คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Part 20 Yoochun defender (100% updated )
Part 20 Yoochun defender (rewrite 70%)
แสงแดดนุ่มนวลค่อยๆสาดทั่วห้องสีน้ำตาลอบอุ่นบนชั้นสิบเจ็ดของตึกสูง ปลายผ้าม่านสีน้ำตาลเข้มสะบัดพลิ้วตามแรงลม ที่พัดโชยเอากลิ่นหอมละมุนละไมของดอกคาโมมายล์ที่ยุนโฮซื้อมาปลูกได้ไม่นานให้ลอยอวลอยู่ในห้อง
ยุนโฮนอนลืมตามองออกไปนอกหน้าต่าง สูดหายใจเอากลิ่นหอมละมุนเข้าไปจนชุ่มปอด แข้งขายาวเหยียดออกแล้วพลิกตัวไปอีกฝั่งเพื่อให้ร่างกายตื่นเต็มที่ แต่ร่างที่ยังนอนขดตัวอยู่อีกฝั่งเตียงกลับทำให้เขาตื่นได้เต็มตามากกว่า
“ยูชอน” ร่างสูงเรียกด้วยความแปลกใจ ธรรมดายูชอนไม่เคยตื่นหลังเขา ถึงยังไม่ลุกจากเตียง ก็ต้องนอนมองเขาตาแป๋ว นอกเสียจากว่า ..
“มิคกี้” หลังมืออุ่นลากผ่านที่ลำคอขาว ยุนโฮเลิกคิ้วน้อยๆ กับความร้อนที่สัมผัสหลังมือ ติดหวัดจินซอนมาจนได้สิหน่า
“กี่โมงแล้ว” เจ้าของใบหน้าซีดถามด้วยเสียงแหบกว่าปกติ
“ตอนนี้แปดครึ่ง ถ้านายจะนอ..”
“ตายหล่ะสิ !” ร่างเพรียวบางตะเกียกตะกายลงจากเตียง ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความเร็วสูง เขาจำได้ว่ายุนโฮมีนัดทานข้าวกับผู้จัดการช่อง ABCDEFG อะไรสักอย่างแถวนัมจูตอนเก้าโมงครึ่ง ยุนโฮก็จริงๆไม่คิดจะปลุกเขาบ้างเลยหรือไงกัน
ยุนโฮที่พูดอะไรไม่ทันการได้แต่นั่งเดาะลิ้นรอยูชอนอาบน้ำ ห้านาทีต่อมา ยูชอนออกมาพร้อมด้วยผมเปียกโชก ร่างที่ซีดไปกว่าเก่าเมื่อเจอน้ำเย็นจัดโกยของลงกระเป๋าอย่างเร่งรีบก่อนจะออกแรงดึงยุนโฮที่นั่งไขว่ห้างมองยูชอนทำนู่นทำนี่แบบไม่กลัวว่าตัวเองจะไปสาย
“เช็ดผมให้แห้งก่อน” ยุนโฮขืนแรงดึง ให้ยูชอนไปเจอแอร์เย็นจัดในรถด้วยหัวเปียกโชกแบบนี้สิ ได้เข้าไปนอนโรงพยาบาลแน่ๆ
“ช่างน่า เดี๋ยวมันก็แห้ง ไปเร็วสิ ผิดนัดผู้ใหญ่มันไม่ดีนะ” ยูชอนออกแรงดึงยุนโฮสุดแรง แต่ร่างสูงก็ไม่ขยับ แถมยังดึงเขาให้นั่งลงแล้วเอาผ้าขนหนูที่พาดคอมาขยี้ๆผมให้อีก
“โอ้ย ! ยุนโฮ อยากจะสายหรือไงเล่า!” ยูชอนตวัดหางเสียงด้วยความหงุดหงิด หัวเขามันปวด แขนขาก็หนักอึ้งไปหมด คิดว่าอาบน้ำเย็นๆแล้วมันจะช่วยให้หาย แต่มันก็ไม่ดีขึ้น แล้วยุนโฮยังมาทำตัวกวนใจเขาอีก
