[My Pretty Boy]// ที่สุดของหัวใจ ขอให้เป็นเธอ //

ลำดับตอนที่ #2 : >+>_02_:: เธอนี่แปลกคน

O_Oฉัน





O_Oพี่บาส





ชั้นได้แต่อึ้งในสิ่งที่เห็น เบื้องหน้าฉัน คือชายหนุ่มที่เพิ่งทำให้ฉันเสียน้ำตามาได้ไม่นานมานี้ พี่บาสคงอึ้งไม่น้อยไปกว่าฉันที่รู้ว่ารูมเมทของเขาเป็นใคร คนเนี้ยนะที่แม่ฉันบอกว่าใจดี!! นรกชัดๆ--\" แม่คะ แม่จะฆ่าหนูหรอคะ ตอนนี้กระเป๋าของฉันไม่ได้อยู่บนบ่าแล้ว มันกลับไปตกอยู่ที่เท้าเมื่อเห็นบุคคลเบื้องหน้า พี่บาสเหมือนจะได้สติก่อนค่อยๆพูดโดยกลบเสียงที่ฟังดูตกใจเอาไว้ไม่อยู่



\"เธอมาทำอะไรที่นี่อ่ะ!!!\"



\"ชั้นควรจะถามนายมากกว่า\"



เมื่อฉันพูดจบ เขาก็ทำหน้าตกใจยิ่งกว่าเมื่อกี้อีกร้อยเท่า(ชั้นไม่ใช่ผีนะยะ--*)



\"อย่าบอกนะว่าเธอคือรู.../ฉันก็คิดว่างั้น\"



\"แล้วทำไมต้องเป็นเธอ/นาย!!!!!!!!!!\"



ฉันกับพี่บาสตะโกนขึ้นแทบพร้อมกันเมื่อต่างฝ่ายต่างรู้ว่ารูมเมทของตนเป็นใคร เสียงประสานของฉันกับพี่บาสนั้นทำให้พี่ตุ๊กตารีบวิ่งลงมาจากห้องของตัวเอง ตรงไปที่ห้อง 941 ต้นตอของเสียง



\"อะไรกันอีกละยะอีพวก...อ้าว น้องบาสกับหนูเมลอนเองหรอ มีอะไรกันละจ๊ะ\"



พี่ตุ๊กตาที่โวยวายมาแต่ไกลเปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อที่เห็นฉันกับพี่บาส แต่อารมณ์ฉันในตอนนี้ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่อยากพูดกับใครทั้งนั้น(ยกเว้นตานั่น--*) ฉันตาขวางใส่พี่ตุ๊กตาก่อนจะแว้ดใส่ตานั่น



\"ชั้นไม่ยอมหรอกนะ ให้นายอยู่ก้องชั้นไม่ได้ ชั้นไม่มีวันให้นายอยู่หรอก แม่ชั้นต้องฆ่านายแน่!!!\"



\"พี่ตุ๊กตาครับ ผมไม่ว่านะครับที่รูมเมทเป็นผู้หญิง แต่ว่า...ทำไมต้องเป็นยัยปากจัดนี่ด้วยละครับ\"



\"เอ่อ..พี่./อ๊าย>< อีตาบ้า ทำไม!!! เป็นชั้นแล้วทำไม-*- พี่ตุ๊กตาคะ หนูนึกว่ารูมเมทเป็นผู้หญิงเสียอีก ทำไมเป็นอีตาบ้ากามนี่ละคะ\"



\"เฮ้ย!! เธอว่าใครบ้ากาม\"



\"นายนั่นแหละ!!-*-\"



ตอนนี้ฉันกับอีตาพี่บาสชักจะมีอารมณ์กันแล้ว(อารมณ์ทะเลาะนะคะ อย่าคิดมาก) เรื่องอะไรล่ะที่ชั้นจะยอม ฮึ!!!



