คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : Killing case เคสนี้! มีเเต่พวกบ้าบ้า 11
ทำไมไม่มีใรไปเเนะนำัวเลยยยยย เสียใ #ร้อเเร
ถ้าไม่ไปเเนะนำัวันั้นไม่อัพฟิ่อนะเเ!
________________________________________________________________________________________
“โยอบบี้ฮยอ เร็วี่”
“โอ้ยอย่าเร่สิวะ เี๋ยวทุบแม่เลย” โยอบหันไป้อนาว่ำใส่วุน นี่ถ้าไม่เรในะ พ่อะเอาเ้ที่ถืออยู่นี่ระแทหน้าให้หุบปาไปะ
“เริ่มเถอะโยอบน้อย เียวะไม่ทันเที่ยืนนะ”
“ทีหลั็ทำอนลาวันสิ นอื่นอยู่เยอะๆไม่เห็น้อลีลายืเยื้อนะ้ามวันแบบนี้เลย”
“อ้าว ถ้ามีนอื่นอยู่้วยมัน็ไม่ส่วนัวสิรับ ไปเร็วๆเ้าเถอะหน่า” ยุนูุนรุนหลัโยอบที่ิเท้าับพื้นไม่ยอมเินลอเวลานสุท้ายเ้าัว็มายืนอยู่รหน้าุนฮยอที่นั่เหยียยาวูหนัอยู่บนโฟานไ้
“เอ่อ ..”
“เออ่อ ..ฮ แฮปปี้เบิรธ์เย์”
ุนฮยอแอบเห็นว่าแ้มใสนั่นแ้มไป้วยสีแาหน่อยๆ ็เลยพยัหน้าอบรับ้าๆ้วยท่าทีวนๆ่อนะยัิ้วให้ทีหนึ่
“ป..เป่าเทียนร็วๆสิ”
“้มลมาสิ ันลุลำบา”
โยอบัฟันแน่น แ่็ยอม้มัวลไปนอยู่ในระับเียวันับุนฮยอ มือาวยื่นเ้แบลเฟอรเรสท์้อนโที่มีเทียนสว่าไสวหลายสิบเล่มไปไว้รหน้า วามู่นั้นหลับลแ่รู่เียว ่อนะลืมึ้น แล้วเป่าที่แสสว่านั้นนับไปเหลือแ่วันาๆ
“เย่เฮทททททท เอิลุาเฮยุนฮยอ”
“เอินุาเฮฮยอ อให้หายไวๆ ไ้แฟนน่ารัน่ารัแบบโยอบนะร้าบผมมม ๊วบบบบบ”
สาบานว่าเสีย๊วบนั่นือเสียริมฝีปาอนวุนที่แนบลบนแ้มป่อๆอุนฮยอ
“วุน แ”
แ่นวุนไม่สนใพี่ายที่ำลั้อมา้วยสายาเหมือนะ่านไ้ วุนหันมาหาโยอบที่ยัยืนถือเ้อยู่ที่เิมแทน แล้วพอรู้ัวอีที โยอบ็พบว่ามี้อนรีมสีาวโรยเล็อโแล้อนโแปะอยู่บนมู
“รี๊”
วุนที่เอฝ่ามืออรหัน์ั้นมหาาพย์ฟาลลาหลัเ้าไปถึับลไปัิ้นัออยู่บนพื้น พอทำัวโอเวอร์แอิ้มาเินไปนหน้าหมั่นไส้เลยโนยุนูุนเะ้ำ
“ไม่้อินมันแล้วเว้ยเ้”
ยาโยอบยั้อนเ้แบลฟอเรส์ใส่มือูุน ปาหน้ารีม้วยปลายนิ้ว ่อนะป้ายลไปในรูมูอนวุน เ็โ่ที่โนโยอบเอาืนร้อโวยวายบพื้นยอมแพ้ โหยหวนรวราอให้โยอบปราี
“ิว่าเป็นเ็สามวบันหรือไ มันใ่อที่ะเอามาเล่นมั้ยนั่น?”
