คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : Part 24 I got a punishment.
Part 24 I got a punishment .
มือปลาหมึกค่อยๆพาดลงโอบรอบเอวบาง ในขณะที่ริมฝีปากได้รูปขยับเล่าเรื่องของตัวเองกับน้องสาวตัวแสบ มือนุ่มอีกข้างก็ทาบกับมือขาวที่ประคอง มือถือเครื่องแพงดูรูปวัยเด็กของเขากับจูยอนอยู่
โอ๊ยยยย ไม่มีอะไรจะสุขใจธันเดอร์เท่านี้อีกแล้ว ได้แอบจับมือ โอบเอว ในร้านที่บรรยากาศเป็นใจ แถมก่อนหน้านี้ยูชอนยังยอมให้เขาเดินจูงมือเดินดูนู่นนี่ที่เจแปนสตรีทแถวสตูอีก วันนี้มีใครแฮปปี้เท่าธันเดอร์คงไม่มี๊ ไม่มี
“ก็ยังไม่อยากเชื่ออยู่ดี” ยูชอนเปรยออกมาเบาๆพร้อมกับสะบัดหัวจนผมปลิว
“เชื่อเถอะคร้าบ” ธันเดอร์ยิ้มหวานจนตาหยีอย่างน่ารัก พลางลูบผมนิ่มให้เข้าที่อย่างเบามือ ให้ดูรูปก็แล้ว เล่าให้ฟังก็แล้ว นูน่าคนสวยก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีว่าเขากับจูยอนเป็นฝาแฝดกัน
“คนที่เป็นฝาแฝดกัน .. ก็ต้องนิสัยคล้ายกันใช่มั้ย ? ธันเดอร์ ... เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาเดี๋ยวนี้นะ” ยูชอนตะปบมือสองข้างเข้ากับแก้มยุ้ยๆของหนุ่มรุ่นน้องหมับ หรี่ตามองแล้วดึงแก้มยืดไปมาจนเด็กหนุ่มร้องโอดโอย
“พี่อย่าเหมาซี่ แม่นมเลี้ยงผมมาดีน๊า จูยอนอะแม่เลี้ยงจนเสียคน หึ่ย” ยูชอนเห็นกริยาเบ้ปากงอนแล้วหลุดหัวเราะออกมาน้อยๆไม่ได้
“พูดอย่างกับเลี้ยงมาคนละบ้านอย่างนั้นแหล่ะ”
“ใช่ ตอนพ่อผมเสีย จูยอนไปอยู่กับแม่แล้วก็ย่า ผมไปอยู่กับคุณยาย ผมกับจูยอนเลยไม่สนิทกันเท่าไหร่”
“เอ่อ ..” ยูชอนพูดอะไรไม่ออกเมื่อเห็นแววตาวูบไหวยามพูดเรื่องครอบครัวของธันเดอร์ เริ่มเข้าใจสาเหตุเอาแต่ใจนิสัยเสียของจูยอนขึ้นมาบ้าง
“เศร้าเนอะพี่ .. แต่ช่างเหอะ .. วันนี้ผมอยู่กับนูน่ามีความสุขมากๆเลย” ริมฝีปากยูชอนแต้มยิ้มน้อย ดูรูปเด็กน้อยฝาแฝดอายุประมาณหก- เจ็ดขวบกอดคอกันอย่างรักใคร่ ก่อนรูปจะหายไปกลายเป็นรูปธันเดอร์กับจูยอนในชุดม.ปลายถ่ายรูปคู่กัน ใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่บรรยากาศห่างเหินกันอย่างประหลาด
“ไหนมาให้กอดที่ซิ” ยูชอนอ้าแขนออก มือเล็กลูบหลังร่างสูงที่ยิ้มหน้าบานแล้วโถมตัวเข้าใส่จนยูชอนหงายหลังแนบลงไปกับโซฟาตัวยาว และธันเดอร์ที่ปล่อยตัวทับลงมากอดเขา
“หม่าม๊า !!!”