\"อีตาบ้ากาม\"



\"เออ!!! เอ๊ย ไม่ใช่!! นี่เธอ ถ้าไม่รู้จริงอย่ามาพูด\"



\"ก็ชั้นรู้น่ะสิ นายควงมากี่คนแล้วทั้ง../ พอได้แล้ว!! ออกไปจากห้องชั้นเลย ไป!!!!!\"



\"นี่นายไล่ชั้นหรอ\"



\"ก็เออน่ะสิ\"



\"นายนั่นแหละต้องออกไป\"



\"เธอนั่นแหละ\"



\"แต่ที่นี่ ห้องของชั้นนะ!!!\"



\"ก็ห้องของชั้นเหมือนกัน\"



\"นี่!!นาย\"



\"อะไรอีก  ยัยบ้า\"



\"นี่นายว่าชั้นบ้าหรอ\"



\"ก็เออสิ ยัยบ้า!!!\"



\"กรี๊ดดด!!! ตาบ้า!!!\"



\"ยัยบ้ากว่า...\"



\"นี่!!!พอสักทีได้ม๊ายย.. ชั้นฟังพวกหล่อนทะเลาะกันมานานแล้วนะยะ ทำไม!!ยัยเมลอน นี่ไม่ใช่ห้องของเธอสักหน่อย หน๋อย!!ไม่จ่ายเงินแล้วทำมาเป็น นี่ชั้นเห็นแก่แม่เธอนะยะที่ท่านโทรมาขอร้อง ถ้าอึดอัดมากก็ออกไปสิยะ ไปเล้ย!!!\"



สิ้นเสียงของพี่ตุ๊กตา ชั้นได้แต่อึ้งกับคำพูดเหล่านั้น ส่วนอีตาพี่บาส ตอนนี้มีรอยยิ้มแห่งชัยชนะปรากฎอยู่บนใบหน้าเรียบร้อยแล้ว ทำไม..ทำไมต้องเป็นชั้นที่โดนไล่ออก ทั้งๆที่ชั้นอยู่กับพี่ตุ๊กตามาตลอด4ปี แต่พี่ตุ๊กตากลับไม่ไล่ตานั่นไป นี่เขาชนะชั้นอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย... น้ำใสๆจากดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่เคยไหลออกมาเมื่อเย็น บัดนี้กลับมาทำหน้าที่เดิมอีกครั้งโดยที่เจ้าของดวงตาไม่ได้สั่ง ฉันค่อยๆหันไปมองหน้าพี่ตุ๊กตาที่สีหน้าไม่แสดงอาการกับคำพูดเมื่อกี้ แล้วหันไปมองพี่บาสที่ยิ้มอย่างมีชัย ทำไมชั้นถึงได้เกลียดขี้หน้าตานี่นักนะ ดวงตาที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำตาของฉันจ้องมองเจ้าของห้องคนใหม่อย่างโกรธแค้น พี่บาสมองฉันด้วยสายตาชินชาโดยไม่พูดอะไร



\"ฮึ!!-*-ที่เหลือก็เคลียร์กันเองนะยะ ชั้นละเบื๊อเบื่อ\"



พี่ตุ๊กตาถอนหายใจแล้วหันหลังกลับไปทางเก่าที่ตนมา ฉันมองตามพี่ตุ๊กตาจนร่างบึกบึนนั้นลับสายตาไป ทีนี้ก็เหลือแต่ฉันกับพี่บาสที่ยืนประจันหน้ากันอยู่  สายตาของฉันไม่ได้จ้องมองพี่บาส แต่กลับมองไปที่ลูกบิดประตูเบื้องหน้า พี่บาสถอนหายใจโดยไม่มองหน้าฉันแล้วเอื้อมมือไปปิดประตูห้อง เรื่องทุกอย่างคงจะจบลงแล้วถ้าฉันไม่



หมับ!!



ฉันจับขอบประตูที่กำลังจะปิดลงเอาไว้แล้วพยายามพูดด้วยเสียงที่ฟังดูเป็นปกติที่สุดกับพี่บาส ทั้งที่น้ำตายังไม่แห้งสนิท



\"ห้องนอนของชั้นอยู่ในห้องของนาย\"



\"เธอพูดอะไรของเธอ\"



\"ของชั้นทุกอย่างอยู่ในห้องนี้\"



\"ก็เอาออกไปสิ--\"



\"ชั้นพักอยู่ที่นี่มา4ปี\"



\"ก็เรื่องของ../แล้วนายก็มา อยู่แทนที่ชั้น\"



\" --\" \"



่\"แถมยังไล่ชั้นอีก\"



\"......\"



\"TT\"



\"เธอมีอะไรอีกป่าว\"



