ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ขอต้อนรับกลับบ้าน
ท้องฟ้ายามบ่ายอันสดใสในหมู่บ้านเล็กๆอย่างไอซิสเวนเดลล์ถูกแต่งแต้มด้วยเมฆขาวบางตาอยู่ประปราย ดอกไม้หลากสีบานชูช่อรับลมทะเลช่วยให้บรรยากาศในฤดูร้อนซึ่งเป็นฤดูท่องเที่ยวมีสีสันดึงดูดผู้คนจากเมืองต่างๆได้มากมาย คลื่นจากทะเลสาบมูนมอร์นิ่งซัดเป็นระยะๆเข้าหาดทรายสีขาวเนื้อเนียนส่งเสียงฟังดูรื่นหูดั่งเสียงดนตรีไพเราะ เสน่ห์ที่ยากจะห้ามใจพาเหล่าผู้แสวงหาความสงบจากทั่วทุกสารทิศให้มาจับจองห้องพักของโรงแรมซัมเมอร์บีชจนเต็มทุกห้อง เงินตราหลั่งไหลเข้าเมืองส่งผลให้ร้านรวงต่างๆพากันครึกครื้น
บรรยากาศต่างๆเหล่านี้สามารถหาดูได้ทุกๆปีในช่วงฤดูร้อน จนกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วสำหรับชาวเมือง ซึ่งรวมถึงอแมนด้า เจนเซ่น สาวผมแดงร่างเล็กวันใส 17 ปี เธอเห็นเหตุการณ์เหล่านี้ซ้ำกันมาสิบเจ็ดครั้งแล้ว นอกจากนั้นเธอยังมีเรื่องอื่นให้วุ่นอีกต่างหาก
16 : 30 น. – นั่นคือเวลาที่ฮอลลี่ เพื่อนรักของเธอ น่าจะมาถึงสนามบิน ตอนนี้ก็สามโมงครึ่งแล้ว อีกไม่ถึงชั่วโมงเท่านั้น อแมนด้าสัญญาจะไปรับเธอที่นั่น หลังจากไม่เจอกันมาหนึ่งปีเต็มที่ฮอลลี่ไปเรียนเมืองนอก วันนี้ทั้งคู่คงมีเรื่องให้เล่าได้ทั้งคืน
โปรแกรมของทั้งสองในวันนี้คืออแมนด้าจะไปที่บ้านของฮอลลี่ เพื่อติดรถพ่อแม่ของเธอไปสนามบิน จากนั้นก็จะกลับบ้านแล้วอแมนด้าก็จะค้างที่บ้านฮอลลี่ 1 คืน มันฟังดูเยี่ยมและไปได้สวย ทั้งสองตื่นเต้นกันมากน่าดู
อแมนด้าเก็บของใส่กระเป๋าเป้สะพายหลังอย่างลวกๆ เพราะหากขาดตกบกพร่องอะไรทั้งคู่ก็แชร์กันได้อยู่แล้ว เธอลงมาชั้นล่างซึ่งแม่ของเธอกำลังทำอาหารอยู่ในครัว พ่อนั่งดูทีวี รายการโปรดของพ่อคือThe Amazing Raceรายการที่พ่อจะพูดแสดงความคิดเห็นมากกว่าใส่ใจตาดูหูฟังอย่างเดียว วันนี้วันเสาร์ วันโปรดของพ่อ เพราะไม่ต้องไปทำงาน เขาทำงานธนาคารอยู่ในหมู่บ้านถัดไป ส่วนแม่เป็นแม่บ้าน ซึ่งน่าจะนับเงินเก่งกว่าพ่อด้วยซ้ำไป
หลังจากลากันแล้ว อแมนด้าก็คว้าจักรยานขี่ตรงไปที่บ้านของฮอลลี่ซึ่งอยู่ไม่ไกล ที่จริงเธอได้รับอนุญาตให้ขี่จักรยานได้รอบหมู่บ้านด้วยซ้ำเพราะมันเป็นหมู่บ้านเล็กๆที่มักจะมีรถยนต์น้อยมาก