“ธันเดอร์ อย่างับคอ ไอเด็กนี้ลามแล้ว !” ยูชอนในอ้อมกอดหนุ่มรุ่นน้องขยับตัวยึกยักเมื่อได้ยินเสียงแปลกประหลาด พร้อมกับพยายามยันหน้าหล่อๆที่ฝังอยู่ตรงซอกคอตัวเองออก
“หม่าม๊าาาาาาาาาา !!!!”
หมับบ !
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เสียงร้องลากยาวของธันเดอร์ดังขึ้นพร้อมกับมือขาวจัดที่กอบกุมเท้าตัวเองอย่างเจ็บปวด
คราวนี้ ชัดเลย
“จินซอน มาได้ไงครับ ธันเดอร์เป็นอะไรรึเปล่า” เขาหันไปถามร่างสูงที่นั่งเจ็บน้ำตาเล็ด ก็ลูกชายตัวดีของเขาเองที่เทคตัวกระโดดทับเท้าร่างสูงเสียสุดแรง
“เล๊บผมจะช้ำมั้ยเนี่ยยยย”
“จินซอน ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยครับลูก ขอโทษอาเขาก่อน” ยูชอนทำหน้าดุ ท่าทางธันเดอร์จะเจ็บจริง ไม่ได้ร้องโอเว่อร์บีบน้ำตาแต่อย่างใด
“ป่ะป๊า หม่ะม๊าว่า ฮื้อออออออออออออออออออออออออออออออ !!!” เจ้าตัวเล็กแหกปากร้องฟ้องปะป๊าทียืนพึงกรอบประตูอยู่ทันที น้ำตาเม็ดโตหยดเผาะลงต้ามแก้มยุ้ยที่เปลี่ยนเป็นสีแดงปลั่ง จนยูชอนต้องรีบไปโอบอุ้มลูกชายตัวแสบมาแนบตัว
“ป๊ะป๊าาาาาาาา ไม่เอาหม่ะม๊า หม่ะม๊าใจร้ายย ฮืออออออออออ” ทั้งยูชอนทั้งธันเดอร์ต่างอึ้ง ธันเดอร์อึ้งที่ นอกจากเขาจะเล่นคนมีสามี (?) แล้ว ไม่พอ ยังมีลูกแล้วอีกต่างหาก ส่วนยูชอนอึ้งที่โดนจินซอนปฏิเสธ เพราะตั้งแต่เจอกันครั้งแรกมีแต่เจ้าตัวเล็กร้องไห้งอแงจะเอาแต่เขาเท่านั้น เมื่อเขาอยู่คนอื่นไม่มีได้แตะได้อุ้ม
“จินซอน หม่ะม๊าขอโทษ หม่าม๊าไม่ดุแล้วครับ” ยูชอนโอบลูกรักมาให้ซบอกพร้อมกับโยกตัวน้อยๆปลอบให้หยุดร้อง ในขณะที่อีกมือนึงก็แตะขาธันเดอร์ไปด้วยพร้อมกับกระซิบถามว่าเจ็บมั้ย แต่พอเจ้าตัวดีเห็นมือเขาแตะธันเดอร์เท่านั้นแหล่ะ
“หม่ะม๊านอกใจป่ะป๊า ฮือออออออออออออออออออออออ” เท่านั้นยังไม่พอ นอกจากจะแหกปากร้องเสียงดังลั่นร้าน ขาเล็กๆยังถีบธันเดอร์ที่นั่งข้างเขาถี่ยิบ แถมมือเล็กๆก็คอยแต่จะเอี้ยวไปตีร่างสูงที่นั่งหน้าแหยน้ำตาเล็ดอยู่ให้จงได้
ปลูกฝังกันอย่างนี้มีคนเดียวเลย ยูชอนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“ชองยุนโฮ !!!!” ยูชอนเรียกร่างสูงที่ยืนพิงเคาน์ทเตอร์จิบกาแฟด้วยท่าทีสบายใจเฉิบ
