คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : Spe : The story of Minric
โอ่ยยยยย เเล้วจะไปหารูปคู่นี้ได้จากที่หน๊ายยยย
จิ้นเอากันเองตามดวกเลยนะคะ :)
_______________________________________________________________________________________________
เพราะว่าพี่แจจุงมารับจุนซูแล้วก็ช่วยปิดร้านแล้วอีกตามเคย ชิมชางมินก็เลยเหลือแค่ปิดประตูร้านแล้วก็ล็อคประตูให้เรียบร้อย พอตรวจตราดูอีกทีว่าไม่ลืมปิดไฟหรืออะไรแล้วก็เลยเดินลากขาออกมายังฟุตบาท เพื่อจะพบว่ามีเด็กตัวผอมหน้าตาคุ้นเคยกำลังนั่งยองๆพร้อมกับใช้เศษกิ่งไม้เขี่ยฝุ่นอยู่
“มาทำไร?” ถึงแม้จะรู้ดีว่าเจ้าตัวมาทำอะไรเพราะตั้งแต่รู้จักกันไอเด็กตัวขาวนี่ก็รีบเลิกเรียนมานั่งเฝ้าเขาที่ร้านทุกวี่ทุกวัน แถมหลังๆมาเวลาคนเยอะๆยังทำตัวน่ารัก ช่วยรับออร์เดอร์แล้วก็ช่วยเสิรฟ์เครื่องดื่มอีกด้วย
“ไม่อยากกลับบ้านอะ ขอไปบ้านหน่อยดิ”
“ไม่”
ขืนยอมให้กลับไปน้องสาวเข้าไม่ความวายอุดตันเส้นเลือดในสมองแตกเลยเหรอ? ตอนนั้นที่อุส่าจ่ายค่าไอติมกับซื้อซีดีเพื่อให้ซูยอนมาแกล้งเป็นแฟนเขาอยู่ซักอาทิตย์แผนก็ล้มไม่เป็นท่า เพราะไอตัวดีดันเป็นนายแบบในนิตยสารวัยรุ่นชื่อดังที่น้องสาวเขาซื้อมาบูชาขึ้นหิ้งไปซะงั้น บอกได้คำเดียว เจริญ . นอกจากนี้ริคกี้ยังสนิทกับซูยอนอย่างรวดเร็วแถมยังกลายเป็นหนุ่มน้อยน่ารักผิดกับเวลาอยู่กับเขาลิบลับ ส่วนฮาราเจออิทธิฤทธิ์ริคกี้เข้าทุกวันก็เฝดเฟ่หายไปเอง
“เฮ้ยย ขอดีๆนะเนี่ย!”
“กฎข้อหนึ่งว่าไง?”
“นะฮยองนะ ขอไปนอนบ้านหน่อยดิ เค้าไม่อยากกลับบ้านเค้าอะ”
อ้อ ลืมบอกไปด้วยว่าหลังจากที่เขาโผล่ไปวันที่เจ้าตัวไม่สบายเพราะไม่เจียมตัวไปคุ้ยหาหมวกกันน๊อคในลานขยะ ยูฮวานก็ยอมเรียกเขาฮยองแต่โดยดีแถมยังทำตัวนอบน้อมขึ้นเยอะ(?)
“ไม่เอา เดี๋ยวซูยอนหัวใจวายตาย”
ไม่ใช่แค่ซูยอนหรอกเอาจริง เขาว่าแม่กับพ่อก็อาจจะช็อคตายได้เลย ไออ้วนยิ่งชอบไปพูดกรอกหูแม่อยู่ว่าเขามีแฟนเป็นนายแบบตัวเล็ก หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก คางแหลมเหมือนลูกแมวซนๆตัวนึง เออ ซน ซนมากด้วยแต่ไม่ใช่แฟนเว้ย!
