[My Pretty Boy]// ที่สุดของหัวใจ ขอให้เป็นเธอ //

ลำดับตอนที่ #4 : >+>_04_::คนใช้กับคนถูกใช้ (เสร็จแล้วค่า)

คงเป็นเพราะข่าวที่ฉันอยู่คอนโดเดียวกับพี่บาสกระจายไปทั่วโรงเรียนอย่างรวดเร็วทำให้บรรดาสาวๆโรงเรียนพัชรวิทย์หลายคลเข้ามาตีสนิทกับฉัน ชีวิตประจำวัน2-3วันที่ผ่านมาจึงเต็มไปด้วยบรรดาผู้หญิงที่ฉันรู้จักและไม่รู้จักเข้ามาทักทายอยู่เสมอไม่เว้นแม้แต่อาจารย์ ตานั่นมีดีตรงไหนนะสาวๆถึงได้หลงกันซะเกือบยกโรงเรียน ไม่เห็นสู้ลิตเติ้ลได้เลยสักนิด ฉันนั่งนึกถึงชะตาชีวิตที่น่าสงสารของตัวเองโดยไม่ได้ฟังเสียงอาจารย์ที่เรียนฉันรอบที่ร้อยแล้ว



\"พัทรียา สุขพิพัฒน์!!!!\"



เสียงเรียกของอาจารย์ศศิ ทำให้ฉันกลับไปสนใจบุคคลที่อยู่หน้าห้องอีกครั้ง



\"มะ..มีอะไรคะอาจารย์\"



\"หมู่นี้เธอดูแปลกๆไปนะ เหม่อยังไงชอบกล\"



\"เอ่อ...หนู\"



\"เรื่องที่อยู่คอนโดนายปราชญาใช่มั้ย หยุด!!ไม่ต้องมาพูด เลิดเรียนแล้วไปพบครูที่ห้องด้วยนะ...เปิดหน้าต่อไป\"



อาจารย์ศศิปรามฉันที่กำลังจะพูดต่อแล้วหันไปยุ่งกับกระดานที่ยังเขียนไม่เสร็จหน้าห้อง ตั้งแต่วันจันทร์แล้วที่ฉันถูกอาจารย์ผู้หญิงเรียกไปพบหลังเลิกเรียนด้วยเหตุผลที่ไม่ใช่เพราะฉันไม่สนใจการเรียน ทุกครั้งที่ไปพบฉันจะเจอแต่คำถามที่ไม่น่าสนใจ แบบ...มีเบอร์โทรเขามั้ย ช่วยดูแลเขาให้ดีนะ และคำพูดสุดท้ายที่ทำให้ฉันอยากจะบ้าตายก่อนจะออกจากห้องอาจารย์\'ว่างๆครูจะไปหาเธอนะ\'

ฉันทำหน้าสะอิดสะเอียนกับคำถามที่ที่ฉันโดนอาจารย์หลายท่านถาม เกี๊ยวซ่ากับปลาทูหันมามองฉันอย่างไม่เข้าใจกับอาการแปลกๆของฉัน ก่อนจะหันกลับไปสนใจกระดาน





ฉันเก็บการบ้านที่อาจารย์สั่งเข้ากระเป๋าไปเรื่อยๆท่ามกลางเพื่อนห้องม.4/1ที่รีบเก็บงานของตัวเองเข้ากระเป๋าแล้วออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ไม่รู้จะรีบไปไหนกันนักหนา ทิ้งให้ฉัน เกี๊ยวซ่า ปลาทูอยู่ทำเวรก่อนกลับบ้านเป็นประจำ ไม่ถึงห้าวินาที ห้องที่เต็มไปด้วยนักเรียนก็ว่างเปล่า เหลือไว้เพียงกระดานที่ยังไม่ได้ลบ หน้าต่างที่เปิดอยู่ และนักเรียนที่อยู๋ทำเวเพียงไม่กี่คนเท่านั้น(ก็พวกชั้นสามคนนี่แหละ)



\"เอ่อ...ขอโทษนะคะ\"



