[My Pretty Boy]// ที่สุดของหัวใจ ขอให้เป็นเธอ //

ลำดับตอนที่ #3 : >+>_03_::เรื่องปกติ

\"เกี๊ยวO_O\"



\"ไอ้เบียร์O_O\"



สองคนนั้นมองฉันกับพี่บาสด้วยความตกใจไม่แพ้กัน ฉันกับพี่บาสตกใจที่สองคนนั้นเข้ามาในเวลานี้ ส่วนยัยเกี๊ยวกับพี่เบียร์ตกตะลึงกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า พี่บาสที่อยู่เหนือร่างฉันในท่าที่ดู.... เมื่อฉันได้สติก็ผลักพี่บาสออกไปอย่างแรงจนตานั่นล้มลงไปกองอยู่กับพื้น



\"เธอสองคน..เอ่อ...ถ้าไม่ว่างก็น่าจะบอกกันก่อนนะ\"



เกี๊ยวซ่าพูดขึ้นแล้วรีบปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว พอๆกับที่ฉันวิ่งไปเปิดประตูแล้วรั้งแขนยัยเกี๊ยวซ่าไว้



\"เกี๊ยว!! แกจะไปไหน กลับไปห้องชั้นก่อน\"



\"แต่ชั้นมาขัดจังหวะแกนะ แกไม่โกรธหรอ\"



\"โกรธก็บ้าแล้ว แกมาช่วยชีวิตชั้นไว้นะ รู้มั้ย\"



\"O_Oดิ่\"



\"เออถ้าแกไม่มา ชั้นก็เสียบริสุทธิ์ให้ตานั่นไปแล้ว คนไรบ้ากามชะมัด\"



\"อ้าว..น้องเมลอนไม่ได้สมยอมมันหรอคับ พี่เห็น..\"



\"เบียร์-*-\"



\"จ้า หยุดแล้วจ้า^^\" \"



เกี๊ยวซ่าขัดพี่เบียร์ที่กำลังจะพูดบางอย่างออกมาด้วยเสียงกร้าวจนพี่เบียร์ไม่กล้าพูดต่อ แล้วเดินเข้ามาหาฉัน



\"งั้นชั้นไม่กลับละ\"



\"เย้!!^^ แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในโลกเลย\"



\"พอๆๆ ไม่ต้องกอดชั้น อึดอักโว้ย><\"



ฉันกระโดดกอดเกี๊ยวซ่าด้วยความดีใจจนเกี๊ยวซ่าโวยวายออกมา พี่เบียร์ที่เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่อดหัวเราะกับการกระทำแบบเด็กๆของเราไม่ได้เดินไปที่ห้องโดยไม่ลืมหันมามองเราสองคนก่อนเปิดประตูเข้าไป



แอดดด....ปัง!!



\"ไอ้เบียร์ แกมาได้ไงวะ\"



\"ก้อมากับแฟนกรูอ่ะดิ่ เค้าโทรมาหาน้องเมลอน แล้วไมเมิงรับวะ\"



\"ก้อยัยนั่นไม่รับโทรศัพท์เองนี่หว่า ชั้นรำคาญ\"



พี่เบียร์เดินเข้ามาในห้อง เอาถุงกระดาษวางไว้บนโต๊ะในครัวแล้วเดินสำรวจห้องไปเรื่อยๆก่อนจะมาหยุดที่พี่บาสที่ยังคงเขียนไอ้สมุดบ้าเล่มนั้นอยู่ไม่เลิก



\"บาส เมิงเขียนไรวะ\"



\"ข้อตกลง\"



\"ตกลงไรวะ\"



\"เออน่ะ\"



\"บอกกรู\"



\"เออ ข้อตกลงของห้องนี้ในระหว่างที่ยัยนั่นต้องอยู่ร่วมกับกรู ไม่งั้นอย่าหวังเลยว่าจะได้อยู่ เกะกะตา\"



\"หรอวะ แต่ไอ้ที่เกะกะตาอ่ะ กรูยังเห็นเมิง...อยู่เลยไม่ใช่หรอ\"



