คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 2 Where to go ?
ตอนที่ 2 Where to go ?
“ยูชอนน ตื่นได้แล้ว ” เขารูดผ้าม่านสีครีมไข่มุกเข้ากันกับผนังห้อง เลื่อนกระจกออกให้อากาศเย็นยามเช้าได้เข้ามาแทนที่ ร่างบนเตียงสูดอากาศเย็นชื่นใจเข้าเต็มปอด งึมงำพร้อมกับรอยยิ้มหวานผุดขึ้นบนใบหน้า ยูชอนกำลังฝันดี แต่ว่าถ้าไม่รีบออกแต่เช้า คนที่ร้านค้าก็คงจะพลุกพล่นมาก
“มิคกี้อ่า” แก้มยุ้ยซุกกับหมอน มือขาวสาละวนรวบผ้านวมนุ่มนิ่มมากอดแทนหมอนข้างที่กระเด็นไปไกล จมูกเล็กดมหมอนใบนุ่มฟุดฟิดก่อนจะพบว่า
“เฮ้ย!”
ยูชอนลืมตาโพลงและร้องโวยวายเสียงดัง ใบหน้านวลแต้มสีแดงเมื่อพบว่าคนที่ฝันถึงกำลังกลิ้งตัวอยู่บนเตียงของเขา
“ไง ฝันเหรอเรา?” เขามองยูชอนที่เอามือจับแก้มทั้งสองข้างไว้ ก่อนจะเอื้อมมือไปเกลี่ยผมนุ่มเซิงเหมือนใยไหมนั่นให้เข้าทรง
“ไปอาบน้ำสิ เร็ว ! เดี๋ยวพาไปชอปปิ้ง ” เขาหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นยูชอนวิ่งหายเข้าห้องน้ำไปแทบจะทันที ก็ใช่ น้องอาจจะเหนื่อยกับการนั่งเครื่องบินข้ามซีกโลกมา แต่ถ้าหมดพักร้อนสองวันนี้ไปก็คงไม่มีเวลาพาไปไหนอีก
…………………….
“ มาแล้ว มาแล้ว ไปยัง ไปยัง ” ยูชอนวิ่งมาตัวหอมฟุ้ง เสื้อยืดสีอ่อนโชว์ช่วงไหล่กับกางเกงสีซีดขาดวิ่นแบบเซอร์ๆ กล้องดิจิตอลสีดำขลับที่คล้องคอ บ่งบอกนิสัยและกิจกกรมหลักของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี
คุณสารถีจำเป็นเลือกจะขับรถแวนสีขาวคันเล็กของบ้านแทนที่จะเป็นสปอร์ตสีดำคันที่ขับไปรับเมื่อวาน ออกไปยังย่านใหญ่คนพลุกพล่านใจกลางเมือง ตากลมมองสิ่งรอบตัวอย่างตื่นตา ร้านขายของข้างทาง รถเข็นขายอาหารปิ้งย่าง บรรยากาศที่ลูกชายจงมือคุณแม่หรือเพื่อนๆแวะดื่มกันข้างทางไม่มีในที่ที่เขาจากมา
“ทำไมพี่พาผมมาที่นี่ล่ะ?”
ยูชอนถามอีกฝ่ายที่ง่วนจดบางอย่างลงกระดาษยิกๆ ก่อนจะยื่นให้เขาพร้อมกับบอกว่าหากมีเรื่องฉุกเฉินแฟนคลับไล่ตามจนต้องวิ่งหนีให้ไปเจอกันที่นั่น ยูชอนมองตามนิ้วที่ชี้ไปยังตึกสูงโดดเด่นอยู่ไกลๆตรงหัวมุมถนนอีกฝั่ง ก่อนจะยักไหล่ พูดกระแซะเบาๆว่าเป็นหนุ่มดังขนาดนั้นเลยหรือ ?
