คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 난 니꺼야 10
บอกชื่อแล้วก็อายุกันหน่อยน้า เค้าจะได้เรียกถูกเวลาตอบคอมเมนท์
Fio Ai Calet
จ่ะๆ ลืมก็กลับไปอ่านใหม่นะจ้ะที่รัก
บยอน: จะกัดอะมีไรป้ะ ? หรือจะไฝว้? *แยกเขี้ยว*
Superchick
จ้า สู้ไม่สู้ก็ขึ้นอยู่กับกำลังใจจากคอมเมนท์น่ารักๆนี่หล่ะค่ะ อิอิ *ปาหัวใจรัวๆ*
MomoKeekee
พี่บยอนเขาบอกว่าอยากให้แม่มาขอคยองซูใจจะขาดแล้วข่า คุณแม่ก็ปลื้มอยู่
คยองทำอาหารก็เก่ง แถมยังน่ารัก เอาหมาดื้ออย่างแบคฮยอนอยู่หมัดอีกต่างหาก อิอิ
Ploypilinonsri
จ้า ขอบคุณมากค่ะ
บยอน : รอจนถึงตอนสุดท้ายเลยนะฮะ *ส่งจูบ*
SZ964
อัพจ่ะอัพ
อ่า…ก็ไม่ได้หายไปไหนน้า คอมเม้นมันนิ่งงิ เลยไม่รู้ว่ามีคนอ่านอยู่ม้อยยย ~
aheyh
จริงๆเค้าก็หึงกันตลอดแหล่ะค่ะ แต่เป็นเพื่อนกันงายยยย เลยแสดงออกม่ายล่ายยยยยย.
น้องญา ,พี่ญา, ญาญ่า
โอ้ยยยยยยยยยยย เค้าไม่ได้ลืมมมมมม แค่เห็นคอมเมนท์มันนิ่ง เลยไม่รู้ว่ายังมีคนอ่านอยู่มั้ยง่ะ -3-
ก็ไม่มีคนทวง แล้วเค้าจะรู้ได้งายยยยยยย ~
ถ้าเน็ตที่หอพักมันดี บวกกับคอมเมนท์น่าชื่นใจ ก็คงจะได้อัพไวอะจ่ะเบบี๋ยส์
บยอนอะนะ หึ ก็ทำได้แค่จูบแค่กอดแค่กัดนั่นแหล่ะ ใช่มั้ยแบค? *หันหน้าไปถาม* ป๊อดเชียยยย สารภาพเขายังไม่กล้าเลออออออ
บยอน : ตายซะเถอะ! *ขว้างขวด*
phoenixer.
บยอน : คร้าบโผมมม รอต่อไปเรื่อยๆนะครับ *ปาหัวใจ*
____________________________________________________________________________________________
“จะลุกยัง?”
คยองซูถามกลุ่มผมสีน้ำตาลที่คลอเคลียอยู่แถวๆต้นคอ แต่อีกฝ่ายแค่ร้องฮื่อในลำคอพร้อมกับส่ายศีรษะเบาๆจนเส้นผมนิ่มทำให้คยองซูจั๊กจี๋
“จะอยู่อย่างนี้ทั้งวันเลยเหรอบยอน?”
“อือ สบายดี”
ไม่ว่าเปล่า บยอนแบคฮยอนยังกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ก่อนจะฝังจมูกลงบนลำคอ สูดกลิ่นหอมอ่อนๆของคยองซูเข้าไปเต็มปอด แล้วยังไม่วายงับเนื้ออ่อนแถวคอให้คยองซูเจ็บเล่นจนต้องยกมือขึ้นมาดึงแก้มขาวๆของแบคฮยอนเพื่อให้อีกคนเอาหน้าห่างออกจากลำคอตัวเอง
“มันเจ็บนะบยอน!”
“อยากกัดคืนมั้ยหล่ะ? เอาป้ะ?”
แบคฮยอนเขย่าคยองซูที่อยู่ในอ้อมแขน ก่อนจะยกมือขึ้นมาดึงคอเสื้อตัวเองให้พ้นจากไหล่ ทำตาปรือกัดปาก ยื่นหน้าไปทำเสียงจูจุ๊บใส่อีกฝ่าย
“บ้า!”
“ทำไมอะ? ไม่กล้ากัดคอเหรอ กัดปากก็ได้นะ กล้าป่ะ?”
