คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : {SF} Krankheit 1 (Jongkey)
: Krankheit 1
“หมอ อย่าเอาเค้าไป อย่าเอาเค้าไปจากผม” ใบหน้าเนียนมีเหงื่อผุดพราว แขนเรียวขาวไขว่คว้าอยู่ในอากาศคล้ายกำลังเอื้อมคว้าใครสักคนในความฝัน เสียงครางแว่วจากลำคอฟังดูทรมานคล้ายคนจะขาดใจ
“คิบอม ตื่น!”
“มินโฮ มินโฮ ฉันรักนายนะ มินโฮ อย่าไป” เสียงหวานรำพันชื่อของคนรักซ้ำๆคล้ายกับคนเพ้อ ใบหน้าที่มีเหงื่อเกาะพราวสะบัดไปมาจนผมสีสวยเกลื่อนหมอน สองมือยังคงปัดป่ายหลีกหนี พาลเอาคนที่คร่อมอยู่ด้านบนเจ็บตัวไปด้วย
“ตื่นสิ คิบอม มินโฮตายไปแล้ว ยอมรับความจริงซักที” แข็นแขงแรงเขย่าร่างข้างใต้ที่กำลังฝันร้ายจนสั่นคลอน
“แม่ ..ฮึก อย่าให้หมอเอาเค้าไป ..ฮึก มินโฮ” แก้มเนียนแดงก่ำ น้ำตาอุ่นๆไหลหยดเต็มพวงแก้มทั้งหลับตา เสียงสะอื้นในลำคอคล้ายกับปลายมีดคมที่กรีดลงบนหัวใจของอีกคน
จงฮยอนละมืออกจากข้อมือบางที่เขากดเอาไว้กับเตียง ปลายนิ้วอุ่นปาดน้ำตาที่เปรอะแก้มให้แผ่วเบา
“ยอมรับความจริงเถอะนะ อย่าทำร้ายตัวเองไปมากกว่านี้เลย” จงฮยอนโน้มตัวลงจูบที่แพรขนตาชื้นน้ำ ก่อนจะผละออกจากเตียงเพื่อกลับไปยังห้องตัวเอง
............................................................................
ดวงตาชื้นน้ำค่อยๆลืมขึ้นเมื่อได้ยินเสียงประตูปิด มือเรียวเอื้อมหยิบผ้าห่มที่ปลายเตียงขึ้นมากอดแล้วซุกตัวเข้าหาไออุ่น
“มินโฮ..” เสียงหวานรำพันแผ่ว ปลายนิ้วไล้ลงบนกรอบรูปคนรักที่วางอยู่ข้างหมอน
“ทำแบบนี้ลงโทษกันใช่ไหม นายลงโทษฉันใช่ไหม” หยดน้ำตากลิ้งลงบนแก้มขาว ไหล่บางสั่นไหวเพราะแรงสะอื้น
“นายลงโทษเพราะรู้ว่าฉันไม่ได้มีแค่นายคนเดียวใช่รึเปล่า” น้ำตาอุ่นๆไหลออกมาจนภาพตรงหน้าพร่ามัว แต่ร่างบางไม่สนใจมันออก ริมฝีปากบ้างได้แต่พึมพำชื่อคนรัก พร้อมกับพึมพำคำขอโทษซ้ำไปซ้ำมา
“มินโฮ ฉันขอโทษ ขอโทษนะ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
จงฮยอนทิ้งตัวลงบนเตียงสีขาวสะอาด ตาคมไล่มองไปทั่วห้อง เพดานที่ยังมีดาวเรืองแสงติดอยู่ประปราย ผนังที่มีรอยกาวจางๆของโปสเตอร์วงดังและทีมฟุตบอลถูกแกะออกไปจนหมดเพื่อนไม่ให้เป็นที่เกาะของฝุ่น หนังสือเก่าและซีดีเพลงถูกปัดฝุ่นและทำความสะอาดจนเอี่ยมวางเรียงเป็นระเบียบอยู่บนชั้น เครื่องฟอกอากาศที่พ่นละอองน้ำถูกจัดวางที่หัวเตียง ทั้งหมดนี่ก็เพื่อให้สะอาดและปลอดภัยสำหรับคนป่วย
“เมื่อไหร่จะตายซักทีนะเรา ทรมานชะมัด” จงฮยอนพรูลมหายใจออกทางจมูก มองสายน้ำเกลือกับอุปกรณ์ทางการแพทย์มากมายที่รวมกันอยู่ฝั่งหนึ่งของเตียงแล้วก็พลิกตัวตะแคงหนีไปอีกฝั่ง
แรงยวบทำให้คนที่ผลอยหลับไปตื่นจากภวังค์ กลิ่นหอมอ่อนๆที่คุ้นเคยทำให้ร้องงอแงเหมือนเด็กๆออกไป
“ผมเหนื่อย ผมไม่อยากกินยาแล้วนะแม่”
“ลูกรัก ไปเยอรมันกันนะลูก พ่อเขาบินไปติดต่อกับโรงพยาบาลที่นู่นให้แล้ว ลูกของแม่ต้องหาย นะลูกนะ” มือที่เริ่มมีริ้วรอยแนบลงที่แก้มซีดของลูกชายคนโต
“แม่ก็รู้ดีว่ารักษายังไงผมก็คงไม่หาย” จงฮยอนพลิกตัวกลับมา ทาบมือใหญ่ลงบนมือที่มีริ้วรอยจากการทำงานหนัก
“จงฮยอน”
“แล้วผมเองก็รู้ดีกว่าใคร” เขาแอบได้ยินแม่คุยกับหมอประจำตัวเขาเมื่อวันก่อน ปอดของเขากำลังเริ่มติดเชื้อ และถ้าไม่รีบเข้ารับการผ่าตัด ...