เสียงเล็กแหลมของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากหน้าห้องทำให้ฉัน เกี๊ยวซ่า ปลาทูหันไปมองหน้าห้องพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย หญิงสาวร่างบางในชุดนักเรียนมัธยมต้น2-3คนยืนอยู๋หน้าห้องฉันด้วยท่าทางไม่เป็นมิตร คนที่ฉันคิดว่าเป็นคนพูดเดินเข้ามาในห้องอย่างมั่นอกมั่นใจ ผิดกับสองคนหลังที่ดูประหม่าเล็กน้อย ฉันที่กำลังกวาดห้องอยู่มองรุ่นน้องคนนั้นอย่างเข้าใจ เธอคงมาถามเรื่องพี่บาสแน่นอน ฉันยิ้มให้รุ่นน้องคนนั้นแล้วพูดในสิ่งที่ฉันควรพูดออกไป



\"น้องคะ พี่...\"



\"พี่เมลอนใช่มั้ยคะ\"



\"ค่ะพี่เอง เมลอน\"



ฉันตอบกลับรุ่นน้องที่พูดแทรกอย่างไม่มีมารยาท เธอมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วยิ้มอย่างสมเพช สงสัยจะไม่เคยเห็นคนน่ารัก เกี๊ยวซ่าที่ยืนมองอยู่เห็นท่าไม่ดี ถามรุ่นน้องคนนั้นอย่างใจเย็น



\"น้องมีไรกับกันแน่\"



\"กับพี่ไม่มีนี่คะ\"



รุ่นน้องคนนั้นหันไปยิ้มให้เกี๊ยวซ่าอย่างเย็นชา



\"แค่เค้กอยากมาดูหน้าคนที่อยู๋คนเดียวกับพี่บาสน่ะค่ะ เก่งนะคะที่ทำมให้สาวๆทั้งโรงเรียนอิจฉาได้\"



รุ่นน้องที่เรียกตัวเองว่าเค้กกระแทกเสียงพูดอย่างจงใจ ทำไมฉันถึงคุ้นชื่อนี้จังนะ อ๋อฉันนึกออกแล้ว รุ่นน้องคนนี้แหละที่เคยคบกับกับพี่บาสแล้วถูกบอกเลิกภายในสองวัน...น่าสมเพชชะมัด



\"น้องใช่น้องครีมเค้กป่าวคะ\"



ฉันถามน้องเค้กที่เดินเข้ามาหาฉันช้าๆ



\"อ๋อค่ะ...ความสวยของหนูดังมาถึงมอพี่เมลอนเลยหรอคะ\"



ยัยน้องครีมเค้กเน่าหนอนชอนไชพูดขึ้นแล้วมองหน้าฉันอย่างหาเรื่อง ฉันหัวเราะด้วยเสียงที่ฟังดูกระแดะที่สุด ทำให้เพื่อนทั้งสองมองเด็กเรียบร้อย(ตาย)อย่างฉันด้วยความตกใจ ฉันหันไปมองหน้าสองคนนั้นที่ตอนนี้ทำหน้าเอ๋อสุดๆ



\"นี่ไงเกี๊ยว ปลา ผู้หญิงที่พี่บาสเคยมาเล่าให้ชั้นฟังว่าตามตื้อประเคนร่างกายให้เขาอ่ะ ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะได้เจอตัวจริง\"



ฉันพูดคำพูดเหล่านี้กระแทกไปที่หน้าของครีมเค้กที่ตอนนี้ใบหน้าสวยๆน้อยกว่าฉันจ้องฉันกลับด้วยความโกรธ ฉันมองครีมเค้กกลับด้วยความท้าทาย สายตาของทั้งคู่จ้องมองกันโดยที่ไม่มีใครคิดจะยอมแพ้ ฉันจะไม่มีวันแพ้ยัยนี่เด็ดขาด ครีมเค้กที่ยิ้มไม่ออกแสยะยิ้มอันน่าเกลียดให้ฉัน



\"พี่กล้ามากเลยนะคะที่อยู่กับพี่บาสแค่สองคน\"



ครีมเค้กยิ้มออกมาด้วยความน่ากลัว ฉันหลบสายตาที่น่ากลัวนั้นไปทางเพื่อนๆทั้งสอง แต่ครีมเค้กจับใบหน้าของฉันหันกลับไปด้วยความรวดเร็ว แล้วยื่นใบหน้ามาใกล้ เฮ้ย!!! ยัยนี่คิดจะจูบฉันหรอ ไม่นะ!! ชั้นไม่ใช่เลสเบี้ยน><