“อย่าขึ้นเสียงสิ เราโทรไปขอเลื่อนพี่เขาแล้ว เฮ้ ! อยู่เฉยๆสักแปบไม่ได้หรือไง”
“ก็แล้วทำไมไม่บอกก่อน เราอุส่าห์รี.. ฮ้า เสียงหาย” สองมือขาวจัดกำรอบที่ลำคอตัวเอง พยายามกระแอมกระไอ แต่ผลที่ได้ก็คือเสียงลมแหบแห้งเหมือนเดิม
“เป็นยังไงหล่ะ ติดหวัดลูกมาจนได้”
“ก็ใครจะไปรู้หล่ะ !” ยูชอนตวัดเสียงก่อนจะไอค่อกแค่ก เพราะรู้สึกคอแห้งผากแล้วก็เจ็บคอเหมือนหวัดจะมาเยือน
“ตอนแรกเราจะไปร้าน แต่นายเป็นอย่างนี้เราไม่กล้าทิ้งไว้คนเดียว”
“ก็เอาเราไปด้วยสิ” ยูชอนจ้องยุนโฮด้วยตาระยิบระยับ ใบหน้าซีดซับสีเลือดขึ้นเล็กน้อย เมื่อพูดถึงร้านที่เขาไม่ได้ไปเหยียบมานานหลังจากมาเป็นผู้จัดการเต็มตัวให้ยุนโฮ
“ไม่ให้ไป ตัวร้อนขนาดนี้จะออกไปเจออากาศเย็นๆได้ยังไง” ยุนโฮเอาหลังมือทาบที่ต้นคอยูชอนอีกครั้ง ก่อนจะพยายามคว้าตัวยูชอนที่ถอยหนีมาเช็ดผมให้แห้ง
“แต่เราจะไป”
“งั้นมาเช็ดผมให้แห้ง กินข้าวกินยาก่อนแล้วค่อยไป ไม่งั้นก็ไม่ต้องไป อยู่นี่ด้วยกันที่นี่ทั้งคู่นี่แหล่ะ” ยุนโฮยื่นคำขาด ทำให้ยูชอนต้องเขยิบไปให้ยุนโฮเช็ดผมแต่โดยดีอย่างเสียไม่ได้
..................................................
ยูชอนนั่งเท้าคางมองยุนโฮที่ยืนสบายๆอยู่หน้าเตา รูปร่างสูงโปร่ง ดวงตาคมมีเสน่ห์ ริมฝีปากบางเฉียบ จมูกโด่งรับกับใบหน้าเรียว เลี้ยงลูกเก่ง ทำกับข้าวแบบฝีมือเชฟ ยุนโฮคงเป็นพ่อบ้านที่น่ารักน่าดู
“เหม่ออะไร น้ำลายหยดลงโต๊ะแล้ว” ร่างสูงแกล้งเย้า ข้าวต้มหอมๆยั่วน้ำลายถูกเสิรฟ์ในชามกระเบื้องใบไม่ใหญ่นัก
“ถ้านายมีแฟน คนๆนั้นคงโชคดีมากแน่เลย” ยูชอนเขี่ยวข้าวต้มในชามไปมา พลางนึกภาพ หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มในอ้อมกอดยุนโฮบนเตียงนุ่ม คิดแล้วใจก็กระตุกแปลกๆ
“อยากจะเป็นผู้โชคดีคนนั้นมั้ยหล่ะ ? ” ยุนโฮเท้าศอกลงกับโต๊ะ ตรงหน้ายูชอนที่มุ่นคิ้วใส่เขาด้วยความสงสัย
“หือ ?”
“กินข้าวต้มไปเถอะ เดี๋ยวเราไปเอายามาให้” เขามองยูชอนที่สูดน้ำมูกฟืดฟาดแล้วยอมตัดใจไม่แกล้งต่อ
.............................................................