\"บ้าดิ่ ยัยนั่นบังคับให้กรูทำเองโว้ย!!!\"



\"ขอให้มันจริงเหอะ ไอ้กาม\"



\"ไอ้-*-\"



พี่เบียร์ทิ้งคำพูดไว้แค่นั้นแล้วเดินไปโอบเอวยัยเกี๊ยวที่กำลังเดินเข้ามากับฉัน น่าอิจฉาคู่นี้ชะมัด นับวันยิ่งหวานยิ่งขึ้นกว่าเดิม เกี๊ยวซ่ากับพี่เบียร์เดินไปที่ห้องครัวเพื่อจัดการกับถุงที่พี่เบียร์เอาไปวางไว้เมื่อครู่ ทิ้งฉันไว้กับตาบ้ากามที่ชื่อ\'บาส\' ฉันมองเขาอยู่พักหนึ่ง แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่ห่างจากเขามากที่สุด



\"นายเขียนไรอ่ะ ชั้นถามมารอบที่ร้อยแล้ว\"



\"อยากรู้หรอ\"



\"ก็อ่ะดิ่\"



\"อะ เสร็จพอดี\"



พี่บาสโยนสมุดเล่มสีดำลงมาให้ฉันที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ฉันอ่านข้อความในสมุดแล้วขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ พี่บาสมองหน้าฉันเรียบๆ แล้วเอื้อมมือมาดึงสมุดไปจากมือฉัน



\"นี่หมายความว่า..\"



\"อย่างที่เธอคิดแหละ ชั้นแค่อยากมีชีวิตอยู่ในคอนโดอย่างสงบสุขโดยมี..\"



\"โดยมีชั้นเป็นเบ๊เนี่ยนะ!!!\"



\"นั่นมันเธอเลือกเอง แต่ข้อข้างล่างนั่นขอเพิ่มเติม\"



พี่บาสพูดขึ้นขณะที่ฉันกำลังทบทวนข้อความเมื่อกี้ในสมอง ฉันมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจกับความต้องการของเขาในวันนี้ ฉันอ่านข้อความสองสามบรรทัดดังพอให้ได้ยินกันแค่สองคน



\"ข้อตกลงที่ชั้นต้องอยู่ร่วมกับเธอ บอกเองนะว่าเป็นเบ๊ชั้น\"



ชั้นกัดฟันพูดกับประโยคสุดท้าย



\"หนึ่ง ห้ามเอาสัตว์เข้ามาเลี้ยง สอง อย่าเข้าไปในห้องชั้นเด็ดขาด นี่!!นายก้อห้ามเข้าห้องชั้นด้วย สาม..\"



\"ใครเขาอยากจะเข้ากัน\"



พี่บาสพูดแทรกฉันที่กำลังจะอ่านข้อต่อไป



\"นี่!! สาม เวลาเพื่อนชั้นมาอย่าทำตัวเป็นเจ้าของห้อง เพราะตอนนี้ไม่ใช่ห้องของเธอ!! ใช้ไรคิดเนี่ย\"



\"เธอ!!!\"



ฉันยักไหล่อย่างไม่สนแล้วพร่ำต่อ



\"อย่ากลับเกินห้าทุ่ม ชั้นจะล็อกให้เธอนอนข้างนอก นายนี่ท่าจะบ้านะ\"



พี่บาสมองหน้าฉันแล้วยิ้มที่มุมปาก รอยยิ้มนั้นทำให้สาวๆหลายคนหลงใหลและยอมใจอ่อนเพื่อเขามาแล้ว แต่ไม่!!สำหรับเลมอนคนนี้



\"เผด็จการ เผด็จการที่สุด!!\"



\"คัดค้านก้อไม่เป็นผลหรอก เป็นไปตามนั้น\"



\"...\"