\"ดูแลตัวเองนะคะ รุ่นพี่\"



ครีมเค้าพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัว ทำให้ฉันเองอดกลัวเสียงนี้ไม่ได้ ครีมเค้กปล่อยมืออันบบบางออกจากหน้าฉัน แล้วหันออกไปจากห้อง



ตึก...ตึก



เสียงวิ่งของใครบางคนดังมาจากทางหน้าห้อง ทำให้คนที่อยู่ในห้องทั้งหมดหันไปหาต้นเสียง เย็นแล้วจะมีใครมาวิ่งขึ้นตึกอีกนะเนี่ย ร้อยวันพันปีจะได้ยินทีนึงเพราะกลุ่มฉันจะลงตึกเป็นกลุ่มสุดท้าย ช่วยไม่ได้นิ่..เล่นเป็นกรรมการนักเรียนกันทั้งกลุ่มเลย



ตึก....ตึก



เสียงนั่นดังใกล้เข้ามาที่ห้องฉันเรื่อยๆ สงสัยว่ายัยฮันนี่มา แต่ยัยนี่ไม่เคยวิ่งมานิ่ แล้ววันนี้มันเป็นอะไร



\"ชั้นว่าต้องเป็นยัยฮันนี่แน่ๆเลย\"



ปลาทูพูดขึ้นแล้วหันไปลบกระดานต่อ ฉันกับเกี๊ยวมองหน้ากันแล้วหันไปมองครีมเค้กที่ยังไม่ออกไปจากห้อง เสียงฝีเท้ากลายเป็นเสียงคนเดินมาทางห้องฉัน ฉันเดินไปที่ประตูด้วยสีหน้าเบื่อๆ ฉันเดินชนเพื่อนครีมเค้กอย่างแรงตนรุ่นน้องคนนั้นเซไป แต่ฉันจะไปสนใจทำไมกันล่ะ ฉันชะโงกหน้าออกไปทางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว



\"O_Oเฮ้ย!!!!\"



\"เฮ้ยยัยบ้า!!!! เล่นซะตกใจหมด\"



พี่บาสเดินมาถึงประตูพร้อมๆกับที่ฉันชะโงกหน้าไป ทำให้ใบหน้าอันน่ารักเกือบชนกับหน้าอกของพี่บาส



\"ตาบ้า ชั้นก็ตกใจ แล้วนายมานี่ทำไมยะ\"



\"รับเธออ่ะดิ่ อย่าลืมนะว่าเธอเป็นเบ๊ชั้นแล้ว\"



พี่บาสพูดประโยคแรกด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่มันมีอิทธิพลกับฉันไงไม่รู้ พี่บาสมองเข้ามาในห้องฉันแล้วไปสะดุดกับคนๆหนึ่ง พี่บาสยิ้มอย่างเยือกเย็นให้รุ่นน้องคนนั้น ฉันไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าเขายิ้มให้ใคร ครีมเค้กผู้ได้รับรอยยิ้มหน้าซีดเผือกแล้วรีบเดินผ่านหน้าฉันออกไป ยัยนี่โง๊..โง่ ประตูหลังห้องก็มีไม่ออก แต่ฉันไม่ด่าตอบเพราะมีคนด่าแทนฉันแล้ว



\"ตายจริง...ห้องชั้นเลอะหมดเลย นังเด็กพวกนี้มันน่าจับตบจริง\"



เจ้าของเสียงเดินมาจากทางหลังห้องด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย เกี๊ยวซ่ายิ้มให้พี่บาสแล้วหันมาทางฉัน



\"ไปกันรึยัง\"



\"นายไม่เห็นหรือไง ว่าชั้นทำเวรอยู่\"



ฉันหันกลับไปกวาดห้องต่อ แต่ตานั่นจับข้อมือฉันไว้อย่างรวดเร็ว อะไรของเขา



\"งั้นชั้นจะทำให้เธอว่างเอง\"



