คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : ระลึก
าิ่อนเราเยผูพัน…..สัิสัา!!
บทนำ : ระลึ
พวุเื่อในพรหมลิิหรือเปล่า
หรือมอว่าเป็นแ่วามบัเอิ
แล้วพวุสสัยในโะาัวเอหรือไม่
หรือิว่าเป็นเพียเหุาร์ที่ผ่านมาีวิ
แล้วเรื่อาิที่แล้วล่ะ....
พวุำมันไ้บ้าไหม
ำเรื่อราวเมื่อาิปา่อนไ้เ่นเียวับผมหรือเปล่า
...าิที่แล้ว
ราวริสศวรรษ ที่ 11 เหล่าุนนา่าอยู่ในสภาวะอำนาลอนแลน ระบบฟิวัลที่ใ้วบุมำลัพลในที่ินนัเสื่อมถอย เนื่อาสูเสียอัศวินและอทัพนไปในสรามรูเส รวมทั้ารเปลี่ยนแปลโรสร้าเศรษิ ส่ผลให้ประานึ่เป็น้าทาสิินเริ่มรวบรวมำลับุปราสาทเพื่อเรียสิทธิเสรีภาพอน
เสียรีร้อื่นระหนอนในปราสาทแห่หนึ่ัระมไปทั่วทิศละเล้าับเสียโห่ร้ออย่าบ้าลั่อลุ่มนที่พยายามบุเ้ามา เสียเาะเราะระทุ้หอและโลหะระทบฟาฟันันัสับสนอื้ออึแม้เวลานี้ะเป็นเวลาพลบ่ำ ระนั้นฟาฟ้าสีำสนิทลับถูย้อม้วยสีแสอเปลวเพลิ วามร้อนระอุอเพลิไฟทวีวามรุนแรรอบลุมไปทั่วบริเว แ่ไม่อาเทียบไ้ับวามบ้าลั่อผู้นที่เอ่อทะลัออมา
“ลอเรน...ลอเรน” ายหนุ่มร้อเรียื่อหิสาวที่นอนทอายในห้อมือัวปราสาท สายาสีเียวพลันเปลี่ยนเป็นเ็บปว่อนวิ่ถลาเ้าหาเ้าอร่า
“ลอเรน...” เาเรียื่อนา้ำพลาประออนาไว้ในอ้อมอ ใบหน้าหวานที่เ็มเปี่ยมไป้วยรอยยิ้มอันุ้นเยบันี้บวม้ำและแห้รัไป้วยเลือ ผิวาวเผือแเป็นริ้วและเย็นเียบเพราะสัมผัสับพื้นเย็น ้อเท้าห้อเลือและเป็นรอย้ำเพราะถูล่าม้วยโ่รวนหนัอึ้
สายาสีเียวทอมอนาอันเป็นที่รั้วยวามปวร้าว ริมฝีปาเม้มเ้าหาันลั้นเสียสะอื้น นา้อถูทรมานเพราะเา...เพราะเามิอา่วยนาไ้...เพราะแ่นารัเา
“เรออ…” นาเอ่ยื่อายหนุ่ม วาปรืออย่าเหนื่อยอ่อน วามเ็บปวบนเรือนร่าแปรเปลี่ยนเป็นวามา
“เิอะไรึ้น..ทำไมเ้าลมาที่นี่ไ้แล้ว้านอล่ะเิอะไรึ้น” นาเี่ยหูฟัเสียรีร้อา้านอัแว่วเป็นระยะๆ
“พวาวบ้านรวมัวันบุเ้ามาในปราสาทนี้” เาบอะมือเร่รีบไโ่รวนออา้อเท้า “เ้า้อรีบหนีไปอนนี้ พวท่านพ่อำลัป้อันปราสาทไม่ทันสนใเ้าอนนี้แน่ อีอย่าหาพวาวบ้านบุเ้ามาไ้ เ้าอาไม่ปลอภัย”
ลอเรนนวลึ้อเท้านที่ปลเป็นอิสระ่อนะเอื้อมมือว้าายเสื้อายหนุ่ม นา้อนามอเรออ้วยแววาหวาหวั่น “แล้วเ้าเล่า เ้าะไปับ้าหรือไม่”
เรออว้ามือบาึ้นุม ใบหน้าร้ามายแววเหนื่อยล้า “้า...้อปป้อปราสาทแห่นี้”
ลอเรนยิ้มบายมือร้านึ้นทาบใบหน้าน “้าเ้าใ…ท่านไม่้อห่ว้า แ่นี้ท่าน็ีับ้ามามายเหลือเิน”
“แ่เพราะ้า...ทำให้เ้า้อโนเี่ยนีเ่นนี้”
นาส่ายศีรษะ วาสีำสบาเานิ่เเ่นที่เอวันแรไม่เปลี่ยน “เพราะ้ารัท่าน่าหาเรออ”
เรออึลอเรนเ้าสวมอ วาสีเียวายแววปวร้าวหลุบ่ำ มือเาลูบไล้หลัเย็นและเ็มไป้วยแผล้วยใปวหนึบ เาไม่อาปป้อนที่เารัาบิาไ้ ลอเรนถูับัมืมานานนับอาทิย์เพียเพราะเือนให้นาไม่วรมายุ่ับเา นา้อทนถูเี่ยนโบยเพียเพราะนาไมู่่วรับเา หลาย่อหลายรั้ที่เาพยายาม่วยนา บิาเา็เี่ยนโบยนาใหู้่อหน้า หลาย่อหลายรั้ที่เาพยายามพานาหนี หาสุท้ายมัน็บที่นา้อโนุมัเ่นเิม
“้าอโทษลอเรน...”
“้าไม่ยโทษให้” ลอเรนเอ่ยห้วนสั้น เรออะัผละมอหิสาวุนแล้ว็พบรอยยิ้มบันและวามอบอุ่นาฝ่ามือบาลูบไล้ใบหน้า
“นอเสียาเ้าสัาับ้า …สัาว่าหลัาเ้าปป้อปราสาทนี้ไ้...ามหา้า...ามหา้าให้เอไ้หรือไม่เรออ”
ายหนุ่มระบายรอยยิ้มอ่อนโยน สายาประสานับนัยน์าสีำอลอเรน นัยน์าที่เาหลุมรัั้แ่แรเห็น
“้าสัา...ลอเรน!”
...................................
เอาเป็นว่าฝาไว้ในอ้อมออ้อมใอีเรื่อน้า
ความคิดเห็น