คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : 난 니꺼야 17
เฮ้ยแก! ใครยังไม่ไปแนะนำตัววะ! *ง้างหมัด*
การ์ตูน
นี่ๆ เค้าแก้ให้แล้วนะเห็นไหม บยอนกับพี่คริสแทบไม่ลวนลามคยองซูแล้ว
ตอนนี้ปากคยองไม่ช้ำแน่นอนนน ชอบชิปร้ะ 55555
น้องมล
เฮียไม่ทำอะไรหรอกค่า เรื่องนี้เฮียโหล่ว เฮียดี เฮียน่ายั๊กกกก
ฮี่ๆๆ มีแพลนจะเขียนเทาโฮนะ เอาแบบนักศึกษาฝึกงานคนซื่อ กับอิเด็กชิงเต่าแบดบอย หาเรื่องต้องมาทำแผลทุกวันน
ฮอลลลลลลลลลลลลลลล
น้องกาน
เฮียคริสคัมแบค พี่บอกเลยว่าเฮียหล่อมาก แล้วก็กู้ดบายสเตจตอนนี้ด้วยจ่ะ อุอิ
น้องแยมมม
เอาพี่แบคกับคยองมาส่งแล้วนา อิอิ
พี่หมิง
เดี๋ยวๆ ให้แบคฮยอนปลอบคยองแทนพี่คริสดีไหม บยอนง้างมือแล้วนั่น 5555
น้องมะระ
ฮืมมมม อ่านตอนนี้แล้วจะยังว่ามินอาไม่ดีอยู่มั้ยน้า
อาจจะส่งสารมินอามากขึ้นก็ได้นา
พี่แนน
5555 พี่คริสปลอบน้องทีไร แต่งเองก็เขินเองทุกทีอะค่ะ
นี่สับสนทุกตอน หรือควรเปลี่ยนไปชิบคริสซูดี อุอิ
_____________________________________________________________________________________________________
วันนี้คยองซูไม่มาเรียน ...
การไม่มีคยองซูนั่งอยู่ข้างๆทำเอาแบคฮยอนอยู่ไม่เป็นสุข โดยเฉพาะตอนที่คยองซูตอบเขาแผ่วเบาในลำคอแบบแทบจับใจความไม่ได้ว่าวันนี้ไม่ไปเรียน อยากพัก ก่อนจะวางสายไปดื้อๆ แล้วหลังจากนั้นเขาก็ติดต่อคยองซูไม่ได้ ทำให้แบคฮยอนกังวล จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทั้งวัน
ตอนเย็นเขารีบบิดมอเตอร์ไซค์ไปหาคยองซูที่บ้าน คุยนายโดบอกว่าลูกชายยังไม่กลับ แบคฮยอนนั่งรอ รอจนหลับกลางอากาศไปหลายหน จนกระทั่งสี่ทุ่ม คุนนายโดก็เดินมาบอกเขาว่าคืนนี้คยองซูนอนกับพี่คริส
แล้วแบคฮยอนจะไปทำด๋อยอะไรได้หล่ะ? คยองซูปิดมือถือ เขาไม่มีเบอร์ไอพี่เงิงนั่น แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าคอนโดหรือบ้านพี่คริสนั่นอยู่ส่วนไหนของเกาหลี
วันต่อมาคยองซูยังคงไม่มาโรงเรียน และอีกฝ่ายปิดโทรศัพท์เงียบสนิท เขาไม่สามารถติดต่อได้.
แบคฮยอนหงุดหงิดหัวเสียตั้งแต่เช้ายันเย็น วันนี้ใครมากวนใจเขาก็พาลอารมณ์เสียใส่ไปหมดจนยิ่งหงุดหงิดรำคาญตัวเอง แบฮยอนเอาแต่ถอนหายใจ นั่งยุกยิกไม่เป็นสุขตลอดคาบสุดท้ายเพราะคิดไม่ตกว่าเขาควรจะไปตามหาคยองซูที่ไหนดี
“เมื่อวานหน่ะ..”
“เมื่อวานอะไร?”
แบคฮยอนนั่งเหยียดขาพาดโต๊ะเรียน เกาหัวอย่างหงุดหงิดเมื่อเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งเดินมาทำง่กๆเงิ่นๆอยู่หน้าโต๊ะเขานานสองนาน แต่ไม่ยอมพูดอะไรซักทีจนชักรำคาญ
“คือเมื่อวันก่อนฉันกลับบ้านเย็น ตอนที่รีบวิ่งลงบันได...เหมือนจะเห็นมินอาอยู่กับคยองซู”
.........................
