คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Part 18 Yoochun chary
“ถึงแล้ว” ยูชอนชี้ไปข้างหน้า แถวนี่เป็นย่านชุมชน โลเกชั่นที่ยุนโฮมาถ่ายเป็นโรงเรียนมัธยมปลายติดท่าเรือ ลมเย็นพัดโกรกรอบด้าน ลานสนามเด็กเล่นกว้างดูสะอาดตา ลมทะเลพัดเย็นสบาย
ไม่ต้องรอให้ลงรถ ช่างแต่งหน้าเจ้าประจำครึ่งสาวก็มาเคาะกระจกเรียกถึงที่นี่ถ้ามีพรมก็คงปูเรียบร้อย
“ลงเลยค่ะเจ้าชาย ชุดพร้อม รองเท้าพร้อม ช่างแต่งหน้าพร้อม พี่ก็พร้อมแล้ว” ช่างแต่งหน้าใจไม่ชายแต่กายบึกบึนยืนบิดอยู่ข้างรถ เปิดประตูให้ยุนโฮ แล้วส่งยิ้มให้ตาเป็นประกาย
“โอ้ย หล่อ ทรงผมได้เลยเนี่ย ไม่ต้องทำอะไรแล้ว พลิ้ว” มือหยาบแตะที่ปลายผมร่างสูง รุนหลังแกมบังคับให้เข้าไปแต่งตัวในร่ม ทากันแดดด้วยเดี๋ยวผิวจะเสีย
ยูชอนหัวเราะร่วน วนหาที่จอดรถใกล้ๆแล้วหอบผ้าห่มหอบเสื่อมาปูรอ ยุนโฮเดินเข้ามาหา เสื้อผ้าหน้าผมพร้อมแต่ทนเสียงคุยกับความง่วงไม่ไหว ถึงได้หอบตัวมานอนต่อบนเสื่อ
“เฮ้ยๆ จะบ้าเหรอ เดี๋ยวแป้งหลุดหมด คอนซีลเลอร์ใต้ตาแห้งยังล่ะนั่น” ยูชอนเอ็ด มองอีกคนที่จะล้มตัวลงนอนข้างหน้าแต่ต้องเปลี่ยนเป็นพลิกกลับหลังแทน
“นี่ แล้วผมนายล่ะ อย่า” ยุนโฮชะงัก ทำหน้าทำตาไม่พอใจแล้วยอมนั่งเฉยๆ
“พิงไหล่เราแล้วกัน รับรองจะดูแลหน้าอย่างดี แต่ถ้าหัวนายไหล่ฟาดพื้นเราไม่รับประกันนะ ยูชอนตบไหล่ตัวเองปุๆ ยืดขึ้นให้อีกคนพิงสบายๆ
“พี่ยุนโฮคะ”
ยูชอนแทบอ้าปากค้าง ผิวขาวหยวก หุ่นดีน่ากอด ริมฝีปากจิ้มลิ้ม ดวงตากลมโต ผมยาวเลยบ่าสีน้ำตาลเข้มพลิ้วเป็นลอน ตุ๊กตาดีดีนี่เอง
“จูยอนแต่งตัวเสร็จแล้ว ถ่ายได้เลย” สาวเจ้าแตะกระโปรงนักเรียนสีเดียวกันที่สั้นเหนือเข่าเล็กน้อย กระชับเสื้อแขนยาวเข้ารูปแล้วดึงให้ยุนโฮเดินไปด้วยกัน
……………………….