พี่บาสพูดอย่างมีเลสนัย แล้วยิ้มให้ฉัน ถ้าเป็นคนอื่นคงใจละลายไปแล้ว..แต่ฉันไม่ย่ะ



\"น้องเกี๊ยว น้องปลาทูครับ ฝากทำเวรให้ยัยป้านี่ด้วยนะครับ^^\"



อะไรนะ ตาบ้านี่เรียกฉันว่าป้าหรอ อีตาบ้า>< เกี๊ยว ปลาทูอย่าให้ฉันไปนะ



\"ได้ค่ะ^^\"



\"ขอบคุณครับ\"



อ๊าย!!!ยัยเพื่อนทรยศ ชั้นไม่อยากไปน๊า><



พี่บาสดึงข้อมือฉันออกมาจากห้อง เหมือนกับรู้ ตานั่นหยิบกระเป๋าใบสีน้ำตาลเข้มแล้วลากฉันออกไปจากตรงนั้น ฉันเดินมาถึงชั้นสองแล้ว

เหมือนกับว่าเพิ่งนึกอะไรได้



\"เออ...ใช่\"



ฉันพูดประโยคนั้นทำให้พี่บาสหันมามองหน้าฉัน



\"นี่นาย ลงๆไปก่อนนะ ชั้นมีธุระจะต้องทำ\"



\"เธอปวดฉี่หรอ\"



\"ตาบ้า!!ชั้นจะต้องไปพบอาจารย์ศศิย่ะ\"



พี่บาสหันมามองหน้าฉันอย่างสงสัย ทำไมยะ..ชั้นน่ารักเกินไปรึไง



\"เข้าใจละ^^\"



จู่ๆพี่บาสก็ยิ้มออกมาแล้วพาฉันวิ่งไปหห้องพักครู นี่เขาเดินไม่เป็นรึไงเนี่ย!!!





ในที่สุดฉันก็มาถึงห้องพักครูด้วยความปลอดภัย ตาบ้านั่นวิ่งไวกว่าฉันตั้ง2-3ก้าว ทำให้ฉันสะดุดไปหลายรอบ ดีที่เขาจับมือฉันไว้ พี่บาสมองฉันที่นั่งหอบอยู๋หน้าห้องพักครูแล้วหัวเราะเบาๆ ห้องฉันกับห้องพักครูมันห่างกันสุดขอบโลกเลยนะ ตาบ้านั่นพาฉันวิ่งมาไม่หอบเลยสักนิด ฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปห้องพักครู



\"ขอบใจ ที่มาส่ง\"



ฉันหันไปพูดกับพี่บาสที่ทำท่าจะเข้าไปด้วย



\"ไหนๆก้อขาดซ้อมละ เข้าไปฟังอาจารย์บ่นเธอดีกว่า^^\"



พี่บาสตอบแล้วเดินนำหน้าฉันเข้าไป ตานี่จะเอาอะไรกับชีวิตฉันนักหนาเนี่ย!! ในห้องพักครูตอนนี้มีแต่โต๊ะอาจารย์ที่ดูเป็นระเบียบ อาจารย์กลับบ้านกันจะหมดแล้ว เหลือเพียงบางส่วนที่ยังคงทำงานกันอยู่ บางคนหันมามองคนที่เข้ามาใหม่ พี่บาสจับข้อมือฉันไว้แล้วลากไปที่โต๊ะอาจารย์ศศิ



\"อาจารย์เรียกผมหรอครับ มีอะไรกับผมหรอ\"



เฮ้ย!!!อาจารย์ท่านไม่ได้มีเรื่องกับนายสักหน่อย ชั้นนี่...ชั้น!!! อาจารย์มองฉันแล้วดึงมือฉันเข้าไปในห้องๆหนึ่ง



                          ห้องผู้อำนวยการ

              ดร.เรืองศักดิ์    เรืองกิจอำนวยทรัพย์



ฉันอ่านป้ายหน้าห้องด้วยเสียงที่แผ่วเบา นี่อาจารย์จะเอาหนูออกหรอคะ!! ฉันจะทำไงดี ต้องออกจากที่นี่เพราะตานี่หรอเนีย!!! ไม่น๊า><