“แสบนักนะ พาลูกมาตอนนี้”
“หม่าม๊าไม่รักจินซอนแล้วเหรอ รักลุงคนนี้แทนใช่มั้ย จินซอนเกลียดลุงคนนี้ !!!” จินซอนกระโดดขึ้นตัก มือเล็กๆฟาดป๊าบเข้าที่แก้มธันเดอร์ติดกันหลายทีเสียงดังฉาดฉาดสนั่นลั่นร้าน
“เฮ้ย เรียกลุงเลยเหรอ ไม่ยอมนะเนี่ย” ยูชอนตบหน้าผากอย่างอ่อนใจ เมื่อธันเดอร์ก็เอาด้วย ร่างสูงพยายามรับมือเล็กๆที่ตีลงมาถี่ยิบยกใหญ่ เสียงหัวเราะเรียกให้เจ้าตัวเล็กแต่แรงไม่น้อยลงแรงหนักเข้าอีกเท่าตัว
“จินซอน หยุดนะ” เดือดร้อนยูชอนที่ต้องไปล๊อกเอวเจ้าตัวเล็กออก แต่ไม่วายถีบธันเดอร์ที่ท้องไปอีกสองทีติด ทำเอาร่างสูงชี้หน้าจินซอนอย่างไม่ยอมแพ้
“จินซอน อย่าร้องนะ ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะลูก ใครสอนมาฮึ” ยูชอนเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มยุ้ยอย่างเบามือพลางมองหน้ายุนโฮที่ยืนล้วงกระเป๋าพิงกรอบประตูอยู่ที่เดิม
“เปล่า” หัวเล็กๆสะบัดพรืดดด มือเล็กพยายามเขี่ยธันเดอร์ให้ออกไกลจากตัวหม่าม๊าสุดที่รัก ใบหน้าเปื้อนน้ำตาซุกซบลงกับไหล่บาง
“เปล่าสอนอะไรเสียหน่อย” ร่างสูงพูดพลางยกไหล่ ชองยุนโฮพูดแค่สองประโยคเอง เค้าจะมาแย่งหม่ะม๊า ระวังหม่ะม๊าไม่รักนะ แค่เนี๊ยะ ! สาบานได้ ต้องขอบคุณจุนจินจริงๆที่โทรมาฝากไอตัวเล็กได้ถูกใจถูกเวลา
“หม่ะม๊ายังรักจินซอนอยู่มั้ย ?” เจ้าตัวเล็กที่สะอื้นฮักฮัก จนอยู่ชอนที่ทนน้ำตาเด็กน้อยไม่ได้พร้อมยอมถวายทุกอย่าง เขาแพ้ลูกชายอ้อนด้วยน้ำตาว้อยยย !
“รักสิครับลูก” ยูชอนกดจูบลงที่ขมับเล็กๆชื้นเหงื่อให้หายเสียขวัญ ไม่รู้เจ้าตัวเล็กโดนป่ะป๊าตัวดีเป่าหูอะไรมาบ้าง ฮึ !
“รักมากอีกได้รึเปล่า ?”
“แค่นี้ก็รัก ก็หลงจะตายอยู่แล้วคร้าบลูกก” ยูชอนหอมแก้มนุ่มนิ่มไปหลายฟอด จมูกโด่งฟัดแก้มยุ้ยนัวเนียอย่างน่ารักจนธันเดอร์หยุดหายใจไปชั่วขณะ ชักอยากมีลูกบ้างอะไรบ้างสิ
“แต่ถ้าอยากให้หม่ะม๊ารักมากมากมากมาก จินซอนต้องขอโทษครับคุณอาก่อนนะ จับมือเป็นเพื่อนกันด้วยโอเคมั้ย ?”
เด็กแก้มแดงน่าฟัดเบ้หน้า เหลือบตามองป่ะป๊า ก่อนจะยื่นมือออกไปแต่โดยดี
“ว่าง่ายแบบนี้สิน่า...”