ฉันก้มหน้าลงอีกครั้งเพื่อเช็ดน้ำตา น้ำตาบ้าเอ๊ย ทำไมชั้นหยุดมันไม่ได้นะ>< แล้วคุกเข่าลงหน้าพี่บาส เขาตกใจในการกระทำของฉัน แต่ฉันไม่สนใจแล้ว



\"เฮ้ย!! เธอทำอะไรของเธออ่ะ\"



\"ชั้นขออยู่กับนายได้มั้ยอ่ะ ชั้นไม่รู้ว่าถ้าชั้นออกไปแล้วชั้นจะไปอยู๋ที่ไหน ขอชั้ยอยู่ด้วยนะTT\"



\"O_O\"



\"นายจะให้ชั้นทำอะไรก็ได้นะ ขอร้องหล่ะ นายอย่าไล่ชั้นไปเลย เป็นเบ๊นายก็ได้ แต่นายต้องให้ชั้นอยู่..นะTT\"



\"O_O\"



ฉันพูดประโยค เมื่อกี้กับพี่บาสด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ทำให้ดูน่าสงสารที่สุด พี่บาสจ้องมองฉันด้วยอาการอึ้งกิมกี่ กับอาการ+ท่าทางของฉัน

ที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ยัยบ้านี่เป็นอะไรของเธอนะ!



\"ไม่เอาอ่ะ จะให้ชั้นอยู่กับเธอเนี่ยนะ\"



\"TTอือ ให้เค้าอยู่นะตัวเอง\"



อึ๋ย><ขนลุก นี่ชั้นกล้าพูดแบบนี้กับตานี่หรอนะ><



\"--\"เออๆ ก็ได้ แต่เธออย่าพูดแบบเมื่อกี้อีกนะ ชั้นขนลุก\"



อือ..อย่างกับชั้นไม่ขนลุกอ่ะ



ฉันเดินตามพี่บาสเข้าไปในห้องที่แต่เดิมเป็นของฉันคนเดียว ข้าวของทุกอย่างของฉันส่วนมากจะจัดวางอยู่ในตำแหน่งเดิมมีเพียงบางส่วนเท่านั้นที่ถูกตกแต่งเพิ่มเติม ฉันมองไปทางส่วนที่เป็นห้องนั่งเล่น โต๊ะสีฟ้ากับโซฟาที่เข้าชุดกันยังคงวางอยู่ที่เดิม เว้นแต่โทรทัศน์ที่มีโฮมเธียเตอร์วางอยู่ขนาบข้างกัน ตานี่รสนิยมก็ไม่เลวนี่ ตรงบริเวณที่เป็นห้องของพี่บาส เมื่อตอนชั้นอยู่แทบจะไม่มีอะไรประดับประดา แต่ในตอนนี้ถ้ามองผ่านประตูที่เปิดอยู่เข้าไปดูแล้ว จะเห็นข้าวของมากมายวางกระจัดกระจายอยู่เต็มห้องไปหมด พี่บาสพาฉันมานั่งที่โซฟา แล้วมองฉันอย่างไม่เข้าใจกับการกระทำของฉันเมื่อกี้



\"เธอนั่งสิ\"



\"อือ\"



\"...\"



\"--\"



\"เธอชื่อไร\"



\"เม...เมลอน\"



\"แล้วเธอคิดยังไงจะมาอยู่กับชั้นเนี่ย\"



\"ก็.....จะให้ชั้นอยู่ที่ไหนเล่าTT\"



\"เฮ้ย!! พอๆๆไม่ต้องร้องแล้ว เธอจะทำให้ชั้นเป็นโรคแพ้น้ำตาผู้หญิงอยู่แล้วนะเนี่ย\"



(--)(_ _)(--)(_ _)



ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ เพราะชั้นไม่อยากเสียน้ำตาไปมากกว่านี้



\"เธอนี่แปลกคนนะ\"



\"หือO_O\"



ฉันเงยหน้าขึ้นมองพี่บาสอย่างรวดเร็วด้วยความแปลกใจ เสียงของเขาในตอนนี้ดูอ่อนโยนกว่าเมื่อกี้มากจนฉันไม่อยากจะเชื่อว่า ผู้ชายคนนี้จะพูดกับคนอื่นด้วยเสียงแบบนี้



