คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บันทึกเล่มนี้เป็นบันทึกที่อยากเขียนเก็บให้คิดถึงวันเก่าๆ วันที่ผมและเพื่อนๆออกเดินทางตามหาอัญมณีแสนล้ำค่าสำหรับคนอื่น
แต่สำหรับผม มันเหมือนกับเศษหินไร้ค่า น่าขยักแขยง ไม่รู้ว่าผอ.(คนที่สั่งพวกผมตามหาอัญมณีนี้)อยากได้มันไปทำไม แค่บอกว่าทำลายไปซะ
ผมก็ไม่เข้าใจผอ. ในตอนนั้นซะเท่าไร ก็เรามันเป็นแค่นักเรียนน่ะ จะไปขัดอะไรได้ เขาสั่งให้หา ก็ต้องหา ตอนเขาเราเดินทางหานั้น
ก็ได้รับรู้อะไรๆมากมาย ถ้าให้อธิบายตอนนี้ให้จบภายในกระดาษแผ่นเดียวคงไม่ได้ งั้นผมจะค่อยๆเขียนไปเรื่อยๆ เรื่องที่พวกผมออกเดินทาง
หาอัญมณี เขียนไปเรื่อยๆจนกว่ากระดาษในบันทึกเล่มนี้จะหมดล่ะกัน งั้นเริ่มเรื่องเลยดีกว่า......
เช้าวันปิดภาคเรียนของโรงเรียน เป็นวันที่แสนสุขสบายสำหรับนักเรียนทุกคน มันเป็นเหมือนวันที่ปลดปล่อยอิสรภาพจากอาจารย์
ขี้บ่น ไม่รู้จะบ่นไปถึงไหน พอถึงวันปิดเทอมพวกอาจารย์ยังฝากความถึงถึงด้วยการให้การบ้านกองมหึมา
"รอป!!!ตื่นหรือยังลูก!!!!" เสียงของผู้เป็นแม่เรียกเขา
"ตื่นแล้ว ครับ เดี๋ยวจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ" เขาตอบกลับ และจัดการปิดไดอารี่ที่เพื่อนให้เป็นของขวัญวันเกิด ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ชอบเขียนก็ยังจะให้อีก
ในไดอารี่ก็ไม่ได้เขียนอะไรลงไป ต้องบอกว่าไม่รู้จะเขียนลงไปซักมากกว่า เขากำลังจะเปิดประตูแต่ประตูมีใครบ้างคนมาเปิดให้แล้ว
"พี่ แม่เรียกให้ลงไปกินข้าวได้แล้ว" น้องสาวสุดที่รักขึ้นมาตามถึงห้อง ผมสีทอง ผูกแกละทั้งสองข้างเป็นลอน นัยน์ตาสีฟ้าสดใส น่าตาเธอเหมือน
กับฉันมากๆ เหมือนพิมพ์เดี๋ยวกันเลย เสียแต่ฉันเป็นผู้ชายเท่านั้นเอง
"กำลังจะลงไปแล้ว ไม่ต้องขึ้นมาตามก็ได้มาเรีย" เขาบอกน้องสาว
"แม่ให้ขึ้นมาดูว่า พี่ตื่นจริงๆหรือเปล่า หรือว่าละเมอพูด" มาเรียสวนกลับ
"ฝากบอกแม่ด้วยว่า ฉันจะตามลงไปทีหลัง ขอไปล้างหน้าก่อน" เขาบอกมาเรียและปิดประตูห้อง เดินตรงเข้าที่อ่างล้างหน้าในห้องน้ำ จัดการล้างน้ำให้
หายง่วง เงยหน้ามองดูตัวเองในกระจก ผมสีทองยาวไม่มาก ยุ่งๆ ตาสีฟ้า น่าตาไม่มีเค้าความหล่ออยู่เลย ถ้าเป็นสวยล่ะก็ ค่อยว่าไปอย่าง มองตัวเองอย่างปลง
อนิจา มิหน้าเวลาเล่นละครของโรงเรียนสมัยอยู่ประถม ไม่เคยได้เล่นเป็นผู้ชายสักที เขาคว้าผ้ามาเช็ดหน้า และเดินตรงไปที่ประตูเพื่อจะลงไปรับประทาน
อาหาร แต่ละคนนั่งรอเขาอยู่ที่โต๊ะเพื่อจะรับประทานอาหาร
"มาสักที นึกว่าหลับในห้องน้ำเรียบร้อบแล้ว" น้องสาวตัวดีมาเรื่องกัดเขาจนได้