พี่บาสหันมามองชั้นแวบนึงด้วยสายตาแบบเมื่อครู่ ทำไมนะ เวลาฉันเก็นสายตาแบบนั้นของเขาทีไร การกระทำของฉันต้องหยุดลงเรื่อยเลย ฉันสบตากับพี่บาสแวบนึง แล้วลุกไปหาเกี๊ยวซ่าที่ห้องครัว





\"พี่เบียร์ มีอะไรให้เมลอนช่วยมั้ยคะ\"



ฉันทักพี่เบียร์ทันทีที่ถึงครัวทำเอายัยเกี๊ยวซ่าค้อนให้ฉันทีนึง สองคนนั้นกำลังช่วยกันจัดของลงในจานที่ในตอนนี้มีเต็มไปหมด



\"โห..เอามาไมนักหนาเนี่ย เหมือนกับจะมีคนมาเป็นสิบ\"



ฉันพูดอย่างตกใจกับของที่วางอยู่ตรงหน้า บนโต๊ะมีขนมวางอยู่หลายอย่าง แต่ละอย่างแพงๆทั้งนั้นที่บ้านฉันยังไม่ทำออกมาขายเลย(เพราะว่ามันแพงเกินไป) ยัยเกี๊ยวกำลังถือจานมูสเค้กครีมเดินไปหาพี่เบียร์ เขารับจานจากแฟนสาวอย่างกระตือรือร้นก่อนที่เกี๊ยวซ่าจะเดินมาทางฉัน



\"พี่บาสไม่ได้บอกแกหรอ ว่าวันนี้กลุมพี่เขาจะมา ดาร์คมูนอ่ะ\"



O_O พระเจ้า!!! แก็งค์ดาร์กมูนจะมา ฉันลืมไปได้ไงเนี่ยว่าเขาอยู่ดาร์คมูน...แก็งค์ที่น่ากลัวที่สุดในโรงเรียนชั้น แล้วทำไมนึกคึกมาประชุม

เพลิงกันวันนี้นะเนี่ย



\"เธอไปข้างนอกเถอะ ไปเดินห้างสักสี่ห้าชั่วโมง\"



\"อยากอยู่บ้านอ่ะ\"



\"เมลอน หรือว่าเธออยากอยู่ให้พี่บาสเปิดตัวรูมเมทของเขา\"



\"...\"



\"่ว่าไง\"



\"ไปก้อได้ ชั้นว่าพี่เลต้องมาแน่เลย\"



เลมอนเป็นพี่ชายของฉัน ถ้าแฟนเขามาหาพี่บาส(ซึ่งน้องสาวพี่บาสเอง)พี่เลต้องมาแน่นอน



\"ดีมาก..เพื่อนรัก\"



\"- -\"



เกี๊ยวซ่ายิ้มให้ฉันพร้อมๆกับที่พี่เบียร์หันมายิ้มให้ฉันเช่นกัน นี่ถ้าฉันไม่ติดว่าเป็นแฟนเพื่อนฉัน ฉันจีบพี่เบียร์ไปนานแล้ว





ชั้นเดินออกห้องช้าๆ เพื่อสังเกตว่ามีหนุ่มๆดาร์คมูนหลงเข้ามาบ้างรึยัง แต่ที่ผ่านหน้าฉันไปก็มีแต่บรรดาสาวๆของอีตาบาสส่งสายตาแปลกๆมาทางฉัน

\'นี่แฟนคลับคนใหม่ของเขาหรอเนี่ย บ้านนอกชะมัด\'

คำซุบซิบนี้ ทำให้ฉันขยะแขยงตานั่นขึ้นมาทันที



\"แกจะไปยังเม\"



