Touken Ranbu Fic: สาปรักพระจันทร์เสี้ยว

ฉันทอดสายตามองเงาจันทร์แสนสวยที่ส่องประกายบนผิวน้ำในมืออย่างอ่อนโยน ดวงตาของฉันเบิกขึ้นเมื่อเงาจันทร์ในน้ำบนมือนั้นไหวกระเพื่อม เพียงเพราะกลีบดอกไม้สีชมพูอ่อนปลิวเบาบางสัมผัสเงาแสนสวยนั้นอย่างแฝงเร้นด้วยความคะนึงหา

ซากุระ?

เจ้าของร่องรอยบนกระแสน้ำไล้ตัวเอื่อยเอนกลีบสีชมพูบางราวกับเชิญชวนให้สัมผัส

เจ้ากลีบเดียวแสนสวยทอดทับเงาจันทร์บนแผ่นน้ำ เธอกำลังบดบังหรือแอบซ่อนเจ้าของเงานั่นจากผืนฟ้าหรืออย่างไร

“หากเจ้าเลือกซากุระนั่น เงาจันทร์ในมือเจ้าจะดับสลาย”

เงาจันทร์ในมือฉัน?.....ดับสลาย?

ฉันรีบทอดสายตามองเงาแสนสวยที่ไหวระริกใต้กลีบอ่อนบาง หัวใจพลางเต้นระรัวด้วยความกังวลชั่วขณะใจ เป็นความจริงดังคำพูด ถ้าเลือกสัมผัสเจ้ากลีบเดียวดายนั่น พระจันทร์ดวงนี้คงดับสลายไปพร้อมสายน้ำในอุ้งมือ

แต่เงาจันทร์นั่นยังอยู่ดีแม้จะหลบเร้นภายใต้เจ้ากลีบซากุระนี่ก็เถิด ความรู้สึกเท้าแตะไม่โดนพื้นก็เริ่มคลายหายดั่งสายลมพัดผ่าน

“เจ้าเป็นห่วงเงาจันทร์อย่างนั้นหรือ?”

สุ้มเสียงนั่นฉายแววแปลกใจแต่ก็แอบแฝงถึงความมั่นใจต่ออะไรบางอย่าง ฉันเบนสายตามองอุ้งมือของเขาที่ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่สอดรองรับอุ้งมือฉันไว้อย่างมั่นคง และฉันก็แอบแปลกใจ เพราะความมั่นคงนั่น อุ้งมือของฉันก็วางลงบนฝ่ามือทั้งสองของเขาได้อย่างสนิทใจ

ทำไมถึงได้ไม่รู้ตัวเลย ไม่เพียงแค่อุ้งมือใหญ่ที่โอบอุ้ม แม้แต่บนผืนน้ำฉันก็ไม่ได้ยืนอยู่ตามลำพังอีกต่อไปแล้ว

ร่างของเขาแนบชิดด้านหลังฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ สัมผัสที่โอบอุ้มดังอ้อมกอดอันอบอุ่น ทำให้ความเย็นของผิวน้ำแรกสัมผัสนั้นละลายหาย

แขนแข็งแรงนั่นกำลังบอกให้ฉันวางใจที่ถูกเขาโอบกอด ไออุ่นที่ฉันสัมผัสได้จากกายเขาก็กำลังบอก….

“ข้ากำลังกอดเจ้าอยู่ ผู้หลงใหลในเงาจันทร์”

นั่นอย่างไร แต่ก็ไม่จำเป็นต้องพูดชัดเจนขนาดนั้นก็ได้ ไม่จำเป็นต้องบอกอะไรขนาดนั้นหรอก...

ฉันอยากเอ่ยปากปฏิเสธ แต่ก็ต้องตัดใจ เพราะตั้งแต่รู้สึกได้ว่าตัวเองไม่ได้ยืนอยู่คนเดียวแล้วจนถึงตอนนี้

ฉันไม่สามารถขยับตัวขยับปากเพื่อขัดขืนหรือพูดได้แม้แต่น้อย

“ช่างน่าเสียดาย ข้าหลงใหลช่วงเวลาที่เจ้าต่อล้อต่อเถียงกับข้านัก หากเจ้าไม่อาจตอบสนองสัมผัสข้า การพบกันแบบนี้ช่างว่างเปล่าเหลือเกิน”

ว่างเปล่า...ฉันอดชำเลืองมองอีกสิ่งหนึ่งซึ่งน่าจะรู้สึกเดียวกันกับเขาคนนี้

ท้องฟ้ายามค่ำที่ไร้อัญมณีแสนรักส่องประกาย...ก็ช่างว่างเปล่าดังคำพูดของเขาเช่นกัน

 “เจ้ากำลังสนใจสิ่งอื่นหรือ หากไม่ถอนสายตาเจ้ากลับจากผืนฟ้านั่น ข้าจะทำให้เงาจันทร์ในมือเจ้าดับสลาย”

เพราะคำขู่นั่น หรือเพราะรู้สึกถึงความไม่มั่นคงของสองอุ้งมือและนิ้วเรียวยาวที่เกาะกุมใต้สองมือของฉัน สายตาฉันจึงรีบเบนกลับไปหาเจ้าเงาแสนสวยด้วยความหวั่นใจ ความรู้สึกสองเท้าไม่มีที่ยึดนั้นเหยียบเข้ามาในหัวใจฉันอีกครั้ง

เสียงเขาแค่นออกมาจากคอเพียงเบาบางราวกับเยาะเย้ยสิ่งใดที่ฉันไม่รู้ แต่เขาก็จับมือฉันแยกออกจากกัน