“ไปไหวแน่นะ” เขามองยูชอนที่ทำจมูกฟืดฟาดเหมือนหายใจไม่ออกตลอดเวลาแล้วมุ่นคิ้วด้วยความไม่แน่ใจ แต่ขนาดนี้แล้วจะบอกไม่ให้ ยูชอนคงไม่ยอมเป็นแน่
“เรากินข้าวกินยาแล้วนะ นายจะมาเบี้ยวเราไม่ได้นะยุนโฮ” ยุนโฮหัวเราะน้อยๆ ว่าแล้วว่ายูชอนต้องมีโวยวาย
“งั้นก็ไป ” ยุนโฮคว้ากุญแจรถ คว้าสัมภาระยูชอนมาถึง ก่อนจะดึงให้ยูชอนเดินตาม
“ยืนอยู่ทำไม เข้ามาสิ” ยุนโฮกวักมือเรียกยูชอนที่ยืนกลืนน้ำลายหน้าซีดอยู่หน้าประตูลิฟท์
“เรากลัว ” เป็นครั้งแรกที่ยูชอนกล้าเอ่ยเต็มปากเต็มคำ ยุนโฮยิ้มน้อยๆ คนป่วยมันน่ารักน่าฟัดอย่างนี้นี่เอง เขาคว้าเอวเพรียวบางให้เข้ามาแนบตัว แขนแข็งแรงรัดที่แผ่นหลังเป็นการบังคับให้ยูชอนซุกซบลงกับไหล่ ยูชอนแนบหน้าลงกับไหล่กว้าง กลิ่นหอมอ่อนๆจากยุนโฮทำให้ร่างในอ้อมแขนรู้สึกผ่อนคลายขึ้น
“ไหวนะ” ปลายสูงอุ่นเอื้อกระซิบถาม เมื่อลิฟท์กระชากตัวลงสู่เบื้องล่าง
“มันเวียนหัว” ยูชอนทรงตัวไม่ได้เมื่อเท้าแตะพื้น มือเย็นเฉียบคว้าคอเสื้อยุนโฮไว้มั่นเหมือนตัวเองจะล้ม ทั้งๆที่แขนแข็งแรงยังไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยยูชอนให้ออกห่างตัวแม้แต่นิด
“หลับซักหน่อยนะ ไม่ดีขึ้นเดี๋ยวพาไปหาหมอ ” ยุนโฮพูดกับยูชอนที่ทิ้งตัวลงกับเบาะรถด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
…………………………………………………………….
“มองอะไรเรานักหนาฮึ เราจะสึกหมดแล้ว ” ยุนโฮวางเครื่องดื่มหอมกรุ่นในแก้วเซรามิกใบสวยลงตรงหน้า เขาเห็นยูชอนมองตามเขาตาไม่กระพริบตั้งแต่มาถึงร้าน จนถึงตอนนี้
“ก็อยากช่วยอะ” ยูชอนยกถ้วยขึ้นสูดกลิ่นหอมละมุน ก่อนจะยิ้มเล็กๆ ใบหน้าขาวซีดเริ่มขึ้นสีฝาดเมื่อได้จิบเครื่องดื่มร้อนๆ
“ไม่ต้องหรอก เกิดหน้ามืดแล้วคว้าถาดอะไรลงไปจะว่าไง” เขากดไหล่ยูชอนที่ลุกขึ้นมายืนเทียบเขาให้นั่งลง
“เราไม่ได้เป็นง่อยซะหน่อย แค่มึนหัวเฉยๆ” ยูชอนยู่ปาก พอลงรถมายุนโฮไม่ให้เขาทำอะไรซักอย่าง จะเช็ดโต๊ะ เสิรฟ์เครื่องดื่ม รับออเดอร์ พอจะทำอะไร ก็คอยกันท่าเขาไปซะหมด
“มานั่งยิ้มหวานๆเป็นกำลังใจอยู่หน้าเคานท์เตอร์นี่ก็พอแล้ว”