\"เมื่อเย็นยังตะโกนด่าชั้นอยู่เลย พอมาเจอก็ด่าชั้นอีก แต่ไมตอนนี้กวับมาง้อชั้น อารมณ์ปลี่ยนไวดีนี่\"



\"อือ-- ชั้นขอโทษละกันที่พูดกับนายแบบนั้น ตอนนั้นชั้นไม่คิดว่านายจะเป็นเจ้าของห้องคนใหม่ คิดว่าเป็น..\"



ฉันหยุดพูดไปสักพักหนึ่ง ก่อนที่จะหลบหน้าพี่บาสอีกครั้ง แต่ในครั้งนี้พี่บาสถอนหายใจออกมา แล้วลุกจากโซฟาสีฟ้ามาที่ชั้น



\"เอานี่ไป\"



พี่บาสโยนพวงกุญแจรูปทิกเกอร์มาทางฉันที่นั่งก้มหน้าอยู่ ฉันหยิบมันขึ้นมามองสักพักแล้วหยิบมันเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อ นี่คงเป็นกุญแจห้องเขาละมัง ตอนแรกฉันก็มี แต่มันหายไปแล้ว นี่เขาทำกุญแจอันใหม่ให้ชั้นหรอเนี่ย ตานี่ใจดีเหมือนกันแฮะ



\"แล้วไปทำกุญแจห้องของเธอด้วยนะ ชั้นขี้เกียจทำให้ เปลืองเงิน--\"



--เวง





>++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++>Pretty Boy<++++++++++++++++++++++++++++++++++++<





\"ห้องของเธออ่ะอยู่ที่เดิมนะทางฝั่งซ้าย ส่วนห้องของชั้นอยู่ทางขวา ห้ามเข้าไปเด็ดขาด ห้องน้ำชั้นใช้ร่วมกับเธอ ห้ามอาบน้ำนานด้วย พวกผู้หญิงชอบอาบน้ำนานๆชั้นไม่ชอบ ส่วนห้องครัว เอาให้เป็นของเธอทั้งหมด ชั้นไม่อยากขนเข้ามา ให้เธอทำแหละดีแล้ว แล้วที่ห้องนี้เก็บรูปอะไรของเธอออกไปให้หมด มันดู...เกะกะลูกตาไงไม่รู้ เออ..แล้วอย่าลืมเอาทีวีเครื่องนั้นออกไปด้วยนะ มันเก่าแล้ว ชั้นจะเอามาเอง เธอคิดว่าไง\"



\"ไม่ดีอ่ะ ทำไมห้องครัวนายไม่เห็นเอาไรมาเลย แล้วห้องนี้ก็ต้องเอารูปออกอีก มันสวยดีออก แล้ว../รูปเธอนะสวย\"



\"ใช่!! ทุกรูปเลย ไม่ต้องเอาออก\"



\"ชั้นคิดว่าเอาออกดีแล้ว เดี๋ยวชั้นจะเอารูปชั้นมาติดเอง งั้นเป็นไปตามนั้นนะ\"



\"ไม่ok\"



\"แต่ชั้นโอ ก็เป็นอันตกลง\"



--เวง แล้วถามชั้นทำพระบิดาแกหรอฟะ



พี่บาสกับฉันกำลังนั่งคิดที่จะจัดห้องใหม่หลังจากที่เราทานข้าวเสร็จ แต่รู้สึกว่าฉันแทบจะไม่ได้ออกความคิดเห็นอะไรเลย คนบ้าอะไรไม่รู้เสนอความคิดเองก็เออเองซะทุกเรื่อง แต่ก็ยังดีที่ห้องครัวยังเป็นของฉันถึงจะเคืองเขาที่ไม่เอาของมาบ้างก็ตาม คิดจะให้ชั้นทะอยู่ฝ่ายเดียวหรอยะ-*- ฉันปล่อยให้ความคิดในสมองโลดแล่นไปเรื่อยๆ ขณะที่พี่บาสหยิบสมุดอะไรบางอย่างขึ้นมาเขียนพร้อมกับทำท่าคิดไปด้วยทำให้ฉันอดสงสัยไม่ได้



\"ทำไรอ่ะ\"



\"ป่าว\"



\"ไหน ขอชั้นดูบ้างซิ\"



\"เฮ้ย!! เดี๋ยวสิ รอก่อน\"



