คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ♬5
เพราะเป็นพวกเเต่งฟิคไม่เคยมีพลอตอะค่ะ อารมณ์มาก็เขียนเลย
มันก็เลยชอบมาเเบบหลายๆตอนติดอะค่ะ เเล้วก็หาไปยาวๆ
เเต่เรื่องนี้อยากให้หมีเป็นคนที่เข้าถึงยาก อาจจะต้องใช้เวลานิดนึงที่จะเข้าใจหมี
ทั้งคนเขียน คนอ่าน เเละยูชอน ก็มาเข้าใจป๊ายุนไปพร้อมๆกัเลยนะคะ อิอิ.
ขบคุณคุณ ปากกุ มากด้วยค่ะที่ติดตามกันมาตั้งเเต่เรื่องเเรก
ดีใจที่มีคนรักคู่ี้เหมือนกัน ♥ คอมเมนท์ก็เป็นกำลังใจให้อย่างดีเลยด้วย.
อ่อ ที่บอกจะหาย รอบนี้คือเซย์กู๊ดบายเว็บเด็กดีเลยค่ะ
พอดีฟิคอีกเรื่องโดนเเบน. เลยคิดไว้ในใจว่าถ้ามีอีกก็ บ้ายบายเลยค่ะ.
_______________________________________________________________________________________________
ยูชอนแทบจะหยุดหายใจเมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าจมูกของตัวเองห่างกับปลายคางของยุนโฮเพียงแค่ลมหายใจกั้น หัวใจเริ่มเต้นเป็นจังหวะแทงโก้อีกครั้งจนกลัวว่าคนที่หลับสบายอยู่จะตื่นขึ้นมา ยูชอนค่อยๆทาบมือลงไปบนท่อนแขนร้อนที่โอบรัดอยู่รอบเอว มืออีกข้างที่วางทาบอยู่บนแผ่นอกที่ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะค่อยๆเลื่อนอย่างลังเลขึ้นไปแตะบนผิวแก้ม สันจมูกโด่ง และแพขนตาสีดำสนิทด้วยความชื่นชม
Xผิด
นี่ไม่ใช่ละครไทยน้ำเน่าหรือแฟนฟิคทั่วไป เพราะฉะนั้น การที่ปารค์ยูชอนจะตื่นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมกอดของยุนโฮ ใบหน้าห่างกันเพียงแค่ลมหายใจกั้น มีวงแขนอุ่นร้อนโอบรัดอยู่ที่รอบเอว หัวใจเต้นตึกตักจนกลัวว่าอีกคนจะตื่นเพราะเสียงหัวใจของตัวเอง
มันเป็นไปไม่ได้
ในความเป็นจริงแล้ว ยูชอนตื่นมาพบว่าตัวเองกำลังนอนคู้ตัวอยู่บนพื้นข้างเตียง แม่นแล้ว บนพื้นข้างเตียง โดยที่ไม่มีหมอนหนุน ไม่มีผ้าห่มติดตัวใดใดทั้งสิ้น แขนที่ใช้รองต่างหมอนก็ชาดิกแถมยังปวดเมื่อยไปทั้งตัว
ที่นอนถูกเก็บเรียบร้อยแล้ว หมอนทั้งสองใบวางคู่กัน ผ้าห่มผืนนิ่มถูกพับไว้ที่ปลายเตียงเรียบร้อยไม่มีที่ติ ส่วนตัวคนพับ ยูชอนเดาว่าคงอยู่ข้างนอกเพราะไม่เห็นวี่แววของยุนโฮในห้องสักนิด
“ยูชอนนี่~” อยู่ดีๆ ประตูห้องของเขาก็เปิดผลัวะออกพร้อมกับร่างสูงโย่งของชางมินที่พุ่งเข้ามาใส่จนหงายลงไปนอนกันอยู่บนเตียงทั้งคู่ ยูชอนพยายามจะคิดซะว่าชางมินก็เป็นแค่ลูกหมาตัวโตๆที่พุ่งเข้าใส่ใครๆเพราะอยากเล่นด้วย แต่ก็ทำไม่ได้
“ใครยูชอนนี่ เดี๋ยวโบกสักทีให้ผมหายหยอยเลยนี่” ยูชอนขยำเข้าที่ผมสีน้ำตาลเข้มของมักเน่ก่อนจะออกแรงดึงเบาๆหลายทีให้ชางมินร้องครางซี๊ดซ๊าด
“มิคกี้ไปอาบน้ำเหอะ จุนดยูบอกว่าวันนี้เราต้องเข้าไปพบบอร์ดบริหารตอนสิ ม โอ๊ยยยย”
“ใครจุนดยูฮะไอโย่ง แล้วใครมิคกี้ พวกฉันเพื่อนเล่นแกรึไง?”