“ทะลึ่ง ไม่คุยด้วยแล่ว”
บยอนแบคฮยอนยักไหล่ ใช้มือกวาดผ้าห่มอุ่นๆที่มีกลิ่นเหมือนเจ้าของเข้ามากอด เท้าแขนมองคยองซูที่กำลังยืนกระพริบตาปริบๆอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าอย่างเพลิดเพลิน
เพราะคยองซูเป็นคนขาว ขาวจัดจ้าแสบตาประหนึ่งกินสปอตไลท์เป็นอาหารตั้งแต่เด็ก จะใส่เสื้อผ้าสีอะไรก็เข้าไปหมด ยิ่งสีโทนหวานสบายตาอย่างชมพู ฟ้ าขาว คยองซูยิ่งใส่ขึ้น ใส่สีจำพวกนี้แล้วบอกเลยว่าโคตรน่ารัก แล้วเหมือนเจ้าตัวเขาจะรู้นั่นแหล่ะ เลยไม่ค่อยยอมใส่ ใส่แต่เสื้อยืดสีดำกางเกงยีนส์มันซะ แต่เพราะเป็นโดคยองซู ยังไงก็น่ารักอยู่ดีนั่นแหล่ะ
“ใส่ไปเหอะ ชุดไหนก็น่ารัก”
ว่าเท่านั้นแล้วก็ซุกหน้าหายเข้าผ้าห่ม ไม่ใช่อะไรหรอก ต้องเอาผ้าห่มอุดปากเพราะกลัวจะหลุดปากพูดอะไรลามกออกไป อย่างเช่น ไม่ใส่ก็น่ารัก ไม่ใส่ดีกว่านะ เป็นต้น
........................
“ใครมากดกริ่งอะ?”
คยองซูที่กำลังคนแป้งแพนเค้กในอ่างใบโตสะดุ้งสุดตัวตอนที่เสียงกริ่งกระชากดังลั่นบ้าน แบคฮยอนที่นั่งสั่นขาอยู่บนเคานท์เตอร์เฉยๆเลยอาสาออกไปดูให้
คยองซูที่เห็นแบคฮยอนหายไปนานวางอ่างแป้งแพนเค้กในอ้อมแขนลงก่อนจะเดินออกไปด้านนอก แล้วก็เกือบทำขวดนมสดที่ไม่รู้ถือติดมือมาทำไมก็ไม่รู้ร่วงลงพื้น
คือเป็นเพื่อนกันมาหลายปีโดคยองซูก็ไม่เคยเห็นว่าบยอนแบคฮยอนจะดูดีหรือหล่อหรอก ก็คงจะมีวันนี้นี่แหล่ะที่คยองซูรู้สึก
บยอนแบคฮยอนในสภาพผมสีน้ำตาลยุ่งๆและแว่นสายตากรอบดำคาบจดหมายจำนวนหนึ่งไว้ในปาก ในขณะที่ไล่สายตาอ่านจ่าหน้าจดหมายบางส่วนที่อยู่ในมือ คยองซูก็ไม่รู้ว่าคนอื่นจะรู้สึกยังไงกับการที่เห็นคนที่ตัวเองชอบคาบจดหมายไว้ในปาก มุ่นคิ้วนิดหน่อย
แต่คยองซูเขิน
ยิ่งตอนที่แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมาจากซองจดหมายในมือแล้วเลิกคิ้วข้างหนึ่งทั้งที่ยังงับจดหมายเอาไว้ในปาก โดคยองซูก็คิดว่า ถ้าตัวเองเป็นไอติม ต้องละลายเป็นน้ำภายในสองวินาทีหลังสบตาแบคฮยอนแน่ๆ
*เลื่อนขึ้นไปดูรูปด้านบนเพื่อความบันเทิงในการมโน*
“เป็นไรทำไมหน้าแดงๆ?”
ปากไวมือถึงคือแบคฮยอน หลังอ้าปากเพื่อปล่อยจดหมายให้ร่วงลงบนโต๊ะข้างประตูแล้วแบคฮยอนก็เดินมาแตะแก้มคยองซู พร้อมออดอ้อนให้อีกฝ่ายรีบทำแพนเค้กให้กินซักที
“บยอน หยิบไข่ไก่ในตู้เย็นให้หน่อยสิ”
สาบานว่าแบคฮยอนเดินไปที่ตู้เย็นและหยิบไข่ไก่ในเวลาไม่ถึงสองนาที แต่พอหันมาอีกที คยองซูก็จมหายไปกับอกของอู๋อี้ฟานเรียบร้อยแล้ว มาเมื่อไหร่ นี่หายตัวได้ใช่ป่ะถามจริง?
