คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 난 니꺼야 2
_________________________________________________________________________________________________
ถึงปากจะบอกว่าได้เป็นแค่เพื่อนก็โอเค ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ก็โอเค ไม่ต้องนิยามกันด้วยคำว่าแฟน แต่เอาเข้าจริงตอนนี้แบคฮยอนก็ชักไม่แน่ใจ
ยิ่งโตขึ้นคยองซูก็ยิ่งมีคนมาจีบเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆทั้งผู้ชายทั้งผู้หญิง เขาเคยเงิบมาแล้วตอนที่เจอหนุ่มรุ่นน้องตัวสูงชะลูดโผล่มากลางซอยบ้านของเขาและคยองซู ยื่นดอกกุหลาบสีขาวให้เพื่อนตัวเล็กของเขาพร้อมกับละล่ำละลั่กสารภาพรักยาวเหยียดทั้งๆที่บยอนแบคฮยอนยังยืนหัวโด่อยู่ตรงนั้นด้วย
แต่ไม่ใช่แค่คยองซูหรอกนะที่โดน เขาก็โดนด้วยเหมือนกันแหล่ะ วันก่อนก็พึ่งมีเพื่อนห้องข้างๆมาดักรอเขาอยู่หน้าประตูดาดฟ้าที่เขามักจะแอบหลบไปงีบบ่อยๆเวลาว่าง หมอนั่นยืนกล่องขนมเค้กลายลูกหมาน่ารักให้กับเขา พร้อมกับสารภาพว่าแอบชอบแบคฮยอนมาสองปีแล้ว
แล้วจะให้บยอนแบคฮยอนทำยังไง?
งานถีบต้องมาสิครับ.
เขาไม่รับรักใครทั้งนั้น เขาชอบโดคยองซูคนเดียวโว้ย
ยิ่งนานวันเหตุการ์ณแบบนี้ยิ่งหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ กับแบคฮยอนที่แผลงฤทธิ์จนใครๆเข็ดขยาดก็ยังพอมีคนมาตามตื้อบ้าง แต่กับคยองซูที่ได้แต่ยิ้มรับ พร้อมกับปฏิเสธอย่างนุ่มนวลนั่นยิ่งทำให้พวกนั้นแทบจะสร้างลัทธิบูชาคยองซูคนดีให้แล้ว
เพราะคยองซูทำแบบนั้นแหล่ะ เลยยิ่งมีคนชอบมากขึ้นเรื่อยๆ
“นี่บยอน มินอาห้องเอฝากมาให้”
บยอนแบคฮยอนที่เอนหลังบนเก้าอี้สองขา ยกขาใต้กางเกงนักเรียนพาดบนโต๊ะนั้นเหลือบมองจดหมายในมือคยองซูเพียงแค่นิดเดียว ก่อนจะแหงนหน้ามองเพดาน ผิวปากไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป
“นายควรจะดีใจนะที่มีคนมาชอบหน่ะ มีคนมาชอบเขาตั้งเยอะแยะมากมายแต่เขากลับเลือกที่จะชอบเรา”
และเพราะอะไรก็ตามในคำพูดของคยองซู แบคฮยอนจึงเลื่อนขาลงจากโต๊ะ ก่อนจะหยิบจดหมายในมือเพื่อนมาเปิดออกอ่าน
ถ้าฉันบอกชอบนาย นายคงจะไม่ถีบฉันเหมือนเวลาที่มีพวกผู้ชายมาสารภาพรักกับนายใช่ไหม?
“อะไรของยัยนี่?”
ฉันรู้นะว่านายชอบโดคยองซู.
“ทำไมหน้าซีดอย่างงั้นหล่ะ เขาเขียนว่าอะไรเหรอ?”
คยองซูใช้ปลายนิ้วจับคางของแบคฮยอนให้หันไปมองหน้า ดวงตากลมโตมองสำรวจใบหน้าซีดที่มีเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นข้างไรผมด้วยความใคร่รู้
“กะ ก็ เหมือนคนอื่นนั่นแหล่ะ”
แบคฮยอนขยำจนหมายใบนั้นใส่มือก่อนจะยัดเข้ากระเป๋ากางเกง รอให้ถึงบ้านก่อนเถอะ แล้วเขาจะเผามันให้เป็นผุยผงเลย!
...........................................................................
แบคฮยอนเดินผิวปากกอดคอคยองซูไปตามทางเดินเพื่อออกนอกโรงเรียนอย่างอารมณ์ดี ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการสอบวิชาที่ไม่ชอบเสร็จแถมอาจาร์ยยังปล่อยให้กลับบ้านเร็วอีกแล้ว
“สวัสดี แบคฮยอน”
แบคฮยอนหุบยิ้มทันทีเมื่อเห็นว่าใครก้าวออกมายืนขวางทางเขากับคยองซู เจ้าของเรือนผมสีดำประบ่า รอยยิ้มสดใสและดวงตายิบหยี เจ้าของจดหมายฉบับนั้น
มินอา
“ฉันขอคุยกับแบคฮยอนหน่อยได้ไหม?”
“ฉันไม่มีอะไรต้องคุยกับเธอ ไปกันเถอะคยอง ฉันหิว”
“นี่คยองซู นายรู้ไหมว่าแบคฮยอนหน่ะเขาชอบน อื้อ!”
“หุบปากของเธอแล้วจะไปไหนก็บอกมา” แบคฮยอนสะบัดมือออกจากใบหน้าเล็กๆของมินอา ก่อนจะหันไปบอกคยองซูให้ไปนั่งรอที่ร้านเค้กที่พวกเขากำลังจะไปและสั่งอะไรทานไปพลางๆก่อน
....................
“ลองชิมดูสิ วาฟเฟิลของที่นี่อร่อยมากนะ”
เด็กสาวเลื่อนจานกระเบี้องสีขาวที่บรรจุแผ่นวาฟเฟิลสีน้ำตาลอมทองราดน้ำผึ้งสีทองอร่ามมาตรงหน้า มั่นส่งกลิ่นหอมหวนยั่วน้ำลายจนบยอนแบคฮยอนต้องเผลอกลืนน้ำลายไปอึกเล็กๆ หน้าตาน่าส่งเข้าปากก็จริง ไว้เขาค่อยพาคยองซูมากิน
“คยองซูรอฉันอยู่”
“ฉันก็รอนายอยู่หลายวันนะรู้ไหม เพราะฉันมั่นใจว่านายจะต้องมาหาฉันแน่ๆ แต่สามวันแล้วก็ยังไม่มีวี่แววเลย”
“เธอจะรอฉันทำไม?”
มินอาแค่ยิ้ม เธอเอียงคอเล็กน้อย ก่อนจะจับจ้องเขาด้วยดวงตาเรียวคู่นั้น
“คบกับฉันนะ”
ความคิดเห็น