คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Part 6 Here come Junsu
JAEJOONG X JUNSU
“จุนซูเลิกถูเถอะ โต๊ะจะเปลี่ยนจากสะอาดเป็นด่างแน่ๆถ้านายไม่เลิกถูมันซักที” ชางมินถอนหายใจเขาเห็นเพื่อนตัวเล็กถูตรงมุมเดิมนั่นอยู่นานแล้ว
วันนี้เป็นเวรของชางมินกับจุนซูที่ต้องทำความสะอาดร้านกาแฟเล็กๆในชุงชอน มันเป็นงานพิเศษที่จุนซูทำในตอนเย็นวันพุธถึงอาทิตย์ ส่วนชางมินพุธถึงศุกร์ เพราะเสาร์อาทิตย์เขาไปรับงานเป็นบาริสต้าอีกที่ในเมืองหลวง
“ชากลิ่นส้มซักแก้วไหมจุนซู ? ” ชางมินถามเพื่อนรักที่ยังยืนเกาะอยุ่ที่เคานท์เตอร์ตรงหน้าตัวเองไม่ไปไหน ทั้งทั้งที่เก้าอี้ยังไม่ได้ยก พื้นก็ยังไม่ได้ถู ทำไมเจ้าตัวถึงมาป้วนเปี้ยนอยู่ตรงที่เขาทำงานได้
“ไม่เอา มันทำให้คิดถึงพี่ยุนโฮ ฮืออ” จุนซูครางแล้วฟุบหน้าลงกับเคานท์เตอร์เย็นๆ
“อาฮะ เมื่อวันก่อนไปทำงานที่ร้านเขาดื่มแต่กาแฟดำ”
“ฉันทำผิดกับพี่ยุนโฮเอาไว้ตั้งเยอะ นายอย่าพูดถึงซิชางมิน” ร่างบอบบางกระเง้ากระงอด กระพริบตาทีหนึ่งแล้วปาดน้ำใสที่เอ่อขึ้นมาเมื่อตอนไหนก็ไม่รู้ทิ้ง
“งั้น มีอะไรก็พูดมาสิ”
“ชางมินอ่า ช่วงนี้เรารู้สึกเหมือนมีคนตามยังไงไม่รู้สิ ?” เพื่อนตัวเล็กเท้าคาง มองร่างสูงจัดที่กำลังชงโกโก้ร้อนรสละมุนให้ตัวเองอยู่หลังเคานท์เตอร์
“ยังไง ? นายก็อยู่กับฉันตลอดเวลานี่นา ” ชางมินหรี่ตา เขาหยิบแก้วมาเช็ดก่อนจะค่อยๆรินโกโก้ลงไปในถ้วยกระเบื้องสีหวานทั้งสองแก้ว
“ก็เมื่อต้นอาทิตย์เราไปโซลมา แล้วตั้งแต่นั้น ก็รู้สึกเหมือนมีคนตามอยู่ตลอด เมื่อเช้าก็เหมือนกัน”
“คิดมากไปหรือเปล่า” เขาตบหลังอีกฝ่ายเบาๆ รับถาดและผ้ากันเปื้อนจากอีกคนที่ถึงเวลาเลิกงาน
“นายพูดเหมือนจุนโฮเป๊ะเลย ช่างเถอะ ฝนจะตกแล้วนายรีบกลับดีกว่า เดี๋ยวเราปิดร้านเอง” จุนซูมองออกไปยังท้องฟ้าสีเข้ม ดวงดาวระยิบที่เคยเห็นถูกบังมิดด้วยเมฆฝน ท้องฟ้ากว้างใหญ่คำรามกึกก้อง แสงสีขาววาบแปลบปลาบเหมือนอยู่ใกล้ ตามด้วยเสียงน้ำฝนเทซู่ลงมาโครมใหญ่กระทบกันสาด ลมพัดแรงจนต้นไม้ต้นน้อยโอนเอียงแทบหัก
“เร็วเข้า” จุนซูดันหลังอีกคนออกจากเคานท์เตอร์ หยิบเสื้อกันฝน กระเป๋าหมวก ร่มส่งให้เสร็จสรรพแล้วโบกมือบ้ายบาย
********
จุนซูยกเกาอี้ทุกตัว จัดการโกโก้เย็นชืดทั้งสองแก้ว ปิดไฟทุกดวง ก่อนจะซ่อนกุญแจดอกเล็กไว้ใต้กระถางแดฟโฟดิลสีม่วงหน้าร้าน เขายิ้มให้กับพวกมันน้อยๆ เบนร่มคันโตออกจากตัวแล้วแหงนหน้ารับหยาดน้ำฝนบางเบาเหมือนปลายนิ้วแตะให้ตกกระทบใบหน้า
“ทำแบบนั้นเดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี” เสียงทุ้มที่เอ่ยในระยะประชิดทำให้จุนซูเผลอเตะกระถางแดฟโฟดิลเข้าเต็มแรง กระถางดินเผาแตกเป็นเสี่ยง ดินเขรอะกลบทับดอกไม้สีม่วงจนช้ำไปทั้งช่อ