“อ ไอ.. บ้า !” ยูชอนแย่งถาดในมือร่างสูงแล้วเดินปรี่เข้าไปรับลูกค้า แก้มนวลซีดค่อยขึ้นสีแดงปลั่ง เสียงหัวใจเต้นตึกตัก สะท้อนก้องอยู่ในอก
ยุนโฮยืนเท้าเคานท์เตอร์จ้องร่างบางทำนู่นทำนี่จนเพลิน ยูชอนก็คงรู้ตัว พอหันมาสบตาเขาครั้ง ทุกท่วงท่ากริยาต่อมาก็ดูจะเกร็งไปเสียหมด
“ตะ ..โต๊ะสามสั่งคาปูชิโนปั่นนะ ไปทำเร็วเข้าสิ เดี๋ยวเราไปเก็บโต๊ะนั้นก่อน” ยูชอนชี้แบบเก้ๆกังๆไปยังโต๊ะริมประตู มือไม้มันดูเกะกะไปหมดเวลาเจอยุนโฮจ้องด้วยสายตาที่ทำให้ใจหวิวไหวแบบนี้
“มานี่ก่อน” ยุนโฮคว้าข้อมือเพรียวบางก่อนจะดึงให้ยูชอนเข้าไปที่ห้องแต่งตัวหลังร้าน เขาจับยูชอนหันหลัง ก่อนจะสวมผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลหม่นทับบนเสื้อสีฟ้าคอปาดโชว์ไหล่สวย ที่ดูเข้ากันดีอย่างไม่น่าเชื่อกับเจ้าของผิวขาวจัด
“ฝากตัวด้วยนะครับ ผู้จัดการ” ยูชอนยิ้มกว้าง ไม่สนใจพิษไข้ที่รุมเร้าจนปวดตุบไปทั่วทั้งศีรษะ รู้ตัวดีว่าขืนได้ปริปากออกไป ยุนโฮคงให้เขานั่งเป็นง่อยอยู่กับที่แน่
“แซนด์วิชไข่กับเบคอน แล้วก็ชอคโกแลตเฟรปเป้โต๊ะสอง”
“ชอคโกแลตครีมพายโต๊ะห้า”
“สตอรว์เบอรี่เจลลี่ชีสเค้กกับชอคโกแลตมอล์ตโต๊ะเก้า”
“บราวนี่วนิลาฟัดจ์สองที่โต๊ะเจ็ด” ยูชอนสั่งไอติมรสชาตินุ่มละมุนเข้ากับบราวนี้อุ่นร้อนๆรสชาติเข้มข้นราดด้วยชอคโกแลตให้ลูกค้าสาววัยรุ่นทั้งสองที่ดูจะติดอกติดใจที่นี่มาก
นอกจากยูชอนจะเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ลูกค้าสนอกสนใจ ยูชอนยังถ่ายรูปฟรีพร้อมแจกอีเมล์ไปแทบทุกโต๊ะเพื่อติดต่อให้รับรูปอีกด้วย
“แจกเมล์ไปทั่วเลยนะ ไม่แจกเบอร์ไปด้วยเลยหล่ะ” ยุนโฮกระแซะด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าหงุดหงิดไม่น้อยที่โต๊ะไหนก็เรียกหาแต่ยูชอนและ ยูชอนเองก็ดูจะเข้าได้ดีกับทุกคน
“หึงเราหล่ะซี้” ยูชอนเย้าตามประสาคนขี้เล่น แต่คำตอบที่ดีรับกลับมากลับทำให้ตัวเองต้องเป็นฝ่ายเดินหนีซะแทน
“ถ้าจะบอกว่าใช่หล่ะ”
“เอ่อ ขอโทษนะครับ ถ้าพี่จะช่วยให้เบอร์พี่กับผม” เด็กหนุ่มม.ปลายคนนึงยื่นไอโฟนของตัวเองให้กับยูชอนที่ใบหน้ายังคงมีสีแดงจางๆเพราะคำพูดของคนหลังเคาน์เตอร์