อาจารย์ศศิมิองฉันผ่านแว่นกรอบทองอย่างพินิจแล้วพูดด้วยเสียงเฉียบคม

\"เป็นอะไร พัทรียา\"



\"เปล่าค่ะ...แต่...หนู\"



\"มีอะไรรึป่าว\"



ฉันตอบกลับไปขณะที่อาจารย์มองฉันอย่างจับผิด พี่บาสเดินมาคั่นฉันกับอาจารย์ตอนไหนไม่รู้แล้วดึงฉันเข้าห้องไปเอง



\"ปราชญา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!\"



อาจารย์ศศิเรียกชื่อพี่บาส จนคนอื่นหันมามอง



\"น่าคับ ผมก็เป็นคนมีส่วนเหมือนกันนะคับ อาจารย์คนสวย\"



พี่บาสยิ้มให้อาจารย์ศศิที่ตอนนี้ปล่อยมือฉันแล้วไปจับที่แขนของพี่บาสแทน O_Oฉันว่าแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ พี่บาสแกะมือออกแล้วดึงมือฉันเข้าห้องผอ. ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆให้กับผู้หญิงที่มองฉันด้วยสายตาอาฆาต(รวมทั้งอาจารย์ศศิด้วยแหละ) ในห้องของผอ.เต็มไปด้วยโล่และเกียรติบัตรต่างๆที่ทำชื่อเสียงให้กับโรงเรียน ที่โต๊ะริมหน้าต่างมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งรออยู่แล้ว ศีรษะที่มีประกายเจิดจรัสเหมือนดวงอาทิตย์ทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร

\"ว่าแล้วว่านายต้องมา เหมือนปีที่แล้วไม่มีผิด\"



ท่านผอ.พูดขึ้นแล้วเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารของโรงเรียน พี่บาสมองผอ.ด้วยความเบื่อหน่ายแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม



\"ผมบอกอาแล้วว่ายัยนี่เป็นผู้หญิงยังให้ผมอยู่ด้วยอีก ถ้าผม....จะว่าไง\"



พี่บาสหยุดพูดแล้วมองมาทางฉันทำให้ฉันคิด ตาบ้านั่นคิดอะไรน่ะ



\"เธอคิดอย่างงั้นใช่ป่ะ\"



\"ตาบ้า\"



ชั้นบ่นอุบอิบแล้วก้มลงมองพื้น



\"พัทรียา ออกไปก่อนนะ ชั้นมีอะไรจะคุยกับไอ้นี่นิดหน่อย\"



\"ค่ะ\"



\"เดี๋ยว!!!\"



พี่บาสเรียกฉันที่กำลังออกจากห้อง ฉันหันกลับไปมองด้วยความรำคาญแล้วเปิดประตูออกไป



\"รอชั้นที่สนามด้วยนะ ไม่งั้นป้าตายแน่!!\"



พี่บาสตะโกนออกมาจากในห้องเพื่อให้ฉันได้ยิน ตกลงชั้นจะต้องรอตานี่ใช่ป่ะเนี่ยTT





ที่สนามบาส ตอนนี้มีแต่นักเรียนม.ปลายที่เล่นบาสอยู่ เพื่อนๆฉันกลับไปหมดแล้ว ลิตเติ้ลก็กลับแล้วด้วย ฉันหยิบฟิสิกต์ขึ้นมาอ่านเพื่อฆ่าเวลา สักพักเสียงอันคุ้นหูก็ดังขึ้น



\"เฮ้!!! เมลอน\"



\'เลมอน\' พี่ชายสุดหล่อของฉันขับเฟอรารี่มาจอดตรงฟุตบาธที่ฉันนั่งอยู่ โรงเรียนของฉันให้นักเรียนยเอารถเข้ามาได้บางคนเท่านั้น พี่เลมอนกำลังจะกลับบ้านกับเดียร์แฟนสาวที่อยู่ชั้นเดียวกับชั้น เดียร์เป็นน้องสาวร่วมสายเลือดกับพี่บาส นิสัยก็โหดๆคล้ายกัน แต่ที่เธอดีกับฉันเหตุผลไม่ต้องพูดถึง



\"ไม่กลับสักทีอ่ะ หรือว่ารอไอ้บาส\"