“บังมินอา!”
“ไง? โดคยองซูไม่ได้ขี้ฟ้องอย่างที่คิดแฮะ ฉันนึกว่านายจะรีบวิ่งโร่มาหาฉันตั้งแต่เช้าเมื่อวานเสียอีก”
เด็กสาวยังคงลอยหน้าลอยตา ค่อยๆเก็บปากกาสีโทนหวานเรียงลงกล่องพลาสติกด้วยท่าทีเชื่องช้า เพื่อรอให้เพื่อนๆในห้องเรียนของเธอออกไปให้หมดเสียก่อน มินอารอจนมั่นใจว่าไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว จึงยอมเงยหน้าขึ้นมาคุยกับแบคฮยอนที่จัดการล๊อคประตูเรียบร้อย
“เธอทำอะไรคยองซู?”
“ฉันไม่ดีตรงไหนเหรอ ฉันสวย ฉันน่ารัก ฉันหุ่นดี ฉันฉลาด แล้วฉันก็กำลังจะเดบิวต์ในอีกไม่กี่เดือน แล้วทำไม ฉันสู้มันไม่ได้ตรงไหน ตอบมาสิ ตอบมา!”
คราวนี้เป็นแบคฮยอนที่เป็นฝ่ายถูกเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอน เขาไม่เคยเห็นมินอาในสภาพนี้มาก่อน เด็กสาวดูน่าสมเพช และน่าสงสารอยู่ในคราวเดียวกัน
“ฉันชอบนายมากจริงๆนะ”
มือเล็กกำที่ชายเสื้อนักเรียนหลุดลุ่ยของเขาแน่น ดวงตากลมรีมีหยดน้ำใสเอ่อ ก่อนที่หยดน้ำกลมๆจะร่วงเผาะลงบนแก้ม มินอาไม่เหลือเค้าสาวมั่นคนเก่งเลยแม้แต่นิดเดียว
บังมินอาชอบบยอนแบคฮยอนมานานแล้ว ชอบตั้งแต่เขาเห็นเด็กผู้ชายผิวขาวจั๊วะเลี้ยงบาสอย่างคล่องแคล่วหลบหลีกฝ่ายตรงข้ามที่ตัวสูงเกือบสองเมตรไปยังแป้นอีกฝั่งสนาม ก่อนจะชู้ต! มินอาตกหลุมรักแบคฮยอนที่หันมายักคิ้วให้คู่ต่อสู้ร่างยักษ์แบบเต็มเปา เธอพยายามหาทางเข้าใกล้แบคฮยอน ส่งจดหมายมาหา ส่งช็อคโกแลตให้ แอบเอาขนมไปไว้ในล็อกเกอร์ แต่แบคฮยอนก็ไม่เคยสนใจเธอสักครั้ง จนกระทั่งวันที่เบื้องบนเรียกเธอเข้าไปเซนต์สัญญา บังมินอาจึงใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์
ใช้ข้อแลกเปลี่ยนบังคับให้แบคฮยอนมาคบกัน อ้างว่าเธอต้องสร้างข่าว ทำตัวให้เป็นที่รู้จัก แลกกับการที่เธอจะไม่บอกคยองซูว่าแบคฮยอนแอบรักเพื่อนสนิทของตัวเอง
“แต่ฉันไม่ได้ชอบเธอ”
รู้สิ บังมินอารู้ดี รู้ดีตั้งแต่เห็นคนที่ไม่ค่อยสนใจอะไรรอบตัวเดินตามโดคยองซูต้อยๆ ออดอ้อนร่างเล็กนั่นอย่างกับลูกหมาอ้อนเจ้าของ รู้ดีด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายที่ปล่อยให้แบคฮยอนออดอ้อนนั่นก็มีใจให้.
“เพราะมันใช่มั้ย เพราะโดคยองซูใช่มั้ย ถ้าไม่มีมัน นายก็จะชอบฉันใช่ไหม บยอนแบคฮยอน! ตอบมาเดี๋ยวนี้นะ!”
เสื้อนักเรียนสีขาวของเขาถูกขยำขุ้มและกระชากซ้ำไปซ้ำมา แบคฮยอนยืนนิ่ง ปล่อยให้มินอาทำร้ายร่างกายเขาจนเหนื่อยหอบแล้วหยุดไปเอง
“ถึงไม่มีคยองซู ฉันก็ไม่มีทางชอบเธอ”
“ไม่จริง”
“ถ้าเธอชอบฉันจริง เธอควรจะดีใจที่ฉันมีความสุข ไม่ใช่ทำลายความสุขของฉัน”
“แบคฮยอน!”
