หอสดับวิญญาณ

ลำดับตอนที่ #2 : เกริ่นนำ

ตอนที่ 1 เกริ่นนำ

ศพที่ตายด้วยธรรมชาติ อุบัติเหตุหรือการฆาตกรรมก็ตาม การที่พวกเขาจะไปยังอีกโลกนึงได้นั่น อย่างน้อยๆ พวกเขาควรจะต้องมีสิ่งของมีค่าติดตัวมาบ้าง อาจจะเป็นการบริจาคจากญาติเพื่ออยากให้ผู้ตายไปในโลกหน้าด้วยหนทางที่ไร้ซึ่งขวากหนาม

เเละข้าก็รอจังหวะนั่นอยู่ จังหวะที่คนรวยๆ สักสองสามคนจะตายลง เเต่ทำไม…ช่วงนี้ถึงมีเเต่ศพไร้ญาติที่ตายเต็มไปหมด ข้าขาดรายได้หมดเเล้ว!!!

หอสดับเเสง

...............................

ตึก ตึก ตึก .....

รองเท้าคู่งามเดินสับวนไปมา สีหน้าหวาน คิ้วสวยได้รูปขมวดชนกันอย่างเคร่งเครียด ริมฝีปากบางสวยเม้มเข้าหากันเเน่นพร้อมกับการหายใจหน่วงๆ ด้วยความเหนื่อยใจ

"นี่ข้าต้องรออีกนานเเค่ไหนกัน!" วั่งซู ยมทูตที่เรียกได้ว่าช่วงนี้ตกอับสุดๆ ที่ผ่านมาเขามีสมบัติมากมายจากญาติผู้ตายที่บริจาค เเต่ทว่าเพราะความฟุมเฟือยของเขาทำให้เขากำลังจะหมดตัว

"นายน้อยใจเย็นๆ ก่อนนะขอรับ" ทาสรับใช้ชายอย่างหลันอุ้ยเอ่ย พร้อมกับค่อยๆ ก้าวเท้าถอยหลังห่าง เพราะเขารู้ดีว่านายน้อยของเขานั่นมีนิสัยอารมณ์ร้อนเพียงใด

"ใครจะไปเย็นไหวกัน นี่ข้าขาดเงินผ่านมือมาหลายเดือนเเล้วหนา!" กา กา กา พั่บๆๆ เสียงตะโกนอันทรงพลังทำให้เหล่านกกาที่มาเหาะที่หลังคาหอสดับเเสงเเห่งนี้ต่างเเตกตื่นบินหนีกันออกไปหมด

"นะนะนายท่าน ข้าว่าเราไปขอความช่วยเหลือจากท่าน…"

"ไม่! เจ้าห้ามพูดชื่อนั่นให้ข้าได้ยินเชียว!"

"ขะขะขอรับ"

"ต่อให้ข้าไม่มีเเม้เเต่เหรียญเดียว ข้าก็จะไม่ไปขอความช่วยเหลือจากท่านผู้นั่นเด็ดขาด!" เปรี้ยง!! เสียงฟ้าคำรามฟาดลงบนต้นไม้ใหญ่ ลมเเรงกระโชกเกิดเม็ดฝนโปรยปรายลงมา

ครืนนนน~~~ เปรี้ยง!!! ซ่าาาาา พายุลูกใหญ่สาดฝนลงมากระทบร่างสูงภายใต้ชุดสีดำสนิท ฝนฉะเลือดสีเเดงฉาดไหลซึมไปในดิน ดวงตาสีน้ำตาลที่ดูเหนื่อยล้า เขาค่อยๆ เงยหน้ามองท้องฟ้าที่กำลังสาดฝนลงมา

เขาละส่ยตาจากท้องฟ้า ค่อยๆ ย่อตัวลงมาจับแขนของร่างไร้วิญญาณ เขาลากมันไปเรื่อยๆ จนมาถึงจุดที่เป็นเเม่น้ำใหญ่

ฮากกก~~ ดวงตาสีเหลืองที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาใกล้ฝั่งอย่างรู้งาน

ร่างสูงมองสัตว์เดรัจฉานในน้ำที่หากมันอยู่นิ่งๆ คงคิดว่าเป็นท่อนไม้ไปเสียเเล้ว เขาปล่อยมือออกจากเเขนของร่างไร้วิญญาณเท้าของเขาถีบร่างนั่นลงไปในน้ำด้วยสายตานิ่งเรียบ

ตูม!!! ฮากกก!! จระเข้รีบว่ายเข้ามาคาบร่างนั่นลงไปในน้ำทันที

ร่างสูงมองเเม่น้ำสีขุ่นที่เริ่มกลายเป็นสีเเดงฉาด เเขน ขา นั่นลอยกระจัดกระจาย เขาค่อยๆ หันหลังเดินออกมาด้วยใบหน้านิ่งเฉยเช่นทุกครั้ง

นี่ไม่ใช่ศพเเรก หรือคนเเรกที่เขาคร่าชีวิต มันเป็นศพที่เท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาได้ปลิดลมหายใจ เเละยอมรับเงินก้อนใหญ่จากผู้ว่าจ้าง

เเละมันจะไม่ใช่ศพสุดท้ายที่ข้าจะยั้งมือ .

....................