หงับบบบบบบบ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เจ็บบบบบบบบ” ธันเดอร์ที่ยังไม่ทันเอ่ยคำชมจบประโยคมีอันต้องร้องเสียงหลงเพราะเจ้าตัวเล็กคว้ามือเข้าได้ก็ฝังเขี้ยวบนหลังมือจนจมมิด จะสะบัดออกก็กลัวไปฟาดหน้าเจ้าตัวเล็กได้แผล เลยได้แต่ดิ้นไปดิ้นมาบนโซฟาโดยมีจินซอนงับคาอยู่แบบนั้น
“จินซอน ดื้อแบบนี้หม่ะม๊าจะไม่รักจริงๆแล้วนะ” ยูชอนที่นั่งนิ่งๆพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นๆจนร่างเล็กอ้าปากปล่อย นัตย์ตาชื้นน้ำไหววูบ ก่อนที่เด็กน้อยจะปล่อยโฮอีกครั้ง
ยุนโฮเล่นแรงไปแล้ว
“ชองยุนโฮ เลือกเอา จะโอ๋ลูก หรือจะทำแผลให้ธันเดอร์” ยูชอนยื่นคำขาด ร่างสูงที่ยืนยิ้มมานานเดินเข้าไปอุ้มลูกชายที่นั่งขั้นกลางระหว่างหม่ะม๊ากับธันเดอร์อย่างไม่ลังเล ถึงเขาจะไม่อยากให้ยูชอนอยู่ใกล้ไอเด็กหน้าหล่อนั่นก็เถอะ ให้เขาไปทำแผลให้มันจะไม่ยิ่งบ้าไปใหญ่เหรอ
“เห็นไหม หม่ะม๊าไม่รักแล้ว” ยุนโฮที่อุ้มจินซอนเข้าเอวผ่อนตัวลงนั่งข้างๆยูชอน กลายเป็นว่าตอนนี้ยูชอนนั่งขั้นกลางระหว่างยุนโฮจินซอนกับธันเดอร์ ยุนโฮแสยะยิ้มให้เด็กหนุ่มฝั่งตรงข้าม ลองมันอ้อนดูสิ พ่อจะยุให้จินซอนงับไม่ปล่อยเลยคอยดู
“ไม่ต้องมาโอบเอว ! แล้วเอาลูกไปปลอบตรงอื่นได้มั้ย !! เดี๋ยวธันเดอร์ก็ตายหรอก” ยูชอนตวาดแว้ด ร่างบางเอามือลูบหน้าเลยไปถึงท้ายทอยอย่างอ่อนใจ เมื่อยุนโฮแค่เขยิบไปนั่งโซฟาเดี๋ยวตัวนุ่มสีแดงตัวโปรดข้างโซฟายาวของเขาเท่านั้น ก่อนจะพยักหน้าให้กับชางมินที่เอากล่องพยาบาลไปให้อย่างรู้งาน
“ขอโทษด้วยนะ เลยเจ็บตัวเลย” ยูชอนยิ้มแหยขณะแตะยาใส่แผลสดลงบนแผลถลอกจากปลายเล็บคมตรงข้ามแก้ม
“ลูกพี่น่ารักนะครับ หึหึ โอ้ยยยยยย” ธันเดอร์ถึงกับต้องบิดข้อมือหนีเมื่อ ยูชอนแตะแอลกอฮอล์ลงบนแผลรอยฟันที่มือ
ฮึ่มม แสบถึงทรวงเลย ! ฝากไว้ก่อนเถอะไอเด็กนี่ เดี๋ยวลุงคนนี้จะยัดเยียดเป็นป่ะป๊าอีกคนให้เอง ธันเดอร์แสยะยิ้มใส่เด็กน้อยที่นั่งแยกเขี้ยวตอบกลับใส่เขา
“คงนิสัยถอดแบบคุณปะป๊ามาเลยสินะครับ ซี๊ดดดดดดด” ธันเดอร์เน้นคำใส่หน้ายุนโฮก่อนจะต้องซู๊ดปากเมื่อยูชอนแตะยาลงที่แผล
