คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : ชู้ 23 (Jongkey)
จงฮยอนมันใจเเข็งกับคิบอมได้อีกไม่นานหรอก.
__________________________________________________________________________________________
ชายหนุ่มผมสีอ่อนในเสื้อฮู้ดดี้สีดำธรรมดาไม่มีลวดลาย กางเกงยีนส์พอดีตัวและรองเท้าผ้าใบลากเท้าเดินเอื่อยๆ มองวิวมองไฟจากร้านรวงต่างๆไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง
“แกเป็นคนดังใช่ไหม ฉันเคยเห็นหน้าแกในทีวี”
เสี้ยงทุ้มต่ำกระซิบกระซิบเบาที่ข้างหู เขาถูกบังคับให้เดินช้าๆเข้าไปในตรอกมืดข้างๆด้วยบางสิ่งเย็นเยียบที่จ่ออยู่กลางแผ่นหลัง
“ส่งเงินของแกมาให้หมด”
“เลิกเล่นได้แล้วหน่า แกไม่ได้แค่เคยเห็นหน้าฉันในทีวีซักหน่อย”
“กูบอกให้ส่งเงินมา!”
“อีฮงกิ ถ้ามึงไม่เลิกเล่นนะ เดี๋ยวกูทุบให้สมองไหลเลยนี่”
“เฮ้ยไรวะ กูไปเล่นกับฮีชอลฮยองนี่ฮาแตกเลยนะเว่ย!”
“...”
“โอเคจงฮยอน โอเคคค มึงอารมณ์ไม่ดีสินะ โอเค กูยอมแล้ว ไปที่ร้านกันเถอะนะ คนอื่นรอแย่แล้ว”
.......
“โอโห นั่งเลยๆพ่อนักร้องพันล้าน กว่าจะโทรตามตัวให้ออกมาได้นี่ยึกยักลีลาอยู่นั่น เนื้อแม่งหมดไปสองชุดละเนี่ย จะเหลือแต่ผักให้แดกแทนเนื้อแล้วนะ มานั่งข้างๆนี่ ให้ไวๆ”
“เฮ้ยๆ กินกันช้าๆสิวะ นี่คนหรือเครื่องสูบน้ำ”
คิมจงฮยอนอารมณ์ดีขึ้นมา 5% เมื่อเปิดประตูห้องมาเจอกับบรรยากาศครื้นเครงสุดๆถึงแม้ว่าจะมากันไม่ครบองค์ประชุมก็ตามที จงฮยอนก้าวยาวๆไปหย่อนตัวลงนั่งข้างๆฮีชอลที่กอดรัดพร้อมกับตบหลังตบไหล่เขาแรงๆหลายทีทักทาย
“ผมเจ็บนะฮยอง”
“โถถถถถ โถๆๆ หน้าตาบู้บี้มาอย่างเงี้ย ไม่ได้เจ็บที่กาย แต่เจ็บที่ใจมากกว่ามั้งจ้ะพ่อหนุ่ม กิ๊วๆๆๆ” ทำบีบเสียงแต๋วพูดจาแทงใจเขาไม่พอยังมีเอามือมาลูบคาง นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่เป็นเชื้อนะ พ่อเอาตะเกียบแทงจมูกจริงๆด้วย
“แกลงโทษคิบอมแล้วแกมีความสุขเหรอ เจอแกที่บริษัทหรือเจอข้างนอกหน้าก็บี้เป็นไดโนเสาร์โดนรถเหยียบแบบนี้”
“เปรียบเทียบซะเห็นภาพเลยฮยอง”
“ฮงกิ มึงเงียบไปเลย เดี๋ยวเจอตีนหรอก”
เขายกเท้าขึ้นเตะหน้าแข้งเพื่อนตัวแสบที่นั่งอยู่ตรงข้ามไปเต็มแรง เท่านั้นอีฮงกิที่หัวเราะเอิ๊กอ๊ากก็หุบปากฉับ เปลี่ยนเป็นทำเสียงซี๊ดซ้าดครางกระเส่าแทน มันร้องแบบนั้นจริงๆนะ จงฮยอนไม่ได้โกหก
“แกหลอกอะจึ๊กๆกับคิบอมแล้วทิ้งไม่ได้นะเว่ย”
“...”
