คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : {OS} Merry Christmas
Talk *Merry Late Christmas & Happy New Year ค่าาาา (ยังทันมั้ยเอ่ย)
มาถึงตอนนี้ฟิคเรื่องนี้ก็เดินทางมาถึงสามขวบแล้ว
ขอบคุณคนอ่านทุกคน เเฟนคลับทุกท่าน เเละคอมเมนท์ทุกคอมเมนท์มากนะคะ
สัญญาว่าจะพยายามอัพฟิคอย่างต่อเนื่องเท่าที่เวลาจะเอื้ออำนวย เเละสมองน้อยๆนี่จะปั่นได้
ขอให้มีความสุขมากๆในปี 2013 โชคดีในทุกๆเรื่องเเล้วก็สุขภาพเเข็งเเรงนะคะ :')
___________________________________________________
{OS} Merry Christmas
“อื้อ อย่ากวนสิ” เสียงอู้อี้ลอดออกมาจากใต้ผ้านวมหน้านุ่ม
“ทีเมื่อคืนนะกวนกันจัง” ยุนโฮกระซิบกับผมสีอ่อนที่โผล่พ้นออกมาจากกองผ้า เขาหัวเราะน้อยๆ เดินลงจากเตียงไปเก็บเสื้อผ้าที่กระจายอยู่บนพื้นใกล้ๆมาสวม ก่อนจะก้าวยาวๆไปยังหนังสือที่ยูชอนฉีกป่นไปซะหลายหน้า เพราะเมื่อคืนไม่ยอมสนใจเจ้าตัวเขานั่นแหล่ะ
“แสบจริงๆ”
“บ่นไร”
“ดูผลงานเราสิ ฉีกหนังสือฮยองซะไม่มีชิ้นดีเลยนะ”
“ก็ฮยองอะ .. นายอยากสนใจไอหนังสือนั่นมากกว่าเราทำไมหล่ะ” ยูชอนเบะปาก ส่งกำปั้นลุ่นๆออกไปหมายจะต่อยอีกคนสักที แต่ยุนโฮก็รับมันไว้ได้ แถมยังเอามือเขาไปจูบแล้วหัวเราะตาหยีอย่างมีความสุข
“ทีอย่างนี้มาบ่นกันนะ เมื่อคืนนะลูกแมวที่ไหนก็ไม่รู้เอาแต่ครางกระเส่าอยู่ข้างหูเนี่ย ฮยองง ยุนโฮฮยองง อื้อ เร็วอีก อื๊อ ฮ่าฮ่าฮ่า โอ๊ยยยย” ยุนโฮหัวเราะลั่น มองยูชอนที่หน้าแดงก่ำไปถึงใบหู ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าเจ้าตัวอายขนาดไหนถึงได้ลงไม้ลงมือทุบเขาเต็มแรงเพียงนี้
“จำไว้เลยนะ ต่อแต่นี้ไม่มีอีกแล้ว ชิ!” มือขาวฟาดหน้าหล่อๆไปทีหนึ่งก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนแล้วตะแคงหันหนี ริมฝีปากขมุบขมิบสาบแช่งคนที่ทำให้ตัวเองต้องระบมไปทั้งตัว
“ยูชอนอา” ยุนโฮสะกิดไหล่ยูชอนยิก แต่ร่างบางก็ยังบิดไหล่หนี แถมยังโกยกองผ้าห่มหนีไปคลุมโปงเสียอีกฝั่งขอบเตียง
“กี้”
“ไม่ต้องมาอ้อน” เสียงตะโกนอู้อี้ดังมาจากใต้ผ้าห่ม น้ำเสียงแสนงอนทำเอายุนโฮต้องรีบคลานขึ้นเตียง มุดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม กางแขนคร่อมยูชอนไว้ใต้ร่าง