นั่นไง เมืองของฉัน ฮอลลี่พูดในใจขณะมองออกนอกหน้าต่าง ผ่านหมู่เมฆลงไปมองเห็นทะเลสาบมูมมอร์นิ่งสะท้อนแสงระยิบระยับเหมือนอัญมณี หนึ่งปีที่ออสเตรเลียช่างยาวนาน โดยเฉพาะเวลาไปทะเล เธอมักจะนึกถึงบ้านเสมอ แล้วตอนนี้เธอก็มาถึงแล้ว
“สวัสดีค่ะ” อแมนด้าทักทายคุณและคุณนายเคิร์สท เธอจอดจักรยานไว้ข้างๆโรงจอดรถ ไม่นานทุกคนก็พร้อมออกเดินทาง อแมนด้าคุ้นเคยและสนิทสนมกับครอบครัวนี้มาก จนเธอรู้สึกเกือบจะเป็นหนึ่งในนั้นเลยก็ว่าได้ ส่วนคุณและคุณนายเคิร์สทก็ต้อนรับเธอด้วยดี ทั้งสองชอบเด็กคนนี้และเอ็นดูเธอเสมอ
พ่อของฮอลลี่ขับรถเข้าตัวเมือง ระหว่างทางพวกเขาคุยด้วยกันอย่างสนุกสนาน แม่ของฮอลลี่เป็นคนใจดี เธอแสดงมันออกมาในน้ำเสียง ส่วนพ่อของเธอเป็นคนคุยสนุก เขาฉลาดและมีอารมณ์ขัน ด้านอแมนด้าก็มักจะเออออห่อหมกไปกับเค้าซะทุกเรื่อง
เมื่อไปถึง ทั้งสามไปที่ตึกสองผู้โดยสารขาเข้า และไม่นานก็เจอฮอลลี่ เธอวิ่งเข้ามาด้วยความดีใจ กอดพ่อและแม่ จากนั้นก็กระโดดกอดอแมนด้า ทั้งคู่กอดกันอยู่นานและยิ้มไม่หุบ ระหว่างทางกลับบ้านทั้งฮอลลี่และอแมนด้าก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ฮอลลี่เล่าเรื่องเก่งพร้อมท่าทางประกอบ อแมนด้าฟังตาเป็นประกาย ตั้งแต่วอลเล่ชายหาดไปจนถึงเรื่องหนุ่มนักเซิฟทั้งหลายแห่งเกาะออสซี่
หลังอาหารเย็นอันแสนอร่อยของคุณนายเคิร์สท สองสาวก็ไปคุยกันต่อในห้องของฮอลลี่ และถ้ามีคนสังเกต ก็จะเห็นว่าไฟห้องนอนของเธอส่องสว่างจนเกือบรุ่งเช้า
บรรยากาศต่างๆเหล่านี้สามารถหาดูได้ทุกๆปีในช่วงฤดูร้อน จนกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วสำหรับชาวเมือง ซึ่งรวมถึงอแมนด้า เจนเซ่น สาวผมแดงร่างเล็กวันใส 17 ปี เธอเห็นเหตุการณ์เหล่านี้ซ้ำกันมาสิบเจ็ดครั้งแล้ว นอกจากนั้นเธอยังมีเรื่องอื่นให้วุ่นอีกต่างหาก
16 : 30 น. – นั่นคือเวลาที่ฮอลลี่ เพื่อนรักของเธอ น่าจะมาถึงสนามบิน ตอนนี้ก็สามโมงครึ่งแล้ว อีกไม่ถึงชั่วโมงเท่านั้น อแมนด้าสัญญาจะไปรับเธอที่นั่น หลังจากไม่เจอกันมาหนึ่งปีเต็มที่ฮอลลี่ไปเรียนเมืองนอก วันนี้ทั้งคู่คงมีเรื่องให้เล่าได้ทั้งคืน
โปรแกรมของทั้งสองในวันนี้คืออแมนด้าจะไปที่บ้านของฮอลลี่ เพื่อติดรถพ่อแม่ของเธอไปสนามบิน จากนั้นก็จะกลับบ้านแล้วอแมนด้าก็จะค้างที่บ้านฮอลลี่ 1 คืน มันฟังดูเยี่ยมและไปได้สวย ทั้งสองตื่นเต้นกันมากน่าดู