“จะฟ้องซูยอน” เด็กตัวขาวทำปากบึ้ง ปาไม้ในมือลงพื้นก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกแบบจริงจัง
“วางเดี๋ยวนี้ อย่าดื้อนะไม่งั้นพรุ่งนี้ไม่ต้องมาที่นี่อีก”
“...” ได้แต่ยอมกดเครื่องหมายสีแดงแต่โดยดี ก่อนจะทิ้งก้นลงนั่งไปเต็มๆบนพื้นฟุตบาท ก็ให้ทำไงอะ ไม่อยากกลับบ้านี่นา
“ไป เดี๋ยวฮยองไปส่งบ้าน” ยื่นปลายนิ้วไปเกี่ยวที่หูหิ้วกระเป๋าเป้เพื่อดึงยูฮวานให้ลุกขึ้น ก่อนจะออกแรงลากให้เจ้าตัวเดินตามมายังรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองที่จอดไว้ที่ซอยใกล้ๆ
“ไปที่อื่นก่อนไม่ได้เหรอ ..นะ” รับหมวกกันน๊อคที่ตัวเองเป็นคนซื้อมาไว้ในมือพร้อมกับกอดไว้แน่น แต่ชิมชางมินก็ยังยืนยันคำเดิม
“ใส่หมวกแล้วขึ้นมา เดี๋ยวไปส่งบ้าน”
.............................................
“เอาผู้ชายที่ไหนเข้าบ้านอีกหล่ะ แค่แกรวบหัวรวบหางซึงฮยอนลูกชายฉันยังไม่พอใช่มั้ย?”
ยังไม่ทันได้ก้าวเข้ามาในตัวบ้านเต็มสองเท้าดี เสียงค่อนขอดแหลมๆก็ดังมาเข้าหู ทำให้ยูฮวานที่เดินเกาะแขนชางมินเข้ามาถึงกับหน้าเสีย นี่จะไม่ไว้หน้ากันเลยใช่ไหม?
“เขาเป็นเพื่อน”
“สันดานเลว มั่วไปทั่วอย่างแกฉันไม่เชื่อหรอกว่ายังจะมีผู้ชายดีๆหวังเป็นเพื่อนอยู่”
“ฮยอง ..กลับไปก่อนนะ” ยอมปล่อยมือออกจากแขน ก่อนจะออกแรงดันที่ไหล่อีกคนเบาๆให้เดินไปที่ประตู
“ไม่เป็นไร ..เดี๋ยวฮยองขึ้นไปส่งที่ห้องก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยกลับ จะรอจนเราหลับเลย เอาไหม?”
โดยไม่รอคำตอบ ชางมินกุมที่มือนุ่มก่อนจะออกแรงดึงให้ยูฮวานเดินขึ้นบันไดไม้ไปยังชั้นบน พาเด็กตัวเล็กเจ้าน้ำตาเดินไปที่ห้องตัวเอง
“น่าสมเพชไหม .. ชีวิตเราหน่ะ?” ชางมินมองยูฮวานที่ยืนก้มหน้า ปล่อยให้น้ำตาหยดลงบนปลายเท้าตัวเองแล้วก็ได้แต่เอื้อมมือขึ้นไปลูบหัวปลอบ ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้าเด็กนี่ชอบทำตัวเอาแต่ใจ แล้วก็ชอบออกไปเที่ยวเล่นไม่ยอมกลับบ้าน
“ไปอาบน้ำเถอะ”
“ไม่ต้องสงสารเราหรอก ..กลับไปเถอะ”
“เปล่าสงสาร แต่เป็นห่วง ไปอาบน้ำไปจะได้สบายตัว”
………………..