“เข้ามาทำไมเนี่ย เราจะนอน” ยูชอนดิ้นขลุกขลัก ฟาดขาฟาดแขน พยายามผลักคนข้างบนให้ออกไปพ้นตัว
“ชี่ ! อย่าดิ้นแรงสิ อยากเจ็บตัวแต่เช้ารึไงหื้ม แล้วสภาพเนี่ยบอกไว้ก่อนว่าเราเสียเปรียบฮยองเห็นๆเลยนะมิคกี้” ยุนโฮเลียริมฝีปาก ค่อยๆกดจูบเบาๆลงตามซอกคอ ไล่ลงมาตามอกที่มีรอยสีเข้มทั้งของเก่าของใหม่ปนกันอยู่ทั่ว
“อิ๊ออ ไม่เอานะ ยุนโฮ ฮื้อ” ยูชอนเผลอครางหวาน มือจิกทึ้งกลุ่มผมสีเข้มของยุนโฮที่กำลังก้มลงทั้งดูดทั้งขบหน้าอกตัวเองอย่างแรง มืออุ่นสอดเข้าที่แผ่นหลัง ดันแผ่นอกบ้างให้แอ่นรับปลายลิ้นร้อนๆที่ลากซุกซนไปทั่ว
“ไม่เอาแน่นะ”
“ไม่เอา ใจคอฮยองจะฉลองคริสต์มาสบนเตียงทั้งวันเลยหรือไง เมื่อคืนก็ล่อแต่คริสต์มาสอีฟข้ามมาเช้าคริสต์มาสเลยนะ” พูดเองก็หน้าแดงเอง ไม่ปฏิเสธหรอกว่าอ้อมกอดของร่างสูงทำให้เขาอบอุ่น รู้สึกดีเหมือนเป็นคนสำคัญที่ยุนโฮอยากจะทะนุถนอม แต่ว่า..
“คริสต์มาสมันต้องฉลองไม่ใช่หรือไง ปาร์ตี้อะปาร์ตี้” ยูชอนกระเง้ากระงอด ไม่อยากจะบอกเลยว่าตั้งแต่เลื่อนสถานะจากผู้จัดการของยุนโฮมาเป็นเมีย ! เอ้ย แฟนของยุนโฮเนี่ย ยูชอนถูกตัดขาดจากเที่ยวกลางคืน และปาร์ตี้กินเหล้าเมายาเละเทะโดยสิ้นเชิง ถึงแม้จะไปผับได้ก็เถอะ ร่างสูงก็ตามติดรูตูด เจ้ย ! ตามไปนั่งเฝ้าเขา แล้วจรรยาบรรณไง มันค้ำคอยูชอนอยู่เนี่ย ไม่ควรจะปล่อยให้ศิลปินในเอเย่นต์มานั่งอยู่กับพวกเขาที่กินเหล้าเมาปลิ้นหรอก ไม่ด้ายยยยยยยยยย
ก็เลยอดอยากปากวอนท์เหล้าเบียร์มาจนถึงตอนนี้
“อยากจะเที่ยวจะปาร์ตี้แบบชายโสดว่างั้น ก็ได้นะ” ยุนโฮถอนแขนออกจากเตียง ลุกขึ้นมานั่งแล้วทำมือแบบว่า ตามสบาย อยากทำอะไรทำ
“ไม่ใช่แบบนั้นนะ อย่าพูดว่าจะเลิกนะ ห้ามนะ ห้าม” ยูชอนรีบขยับเข้าไปใกล้ร่างสูงที่นั่งหน้างอหมายจะอ้อน แต่ยุนโฮก็ลุกหนีไปซะงั้น
“ฮยองค้าบบบ” ยูชอนขยับตัวไปที่ปลายเตียง เอื้อมแขนคล้ายอ้อนให้อุ้มแต่ยุนโฮก็ยังยืนกอดอกกระดิกเท้า ลอยหน้าลอยตาทำไม่สนใจอยู่ปลายเตียง
แล้วจะให้ยูชอนลงไปง้อไงเล่า เสื้อผ้าก็ไม่มีติดตัวซักชิ้น จะให้พันผ้านวมลงไปมันก็ยังไงอยู่นะ
“ฮยอง หยิบเสื้อผ้าให้ผมหน่อยนะ”