“โหห นานๆทีมึะพูาเป็นารเป็นาน”
ยุนูุนวาเ้ลลาโ๊ะแล้วบมือเปาะแปะ ระพริบาปริบๆล้ายว่าื้นันเ็มแ่
“ั้นมาเล่นเมส์ริๆันีว่าเน้อออ แ่นแ๊นนน”
นวุนูวโูสอวในมือ ร่าสูเอาฝาวแะๆอยู่ับอบโ๊ะแปบเียว ฝา็หลุอออย่า่ายาย
“อัเิลอรับฮยอ แล้วเรา่อยมาเล่นเมส์หมุนวัน”
“ปัาอ่อนน่าวุน”
แ่ถึะว่าอย่านั้น ุนฮยอ็ิบโูอย่าอารม์ี ในะที่มออีสามนที่เหลือะเรียมพื้นที่และนมเพื่อเล่นเมส์
ยุนฮยอนั่้ายาโยอบ ถัาโยอบเป็นวุน ถัไปเป็นูุนที่นั่ิับุนฮยอ
“วามลับไม่มีในวเหล้านะรับผมมมม”
นวุนพูอย่านี้ทุทีเวลาปาวหันมาทาเา แ่โยอบยอมระโูเ็มแ้ว แถม้วยโนป้ายรีมนเ็มหน้ายัีว่า้อออไปเ้นแร้เ้นานอระเบียเหมือนนวุน หรือ้อไปนัุ่ยับู้เ็บรอเท้าแบบยุนูุน
ไม่เอาหรอ โนเวยยยยย์
“่อไปรอบสุท้ายแล้วนะ โูไม่มีแล้วเพราะะนั้นถ้าไม่อบ เ้้อนนี้” นวุนทำาเหลือะี้นิ้วไปยัาแบลฟอเรสท์ที่เหลืออยู่ลาว
“ทาหน้าัวเอให้หมนะรับ นอานี้ยั้อไปุยับเรื่อัผ้า แล้ว็้อออไปถ่ายวิีโอัวเอเ้น NoNoNo ที่นอระเบีย้วย”
ิบหาย ....
แล้วทำไมปาวถึหันมาทาเา!
“นวุนนนนน ไอโ นายหันปาวมาทาันอนที่ันเผลอใ่มั้ยอบบบบ”
ยาโยอบยาึ้นถีบไปที่้นาอวุนที่ร้อโอโอยสลับับหัวเราะิ๊ั๊ในลำอ้วยวามหมั่นไส้ นัวาวแหปาโวยวายให้หมุนวใหม่อีที
เวรอรรมอเวร...
“โยอบบี้เอียหูมานี่สิ ผมะบอำถามให้”
“....”
“ไอ้....”
โยอบอ้าปาพะาบๆเมื่อไ้ยินำถาม เ็ัวแสบียิ้มเ้าเล่ห์นเห็นฟันรบสามสิบสอี่ นวุนยมือึ้นหยิแ้มโยอบเบาๆ่อนะพู่อ
“โยอบระิบบอผมนเียว็ไ้นะ ผมไม่บอใรหรอ”
“เื่อ็โ่สิ แเป็นนบอเอว่าวามลับไม่มีในวเหล้า ทุบวแล้วเอาฟันลามเสียบอมัเน่วนี้ิุี่ปีวะห้ะ!” โยอบ่ายาวเหยีย่อนะบบ้อหูนวุนสอ้า เล่นเอาเ็แ่แหูอื้อ ร้อโวยลั่น
“อะไรันอ่ะ แ่ถามว่าเยูปาับใรหรือยัทำไมโยอบบี้้อทำร้ายผม้วยอะ ออมม่า ผมะฟ้อศาลเยาว้นนนนนนนนนน”
ยาโยอบนิ่สนิท ใบหน้าเล็ๆภายใ้รีมสีาวและเนื้อเ้อโแลสีน้ำาลแัไปทั้อและใบหู วาลมลอไปลอมา หันหน้าเลิลั่เพราะไม่รู้ะทำยัไี
“เอาเ้ทาหน้าเพิ่ม่อนมั้ย หรือะไปนัุ่ยับเรื่อัผ้า่อนี้ะโยอบบี้”
“ออไปเ้นหน้าระเบีย่อน็ีนะพี่ รับรอัเพียั่ว้ามืน”
ยุนูุนับนวุนบมืออบใเปาะแปะ ในะที่โยอบัปาัวเอนห้อเลือ ั่ใว่าอันไหนมันะน่าอับอายน้อยที่สุ
“ให้่วยอบป่ะ?”