ชางมินได้แต่นอนลูบผมของยูฮวานที่นอนตะแคงหลับไปแล้วอยู่ข้างๆ เรื่องที่เขาพึ่งได้ยินมาทำให้รู้สึกแย่กับตัวเองที่ชอบทำตัวใจร้ายใส่เด็กตรงหน้า นี่รอยน้ำตาก็ยังเปรอะอยู่บนแก้ม
ยูฮวานเล่าว่า หลังจากที่แม่ตายพ่อตัวเองก็พาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอยู่ในบ้าน พร้อมกับลูกติดอีกหนึ่งคนก็คือซึงฮยอน เวลานั้นด้วยความเป็นเด็กแถมยังอายุน้อยกว่าก็เลยติดพี่ชายจนกระทั่งสนิทสนมและเกินเลยไปแบบไม่รู้ตัว แต่พอแม่เลี้ยงจับได้ เขาก็เริ่มโดนใส่ร้าย กลั่นแกล้งทุบตีสารพัด จนพ่อตัวเองยังเข้าใจว่าเป็นเด็กใจแตก ถึงขั้นตัดพ่อตัดลูกกันมาแล้ว
‘ซึงฮยอนก็ไม่ช่วยอะไรเลย ทั้งๆที่ฉันรักเทิดทูน ทุ่มเทให้ทุกอย่างแท้ๆ คิดแต่จะนอนกับฉันท่าเดียว’
มืออุ่นค่อยๆแตะไล้คราบน้ำตาให้หมดไปจากแก้มขาว เวลาหลับนี้ก็นอนได้น่ารักน่าเอ็นดูเหมือนแมวน้อยจริงๆ
“คุณชางมิน คุณท่านเรียกพบหน่ะครับ”
ชางมินกลอกตา นี่คิดว่าเขาเป็นผู้ชายอย่างว่าที่คิดจะปอกลอกลูกเลี้ยงตัวเองให้หมดตัวรึยังไงนะ ยุ่งจังเลย ได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินตามพ่อบ้านเก่าแก่ไปโดยดี ร่างสูงถูกเชิญให้นั่งรอที่เก้าอี้ของแขก ก่อนที่ปึกเงินก้อนหนึ่งจะถูกโยนลงตรงหน้า
“ฉันจะให้เงินเธอ แล้วก็ไปให้พ้นๆจากลูกเลี้ยงฉันซะ แค่นี้ชื่อเสียงตะกูลเราก็ย่อยยับไม่มีชิ้นดีแล้ว”
“มันน้อยไปนะครับ”
“หัวสูงจริงนะ คนก่อนให้น้อยกว่านี้ก็ขี้คร้านรีบคว้าแล้ว แล้วจะเอาอะไรหล่ะ อพาร์ทเมนท์ รถ หรือ ..”
“มันน้อยไปครับ เงินแค่นี้ไม่สามารถซื้อความอบอุ่น และความเอ็นดูที่ผมมีต่อเขาออกไปจากชีวิตเขาได้ ผมขอตัวนะครับ”
เลื่อนเก้าอี้ออกก่อนจะเดินกลับไปยังห้องเดิม แต่ทั้งๆที่คิดว่ายูฮวานหลับไปแล้ว ทำไมออกไปยืนพิงระเบียงสูบบุหรี่อยู่นั่นได้ ไอเด็กนิสัยเสียนี่ เดี่ยวจะปราบให้กลับมาเป็นเด็กน้อยน่ารักเลยคอยดู
“เฮ้ย ..ไอ้ .”
ยูฮวานเตรียมแหกปากสบถทันทีเมื่อบุหรี่รสมินท์ลอยวืดออกจากริมฝีปาก แต่ชิมชางมินก็ชี้หน้าเขาพร้อมกับย้ำกฎข้อเดิมเสียก่อน
“ฮยอง ขอคืนเหอะ”
“ไม่รู้เหรอว่าผู้ชายเขาไม่ชอบให้แฟนตัวเองสูบบุหรี่”
อึง?
ปาร์คยูฮวานได้แต่ยืนทำหน้าแมวงงกระพริบตาปริบๆอยู่นานสองนานกว่าจะเริ่มเข้าใจว่าผู้ชายคนนั้นหมายถึงใคร แล้วแฟนตัวเองหมายถึงใคร แต่ไม่หน่า ชิมชางมินกำลังขอเด็กน่ารำคาญอย่างเขาเป็นแฟนเนี่ยนะ?
