คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ชาติที่ 2 : พบเจอ
าิที่2
พบเอ
ผมมัฝันเรื่อ้ำๆมาั้แ่เ็ๆ ในวามฝันนั้นเหมือนริราวับผมหลุไปอยู่ในโลริสศวรรษที่11 และทุรั้ผมมัะเอเธออยู่ในวามฝันลอ...ลอเรน
ส่วนผมนั้นใ้ื่อว่าเรออ ยามที่ลอเรนเรียื่อเรออ ใอผม็ปลาบปลื้ม ยามที่วาสีำทอมอมายัเรออ วามปิิแผ่่านไปทั่วร่าายผม ไม่้อใ้สมอในารหาเหุผล เพราะส่วนลึอิใอบผมไ้ว่าผมรัเธอแน่นอน
ในวัยเ็ผมสับสนมา ับารแยแยะว่าอันไหนือวามริ แล้วอันไหนือวามฝัน ัวผมที่เป็นเหนือ หรือเรออายที่ลอเรนหลรั
เหนือวามสับสนือวามหวาลัว ลัวับิที่ผมนั้น้อเป็นนประสาทที่ไม่สามารถแยแยะวามริหรือวามฝันไ้ แม่ผมทราบถึปัหา้อนี้และพาไปทั่วทุสารทิศับารไปัหา้อในี้ ว่าลอเรนือใร...และทำไมผมึรัเธอ
วามรัที่เาะุมิใผมมาั้แ่เ็ และำสัาที่ผม้อสาน่อให้ไ้
ลอเรน...ลอเรน...
ทุลมหายใเ้าอออผมมีแ่ื่อนี้...นาในฝันที่ผมเฝ้าหลรั...นาในฝันที่ผมเฝ้าภาวนาให้มันเป็นริ
“เหลือเื่อว่ะ” โฟอนฝาแฝผู้พี่อ้าปา้า ะวอนัมระพริบาปริบๆ
ผมยัไหล่หลัาเล่าให้ฟัถึัวผม ผมไม่เยปิบัว่าผมำอีาิไ้ ผมไม่เยสนใว่าพวเาะมอผมอย่าไร สิ่ที่ผมสนใอย่าเียวือลอเรน
“เธอว่าเธอำลัามหาลอเรน” ุมภ์ระิบระาบถาม เธอสุมหัวับอีสอฝาแฝและผมเพื่อหลบสายาออาารย์ที่ยัปล่อยให้นัเรียนภายในห้อแนะนำัว
“พวเธอะเื่อหรือไม่็ามใ” ผมบอ้วยเสียหนัแน่น
“ไอ้ห่ะนิ ูบอว่าเหลือเื่อแ่ไม่ใ่ไม่เื่อ” โฟอนบหัวผมัป้าป ผมถลาเเ้าหาุมภ์ โีที่เ็สาวยันไว้ทัน
ราวนี้ผมถึอ้าปา้าบ้า ระพริบาปริบมอเพื่อนใหม่ทั้สามนที่ยิ้มอย่าเป็นมิร(แ่มอีๆผมรู้สึว่ามันล้ายยิ้มแสยะมาว่า)
“ลว่าพวเราะ่วยนายหา..ลอเรนเอ”
และแล้วผม็ไ้เพื่อนใหม่ในโรเรียนนี้มาสามน
เพื่อนใหม่ทั้สามน็่าแนะนำัวเอันร่าวๆ แ่ส่วนมาพวเาะอยัถามและผมเป็นนอบ
“นายะรู้ไ้ไว่าผู้หินไหนือลอเรนลับาิมาเิแล้ว” วอนัมถาม
“ันเื่อลาสัหร์ัน และันเื่อว่าลอเรนอยู่โรเรียนนี้แหละ” ผมอบพวเา ไม่บ่อยนัหรอที่ผมไุ้ยเรื่อนี้เป็นเรื่อเป็นราว นอาแม่และเพื่อนที่นู่นบานเท่านั้นที่เื่อ ะทีุ่มภ์ โฟอนและวอนัม พวเาือนแปลหน้าที่ผมพึ่ไ้รู้ั แ่พวเา็ระือรือร้นที่ทำวามรู้ัผม “ไม่ั้นันไม่ยอมามแม่มาโรเรียนนี้่ายๆหรอ”