“หมะม๊า” เจ้าตัวดีร้องเรียกและบีบน้ำตาอย่างรู้งานเมื่อเห็นคุณหม่ะม๊าสุดที่รักปิดกล่องพยาบาลเสร็จ อ้าแขนร้องงอแงให้อุ้มทั้งที่อยู่บนตักยุนโฮแบบไม่มีช่องทางให้คนนอกครอบครัวอย่างธันเดอร์ได้พูดซักแอะ แต่ยิ่งจินซอนร้องเรียกมากขึ้น พร้อมกับยิ่งดิ้นลงมาจากตักปะป๊าที่ล๊อคลูกแบบไม่จริงจัง ธันเดอร์ก็เริ่มเอาบ้าง
“ผมแสบมือกับแก้มมากเลยอะพี่ แซ๊บบบบบ แสบบบบบ เป่าให้หน่อยได้ป่าวว” มือขาวจัดยกมือกุมแก้มพร้อมกับร้องโอดโอยยั่วเท้าคนที่อุ้มจินซอนปล่อยลงพื้นยิ่งนัก
“แสบเหรอ มาเดี๋ยวเป่าให้” ยูชอนเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ หามุมจะเป่าแผลที่แก้มให้ธันเดอร์ที่อมยิ้มมีความสุข แต่ก็ได้แค่หามุมเท่านั้น
พรึ่บบบบบ พลั่กก ! เมื่อเจ้าตัวเล็กกระโดดพุ่งเอาหัวเข้าโซฟาเพื่อกันให้เขากับยูชอนออกห่างจากกัน ส่งผลให้หัวทุยทักทายพนักพิงโซฟาเสียงดัง
“เชื่อเค้าเลย ลูกใครวะเนี่ย” ธันเดอร์ปาดเหงื่อที่ขมับ แต่ก็ไม่วายทำแก้มป่องให้ยูชอนเป่าให้จนได้
“เพี้ยงงง !! ขอให้ขาวใสไร้แผลแค่ข้ามคืน หล่อเหมือนเดิมๆ” ยูชอนยื่นหน้าเข้าไปเป่าที่แก้มพองลม ในขณะที่พยายามจับตัวลูกชายที่ดิ้นขลุกขลักไปกระแทกธันเดอร์เข้าอีกหลายอั๊ก
“โหยยยย คืนนี้ฝันดีแน่เลย คุ้มกับที่เจ็บตัวละ งั้นกลับละนะ เดี๋ยวผมโทรหาพี่นะครับ ไปก่อนนะ จุ๊บ !!!” ใบหน้าเปื้อนยิ้มพูดเองเออเองรัวเร็วก่อนจะขโมยจุ๊บปากนุ่มนิ่มไปหนึ่งที่พร้อมกับคว้าของแล้วโกยอ้าว หนีไอตัวเล็กที่ตั้งหลักได้เตรียมวิ่งไล่เขา กับพ่อมันที่ผุดลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นเขาล่วงเกินภรรยาสุดที่รัก
“เกือบตายแล้วไงกู แต่ก็เสี่ยงดีโว้ยยยยยยย” ยุนโฮเขม่นใส่ร่างสูงของรุ่นน้องที่ตะโกนโวยวายอยู่นอกร้านก่อนจะสตาร์ทรถคันหรูแล้วขับพุ่งออกไป ถ้าเขาควบคุมอารมณ์ ป่านนี้รับรองว่าไอ้หน้าอ่อนนั่นเละเป็นโจ๊ก ดีนะที่พ่อส่งเขาเข้าคอร์สการวางตัวตั้งแต่เล็กแต่น้อย
“สนุกมากมั้ย แฮ่กก แฮ่ก” ยูชอนที่วิ่งไล่ตามลูกชายตัวเล็กที่ยังไม่หยุดดีดดิ้นยึดมือจุนซอนไว้ข้างหนึ่งขณะเอ่ยถามร่างสูงอย่างเอาเรื่อง
“คิดว่าสนุกมั้ยหล่ะ เวลาเห็นของรักโดนแย่ง”
ฉ่าาาาาาา > // <