ยูชอนก็ตกใจอยู่ไม่น้อยตอนที่จุนซูโผล่มายืนกอดอกหน้าบึ้งอยู่หลังชางมิน ก่อนจะยกเท้าขึ้นแล้วยันโครมเข้าที่สะโพกชางมินเต็มรักจนมักเน่หน้าคะมำลงมาจูบพื้นเตียง
“คิมจุนซู”
ชางมินลุกขึ้นจากพื้น ปัดๆเสื้อผ้าตัวเองก่อนจะหักมือกร๊อบแกร๊บ จากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ชุลมุ่นวิ่งไล่จับกันอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งนิ้วยาวๆของชางมินเกี่ยวเอาที่คอเสื้อของจุนซูได้ ชางมินก็หัวเราะหึหึ ยกเท้าขึ้นสูงก่อนจะถีบเข้าที่สะโพกของจุนซูเต็มรัก เล่นเอาคนตัวเล็กกว่าลงไปนอนหมดแรงอยู่กับพื้น
“ฮยองไม่ควรจะหือกับผมนะครับ รู้มั้ย?”
โอ้มายก็อด ชิมชางมินคือมักเน่ปีศาจชัดๆ
......................................................
บุหรี่เมนทอลรสเย็นผ่อนคลายที่เขากำลังอัดเข้าปอดเข้ากันดีกับอากาศเบาสบายยามเย็นฝนตกพรำๆ เพียงแต่ว่าจิตใจของเขาไม่ได้อยู่ที่บุหรี่สักเท่าไหร่ อยู่กับคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาขีดๆเขียนๆอะไรซักอย่างอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่างนั่นต่างหาก
อยู่ด้วยกันมาก็เกือบจะสองอาทิตย์แล้ว พูดกันแทบนับคำได้ เขาก็ไม่รู้ว่าเด็กนั่นไม่ชอบขี้หน้าเขาหรือเปล่า เวลาสบตากันทีไรชอบทำหน้าตาตื่นแล้วก็หันหน้าหนี ตอนเช้าตื่นมาเป็นอันต้องหันไปเจอยูชอนนอนอยู่พื้นข้างล่าง ไม่ก็นอนขดตัวเป็นก้อนกลมๆอยู่หมิ่นเตียงอีกฝั่งแบบจะตกแหล่ไม่ตกแหล่ แล้วจะให้ไปอุ้มมานอนดีๆมันก็ไม่ใช่เรื่อง
ดวงตาเรียวเลื่อนสายตาไปยังนักร้องนำที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เขากำลังเท้าคางมองดูยูชอนด้วยสายตารักใคร่เอ็นดูจนคนที่กำลังมองหมั่นไส้ ในใจนึกอยากจะเอาบุหรี่ในมือไปจี้แม่งซักทีสองที แต่ก็ไม่ใช่นิสัยอีกนั่นแหล่ะ
ทำไมทีกับแจจุงหรือชางมินถึงคุยด้วยง่ายนัก
“ฮยอง ฮยอง เฮ้ ยุนโฮฮยอง”
เสียงเรียกติดๆกันแบบไม่เว้นหายใจทำให้ยุนโฮหลุดออกจากภวังค์ เขาขยี้บุหรี่ในมือลงกับแก้วทันทีที่เห็นว่าใครพึ่งจะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆและกำลังส่งยิ้มน่ารักมาให้