“ได้โปรดเถอะ อย่าทำกับแม่แบบนี้” นางส่ายหน้า หยดน้ำตาไหลลงมาเป็นสาย ทั้งขอร้อง อ้อนวอน บังคับก็แล้ว จงฮยอนก็ไม่ยอมเข้ารับการผ่าตัด หรือแม้แต่ไปโรงพยาบาลด้วยซ้ำ มากสุดที่ลูกชายยอมทำก็คือยอมกินยาตามที่หมอสั่ง และก็ยอมให้คุณหมอเข้ามาตรวจบ้างเท่านั้น
ปลายนิ้วซีดเอื้อมเช็ดน้ำตาบนใบหน้าคล้ายกันของผู้เป็นแม่
“ผมอยู่มาตั้งปีนึงแล้วนะ อาจจะถึงเวลาต้องไปแล้วหล่ะ แค่ก ..แค่ก” นางมองลูกชายที่เริ่มไอโขลก ร่างผอมซีดของลูกชายไอจนตัวโยน เลือดสีแดงสดที่ไหลทะลักออกจากจมูกทำเอาคนเป็นแม่แทบจะขาดใจ
“จงฮยอน จงฮยอน ลูกรัก” จะเข้าไปใกล้ก็โดนผลักให้ถอยออกห่าง
“เดี๋ยว ฮึก.. แค่กๆ เปื้อน” ใบหน้าซีดไรสีเลือดพยายามหายใจทางปากเพื่อจะพูดกับมารดา เลือดสดที่ไหลออกจากจมูกถูกปาดทิ้งด้วยหลังมือ แต่มันก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
“ตาม ตามหมอให้ผม”
.................................................................
หญิงวัยกลางคนเดินวนอยู่หน้าห้องลูกชายด้วยความกระวนกระวาย มือกำแน่นจนปลายเล็บฝั่งเข้าเนื้อ จงฮยอนไม่ยอมให้นางเข้ามาในห้องและต้องการคุยกับหมอตามลำพัง หลังจากโทรรายงานสามีเรื่องอาการของจงฮยอนนี่ก็ผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้ว ทำไมยังไม่เสร็จกันอีก
“จงฮยอนเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ”
“ปอดเขาติดเชื้อไปแล้วส่วนนึง เขาอาจจะเป็นแบบนี้อีก ช่วยดูแลเขาอย่างใกล้ชิด”
“แล้วก็ได้โปรด ใช้เวลาทุกนาทีกับเขาให้คุ้มค่าด้วยนะครับ”
คำพูดของคุณหมอประจำตัวลูกชายทำเอานางทรุดลงกับพื้น น้ำตาไหลออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้นอย่างกลั้นไม่อยู่
“ลูก ..ลูกแม่” นางร้องไห้จนตัวโยน ถ้าไม่มีจงฮยอนนางจะอยู่ได้ยังไง ครอบครัวเราจะอยู่กันได้ยังไง
“ยังไงแม่ก็ต้องทำให้ลูกเข้ารับการผ่าตัดที่เยอรมันให้ได้ ขอโทษนะลูกที่แม่ต้องผิดสัญญา แต่แม่เสียเราไปไม่ได้นะจงฮยอน” นางปาดน้ำตาทิ้ง เคลื่อนตัวไปหยุดหน้าห้องของลูกชายคนเล็กที่ถัดออกไป
“ถึงเวลาแล้วที่คิบอมจะต้องรู้เรื่องอาการของจงฮยอน”
เพราะลูกชายคนเล็กเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะทำให้จงฮยอนยอมเข้ารับการรักษาได้...
TALK *KRANKHEIT เป็นภาษาเยอรมันนะคะ เเปลว่าป่วย/เจ็บป่วย
จริงๆมีพลอตที่อยากให้เป็ดป่วยวางไง้ตั้งนานเเล้ว
ชอบหรือไม่ชอบยังไง อยากอ่านต่อไปหรือไม่ อย่าลืมเม้นบอกนะคะ
ความคิดเห็น