เกี๊ยวซ่ามองฉันที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องตัวเองมาได้ไม่นาน เมื่อครู่ยัยเกี๊ยวหาเสื้อผ้าที่ดูเป็นผู้เป็นคนให้ฉัน(มันบอกว่าฉันหยั่งกะยัยแก่ไม่ยอมโต-*-) เกี๊ยวซ่ามองฉันอย่างภูมิใจกับผลงาน ผมที่ถูกรวบขึ้นไปครึ่งหัวทำให้ชั้นดูเป็นสาวมากขึ้นเมื่ออยู่บนใบหน้าโทนชมพูอ่อนๆ เสื้อแขนกุดสีขาวบวกกับกระโปรงยีนน้ำเงินเข้มทำให้ฉันแอบเปรี้ยวนิดๆ เกี๊ยวซ่าดึงมือฉันผ่านกลุ่มสาวๆของพี่บาสออกไปที่หน้าประตูอย่างรวดเร็ว ฉันคิดว่าเมื่อกี้เห็นพี่บาสมองฉันตาค้างด้วยแหละ เห็นมั้ยล่ะ..เมลอนก้อสวยเป็นเหมือนกันนะยะ^^ เกี๊ยวซ่ายื่นเสื้อนอกกับรองเท้าสีฟ้ามาให้ฉันก่อนจะผลักฉันออกไปหน้าห้อง



\"โอ๊ย!!เบาๆสิ นี่เธอทำกับเจ้าของห้องแบบนี้หรอ\"



\"ก็อือดิ่ แกจะไปยัง\"



\"กำลังใส่รองเท้าอยู่ ชั้นกลัวมันกัดอ่ะ\"



\"แต่ชั้นกลัวแกจะกัดมันมากกว่า\"



ไอ้-*-



\"ชอปให้หนุก\"



\"จ้า^^\"





ชั้นเดินดูหนังสือในร้านไปเรื่อยๆโดยไม่คิดจะซื้อเล่มไหน นี่ถ้าฉันอยู่ที่คอนโดนะคงต้องคอยหลบหน้าพี่เลมอนแน่ๆ เป็นเรื่องที่ไม่สนุกเลย ตลอดเวลาที่ชั้นเดินดูของร้านนู้นร้านนี้จะมีผู้ชายรุ่นราวใกล้ๆกับฉันมาอาสาเดินเป็นเพื่อนตลอดทาง จึงต้องคอยตอบปฏิเสธอยู่เสมอ ฉันเบื่อที่จะเดินดูหนังสือจึงสอดส่องสายตาหาที่นั่งพัก แต่ก็แทบจะไม่มีเพราะวันนี้เป็นวันหยุด คนเลยแน่นเป็นพิเศษ ฉันเดินตามทางไปเรื่อยๆ ก็ต้องสะดุดกับเสียงที่คุ้นหูยิ่งนัก



\"เดินด้วยคนนะครับ\"



ฉันหันไปมองต้นตอของเสียงก็ได้พบกับบุคคลที่ไม่ได้เจอมานาน ถึงจะอยู่โรงเรียนเดียวกันก็เหอะ

\"เจ้าชาย!!!\"



\"อะฮ่า เดินด้วยคนนะ\"



\"อืม^^\"



ชายหนุ่มที่ชื่อ\'เจ้าชาย\'ยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร เธอเองก็เช่นกันเพราะไม่คิดว่าจะมาเจอกับเข้าในสถานที่เช่นนี้ เมลอนนึกเสมอว่าเขาจะหลบ

หน้าเธอ \'เจ้าชาย\'เป็นรุ่นพี่ม.6ที่เคยมาชอบเมลอนและทำทุกอย่างเพื่อเธอ แต่ว่ากว่าเธอจะหันมามองเข้ามันก็สายไปเสียแล้ว ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงเป็นได้แค่พี่น้อง แต่ความห่วงใยที่เขามีให้เธอก็ไม่เคยลดลงไปเลย



\"พี่ชายมาได้ไงอ่ะ\"



\"ก็เดินมาสิ ว่าแต่เมลอนเหอะมาคนเดียวหรอ\"



\"อืม\"



เจ้าชายมองฉันที่ตอนนี้ตีหน้าเศร้า ฉันจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันในอาทิตย์นี้ให้เขาฟังขณะที่เราเดินไปร้านKFC ซึ่งเจ้าชายทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดีตลอดการฟังโดยไม่ปริปากบ่นสักคำ



\"มันน่ามั้ยอ่ะพี่ชาย แม่เค้าก้อใจร้ายT^T\"