ยุนโฮมองยูชอนที่วิ่งวุ่นทั่วกองเพราะผันตัวเองมาเป็นฝ่ายแสงกับโลเคชั่นแล้วนึกขำ ยูชอนหาเรื่องให้ตัวเองแท้ๆ วิ่งทำนู่นนี่เองจนเหงื่อซก ทั้งๆที่ชี้นิ้วสั่งก็คงมีคนทำให้ทันใจ เพราะความสามารถก็เป็นที่รู้กันกับคนทำงานคุ้นเคย
“พักกองสิบนาที”
ยูชอนหอบแฮก วิ่งถือแก้วน้ำเย็นแก้วโตมาให้ยุนโฮ หอบหนักจนร่างสูงต้องดึงให้นั่งพักเพราะเอะใจ ไม่เคยเห็นยูชอนหอบหายใจเสียงดังเท่านี้มาก่อนเลย
“ขอกินหน่อยนะ ” ยูชอนซดรวดเดียวครึ่งแก้ว สำลักน้ำจนเปรอะทั่วแก้มแต่ก็ยังไม่หยุด ซดน้ำต่อแล้วบอกว่าเดี๋ยวไปเอามาให้ใหม่ได้ไหม ร้อนมาก
“พี่ยุนโฮคะ จูเอาน้ำผลไม้มาให้ เย็นเจี๊ยบชื่นใจ” เด็กสาวถอดเสื้อนอกคลายร้อน เหลือเพียงเสื้อนักเรียนตัวในกับกระโปรงสั้นที่มองยังไงก็ชวนเคลิ้ม
“ครับ ขอบคุณ” ยูชอนวิ่งทั่กไปทั่วกอง กดน้ำเย็นมาให้แล้ววิ่งกลับมาที่เก่า เห็นจูยอนกำลังคะยั้นคะยอให้ยุนโฮดื่มน้ำสีสวยในขวดดีไซน์เก๋ไก๋
“ยุนโฮไม่ชอบน้ำหวานหรอก” ยูชอนยื่นแก้วนำใบโตในมือให้ยุนโฮ ฉกเอาขวดน้ำสีสวยมาดื่มเองแล้วทำหน้าแหยง ที่จริงก็ไม่ได้หวานอะไรมากมาย ออกจะชื่นใจด้วยซ้ำเพียงแต่ไม่อยากให้ยุนโฮรับของจากจูยอน โดยไม่มีเหตุผล
“แก้วน้ำสกปรกอย่างนี้ ดื่มไม่ได้หรอกค่ะ” ริมฝีปากบางเหยียดตรง ชี้นิ้วไปยังคราบฝุ่นแถวๆก้นแก้ว เธอว่า ความสะอาดน่าจะมาที่หนึ่ง
“ได้สิ” ยูชอนดึงหลอดจากขวดน้ำผลไม้ไปใส่ที่แก้วแทน คืนขวดน้ำผลไม้ให้เจ้าของแล้วดันให้ยุนโฮกินน้ำซะ
“เสียมารยาทจัง เธอเป็นใครเนี่ย พี่ยุนโฮยังไม่ได้ลองซักหน่อยจะรู้ได้ไงว่าไม่ชอบ”
“ ยูชอนเป็นผู้จัดการของพี่เอง ยูชอนกินหวานกว่าพี่นะ ถ้าชิมแล้วทำหน้าแบบนี้ ขอบายดีกว่า” ยุนโฮยิ้มให้ ดูดน้ำในแก้วอึกใหญ่ก็ว่าชื่นใจแล้ว
“จูไม่เคยเห็นพี่มีผู้จัดการนี่นา” ตากลมโตมองยูชอนเขม็ง ใบหน้าที่ยูชอนว่าน่ารักหนักหนากลับดูน่ากลัวพิกลเมื่อได้มองใกล้ๆยามเธอมีอารมณ์จะทะเลาะ
“พี่ว่าจูไปพักหน่อยดีกว่านะ เหลืออีกห้านาทีเอง ร้อน เดี๋ยวต้องถ่ายใหม่แล้ว”