“ผมชื่อมินโฮ แล้วพี่ ?” เด็กหนุ่มตัวสูงถามยูชอนทั้งที่ไม่กล้าสบตา เขาบอกให้เพื่อนกลับไปก่อน นั่งรออยู่นานสองนานกว่าร้านจะปลอดคน
“ร้านจะปิดแล้ว ไว้ยังไง ช่วยมาจีบคนของพี่ วันหลัง นะครับ ” ยุนโฮพูดจาสองแง่สองงามชัดถ้อยชัดคำ ก่อนจะตบท้ายด้วยรอยยิ้มเชือดเฉือน ที่ทำให้เด็กหนุ่มต้องยอมรับว่ายูชอนมีตัวจริงแล้ว ยังไงก็คงต้องถอย แต่ขอทิ้งระเบิดไว้อีกสักลูกก่อนเถอะนะ
“ครับ ไว้วันหลัง ผมจะมาจีบ คนของพี่ใหม่” ยุนโฮก่นด่าเด็กหนุ่มนั่นในใจไล่หลัง ก่อนใบหน้าบูดจะเปลี่ยนเป็นอมยิ้มเมื่อยูชอนที่กำลังหอบกองจานมาที่อ่าง สบตากับเขาเข้า และใบหน้านวลนั่นก็ซับสีเลือดจนแดงปลั่งอีกครั้ง
ยุนโฮจับจ้องยูชอนทุกอิริยาบถ จนเขารู้สึกว่ามันเริ่มแปลกๆ
“เป็นยังไง ทำไมนิ่งไปหล่ะ ?” ยุนโฮซ้อนเข้าด้านหลัง สอดมือเข้าไปคลายมือที่กำขอบอ่างแน่น ก่อนจะรวบมือนุ่มนิ่มไล้ใต้สายน้ำอุ่น ยุนโฮหมุนยูชอนให้หันเข้าหา แล้วจับมือเปียกเช็ดที่ชายเสื้อ
“หัวมันปวด” ยูชอนจับแขนยุนโฮแน่น ภาพตรงหน้าเริ่มเบลอจนไม่เป็นรูปร่าง อาการเหมือนถูกบีบที่หัวแผ่ซ่านไปทั่ว
ยุนโฮแตะนิ้วโป้งลงเหนือขมับ นวดช้าๆให้อีกคนผ่อนคลาย นิ้วอุ่นไล้ลงที่ท้ายทอย ก่อนจะหยุดลงนวดช้าๆที่ต้นคอ
ยูชอนอยู่ใกล้เขาเกินไป ใบหน้าขาวซีดมีเหงื่อผุดพราว เปลือกตาหลับพริ้ม ริมฝีปากแดงเจ่อเพราะพิษไข้เผยอน้อยๆ
“จูบได้มั้ย ? ”
ร่างข้างใต้ลืมตาขึ้นน้อยๆ ก่อนจะปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง ยุนโฮคิดว่านั่นคงเป็นคำตอบ ร่างสูงแนบริมฝีปากลงทาบริมฝีปากอวบอิ่ม บดขยี้ด้วยความรุ่มร้อน ปลายลิ้นลุกไล้แตะเร้าก่อนจะแทรกเข้าไปภายใน ดูดกลืนจนอีกคนแทบหมดลมหายใจ
“ข้างในร้อนไปหมดเลย ” ร่างในอ้อมแขนเบนตัวหนีเพราะความขวยเขิน แต่ก็ถูกร่างสูงดึงกลับมาแนบตัว ยุนโฮบดเบียดริมฝีปากลงอีกครั้ง และอีกครั้ง อุ้งมือเย็นๆสอดเข้าลูบไล้หน้าท้องและแผ่นหลังยูชอนที่ร้อนจัดเพราะพิษไข้
“ร้อนมากด้วย กลับกันเถอะ จานเจินไม่ต้องล้างมันแล้ว” ยุนโฮสอดมือเขาที่ราวเอวเพื่อแกะปมเชือกผ้ากันเปื้อนของยูชอนก่อนจะดึงมันออกอย่างถนอม ไม่รู้ว่ากลัวผ้ากันเปื้อนเจ็บหรือกลัวคนใส่จะเจ็บกันแน่
“ทิ้งไว้อย่างนี้ได้เหรอ?”
