หอสดับวิญญาณ

ลำดับตอนที่ #3 : ตลาดทอเเสง

ตอนที่ 2 ตลาดทอเเสง

เช้าตรู่ของวันที่สดใส หลังจากที่สองสามวันมานี่พายุฝนนอกฤดูพัดถล่มหนัก จนสร้างความเสียหายให้เเก่ชาวบ้านไม่น้อยหลันอุ้ยพานายน้อยวั่งซูมาที่ตลาด เขาเก็บเสื้อ ผ้าใหมอย่างดีห่อมาในผ้าสีน้ำตาลขนาดใหญ่ ก่อนที่เขาจะสอดส่องมองหาที่นั่งขายในตลาดที่ทำเลดีที่สุด

เพราะไม่เคยคิดว่าวันนึงจะต้องมาทำอะไรกันแบบนี้มาก่อน หลันอุ้ยไม่มีอุปกรณ์มากนัก เขาจึงปูผ้ากางออกเเละจัดเรียงเสื้อผ้าของนายน้อยวั่งซู ก่อนที่เขาจะหันไปเงยหน้ามองนายน้อยที่เอาเเต่ยกพัดขึ้นปิดหน้าราวกับว่าไปทำความผิดใดมาจนไม่กล้าสู้หน้าผู้ใด

"นายน้อยขอรับ นั่งลงเถิดขอรับ"

"เจ้าจะให้ข้านั่งลงไปขายเสื้อผ้าตัวเองรึ ข้าไม่เอาด้วยหรอก!" เขาปฏิเสธทันควัน หลันอุ้ยรู้ดีอยู่เเล้ว เขาจึงเอ่ยข้อเสนออื่นขึ้น

"เช่นนั่น ไปเดินเล่นก่อนดีหรือไม่ขอรับ อีกสักพักข้าคงขายหมด"

"ก็ได้ งั้นข้าออกไปเดินเล่นก่อนเเล้วกัน"

"ขอรับ" เอ่ยจบนายน้อยวั่งซูรีบเดินออกไปในกลุ่มฝูงชนชาวบ้านทันที ผมมองตามเเผ่นหลังนายน้อยไปจนลับตา ก่อนที่จะหันมาเรียกลูกค้าที่เดินผ่านไปผ่านมาอย่างตั้งใจ

จ้อกเเจ้กๆๆ เเซร่ดๆๆๆ เสียงของผู้คนที่ออกมาเดินเลือกซื้อของกันในเช้านี้ ช่างน่าปวดหัวยิ่งนัก สายตากลมมล มองไปที่ชาวบ้านที่เดินผ่านทีล่ะคน ทีล่ะคนด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก

เอ้า!!! เร่เข้ามา!! วันนี้ลดครึ่งราคาสำหรับผู้เดินทางไกล!!!!

เสียงตะโกนโวกเวกโวยวายจากพ่อค้าเเก่คนนึง เขาถือป้ายที่มีตัวอักษรของราคาอย่างชัดเจน พร้อมกับยืนอยู่ตรงหน้าจวนของผู้ใดสักคน ข้ายืนหยุดมองดูก่อนที่จะรอสังเกตุปฏิกิริยาคนที่เดินผ่านไปมา เเต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจชายเเก่สักนิดเดียว

วั่งซู เเสยะยิ้มขึ้นมาเขากางพัดขึ้นมาปิดครึ่งใบหน้าเเละเดินเข้าไปหาชายเเก่คนดังกล่าว ก่อนที่จะเอ่ยถามขึ้น

"เหอะ นี่เจ้าคิดจะขายจวนของใครก็มิรู้รึ?" วั่งซูเอ่ยขึ้น ดูจากท่าทางเเล้วนั่น ไม่มีทางที่ชายเเก่ผู้นี้จะเป็นเจ้าของได้เลย

"หาใช่ไม่ หากเจ้าของบ้านมิเดือดร้อนข้าก็มิทำ" ชายเเก่ผู้นั่นเอ่ย วั่งซูมองไปที่จวนหลังใหญ่ที่น่าจะเป็นของราชการผู้ใดสักคน ก่อนที่เขาจะตวัดสายตามามองที่ชายเเก่เเละเอ่ยต่อ

"จะมีชาวบ้านที่ใดกัน มามีเงินซื้อจวนหลังเท่านี้กันเล่า" วั่งซูเอ่ยขึ้น พลางส่งสายตาที่ตำหนิไปที่ชายเเก่

"หาได้ขายไม่ เปิดให้เช่าขอรับ คุณชายเองก็สนใจใช่หรือไม่?" เขากลับยิ้มออกมา ก่อนที่จะผายมือเข้าไปทางด้านทางเข้าของจวน

"เช่าหรือ?" วั่งซู เอ่ยถามด้วยความสงสัย เขาไม่เคยได้ยินธุระกิจเช่นนี้มาก่อนเลย

"ขอรับ คิดเป็นรายเดือน ให้ผู้อื่นเข้ามาอาศัยนอน"

"งั้นรึ? …" วั่งซู พยายามคิดภาพตาม

"คุณชายสนใจลองมาพักสักคืนหรือไม่ขอรับ เพียงเเค่เดือนล่ะ ห้าร้อยเหรียญเท่านั่น"

"เอ่อ…ไม่หรอกข้ามีบ้านของข้าอยู่เเล้วใหญ่กว่านี้สิบเท่า!" เอ่ยจบ เขาเดินออกมาทันที เเม้เเต่เหรียญเดียวตอนนี้ข้าก็ไม่มีให้หรอก ถึงเเม้ว่าผิวพรรณข้าจะดูดีมีราศีมากเพียงใด เเต่เงินนะข้าหามีไม่!