พี่เลมอนทำลายความเงียบของฉัน ฉันกับพี่เลมอนไม่ได้ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพราะเหตุผลที่ว่าพี่เมลอนไม่อยากอยู่กับฉัน--\" ไอ้พี่ชายบ้า



\"อือ\"



\"พี่ไปก่อนนะ ระวังตัวด้วย\"



\"ค่า\"





นี่ก็เกือบหกโมงแล้วตาบ้านั่นยังไม่โผล่มาให้ฉันเห็นหัวอีก คนที่สนามบาสเริ่มทยอยกลับกันเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงฉันกับนักบาสเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ฉันนั่งคิดสักพักก่อนจะตัดสินใจเดินกลับคอนโด ที่หน้าโรงเรียนก็ไม่เหลือคนแล้วเช่นกันมีเพียงพี่ยามที่นั่งเล่นไพ่กันอยู่ ถึงว่าทำไมเด็กโรงเรียนนี้ถึงโดดเรียนกันง่ายนัก ฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึงป้ายรถเมล์ ขณะที่เท้าก้าวขึ้นรถมือปริศนาก็จับเข้าที่กระเป๋าฉันไว้



\"จะไปไหนจ๊ะ น้องสาว\"



เจ้าของเสียงดึงกระเป๋าออกไปจากมือฉัน เฮ้ย!!!แกจะทำอะไรน่ะไอ้โรคจิต ฉันหันไปเผชิญหน้ากับไอ้โรคจิตคนนั้น



\"นี่เธอคิดจะไม่รอชั้นเลยหรอ เมลอน\"



\"อีตาบ้า!!! ชั้นก็นึกว่าไอ้โรคจิตที่ไหน แล้วนี่นายหายไปไหนตั้งนาน รู้มั้ยว่าชั้นรอนายจนจะแก่ตายอยู่แล้ว><\"



ฉันแว้ดใส่ไอ้โรตจิตที่ชื่อบาสจนคนอื่นหันมามองคนน่ารักอย่างฉัน พี่บาสดึงมือฉันขึ้นบีเอ็มสีดำของเขาแล้วขับออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางฉันกับตาโรคจิตไม่ได้คุยกันเลยจนมาถึงร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง



\"ชั้นไม่ชอบกินอาหารจีน\"



\"ไม่ได้ให้กิน อะ\"



\"อะไรยะ\"



พี่บาสยิบกระดาษแผ่นหนึ่งส่งมาให้ฉัน ในใบนั้นมีรายการอาหารจีนชื่อแปลกๆอยู่สองสามชื่อ



\"ซื้อมา เดี๋ยวรอ\"



\"ให้ชั้นลงไป...\"



\"อย่าพล่าม รีบไปซื้อ ชั้นอยากกลับบ้าน\"



ตาบาสผลักฉันที่กำลังจะออกจากรถจนเกือบล้ม ฉันเดินเข้าไปในร้านแล้วส่งกระดาษแผ่นนั้นให้กับพนักงานคนหนึ่ง เขายิ้มแล้วทำตามอย่างรู้

หน้าที่

หลายนาที่ต่อมาฉันเดินออกจากร้านกับถุงกระดาษใบหนึ่ง ตาบ้าเหลือบมองฉันที่กำลังปิดประตูแล้วออกรถไปอย่างเร็ว(จะรีบไปเผาใครฟระ)



\"เข้าห้องแล้วจัดทุกอย่างให้เสร็จก่อนชั้นอาบน้ำเสร็จนะ\"



\"อือ\"



\"เออ ลงไปซื้อสปายมาด้วยนะ เร็วๆชั้นหิว\"



\"ค่า คุณเจ้านาย\"





พี่บาสเดินออกมาจากห้องน้ำพอดีกับที่ฉันถือขวดสปายขึ้นมา เขามองฉันแล้วยิ้มก่อจะเดินเข้าห้องไป ฉันวางสปายลงบนโต๊ะแล้วเตรียมที่จะไปอาบน้ำ



\"เมลอน\"



\"ไม่ๆๆๆ อย่าเพิ่งใช้ชั้นนะ จะอาบน้ำ\"