“อะไร มองหน้าฉันอย่างงั้นหมายความว่ายังไง แกอย่าบอกนะว่าแกไม่เคยได้คิบอม คนที่หวงของอย่างแกเนี่ยนะจะไม่ ฮยองไม่เชื่อนะครัช”
“มึงยังไม่ได้คิบอมจริงดิ?”
“อีฮงกิ”
“ครับๆ กูไม่เสือกและ จะนั่งพับเพียบฟังเฉยๆอย่างเรียบร้อย”
“มินโฮหวงของมากกว่าผมอีกนะ”
“เป็นแฟนกันไม่ได้หมายความว่าต้องเป็นของกันและกันเสมอไปซักหน่อยถูกไหม?”
“มึงก็ได้ยินคำที่มึงอยากได้ยินจากปากเขาแล้ว จะเล่นตัวอยู่อีกทำไม สู้เอาเวลาไปนั่งคุยกัน นอนกอดกัน ตื๊ดๆกัน สร้างความทรงจำดีๆด้วยกันซะยังดีกว่า มึงก็จะได้เลิกทำหน้าตาเป็นไดโนเสาร์โดนรถทับ คิบอมก็จะได้ไม่ต้องร้องไห้ วินวินกันทั้งคู่”
“อยู่กันมานานมันพึ่งจะพูดดีเว้ย” ฮีชอลแทกมือกับฮงกิ ก่อนจะรินโซจูลงถ้วยน้ำซุปที่ยังว่างเปล่าให้จงฮยอนจนเต็มล้น
“แดกเข้าไป เผื่อกลับไปมึนๆแล้วจะได้ใจอ่อนกับคนที่บ้านบ้าง”
“แทมินอะเหรอ”
“กวนตีนละจงฮยอน เดี๋ยวก็ทุบกบาลแยกเลยนี่” ฮีชอลง้างมือขึ้นทำท่าเหมือนจะทุบจริงๆ แต่ก็เปลี่ยนเป็นตบๆที่ไหล่จงฮยอนแทนเมื่อเห็นว่าน้องชายยิ้มออกมาได้
“ว่าแต่ใครนั่งข้างผมอะเนี่ย?” หลังจากตั้งหน้าตั้งตาซดโซจูจนหมดถ้วยเขาก็หันไปมองคนรอบๆ อีฮงกิกำลังตั้งหน้าตั้งตาย่างเนื้อใส่จานจงฮุนจนพูน ไซม่อนดีฮยองกับซางชูก็เอาแต่เต้นท่าอุบาทว์ๆประกอบเพลง The Boys อยู่หน้าแอลซีดี
“อ๋อ คงออกไปเฝ้าแฟนสูบบุหรี่แหล่ะ มาโน่นแล้วไง โน่นๆ” ฮีชอลพยักเพยิดหน้าไปทางประตู จงฮยอนยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าร่างขาวๆอ้าแขนออกแล้วก็พุ่งเข้ามาใส่
“จงฮยอนนี่~”
เขาก็อ้าแขนรอกอดรัดร่างนุ่มนิ่มนั่นแล้วเชียวนะ เสียแต่ว่าแฟนเขาดันตวัดเอวกลับเข้าอ้อมอกไปเสียก่อน
“ไม่ต้องไปเรียกมันเสียงอ่อนเสียงหวานเลยเตี้ย”
คิมจงฮยอนเบะปาก ด่าเตี้ยก็เท่ากับด่าเขาด้วยหล่ะวะ ก็สูง 173 เท่ากันนี่
“โยซอบอา~ มาให้กอดทีสิ”
เขาหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นโยซอบทำท่าจะผละจากอ้อมแขนที่รัดอยู่แถวเอวมากอดเขาให้ได้ พอสะบัดได้ก็โดนกระชากเอวเข้าไปใหม่ พอสะบัดอีกที คราวนี้โดนจูบ แหม่ หนังสดแบบนี้พวกเขาก็ชอบหน่ะสิ!