ฉันทำหน้าบูดขณะที่บีบซอสมะเขือเทศลงบนมันบด



\"ถ้ามีไรเกิดขึ้นก้อบอกพี่นะ\"



เจ้าชายพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีแต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยความห่วงใย



\"อืม\"



ยังไม่ทันที่ฉันจะตักมันบดเข้าปากเจ้าชายก็แย่งช้อนจากมือฉันตักเข้าปากตัวเอง



\"ง่าTT พี่ชายแย่งของโปรดเค้าอ่ะ\"



ฉันโวยวายเมื่อเจ้าชายแย่งมันบดสุดโปรดของฉันไป แต่ฉันก็ไม่โกรธหรอกเขาหรอก เพราะถ้าวันนี้ฉันไม่เจอเขาคงเหงาตายแน่ๆ



\"เมลอน เธอหายเบื่อยังอ่ะ\"



จู่ๆพี่ชายก็ถามขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ



\"ก็ถ้าอยู่กับพี่ชายคงไม่เหงาหรอก\"



ฉันตอบเซงๆแล้วจิ้มไก่ที่ตัดเป็นชิ้นเข้าปาก ด้วยอะไรมาดลใจฉันไม่ทราบ ทำให้ฉันเผลอถามอะไรเจ้าชายออกไป



\"พี่ชาย\"



\"หืม\"



\"พี่โซดาเป็นไงมั่ง\"



เมื่อเจ้าชายได้ยินคำถามนี้ถึงกับเงียบไป ก็เพราะพี่โซดาเป็นแฟนกับเจ้าชายอยู่และดป็นคนที่ทำให้เจ้าชายเลิกสนใจฉันได้ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจพี่โซดามากนักหรอก เพิ่งมาสนใจเมื่อกี้เอง ฉันเห็นท่าทางของเจ้าชายที่เงียบไป เราเงียบกันนานมากจนฉันรู้สึกอึดอัด เขาเองก็คงเช่นกัน



\"พี่ชาย เค้าขอโทษ\"



\"ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่โกรธแต่...พี่ยังทำใจไม่ได้เท่านั้นเอง\"



เจ้าชายตอกเศร้าๆ แล้วหันหน้าขึ้นมายิ้มกับฉันอีกครั้ง



\"รีบกินเข้าเหอะเมลอน เดี๋ยวไก่มันจะหายจากจานเธอเข้าปากพี่หมดนะ^^\"



บรรยากาศผ่อนคลายลงมาแล้ว ฉันกลับมาสนใจไก่ตรงหน้าอีกครั้งหนึ่งโดยที่ต้องคอยดูไม่ให้เจ้าชายมาแย่งเอาไปกินอีกครั้งหนึ่ง หลังจากที่เราเดินออกจากร้านKFCโดยมีเจ้าชายเป็นเจ้ามือ ฉันกับเขาเดินดูของในห้างหลายรอบ แต่คราวนี้ฉันไม่เบื่อเหมือนตอนมาแรกๆแล้ว ถ้าไม่มีเจ้าชาย ฉันคงต้องบันทึกลงในสมุดแล้ว ว่าวันนี้เป็นวันที่น่าเบื่อที่สุดในโลกแน่ๆเลย เจ้าชายพาฉันเดินไปในที่ๆฉันยังไม่ได้ไป เราเดินกันนานมากโดยไม่มีใครแสดงทีท่าว่าจะเหนื่อยกับการเดินมาราธอนในครั้งนี้เลย



\"พี่ชาย เค้าอยากกินแดลี่ควีนส์อ่ะ\"



ฉันอ้อนพี่ชายที่ในตอนนี้เรากลับมาอยู่หน้าร้านหนังสือตรงจุดที่พบกันครั้งแรก เจ้าชายเดินหายไปสักพักก่อนที่จะกลับมาด้วยแดลี่ควีนส์ลิซาร์ดถ้วยใหญ่



\"อ่ะ กินให้หมดด้วย\"



\"โห...เยอะอ่ะ\"