“หยิบ แต่ไม่ให้” แล้วดูความกวนประสาทเถอะ เดินไปหยิบเสื้อผ้าที่กระจายอยู่คนละทิศทางให้ก็จริง แต่ดันเอาไปทิ้งลงตะกร้าโครมใหญ่ซะงั้น
“ฮยองงงงงงงง” ยูชอนร้องเสียงหลง มือขาวสะบัดผ้าห่มออกให้พ้นตัว ทำเอายุนโฮถึงกับหลุดมาดร้องเฮ้ย ยูชอนกัดฟัน ทั้งๆที่ก้าวทีก็ระบมไปหมดทั้งตัว แต่ก็ยังพยุงตัวเดินไปกอดยุนโฮที่ยังยืนอยู่ค้างใกล้ตะกร้าผ้า
“ไม่ได้หมายความว่าไม่อยากอยู่กับฮยองนะ แต่มันเป็นช่วงเวลาของครอบครัว ก็อยากอยู่กับจินซอนด้วย ชางมินด้วย พี่จุนจิน แล้วก็พวกพี่ๆสตาฟด้วยไงครับคนดี ไม่ได้หมายความอย่างอื่นเลยนะ” แขนเรียวยาวโอบเข้าที่เอวสอบ ยื่นหน้าไปจูบที่ปลายคางทีหนึ่ง ก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่กว้าง
“เชื่อผมนะ”
แล้วจัดลูกอ้อนชุดใหญ่แบนี้มีเหรอชองยุนโฮจะไปไหนรอด มืออุ่นลูบเบาที่แผ่นหลังก่อนจะถูกยื้อไว้เมื่อมันเริ่มลงไปในที่แปลกๆ
“ไม่เอานะฮยอง ยังระบมอยู่เลย”
“ค ครับ” แล้วไอสายตาวิ้งๆที่ช้อนมองเขานี่อะไร นับวันไอลูกอ้อนของยูชอนมันชักจะกลายเป็นจุดอ่อนเขาไปซะทุกที
จุ๊บ !
“Merry Kiss Mas ครับฮยอง”
...........................................................
“ไม่ต้องมายิ้มหวานเลยนะ” เสียงอู้อี้ดังมาจากใต้กองผ้าห่มเน่าๆที่เบาะข้างคนขับ ยูชอนปรับมันให้เอนลงเพื่อที่จะนอนขดได้สบายๆแบบที่เจ้าตัวชอบ
“ก็มายั่วกันทำไมหล่ะ”
“เปล่าเลย ฉันแค่จุ๊บนายไปทีเดียวเองนะ !”
จุ๊บ!
“Merry Kiss Mas ครับยูชอนของฮยอง ฮ่าฮ่าฮ่า” ยุนโฮหัวเราะในลำคอ เอียงตัวหลบยูชอนที่ตะกายออกมาจากกองผ้าห่มหวังจะประทุษร้ายร่างกายเขา จนเจ้าตัวต้องฟึดฟัดกลับไปนอนหมกตัวในกองผ้านวมนั่นต่อ
“ฮึ่ย” ยูชอนงับผ้าห่ม ส่งเสียงแง่งๆในลำคอ มือขาวลูบสะโพกตัวเองไปด้วยเพราะขยับทีระบมไปทั้งตัว แค่จุ๊บไปทีเดียว สาบานว่าทีเดียว ! ปาร์คยูชอนคนนี้ก็ไม่ได้ออกจากอ้อมอกคุณชายอีกเลยจนย่ำบ่าย ยุนโฮถึงได้ปล่อยเขาที่ช้ำไปทั้งตัวให้ไปอาบน้ำแต่งตัว บอกว่าคืนนี้จะพาไปแวนซ์
แวนซ์บ้าน แ..... เฮียแกเหอะ จะไปตื๊ดในผับยังไงไหว แรงก้าวขายังไม่มี ถึงต้องยอมให้ยุนโฮหอบมาที่รถพร้อมกับกองผ้าห่มนี่ไง ฮึ่ย !
........................................................................