\"แต่เธอเป็นเบ๊ชั้นนะ เดี๋ยวเอานี่ลงไปทิ้งด้วย ขยะจะล้นห้องแล้ว\"



\"ลงไปเองดิ่ ชั้นจะอาบน้ำ\"



\"ก็ได้ ถ้าอยากเจอแบบวันนั้น\"



พี่บาสทำหน้าหื่นใส่ฉัน ก็ได้..ไปก็ได้ ไม่ต้องมาขู่ด้วยเรื่องวันนั้นหรอก เชอะ



เกือบสามทุ่มแล้วฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย เพราะตานั่นคนเดียว ที่ใช้ให้ฉันทำนู่นทำนี่อย่างกับฉันเป็นทาศเขางั้นแหละ มันก็แค่เบ๊เอง ฉันไม่ใช่ทาศสักหน่อย



\"พี่บาส ชั้นไปอาบน้ำแล้วนะ\"



\"เดี๋ยว เอาจานไปล้างก่อน\"



\"ล้างเองได้มั้ยอ่ะ ชั้นยังไม่ได้อาบน้ำเลย เหนียวตัวจะแย่..\"



\"เธอเป็นเบ๊ชั้นนะ\"



อีกแล้ว แววตาแบบนี้อีกแล้ว-*-



\"ค่า เจ้านาย\"



\"ดีมาก\"



\"TT\"





\'ขณะนี้เวลา22นาฬิกา...\'

เสียงนาฬิกาบนฝาผนังส่งเสียงบอกเวลาตามหน้าที่ของมัน ในที่สุดฉันก็ได้อาบน้ำสักทีหลังจากที่ถูกตาบาสใช้ให้ทำอะไรตามใจเขา เป็นเบ๊ก็เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย ตอนนั้นไม่น่าไปรับปากกับเขาเลยTT ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำให้ไวที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้เพื่อไม่ให้ตานั่นได้มีโอกาสได้ใช้ฉันอีก



\'ขณะนี้เวลา23นาฬิกา...\'

ฉันชักจะอยากทุบนาฬิกาเรือนนี้ให้พังให้รูแล้วรู้รอดไปเลย บอกเวลาแมร่งทุกชั่วโมง ไม่เห็นมีใครอยากรู้สักหน่อย-*- หนังสือฟิสิกต์ที่วางกองอยู่ตรงหน้าทำให้ฉันไปนอนเล่นอย่างตาบาสไม่ได้ ตั้งแต่อยู่กับเขามายังไม่เคยเห็นเขาอ่านหนังสือเลย สาธุต่อหน้าหนังสือ..ขอให้สอบตก_/|\\_ ทำไมข้อนี้มันยากจังฟระ พี่บาสเดินมาข้างหลังฉันแล้วแย่งปากกาไปเขียนอะไรบางอย่างลงหนังสือฉันข้อที่ทำอยู่    



\"ข้อนี้ตอบ30โม\"



\"มั่วๆๆๆ ชั้นนั่งทำตั้งนานยังคิดไม่ออกเลย ไปเลยๆๆ\"



\"น่า ถูกละกัน\"



\"ไม่จริง\"



\"มันจะจริงถ้าเธอกลับส่วน\"



\"...\"



พี่บาสชี้ให้ฉันดูส่วนที่ผิด เชอะ..แค่นี้ทำเป็นเชิด ฉันคิดผิดแค่นิดเดียวเอง



\"เออๆๆ ใช่ๆๆขอบใจละกัน ไปนอนได้แล้วชั้นจะทำงาน\"



\"จ้า ตั้งใจทำงานนะจ๊ะ จุ๊บๆๆ^o^\"



\"อี๋><\"



ตาบ้าเอ๊ย>< เพราะนายคนเดียวเชียว ถ้านายไม่ใช้ฉันจนดึกนะ ป่านนี้งานก็เสร็จไปแล้ว ฮ้าว~~ง่วงนอนจาง-O-



เมลอนนั่งทำงานอยู่ในห้องกลางด้วยความง่วงนอนโดยไม่รู้เลยว่าสายตาคู่หนึ่งกำลังแอบมองเธอด้วยความเอ็นดู







[To be Continue]