“อะไรของฮยองอะ ที่ไซม่อนฮยอง ฮงกิ จงฮุน ฮีชอลฮยอง ซางชูฮยอง ซอบยังกอดได้เลยอ่ะ ทำไมจงฮยอนนี่กอดไม่ได้อะ”
“ไม่เป็นไรนะโยซอบบี้ ไว้เดี๋ยวเราค่อยไปแอบกอดกัน...เนอะ”
“เออ กอดได้กอดไป อย่าให้จับได้ละกัน ไม่งั้น..” เขาไม่รู้หรอกว่าพ่อแรพเปอร์พูดอะไรต่อ เพราะฝ่ายนั้นก้มตัวลงไปกระซิบข้างหู แต่สงสัยจะโหดเอาเรื่อง โยซอบบี้ถึงได้หน้าแดงแล้วก็ทรุดจากอ้อมแขนลงมานั่งแปะอยู่ที่พื้นข้างๆเขา จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตากินจนแก้มโย้ เป็นอันตัดจบบทสนทนา
........................................
“แล้วไหงเหลือกันอยู่แค่นี้อะ ไหนบอกว่านัดมาดูหนังยกแกงค์ไง?” จงฮยอนถามงงๆในขณะที่ยืนรอหนังฉายอยู่หน้าโรง ตอนที่กำลังร้องคาราโอเกะกันอย่างมัวเมา จู่ๆฮีชอลก็ประกาศว่าวันนี้เขานัด Chocoball ยกแกงค์มาดูหนังแบบสามัญชน แล้วไหงเหลือกันอยู่สี่คนได้วะ?
“ก็ไซมดีกับซางชูไปกินเหล้าต่อไง จุนฮยองกับโยซอบน้อยดูอีกเรื่องนึง ส่วนไอพวกที่เหลือก็ติดงานนั่นแหล่ะหน่า”
“เดี๋ยวกูกับจงฮุนไปซื้อป๊อปคอรน์กับน้ำแป๊บนะ เดี๋ยวมา”
“เออ เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำด้วยเหมือนกัน เข้าไปก่อนเลยนะ”
จงฮยอนกระชับฮู้ดให้แนบใบหน้ามากขึ้น ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงมืดๆ จงฮยอนหรี่ตาก้มมองตัวเลขในกระดาษ เห็นว่ามันเป็นที่นั่งแถวหลังสุดตรงกลางพอดี ฮีชอลอาจจะซื้อบัตรไว้ซักประมาณครึ่งแถว เพราะเขาเห็นว่าในมือพี่ชายมีบัตรต่อกันอีกยาวเฟื้อยเลื้อย ก็งงอยู่เหมือนกันว่าเหลือกันอยู่สี่คนจะซื้อทำไมเยอะแยะ ไหนบอกอยากดูหนังแบบคนธรรมดาไงวะ?
หนังฉายไปซักเกือบสิบนาทีได้ก็ยังไม่มีวี่แววฮีชอล จงฮุน หรือฮงกิ จงฮยอนเลยล้วงมือถือออกจากกระเป๋า ว่าจะส่งข้อความไปด่าเพื่อนซักหน่อย แต่ยังไม่ทันได้กดส่งเขาก็เห็นขาคนกำลังเดินมาเสียก่อน จงฮยอนก็เลยหน้าขึ้นจากหน้าจอ หมายใจว่าถ้าเป็นเพื่อนรักจะเตะให้สักเปรี้ยง แต่ก็ไม่ใช่
“พี่...มาอยู่นี่ได้ไง?”
จงฮยอนสบถในลำคอก่อนจะลบข้อความแล้วพิมพ์ใหม่
อย่าให้เจอนะ พวกแกเละเป็นโจ๊กแน่ ทั้ง Chocoball ทั้ง 91-line!
ความคิดเห็น