“ของรักอะไร พูดอะ อะไรไม่รู้เรื่อง” เลือดสูบฉีดขึ้นมาที่พวงแก้มจนเป็นสีแดงจัด น่ารักน่าฟัดในสายตายุนโฮเหลือเกิน แต่ก่อนฟัด เขาต้องเคลียร์เรื่องที่สตูก่อน และก่อนจะเคลียร์ได้แบบลงไม้ลงมือและถึงเนื้อถึงตัว เขาต้องส่งเยาวชนตัวเล็กนี่กลับบ้านก่อน จุนจินคงกลับแล้วมั้ง สงสารก็สงสารลูกแหล่ะ มารอบนี้กินน้ำตากำคำดุหม่าม๊าต่างขนมเค้ก ยังไม่ได้อ้อนไม่ได้ฟัดกันซักแอะ แต่จินซอนต้องเข้าใจพ่อนะลูก ถ้าเสียยูชอนให้ไอ้อ่อนไป คงไม่ได้อ้อนอีก แต่ถ้าถีบส่งธันเดอร์ไปได้ ได้อ้อนไปอีกตลอดชาติ
“ไปขึ้นรถ” ยุนโฮพูดสั้นๆ ก่อนจะเดินมาจูงมือจินซอนอีกข้างหนึ่งให้เดินไปขึ้นรถ ยูชอนที่เห็นสายตาร่างสูงแล้วก็ไม่กล้าเถียง ยอมเดินขึ้นรถตามลูกชายโดยมียุนโฮเปิดประตูให้อย่างเรียบร้อย
ตลอดเวลายูชอนได้ยินแต่เสียงเครื่องยนต์ดังเบาๆ ไม่มีการพูดคุยเพราะเจ้าตัวเล็กหลับอยู่บนตัก แต่ยูชอนกลับรู้สึกถึงไอรังสีกดดันจากตัวยุนโฮมากมาย ได้ข่าวว่าเขาไม่ใช่หรือที่ควรจะโกรธเพราะ คุณชายยุนโฮเล่นพาไอตัวแสบมาป่วน แต่ทำไมกลายเป็นเหมือนเขาที่เป็นคนผิดแล้วกำลังโดนลงโทษซะงั้นหล่ะ
ยุนโฮอุ้มจินซอนลงไปส่งให้จุนจินที่หน้าบ้านหลังใหญ่โดยไม่ให้เขาได้แม้แต่ทักทายพี่เขย (?) พอยูชอนไขกระจกลง ยุนโฮก็ขยับตัวมาบังก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“วันนี้คุยกับผู้ชายคนอื่นไม่พออีกใช่มั้ย ?”
ทำเอายูชอนหุบปากสนิท จนถึงคอนโด พอเปิดประตูเข้าไปได้ ยูชอนก็แถบจะถลาเข้าห้องไปอาบน้ำ เผื่อระหว่างนั้นร่างสูงจะคลายรังสีกดดันลงบ้าง แต่ก็หมดสิทธิ์ เมื่อยุนโฮกระชากคอเสื้อเขาแล้วดันไปติดกำแพง ก่อนจะกางแขนคร่อมยูชอนไม่ให้หนี ร่างบางที่เอาฮาพยายามจะไหลลงไปกองที่พื้นเพื่ออกจากการเกาะกุมพอเจอสายตาไม่มีอารมณ์ร่วมเข้าไปก็ยอมยืนนิ่งโดยดี
“โดนมันทำอะไรไปบ้าง?”
“อะไรเหรอ ?” ถึงแม้ยุนโฮจะกดดันแค่ไหน ยูชอนก็ยังขอแอ๊บแบ๊วใสซื่อซักหน่อย
“กอด จูบ ลูบ ...”
“พูดมาได้ไม่อายปาก โรคจิต !!” ยูชอนขึ้นเสียงแก้เขิน เขาจะไม่ว่าถ้ายุนโฮแค่พูด แต่หมอนี่ดันดึงเขาไปกอด จูบไล้แถวๆหู แถมยังล๊อคหลังเค้าไว้แล้วล้วงมือเข้ามาในเสื้ออีก
“ไม่ได้ชอบหรือไง เร้าใจไม่ใช่เหรอ เล่นชู้ลับๆล่อๆไม่ให้โดนจับได้”
“เราเปล่าพูด อ๊ะ” ยูชอนดิ้นขลุกขลัก แกะมือที่ล๊อคหลังอยู่อย่างไรก็ไม่ออก ถ้าจะทำกันแบบนี้ ต่อยกับเขาเลยดีกว่าเถ้อะ !
