ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ผมมีชู้ (Jongkey)

    ลำดับตอนที่ #7 : ชู้ 3 (Jongkey) Rewrited

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 133
      1
      21 มี.ค. 56

    _______________________________________________________________________________________________

     

    Jonghyun Flshback

     

    ถ้าจะบอกคิมจงฮยอนไม่สนใจอะไรนอกจากการร้องเพลงฝึกฝนตัวเอง อ่า.. ก็ถูก  .. แต่ยกเว้นอีกอย่างนึง

    คิมจงฮยอนได้แต่นั่งเท้าแขนมองดูคิมคิบอมกับอีแทมินกำลังซ้อมเต้นในท่อนโซโล่ของตัวเอง คนถูกวางตัวเป็นเมนโวคัลอย่างเขาจะถือว่าโชคดีหรือเปล่านะที่เต้นห่วยจนไม่มีใครกล้ายัดตำแหน่งแดนซ์แมชชีนให้แบบสองคนนั้น

     

    เผลอจ้องมองแล้วก็ได้แต่กลืนน้ำลายอึกเล็กๆลงคอ นี่ไม่รู้หน้าแดงด้วยรึเปล่า แต่สาบานจริงๆว่าคิมคิบอมไม่ได้ยั่วเขาแต่อย่างใด ไม่ได้ใส่ขาสั้น ไม่ได้ใส่เสื้อกล้าม เสื้อไม่ได้โปร่งใสซีทรู หรือแม้แต่เลิกขึ้นมาด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มจากแอลเอตรงหน้าเขาใส่เสื้อยืด กางเกงยีนส์กับรองเท้าผ้าใบ

     

    เพียงแต่ร่างเพรียวบางเคลื่อนไหวร่างกายไปตามบีทส์หนักๆ  สะโพก ต้นขา และเรียวแขนที่ขยับไปด้วยกันอย่างลงตัวนั่นมันพาลทำหัวใจเขาเต้นตึกตักไป แล้วยังสายตากับใบหน้าที่แสดงอารมณ์ออกมาได้น่ามองนั่นอีก

     

    แหงหล่ะ จังหวะฮิพฮอพเด้งไปเด้งมากับใบหน้าเซกซี่ชวน ..ฟัด(?) ทำเอาจงฮยอนต้องสะบัดหน้าไล่ความคิดโรคจิตของตัวเองไปหลายทีจนหัวสั่นหัวคลอน

     

    น่าจับไปออกโซโล่แดนซ์เสียให้เข็ด

     

    แต่ตอนนี้ใครก็ได้เอาจงฮยอนออกไปจากห้องซ้อมนี่ที เดี๋ยวจะได้เข้าโรงบาลไปหาหมอโรคหัวใจก่อนเดบิวต์เป็นทางการ

     

     

    คิมคิบอมคนนี้รังแกหัวใจเขามากไปแล้ว

     

    ………………………………………………….

     

    เสียงหัวเราะสดใสทำเอาร่างสูงที่เดินข้างกายยิ้มตามไปด้วย มือของทั้งคู่กุมประสาน ส่วนมือข้างที่เหลือก็ช่วยกันหอบถุงสดจากซุปเปอร์มาเกตใกล้หอที่พวกเขาฝากท้องเป็นประจำ

    ไปซุปเปอร์สนุกมั้ยหล่ะครับคุณชอย ” ปากแดงยังคงเจื้อยแจ้วล้อกลั้วเสียงหัวเราะ เหมือนทุกครั้งที่ชวนมินโฮกับแทมินมาซื้อของที่ซุปเปอร์

     

    มินโฮเอาแต่จับจ้องแพคเกจสินค้าพลางบ่นพึมพำ ไม่ก็ยืนคำนวณแคลอรี่จนหย้าตายุ่งเหยิง ส่วนน้องชายอีกคนก็เอาแต่วิ่งหยิบนู่นหยิบนี่ลงตะกร้า ขอให้เป็นขนมเถอะ อีแทมินกวาดเรียบทั้งนั้น

     

    “ยังสนุกเหมือนเดิมครับ” มินโฮยิ้มจนแก้มบุ๋ม เลือกซื้อของเองมันก็สนุก แต่เดินตามคิมคิบอมน่ะสนุกแล้วก็เพลินกว่าเยอะ ไม่รู้ทำไม ก็แค่ใบหน้ายุ่งๆยามเลือกซื้อของสดกับการพึมพำชื่อเมนูแล้วก็ส่วนผสมซ้ำไปซ้ำมามันทำให้เขาเขินรถตามเพลินทุกที

     

