คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : 난 니꺼야 19 Last chapter
สวัสดีค่ะ สำหรับวันนี้ เรื่องนี้เดินทางมาถึงพาร์ทสุดท้ายแล้ว *ยิ้มหวาน*
อยากขอความกรุณาอย่างหนึ่งค่ะ คือผู้เขียนอยากอ่านความคิดเห็นของทุกคนแบบจริงจัง
แบบจริงจังค่ะ ไม่เอาแบบ น่ารว้ากกกก ฟินมว้ากกกกก หนุกอะ อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ
อยากได้แบบว่า จุดบกพร่องของฟิคเรื่องนี้คืออะไร ไม่ชอบหรือชอบอะไร เช่น มีคำผิดเยอะมาก เว้นวรรคมากไปอ่านลำบาก
บรรยายเรื่องได้งง ไม่ชอบเพราะมันหวานเกินไป เลี่ยน! คยองซูหวานเกินไปจิ้นไม่ออก เนื้อเรื่องไม่มีสาระอะไรเลย
อะไรแบบนี้ค่ะ จัดมาได้เต็มที่เลยเพราะอยากได้ความคิดเห็น จะได้นำไปปรับปรุงในเรื่องต่อๆไป อยากจะพัฒนางานเขียนของ
ตัวเองให้ดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ ตอนนี้ก็เป็นตอนสุดท้ายเเล้ว สำหรับทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้แล้วชอบ มีความสุข ก็หวังว่าทุกคนจะมีความสุข
และได้ฟินกันจนถึงบรรทัดสุดท้ายเลยนะคะ ขอบคุณที่ติดตามมาโดยตลอดค่ะ
*ตีลังกาสามตลบแล้วกราบเบญจางคประดิษฐ์*
______________________________________________________________________________
หนึ่งอาทิตย์แล้วนับตั้งแต่เขาสารภาพเรื่องนั้นกับคยองซูออกไป คยองซูไม่ได้ตอบอะไร ไม่บอกใบ้เขาสักนิดว่ารู้สึกเหมือนกันบ้างไหม หรือแม้แต่..เขาหวังได้รึเปล่า?
ในตอนนี้ ขอแค่บยอนแบคฮยอนมีคยองซูให้กอด มีคยองซูให้นอนหนุนตักช่วงพักกลางวัน มีคยองซูซ้อนทายมอเตอร์ไซค์กลับบ้านด้วยกัน มีคยองซูที่นั่งกินเค้กแล้วร้องอื้อในลำคออย่างน่ารักเพราะเค้กรสชาติถูกปากอยู่ตรงหน้า บยอนแบคฮยอนก็พอใจแล้ว
“จ้องทำไมบยอน จะไม่กินเค้กใช่ไหม? ”
“เดี๋ยวก็กินเองหล่ะหน่า”
“ถ้านายไม่กิน ฉันจะกินหมดทั้งปอนด์นี่เองคนเดียวเลยนะ”
“ดี ฉันชอบเวลานายอ้วนๆ เวลาอ้วนแล้วออกแก้ม น่ากัด เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว”
แบคฮยอนเอนหลังพิงโซฟาหวายสบายๆ วาดแขนโอบรอบบ่าคยองซูที่อึ้งไปแล้วเรียบร้อยเพราะโดนอีกฝ่ายชมออกมาตรงๆ คยองซูรู้สึกว่าหัวใจกำลังเต้นโครมคราม หายใจก็ไม่เป็นจังหวะ ถึงแม้แบคฮยอนจะบอกเขาแล้วว่าเจ้าตัวอาจจะเปลี่ยนไปหลังจากได้สารภาพความรู้สึกไปแล้ว อาจจะหวงคยองซูมากขึ้น แสดงออกมากขึ้น แต่ให้ตายสิ คำหวานแบบบยอนสไตล์ของแบคฮยอนนี่ ยังไงหัวใจดวงน้อยนี้ก็ไม่ชินเสียที
“พูดมากนัก ของขวัญไม่ต้องเอาเลยดีไหม”
“คยองซูคือของขวัญที่ดีที่สุดแล้ว”
บยอนแบคฮยอนเลื่อนคางแหลมๆมาวางบนบ่าเล็กลาดของคยองซู ก่อนจะซ้อนมือตัวเองลงบนมือขาวที่ตักแบล็คฟอเรสท์พอดีคำเตรียมจะเข้าปากให้หันมาเข้าปากตัวเองแทน
“อร่อยจัง”
นั่งกินเค้กกันอยู่ท่านั้นจนเค้กแบล็คฟอเรสท์พร่องไปเกือบหมดปอนด์ เจ้าของวันเกิดถึงได้ส่ายหน้าไม่ไหว ใบหน้าขาวซุกซนที่คยองซูชอบมองซบหน้าลงกับไหล่เล็ก พึมพำว่าเลี่ยน กินต่อไม่ไหวแล้ว ก็เลยเป็นคยองซูที่นั่งละเลียดเค้กต่อไปเรื่อยๆ อากาศอุ่นๆในร้านกับเพลงฟังสบายๆทำให้ไม่อยากจะลุกออกไปเผชิญอากาศหนาวเย็นบาดผิวข้างนอก
.......