“ได้สิ เดี๋ยวเราโทรบอกแม่บ้าน ” ยุนโฮจับมือยูชอนให้เดินไปที่รถ เขาไม่เคยปล่อยให้จานคาอ่าง ไม่เคยปล่อยให้พื้นไม่ถู ไม่เคยแม้แต่จะปล่อยให้เก้าอี้ยังวางอยู่ที่พื้นสักตัว ...ยูชอนทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปอีกแล้ว
ยุนโฮเลี้ยวรถเข้าจอดใต้ตึก ร่างสูงปลดเข็มขัดนิรภัยให้ร่างที่หลับสนิท ก่อนจะแตะๆที่แก้มเป็นการปลุก
“ขึ้นไปนอนข้างบนเถอะ”
ยูชอนยืนอิงไหล่ยุนโฮตลอดสิบเจ็ดชั้น ร่างสูงสุดกลิ่นผมหอมที่ไหวอยู่ตรงไหล่ ใบหน้านวลเนียนที่ซุกซบอยู่กับอกทำให้เขาต้องหักห้ามใจตัวเองที่จะไม่จูบ ไม่ลวนลามยูชอนตอนนี้ แต่รอให้หายก่อนเถอะ ชองยุนโฮจะจัดหนัก !
......................
“แล้วสระผมทำไม เมื่อเช้าก็พึ่งสระไปเอง” เขาทักร่างขาวซีดที่เดินลากเท้าออกมาจากห้องน้ำ
“ เดี๋ยวมันก็แห้งแล้ว ” เจ้าของดวงตาปรือปรอยยังกล้าพูด ทั้งๆที่หยดน้ำยังทอดตัวลงมาจากปลายผมจนเปียกเสื้อ“มานั่งนี่ ” ยุนโฮเสียบปลั๊กไดร์ตัวเล็ก ก่อนจะดึงยูชอนที่ยังยืนอยู่หน้าเตียงให้ลงมานั่งพิงอก
“เปิดร้านทำผมอีกร้านดีมั้ย” ยูชอนหลับตาพริ้ม ซุกหน้าลงกับอกกว้าง ลมอุ่นๆทำให้เขาเคลิบเคลิ้ม
“...”
“สบายอะ เอาที่คอด้วยมันอุ่นดี”
“ที่คอด้วยเหรอ” ยุนโฮหยุดคิดเล็กน้อยก่อนจะแนบริมฝีปากลงที่ต้นคอขาวจัด ขบเม้มดูดดึงจนเกิดรอยสีแดงเข้ม
“ช ชองยุนโฮ ลวนลามเราอีกแล้วนะ ! ” เสียงแหบพร่าตวัดใส่แบบไม่จริงจังนัก
“ไม่แล้วก็ได้ แต่กรุณาหยุดยั่วเราด้วย ไม่งั้นคืนนี้อย่าหวังจะได้นอน ” ยุนโฮสอดหมอนเข้าใต้คอขาวผ่อง เขานั่งมองยูชอนหลับเป็นชั่วโมง ยูชอนน่าอ่านกว่าหนังสือ เสียงยูชอนน่าฟังกว่าเพลง ยูชอนน่าดูกว่าละครเวทีหรือหนังเป็นไหนๆ ยุนโฮจ้องมองยูชอนอยู่อย่างนั้น รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่จุนจินโทรมา
ยุนโฮไม่ได้รับ แถมยังกล้าปิดเสียงแล้วตัดสายทิ้ง จนพี่ชายเขาคงยอมแพ้ ได้แต่ส่งข้อความมาแทน
From จุนจิน : แกทำอะไรของแกอยู่ พรุ่งนี้เช้าว่างหรือเปล่า ?