ข้ารีบเดินกลับไปหาหลันอุ้ยทันที ด้วยความรีบเร่งจนไม่ทันระวัง ไหล่ข้าได้ไปกระแทกเข้ากลับชายร่างสูงคนนึงเข้าปึ้ก! ร่างของข้าเซถอยหลังนิดหน่อย ก่อนที่ข้าจะพยุงตนเองเอาใว้เเละเงยหน้ามองชายตรงหน้าที่เดินมาชนข้าทันที

"มิขอโทษรึ?" ข้าเอ่ยถามชายตรงหน้าที่มีสภาพเนื้อตัวมอมเเมม ราวกับคนไร้บ้านขาดสติ

"…เกะกะ"

"ว่าอย่างไรนะ!?" อารมณ์ของข้าเดือดพล่านทันที ที่ได้ยินสิ่งที่ชายตรงหน้าเอ่ยพูดออกมา เเม้มันจะไม่ได้ดังมากนักเเต่มันก็พอให้ข้าได้ยินชัดทีเดียว

"…"

"นี่เจ้า! ขอโทษข้าเสียก่อนสิ!" หมับ! เขาที่กำลังจะเดินผ่านข้าไปด้วยหน้าตานิ่งเรียบ ข้ารีบจับคอเสื้อของเขาเอาใว้เเน่นพร้อมกับกัดฟันกรอด ก่อนที่จะเอ่ยออกมา

เพราะว่าข้าที่เสียงดังเกินไป เหล่าชาวบ้านที่กำลังเดินตลาดกันผ่านไปมา เริ่มจะจับจ้องสายตามาที่ข้าทั้งสอง ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เเต่ข้าไม่สนสายตาพวกนั่นหรอก เพราะที่นี้ไม่มีใครรู้จักข้าเสียหน่อย

"สกปรกเช่นนี้ ท่านไม่กลัวเปื้อนมืองามๆ นี้หรือ?" เขาเอ่ยออกมาให้ข้าเฉไฉไปกับเขา เเต่โทษที คนอย่างวั่งซูไม่มีทางเชื่ออะไรโง่ๆ เเบบนั่นหรอก

"หึ! อย่ามาพูดให้ข้าเคว่ ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอก!" ข้ากำคอเสื้อเขาเเน่นกว่าเดิม ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น

"หึ! ดูท่าทางเจ้าจะไม่กลัวชุดเจ้าเปรอะเปื้อนสินะ" เขาเเสยะยิ้มขึ้นมา ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น

"กล่าวขอโทษข้ามา…ประเดี๋ยวนี้!" ข้าเอ่ยตวาดลั่น พร้อมกับเขย่าคอเสื้อของเขาที่จับเอาใว้เเน่นด้วยความโมโหสุดขีด

"ขอ…ให้โง่สิคุณชาย " พลั่ก! เขาเอ่ยออกมาทำท่าทางราวกับจะเอ่ยขอโทษต่อข้า เเต่ทว่าเขากลับยิ้มกว้างขึ้นเเละพลั่กข้าด้วยเเรงของคนที่ตัวใหญ่กว่าจนข้าหงายหลังไปโดนเเผงขายสัตว์น้ำ

เฮ้ย!!!!! โคร๊ม!!! ซ่าาาา~~~ อ๊บๆ อ๊บๆ

ร่างของวั่งซูตกลงไปในอ่างที่ใช้ขังกบเอาใว้หลายสิบตัว อ่างนั่นเเตกทันที พร้อมกับกบที่เริ่มกระโดดขึ้นมาบนตัวของเขาเหล่าชาวบ้านต่างพากันวิ่งมามุงดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นทันที

เกิดอะไรขึ้นนะ ? คนตีกันกลางตลาดรึ?

"เเฮ่กๆๆ จะเจ้า!!ไอ้คนไร้สติ!!!" นิ้วชี้เรียวยาวชี้ไปที่หน้าของชายสกปรกผู้นั่น พร้อมกับเริ่มด่ากราดด้วยความอับอายเเละโมโห

"เจ้านั่นเเหละที่ไร้สติ!! มาตามจีบข้าอยู่ได้"

"ห๊า!! เจ้าว่าอะไรนะ!?" ไอ้สกปรกนี่มันพูดอะไรของมันกัน ใครกันที่ไปตามจีบเจ้าห้ะ!

"ข้านะ ไม่ชอบเจ้าหรอก ฐานะเราสองคนมันต่างกันเกินไป รีบกลับไปเรือนเจ้าเสียเถิด ประเดี๋ยวพ่อเเม่เจ้าจะเอ็ดเอา" เขานั่งยิงยองลงตรงหน้าข้าพร้อมกับเเสร้งตีหน้าเศร้าใส่ เเละเอ่ยทุกคำออกมาด้วยน้ำเสียงดังลั่นราวกับต้องการให้คนทั้งโลกรับรู้

"อะอะอะไอ้เลว!!!" ข้าด่ากราดใส่เขา เเต่ทว่าก้นของข้ามันดันติดกับขอบอ่างจนข้าลุกขึ้นไม่ได้ ฟันทุกซี่ของข้าขบกันเเน่นด้วยความโกรธา

"โชคดีนะขอรับท่านคงไม่ได้ออกมากระชากเสื้อใครอีกนาน^^"

"ไอ้เลว!!! ไอ้ชั่วเอ่ย!!!!" ข้าขอสาบานทั้งในนาม นรกเเละต่อหน้าสวรรค์ หากวันใดไอ้คนสกปรกนี่ตายข้าจะไม่พามันไปส่งที่เเม่น้ำเเห่งวังวนเด็ดขาด!!! โถ่เว้ย!!!