ฉันตอบพลางตักแดลี่ควีนส์เข้าปาก



\"พี่ชาย กี่โมงแล้วอ่ะ\"



\"นาฬิกาตัวเองมีก็ไม่ดู สี่ทุ่มแล้ว\"



\"ไวจัง เค้าเพิ่งมาตอนห้าโมงกว่าๆเอง\"



ฉันบ่นเบาๆแล้วตักเข้าปากอีกคำ เจ้าชายมองฉันด้วยความเอ็นดู พลางขยี้หัวฉัน



\"ปะ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่คอนโด\"



เจ้าชายลุกขึ้นแล้วดึงฉันให้ลุกตามเขา ที่แรกก็งอแงอยากอยู่ต่อ แต่พอเจ้าชายบอกว่ามันดึกแล้วฉั้นก็คิดถึงไอ่กฎบ้าๆนั่นได้ ฮึ..เกลียดอีตานั่นชะมัด เจ้าชายพาฉันขึ้นรถมาส่งที่หน้าคอนโดตอนไหนไม่รู้ เจ้าชายบอกว่าฉันหลับตลอดทางเลยแถมยังละเมออะไรไม่รู้อีก ฉันลาเจ้าชายแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องด้วยความอ่อนล้าที่เดินกับเจ้าชายทั้งวัน ภายในห้องหมายเลข941ที่ตอนนี้ไม่มีคนอยู่แล้ว ฉันเดินเข้าไปข้างในที่มืดสนิทมีเพียงแสงไฟจากห้องของตาบาสเล็ดลอดออกมาทางประตูห้องเขาพอให้ฉันเห็นทางได้เท่านั้น แต่พอฉันกำลังจะเดินเข้าห้องของตัวเอง ฉันก็ไปสะดุดกับเสียงๆหนึ่ง ที่ทำให้โสตประสาทที่อ่อนล้าของฉันตื่นขึ้น



\"แฮ่ก....แฮ่ก...บาส....อย่า...อย่า....แฮ่ก\"



ฉันเดินไปที่ห้องตานั่นอยากรวดเร็วแต่เสียงนั้นเงียบลงไปแล้ว



..กึก...



เสียงลูกบิดประตูห้องตานั่นดีงขึ้น ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วยวะ ฉันกระโดดไปนั่งบนโซฟาอย่างรวดเร็วพอๆกับที่ประตูห้องตานั่นเปิด



..แอดดด....ปัง!!



พี่บาสเดินออกจากห้องมาช้าๆด้วยสภาพที่ไม่เกลือเค้าคนหล่อ ผมสีน้ำตาลตอนนี้ยุ่งเหยิง ลำตัวมีรอยช้ำเป็นบางแห่ง ตานั่นเดินมาหาฉันโดยที่ใส่บอกเซ่อร์แค่ตัวเดียว



\"เมลอน กลับมาแล้วหรอ\"



พี่บาสทักทายฉันที่เพิ่งเปิดโทรทัศน์ด้วยความไวแสงเมื่อกี้ แล้วล้มตัวนั่งโซฟาตัวถัดไป ฉันมองเขาอย่างไม่สนใจแล้วหันไปดูโทรทัศน์ต่อ



\"อือ\"



\"ทำไรอยู่อ่ะ\"



\"กินข้าว\"



\"หรอ อร่อยมั้ย\"



\"อีตาบ้า-*-\"



ฉันหันกลับไปมองพี่บาสที่ขำกับคำตอบของฉัน ขำไรยะ สงสัยไม่เคยเห็นคนน่ารัก พี่บาสเหมือนกับจะเข้าใจสายตาที่มองอยู่ เขาจึงลุกเดินไปทำธุระที่ตั้งใจจะทำ



\"ชั้นไม่กวนแล้ว กินข้าวให้อร่อยนะน้องสาว 55+\"



\"ไอ้บ้า\"



