คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ♬18
อีกสองตอนก็จะจบเเล้วค่าา
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์เเละการติดตาม
เอนจอยรีดดิ้งนะคะ :)
_________________________________________________________________________________________
หลังจากเเวะร้านขายหมวกเเละร้านเครื่องดนตรีจนหนำใจ ยูชอนกับยุนโฮก็พากันกลับมาที่หอพร้อมกับถุงของเต็มไม้เต็มมือ
“ยุนโฮ”
“ยูชอนเรียกอีกฝ่ายเบาๆเมื่อได้ยินเสียงถุงของร่วงลงพื้น หลังจากยุนโฮเปิดประตูนำเข้าไปภายในหอพัก
“เป็นอะร...”
ยูชอนตกใจจนพูดไม่ออก เมื่อเห็นร่างหนึ่งพุ่งเข้าใส่ยุนโฮ วงเเขนขาวนั้นตวัดกอดเอวสอบของร่างสูง เเล้วซบหน้าลงบนไหล่กว้างของชายหนุ่ม
“ฉันกลับมาเเล้วนะ”
ยูชอนมองวงเเขนสั่นเทาของยุนโฮที่ค่อยๆยกขึ้นโอบตอบเอวบาง
เท่านี้ก็ชัดเจนเเล้ว
ยุนโฮคงจะได้คำตอบเรื่องความรู้สึกของตัวเองเเล้วสินะ
...
“มานั่งอยู่ตรงนี้เเล้วนายจะรู้ไหมว่าสองคนนั้นคุยอะไรกัน?”
จุนซูเอ่ยถามคนที่นั่งฟุบหน้าลงกับเข่าอยู่บริเวณบันไดทางหนีไฟ ยูชอนไม่ได้เงยหน้าขึ้นตอบ เเละเลือกที่จะเงียบ
“พี่จีฮยอนทำกับยุนโฮฮยองไว้เยอะ จู่ๆอยากจะทิ้งก็ทิ้งไป จู่ๆอยากจะกลับก็กลับมาอย่างงั้นเหรอ เเล้วตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่ยุนโฮฮยองเหมือนจะตาย ที่ยุนโฮฮยองปิดกั้นตัวเองจากคนอื่น ที่ฮยองหันหลังให้ความรักมาเป็นปีๆหล่ะ? ถ้าจะกลับมาคบกันหล่ะก็ ฉันไม่ยอมเด็ดๆ”
“จุนซู...เห็นตอนที่เขากอดกันหรือเปล่า? ฉันอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ เเต่ฉัน...รู้สึกว่ายุนโฮยังรักพี่จีฮยอนอยู่”
“นายรู้ใช่หรือเปล่าว่าเขาคบกันมาตั้งเเต่เรียนไฮสคูลปีสองหน่ะ เเล้วพึ่งมาเลิกกันตอนเรียนจบมหาวิทยาลัย”
“...”
“ตั้งหกปีเชียวนะ ถึงจะไม่ได้รักกันเเล้ว เเต่เยื่อใยความผูกพันธ์ก็ต้องเหลืออยู่บ้างเเหล่ะ”
“เขารักกันมากนะ ฉันเห็นตั้งเเต่ยุนโฮเริ่มจีบพี่จีฮยอน จนเขาเดินจับมือกันออกจากรั้วโรงเรียนในวันจบเลยหล่ะ”
“นี่ปาร์คยูชอน นาย... อย่าบอกนะว่า...”
“ฉันชอบยุนโฮมาตั้งเเต่ฉันอยู่ไฮสคูลปีหนึ่งแล้ว เขาเป็นพี่โรงเรียนฉันหน่ะ”
“เเล้วยังจะมานั่งอยู่ตรงนี้อีกเหรอ ตอนนี้นายมีสิทธิในตัวฮยองมากกว่าผู้หญิงคนนั้นอีกนะ!”
“หืม?”
“จะนั่งอยู่ตรงนี้ รอให้หมาคาบไปกินรึไงเล่า!”
“ถ้าเขากลับมาเเล้วทำให้ยุนโฮยิ้มได้ ฉันก็ยินดีนะ”
“โอ๊ยย ฉันจะบ้าตาย นี่คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกซีรียส์รึไง!”
จุนซูยกมือขึ้นลูบหน้าเเรงๆ ชอบจนขนาดตัวเองเจ็บก็ยังยอมนี่ เขาไม่เคยพบเคยเจอมาก่อนเลย
...
♔เเจจุงฮยองงี่
ยูชอนกดปิดเสียงก่อนจะปล่อยให้สายตัดไปเอง เเจจุงยังคงโทรมาอีกหลายสาย เเต่เขาก็ปล่อยหน้าจอกระพริบวูบวาบอยู่อย่างนั้น
♛มักเน่ชางมิน
ยูชอนจงใจเมินเฉยก่อนจะยกกระป๋องเบียร์ขึ้นจิบ ปากเขาก็พูดว่าถ้าอีกฝ่ายมีความสุขก็ยินดี เเต่เอาเข้าจริงยูชอนก็เสียใจ
ยูชอนยกเบียร์ขึ้นจิบอีกอึก ปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปเรื่อยเปื่อย จนโต๊ะตรงหน้ามีกระป๋องเบียร์เปล่าๆเพิ่มมากขึ้น
- ย่าห์! ปาร์คยูชอน-
เป็นจุนซูที่คาเคามาตาม ยูชอนที่เริ่มมึนหน่อยๆวางกระป๋องเบียร์ในมือลง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาสไลด์หน้าจอดู
คลิปเสียงที่จุนซูส่งมามีใจความว่าอยู่ไหน? เขา เเจจุง กับชางมินวุ่นวายกันไปหมดเพราะเป็นห่วง ส่วนยุนโฮก็ดูเหมือนจะเสียศูนย์ไปเเล้ว
ยูชอนกดต่อสายหาจุนซูหลังจากฟังข้อความเสียงหมด อีกฝ่ายรับทันทีพร้อมกับเสียงโวยวายให้เปิดลำโพงของเมมเบอร์ที่เหลือ
[ยูชอนอยู่ไหน?]