“เรื่องแบบนี้หล่ะโง่จริง ต้องให้พูดใช้ไหมว่าเป็นแฟนกันนะหน่ะฮะ?” สบถเบาๆในลำคอพร้อมกับจิ้มนิ้วลงไปบนขมับแรงๆจนอีกหัวอีกคนโงนเงน ชางมินจ้องริมฝีปากปากบางที่ค่อยๆคลี่ยิ้มกว้างขึ้นอย่างพึงพอใจ
“ที่ทำแบบนี้ไม่ใช่เพราะว่าสงสารเด็กบ้านแตกอย่างเราใช่มั้ย?”
“เปล่า ซูยอนจ้างมา”
“ง่ะ ..”
“ที่ทำแบบนี้เพราะว่าเอ็นดูไง ก็ช่วงหลังๆทำตัวน่ารักนี่ มาช่วยที่ร้านแล้วก็ไม่เที่ยวไปหาเรื่องวีนใส่ใครที่เข้าใกล้ฮยองด้วย ...ตกลงจะเป็นไม่เป็น? เอาไง?”
จะเอ็นดูยังไงก็ลงท้ายได้ฮารด์คอร์อยู่ดี ....
“ขอไรอย่างนึงได้ป้ะ? ..ขอนี่นะ” แตะปลายนิ้วลงบนริมฝีปากคนสูงกว่าก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้น แตะริมฝีปากของตัวเองลงไปเบาๆ ค้างไว้ครู่หนึ่งก่อนจะผละออกมา
ไม่ใช่จูบจาบจ้วงหรือเต็มไปด้วยอารมณ์เหมือนครั้งก่อนหน้า แต่เป็นจูบแผ่วเบาที่ทำให้ขวยเขินได้ไม่ยาก แล้วก็เป็นจูบที่เริ่มต้นความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคน
“ริคกี้เป็นแฟนฮยองแล้วนะ”
“เออ” ได้แต่หัวเราะในลำคอกับเด็กตัวขาวที่ยืนยิ้มแฉ่งเห็นฟันครบสามสิบสองซี่ตรงหน้า ถ้าทำตัวน่าเอ็นดูแบบนี้ไปเรื่อยๆเขาก็คงจะเอ็นดูแล้วก็รักมากๆเลยแหล่ะ
“ฮยองนี่ฮาร์ดคอจริงเบย”
“พรุ่งนี้เอาเป้ใส่เสื้อผ้าไปด้วยนะ”
“เอาไปไหนอะ จะพาไปเข้าม่านรูดหรือไง ไม่เอานา”
ยูฮวานส่ายหัวดิกพร้อมกับทำตาเหลือก ครั้งแรกของเขากับชางมินนี่ ขอเลยไม่เอาม่านรูดดดดดดดดดดด
“มะเหงกสิ แค่จะพาไปนอนบ้าน คิดแต่ละอย่าง ฉันไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น ไอนี่นี่” พูดจบก็แจกมะเหงกเด็กที่ยื้นยิ้มแฉ่งไปอีกหนึ่งที แต่นิ่งได้แปบเดียวจริงๆ เพราะอีกไม่กี่วินาทีต่อมายูฮวานก็วิ่งไปรื้อตู้หากระเป๋ากับเสื้อผ้าให้วุ่นวาย
“เห้ย คืนเดียว ไม่ได้ให้ย้ายไปทั้งชีวิตนะ”
“ไปคืนนี้เลยไม่ได้อ่อ? นะ” ยัดเสื้อลงไปตัวนึงก็หันมาอ้อนทีนึง ยัดกางเกงลงไปตัวนึงก็หันมาอ้อนอีกทีนึง แต่อย่าหวังจะมาใช้ลูกอ้อนกะเขาซะให้ยาก ถึงจะชอบแต่ใจแข็งโว้ย !
“คืนนี้นอนนี่นะ หาชุดให้ด้วย”
“แฮ่..คิดไรกะเค้าปะเนี่ยยยย?”