“ไม่...”
........
มันเป็นวามรู้สึร้อนๆที่ลอเล้าลมา หอมหวานและนุ่มนวล้วยเนื้อรีม
โยอบำอเสื้อุนฮยอแน่นอนที่เ้าอผมสีม่ววั้อมือเาเพื่อึเ้าหาัว ่อนะทำวามสะอาปลายมูและริมฝีปาที่เปื้อนเนื้อรีม้วยริมฝีปาและปลายลิ้นร้อนๆนสะอาเลี้ยเลา
“อื๊อ”
โยอบร้อเบาๆอนทีุ่นฮยอับาอัวเอไว้แล้วสอปลายลิ้นเ้ามาไล่้อนไปทั่ว รสาบ่านอโูทำให้โยอบล้อยามปลายลิ้นนั้นไป่ายาย รสมนิๆออโแล เนื้อรีมหวานๆและรสอมเปรี้ยวอสรอเบอรี่ทำให้าร่วยเหลืออุนฮยอีว่าที่า
ฮิ้วววววววววววววววววววว
แอบเหลือบาไปเห็นนวุนับยุนูุนที่แสร้ทำัวเป็นนีเอามือปิหน้าปิาันและัน แ่แอบแหวนิ้วให้เห็นอยู่ีโยอบ็รู้สึอยาเอาหน้าุ่มลไปในเ้ให้มันรู้แล้วรู้รอ
“ุ๊บุ๊บุ๊บ ๊วบบบ”
“ไ ำอบแบบนี้พอหยวนไ้มั้ย?”
ุนฮยอลูบเอวโยอบที่เอนพิเาอย่าหมแรเบาๆ ยัิ้วให้สอลูู่ที่รื่นเริออหน้าออาเหลือเิน
“เห็นำอบไม่ัเลยอะฮยอ ะีูุ้นฮยอแม่เอามือปิาผมว่ะ อีทีไ้ปร้ะ ิ๊ววววววววววววววว”
“นั่นิ เี๋ยวรอบนีู้ั้วิีโอไว้้วยเลยีว่า ะไ้เอาไปรีูทุอทุมุมมมมม ฮิ้วววววววว”
ยุนฮยอหัวเราะในลำอับวามบ้าบออแอเพื่อนร่วมว หน่วยามมอโยอบที่นั่หลับา ยมือยไม้ึ้นพัหน้าัวเอในะที่พยายามปรับลมหายใให้เป็นปิ
“เินน่าไม่ออเลยเหรอโยอบบี้”
“หรือว่าโนูลมหายใไปหมแล้วันน้อออออออ”
“ไอพวบ้า โริ” ยาโยอบโยนระป๋อน้ำอัลม ้าวเรียบ นมรอบๆและผลไม้ในานใส่วุนับูุนเป็นพัลวัน เสียเล็แหลมออปาร่าย่ายาวไม่หยุ นระทั่หันมาสบาเ้าับยุนฮยอ
ยาโยอบ็เิะิอ่าึ้นมาะเยๆ
“ ลับแล้ว นะ”
“อื้อ ลับีๆ”
ยุนฮยอยิ้มมุมปา เ็นั่นไม่ทันฟั้วย้ำว่าเาพูว่าอะไร พอหันมาบอว่าะลับบ้านเสร็็ว้าระเป๋าแล้วพุ่ออนอห้อไปเลย ไปทั้หน้าเปื้อนรีมอยู่อีเือบรึ่นั่นแหล่ะ ทั้ๆที่ปิผมยุ่หน่อยเียว็ไม่ยอมออไปไหนแล้วแท้ๆ
“ฮยอ ไม่ไปส่โยอบบี้หรอ?”
“ไม่อ่ะ เี๋ยวห้ามใไม่ไหว”
“โถยยยยย เสี่ยวัมึอะ”
ยุนฮยอยัิ้ว ไว้รอเาหายี่อนเหอะ ให้ไปส่ทุวันยัไ้เลย.
ความคิดเห็น