ุมภ์เาะแ้มเนียนใสัวเอ ะวาสายมอผมึ้นๆลๆ แล้วยิ้มาประาย
“ถ้าลอเรนนใหม่เอนายอนนี้ลำบาใน่าู”
ผมหน้ามุ่ย ใบหน้าึมเศร้า “ันแย่นานั้นเียว”
เ็สาวหัวเราะเสียใสปานแ้วัวาน “อื้ม แย่มาเลย” แล้วเธอ็หันไปยัิ้วให้สอฝาแฝ
วอนัวรับมุ เาะโหน้ามาใล้ผม มือ็เยาผมึ้นพลาุ๊ปา
“ผิว็าวสมื่อเหนือ า็โำ ิ้วเ้ม ปาไ้รูป ให้ายสิเหนือ นายยัไม่เ้าใอีหรือว่าทำไมนายทำให้อีฝ่ายลำบาใ”
ผมปัมือวอนัมออ พลานิ่วหน้าิ เอ๊ะ! หรือว่าผมนั้นหน้าาย่ำแย่นาสาวไม่แล สอมือผมสำรวใบหน้าัวเอยั้อใ าผม็ไม่เหล่ ปาผม็ไม่แหว่ มู็ไม่บู้บี้ ัวผม็ออบึบึนสมายารี แล้วอย่านี้ลอเรน้อลำบาใหรือ
ูเหมือนอาารัวลผมะออทาสีหน้าหนั เพื่อนๆทั้สาม็มอหน้าันหัวเราะ๊า ผมเยหน้าามอรๆ มืออโฟอน็วาปุๆบนหัวผม
“นายนี่มันน่ารัะมั”
ผมมวิ้วผลัมือเพื่อนออาหัวบ่นพึมพำ “ันอยาไ้ำว่าหล่อ แมน แฮน์ั่มมาว่านะ”
นแล้วนรอผม็ยัไม่ไ้้อสรุปว่าทำไมหน้าาผมนั้น่ำนาที่ทำให้อีฝ่ายนั้นลำบาใมามาย เ้าเพื่อนใหม่ัวแสบทั้สาม่า็อมพะนำไม่พู เไเปลี่ยนเรื่อแทน
สุท้ายั่วโมเรียนอนเ้า็ไม่มีอะไรมานอาารแนะนำัวออาารย์วิา่าๆ เสียออหมเวลาบอเวลาพัเที่ยมาเยือน ุมภ์วนผมไปโรอาหารพร้อมับเ้าฝาแฝ พลาแนะนำ้อระเบียบในารใ้โรอาหารอโรเรียนแห่นี้
ที่นี่แบ่เวลาพัเที่ยออเป็นสอ่ว ือ่วเ็ม.้นและเ็ม.ปลาย ม.้นไม่สิทธิ์ื้ออในาบพี่ม.ปลายไ้ และม.ปลาย็ไม่สิทธิ์ื้อไ้เ่นเียวันใน่วอน้อม.้น แ่แน่นอนระเบียบมีไว้แห ุมภ์บอผมเ่นนั้น
“นั่นือโรเล็อพี่ม.6 ส่วนอม.4ับม.5ใ้โรให่ ม.4ใ้ฟาวาม.5ใ้ฟา้าย” ุมภ์อธิบายะพาผมเินผ่านโรอาหารเล็ ่วเวลาพัอนนี้มีแ่เรื่อแบบเ็ม.ปลาย ผมวาามอรอบๆอย่าาลายเพราะำนวนนัเรียนมามายนาไหน็ไม่ทราบแห่แหนทยอยเ้ามาในโรอาหาร ถ้าไม่ไุ้มภ์อยุและมีเ้าฝาแฝอยุมหลั ผมโนหนีบแบนายิามระแสนที่หลั่ไหลไม่หยุ
แ่แล้วาผม็ไม่ยับ สายาผมไปสะุับนหนึ่ในลุ่มพี่ม.6หลายร้อยน ราวับเวลาหยุนิ่ สรรพสิ่ทุอย่าลืมหายใไปั่วะ ผมลั้นลมหายใระพริบา้าๆภาวนาให้ผมไม่ไ้าฝาไป
“ลอเรน...!!”