ฉันหันกลับไปมองพี่บาสที่กำลังเดินหัวเราะไปที่ห้องน้ำ ถ้าเป็นเวลาอื่นฉันคงไล่เขาไปแล้ว แต่ในเวลานี้ความอยากรุ้อยากเห็นของฉันมันมากกว่าความเกลียดชังที่มีต่อเขา ฉันเรียกชื่อพี่บาสเสียงดังพอให้เขาได้ยินชัดเจน



\"นี่ ตาบ้า\"



\"หืม\"



\"ชั้นถามไรนายได้ป่ะ\"



พี่บาสทำท่าคิดนิดหน่อยแล้วยิ้มให้ฉัน เขายิ้มได้น่ารักเลยอ่ะ>< ไม่ได้ๆ ยัยเมลอน!!! แกเกลียดเขาไม่ใช่หรอ



\"อือ ถามดิ่\"



เอาเลยเมลอน!! โอกาสของแกมาแล้ว



\"เอ่อ..ตอนที่ชั้นเดินเข้ามาในห้องอ่ะ ชั้นได้ยินเสียง...\"



\"ชั้นรู้ละ อย่าถามเลย\"



พี่บาสได่ยินสิ่งที่ฉันพูดขึ้นหุบยิ้มลง แล้วพูดแทรกด้วยเสียงที่เย็นชา ก่อนจะหันกลับไปทางเดิม ฉันที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดถามเขากลับขณะที่กำลังจับลูกบิดประตูห้องน้ำ



\"นี่นาย ชั้นก็อยากรู้มั่งสิ เรื่องที่นายทำมันไม่ปกติชาวบ้านเลยนะยะ\"



พี่บาสหันมายิ้มให้ฉันอย่างเย็นชา แล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาไม่แพ้ใบหน้า



\"มันเป็นเรื่องปกติของชั้น เธอไม่เกี่ยว\"



เขาตอบประโยคนั้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ฉันนึกถึงประโยคที่เขาพูดเมื่อกี้ อะไรกัน นั่นอ่ะนะที่เรียกว่าเรื่องปกติ เสียงผู้หญิงในห้องนายมันไม่แปลกหรือไงฟระ ฉันเหลือบไปมองที่ห้องของตานั่น ภาพที่สมองอันบรรเจิดของฉันจินตนาการออกมาทำให้ฉันขนลุกด้วนความขยะแขยง นี่ฉันต้องทนอยู่กับผู้ชายแบบนี้หรอเนี่ย!!!! แค่คิดฉันก็กลับเขาแล้ว ฉันไม่คิดเลยว่าคาสโนว่าหนุ่มสุดหล่ออย่างเขาจะกล้าทำถึงขนาดนี้ มีอะไรกันเนี่ยนะ อึ๋ย><



ก่อนที่ความคิดของฉันจะฟุ้งซ่านไปกว่านี้ ฉันรีบปิดโทรทัศน์ลงอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งไปที่ห้องนอนของฉันโดยที่ไม่คิดที่จะอาบน้ำ ฉันพยายามข่มตาหลับด้วยความยากเเย็นและพยายามจะไม่คิดถึงเกตูการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ แต่เสียงนั่นและท่าทางของพี่บาสทำให้ฉันสลัดภาพความคิดออกไปอย่างยากลำบาก นี่น่ะหรอผู้ชายที่ชั้นต้องใช้คอนโดร่วมด้วยแล้วผูหญิงคนนั้นเป็นใครกัน แล้วฉันต้องคิดว่าเป็นเรื่องปกติตามเขารึป่าว อ๊าย>< นี่พยายามจะไม่คิดนะเนี่ย ยัยเมลอน!!!



ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ที่ฉันพยายามสลัดภาพความคิดนั้นออกไปจากสมอง จนในเวลานี้ความอ่อนล้าจากการเดินห้างมาเป็นเวลานานเริ่มแสดงอาการออกมาแล้วเปลือกตาที่ฉันพยายามข่มหนักขึ้นและปิดลงอย่างช้าๆ จนในที่สุดฉันก็หลับไป ทิ้งให้สมองที่ไม่เคยพักทำงานต่อไปเพียงลำพัง





[To be Continue]