แบคฮยอนกับคยองซูเดินพูดคุยหยอกล้อกันมาจนถึงหน้าบ้าน พวกเขาไม่ได้จับมือกันหรือโอบกันเหมือนทุกครั้ง เพราะต่างคนต่างก็เอามือซุกในเสื้อโค้ทของตัวเองเพราะความหนาวเหน็บของลมหนาว
“บยอน นี่ของขวัญ”
แบคฮยอนรับห่อของขวัญแบนๆขนาดเท่าฝ่ามือมาลองเขย่าๆดูก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋า ดวงตาเรียวรีเป็นประกายยิบหยี ยิ้มเห็นเขี้ยวเล็กๆมีเสน่ห์อย่างมีความสุข
“ขอบคุณที่เกิดมาบนโลกนี้นะแบคฮยอน ฉันดีใจที่ได้รู้จักบยอนนะ”
จริงๆแล้วคยองซูก็พูดกับเขาแบบนี้ทุกครั้งตั้งแต่วันเกิดของแบคฮยอนมีคยองซูอยู่ด้วย เพียงแต่คราวนี้ความรู้สึกมันไม่เหมือนกัน เขารู้สึกว่าคยองซูน่ารักขึ้นมากภายใต้หมวกไหมพรมสีน้ำเงินเข้มและผิวแก้มกับปลายจมูกแดงๆที่ถูกบดบังด้วยเส้นผมสีดำสนิท
“ขอจูบทีได้ไหม?”
“ขอกันง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ?”
บยอนแบคฮยอนไม่รอฟังคำตอบ เขาประคองใบหน้าของคยองซูด้วยมือทั้งสองข้าง แตะริมฝีปากลงบนปลายจมูกเย็นๆหนึ่งที หลังจากนั้นจึงเลื่อนลงไปที่ริมฝีปาก แบคฮยอนแตะริมฝีปากค้างไว้แค่ครูเดียว แต่ก็พอจะทำให้ทั้งคู่อุ่นวาบไปทั้งร่างกาย อากาศหนาวๆไม่มีผลอะไรอีกต่อไปแล้วตอนนี้
“ฉันรักคยองซูนะ เข้าบ้านไปอย่าลืมอาบน้ำอุ่นๆแล้วเข้านอนไวๆนะ ฉันทำให้นายต้องตากอากาศหนาวตั้งนาน เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
“อื้อ ฝันดีนะบยอน”
“ฝันดีครับ”
.....................................................................
บยอนแบคฮยอนเหลือบมองของขวัญของคยองซูที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ มันเป็นของขนาดเท่าฝ่ามือ น้ำหนักไม่มากเท่าไหร่ ปลายนิ้วอุ่นแตะไล้รูปหมาน้อยไซบี้เรียนฮัสกี้หน้าตาจิ้มลิ้มบนกระดาษห่อแผ่วเบา
คยองซูชอบบอกว่าเขาเหมือนลูกหมา
แบคฮยอนค่อยๆฉีกกระดาษห่อออกอย่างเบามือ เขาพบว่ามันเป็นสมุดบันทึกเล่มเล็กสีขาวที่มีหน้าปกเป็นลายลูกหมาป่าสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาเรียวรีของมันน่ามอง แบคฮยอนจำได้ว่าเขาเห็นคยองซูพกสมุดเล่มนี้ไปไหนมาไหนบ่อยๆ
“โคตรลงทุนเลยโดคยองซู ให้สมุดบันทึกใช้แล้วกับฉันนี่นะ” แบคฮยอนกรีดดูก็พบว่ามันถูกเขียนจนเกือบเต็มทุกหน้าแล้ว เพียงแต่แทนที่จะเป็นชอร์ทโน๊ตอย่างที่คิด กลับเป็นไดอารี่ซะนี่
120513
เปิดเทอมวันแรก.