พี่บาสตะคอกใส่ชั้นที่ดึงสมุดที่เขาถืออยู่ไป ทำให้ฉันหยุกการกระทำนั้นทันที พี่บาสมองฉันด้วยสายตาที่กำลังบอกว่า\'เธออย่ายุ่ง\' แล้วหันกลับไปเขียนสมุดเล่มนั้นต่ออย่างไม่สนใจ มันมีอะไรนักหนา ทำไมต้องเขียนเสร็จก่อนถึงจะให้ดู ฉันมองพี่บาสสักพักแล้วเลิกสนใจเขา กลับไปสนใจหนังสือคณิตที่วางอยู่ตรงหน้า วันจันทร์ชั้นจะมีสอบแล้ว ถ้าคราวนี้ชั้นไม่ได้ทอปละก็ คงเป็นเรื่องที่แปลกน่าดูเลย ฉันขยับแว่นสีฟ้าอ่อนของฉันแล้วนั่งอ่านหนังสืออย่างใจจดใจจ่อต่อไป ทำไมแคลคูลัสยากจังฟระ เมื่อวานชั้นก็ดันหลับในคาบคณิตอีก อาจารย์ดันมาสอนตอกฉันฝันถึงลิตเติ้ลพอดี เฮ้อ~~จะว่าไปฉันก็ไม่น่าไปชอบเขาเลย เพราะไงๆเขาก็ไม่สนใจฉันอยู่แล้ว มือที่ถือดินสออยู่ค่อยๆบรรจงเขียนคำว่า\'ลิตเติ้ล\'ลงไปในหนังสือที่แทบจะไม่ได้อ่าน แต่เจ้าของหนังสือก็ไม่ได้หยุดเขียนคำนั้น...คำที่ยากจะลบจากจิตใจเธอ





            ...หายใจเข้าก้อเฮ้อเธอ...เฮ้อเธอ   หายใจออกก้อเฮ้อเธอ...เฮ้อเธอ...เป็นอะไรมากมั้ยใจลอยแบบนี้....





เสียงโพลีของฉันดังขึ้น ทำให้ฉันกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง หน้าจอมือถือมีเบอร์โชว์ขึ้น\'TTเกี๊ยวซ่า\' ยัยนี่โทรมาก่อกวนแต่เช้าเลยหรอเนี่ย มันต้องชวนชั้นไปชอปแน่เลย ไม่งั้นมันไม่โทรมาหรอก ฉันมองมือถือครู่หนึ่งอย่างเบื่อหน่าย พี่บาสที่กำลังเขียนไอ้สมุดนั่นอยู่มองมาที่มือถือที่ฉันไม่ยอมรับสายสักที แล้วหยิบมือถือฉันไปรับเอง



\"O_Oเฮ้ย!!!!!\"



ฉันตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ พี่บาสหยิบมือถือฉันไปแรับ ถ้าไอเกี๊ยวรู้ว่าชั้นอยู๋กับพี่บาสละก็..เรื่อองนี้ไม่สวยแน่ ฉันลุกจากเก้าอี้ของฉันไปอย่างรวดเร็วแล้วแย่งมือถือฉันคืนมา แต่ช้าไป เขาใช้มือขวารับโทรศัพท์ ส่วนมือซ้ายน่ะหรอ พี่บาสคว้าข้อมือทั้งสองข้างของชั้นด้วยมือเดียว(มือตานี่ใหญ่ชะมัด) แล้วดึงฉันเข้าไปกอดเพื่อไม่ไห้ฉันแย่งมือถือไปได้ ตานี่แรงเยอะชะมัดชั้นขยับตัวให้พ้นจากพันธนาการของเขาแทบไม่ได้เลย





ติ๊ด





\"ดีคับ\"



\"น้องเกี๊ยวเองหรอคับ นี่พี่บาสคับ เพื่อนแฟนน้องเกี๊ยวเองแหละครับ^^\"



ชั้นได้ยินเสียงกรี๊ดของเกี๊ยวซ่าผ่านมือถือที่ตาบาสถืออยู่ เขาเอามือถือออกจากใบหูเล็กน้อยแล้วเอากลับเข้าไปใหม่



\"อ๋อ พี่อยู่กับเพื่อนน้องเกี๊ยวเองแหละคับ ชื่อ...นั่นแหละคับ ก็น้องเค้าไม่มีที่ไปน่ะคับเลยมาอยู่กับพี่/ใครว่าชั้นไม่มีเท่..โอ๊ย><\"