    บางทีก็ฟังร่างบางสอนวิธีเลือกนู่นเลือกนี่บ้าง อย่างเช่น ซื้อปลาก็ต้องดูที่เหงือกแดงๆแล้วก็ตากับเกล็ดใสๆ  ไอเหงือกแดงนี่เขาก็รู้หรอกน่า เขาก็เรียนวิชางานบ้านมานะ ! ถึงแม้จะคืนคุณครูไปเกือบหมดแล้วก็เถอะ

     

     

    “ทีหลังไม่พามาด้วยละ ไม่ช่วยกันเลย จ่ายเงินกับใช้แรงงานได้อย่างเดียวจริงๆ”

     

    มินโฮหัวเราะพร้อมกับไล้ปลายนิ้วลงบนมือที่จับกันอยู่นั้น ตาโตเผลอมองริมฝีปากแดงที่ชวนคุยแจ้วๆอย่างเป็นธรรมชาตินั้นอย่างเผลอไผล

     

    “จ้องอยู่ได้ ฉันรู้ว่าฉันดูดี ใช่ไหมหล่ะ” ว่าพร้อมกับขยิบตาทำปากจูจุ๊บด้วยติดนิสัยคนขี้เล่น แต่มันกำลังทำให้ชอยมินโฮคนนี้ทนไม่ไหว

     

    “เฮ้..อะไร” คนตัวขาวตกใจเมื่อโดนดึงเข้ามือเข้าไปในตรอกแคบๆระหว่างตึกสองหลัง ถุงซุปเปอร์ถูกมินโฮปลดออกจากมือไปวางบนโต๊ะไม้เก้าที่ส่งเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าด มือใหญ่ดันที่อกเบาๆจนแผ่นหลังบางถอยติดผนัง พร้อมกับริมฝีปากร้อนที่ทาบลงมา

     

    “อื้อ มิ ฮ” วงแขนตวัดเอวบางเข้ามาแนบตัว มืออีกข้างหนึ่งสอดเข้าที่ท้ายทอย ประคองใบหน้าให้รสจูบแนบชิดยิ่งขึ้น  มือขาวไลไปตามหน้าอกแข็งแรงขึ้นไปโอบรอบคอ เอียงหน้าอีกเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ปลายจมูกชนกัน

     

    “ฉันจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว” ริมฝีปากร้อนเฉี่ยวกะซิบที่ข้างหู ก่อนจะวกกับมาที่ริมฝีปาก สอดลิ้นเข้าไปภายใน ดูดกลืนรสชาติหวานหอมจางๆบนเรียวลิ้นชื้นๆ

     

    เพี๊ยะ !

     

    ขอบกางเกงที่กำลังเลื่อนหลุดจากสะโพกทำให้คนที่กำลังมึนด้วยรสจูบสะดุ้งตกใจ เผลอฟาดมือลงไปบนหน้าหล่อเต็มแรง ถึงจะเป็นตบก็เถอะ อารามมันตกใจเลยใส่แรงลงไปน้อยซะที่ไหน

     

    “ขอโทษนะ ตกใจเหรอ”  มินโฮกระซิบกับคนที่ยืนกำชายเสื้อกับกางเกงตัวเองแน่นหน้าตาตื่น แขนยาวตวัดร่างขาวนั่นเข้าสู่อ้อมกอด พร่ำคำว่าขอโทษซ้ำๆอยู่ข้างหู

     

    “จ เจ็บหรือเปล่า ฉัน ..”

     

    “ขอโทษนะ กลับหอเรากันเถอะ” ปล่อยร่างบางนั่นเป็นอิสระจากอ้อมแขน โน้มใบหน้าลงแตะเบาๆบนผมหอมของคนที่กำลังง่วนกับการจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่

     

    “โกรธเหรอ?”

     

    “ก็ เมื่อกี้มัน มันข้างนอกอะ”

     

    ประโยคสั้นๆที่ถ้าไม่ตั้งใจฟังอยู่ก็คงจะไม่ได้ยินทำเอาคนที่เงียบมานานถึงกับยิ้มออก ถ้าอย่างงั้นคิบอมก็คงไม่ได้รังเกียจเขา เพียงแค่...