ยุนโฮไม่ได้ตอบกลับ เขาจ้องมองยูชอนสลับกับฝนเม็ดโตที่เริ่มตกสาดกระทบบานกระจกดังเปาะแปะ ก่อนจะเริ่มทวีความแรงขึ้นเรื่อยๆ
“เกลียดฝนนนนน” ยูชอนกรีดร้องอยู่ในลำคอ ร่างซีดสั่นเทิ้ม สองมือยกขึ้นปิดหูเมื่อฟ้าผ่าลงมาเปรี้ยงใหญ่ ร่างสูงถลาเข้าไปแตะแก้มยูชอนที่นอนขดอยู่ปริ่มขอบเตียง ร่างเพรียวบางสั่นผวาเหมือนไม่รู้สึกตัว
“มิคกี้ ลุกมากินยาก่อน” ยุนโฮตบแก้มจนยูชอนรู้สึกตัว ปลายนิ้วซีดจิกลงที่ไหล่ยุนโฮแน่น
“เรากลัว”
“กินยาก่อนนะ จะได้หลับสบายๆ”
“ไม่เอา” ยูชอนพยายามผลักร่างสูงกว่าออก ยุนโฮเกือบจะหงายหลังลงเตียง ดีที่เขาคว้าตัวยูชอนไว้ทัน
“ชู่ว ไม่ก็ไม่” ยุนโฮกระซิบเเนบเเก้มร้อน เเตะจูบที่ริมฝีปากอิ่มเเผ่วเบา ปลายลิ้นร้อนดุนดันเม็ดยาขมปร่าเข้าไปภายใน อย่างรวดเร็ว ก่อนจะบังคับอีกคนดื่มน้ำตามจนสำลักค่อกเเค่ก
ก่อนที่ยูชอนจะได้ทันพูดอะไรร่างสูงกว่าก็เลื่อนตัวขึ้นทาบทับก่อนจะทาบริมฝีปากลงอีกครั้ง ยูชอนสะดุ้งสุดตัวเมื่อฟ้าร้อง ตามด้วยประกายฟ้าสว่างวาบ
“เด็กโง่ มันก็แค่ฟ้าร้องน่า” ยูชอนตัวสั่นอยู่ในอ้อมเเขน เรียวขานวลเนียนใต้กางเกงขาสั้นเบียดเข้าหาเขาจนเเนบชิด ยุนโฮจรดปลายนิ้วอุ่นลงที่ต้นคอเเล้วลากเชื่องช้าลงมาถึงกลางหลัง นานพอดูกว่าจะกล่อมยูชอนให้หลับได้อีกครั้ง
....................................
“คงได้หล่ะมั้ง” ยุนโฮทิ้งดอกคาโมมายล์ลงในน้ำอุ่น เขาเคยอ่านเจอ คาโมมายล์มีกลิ่นหอมที่ทำให้ผ่อนคลายและหลับสบาย ตอนนี้ยูชอนคงต้องใช้มัน ร่างสูงเช็ดตัวให้อีกคนสบายขึ้น แล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ๊ตผ้านิ่มเบาสบายให้
ยุนโฮสอดตัวเข้าใต้ผ้านวมผืนเดียวกัน อุ้งมืออุ่นสอดเข้าใต้เสื้อเเล้วประคองแผ่นหลังไว้มั่นคง ยูชอนไข้ลดลงนิดหนึ่งแล้ว พรุ่งนี้เช้าน่าจะดีขึ้น เขาลูบปลายผมนุ่มนิ่มในขณะที่ยูชอนเอาแต่เบียดตัวเข้าหา
“ให้ตายเถอะ หายไข้เมื่อไหร่ นายเจอศึกหนักแน่มิคกี้ ! ”
..................................
ขอโทษที่หายไปนานมากกกกกกกกก
ขอบคุณเเฟนคลับอีกสองคนที่หลงมาติดกับฟิคเราด้วยนะคะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ : )
ความคิดเห็น