จูยอนกระฟัดกระเฟียด อาการเอาแต่ใจแสดงออกเห็นชัด ใบหน้าหวานใสเชิดสะบัด ร้องเรียกให้ผู้จัดการส่วนตัวเอาร่มมารับเธอที
“จูไม่เคยเห็นพี่มีผู้จัดการนี่นา เฮ้อะ ไอเราก็หลวมตัวนึกว่าจะน่ารัก ”ยูชอนกรีดนิ้วเลียนแบบ หันไปมองหน้ายุนโฮแล้วก็หุบยิ้ม
“รำคาญจัง เจอบ่อยด้วยล่ะสิเนี่ย” ยูชอนพลิกนิตยสารในมือ เมื่อเช้ายังเพ้อกับรูปจูยอนในชุดกีฬาอยู่เลยแท้ๆ
“ถึงนิสัยจะเป็นแบบนี้แต่ทำงานโปรมากเลยนะ”
“อือ เราเห็น” ยูชอนพยักหน้าตาม ถึงแม้แดดจะร้อน จะให้ขยับบ่อยแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้ยินจูยอนบ่นเลยสักคำ ต้องยอมรับในจุดนี้จริงๆ
“เธอยังเด็ก ไม่ต้องห่วงเราหรอก”
“ยังไม่จบม.ปลายด้วยซ้ำ เฮอะ เมื่อกี้ว่าอะไร ใครห่วงใคร อย่าหลงตัวเองน่า” ยูชอนส่ายหน้าคว้าแก้วยุนโฮมาดูดน้ำแล้วไล่ให้ร่างสูงไปเข้ากองได้แล้ว
“เห็นยัยเด็กนั่นแล้วหงุดหงิดชะมัด” ยูชอนค้อนปะหลับปะเหลือกให้ยุนโฮมองนาฬิกาแล้วมองนาฬิกาเล่า ว่าทำไมไม่เสร็จซักที อยากให้จูยอนอยู่ห่างยุนโฮเข้าไว้
“พี่ยุนโฮค้า”
“ชองยุนโฮ ขึ้นรถไปเดี๋ยวนี้”
“พี่ยุนโฮล่ะ จูจะมาชวนไปกินข้าวด้วยกัน”
“ยุนโฮเหนื่อยมากเลยครับ หลับไปแล้ว ไว้วันหลังนะ” ยูชอนยิ้มตบท้าย เปิดประตูรถแล้วบ่นกระปอดกระแปดว่าเรื่องอะไรจะให้ไป โดนมอมเหล้าจะทำไงเนี่ย
“นั่นเด็กม.ปลายนะ”
“จริตเกินม.ปลายแล่ว” ยูชอนออกรถคิดในใจว่าเย็นนี้จะฝากท้องไว้ที่ไหนดี
“ที่นายทำแบบนี้ ? ”
“หือ อะไร” ยูชอนเบี่ยงเข้าเลนส์ซ้าย หันหน้าไปมองรถคันข้างๆที่ขับช้าเหมือนเต่า
‘เป็นเพราะว่าทำตามหน้าที่ผู้จัดการรึเปล่านะ ?’
“เปล่า”
“มีอะไรต้องพูดออกมารู้มั้ย ก่อนที่จะลืมหรือว่าสายไป..”
“อืม ขอเราคิดดูก่อนแล้วกัน”
ยุนโฮยิ้มบางๆ ให้คนที่ขับรถแล้วหน้ายู่ไปยู่มา แค่สี่วัน แต่กลับรู้สึกเหมือนรู้จักกันมาแสนนาน อบอุ่นทุกครั้งที่ได้กอดยูชอนไว้ก่อนนอน จะหาได้อีกกี่คนนะ ที่จะรู้ใจเค้าขนาดนี้ นอกจากเค้าคนนั้น ...
ขอโทษนะครับ ถ้าพี่ยุนโฮคนนี้จะผิดสัญญา ... ด้วยการเปิดใจกับใครอีกสักครั้ง
..........
“พี่ ยัยฮารานั่นโทรมารอบที่ร้อยแล้วนะ ชั้นจะเปลี่ยนเบอร์มือถืออ้า !”