"ไปว่าพี่เขาอย่างนั้นได้ยังไงลูก" แม่ติมาเรีย ซึ่งหน้าตาก็พิมพ์เดียวกับมาเรียเลย เพียงแต่ดูเป็นผู้ใหญ่เท่านั้นเอง
"ก็หนูพูดจริงนี่คะ ก็เมื่อวานหนูเห็นพี่แอบหลับในห้องน้ำด้วยแหละ" มาเรียยังฟ้องไม่เลิก
"พอได้แล้ว!!!! ถ้ายังไม่หยุดพูดกันอีก ก็ไม่ต้องกินข้าว" เสียงอันเด็ดขาดของผู้เป็นพ่อดังขึ้น เล่นทำเอามาเรียเงียบขึ้นมาทันที ทันใด
ในที่สุดพวกเขาก็ได้ทานอาหารกันอย่างเงียบๆ โดยไม่มีเสียงอะไรรบกวน
"แม่ครับ ผมขอออกไปที่ร้านหนังสือนะครับ เดี๋ยวจะกลับมาเร็วๆ" รอปบอกแม่ที่กำลังนั่งเย็บผ้าที่ขาดของมาเรียอยู่บนโซฟาสีน้ำตาลในห้องนั่งเล่น
อันแสนอบอุ่น โทนสีน้ำตาล
"จ้า ไม่ต้องกลับมาบ้านนะจ้ะ" ผู้เป็นสั่ง เล่นทำเอาผู้เป็นลูกถึงกับงง
"อ่าว!! ลูกลืมแล้วเหรอ ว่าวันนี้ผอ.ท่านเรียกลูกให้ไปหาท่านที่โรงเรียนน่ะ" เขาจึงคิดขึ้นมาได้ ใช่วันนี้ผอ.เรียกเขาและมาเรียไปพบที่โรงเรียน แต่ไม่รู้เพราะด้วยว่า
สาเหตุใดก็ไม่รู้
รอปเดินลากจักรยานสีน้ำเงินมาถึงหน้าบ้านไม้สักสวยงาม ซึ่งก็คือบ้านของเขานั้นแหละ
"ไปแล้วนะครับแม่" เขาตะโกนบอกแม่ของเขาซึ่งอยู่ในบ้าน และเขาก็ปั่นจักรยานลงเขาเพื่อเข้าไปในเมือง
เขาปั่นจักรยานไปเรื่อยๆ ตึกราบ้านช่องแบบโบราณ เป็นสิ่งก่อสร้างที่ดูสวยและCLASSIC นี่แหละวิวทิวทัศน์ของเมือง ฮาโรวาเรีย ที่ลือชื่อในเรื่อง
การศึกษา และสถาปัตยกรรม
"สวัสดีจ้ะ รอป" เสียงของคุณยายที่ร้านดอกไม้ทักทาย
"สวัสดีครับ คุณยาย" เขาทักทายกลับ ในที่สุดเขาก็ถึงร้านหนังสือที่เขาต้องการซักที เขากดเบรตจักรยาน เงยหน้ามองดูป้ายร้านหนังสือ "บีอี"
"ยินดีต้อนรับครับ" เสียงเจ้าของร้านวัยชรากล่าวต้อนรับอย่างยานคราง เหมือนถ่านใกล้หมด แต่บรรยายในร้านกลับตรงกันข้าม ตกแต่งด้วยหินและไม้โอ๊คอย่างลงตัว มีชั้นหนังสือ
มากมาย สูงตั้งแต่พื้นของชั้นหนึ่งถึงเพดานชั้นสองที่ยื่นมาเป็นระเบียง
"อยากได้หนังสืออะไรล่ะ" เจ้าของร้านวัยชราถามอย่างยานคราง สายตามองเขาอย่างไม่ค่อยถูกชะตาซะเท่าไร เขาก็เช่นกัน ไม่ค่อยถูกกับตาแก่นี่ซักเท่าไร
"หนังสือตำราอาหารน่ะครับ ไม่ทราบว่าอยู่ตรงไหนน่ะครับ?" เขาพยายามถามอย่างสุภาพที่สุด
"อยู่โน้น เดินไปก็เจอเอง" ชายชราชี้ไปทางโน้น ซึ่งเขาก็บอกไม่ถูกว่ามันอยู่ทางไหน ประมาณว่าตาแก่นั้นชี้ไปส่งๆ
"ขอบคุณครับ" เขากล่าวขอบคุณและเดินหาหนังสือที่เขาต้องการ ดีกว่าพึ่งตาแก่นั้น
ใช่ว่าร้านหนังสือนี่จะเล็กๆ เขาเดินหาหนังสือที่เขาต้องการเล่นทำเอาเหนื่อยไปหมด สายตาเขาจับจ้องอยู่ที่ชื่อหนังสือที่สันทีละเล่ม ไล่ไปเรื่อยๆ ไปเรื่อยๆ
โครม!!!!