“แน่น๊อนนนน” เขาผลักหัวน้องไปที ยูชอนทำท่าจะเอาคืน แต่ตากลมกลับขึ้นประกายวิบวับเมื่อมองป้ายหน้าร้านที่เขาขับมาจอดเทียบ
“ย่านนี้เป็นยานละลายเงินวอนที่ผมแลกมาแน่ๆ !” อีกฝ่ายหัวเราะเห็นด้วย ร้านแถวๆนี้มีแต่งานอดิเรกของยูชอนตัวน้อยทั้งนั้น ร้านหมวก ร้านกล้อง ร้านซีดี เขาหัวเราะหึเมื่อนึกว่าตอนเจ็ดขวบน้องชายตัวดีของเขาหมกตัวอยู่ในห้องดนตรีไม่ก็ร้านกล้องแทบจะทั้งวัน คนในบ้านต้องวิ่งหากันให้ควั่กเพื่อจะพบว่ายูชอนนั่งถ่ายรูปเป็ดที่เดินไปมาอยู่ในส่วนสาธารณะจนฟิล์มหมดไปหลายม้วน
อยู่ชอนตบกล้องตัวเล็กคู่ใจที่พกมาด้วย ตากลมระยิบระยับเมื่อเห็นร้านกล้องอยู่ไม่ไกล
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวน้องชายฉันจะดิ้นตายเสียก่อน เขาหัวเราะหึหึ คว้าหมวกกับแว่นตาสีเข้มมาสวมก่อนจะออกแรงดึงยูชอนไปยังร้านที่น้องชายหมายตา
“พี่ฮะ มาเร็วๆซี่” ยูชอนกวักมือเรียกแทบหักในขณะที่พี่ชายของเขายังยืนจ้องเข้าไปที่ร้านซีดีเพลงฝั่งตรงข้าม
“ดูของไปก่อนนะ ถ้ายี่สิบนาทีพี่ยังไม่กลับมาไปเจอกันที่นั่น” ยูชอนมองพี่ชายวิ่งข้ามถนนไปยังฝั่งตรงข้าม ช่วงพริบตาเดียวที่รถผ่าน พี่ชายของเขาก็หายวับไป
“โอ้ กล้องจ๋า รอพ่อก่อนนะลูก” ยูชอนฮัมเพลงโปรดก่อนจะผลักประตูเข้าไปในร้าน
สามสิบนาทีต่อมา ร่างโปร่งบางย้ายตัวมาหน้าร้านเพลงพร้อมกับหมวกในถุงสองใบ และเลนส์กล้องที่อยากได้อีกหนึ่งตัว ไม่มีวี่แววของพี่ชายคนดีแม้แต่นิด ยูชอนทำหน้าบู้แต่ก็ตัดสินใจจะเข้าไปยลโฉมร้านเพลงนั่นสักหน่อย เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเที่ยว
ยูชอนหัวเราะขำเมื่อเห็นโปส์เตอร์ของพี่ชายตัวเองแปะอยู่แทบจะทั่วร้าน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าตัวพึ่งจะปล่อยซิงเกิ้ลใหม่ออกมาหมาดๆ ร้านที่ว่านี่ดูเก๊าเก่า แต่เพลงก็อัพเดทอยู่เหมือนกันแฮะ
หือออ อะไรเนี่ย ? ยูชอนมองหน้าปกซิงเกิ้ลเล็กๆที่มีพี่ชายของเขาหลับอยู่ข้างหน้าต่าง ใบหน้าและแสงแดดเน้นให้ใบหน้าคมนั้นดูน่ามองขึ้นไปอีกเท่าตัว
“ แสงสวยดี อืม แต่น่าจะปรับสีให้เข้มโทนแดงซีเปียอีกสักหน่อย อืม ” ยูชอนบ่นกระปอดกระแปดตามประสาคนถ่ายรูปเป็น จับๆพลิกๆอยู่นานจนพี่ชายเจ้าของร้านเดินมาคุย
“แผ่นสุดท้ายแล้วนะครับคุณ ตะกี้ก็มีเด็กหนุ่มคนนึงมายืนมองตั้งนาน” เด็กหนุ่มหรอเนี่ย ? พี่มีเสน่ห์กับทุกเพศจริงๆสินะ เขาวางมันลงที่เดิมพลางนึกในใจว่าเขานี่แล่ะรู้จักเจ้าของเพลงเป็นอย่างดี
ผ่านมาเกือบหนึ่งชั่วโมงที่ยูชอน ซุ่มอยู่ในย่านนี้ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของพี่ชายเลย
“หรือว่าฉันจะต้องไปที่นั่น?” แล้วรถนี่ล่ะ ? รถแวนคันเล็กสีขาวยังคงจอดล๊อกอยุ่ข้างๆโดยไร้คนขับ ยูชอนเตะล้อของมันไปทีหนึ่งพร้อมกับร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ จากนั่นจึงเคลื่อนตัวไปตามถนนที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คน
“ว่าแต่ว่ามองจากตรงนี้ทำไมหัวมุมมันไกลจังล่ะเนี่ย T^T”
............................................
มีคนอ่านด้วย T^T
ความคิดเห็น