ผมพึมพำออมาราวับนละเมอ าที่หนัอึ้นถึเมื่อรู่เวลานี้ลับเบาหวิว ผมสาวเท้าเ้าไปหาหิสาวที่ผมเฝ้ารอรัเธอมานานนับแปร้อยปี ลอเรน...ลอเรน...ผมเอ่ยทวนื่อนี้้ำไป้ำมา เสียหัวใเ้น้อัวานอยู่้าหู ลบเสียเรียอเพื่อนใหม่ไปหมสิ้น
ลอเรน นั่อยู่รหน้าผมห่าไปเพียไม่ี่้าว แม้เธอะนั่อยู่ท่ามลาพี่ม.6นับสิบน ผม็มอเห็นลอเรนโเ่นึ้นมา สายาผมับ้อไปที่เธอ ฝืนไม่ให้ระพริบ เพราะลัวภาพรหน้าเป็นแ่ฝัน ฝันที่ผมพร่ำเพ้อมาลอสิบหปี เพราะลัวว่าลอเรนที่ผมเฝ้าิถึ...เป็นแ่สิ่ที่ผมิไปเอ
แ่ไม่แล้ว...ผมบอัวเออย่าีใ ลอเรนมาอยู่รหน้าผมแล้ว ผมสั่ัวเอไม่ให้ร้อไห้ แม้น้ำาลอเบ้า ผม้อเป็นลูผู้ายเพื่อปป้อลอเรน ผม้าว้ามาลเวลาเพื่อมาทำามสัาที่ให้ไว้ับเธอ...ลอเรน
ผมเินเ้าไปใล้ลุ่มที่ลอเรนนั่ แล้วไปหยุรหน้าเธอ ทุสายาในโ๊ะเยหน้าับ้อผม ผมหาไ้สนใอื่นนอาวาโสีำลับอเธอ
“ลอเรน..” ผมเรียเธอ ลอเรนเยหน้ามอผม้วยสายาสีำที่ผมเฝ้าฝันถึมาลอ ผมสะัั้นำพูมามายที่อยาะล่าวให้เธอฟั ผมรวบรวมวามล้าลั่นรอำพูเพียำพูเียวที่อยาระิบให้เธอฟั ที่อยาบอให้เธอฟัมาั้แ่แปร้อยปี
“ผม...หาเธอเอแล้วนะ” น้ำเสียผมฟัูระท่อนระแท่น ผมสูลมหายใลึๆ้อมอไปยัวาถ่ายทอวามรู้สึที่อัแน่นในหัวใสื่อออมาให้เห็น ผมวยมือบาอลอเรนึ้นมาุมไว้แนบอ่อนโพล่ำพูที่เฝ้ารอบอมานับแปร้อยปี
“ผมรัเธอ!!!...แ่านันนะ!!” ผมะโนไปสุเสีย ราวับเวลาในโรอาหารสะุ เสียเ็แ่ที่ัลับเียบในบัล
“ไ้ยินไหม ผมรัเธอ รัมานานแล้ว แ่านันเถอะ” ผมยิ้มให้ับลอเรนที่บันี้หน้าแ่ำ มือผมยัอบุมมือเธอไม่ยอมปล่อย ลอเรน่อยๆยืนึ้น่อยๆยืนึ้น ยืนนผม้อแหนหน้ามอ
เอ๋...ลอเรน้อัวเล็ว่านี้สิ
ผมมอหน้าลอเรน้วยวามพิศว ใบหน้าที่ผมเฝ้าพร่ำเพ้อยัไม่เปลี่ยนไปาาิที่แล้ว แ่อนนี้มันแ่ำและสัเเห็นเส้นเลือที่ปูโปนึ้นมา
ผม่อยๆไล่า่ำลมา มอเห็นลำอแ็ไล่ไปยัไหล่ว้า...นถึหน้าอที่แบนราบ
ผมมวิ้ว แ่มือยัุมมืออีฝ่ายไม่ปล่อย ...หน้าอเล็...ไม่สิอย่านี้เาเรียว่าไม่มีเลย ผมมอลำอที่อยู่พอีระับสายาผม...ลำอที่มอเห็นลูระเือทิ่มออมาแทา...
ผมระพริบาปริบๆพยายามเรียบเรีย้อมูลในสมอ ่อนเยหน้าสบาลอเรนอีรอบแล้วส่ยิ้มให้
ลอเรนยิ้มลับ แ่เป็นรอยยิ้มบิเบี้ยวและเหี้ยมเรียม ่อนะเปล่เสียะอ้วยเสียห้าวเยี่ยายารี
“ปล่อยูนะเว้ย!! ไอ้เ็เวร!!”
สิ้นเสียเ้มที่ัปานโทรโ่ แ้วหูผม็ลั่นเปรี๊ยะ! ใบหน้าผมสะบัามแรหมั่อนร่าะปลิวระเ็นระแทเ้าอี้แล้วฟุบล
“เหนือ!!” ่อนสิสุท้ายผมะับลผมไ้ยินเสียะโนเรียื่อัวเออย่าื่นระหนและไ้ยินเสียระิบแผ่ว้าหูว่า...รันี้่าเ็บปวนั!
...แล้วโลผม็มืล
+..+..+..+..+..+..
อบุๆทุๆวามิเห็น
อบุที่แบ่ปันใให้ "เหนือ" มาบ้า
อบุ้า
ส่วนำถามว่าุมภ์ใ่ระูลบวรปรัหรือเปล่า
ถู้อ้า
ยืมัวมาเล่นเรื่อนี้หน่อย
ความคิดเห็น