เสียงหนังสือล่วงล่นลงกับพื้นจากอ้อมอกของผู้ชายวัยกลางคน
"ขอโทษครับ" รอปบอกขอโทษอย่างตกใจ และรีบช่วยเก็บหนังสือของผู้ชายคนนั้น
"ไม่เป็นไรหรอก" ชายคนนั้นบอกกับเขาแต่ไม่ยอมสบตาเขาเลยด้วยซ้ำ พอเขาเก็บเสร็จชายคนนั้นก็รีบเดินจากไปโดยทันทีเหมือนหนีใครซักคนมา
ตูม!!!!
เสียงระเบิดดังมาจากทางหน้าร้าน ผู้คนในร้านพากันแตกตื่น เสียงกรีดร้องดังมาจากหน้าร้าน แต่ละคนวิ่งไปดูเหตุการณ์ ร่วมทั้งเขาด้วย ถ้าไม่ไปก็ไม่รู้ข่าวสารล่ะสิ
"พวกแกถอยไปให้หมด อย่าเข้ามาใกล้ฉัน" เสียงของใครซักคน ร้องอย่างสติแตก
"ใจเย็น ใจเย็น มีอะไรค่อยคุยกันก็ได้พี่ชาย" เสียงของชายผมทองบอก
"แกไม่เข้าใจ ฉันกำลังจะตาย กรรมตอบสนองฉันแล้ว" ผู้ชายอีกคนร้องตัดเพ่อ
รอปวิ่งมาดูเหตุการณ์ ชายวัยกลางคน ผมสีดำ คนที่เดินมาชนเขานี่นา
"น้าๆครับ เกิดอะไรขึ้นครับ" รอปถามเหตุการณ์จากหญิงผมแดง
"ก็นายผมดำนั้น อยู่ดีๆก็ใช้เวทเสียง แล้วก็ตัดเพ่อว่ากรรมตอบสนองอะไรของเขาก็ไม่รู้"
เขามองเหตุการณ์รอบๆ เขาก็ไม่สะดุดตาที่เด็กหญิงผมดำยาว ตัดข้างหน้าให้สั้นดูเหมือนทรงญี่ปุ่นโบราณ ผิวขาว ยืนอ่านหนังสืออย่างสบายใจ โดยไม่รับรู้ว่าเกิดเหตุการณ์
อะไรขึ้น
ปั้ง!!!!
เสียงปืนของชายผมดำดังขึ้น เล่นทำเอาเขาสะดุ้งหันหน้ากลับไปมองดูเหตุการณ์ต่อไป
"พระเจ้ากำลังลงโทษฉันแล้ว" ชายคนนั้นพูดเหมือนบ้า สติแตก และกลาดยิงไปทั่ว แต่ละคนในร้านพากันก้มหลบกันพรึบ ยกเว้นเด็กหญิงคนนั้นยังอ่านหนังสืออย่างหน้าตา
เฉย เขาอยากจะตะโกนว่า ไม่กลัวตายหรือไง เด็กคนนั้นยังฉีกกระดาษในหนังสือที่ตัวเองอ่านและ
พับเล่น พับเป็นรูปบูมมาแรง และกำไลข้อมือของเด็กคนนั้นเรืองแสงออร่าสีฟ้าอ่อน กระดาษที่พับเสร็จค่อยๆมีสะเก็ดน้ำแข็งเกาะมาที่กระดาษ
และ ขว้างบูมมาแรงกระดาษ มันพุ่งตรงไปยังคอของผู้ชายผมดำคนนั้น และ.....
ฉึก!!!!
กรี๊ด!!!!!!!!!!
บูมมะแรงกระดาษได้ตัดคอผู้ชายคนนั้นหลุดจากบ่า และร่วงหลดกระทบกับพื้น เสียงกรีดร้องมาจากความตกใจ รอปเบิกตากว้างมองดูเหตุการณ์ข้างหน้าอย่างตกใจและหวาดๆ
เขาหันไปมองเด็กหญิงคนนั้นอีกครั้ง แต่เธอหายไปแล้ว คำถามผุดขึ้นมาในหัวเขา "เด็กคนนั้นคือใครกัน?"
___________________________________________________________________
สวัสดีค่ะ เราIzaxSopHone ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ หากไม่พอใจประการใด ก้อเมนๆมาหน่อยนะ เราจะได้เอาไปปรับปรุงง่ะ........ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น