แฟนผมเป็นนักบอล

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 สมัครชมรม

ปี 2017

โรงเรียนนฤมิตรสาธิต

ตะละแล๊ดแต๊ดตึ้งแต๊ดตึ้งแต๊ดตึ้ง~~~ ตะละแล๊ดแต๊ดตึ้งแต๊ดตึ้งแต๊ดตึ้ง ~~~ ไม้ดรัมเมเยอร์สีเงินถูกโยนขึ้นบนท้องฟ้าก่อนที่มันจะถูกรับโดยมือเล็กขาวนวลเนียน เธอควงไม้ดรัมเมเยอร์ด้วยท่าทางมั่นใจ ไม้หมุนควงพร้อมกับท่าเดินตามจังหวะกลองที่พอดีกันจนล่ะสายตาไม่ได้เลย

"เฮ้ยนิว สนใจเข้าชมรมนี้เหรอว่ะ!?" เเก๊งไอ้กล้าที่เดินผ่านมามันเอ่ยทักผมขึ้น

พวกเราเจอกันครั้งแรกวันที่สอบเข้าเรียน เลยค่อนข้างคุ้นเคยกันนิดหน่อย

"ใครจะเข้า? กูแค่เดินผ่านมาแล้วเห็นว่าพี่เขาสวยดีเลยหยุดมองต่างหากละ!" ผมเอ่ยขี้นด้วยท่าทางเเข็งขัน

"เออว่ะ กูก็ว่าอยู่มึงออกจะแมนทั้งเเท่งขนาดนี้  ข่าวลือที่ว่ามึงเป็นเกย์จะจริงได้ไง?" ไอ้กล้าเอ่ยพร้อมกับตบไหล่ผมด้วยความมั่นใจ ผมได้แต่ยิ้มกว้างและหยักคิ้วให้มันไป 

"เออก็ใช่ดิวะ ถ้ามึงเห็นใครพูดกูฝากต่อยปากมันทีนะ ไอ้พวกชอบใส่ร้ายคนอื่นเนี่ยกูแม่งไม่ชอบเลยว่ะ!" ผมเอ่ยด้วยท่าทางหงุดหงิดสุดๆ พร้อมกับฝากวานพวกมันไป 

"เออๆเดี๋ยวกูไปเลือกชมรมกันก่อนมึงก็รีบเลือกล่ะ ชมรมดีๆมันมีน้อยเว้ย"

"เออกูขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเดี๋ยวตามไป"

"เคเลยเพื่อน" 

ผมเดินแยกออกมาที่ห้องน้ำชาย ผมเปิดประตูทุกห้องดูว่ามีใครเข้าอยู่หรือไม่ เมื่อเช็คดีแล้วผมก็กรี้ดลั่นออกมาทันทีด้วยความอึดอัดใจ

กรี๊ดดดดด~~~ กรี๊ดดดดด~~ แฮ่กๆ ผมกรี๊ดออกมาจนสุดเสียงเนื่องจากทุกคนไปเลือกชมรมกันหมดในบ่ายนี้เลยไม่ค่อยมีใครมาแถวนี้เท่าไหร่ 

"กูอยากเข้าชมรมดนตรีเว้ยย!!" ผมตะโกนออกมาอย่างอัดอั้น 

"ถ้าไม่ติดว่าต้องเเอ๊บแมนนะ กูเข้าชมรมดนตรีแน่ๆ" ผมเอ่ยกับตัวเอง สุดท้ายผมก็ทำอะไรมากไม่ได้อยู่ดี ผมตัดสินใจสูดหายใจเข้าลึกๆ และเดินออกจากห้องน้ำชายด้วยท่าทางสง่าทันที 

แซร่ดๆ จ้อกแจ้กๆๆ เสียงเหล่านักเรียนมัธยมต้นและปลายที่กำลังต่อแถวเลือกชมรมตามห้องเรียนของแต่ล่ะชมรมกันอย่างตื่นเต้น ผมแอบมองชมรมดนตรีด้วยความเสียดายก่อนที่จะเดินตรงไปที่ชมรมที่สร้างความเป็นชายให้ผมที่สุด นั่นก็คือ ชมรมนักศึกษาวิชาทหาร

ปรี๊ด!!!! พรึ่บ! พรั่บ! ทุกคนต่างวิ่งมาเรียงแถวกันด้วยความพร้อมเพรียง ผมถอดใจทันทีที่เห็นผิวแต่ล่ะคนที่ใหม้เกียมแดด ก่อนที่ผมจะเดินมาที่โรงยิมที่เป็นชมรมนักกีฬา ว่ากันว่าประธานชมรมเกลียดเพศที่สามเข้าใส้ ถ้าผมเข้าที่นี้ได้ล่ะก็ คงกลบข่าวลือผมได้ดีทีเดียว

ปรี๊ด!!! ปั้ก! ตุ้บ! เฮ้ๆๆๆ เสียงนกหวีดดังขึ้นนักกีฬาบอลเล่ย์บอลเสิร์ฟบอลเล่ย์ออกไปทันที พร้อมกับเสียงตีลูกบอลเล่ย์ที่ดังขึ้น

"อะแฮ่มๆๆ สนใจบอลเล่ย์เหรอ?" ผู้ชายตัวสูงโปร่ง ใบหน้าคมคายเขาเดินมาพร้อมกับรอยิ้มและเอ่ยทักผมทันทีที่เห็นว่าผมยืนดูนักกีฬาบอลเล่ย์บอลกำลังเล่นกันอย่างแข็งขัน