     

    “ถ้าใครเดินผ่านมาจะทำยังไงหล่ะ ?” ดวงตากลมที่เต็มไปด้วยแววกังวลจ้องมองแผ่นหลังกว้างของร้านสูงด้านหน้า ตั้งแต่ออกมาจากตรอกนั่น มินโฮก็โอบถุงซุปเปอร์เดินดุ่มๆ หน้าตาเรียบเฉย ไม่พูดอะไรออกมาซักคำ มือขาวคว้าหมับเข้าที่แขนเสื้อ

     

    “นี่ นายก็น่าจะรู้ ตอนอยู่ที่ห้องนายทำมากกว่านี้ฉันก็ไม่ว่าอะไรเลยนี่นา”

     

    “ม มินโฮ”

     

    คิมคิบอมส่งเสียงเรียกเมื่อเลขตัวสีแดงจิ๋วเพิ่มจำนวนขึ้นแล้วจอดสนิท ก่อนขายาวจะพาเอาร่างสูงของคนรักตัวเองเดินดุ่มๆออกจากลิฟต์ไปอย่างไว

     

    “อื้อ”

    เดินตามหลังเข้าห้องมาอย่างเร็วและยังไม่ทันจะได้งับบานประตูปิดให้ดีด้วยซ้ำ อ้อมแขนแข็งแรงก็ตวัดที่รอบเอวแล้วดันแผ่นหลังเขาจนติดกำแพง เปลือกตาสีอ่อนค่อยปิดเปลือกตารับจูบร้อนๆที่รุกรานเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มือขาวทาบลงบนอุ้งมือที่ประคองใบหน้าของตัวเอง ปรือตามมองใบหน้าของคนรักที่บัดนี้ถอนจูบออกไปแล้ว

     

    “รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา?”

     

    “มินโฮ” เสียงหวานครางเรียกชื่อคนรักในลำคอ ปลายนิ้วเย็นแตะไล้เบาๆลงบนมือใหญ่  ซึบซับความออบอุ่นอ่อนโย่นที่ส่งผ่านจากมือร้อนคู่นั้น

     

    “ฉันจะเป็นบ้าเพราะนายแล้วรู้ไหม?”

     

    “เหมือนกัน” มือเล็กเอื้อมโอบที่รอบคอ ดึงอีกคนเข้าสู่อ้อมกอด เรียกรอยยิ้มให้แก่ร่างสูงจนแก้มบุ๋ม วงแขนแข็งแรงกระชับเอวบาง ฝังใบหน้าลงกับซอกคอหอมพร้อมกับแอบฉกจูบไปที่หนึ่ง

     

    “แหม่ะ พี่จงฮยอน ผมจะเป็นบ้าเพราะพี่แล้วรู้ไหม?”  คนที่เพิ่งโผล่มาหน้าบานประตูยืนจ้องฉากเด็ดได้พักหนึ่งกระแอมกระไอก่อนจะทำเสียงเข้มล้อเลียนพี่ชายที่เงยหน้าขึ้นมาจากไหล่บาง โชว์ใบหน้าหล่อที่แดงลามไปถึงคอ

     

    “เหมือนกัน”

     

    สองคำจากคิมจงฮยอนที่ยกมุมปากขึ้นน้อยๆทำให้คิมคิบอมถึงกับหัวใจเต้นระรัวจนแทบจะหลุดออกมากองอยู่ด้านนอก ใบหน้าเรียบเฉยกับมุมปากที่ยกขึ้นเพียงนิดเดียวทำให้มวลอากาศข้างหน้าอัดแน่นจนหายใจไม่สะดวก

     

    “ไอตัวแสบ นี่เข้ามาตั้งแต่ตอนไหนวะฮ้ะ”

     

    “โอ้ยยยยยยยย เจ็บบบบ เจ็บบบ”

     

    คิมจงฮยอนมองตามมินโฮที่ล็อกคอแทมินก่อนพากันลากไปตีนุงนังจนน่าเหวียนหัวแล้วถอนหายใจ ยกชาพีชเย็นๆที่คงชืดหมดรสอร่อยแล้วดื่มรวดเดียวหมด ก่อนจะเดินลากเท้าผ่านคนที่ยืนทำหน้าประหลาด ชวนให้เขาคิดไปเองว่าอีกคนกำลังรู้สึกผิดที่ทำอะไรไม่เข้าท่ากันให้เขาเห็น

     

    “พี่จงฮยอน”

     

    “อย่าทำหน้าสำนักผิดแบบนั้น รู้ไหม?”

     

    “พี่”

     

    “เราก็น่าจะรู้ ว่าพี่ก็จะเป็นบ้าเพราะเราเหมือนกัน”

     

    มองตามแผ่นหลังกว้างที่ทำให้หัวใจสั่นไหว คำพูดเดียวกันแท้ๆ จงฮยอนกลับทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังกลายเป็นคนทรยศ กำลังทำผิดมหันต์อย่างไม่น่าให้อภัย

     

    “ผมก็ใกล้บ้าเพราะพี่เข้าไปทุกทีเหมือนกัน”



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×