ฉันยอมรับว่าฉันขยับตัวไม่ได้ แต่วินาทีนั้นสิ่งที่ฉันยอมรับนั่นล่ะคือสิ่งที่ฉันปรารถนาที่สุดที่อยากจะทำ

อยากหยุดเขา อยากจะช่วยเจ้าเงาสวยในมือฉัน แต่ด้วยความไร้พลังซึ่งสองมือเขาแยกมือของฉันออกอย่างง่ายดาย เงาของจันทร์เสี้ยวแสนสวยก็ดับสูญไปต่อหน้าฉัน

พร้อมสายน้ำที่รินไหลจากฝ่ามือของฉันและเขา พร้อมกระแสน้ำส่วนเกินในใจที่ไหลผ่านดวงตาของฉัน

น้ำตาหลั่งรินออกมาอย่างเงียบงัน ซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

ทำไมต้องเสียใจกับการจากไปของเงาจอมปลอมนั่นด้วย ทำไม...?

“ไม่เพียงแต่มือของข้าที่เปียกน้ำ แขนเสื้อของข้าก็เปียกเช่นกัน เจ้าผู้หลงใหลเงาด่างพร้อยแสนจอมปลอม เจ้ากำลังร้องไห้อยู่หรือ”

ฉันอยากอ้าปากโต้เถียงเขา แต่ที่อยากจะทำสิ่งแรกคือการเช็ดน้ำตาบนหน้าฉันเอง ฉันไม่อยากร้องไห้แบบนี้ แต่เจ้าสายน้ำนี่ก็ไม่ยอมหยุดไหล

“ถ้าเจ้าขยับได้ ตัวเจ้าคงสั่นระริก เจ้าช่างเหมือนเงาจันทร์เมื่อครู่ยิ่งนัก แสนบอบบาง พร้อมแตกสลายหากไร้ที่โอบอุ้ม”

อ้อมกอดเขากระชับขึ้น นิ้วทั้งสิบของเขาสอดเกี่ยวนิ้วมือของฉันอย่างทะนุถนอม ฉันซึ่งไม่อาจขัดขืน ได้แต่ภาวนาอยู่ภายใต้อ้อมกอดเขา

น้ำตาจ๋า หยุดไหลที่เถิด เงาจันทร์จ๋าไม่หายไปไหนได้ไหม ได้โปรดหยุดความเศร้าที่ไม่รู้เพราะอะไรของฉันที

พลันความอบอุ่นก็แนบผ่านสายน้ำใต้ดวงตาของฉันด้วยแรงแสนเบา นิ้วเรียวใต้ถุงมือสีดำของเขายกขึ้นมาปาดน้ำตาให้กับฉันโดยที่ฉันไม่ทันรู้

ฉันได้แต่มองนิ้วยาวที่เกาะกุมนิ้วของฉันอย่างตกใจกับสัมผัสที่คาดไม่ถึงจากเขา

โดยไม่ทันรู้หรือเพราะตกใจ เสียงหัวเราะและไอร้อนจากวาจาของเขาก็เคลื่อนเข้ามาอยู่ใกล้เพียงปลายหูสัมผัส

ช่างแผ่วเบาและโหยหาอย่างประหลาด

ฉันกลับจับใจความสิ่งที่เขาพูดก่อนที่ทุกอย่างจะกลับคืนเป็นฉากหลังสีขาวไม่ได้ นอกจากเสียงหัวเราะและประโยคที่ยึดครองช่วงนาทีนั้น

“รู้อะไรไหม วินาทีที่น้ำตาของเจ้าไหลริน.....”

น้ำตาของฉันทำไม...เขาดูสนุกออก

“........ได้ช่วยเงาจันทร์แสนหลอกลวงนั่นไว้แล้ว”

และฉันก็เห็นแค่ฉากหลังสีขาวแสบตา.....ก่อนจะดับลง

*********************************************************************

สาส์นรักค่ะ

ลงแฟนฟิคมาตั้งนาน เริ่มลงเดือนมิถุนานี่ก็ปาไปเดือนพฤศจิกายนแล้ว ดีใจค่ะที่ได้มีโอกาสเขียนฟิคเรื่องนี้ขึ้นมา จากNeed ของตัวเอง ซึ่งมีคนสนใจติดตามอ่านกัน แม้จะ งงบ้าง มึนบ้าง (ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ) แต่ก็ตามลุ้นกันมาโดยตลอด ทำให้ฟิคเรื่องนี้มีความน่าจะเป็นสูง....(ดูมือคนแต่งนะ) ที่จะเขียนจบ 

ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากคนอ่านทุกคนนะคะ อยากบอกแค่นี้ล่ะค่ะ แฮะๆ แม้จะอัพช้าบ้าง หนีไปเล่นเกมส์บ้าง อีเว้นท์ดาบมีเข้ามาเรื่อยๆก็หายหัวไปบ้าง แต่ก็จะลงแบบ5-10วันต่อ 1 ตอนนะคะ (ถ้าต้นฉบับไม่เหลือแล้วจะหาเวลามานั่งปั่นค่ะ)

อยู่อ่านกันต่อนานๆนะคะ ยินดีต้อนรับคนอ่านเสมอค่า

ด้วยรัก รัก รักนะคะ

APPROVED

.........................................................................................................................

***สถานะต้นฉบับ : จบแล้วค่ะ จะทยอยอัพให้อ่านอาทิตย์ละตอนนะคะ***