อ นั่นสินะ” เขายิ้มอายๆ แล้วรีบเดินเข้าครัวไป
ฮอลลี่ไม่ได้พูดอะไร แต่ทั้งอแมนด้าและเรเชลเหล่เธอเป็นตาเดียว “เห็นไม๊” เรเชลหันไปถามอแมนด้า เธอรีบพยักหน้ารัวๆ ฮอลลี่ถอนหายใจ “ทำไมเนี่ย” แล้วเธอก็ส่ายหน้าน้อยๆ
หลังอาหารมื้อนั้น เรเชลก็กลับบ้าน ส่วนอแมนด้าและฮอลลี่ขี่จักรยานไปที่สวนสาธารณะ และคุยเรื่องสารทุกข์สุกดิบกัน
“น้อยชายเธอเป็นไงบ้างล่ะ” ฮอลลี่ถามพลางเอนหัวนอนลงบนรากไม้ใหญ่ ขณะที่อแมนด้านั่งเอาหลังพิงอยู่ใต้ร่มเงา
“ก็เอาแต่เล่นเกมทั้งวันอยู่ในห้องนั่นแหละ เด็กผู้ชายก็เป็นยังงี้” เธอยักไหล่ “นี่ อย่ามาเปลี่ยนเรื่องเลย ฉันรู้นะว่าเธอก็ชอบเค้า ทำไมไม่ลองไปดูหนังกันล่ะ แค่ดูหนังเองไม่เห็นเป็นไร”
ฮอลลี่ถอนหายใจ “ยังไม่ใช่ตอนนี้” แล้วทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก ฮอลลี่หลับไป ส่วนอแมนด้าก็เริ่มฝันกลางวันไปต่างๆนานา และไม่นานหลังจากนั้นเธอก็งีบหลับไปอีกคน สายลมพัดเอ่ยๆเสียงใบไม้พลิ้วไหวกระทบกัน คลื่นกระทบฝั่งเป็นระยะ นกน้อยเกาะกิ่งไม้ร้องเพลงเสียงใส และทุกๆเสียงก็เงียบหายไป
ฮอลลี่สะดุ้งตื่นขึ้น แดดจ้าและอากาศเริ่มร้อนขึ้น ทีแรกเธอนึกว่าเธอตื่นเพราะแดดส่องหน้า แต่ไม่นานเธอก็เริ่มตื่นเต็มตาและรู้สาเหตุที่แท้จริง -เสียงไซเรน-
รถพยาบาลแล่นผ่านสวนสาธารณะด้วยความเร็วแล้วเลี้ยวตรงหัวมุมถนนหายไปจากสายตา ฮอลลี่คาดว่ามันคงตรงไปที่โรงพยาบาลประจำหมู่บ้าน นั่นไม่ใช่เรื่องดีเลย เธอหวังว่ามันคงไม่ใช่เรื่องร้ายแรง เธอหันไปปลุก
อแมนด้าและเล่าเหตุการณ์ให้เธอฟัง อแมนด้ามีท่าทีตกใจ ครั้งสุดท้ายที่ไอซิสเวนเดลล์ต้องใช้รถพยาบาลด้วยเหตุฉุกเฉิน เป็นเรื่องที่น่าสลดที่สุดในประวัติศาสตร์ของเมือง และทุกคนไม่หวังจะให้เกิดเหตุการณ์อย่างนั้นอีก
ดวงอาทิตย์ขึ้นตรงเหนือหัว ความร้อนปกคลุมไปทั่ว สองสาวตัดสินใจตามไปดูที่โรงพยาบาล
ระหว่างทางทั้งสองต่างคิดไปต่างๆนานา แต่ก็หวังให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี เมื่อถึงโรงพยาบาล คนป่วยถูกนำเข้าห้องฉุกเฉินไปแล้ว ผู้คนเดินกันขวักไขว่ อแมนด้าและฮอลลี่เดินตรงไปเรื่อยๆ หวังจะถามใครซักคน ฮอลลี่ไปที่เคาเตอร์ ครู่เดียวเธอก็เดินกลับมาหาอแมนด้า
“เรเชล ลี ได้รับสารพิษ มาไม่ทัน”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น