“โอ่ยยยย ไม่ไหวแล้ว จินซอนนนน หม่ะม๊าเหนื่อยยย” ปาร์คยูชอนทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาสีแดงหนานุ่มข้างสามีตัวเองที่กำลังนั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือเรื่องเก่าที่โดนยูชอนฉีกแต่เล่มใหม่ แต่พอเห็นสายตาเขียวปั๊ดจากยูชอน ร่างสูงมีอันต้องรีบเก็บมันก่อนที่จะโดนฉีกอีกเป็นซ้ำสอง
“เหนื่อยยยย”
“เอ้า” ยุนโฮส่งแก้วน้ำเปล่าส่งให้ ค่อยๆซับหยดน้ำที่เกาะพราวบนใบหน้าเนียนเพราะความเหน็ดเหนื่อยจากการวิ่งไล่ตามจินซอนให้แผ่วเบา
“หม่ะม๊า” แรงกระตุกที่เสื้อยิกๆพาลเอายูชอนอยากจะแกล้งตายเสียเหลือเกิน
“จินซอน คุณพ่อให้ชางมินทำเค้กโปโรโร่ให้ลูกด้วยหล่ะ” ยูชอนถอนหายใจโล่ง นึกขอบคุณจุนจินและเค้กโปโรโร่ของชางมินที่มาได้ถูกเวลาดีเหลือเกิน
แล้วก็นั่นหล่ะ จินซอนตัวน้อยถึงได้ลืมหม่ะม๊ากับปะป๊า แล้วเดินน้ำลายยืดตามโปโรโร่ไปในที่สุด
“ไม่เคยเลี้ยงลูกเหนื่อยเท่าวันนี้เล้ยยย” ยูชอนไถหน้าเข้ากับแขนยุนโฮ พาดขาไว้บนตักร่างสูง อีกนิดนึงก็แทบจะขึ้นไปนั่งตักกันได้อยู่แล้ว แล้วอารมณ์แบบนี้ปาร์คยูชอนคงทำแน่ถ้าไม่ติดที่ลูกค้ายังเต็มร้านอยู่น่ะ
“ตัวรุมๆนะ” ยุนโฮแนบหลังมือเข้ากับหลังคอขาวผ่อง จมูกโด่งกดลงที่แก้มของคนที่เบียดตัวเขาหาเบาๆ
“ฮยองงงงงง”
“ว่าไงครับ?”
“อยากกินโกโก้”
“เอาร้อนหรือเย็นหล่ะ เดี๋ยวไปสั่งชางมินให้”
“อยากกินที่ฮยองชงอ่ะ..นะ”
“งั้นกลับบ้าน”
“อยากกินตอนนี้”
“มิคกี้”
จุ๊บ!
“นะครับ” เท่านั้นแหล่ะ ชองยุนโฮก็เดินตาลอยมีมิคกี้เมาส์ขี้อ้อนเดินเกาะชายเสื้อไปชงโกโก้ที่เคานท์เตอร์อย่างง่ายดาย
แล้วยังไงเหรอ ก็หลังจากตบท้องด้วยโกโก้แก้วโตจากยุนโฮ กับคริสต์มาสชีสเค้กจากชางมินจนอิ่มแปล้ ปาร์คยูชอนก็ทิ้งตัวหลับปุ๋ย
“เลี้ยงง่ายขึ้นทุกวัน กินๆนอนๆ” ชองยุนโฮลูบกลุ่มผมสีทองบนตัก กระชับเสื้อแจ๊คเก็ตให้คลุมบนร่างบางที่นอนขดตัวอยู่บนโซฟาตัวเดียวกัน
ชองยุนโฮเชื่อว่าในชีวิตนึงการที่มีคนให้เรารักสักคนนึงก็ถือว่าชีวิตเราโชคดีมากแล้ว แต่ชีวิตเขายิ่งโชคดีเข้าไปอีกเมื่อคนที่เขารักเป็นยูชอน ก่อนหน้านี้เคยคิดว่าคงไม่มีทางญาติดีหรือลงเอยกับเด็กทะโมนพูดจาไม่เรียบร้อยไม่หวานหู ทำตัวทะเล้นทะลึ่งอย่างยูชอนแน่ๆ แต่พอรู้ตัวอีกทีก็ปล่อยเจ้าเด็กทะเล้นพูดจาไม่น่ารักอย่างยูชอนออกจากอ้อมอกไปไม่ได้เสียแล้ว...
“Merry Kiss Mas ครับ” ชองยุนโฮแตะริมฝีปากลงบนปลายจมูกแดงๆอย่างทะนุถนอม กระชับแจ๊คเก็ตให้คลุมบนอกบางก่อนจะก้มตัวลงกระซิบที่ข้างหู
“รักนะไอเด็กดื้อ”
“Merry Kiss Mas เหมือนกันครับผม”
ชองยุนโฮจ้องตายูชอนที่ยิ้มมาตาแป๋ว ก่อนแขนเรียวกลมกลึงจะรั้งคอเขาไปรับจูบหวานๆ เรียวลิ้นที่เกี่ยวเข้ามาในโพรงปากพลิกหยอกไปมาช้าๆเนิบนาบ แต่ยุนโฮก็รู้ได้ทันทีว่าอาการแบบเนี้ย ยูชอนกำลังยั่วกันเห็นๆ แถมพอเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อแล้วไม่ปัดออกเนี่ย ชัดเลยครับ
“อยากเปลี่ยนบรรยากาศรึไงหื้ม?”