พี่บาสบีบข้อมือฉันแรงขึ้นเพื่อให้ฉันหยุดพูด แล้วเอาใบหน้ายื่นเข้ามาที่กกหูฉัน



\"อย่าพูดมาก ไม่งั้นชั้นไม่ทำแค่กอดเธอแน่\"



TTง่า



พี่บาสขู่ฉันที่ดูหื่นกามมากกว่าโหดเหี้ยม ทำมให้ฉันได้แต่ดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนของเขา ตอนที่เขาพูดขู่ชั้นเมื่อกี้ มันทำให้ใบหูของฉันร้อนผ่าว ด้วยความรู้สึกที่...ไม่ใช่ความกลัว



พี่บาสขู่ฉันเสร็จแล้วหันไปคุยกับเกี๊ยวซ่าต่อ



\"อ๋อ ป่าวคับ ห้องที่พี่อยู่หรอคับก็ห้องน้องเมลอนแหละคับ คับ คับ^^ จะมาหรอคับ ได้คับ เจอกันคับ\"



O_Oไม่จริงอ่ะ พี่บาสจะให้ยัยเกี๊ยวขึ้นมาห้องชั้นไม่ได้ ชั้นต้องตายแน่!!!



\"เกี๊ยว!! แกอย่ามา\"



พี่บาสเอามือที่ถือโทรศัพท์มาปิดปากฉัน บัดนี้มือถือไม่ได้อยู่ที่มือของพี่บาสแล้ว แต่กลับตกๆไปที่พื้นห้อง พร้อมกับคำว่า\'สิ้นสุดการโทร\' คำที่ทำให้ฉันรู้ว่า ตะโกนให้ตายยังไงเกี๊ยวซ่าก็ยังไม่ได้ยินอยู่ดี ฉันหยุดดิ้นเมื่อเห็นข้อความนั้น พี่บาสจับตับชั้นกดลงไปบนโซฟาตัวยาว แล้วมองฉันด้วยสายตาที่ไม่แสดงถึงความรู้สึกใดๆ



\"เธอบอกให้ชั้นทำเองนะ\"



\"ม่าย><\"



ร่างที่คร่อมชั้นอยู่ทำให้ชั้นไม่กล้ากระดิกแม้แต่ปลายนิ้ว พี่บาสก้มใบหน้าของเขาลงมาที่ชั้นอย่างรวดเร็วจนใบหน้าเราห่างกันไม่กี่เซน ชั้นหลับตาด้วยความกลัวแล้วเบนหน้าไปทางอื่น เราค้างอยู่ท่านี้นานเท่าไหร่ไม่ทราบ แต่ที่รู้คือ ชั้นได้ยินเสียงพี่บาสพูดอย่างแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความน่ากลัว



\"คราวนี้ชั้นแค่เตือนนะ ถ้าเธอขัดคำสั่งชั้นอีกละก็ เธอไม่เหลือความบริสุทธิ์แน่\"



\"TT\"



ฉันพยักหน้าทั้งที่นอนอยู่อย่างนั้น พี่บาสมองหน้าฉันอีกรอบแล้วค่อยๆคลายมือออกจากข้อมือของฉันที่ในเวาลนี้เป็นรอยแดง ฉันผลักร่างพี่บาสที่คร่อมอยู่ออกไปอย่างแรง แต่แทนที่ร่างของเขาจะออกไป กลับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แววตาที่เขาจ้องมองฉันในเวลานี้นั้น ทมำให้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะขยับเขยื้อนร่างกาย พี่บาสยิ้มบางๆที่มุมปาก ก่อนที่จะก้มหน้าลงมาช้าๆ พระเจ้าช่วย!!!!!! ชั้นไม่รอดแน่เลย><





แกรก...เอี๊ยดดด





\"ทำอะไรกันอยู่จะ..O_O\"

เสียงประตูที่ถูกเปิดขึ้น ทำให้ฉันกับพี่บาสหันไปมองพร้อมกันเจ้าของมือที่จับลุกบิดประตูกับคนข้างหลังทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่า คนที่พูดนั้นไม่ใช่ใครแต่เป็น...







\"เกี๊ยวO_O/ไอเบียร์O_O\"





[ To be Continue ]