“ไง”
แล้วอะไรคือการกดหัวคยองซูให้ซุกกับอกแล้วแนบแก้มลงบนผมนิ่ม ทั้งๆที่คยองซูยังถือกล่องนมสดและถุงเนยสดอยู่เต็มสองมือ เปล่า บยอนแบคฮยอนไม่ได้หึง ไม่ได้หวงอะไรเลยนะ แต่ให้คยองซูวางของก่อนไหม
“เก่อ อื้ออ หายใจไม่ออก”
ไม่เป็นแบคฮยอนกับอู๋อี้ฟานไม่มีวันเข้าใจหรอกว่า มันต้องลำบากแค่ไหน กับการยับยั้งตัวเองไม่ให้พุ่งเข้าไปฟัดคยองซูที่หัวยุ่งหน้าแดง ปากยู่เพราะโดนจับซุกเข้ากับอกน่ะ
“ทำแพนเค้กเหรอคะ?”
อี้ฟานกอดเอวคยองซูที่กำลังเทส่วนผสมวิปครีมลงในอ่าง คางแหลมวางเกยลงบนไหล่ลาดเล็ก สูดกลิ่นหอมหวานของครีมและคยองซูเข้าปอด
“เก่อกินอะไรรึยัง อยากกินอะไรรึเปล่า ให้ทำให้ไหม?”
“อยากกินแพนเค้กชอคโกแลตฝีมือเราหน่ะ ไม่ได้กินนานแล้ว”
“ครับ ... บยอน หยิบผงชอคโกแลตในตู้ให้หน่อยสิ”
“เดี๋ยวพี่หยิบให้ดีกว่าค่ะ ตู้มันสูง”
ก็รู้แหล่ะว่าตู้มันสูง แล้วกูก็เตี้ย แต่ถามหน่อยเหอะ แค่บอกว่าพี่จะหยิบให้ค่ะ แล้วทำไมต้องแอคติ้งประกอบด้วยการลูบแก้มคยองซูด้วยไม่ทราบ? เซงแม่ง!
“ฉันกลับแล้วนะ!”
“อ่อน”
บยอนแบคฮยอนหันไปหาต้นเสียงด้วยสีหน้าบึ้งตึง แต่คนโตกว่ากลับเอาแต่ลอยหน้าลอยตาแตะเอวแตะไหล่คยองซูต่อไป
“พี่ว่าเราใส่นมสดน้อยจัง รสมันจะอ่อนมันไปไหมคะ?”
การแถก็เข้าทีดีหรอกนะ บยอนแบคฮยอนเกือบจะเชื่อแล้วแหล่ะว่าคริสพูดถึงวิปครีมที่คยองซูกำลังตีอยู่จริง ถ้าเจ้าตัวไม่ได้หันมายักคิ้วใส่เขาหน่ะ
“นี่ก็ใส่เยอะแล้วนะ ยังไม่พอเหรอ”
คยองซูหันไปถามคนที่ซ้อนอยู่ข้างหลังพร้อมกับยู่คิ้วหน่อยๆ มือเล็กยกขวดนมสดที่พร่องไปเกือบครึ่งขวดขึ้นเล็ง ก่อนจะเทเพิ่มลงในชามวิปครีมอีกนิด
บยอนแบคฮยอนที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนเก้าอี้กำลังเซงจัด เพราะอีกสองคนเอาแต่ทำหวานหนุงหนิงอยู่ในโลกส่วนตัว ทั้งหงุดหงิดทั้งโมโห แต่ครั้นจะให้งอนอีกก็คงตุ๊ดเกินไปซักหน่อย
บยอนแบคฮยอนกัดฟันแน่นตอนที่คริสเช็ดจมูกที่เปื้อนวิปครีมสีขาวของคยองซูด้วยริมฝีปาก พยายามยั้งตัวเองไม่ให้กระโดดไปคว้ามีดที่เคานท์เตอร์แล้วพุ่งออกไปขูดรถคันงามของอู๋อี้ฟาน
“บยอน ชิมมั้ย?”