“ชีฮุน”
เด็กม.ปลายผิวขาวตัวเล็กใช้ไหล่กระแซะหนุ่มหล่อที่นั่งข้างตัว กระเถิบสะโพกเข้าใกล้จนแทบจะขึ้นไปนั่งตักในอีกไม่ช้า
“ชีฮุน”
ยุนโฮทำเสียงเข้มใส่หนุ่มน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มผิดผู้ชายที่กำลังเบียดเขามาใกล้ ใบหน้าน่ารักนั่นยู่เล็กน้อย แต่ก็ยอมถอยห่างออกไปพอให้มีช่องว่าง
“จะหวงตัวไปทำไมเล่า ยังไงฮยองก็ต้องเป็นของผมอยู่ดีหล่ะน่า”
“กว่าเราจะโต ฮยองก็แก่เป็นคุณลุงแล้ว” เขาลูบผมสีน้ำตาลเข้มของเด็กตรงหน้าเบาๆด้วยความเอ็นดู ชีฮุนเป็นลูกของฝ่ายบริหารคนนึงในบริษัท เขาเห็นชีฮุนมาตั้งแต่ช่วงเริ่มเข้ามาเป็นเด็กฝึกหัดใหม่ๆ สมัยที่ชีฮุนยังเป็นเด็กมัธยมต้นซื่อๆที่ติดเขาแจ จนตอนนี้กลายเป็นหนุ่มน้อยม.ปลายที่หน้าตาน่ารักไม่เบา
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพอจบมัธยมปุ๊บ ผมจะรีบให้ป๊าไปขอฮยองเลย”
“เอาปีหนึ่งนี่ให้รอดก่อนเถอะไอตัวแสบ”
“ว่าแต่เมื่อไหร่ฮยองจะสอนเปียโนต่อให้ผมซะทีอ่า ฮยองรู้มั้ยว่ากว่าจะได้อัพไรท์มาไว้ในห้องนอนเนี่ย ต้องปั่นเกรดแทบตายแถมยังต้องใช้มารยามาอ้อนป๊าเลือดตาแทบกระเด็นเลยนะ”
“ให้ยูชอนสอนได้ไหมหล่ะ?”
ถึงตอนนี้ยูชอนสะดุ้งโหยงแทบตกเก้าอี้ ไม่ใช่เพราะสายตาที่เหมือนจับได้ว่าเขากำลังเงี่ยหูฟังด้วยความสนใจสุดชีวิต แต่เป็นเพราะชื่อเขาที่หลุดออกมาจากปากยุนโฮต่างหาก ตกใจจนเกือบจะหลุดกรี๊ด
“ใครอ่ะ?”
“มือคีย์บอร์ด”
“จริงดิ แต่ผมไม่ค่อยชอบขี้หน้าเขาเท่าไหร่นะ”
ยุนโฮเลิกคิ้ว
“ผีเห็นผีนะฮยอง”
ยูชอนถึงกับขนลุกซู่ ไอเด็กนี่ แค่สบตาเขาแว๊บเดียวก็รู้ซะแล้วเหรอว่าเขารู้สึกยังไงกับยุนโฮ? ถ้าอย่างงั้นก็แสดงว่า หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักที่กำลังส่งยิ้มเยือกเย็นเสียวสันหลังมานั่นก็ชอบยุนโฮมากเหมือนกันใช่ไหม?
“แต่ลองเรียนดูก็น่าจะสนุกดีนะ”
ความซวยมาเยือนแล้วไงปาร์คยูชอน
Tenpoints!
ความคิดเห็น