“โดนจูบมากี่ที”
“บ้ารึเปล่า ใครจะไปนับ”
“กี่ที” ยุนโฮกดเสียงต่ำรอดไรฟันจนยูชอนกลืนน้ำลายเอื้อก นัตย์ตาคมกริบเต็มไปด้วยแวความกดดันลอยกรุ่น
“สะ ที่สตูทีนึง ที่เจแปนสตรีท แล้วก็..
“ที่ร้านของฉัน พ่อจะเอาคืนให้สาสมเลยคอยดู” ไม่พูดเปล่า ยุนโฮประกบริมฝีปากลงจนแนบสนิท ขมเม้มสลับกับดูดริมฝีปากแรงๆ บดจูบที่ทวีความรุ่มร้อน เปลี่ยนองศาเพื่อให้ทุกสัมผัสแนบแน่นขณะบดเบียดร่างกายแนบชิดกับร่างบางทุกสัดส่วน
“เฮือกก นาย ยุน ...”
“นั่นของที่สตู” ยุนโฮตัดบด ก่อนจะทาบริมฝีปากลงอีกครั้ง คราวนี้ส่งลิ้นร้อนเข้าไปกวาดความหวานภายใน ลิ้นอุ่นไล่ไปตามแนบฟันชวนให้วาบหวาม ไล่ต้อนดูดดึงยูชอนให้ส่งลิ้นเข้ามาในปากตัวเองบ้าง ดื่มด่ำเนิ่นนานจนยูชอนต้องผลักร่างสูงออกแรงๆ
“เราจะตายอยู่แล้วนะ ! ปากช้ำหมดแล้วเนี่ย” ยูชอนบ่นอุบอิบ ยกมือขึ้นเช็ดน้ำใสๆที่เลอะตรงมุมปาก แต่ยุนโฮก็ปัดมือเขาออก พร้อมกับจูบซับให้แผ่วเบาจนความร้อนมาเยือนแก้มแดงฉ่า
“ยังเหลืออีกทีนะ ของที่ร้าน หยามกันที่ถิ่นซะด้วย ” นัยน์ตาคมกริบฉายแววคาดโทษจนยูชอนเสียววาบ รู้ตัวเลยว่าจูบที่จะได้รับเร็วๆนี้ มันต้องเป็นหลายเท่าของที่ผ่านมาแน่
“เออ มาเลย เอาแม่งตอนนี้แหล่ะ” ยูชอนหลับหูหลับตาพูด ยังไงคืนนี้คงไม่โดนแค่นี้หรอก รับรองว่าอีตาแผนสูงนี่ต้องมีทำโทษที่ เขาปล่อยให้ผู้ชายอื่น โอบเอว กอด จับมือ อีกนานาแสนล้านอย่าง ฟันธงเลยเอ้า !