เป็นตาแบคฮยอนได้ยักคิ้วบ้างตอนที่คยองซูตักวิปครีมใส่ช้อนมาจ่อริมฝีปาก บยอนแบคฮยอนอ้าปากรับเนื้อครีมเนียนนุ่มพร้อมกับยักคิ้วให้อีกฝ่ายที่ยืนพิงสะโพกอยู่กับเคานท์เตอร์ คริสแค่ยกมุมปาก ถ้าแบคฮยอนเป็นสาวๆคงอยากวิ่งเข้าไปซบอกหรอกนะ แต่เขาไม่ใช่ ความรู้สึกอยากกอดเลยกลายเป็นอยากถีบไปซะ
“คยองซู พี่กลับก่อนนะคะ”
“อ้าว”
คนที่กำลังเอาอ่างวิปครีมเข้าตู้เย็นทำหน้าเอ๋อจัด เลิกคิ้วเป็นทำนองว่าแล้วแพนเค้กชอคโกแลตหล่ะ?
“พี่แค่แวะมาหาเฉยๆค่ะ คิดถึง” มือใหญ่ลูบผมนิ่มลื่นของคยองซูสองสามที ก่อนจะจูบลงที่ข้างแก้มเป็นการลา
“ไปนะคะ เดี๋ยวไว้พี่มาหา”
บยอนแบคฮยอนแลบลิ้นไล่หลังใส่คนที่เดินออกจากห้องครัวไป หึ มาแค่ไม่ถึงสิบนาทีคยองซูก็ตัวแทบช้ำ
“บยอน ห้ามหนีกลับแบบเก่อนะ”
“วันนี้เหรอ? ไม่หนีไปไหนหรอกน่า”
........
เสียงฝนตกเปาะแปะกระทบบานหน้าต่างทำให้บยอนแบคฮยอนง่วงนอนอย่างน่าประหลาด แต่เพราะไม่อยากจะพลาดวันว่างๆที่ได้อยู่กันแค่สองคนกับโดคยองซู บยอนแบคฮยอนก็เลยยังมีพลังจ้องมองไหล่ลาดเล็กของโดคยองซูที่กำลังล้างจานอยู่หน้าเคานท์เตอร์ คนอะไร๊ ล้างจานก็ยังน่ามอง
“คยองซูอา”
“หืม จะอ้อนเอาอะไรหล่ะบยอน ขอฉันล้างจานเสร็จก่อนได้ไหม?”
คยองซูงึมงำถามบยอนแบคฮยอนที่ซบแก้มลงมาบนไหล่ วงแขนที่รัดอยู่รอบเอวและร่างเย็นๆที่เบียดเข้ามาทำให้คยองซูขยับตัวยากไปซักหน่อย แต่ก็รู้สึกสบายดี
“ก็ล้างไปสิ ฉันแค่อยากกอดเฉยๆ”
“แล้วจ จะเอามือเข้ามาในเสื้อทำไมเล่า!”
คยองซูพูดตะกุกตะกัก เพราะวงแขนเย็นๆของบยอนแบคฮยอนสอดผ่านเสื้อเข้ามารัดอยู่รอบเอว แถมมือก็ไม่พลาดหน้าที่นวดเฟ้นอยู่บนผิวเนื้อแถวบั้นเอว
“คยองซูตัวอุ่นดีจังเลย”
ลมหายใจอุ่นๆที่เป่าลงบนต้นคอทำให้ผิวแก้มร้อนวาบ คนถูกกอดเร่งมือล้างจาน เพราะรู้สึกว่ายิ่งยืนนาน วงแขนของแบคฮยอนยิ่งรัดแน่นเข้าจนแทบจมหายไปกับอก
“ชอบ...ตอนนี้จัง”
แบคฮยอนพักคางลงบนบ่าที่เล็กกว่า ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแนบแก้มลงบนไหล่คยองซูอย่างเก่า
แล้วสุดท้ายคยองซูก็ไม่ได้ขยับไปไหนหลังล้างจานเสร็จ เจ้าของไหล่แคบได้แต่ปล่อยให้แบคฮยอนแนบแก้มลงมา ปล่อยให้ลมหายใจอุ่นเป่าระแถวๆต้นคอ ปล่อยให้วงแขนเย็นๆโอบกอดเอาไว้เนิ่นนาน
“ชอบเหมือนกัน”
ความคิดเห็น