“คยองซูคือความสุขของฉัน อย่าแตะต้องความสุขของฉันอีก จำเอาไว้”
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือที่แหกปากลั่นทำให้แบคฮยอนต้องรีบควักมันขึ้นมารับ เขาเลิกคิ้วนิดหน่อยเพราะเห็นว่ามันเป็นเบอร์แปลกที่ไม่รู้จัก แต่สุดท้ายก็ยอมรับแต่โดยดี
“เรายังคุยกันไม่จบนะ”
แบคฮยอนว่าเท่านั้น ก่อนจะรีบวิ่งลงตึก ช่วงขาเรียววิ่งซอยเท้าถี่ยิบเพื่อจะได้ไปถึงมอเตอร์ไซค์ของตัวเองให้ไวที่สุด ตอนนี้เขารู้แล้ว ...ว่าโดคยองซูอยู่ที่ไหน.
.........................................
แบคฮยอนกดออดอย่างมีมารยาท ถึงแม้ว่าใจจริงอยากจะเล่นบทบู้ ยกเท้าถีบประตูเพื่อเข้าไปตามหานางเอกที่โดนตัวโกงหล่อร้ายลักพาตัวไปใจจะขาดก็ตามที
ออดดดดดด ออดดดดดดดดดดดด
เสียงออดดังยาวลั่น แต่ไม่มีวี่แววว่าจะมีคนมาเปิดประตู แบคฮยอนใช้หลังกำปั้นเคาะบนบานประตูไม้ นานสองนานจนกระทั่งโทรศัพท์ร้องเตือนว่ามีข้อความเข้า
เข้ามาสิ ไม่ได้ล๊อค
“แม่ง”
แบคฮยอนสบถเบาๆ แทนที่จะส่งข้อความมาบอกแต่แรก ปล่อยให้เขายืนหน้าเซ่อ ยืนเคาะประตูอยู่ตั้งนาน แบคฮยอนหมุนลูกบิดประตูเข้าไปด้านใน ตาเรียวรีกวาดไปรอบๆ ก่อนจะเดินตรงดิ่งไปยังบานประตูที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นห้องนอน แบคฮยอนบิดลูกบิด พร้อมดันบานประตูไม้สีขาวเนื้อดีให้เปิดออกอย่างเบามือเพื่อแทรกตัวเข้าไปด้านใน ภายในห้องเปิดแอร์เสียเย็นฉ่ำ แสงแดดจากอาทิตย์ยามเย็นที่ส่องลอดผ้าม่านลูกไม้สีขาวผืนใหญ่พอจะทำให้เขาเห็นห้องนอนกว้าง และสองชีวิตบนเตียงได้รางๆ
อู๋อี้ฝานกำลังนั่งเอนๆพิงหัวเตียงสูบบุหรี่ มือและแขนข้างที่ว่างประคองไหล่เล็กลาดบอบบางของคยองซูไว้ในอ้อมแขน คริสมองหน้าเขานิ่งๆ ก่อนจะกระตุกยิ้ม พอแบคฮยอนก้าวเข้าไปใกล้เตียง อู๋อี้ฟานก็จัดการขยี้บุหรี่เกือบค่อนมวนในมือ แล้วเปลี่ยนมาโอบกระชับคยองซูที่กำลังหลับซบอกเขาอยู่ให้แนบชิดตัวมากขึ้น
“ไปคุยกันข้างนอก”
แบคฮยอนอ่านปากอี้ฝานได้แบบนั้น ดวงตาเรียวมองอู๋อี้ฝานที่บรรจงจูบจมูกและแก้มใสของคยองซูอย่างอ่อนโยนเพื่อปลอบประโลมก่อนจะแกะมือที่กำอยู่บนเสื้อและวงแขนเล็กๆที่รัดอยู่รอบเอวออก แต่ไม่ง่ายอย่างที่คิด พออี้ฝานพยายามมากเข้า คยองซูก็ลืมตาตื่น
“นอนอีกหน่อยสิ ตาช้ำไม่น่าดูเลย”
คริสจูบเบาๆลงบนเปลือกตาที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง เอื้อมมือไปคว้าหมอนมาเพื่อหนุนให้เด็กตัวเล็กนอนสบาย แต่คยองซูไม่ยอม มือเล็กจับเสื้ออีกฝ่ายไว้แน่น เลื่อนตัวแนบชิด โอบกอดอี้ฟานเอาไว้เต็มสองแขน ออดอ้อนคนตัวสูงเหมือนเด็กเล็กๆ
“เก่อจะไปไหน?”