“เปล่า อยากกลับห้องแล้ว” ผละออกมาแล้วก็ยังไม่วายตามมาหอมแก้มซ้ายแก้มขวาจนยุนโฮแทบจะอุ้มยูชอนแล้วพุ่งออกจากร้านเดี๋ยวนั้น นัวเนียกันไปมาจนจุนจินต้องเดินมาบ้องหูกับตบกบาลกันไปทีสองทีนั่นแหล่ะ ชองยุนโฮถึงได้นั่งหัวเราะแหะ ส่วนยูชอนก็อายม้วนแทบจะมุดโซฟา
“ไอพวกเวรนี่ แกรู้กันบ้างมั้ยว่าลูกมายืนอยู่นานเท่าไหร่แล้ว ห้ะ !” จุนจินตบหน้าผากหลังจากเจอคำถามเดิมรอบที่ร้อยของลูกชายเข้าไป
“ป่ะป๊าหม่ะม๊าเค้าทำอะไรกันอะคุณพ่อ?”
“โอ่ย กรุปวดกบาล จะทำจะอะไรยังไงก็กลับไปทำกันที่ห้องสิเว้ยยยยยยยยยย เอิ้วววว”
“ป่ะป๊ากับหม่ะม๊าก็รักกันอยู่หน่ะลูก เดี๋ยวอีกหน่อยโตขึ้นจินซอนก็จะเข้าใจเองครับ” ยุนโฮลูบหัวลูกชายที่ถือแก้วโปโรโร่ใบเล็กใส่โกโก้ที่ตัวเองแบ่งไว้ให้ หัวกลมพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนนจะวิ่งปรู๊ดไปหาจุนจินไม่เป็นที่ขัดคอการรักกันของป๊าม๊าอีก
“อ อายลูกอะ” ยูชอนแก้มแดงแปร๊ด หัวกลมแทบจะมุดหายเข้าไปในแขนยุนโฮแล้วถ้าทำได้
ยุนโฮได้แต่หัวเราะในลำคอ อุ้งมืออุ่นเลื่อนลงสัมผัสที่เอวบาง ก่อนจะกระชับเข้ามาใกล้ตัว ยูชอนเอนตัวพิงอกอุ่น แขนเรียวเลื่อนไปกอดตอบ
“ดีจัง”
“หืม?” เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถามยูชอนที่ช้อนตาขึ้นมอง มืออุ่นแตะลงบนแก้มใสที่สัมผัสกี่ครั้งก็ไม่เคยจะห้ามใจได้อย่างทะนุถนอม
“ก็รู้สึกดี ที่วันดีดีแบบนี้มีฮยองอยู่ด้วยกันตรงนี้ไง” ยูชอนยืดตัวขึ้นจุ๊บที่ปลายคาง ก่อนจะดึงมือของยุนโฮมาคลึงเล่น สัมผัสเย็นๆที่อยู่ในอุ้งมือข้างหนึ่งทำเอายูชอนขมวดคิ้ว
“กำอะไรไว้อะ” มือขาวพยายามแงะมือที่กำแน่น แต่ชองยุนโฮก็เอาแต่อมยิ้ม แถมยังกำแน่นขึ้นไม่ยอมให้ยูชอนแกะมือออกได้ง่ายๆ
“อยากรู้เหรอ?”
“ไม่อยากแล้วก็ได้ ฮึ” ยูชอนพ่นลมออกจากจมูก ปากบึ้งหน้าเชิด แบบที่ดูก็รู้ว่างอนเต็มที่
“อยากรู้หน่อยน่า” ยุนโฮไล่ตามไปโอบเอวบาง เบียดจนยูชอนแทบขึ้นไปเกยกับที่วางแขนของโซฟา จนร่างบางอ้าปากโวยวาย
“ชองยุนโฮ ออกไป อ้ะ!”