ในห้องเรียนที่เซ็งแซ่ไปด้วยเสียงพูดคุยของเรา มีเด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลคนนึงกำลังฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะ
เขาหลับไปได้ยังไงในขณะที่ทุกคนกำลังโวยวายถามชื่อกันให้วุ่นวายแบบนั้นนะ?
ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจให้เดินไปขอนั่งข้างเขา ทั้งที่ที่นั่งก็มีตั้งเยอะแยะ แถมหมอนี่ยังนั่งซะมุมที่ห่างกระดานและสายตาอาจารย์ไปไกลโข
เด็กผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาตอบด้วยหน้าตางัวเงียพร้อมเสียงสั้นห้วนว่าเอาดิ ก่อนจะขยี้หัวตัวเองแล้วฟุบหน้าลงนอนต่อ
ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงยังยิ้มค้างอยู่?
เขาดูดีนะ หน้าตาน่ารักเหมือนลูกหมาป่าซนๆที่กำลังหงุดหงิดเลย ผมสีน้ำตาลยุ่งๆนั่นคงนิ่มน่าดู อยากจับจัง.
แย่หล่ะสิ ...โดคยองซูตกหลุมรักลูกหมาซะแล้วหล่ะ.
ไม่ต้องมัวเปิดอ่านหน้าต่อไปให้เสียเวลา แบคฮยอนจูบลงบนหน้าปกไดอารี่แรงๆหนึ่งที ก่อนจะกระโดดลงจากเตียง แล้วใส่เกียร์หมาวิ่งไปบ้านคยองซู คุณนายโดตกใจนิดหน่อยที่เขาโผล่มาอยู่หน้าบ้านตอนเกือบเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว แต่ก็ยอมให้เขาขึ้นไปหาคยองซูแต่โดยดี
คนที่เขามาหาหลับไปแล้ว โดคยองซูนอนขดอยู่มุมเตียงทั้งทีไฟยังสว่างจ้า ในมือยังถือหนังสือการ์ตูนบาสเก็ตบอลและยังมีแว่นกรอบสีเหลี่ยมวางอยู่บนสันจมูก แบคฮยอนเปิดไฟดวงเล็กสลัวเหนือหัวเตียงก่อนจะจัดการปิดไฟดวงใหญ่ จัดการถอดแว่นและปลดหนังสือการ์ตูนออกจากมือคยองซู ขยับตัวขึ้นไปโอบกอดคยองซูจากทางด้านหลัง
“ทำให้ฉันใจเต้นแทบบ้าเพราะอ่านไดอารี่เล่มนั้น แต่มาหลับหนีกันไปอย่างนี้ใช้ได้เหรอครับ?”
บยอนแบคฮยอนฝังเขี้ยวคมๆลงบนผิวเนื้ออ่อนที่หลังคอขาว งับเบาๆสองสามทีด้วยความหมั่นเขี้ยว ก่อนจะฝังริมฝีปากลงบนต้นคอนั้นเนิ่นนาน
“ถ้าไม่ตื่นมาห้าม ไม่หยุดจริงๆด้วยนะ”
แบคฮยอนเกี่ยวเอาขอบคอเสื้อนิ่มให้พ้นไหล่มน มืออีกข้างที่วางอยู่บนสะโพกรั้งเสื้อยืดนิ่มๆขึ้นจนเห็นหน้าท้องขาวแบนราบที่ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
บยอนแบคฮยอนเผลอกลืนน้ำลายอึกเล็กๆลงคอ
“คยองซู”
เจ้าของชื่อเพียงแค่ครางเบาๆในลำคอ แบคฮยอนแตะมือบนแนวเอวเรียบเนียน จะเป็นเขาเองนี่แหล่ะที่ทนไม่ไหว จมูกแหลมคลอเคล้าลงกับหัวไหล่ขาว สร้างรอยแดงไปทั่วจนแทบไม่มีที่ว่าง ก่อนจะฝังฟันคนลงงับจนคยองซูสะดุ้ง
เจ้าของดวงตากลมโตเผลอสะบัดออกอย่างเด็กหวงตัว ลุกหนีอย่างรวดเร็วจนแทบสะดุดขาตัวเองหน้าคว่ำ คยองซูยืนชิดกำแพง มือเล็กขยำคอเสื้อตัวเองแน่นเข้า
“คยองซู ฉันเอง ตกใจเหรอ?”