เด็กสาวรูปร่างโปร่งบาง หน้าตาคลับคล้ายพี่ชายยื่นโทรศัพท์ที่หน้าจอกระพริบวาบให้พี่ชายที่ปฏิเสธจะรับอย่างไม่ต้องสงสัย
“แล้วลองคิดสภาพฮาราโทรหาพี่ซักร้อยรอบสิ”
“โอ้ย อยากจะบ้า พี่รีบๆหาแฟนซักทีได้มั้ยค้า ” เธอค้อน ทิ้งตัวลงกับโซฟานุ่ม พลิกนิตยสารแฟชั่นในมือไปมาแล้วรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นบ้าง
“แม่จ๋า ผู้ชายอะไรน่ารักเกินไปแล้ว อ๊ายยยย! เขินเขินเขินเขิน >< ”
“ซูยอน ” ชางมินดึงนิตยสารออกจากมือน้องสาว น้องสาวเขาชักจะเพ้อเจ้อขึ้นทุกวัน
“เอาคืนมานะพี่ ”
“แกช่วยเป็นแฟนพี่ให้หน่อยสิ”
“ห้ะ พี่จะบ้าเรอะ !”
“ก็คือว่า ..” ชางมินเล่าเรื่องของยูฮวานตั้งแต่เจอครั้งแรกจนถึงโดนสาดกาแฟเข้าให้เต็มๆเมื่อวันก่อน
“โอ้มายก๊อดด นี่มันพล๊อตฟิคชัดๆ โฮะโฮะโฮะ ”
“แกจะบ้าเหรอ ตกลงจะช่วยหรือไม่ช่วย” ชางมินตบหน้าผากตัวเอง ยัยนี่เพ้อเจ้อ ไม่ว่าอะไรก็โยงเข้าฟิควายได้หมด เขาตกใจแทบช๊อคตอนเข้าไปห้องซูยอนตอนม.สองแล้วเจอกองการ์ตูนวายเป็นตั้งแทนที่จะเป็นการ์ตูนเด็กสาวคิขุ
แอบสงสัยเหมือนกันแฮะว่ายัยนี้มีรสนิยมเพศเดียวกันด้วยรึเปล่า ไม่เคยเห็นผู้ชายมาหา มีแต่ไปรับเด็กสาวตัวเล็กที่ชื่อ โซลรีมาขลุกอยู่ที่บ้าน แว๊กกกกก ><
“ช่วยให้ยูฮวานสมหวังอะเหรอ ช่วยดิช่วย” ซูยอนพยักหน้าหงึก ดูดไอติมติมแท่งโตในมือคลายร้อนเสียงดังจ๊วบจ๊าบจนชางมินขนลุก
“อยากตายตอนนี้มั้ย ?”
“ จริงๆก็อยากนะ แต่ยังมีการ์ตูนวายหนุกๆให้อ่านอีกเยอะแยะ ”
“แล้วจะช่วยปะเนี่ยยยยย ? ”
“ชั้นเนี่ยนะ , ”
“งั้นติดต่อโซลรีให้หน่อยได้ป้ะล่ะ”
“ไม่ได้โว่ยย ! คนนี้หวง”
“ฮั่นแน่”
“ฮั่นแน่อะไรพี่ ยัยนี่ยิ่งเอ๋อๆอยู่ด้วย เดี๋ยวแผนแตกพอดี โว้ !”
“แกจะเอาอะไรบอกมาเลยดีกว่ามา” ชางมินทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ถึงยัยนี่จะเรื่องมาก แต่ก็ไม่รู้จะไปหาใครแล้วนี่นา
“ทำให้ก็ด้ะ , เลี้ยงไอติมร้านพี่ยูชอนอาทิตย์นึง อืออออ การ์ตูนอีกวันละเล่ม โอเคน้ะจ้ะ ;-)”
“ถ้าจะขนาดนี้ เอาเงินเดือนพี่ไปเลยปะ “ ชางมินถอนหายใจจ้างซูยอนกับหยุดงานก็คงมีค่าเท่ากันหล่ะมั้งเนี่ย โอ่ยยยยยยยยยยยยย
“เออ ตกลงก็ตกลง เจอกันหลังเลิกเรียนที่ร้านละกัน”
ความคิดเห็น