"ผมสนใจเข้าชมรมกีฬาครับ" ผมหันไปตอบกลับ

"แล้วสนใจกีฬาอะไรเป็นพิเศษล่ะ?" เขายังคงขยับเข้ามายืนข้างๆผมและเอ่ยถามต่อ 

"ไม่รู้ครับ ผมแค่อยากเข้าชมรมกีฬาเท่านั้นเอง ขอตัวก่อนนะครับ ผมจะรีบไปลงทะเบียน" ผมเอ่ยจบสองมือล้วงกระเป๋าเดินขาถ่างๆก้าวชับๆ ออกมาจากตรงนั้นทันที

"เดี๋ยวก่อน!" รุ่นพี่เอ่ยตะโกนเรียกผมเสียงดัง พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ก้าวเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ตึก ตัก ตึกตักๆๆๆ ใจผมเต้นแรงราวกับว่ามันจะระเบิดออกมา ไอ้เชี่ย! ไม่ใช่ว่าดูกูออกหรอกนะ

"…ครับ?" ผมพยายามทำตัวให้ปกติที่สุดเเม้ว่ามือทั้งสองข้างที่ล้วงกระเป๋าอยู่จะสั่นพั่บๆจนเหงื่อแตกก็ตาม

"พึ่งเข้ามาใหม่ใช่ป่ะ พี่ชื่อวินนะ^^" ตุบ! มือหนักวางลงบนไหล่ผม พร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ดูเป็นมิตรเอ่ยขึ้น 

"อ่อ ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" ฟู่ววว~~ ผมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนที่จะตอบรุ่นพี่กลับไป และเปรยรอยยิ้มให้เขาเล็กน้อย ผมเอ่ยจบรีบหมุนตัวกลับเดินตรงไปที่จุดลงทะเบียนทันที ใจหายใจคว่ำหมดเลย!! ผมคิดในใจ

จุดลงทะเบียนชมรมกีฬา

ผมยืนมองป้ายไวนิลย์ขนาดใหญ่ที่ติดเอาใว้ ลมพัดปลิวฟิ้วผ่านหน้าผมไป เหมือนว่ายืนอยู่ที่ไหนสักที่ที่มนุษย์สูญพันธุ์ไปแล้วเลย..... ผมคิดว่าที่นี้จะมีคนมาลงทะเบียนเข้าชมรมเยอะสะอีกที่ไหนได้.....มันกลับเงียบกว่าที่ผมคิดเอาใว้เยอะเลย

เอ้ะ? หรืออาจจะเต็มแล้วหรือเปล่า?

"ยังไม่เต็มหรอก ที่นี้ก็แบบนี้แหละ" ตุบ แขนหนักๆวางลงบนไหล่ข้างซ้ายของผม พร้อมกับใบหน้าที่ออกแนวจีนนิดนึง ตาตี๋ รอยยิ้มกว้างที่ส่งมาให้ผม เกือบทำผมหลุดธาตุแท้ออกมาเลยทีเดียว

"ครับ?" ผมเปล่งเสียงออกมาด้วยความสงสัย

"กูชื่อรัน เป็นหัวหน้านักบาส" เขาเอ่ยแนะนำตัว รุ่นพี่ในชมรมกีฬาอีกคนสินะ ผมคิดในใจ

"ครับ" ผมเอ่ยตอบรับไปแบบไม่ใส่ใจ แต่ยังคงเฟคหน้ายิ้มให้เขาอยู่

"นึกยังไงมาสมัครที่นี้ ไม่รู้ข่าวลือหรือไง?"

"…รู้สิครับ เพราะรู้ไงผมเลยมา" ถ้าตอบว่าไม่รู้จะอดลงทะเบียนใหมว่ะ ผมเงียบไปครู่นึงก่อนที่จะเอ่ยตอบไปแบบโกหกร้อยเปอร์เซนต์

"ว้าว สุดจัด งั้นไปเลยลงทะเบียนกันเล้ยยย!!!" ดวงตาเขาดูเปล่งประกายกับคำตอบของผมทันที พร้อมกับรีบดันหลังผมให้เข้าไปกรอกใบสมัครทันที 

ฟึ่บ ฟั่บ ฟึ่บ ฟั่บ 

ผมกรอกใบสมัครเสร็จภายในเวลาห้านาที พร้อมกับจ่ายเงินห้าสิบบาทค่าเข้า เมื่อลงชมรมเสร็จแล้วรุ่นพี่รันก็เดินออกมาส่งผมที่ด้านนอกโรงยิมพร้อมกับตบไหล่ผมมาตลอดทางไม่รู้ว่าเขาจะมองหน้าผมด้วยสายตาแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน

"โชคดีนะ ขอให้จบม.6 เป็นราบรื่น"

"ครับ ขอบคุณครับ" รุ่นพี่เอ่ยจบพร้อมกับตบไหล่ผมหนักๆอีกสองสามครั้งก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในโรงยิมแบบเดิม ผมกระตุกยิ้มขึ้นด้วยความสงสัยและไม่แน่ใจว่าที่ได้ยินนั้นมันใช่คำอวยพรที่ดีหรือเปล่า แต่ช่างมันเถอะ ยังไงสะผมก็อยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้จนจบม.6 โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าผมเป็น เกย์