“ถ้าอาบน้ำออกมาแล้วไม่มีชุดให้นะ ตาย” ชี้หน้ายูฮวานที่ทำหน้าบึ้งใส่ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูของเจ้าตัวที่พาดอยู่บนเก้าอี้เดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำไป
.......
...............
“ชุดใคร” ชางมินขยับตัวในเสื้อผ้าชุดสบาย ที่ออกจะดูยาวและใหญ่เกินไปซักหน่อยสำหรับเด็กที่นอนตีขาอยู่บนเตียงตรงหน้า ชุดไอหนุ่มน้อยตัวไหนวะ?
“ซึงฮยอน อ้ะ .. อย่านะ ถ้าฮยองถอดเค้าจะถอดบ้างจริงๆ” มือเล็กเลิกที่ชายเสื้อเหมือนกันตอนที่ชางมินทำท่าจะกระชากเสื้อตัวนั้นออกทางหัว
“แก่แดดนักนะ เดี๋ยวเถอะ” ทิ้งตัวลงนั่งบนที่ว่างที่ยังเหลือพร้อมกับขยี้ผมตัวเองไปด้วย
“ฮยองเอาผืนนี้ดิ ผืนนั้นมันชุ่มไปแล้ว” ดึงผ้าขนหนูผืนใหญ่ของตัวเองออกไปจากมือ ก่อนจะคลานมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าแล้วก็ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กหอมๆขยี้ผมให้เขา
แล้วไม่รู้ว่าบรรยากาศพาไปหรืออะไร รู้ตัวอีกทีชิมชางมินก็กำลังจูบนัวเนียแบบไม่ลืมหูลืมตากับแมวน้อยที่อยู่บนตักเนี่ย มือเล็กปล่อยผ้าขนหนูให้ร่วงลงบนผืนเตียง พร้อมกับสอดปลายนิ้วไปขยุมกลุ่มผมชื้นๆนั่นแทน
“ไม่ต้องมายั่ว บอกเลย ยาก!” จิ้มนิ้วลงไปบนหน้าผากอีกทีแรงๆจนอีกคนหงายเงิบ แต่ยูฮวานก็มือไวพอที่จะคว้าไหล่ชางมินไว้แถมยังยื่นหน้ามาจูบเบาๆอีกต่างหาก
“นอนกันนะ ... อยากให้ฮยองกอด”
“ไม่ต้องมาทำตาเป็นประกาย บอกอะไรให้นะ ไม่ได้หมายความว่าถ้าเราไม่ได้ ...ไม่ได้แบบ ...ไม่ได้ร่วมร่างกันแล้วฉันจะไม่เอ็นดูนาย ฉันไม่ใช่ผู้ชายพวกนั้น... อย่าลดคุณค่าตัวเองเลยนะ เดี๋ยวถ้ามีเวลาที่ดีนายก็ได้เป็นของฉันเองแหล่ะ เข้าใจไหม”
แตะริมฝีปากเบาๆบนแก้มอมชมพูของยูฮวานที่พยักหน้ารับพร้อมกับเบียดตัวเข้ามาในอ้อมกอดเขาแถมยังเอามือเขาล้วงเข้าไปในเสื้อเพื่อแปะไว้บนแผ่นหลังอีก
“มันอุ่นดี”
เออ ตามใจเขาเลย จะให้จูบจะให้กอด จะให้ลูบให้อุ้มให้หอม อะไรเขายอมตามใจให้หมดเลย แต่เรื่องที่ผู้ชายคนอื่นทำหน่ะ อย่าฝันไปเลยว่าเค้าจะทำเรื่องพรรคนั้นกับคนที่เขาอยากจะทะนุถนอมง่ายๆ
‘อา.. ว่าแต่จะอดใจกับผิวหอมๆ แล้วก็ตัวนิ่มๆนี่ได้อีกนานเท่าไหร่กันน้า...?’
END
ความคิดเห็น