“พ พี่ แจจุง” จุนซูสูดหายใจ เอ่ยชื่อตรงหน้าออกมาจากริมฝีปากอิ่มอย่างยากลำบาก ใบหน้าคมที่เด่นชัดอยู่ในความฝันมาตลอดหลายเดือน บัดนี้กลับมาปรากฏตรงหน้าเพียงแค่พริบตาเดียว
แจจุงดึงอีกฝ่ายมาโอบไว้ด้วยอ้อมแขนแข็งแรง ตอนแรกเหมือนคนตัวเล็กจะขัดขืน แต่กลิ่นหอมอ่อนๆกับคำหวานที่เคยกระซิบข้างใบหูของแจจุงมักจะทำให้จุนซูสงบได้เสมอ
“ปล่อยผมเถอะครับ” จุนซูบิดแขนหนีแต่อีกคนก็ยังตามมาจับและบังคับให้จ้องหน้ากันจนได้ จุนซูไม่มีทางเลือกเขาได้แต่เบนหน้าหนีและก้มหน้าจนคางชิดอก
“ฟังกันก่อนสิ”
“ผมไม่รู้จักคุณ ถ้าจะกรุณาผมขอตัว”
“ฟังสิ พี่แค่อยากจะพูดว่าขอโทษ ”
“ไม่จำเป็นต้องขอโทษนี่ครับ ผมบอกไปแล้วว่าเราไม่รู้จักกัน ” จุนซูอาศัยจังหวะที่อีกคนผละออกหันหลังหนี เขายอมเปียกฝนจนโชกดีกว่าเดินเฉียดไปใกล้แจจุงที่ยืนขวางที่เก็บร่มหน้าร้านไว้
“อะไร จะเล่นสงครามประสาทเหรอ ? มันควรจะเป็นฉันไม่ใช่เหรอที่โกรธ ในเมื่อตอนนั้นเราปฏิเสธพี่เองนี่ ! ”
“กลับไปยังที่ของคุณซะ” จุนซูตะโกนแข่งกับเสียงฝน น้ำตาหลายหยดไหลพรากลงเชื่องช้าปนเปไปกับน้ำฝนเย็นฉ่ำ
“คนโกหก พี่แจจุงที่ผมรู้จักเค้าตายไปตั้งนานแล้ว !”ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเหยเก จุนซูคว้าต้นแดฟโฟดิลเปื้อนดินที่พื้นแล้วปาใส่หน้าของอีกคนเต็มแรงแล้วหันหลังวิ่งหนีไป ใครจะว่าขี้แพ้เขาไม่สน แค่ไม่ต้องเห็นหน้าคนที่ทำร้ายจิตใจกันเป็นพอ
“ฉันทำไม่ดีเลยใช่ไหม ?” แจจุงซบหน้าลงกับฝ่ามือ เจ็บไปทั้งใจเมื่อรู้ว่าคนที่เขายังรักจนหมดใจกลับไม่มีท่าทีว่าจะคิดถึงกันเลย เขาควรจะวิ่งตามไปแต่คำไล่อย่างไร้เยื่อไยจากอีกคนทำให้เขาก้าวไม่ออก ร่างสูงโปร่งได้แต่ยืนตากฝนอยู่อย่างนั้น
ก่อนสายฝนจะหยุดไปชั่วครู่เมื่อแทนที่ด้วยร่มคันใหญ่จากชางมิน
“พี่ก็รู้ ถ้าจุนซูเปิดใจกับอะไรก็เปิดเต็มที่ แต่ถ้าเขาปิดล่ะก็เขาจะไม่เอามันเลย”
“แล้วฉันควรทำยังไงดี? ” แจจุงรู้สึกว่าตัวเองเหมือนพวกขี้แพ้ แค่คำไล่คำเดียวจากคนๆนึง มันดูเหมือนว่าจะเพียงพอให้เข้ายอมแพ้ได้
“มาหาจุนซูให้บ่อยเท่าที่พี่จะปลีกตัวมาได้ จนกว่าเขาจะใจอ่อน แต่วันนี้พี่ควรจะกลับไปก่อน ถ้าพี่ไม่สบายมันจะเดือดร้อนงานของพี่นะครับ”
ชางมินบีบไหล่คนที่อายุมากกว่าเบาๆ ถึงแม้จะโกรธแจจุงที่เจ้าตัวไม่เคยบอกว่าเป็นนักร้อง แล้วให้ไปเห็นเองตอนที่เดบิวต์ใหญ่ แต่แจจุงคงทำไปเพราะมีเหตุผล เขาเข้าใจอย่างนั้นแต่จุนซูกลับเอาแต่คิดว่าแจจุงหลอกลวง แล้วจะให้เขาทำยังไง
“พี่ต้องอดทน แล้วพี่จะได้จุนซูกลับมา”
...........................................................................
ความคิดเห็น