อแมนด้าเก็บของใส่กระเป๋าเป้สะพายหลังอย่างลวกๆ เพราะหากขาดตกบกพร่องอะไรทั้งคู่ก็แชร์กันได้อยู่แล้ว เธอลงมาชั้นล่างซึ่งแม่ของเธอกำลังทำอาหารอยู่ในครัว พ่อนั่งดูทีวี รายการโปรดของพ่อคือThe Amazing Raceรายการที่พ่อจะพูดแสดงความคิดเห็นมากกว่าใส่ใจตาดูหูฟังอย่างเดียว วันนี้วันเสาร์ วันโปรดของพ่อ เพราะไม่ต้องไปทำงาน เขาทำงานธนาคารอยู่ในหมู่บ้านถัดไป ส่วนแม่เป็นแม่บ้าน ซึ่งน่าจะนับเงินเก่งกว่าพ่อด้วยซ้ำไป
หลังจากลากันแล้ว อแมนด้าก็คว้าจักรยานขี่ตรงไปที่บ้านของฮอลลี่ซึ่งอยู่ไม่ไกล ที่จริงเธอได้รับอนุญาตให้ขี่จักรยานได้รอบหมู่บ้านด้วยซ้ำเพราะมันเป็นหมู่บ้านเล็กๆที่มักจะมีรถยนต์น้อยมาก
นั่นไง เมืองของฉัน ฮอลลี่พูดในใจขณะมองออกนอกหน้าต่าง ผ่านหมู่เมฆลงไปมองเห็นทะเลสาบมูมมอร์นิ่งสะท้อนแสงระยิบระยับเหมือนอัญมณี หนึ่งปีที่ออสเตรเลียช่างยาวนาน โดยเฉพาะเวลาไปทะเล เธอมักจะนึกถึงบ้านเสมอ แล้วตอนนี้เธอก็มาถึงแล้ว
“สวัสดีค่ะ” อแมนด้าทักทายคุณและคุณนายเคิร์สท เธอจอดจักรยานไว้ข้างๆโรงจอดรถ ไม่นานทุกคนก็พร้อมออกเดินทาง อแมนด้าคุ้นเคยและสนิทสนมกับครอบครัวนี้มาก จนเธอรู้สึกเกือบจะเป็นหนึ่งในนั้นเลยก็ว่าได้ ส่วนคุณและคุณนายเคิร์สทก็ต้อนรับเธอด้วยดี ทั้งสองชอบเด็กคนนี้และเอ็นดูเธอเสมอ
พ่อของฮอลลี่ขับรถเข้าตัวเมือง ระหว่างทางพวกเขาคุยด้วยกันอย่างสนุกสนาน แม่ของฮอลลี่เป็นคนใจดี เธอแสดงมันออกมาในน้ำเสียง ส่วนพ่อของเธอเป็นคนคุยสนุก เขาฉลาดและมีอารมณ์ขัน ด้านอแมนด้าก็มักจะเออออห่อหมกไปกับเค้าซะทุกเรื่อง
เมื่อไปถึง ทั้งสามไปที่ตึกสองผู้โดยสารขาเข้า และไม่นานก็เจอฮอลลี่ เธอวิ่งเข้ามาด้วยความดีใจ กอดพ่อและแม่ จากนั้นก็กระโดดกอดอแมนด้า ทั้งคู่กอดกันอยู่นานและยิ้มไม่หุบ ระหว่างทางกลับบ้านทั้งฮอลลี่และอแมนด้าก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ฮอลลี่เล่าเรื่องเก่งพร้อมท่าทางประกอบ อแมนด้าฟังตาเป็นประกาย ตั้งแต่วอลเล่ชายหาดไปจนถึงเรื่องหนุ่มนักเซิฟทั้งหลายแห่งเกาะออสซี่
หลังอาหารเย็นอันแสนอร่อยของคุณนายเคิร์สท สองสาวก็ไปคุยกันต่อในห้องของฮอลลี่ และถ้ามีคนสังเกต ก็จะเห็นว่าไฟห้องนอนของเธอส่องสว่างจนเกือบรุ่งเช้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น