[ฮยองง ให้ผมไปรับไหม?]
[กลับมาซะทีเถอะ อย่าทำให้มันวุ่นวายไปมากกว่านี้เลย]
[ยุนโฮฮยองคงจะกำลังสับสนเเล้วก็เคว้งมากเเน่ๆ ฮยองกลับมาอยู่กับยุนโฮฮยองเถอะนะ]
[ยูชอน ทำไมเงียบไปหล่ะ?]
“ผมโอเค เเค่หลบมาคิดอะไรนิดหน่อย สี่ทุ่มเเล้ว ไปพักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวกำลังจะกลับเเล้ว อยู่สวนสาธารณะใกล้ๆนี่เอง”
“โอเคจริงๆนะฮยอง?”
“เชื่อก็เเย่ละ รีบๆกลับมาละกัน คืนนี้ฉันจะไม่กลับถ้านายยังกลับมาไม่ถึง เข้าใจนะ”
“รีบๆกลับมานะฮยอง พวกผมจะรอ”
...
สายถูกตัดไปแล้ว...
ยูชอนซัดเบียร์ลงคออึกสุดท้าย ก่อนจะกวาดเอากระป๋องเปล่าทั้งหมดใส่ถุงนำไปทิ้งขยะ มือขาวกระชับฮู้ดดี้ให้เเนบใบหน้าเเล้วก้าวขาเดินกลับหอพัก
...
สองเมมเบอร์และหนึ่งผู้จัดการยังนั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นเพื่อรอเขาอย่างที่บอกไว้จริงๆ และนั่นทำให้ยูชอนรู้สึกผิด
“ขอโทษนะ ที่ทำให้เป็นห่วง”
“ฮยองโอเคเเน่รึเปล่า คืนนี้นอนกับผมแล้วก็แจจุงฮยองมั้ย?”
“ฉันว่านายนอนกับยุนโฮฮยองเหมือนเดิมหน่ะดีที่สุดเเล้ว เดี๋ยวคนใดคนนึงก็ทนอึดอัดไม่ไหว แล้วก็ได้เคลียร์กันเอง”
“คืนนี้ขอนอนด้วยคนนะชางมิน”
...
“ไปไหน?”
ยูชอนสะดุ้งเฮือกตอนที่ต้นเเขนถูกคว้าเอาไว้ด้วยมืออุ่นๆ พร้อมๆกับกลิ่นมินต์เย็นๆของบุหรี่ที่ค่อยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
“ไปนอนกับชางมิน”
ยูชอนกอดหมอนของตัวเองเเน่นเเละยังไม่ยอมหันไปมองหน้าอีกฝ่าย
“โกรธเหรอ?”
“ฉันจะโกรธนายเรื่องอะไรหล่ะ?”
“ก็เรื่องจีฮยอน เรื่องที่ฉันกอดกับเขา ที่ฉันไม่ได้ตามนายออกไป หรือไม่เเม้เเต่จะโทรหา”
“ไม่หรอก”
“ไม่โกรธ เเล้วเสียใจหรือเปล่า? ที่หายไป ไม่ได้หลบไปร้องไห้มาใช่ไหม?”
ยูชอนสั่นศีรษะปฏิเสธ เเต่น้ำตาเจ้ากรรมดันไหลลงมาบนเเก้มเป็นสายเสียอย่างนั้น ดวงตารื้นน้ำคู่นั้นทั้งดูสับสนเเละเเสนเศร้า จนยุนโฮต้องดึงหมอนออกจากวงเเขนนั้น เเล้วดึงยูชอนมากอดแนบไว้กับตัว
“ขอโทษ”
“นายไม่ผิดอะไรเลย ไม่ผิดซักนิด เรื่องความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้เสียหน่อย”
“ฉันกำลังสับสน สับสนมากๆ นายเข้าใจใช่ไหม?”
“ยังไหวใช่ไหม?”
“ครับ”
ยุนโฮพยักหน้าหงึกหงักกับกลุ่มผมนุ่มที่เขาซุกซบหน้าลงไป เขาปัดปอยผมชื้นน้ำตาออกจากเเก้มขาว เลื่อนหน้าลงไปจูบปลอบประโลม ก่อนจะเอ่ยถาม
“ฉันบอกให้มั่นใจในตัวเอง จำได้ไหม?”
“อื้อ
“เเล้วขออะไรอีกอย่างได้หรือเปล่า?”
“...”
“เชื่อใจฉันนะ”
ความคิดเห็น