“บยอนเหรอ?”
“ครับ”
แบคฮยอนก้าวลงจากเตียง เดินไปจูงมือคยองซูที่ยังทำหน้าตาตื่นๆให้กลับมานั่งข้างเตียง
คยองซูสะดุ้งเล็กน้อยตอนที่บยอนแบคฮยอนฝังฟันคมๆลงซ้ำรอยเดิมที่หลังคอ มันเจ็บจนต้องร้องครางออกมาเบาๆแต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกดี มืออุ่นๆที่สอดเข้ามาลูบอยู่ตรงท้องน้อยทำให้คยองซูเกร็งหน้าท้องโดยไม่รู้ตัว
“บ บยอน”
“ ตั้งใจจะให้ไดอารี่กับฉันตอนวันเกิดหรือเปล่า นี่ถ้าฉันสารภาพรักคยองซูหลังวันเกิดตัวเอง ฉันคงได้รู้ปีหน้าเลยใช่ไหมว่านายรู้สึกยังไง”
“อ่านแล้วเหรอ?”
คยองซูยิ้มจางๆแล้วลูบผมสีน้ำตาลเข้มของอีกฝ่าย มันนุ่มลื่น และให้ความรู้สึกเพลิดเพลินอย่างทุกครั้ง
“อ่านไปหน้าเดียว ไว้หน้าอื่นค่อยให้คยองซูอ่านให้ฟัง”
แบคฮยอนจูบคยองซูอีกครั้ง เขาค่อยๆละเลียดริมฝีปากอิ่มคู่นั้นเชื่องช้าด้วยความอิ่มเอมที่เต็มแน่นในอก ความจริงที่ว่าคยองซูก็รู้สึกแบบเดียวกันทำให้แบคฮยอนแทบคลั่งตายเพราะความสุข
“คยองซูรักฉันเหมือนกันจริงๆเหรอ รู้สึกแบบเดียวกับฉันจริงๆใช่ไหม? หรือว่าฉันฝันหรือเปล่า”
“ไม่ได้ฝันหรอก”
มือเย็นๆทั้งสองข้างประคองใบหน้าของแบคฮยอนให้มองมาที่เขาแต่เพียงผู้เดียว ความรู้สึกในอกมันท่วมท้นทุกครั้งที่เขาเห็นว่าในแววตาสีน้ำตาลคู่นั้นฉายภาพเขาคนเดียวชัดเจน ริมฝีปากรูปหัวใจแนบลงบนริมฝีปากรุ่มร้อนเพียงแผ่วเบาก่อนจะถอนออก
“ฉันรักแบคฮยอน”
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มเป็นรูปสี่เหลี่ยม แบฮยอนยิ้มกว้างจนตาหาย เขารวบกอดคยองซูเอาไว้ การที่ได้รู้ว่าคนที่เรารักก็รักเราเหมือนกันมันมีความสุขแบบนี้นี่เอง ทั้งคู่กอดกันอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน บรรยากาศในห้องถูกเติมเต็มด้วยความอ่อนหวาน
“ห้ามไปทำสายตาและท่าทางแบบใส่คนอื่นนะ คยองซูเป็นของฉัน ทำตัวน่ารักแบบนี้กับฉันได้คนเดียวรู้ไหม”
“ฉันไม่มีคนอื่นหรอก ก็ฉันเป็นของแบคฮยอนตั้งแต่แบคฮยอนยอมให้ฉันนั่งข้างๆแล้วนี่นา”
“ฉันก็เป็นลูกหมาของคยองซูตั้งแต่ คยองซูยิ้มให้ฉันแล้วเหมือนกัน”
คยองซูซบแก้มลงกับบ่าที่ตั้งตรงแข็งแรง ซึมซับความอบอุ่นและความรักจากอ้อมแขนของแบคฮยอน ตอนที่แบคฮยอนกระชับกอดเขาแล้วกระซิบคำว่ารักอีกครั้งคยองซูก็ยิ้มบาง ก่อนจะแอบจูบลงบนไหล่ของอีกฝ่าย เปลือกตาสีมุกปิดลงรับจุมพิตอ่อนหวานที่แนบลงมาอีกครั้งและอีกครั้ง หัวใจดวงน้อยมีความสุขเหลือเกิน
ฉันรักแบคฮยอน และจะเป็นของแบคฮยอนคนเดียวตลอดไป.
The end
ความคิดเห็น