สัมผัสเย็นๆของสร้อยทองคำขาวเส้นเล็กที่ถูกสวมลงบนข้อมือทำเอายูชอนลืมโวยวายไปหมด ดวงตากลมจ้องสร้อยเงินเส้นเล็กเกลี้ยงๆที่มีจี้เล็กๆประดับอยู่หลายชิ้น ก่อนจะเผลอลูบมันเบามือ
“ชอบไหม” ชองยุนโฮโอบที่รอบเอว กระชับตัวยูชอนเข้ามาใกล้จนแผ่นหลังบางแนบกับอกกว้าง
“น่ารักจัง”
“จี้รูปหิมะอันนี้แทนยูชอนของฮยองชอบหน้าหนาว รูปหยดน้ำกับก้อนเมฆแทนฮยองเพราะฮยองชอบฝน รูปเค้กกับถ้วยกาแฟก็ ..เพราะเราเจอกันที่นี่ รูปกล้องกับโน๊ตดนตรีนี่ ก็ของชอบเราทั้งนั้น” จมูกโด่งกดลงที่แก้มขาว ปลายนิ้วโป้งไล้ลงเหนือข้อมือขาวผ่องที่โดดเด่นยามมีเครื่องประดับสีเงินสวมไว้
“ฮึก” ยูชอนสะอื้น ทั้งรูสึกตื้นตัน อยากขอบคุณ อยากบอกรัก อยากกอดร่างสูง ตอบแทนที่มอบความรักให้กันมากมายเหลือเกิน
“ร้องไห้ซะงั้น” ยุนโฮจูบที่แก้มชื้น จับยูชอนหันมาเพื่อจูบซับน้ำตาให้ เปลือกตาบางหลับพริ้ม ค่อยๆเผยอปากรับปลายลิ้นอุ่นร้อนที่แทรกเข้ามาภายใน
แขนเรียวถูกรั้งให้โอบเข้าที่รอบคอ ปลายลิ้นอุ่นชื้นดูดกลืนแลกเปลี่ยนความอ่อนหวานซึ่งกันและกัน
“ฮยอง ผมอยากกลับแล้ว”
“อะไรกัน ไม่อยากปาร์ตี้แล้วเหรอ หื้ม” ฟันคมขบเบาๆที่ซอกคอ ก่อนจะละเลงปลายลิ้นลงหนักๆจนยูชอนต้องรีบประคองหน้าร่างสูงให้ขึ้นมามองกันก่อน
“อยากอยู่กับฮยองมากกว่า กลับบ้านกันนะ” ยูชอนดันตัวเข้าไปซุกอกกว้าง เบียดตัวเกยตัก คว้าแขนยาวมาโอบรอบเอวเสร็จสรรพ
“อ้อนกันแบบนี้เดี๋ยวไม่ได้ลุกจากเตียงนะ”
“ถ้าเป็นฮยอง ผมยอมหมดแหล่ะ กลับบ้านกันนะ อยากกอด อยากอ้อน อยากกินโกโก้ที่ฮยองชงด้วย”
“พูดเองนะว่ายอม”
“คนลามก คิดแต่เรื่องนี้หล่ะสิ....แต่ถนอมผมหน่อยนะ ยังระบมอยู่เลย” ยูชอนลูบที่สะโพกตัวเองเบาๆ ก่อนจะต้องลูบค้างหน้าแดงแปร๊ดเมื่อได้ฟังสิ่งที่ร่างสูงก้มลงมากระซิบข้างหู
“งั้นคืนนี้ฮยองให้เราอยู่ข้างบนละกัน”
ตามด้วยจูบเบาๆอีกทีที่หลังใบหู
“บ้า”
จุ๊บ !
“Merry Christmas ครับยูชอนของฮยอง”
“Merry Christmas ครับฮยองของผม”
ยูชอนมองมือที่จูงตัวเองอยู่ด้านหน้า ร่างสูงโปร่งที่ให้เขาเอนหลังพิงทุกครั้งเมื่อเหนื่อยล้า บ่ากว้างที่ให้ซบเวลาง่วงแสนง่วง และมืออุ่นๆคู่นี้ที่ไม่เคยทิ้งกันไปไหน หวังว่าคริสต์มาสหน้าจะยังมียุนโฮฮยองอยู่ด้วยกันตรงนี้
‘รักนะครับฮยองคนดีของยูชอน’
Fin.
ความคิดเห็น