พออีกฝ่ายสอดหมอนนุ่มเข้ามาให้หนุนแทนอกอุ่นที่เคยซุกซบ ทั้งยังทำท่าจะถอนวงแขนออกไปจากรอบไหล่ คยองซูก็เริ่มงอแง เด็กตัวเล็กเริ่มซุกเข้าหาอี้ฝานมากขึ้น ซุกหน้าลงบนอกอุ่นพร้อมกับกอดอี้ฝานเอาไว้แน่นเหมือนหาที่พึ่ง และแบคฮยอนทนต่อไปอีกไม่ไหว
“คยองซู”
“ไม่เอา เก่อ จะไปไหน?”
ดวงตาเศร้าสร้อยเหมือนลูกหมาหลงทางของคยองซูช่างดูน่าสงสาร มือเล็กเอื้อมไขว่คว้าตอนที่เขาผละออกห่าง แต่เขาบอกแล้วใช่ไหมว่าเขาจะช่วย
“คยองคะ ความเงียบไม่เคยทำให้คนเข้าใจกันหรอกรู้ไหม?”
คยองซูทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ดวงตากลมจับจ้องชายหนุ่มทั้งสองคนที่ยืนอยู่ด้านนอกระเบียงผ่านม่านลูกไม้สีขาว อี้ฝานยืนพิงระเบียงสูบบุหรี่มวนสีทองสบายๆ ส่วนแบคฮยอนยืนล้วงกระเป๋า สีหน้าคร่ำเครียดเหมือนกำลังถกเถียงเรื่องจริงจัง คยองซูกลืนน้ำลายขมลงคอ ไม่กี่นาทีที่ผ่านดูเหมือนนานชั่วกัปชั่วกัลป์
“พี่ออกไปข้างนอกนะคะ”
คริสลูบผมเด็กที่นั่งหน้าง้ำอยู่บนเตียงเบาๆอย่างปลอบประโลม หวังว่าความอบอุ่นที่ส่งผ่านมือคู่นี้ไปจะทำให้คยองซูมีความกล้าและเข้มแข็งขึ้น ริมฝีปากหยักฝังจูบกลางหน้าผากเนียนเนิ่นนานราวกับต้องการร่ำลา ราวกับรู้ว่าเรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร
เนิ่นนานที่ห้องนอนกว้างมีเพียงเสียงลมจากเครื่องปรับอากาศดังแหวกความเงียบ คยองซูรู้สึกอึดอัดกับสายตาเว้าวอนของแบคฮยอนที่มองมา ร่างเล็กถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ก่อนจะสะบัดผ้าห่มเย็นๆแล้วลุกจากเตียง ก้าวขาไปยังบานประตูเพื่อที่จะหลีกหนีจากความอึดอัดและสายตาคู่นั้น
“ทำไมหลบหน้าฉันแบบนี้หล่ะ?”
คยองซูลูบลงบนวงแขนที่รัดอยู่รอบเอวอย่างแสนคิดถึง ธรรมดาเขากับแบคฮยอนกอดกัน สัมผัสกันทุกวัน ไม่ได้เจอสองวันก็มีคิดถึงเป็นธรรมดา คยองซูครางในลำคอเบาๆเมื่อวงแขนนั้นรัดแน่นขึ้น พร้อมๆกับที่แก้มของแบคฮยอนวางลงบนลาดไหล่บอบบาง
“หลบหน้ากันแบบนี้มันดีเหรอ?”
“บยอน”
“ทำแบบนี้ไม่อึดอัดใช่ไหม?”
“....”
“ไม่เจอหน้ากันไม่คิดถึงฉันเหรอ?”
“คิดถึงสิ”
คยองซูประสานปลายนิ้วเข้ากับปลายนิ้วอุ่นๆของแบคฮยอน มือร้อนคู่นั้นนวดคลึงมือเขาอย่างเอาอกเอาใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนแบคฮยอนจะจับแขนคยองซูเพื่อให้คนตัวเล็กกว่านิดหน่อยหันหน้าเข้าหา
“คยองซู”
มืออุ่นแตะลงที่ปลายคาง ดันขึ้นเบาๆให้เจ้าของริมฝีปากรูปหัวใจที่ก้มหน้าอยู่สบตากัน ดวงตากลมจ้องดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่มีภาพของเขาฉายชัดเจนอยู่ในนั้น ก่อนที่ประโยคถัดมาจะทำให้ตะกอนหนักอึ้งในจิตใจปลิดปลิวหายไป กระแสอุ่นวาบอาบไปทั่วร่างกาย
“ฉันรักคยองซูมากนะ”
ความคิดเห็น