“ไม่ เก็บชุดใหญ่ไว้ก่อน มีเรื่องอื่นให้เคลียร์อีกเยอะ” นั่นปะไร ยูชอนว่าไม่ทันขาดคำ
“มันโอบเอวใช่มั้ย จับมือ กอดอีกต่างหาก”
“เฮ้ยยยย ทำไร” ยูชอนร้องโวยวายเมื่อยุนโฮถลกเสื้อยืดสีอ่อนของตัวเองพรวดเดียวออกจากหัว อายนะเว้ยย เอ้ยย แอร์มันหนาว
“ทำที่มันทำ คูณสอง” ยุนโฮคว้าเอวบางเข้ามาแนบ มืออุ่นๆโอบไล้แผ่นหลังนวลเนียน จมูกโด่งและริมฝีปากไล่กดจูบตามพวงแก้มแดงปลั่ง ไล่งับลงมายังซอกคอหอมที่เขาเห็นกับตาว่าไอเด็กเวรนั่นซุกอยู่ได้นานสองนาน ขมเม้มดูดดึงแรงๆจนเกิดรอยน่าพึงพอใจ ยุนโฮยิ้มกริ่ม
“อื้อ อ พ พอเหอะ” ยูชอนตัวสั่น เพราะร่างสูงเล่นกดตัวแนบให้เขาแนบชิดทุกสัมผัส
“เป่าแผลให้มันด้วยใช่มั้ยวันนี้ ? หืม ว่าไงครับ” อาการพูดเพราะแบบนี้ทำให้ยูชอนขนลุก พยายามดันหน้ายุนโฮออกเมื่อร่างสูงเป่าลมอุ่นๆลงตามรอยที่ทำไว้ก่อนหน้า ลิ้นร้อนๆแลบออกมาไล้เลี้ยรอยสีแดงช้ำบนต้นคอและให้ปลาร้าที่โดดเด่นอย่างงน่าพอใจบนผิวขาวจัด
“ อึก ยุนโฮ เราขอโทษ ปล่อยเราเหอะนะ” ดวงตาชื้นน้ำช้อนตาขึ้นร้องขอ เมื่อมือใหญ่ไล้วนที่หน้าท้องแบนราบ และชักจะเริ่มยุ่งกับกระดุมกางเกงยีนส์ของเขามากเกินไป
“อือ ให้พักอาบน้ำก่อนละกัน เร็วๆนะ เราจะอาบเหมือนกัน แล้วทีนี้กลับมาเคลียร์ชุดใหญ่ของจริง” ร่างสูงพูดด้วยดวงตาคุกโชนคาดโทษที่ทำให้ยูชอนสำนึกได้ว่า นี่แค่เบาะๆเท่านั้น
“ยังไม่หมดอีกเร๊อะ ! “ยูชอนที่เอาเสื้อที่ถูกโปะลงบนหัวสวมเหมือนเดิมเอ่ยถามร่างสูง
“ยัง” ยุนโฮทิ้งท้ายไว้เท่านั้น ก่อนจะจูงมือยูชอนไปส่งถึงห้องน้ำ เรื่องที่จะพูดต่อไปเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขา มันอาจจะเล็กมากสำหรับเด็กนอกอย่างยูชอน และยุนโฮมันใจว่าต้องมีขึ้นปากเสียง ด่าทอกันแน่ ถึงได้จัดส่งทั้งตัวเองและร่างบอบบางนี่เข้าไปอาบน้ำให้สบายๆเย็นๆก่อน เผื่อจะทำให้คุยกันง่ายขึ้น
เขาหวังว่างั้น....
ยูชอนที่อยู่ในห้องน้ำนั่งบนชักโครกแล้วคิดแล้วคิดอีกจนสมองระเบิด แต่ก็คิดไม่ออก ว่าตัวเองไปทำผิดอะไรให้คุณชายเธอไม่พอใจเอาไว้
“แม่งงงงงงงงงงงงง” ยูชอนเกาหัวอย่างหงุดหงิด
“มีอยากที่กินแล้วหยุดหายใจชั่วคราวมั้ยเนี่ย ติดต่อมาตอนนี้จ่ายไม่อั้น แดกแม่งงยกแผงเลย ฮึ้ยยยยยยยยยยยย !!!!!!!”
‘อย่าพึ่งคิดจะฆ่าตัวตายนี่ความผิดหล่ะ ! ’ เสียงร่างสูงตะโกนแว่วมาจากไม่ไกล
“ รู้ทันกันตลอด เออ ไม่ฆ่าตัวตายก็ได้ แต่อาบน้ำสักสองชั่วโมงดีมั้ยเนี่ย เฮ้ยยย เอาวะ วิธีนี้แหล่ะ !”
...............................................................................
มาต่อให้เเบบยาวๆนะคะ :)
ยังไม่ได้ตรวจคำผิด เห็นตรงไหนบอกเค้าด้วยน้า
ความคิดเห็น